30 Ocak 2015 Cuma

Sombras de los días a venir / Alejandra Pizarnik

SOMBRAS DE LOS DIAS A VENIR

a Ivonne A. Bordelois

Mañana
me vestirán con cenizas al alba,
me llenarán la boca de flores.
Aprenderé a dormir
en la memoria de un muro,
en la respiración de un animal que sueña.

Alejandra Pizarnik





SHADOW OF THE DAYS TO COME

For Ivonne A. Bordelois

Tomorrow
they will clothe me in ashes at dawn
They will fill my mouth with flowers
I will learn to sleep
in the memory of a wall
in the breathing
of an animal that dreams

Alejandra Pizarnik

Translated by by Henrik Aeshna





OMBRA DEI GIORNI A VENIRE

A Ivonne A. Bordelois

Domani
mi vestiranno con le ceneri all’alba,
mi riempiranno la bocca di fiori.
Imparerò a dormire
nella memoria di un muro,
nel respiro
di un animale che sogna.

Alejandra Pizarnik

http://cantosirene.blogspot.com.tr/2010/01/alejandra-pizarnik.html





GELECEK GÜNLERİN GÖLGELERİ

Ivonne A. Bordelois için

Yarın
gün sökerken külle donatacaklar beni
çiçek istifleyecekler ağzıma.
Uyumayı öğreneceğim
bir duvarın hatırasında
soluk alıp verişinde
düş gören bir hayvanın.

Alejandra Pizarnik

Çeviri: Ali Karabayram


Étude de la Crucifixion, II, 1914,
by František Drtikol

29 Ocak 2015 Perşembe

Due Sigarette / Cesare Pavese

DUE SIGARETTE

Ogni notte è la liberazione. Si guarda i riflessi
dell'asfalto sui corsi che si aprono lucidi al vento.
Ogni rado passante ha una faccia e una storia.
Ma a quest'ora non c'è più stanchezza: i lampioni a migliaia
sono tutti per chi si sofferma a sfregare un cerino.

La fiammella si spegne sul volto alla donna
che mi ha chiesto un cerino. Si spegne nel vento
e la donna delusa ne chiede un secondo
che si spegne: la donna ora ride sommessa.
Qui possiamo parlare a voce alta e gridare,
che nessuno ci sente. Leviamo gli sguardi
alle tante finestre - occhi spenti che dormono -
e attendiamo. La donna si stringe le spalle
e si lagna che ha perso la sciarpa a colori
che la notte faceva da stufa. Ma basta appoggiarci
contro l'angolo e il vento non è più che un soffio.
Sull'asfalto consunto c'è già un mozzicone.
Questa sciarpa veniva da Rio, ma dice la donna
che è contenta d'averla perduta, perchè mi ha incontrato.
Se la sciarpa veniva da Rio, è passata di notte
sull'oceano inondato di luce dal gran transatlantico.
Certo, notti di vento. E' il regalo di un suo marinaio.
Non c'è più il marinaio. La donna bisbiglia
che, se salgo con lei, me ne mostra il ritratto
ricciolino e abbronzato. Viaggiava su sporchi vapori
e puliva le macchine: io sono più bello.

Sull'asfalto c'è due mozziconi. Guardiamo nel cielo:
la finestra là in alto - mi addita la donna - la nostra.
Ma lassù non c'è stufa. La notte, i vapori sperduti
hanno pochi fanali o soltanto le stelle.
Traversiamo l'asfalto a braccetto, giocando a scaldarci.

Cesare Pavese





"Two butts, now, on the asphalt. We look at the sky:
that window up there, she says pointing, is ours—
but the heater's not working. At night, lost steamers
have a little to steer by, maybe only the stars.
We cross the street, arm in arm, playfully warming each other."

Cesare Pavese - (Two Cigarettes)





DOS CIGARRILLOS

Cada noche es una liberación. Se ven los reflejos
del asfalto sobre los paseos que se abren lúcidos al viento.
Cada tipo que pasa tiene un rostro y una historia.
Pero en esta hora no existe el cansancio: Los faroles, a miles,
están a disposición del que se detiene a encender un fósforo.

