Il mestiere di vivere / Cesare Pavese

"La massima sventura è la solitudine, tant’è vero che il supremo conforto – la religione – consiste nel trovare una compagnia che non falla, Dio. La preghiera è lo sfogo con un amico. L’opera equivale alla preghiera, perché mette idealmente a contatto con chi ne usufruirà. Tutto il problema della vita è dunque questo: come rompere la propria solitudine, come comunicare con altri. Così si spiega la persistenza del matrimonio, della paternità, delle amicizie. Perché poi stia qui la felicità, mah! Perché si debba star meglio comunicando con un altro che non stando soli, è strano. Forse è solo un’illusione: si sta benissimo soli la maggior parte del tempo. Piace di tanto in tanto avere un otre in cui versarsi e poi bervi se stessi: dato che dagli altri chiediamo ciò che abbiamo già in noi. Mistero perché non ci basti scrutare e bere in noi e ci occorra riavere noi dagli altri."

Cesare Pavese - (Il mestiere di vivere / 4 maggio 1939)





"The greatest misfortune is loneliness. So true is this that the highest form of consolation — religion — lies in finding a friend who will never let you down – God. Prayer is giving vent to one's thoughts, as with a friend. Work is an equivalent to prayer, since ideally it puts you in contact with with something that will not take advantage of you. The whole problem of life, then, is this: how to break out of one's own loneliness, how to communicate with others. That explains the persistence of marriage, fatherhood, friendship, since they might bring happiness! But why it should be better to be in communication with another than to be alone, is a mystery. Perhaps it is only an illusion, for one can be perfectly happy alone, most of the time. It is pleasant now and then to have a boon companion to drink with. The mystery is why it is not enough to drink and fathom our own individuality alone."

Cesare Pavese - (This Business of Living / 4 May 1939)

Translated by Alma Elizabeth Murch





"En büyük mutsuzluk yalnızlıktır. Bu o kadar doğrudur ki, en eksiksiz avuntu olan din, seni hayal kırıklığına uğratmayacak bir arkadaş -Tanrı- bulmaktan başka bir şey değildir. Dua etmek, bir arkadaşınla olduğun zaman yaptığın gibi, içini dökmektir. Çalışmak da dua etmek gibidir; çünkü ondan yararlanacak kişiyle ilişki kurmanı sağlar. Öyleyse hayatın bütün sorunu şudur: Yalnızlıktan nasıl kurtulmalı, başkalarıyla nasıl ilişki kurmalı? İnsanların sürekli olarak evliliğin, babalığın, dostluğun peşinde olmalarını böyle açıklayabiliriz. Çünkü bu ilişkiler mutluluğu sağlayabilir. Ama bir başkasıyla ilişki kurmanın yalnızlıktan neden daha iyi olduğu anlaşılmaz bir şeydir. Belki de bir hayaldir bu; çünkü insan, çoğu zaman, tek başına da pekala mutlu olabilir. İnsanın arada bir oturup iki kadeh atacağı bir içki arkadaşı olması, başkalarında aradığımız şey bizde olduğu sürece hiç de kötü bir şey değildir. İşin anlaşılmayan yanı, neden kendi başımıza içip düşüncelere dalamayışımız, kendimizi neden ancak başkalarının aracılığıyla bulabilişimizdir."

Cesare Pavese - (Yaşama Uğraşı / 4 Mayıs 1939)

Luxembourg, 1952, by Herbert Tobias