La llamita se apaga sobre el rostro de la mujer
que me ha pedido lumbre. Se apaga por el viento
y la mujer, desilusionada, me pide otra vez fuego
y se vuelva a apagar: la mujer ríe ahora, sumisa.
Aquí podemos hablar en voz alta y gritar,
porque nadie nos oye. Levantamos la vista
a las muchas ventanas – ojos que duermen apagados –
y esperamos. La mujer encoge los hombros
y se lamenta por haber perdido el chal de colores
que le servía de estufa en la noche. Pero basta apoyarse
contra la esquina y el viento es sólo un soplo.
Sobre el cansado asfalto ya hay una colilla.
Este chal lo trajeron de Río, pero dice la mujer
que se alegra de haberlo perdido, pues me ha encontrado a mí.
Si el chal llegó de Río, atravesó la noche
sobre el océano iluminado por la luz del gran transatlántico.
Noches de viento claro. Era el regalo de un marinero.
Ya no está el marinero. La mujer me susurra
que si subo con ella, me enseñará el retrato,
rizado y bronceado. Navegaba sobre sucios barcos
y limpiaba las m áquinas; pero yo soy más guapo.

Sobre el asfalto ya hay ahora dos colillas. Miramos hacia arriba:
la ventana de allí, en lo alto – me dice la mujer – es la nuestra.
Pero arriba no hay estufa. Por la noche, los barcos perdidos
tienen muy pocas luces o sólo las estrellas.
Cogidos del brazo cruzamos la calle, jugando a calentarnos.

Cesare Pavese





İKİ SİGARA

Her gece bir kurtuluş. Işıması görünüyor
asfaltın pırıl pırıl, rüzgâra açılan yollar üzerinde.
Gelip geçen herkesin bir başka yüzü, bir başka öyküsü var.
Ama bu saatte artık yorgunluk duyulmaz:
binlerce sokak lambası
kibrit yakmak için duranlara hazır.

Benden kibrit isteyen kadının yüzünde sönüyor alev.
Rüzgârda sönüyor ve umutsuz kadın bir kez daha istiyor
o da sönüyor; artık gülüyor kadın boynu bükük.
Yüksek sesle konuşabilir, bağırabiliriz burada,
kimse duymaz bizi. Bakışlarımızı gezdiriyoruz sayısız pencerede
sönmüş gözler uykuda bekliyoruz.
Kadın omuzlarını kısarak renkli atkısını yitirdiğinden söz ediyor,
üzgün geceleri onu soba gibi ısıttığından.
Ama birbirimize dayanmak yeterli
köşede rüzgârdan geriye bir esintiden başka bir şey kalmıyor artık.
Yıpranmış asfalta bir izmarit düştü bile;
o atkı Rio dan gelmiş, ama hoşnut kadın
onu yitirdiğine, çünkü bana rastlamış.
Rio'dan gelmişse atkı geceleyin geçmİştir
büyük transatlantiğin ışığıyla bezenmiş okyanustan.
Evet, rüzgârla dolu geceler. Denizci sevgilisinin armağanıymış.
Artık yokmuş denizci. Kadın fısıldıyor,
onunla yukarı çıkarsam gösterirmiş bana denizcinin resmini
kıvırcık, güneş yanığı. Kirli gemilerde çalışıyormuş
makineleri temizlemek için, ben daha güzelmişim.

Asfaltta iki izmarit var şimdi. Gökyüzüne bakıyoruz.
Şu yukandaki pencere parmağıyla gösteriyor kadın bizimmiş.
Ama yukarıda soba yokmuş. Gece başıboş dolaşan vapura
cılız ışıklar yol gösteriyor ya da yalnızca yıldızlar.
Asfaltı kolkola geçiyoruz, birbirimizi ısıtmak için oynaşarak.

Cesare Pavese

Çeviri: Gülbende Kuray


Lovers under a street lamp, Paris, 1933, by Brassaï

27 Ocak 2015 Salı

Niño Viejo / Reinaldo Arenas

NIÑO VIEJO

Yo soy ese niño de cara redonda y sucia
que en cada esquina os molesta con su
"can you spend one quarter"

Yo soy ese niño de cara sucia
-sin duda inoportuno –
que de lejos contempla los carruajes
donde otros niños emiten risas y saltos considerables.

Yo soy ese niño desagradable
-sin duda inoportuno –
de cara redonda y sucia que ante los grandes faroles
o bajo las grandes damas también iluminadas
o ante las niñas que parecen levitar
proyecta el insulto de su cara redonda y sucia

Yo soy ese niño hosco, más bien gris,
Que envuelto en lamentables combinaciones
pone una nota oscura sobre la nieve
o sobre el cesped tan cuidadosamente recortado
que nadie sino yo, porque no pago multas se atreve a pisotear.

Yo soy ese airado y solo niño de siempre
que os lanza el insulto del solo niño de siempre
y os advierte: si hipócritamente me acariciais la cabeza
aprovecharé la ocasión para levantarles la cartera.

Yo soy ese niño de siempre
ante el panorama del inminente espanto.
Ese niño, ese niño,
ese niño que corrompe el poema con su nota naturalista.
Ese niño, ese niño,
ese niño que impone arduos y aburridos ensayos
y hasta novelas, aún más aburridas, sobre "los bajos fondos".
Ese niño, ese niño,
ese niño de cara airada y sucia que impone arduas
y siniestras revoluciones
para luego seguir con su cara aún más airada y sucia.
Ese niño, ese niño
ese niño ante el panorama siempre inminente
(sólo inminente)
del inminente espanto, de la inminente lepra, del inminente
piojo,
del delito o del crimen inminentes.
Yo soy ese niño repulsivo que improvisa una cama
con cartones viejos y espera, seguro, que venga usted a
hacerle compañía.

Reinaldo Arenas

(Nueva York, octubre de 1983)





MY LOVER THE SEA

I am that child with the round, dirty face
who on every corner bothers you with his
"can you spare a quarter?"

I am that child with the dirty face
no doubt unwanted
that from far away contemplates coaches
where other children
emit laughter and jump up and down considerably

I am that unlikeable child
definitely unwanted
with the round dirty face
who before the giant street lights or
under the grandames also illuminated
or in front of the little girls that seem to levitate
projects the insult of his dirty face

I am that angry and lonely child of always,
that throws you the insult of that angry child of always
and warns you:
if hypocritically you pat me on the head
I would take that opportunity to steal your wallet.

I am that child of always
before the panorama of imminent terror,
imminent leprosy, imminent fleas,
of offenses and the imminent crime.
I am that repulsive child that improvises a bed
out of an old cardboard box and waits,
certain that you will accompany me.

Reinaldo Arenas

(New York, October 1983)





AŞKIM DENİZ

Ben o çocuğum, kirli yuvarlak yüzlü
her köşede karşına çıkıp,
"bir çeyrekliğin var mı?" diyerek canını sıkan

Ben yüzü kirle kaplı
hiç şüphesiz kimse tarafından istenmeyen
diğer çocuklar, atlayıp zıplayıp
gülüşüp oynaşırken, uzakta durup gelip geçen
at arabalarını izleyen

Ben istenmeyen o çocuğum
kesinlikle istenmeyen
kirli yuvarlak yüzlü
öyle ki dev sokak ışıkları ya da
büyük annem beni aydınlatmadan
ya da küçük kızların önünde
öylece aptal aptal dikilip durmadan çok önce
kirli yüzünün aşağılayıcı bakışlarını
yansıtan, o çocuğum ben

Ben o her zaman kızgın ve yalnız olan çocuğum
sizi o her zaman kızgın olan çocuğun aşağılamasına
maruz bırakan ve uyaran:
"Eğer yanlışlıkla başımı okşayacak olursanız
bu imkanı sizin cüzdanınızı çalmak için kullanırım."

Ben her zaman o çocuğum
işlenmiş ve yakında işlenecek suçların
sonucu çıkması yakın terörden
gelecek olan cüzzamdan ve pirelerden önce
hep o çocuk olarak kalacak olanım.
Ben o itici iğrenç çocuğum,
eski kartonlardan uyduruktan bir ev yapan
ve bir gün kendisine
eşlik edeceğinizi bilerek sabırla bekleyen.

Reinaldo Arenas

(New York, Ekim 1983)


Chile, Santiago, 1955-57, by Sergio Larrain


25 Ocak 2015 Pazar

Bertrand Russell - (Marriage and Morals)

"The love of man and woman at its best is free and fearless, compounded of body and mind in equal proportions; not dreading the physical basis lest it should interfere with the idealisation. Love should be a tree whose roots are deep in the earth, but whose branches extend into heaven. But love cannot grow and flourish while it is hedged about with taboos and superstitious terrors, with words of reprobation and silences of horror."

Bertrand Russell - (Marriage and Morals)





"Kadın ve erkek aşkının en iyisi, özgür ve korkusuz olanıdır. Beden ve zihin eşit oranlarla birleşir, ideal aşkı bozar diye tensel yönünden korkmaz aşk. Aşk, kökleri toprağın derinine inmiş, dalları göğe yükselen bir ağaç olmalıdır. Çitlerle, yasaklarla, boş inancın doğurduğu dehşetlerle çevrilirse gelişip yeşeremez."

Bertrand Russell - (Evlilik Ve Ahlak)

Çeviri: Ender Gürol (Cem Yayınevi)


The Lovers, by Anthony Tewfik

22 Ocak 2015 Perşembe

Theo Angelopoulos Interviews

"My cinema is not psychological, it is epic; the individual in it is not psychoanalyzed but placed within a historical context. The same with Brecht whose characters are larger than life; they serve as carriers of history or ideas. My characters are not being analyzed, they are not tormented, like Bergman's. They are more humane. They search for lost things, all that was lost in the rupture between desire and reality."

Theo Angelopoulos

Theo Angelopoulos: Interviews / by Dan Fainaru

Angelopoulos's Philosophy of Film / Gerald O'Grady





"Benim sinemam, epiktir; öyküdeki kişiyi tarihsel bir bağlama yerleştirir. Karakterleri hayattakinden büyük olan Brecht’te olduğu gibi, tarihin ya da fikirlerin taşıyıcısı olan benim karakterlerim de analiz edilmezler, Bergman’ınkiler gibi işkence çekmezler. Çok daha insancıldırlar. Kayıp şeyleri ararlar, arzu ile gerçek arasındaki kopuşta kaybolmuş şeylerin peşindedirler."

Theo Angelopoulos


Ulysses' Gaze aka "Ulis'in Bakışı"
(1995) - Directed by Theo Angelopoulos
 - A scene from the movie.

16 Ocak 2015 Cuma

Susan Sontag - (On Photography)

"All photographs are memento mori. To take a photograph is to participate in another person’s (or thing’s) mortality, vulnerability, mutability."

Susan Sontag - (On Photography. 1977)





"Todas las fotografías son memento morí. Hacer una fotografía es participar de la mortalidad, vulnerabilidad, mutabilidad de otra persona o cosa."

Susan Sontag - (Sobre la fotografía. 1977)





"Ogni fotografia è un memento mori. Fare una fotografia significa partecipare della mortalità, della vulnerabilità e della mutabilità di un’altra persona (o di un’altra cosa)."

Susan Sontag - (Sulla fotografia. 1977)





"Bütün fotoğraflar ölümün anımsanmasıdır. Fotoğraf çekmek başka bir insanın -ya da şeyin- ölümlülüğünden, zayıflığından, değişebilirliğinden pay almaktır."

Susan Sontag - (Fotoğraf Üzerine. 1977)


Susan Sontag, 1975, by Peter Hujar

15 Ocak 2015 Perşembe

El Despertar / Alejandra Pizarnik

EL DESPERTAR

A León Ostrov

Señor
La jaula se ha vuelto pájaro
y se ha volado
y mi corazón está loco
porque aúlla a la muerte
y sonríe detrás del viento
a mis delirios

Qué haré con el miedo
Qué haré con el miedo

Ya no baila la luz en mi sonrisa
ni las estaciones queman palomas en mis ideas
Mis manos se han desnudado
y se han ido donde la muerte
enseña a vivir a los muertos

Señor
El aire me castiga el ser
Detrás del aire hay monstruos
que beben de mi sangre

Es el desastre
Es la hora del vacío no vacío
Es el instante de poner cerrojo a los labios
oír a los condenados gritar
contemplar a cada uno de mis nombres
ahorcados en la nada.

Señor
Tengo veinte años
También mis ojos tienen veinte años
y sin embargo no dicen nada

Señor
He consumado mi vida en un instante
La última inocencia estalló
Ahora es nunca o jamás
o simplemente fue

¿Cómo no me suicido frente a un espejo
y desaparezco para reaparecer en el mar
donde un gran barco me esperaría
con las luces encendidas?

¿Cómo no me extraigo las venas
y hago con ellas una escala
para huir al otro lado de la noche?

El principio ha dado a luz el final
Todo continuará igual
Las sonrisas gastadas
El interés interesado
Las preguntas de piedra en piedra
Las gesticulaciones que remedan amor
Todo continuará igual

Pero mis brazos insisten en abrazar al mundo
porque aún no les enseñaron
que ya es demasiado tarde

Señor
Arroja los féretros de mi sangre

Recuerdo mi niñez
cuando yo era una anciana
Las flores morían en mis manos
porque la danza salvaje de la alegría
les destruía el corazón

Recuerdo las negras mañanas de sol
cuando era niña
es decir ayer
es decir hace siglos

Señor
La jaula se ha vuelto pájaro
y ha devorado mis esperanzas

Señor
La jaula se ha vuelto pájaro
Qué haré con el miedo

Alejandra Pizarnik

De "Las aventuras perdidas" 1958





THE AWAKENING

To León Ostrov

Lord
The cage has morphed into a bird
And has taken wing
And my heart is mad
For it howls at death
And smiles from behind the wind
At my delirium

What am I to do with fear
What am I to do with fear

Light dances no longer in my smile
Nor do seasons burn doves in my ideations
My hands have despoiled themselves
And have gone where death
Teaches the dead to live

Lord
Air punishes me for being
Behind the air there are monsters
Drinking of my blood

Disaster is nigh
It’s the time of full void
It’s time to bolt the lips
And hear the wretched growl
As I muse all my names
Hung in nothingness

Lord
I am twenty years old
And so are my eyes
And yet they say nothing

Lord
I have consummated my life in but an instant
The last innocence has burst
Now is never or never more
Or is it?

How come I don’t commit suicide in front of a mirror
And vanish only to resurface at sea
Where a liner would wait for me
Decked out in lights?

How come I don’t pull out my veins
And make them into a ladder
For me to escape to the other side of night?

The beginning has given birth to the end
Everything will stay the same
The worn-out smiles
The selfish interest
Questions of stone in stone
The gestures that mimic love
Everything will stay the same

But my arms still long to embrace the world
For they have not been taught
That time has run out

Lord
Jettison the coffins off my blood

I remember my childhood
When I was already an old woman
Flowers died in my hands
Because the wild dance of joy
Had ravished their hearts

I remember the black sunny mornings
A child I was then
That is, yesterday
That is, centuries away

Lord
The cage has morphed into a bird
And has devoured my hopes

Lord
The cage has morphed into a bird
What am I to do with fear

Alejandra Pizarnik

Translated by Juan Ribó Chalmeta and Irina Urumova

http://silensloquor.tumblr.com/post/44806665781/alejandra-pizarnik-the-awakening-translated-by





IL RISVEGLIO

A León Ostrov

Signore
La gabbia è diventata uccello
ed è volata via
e il mio cuore è impazzito
perché ulula alla morte
e sorride col vento
i miei deliri

Che farò con la paura
Che farò con la paura

La luce ormai non balla sul mio sorriso
né le stagioni incendiano colombe nelle mie idee
Le mie mani si sono denudate
e sono andate dove la morte
insegna a vivere ai morti

Signore
L’aria mi castiga l’essere
Oltre l’aria ci sono mostri
che bevono il mio sangue

è il disastro
è l’ora del nulla non nulla
è l’ora di porre cerotto alle labbra
di ascoltare il grido dei condannati
di contemplare ognuno dei miei nomi
impiccati nel nulla.

Signore
Ho vent’anni
e anche i miei occhi hanno vent’anni
seppur tacciono

Signore
Ho consumato la mia vita in un istante
L’ultima innocenza è esplosa
Ora è mai o mai più
o semplicemente fu

Perché non mi suicidio dinanzi a uno specchio
e sparisco per riapparire nel mare
in cui una gran barca mi aspetterebbe
con le luci accese?

Perché non estraggo le mie vene
per farne una scala
per fuggire all’altro lato della notte?

Il principio ha dato luce al finale
Tutto rimarrà uguale
sorrisi sprecati
L’interesse interessato
Le domande di pietra in pietra
Le gesticolazioni che rimediano l’amore
Tutto rimarrà uguale

Ma le mie braccia insistono nell’abbracciare il mondo
perché non le hanno ancora insegnato
che oramai è abbastanza tardi

Signore
Scaglia i feretri del mio sangue

Ricordo la mia infanzia
quando ero un’anziana
I fiori morivano nelle mie mani
perché la danza selvaggia dell’allegria
distruggeva loro il cuore

Ricordo le nere mattine di sole
quando ero bimba
ovvero ieri
ovvero secoli fa

Signore
La gabbia è diventata uccello
divorando le mie speranze

Signore
La gabbia è diventata uccello
che farò con la paura.

Alejandra Pizarnik

http://tr.scribd.com/doc/246775775/Il-Risveglio-Di-Alejandra-Pizarnik#scribd





UYANMAK

León Ostrov’a

Bayım
Bir kuş oldu kafes
ve uçtu
ve kalbim bir deli haykırıyor
ölüme ve gülüyor rüzgârın ardından
tüm sayıklamalarıma.

Ne olacak bu korkuyla benim halim.
Ne olacak bu korkuyla benim halim.

Değil mi ki raksetmiyor gülüşümde ışık
ne de zihnimdeki güvercinleri alazlayan mevsimler
çırçıplak kaldı ellerim
ve gitti ölümün ölülere
yaşamayı öğrettiği yere.

Bayım
Var olduğum için havanın bu ezası
Kanımı içen ecinni
Havanın ardında.

Bir felaket ki
O mebzul boşluk işte kerahet
Şimdi vaktidir dudaklara kilit vurmanın
Haykırdığını duymanın forsaların
Seyre dalmanın
Hiçlikte asılmış her bir ismimi.

Bayım
Yaşım yirmi
Gözlerim de var bir yirmisinde
Aşikâr ki tek bir söz çıkmıyor ağızlarından.

Bayım
Bir lahzada tükettim hayatımı
Paramparça oldu son masumiyet
Hat’a ve kat’a
Paramparça.

Ne yapayım kendime kıymayıp bir aynanın önünde
Bir kez daha yitmeden denizde
Işıkları yanan
Koca bir sefinenin beni beklediği?

Damarlarımı söküp bedenimden
Gecenin öte yanına aşan bir merdiven yapmayacaksam
Ne yapayım ki onları?

Başlangıç nihayeti doğurdu
Her şey aynı kalacak
Ziyan olan gülüşler
Mütecessis merak
Aşka öykünen onca jest
Her şey aynı kalacak

Ne ki kollarım ısrarlı dünyayı kucaklamaya
çünkü hâlâ öğretmemiş kimse onlara
artık çok geç olduğunu

Bayım
Kanımdan tabut saç etrafa

Çocukluğumu hatırlıyorum
küçük bir kız olduğum günleri
Çiçekler elimde solardı
Zira yaban dansı neşenin
Paramparça ederdi kalplerini

Güneşin kapkara doğduğu sabahları hatırlıyorum
Küçük bir kızken
Dünden öte değil hani
Hani şu asırlar öncesi

Bayım
Bir kuş olup uçtu kafes
ve yiyip bitirdi tüm ümitlerimi

Bayım
Bir kuş olup uçtu kafes
Ne olacak bu korkuyla benim halim.

Alejandra Pizarnik

Çeviri: Ali Karabayram


Photo by Alena Goncharova

14 Ocak 2015 Çarşamba

Buğu / Erdinç Durukan

BUĞU

(Theo Angelopoulos için)

Hohlarsın cama
belirir ağaçlar buzların ardından
bir heykel gibi
düşünü kurarsın sonra baharın
çiçeklerin

Karlar erir
nehir taşkındır
sevgilin karşıdan el sallıyordur
bağırıyordur çılgınca
bembeyaz gelinliğine, sana
sen de ona
nehirden ve ağaçlardan başka duyan olmaz
ne onları
ne de bizi

Erdinç Durukan


The Suspended Step of the Stork aka "Leyleğin Geciken Adımı "
(1991) - by Theo Angelopoulos

A Winter Dream / Erdinç Durukan

A WINTER DREAM

(for Alice)

Your eyes are a light
in the night

Sometimes I lose my way
in the snowy roads
in the life

But again I find my way
like a leading bird
with your eyes

I look at every moment your eyes
your eyes
as if waiting for a train

Erdinç Durukan


Alice

9 Ocak 2015 Cuma

Fransa ektiğini biçiyor / Erdinç Durukan

Dün gece çok sevdiğim bir arkadaşım Paris'te yaşanan bu katliamla ilgili "Fransa ektiğini biçiyor" dedi. Bir çok açıdan doğru bir tespit.

Sömürgeci toplumlar dünya tarihi boyunca kendi dillerini ve dinlerini empoze etmekle kalmayıp, sömürdükleri ülkelerin topraklarında var olan ne kadar değerli şey varsa onlara da sahip oldular. Oysa bir çağı kapatıp yeni bir çağı açan Fransa Devrimi özünde ezilen ve hor görülen halklar için o güne değin benzeri görülmemiş büyük bir direnişti. Haliyle diğer ülkelerdeki halklarda bu benzersiz meşaleyle kendi ülkelerindeki ezilen halkları aydınlattılar. Fakat çoğu ülkede devrim ordu eliyle yapıldığı için bunun çekisini yine aynı halklar yaşadı. Latin Amerika Devrimleri buna en iyi örnektir.

Gelelim Fransa'ya, Cezayir Savaşı kanımca Fransa'nın en ciddi kırılmasıdır. Fransa'nın aydın çevresi bu savaşa şiddetle karşı çıktı. 1789 Devrimini yapan bir ülke nasıl olur da böylesi bir savaşın haklı tarafı olabilirdi? Sonrasında Vietnam'a ilk giden Fransız ordusu. Bunun üzerine Mayıs 1968 haklı direnişi. Üstelik bu haklı direniş bütün bir dünyayı saran öğrenci hareketine dönüştü. Nato'nun en saygın ülkelerinden olan Fransa yakın tarihteki Körfez Savaşları'nda da yerini aldı. Amerika ve İngiltere'nin bu gözü dönmüş vahşetine ortak oldu. Yanıbaşında yaşanan Bosna Savaşına’da sessiz kaldı. Diğer Avrupa ülkeleri ile birlikte. En nihayetinde Filistini şimdilerde tanıyan bir Fransa.

1960’lar sonrası Avrupa’nın endüstri gücü beraberinde çalışan insan sayısının artmasını hedef aldı. Sadece o yıllarda sayıları yüzbinlerce olan iş gücü trenlerle bu ülkeden taşındı Avrupa’ya. Bu toprakların Üçüncü kuşakları’nı hem biz hem Avrupalılar gördük, görüyoruz. Avrupa Birliği başlangıçta daha rahat ve daha özgür bir Avrupa’yı hedefledi. Fakat bir zamanların güçlü Alman Markı’nı ilk özleyenler yine bu birliği kuranların başında gelen Almanlar oldu. Avrupa bir yandan (Neden bu kadar genişledim?) in sorusunu kendine sorarken, diğer yandan artan ırkçı seslere her zaman olduğu gibi sessiz kaldı. Farklı ülkelerden gelip Avrupa’da kendilerine yeni bir hayat kuran insanlar bu ekonomik krizle beraber kendini ya işsiz buldu ertesi gün, ya da itilme ve kakılmaya maruz kaldı. O ekonomisiyle çok öğünen AKP iktidarı bugün hala varsa, bunun tek sebebi Avrupa’da uzuncadır yaşanan ekonomik krizdir.

Yok şu fobi, yok bu fobi. Hiç ama hiçbirşey insandan daha değerli değildir. Ne din, ne dil, ne ırk, ne de renk buna engel olmamalı. Her insan düşüncesini özgürce söyleyebilmeli. Düşüncesini söylediği için ölmemeli, öldürülmemeli. Bu dünya hepimizin. Hayvan dediğimiz şu canlılar bile beslenmek için öldürüyor. Yaşamak için diğerini öldürüyor. Oysa insanın öldürmek gibi bir derdi olmamalı hem cinsini. Hayvanları bile.

Daha güzel bir dünyaya ulaşabilmek dileğiyle...


"Neden en güzel ırmaklar oraya.
Fransa'ya gidiyorlar akmaya?"

Pablo Neruda - (Sorular Kitabı)


Touraine, France, by Marc Riboud

8 Ocak 2015 Perşembe

To be, or not to be / William Shakespeare

"To be, or not to be: that is the question:
Whether ’tis nobler in the mind to suffer
The slings and arrows of outrageous fortune,
Or to take arms against a sea of troubles,
And by opposing end them? To die: to sleep;
No more; and by a sleep to say we end
The heart-ache and the thousand natural shocks
That flesh is heir to, ’tis a consummation
Devoutly to be wish’d. To die, to sleep;
To sleep: perchance to dream: ay, there’s the rub;
For in that sleep of death what dreams may come
When we have shuffled off this mortal coil,
Must give us pause: there’s the respect
That makes calamity of so long life;
For who would bear the whips and scorns of time,
The oppressor’s wrong, the proud man’s contumely,
The pangs of despised love, the law’s delay,
The insolence of office and the spurns
That patient merit of the unworthy takes,
When he himself might his quietus make
With a bare bodkin? who would fardels bear,
To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,
The undiscover’d country from whose bourn
No traveller returns, puzzles the will
And makes us rather bear those ills we have
Than fly to others that we know not of?
Thus conscience does make cowards of us all;
And thus the native hue of resolution
Is sicklied o’er with the pale cast of thought,
And enterprises of great pith and moment
With this regard their currents turn awry,
And lose the name of action.–Soft you now!
The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons
Be all my sins remember’d."

William Shakespeare - (Hamlet’s Soliloquy Translated. Spoken by Hamlet, Act 3 Scene 1)





"Ser o no ser, la alternativa es esa!
Si es a la luz de la razon mas digno
sufrir los golpes y punzantes dardos
de suerte horrenda, o terminar la lucha
en guerra contra un pielago de males.
Morir; dormir. No mas, y con un sueno
pensar que conluyeron las congojas,
los mil tormentos, de la carne herencia,
debe termino ser apetecido.
Morir; dormir. Dormir? Sonar acoso!
Ah! la remorsa es esa; pues que suenos
podran ser los que acaso sobrevengan
en el dormir profundo de la muerte,
ya de mortal envuelta despojados,
suspende la razon: ahi el motivo
que a la desgracia da tan larga vida.
Quien las contrariedades y el azote
de la fortuna soportar pudiera,
la sinrazon del despota, del vano
el ceno, de la ley las dilaciones,
de un amor despreciado las angustias,
del poder los insultos, y el escarnio
que del menguado el merito tolera,
cuando el mismo su paz conseguiria
con un mero puzon? Quien soportara
cargas que con gemidos y sudores
ha de llevar en vida fatigosa,
si el recelo de un algo tras la muerte,
incognita region de donde nunca
torna el viajero, no turbara el juicio
haciendonos sufrir el mal presente
mas bien que un busca ir de lo ignorado?
Nuestra conciencia, asi, nos acobarda;
y el natural matiz de nuestro brio,
del pensar con los palidos reflejos
se marchita y asi grandes empresas
y de inmenso valer su curso tuercen
y el distintivo pierden de su impulso.
Pero silencio. La gentil Ofelia!
Ah ninfa! En tus plegarias
que todos mis pecados se recuerden."

William Shakespeare - (Soliloquio de Hamlet)

Traducción de Guillermo MacPherson

http://4umi.com/shakespeare/hamlet/es

http://es.wikipedia.org/wiki/Ser_o_no_ser_%28Hamlet%29





"Essere, o non essere, questa è la domanda:
se sia più nobile per la mente patire
i colpi e i dardi dell’atroce fortuna
o prendere le armi contro un mare di guai
e resistendovi terminarli? Morire, dormire –
niente più; e con un sonno dire fine
all’angoscia e ai mille collassi naturali
che la carne eredita; questo è un compimento
da desiderarsi devotamente. Morire, dormire.
Dormire, forse sognare, ah, è qui l’incaglio.
Perché in quel sonno di morte quali sogni sopravvengano,
liberati che ci siamo di questa spirale mortale,
deve farci indugiare; ecco il riguardo
che rende la calamità così longeva.
Perché chi sopporterebbe le scudisciate e gli scherni del tempo,
il torto degli oppressori, l’ingiuria del presuntuoso,
gli strazi di un amore disprezzato, il ritardo della legge,
l’insolenza delle cariche ufficiali, e i calci
che il merito paziente si prende dagli indegni,
quando potrebbe darsi da solo la sua pace
con un semplice pugnale? Chi si caricherebbe di fardelli,
per grugnire e sudare sotto una faticosa vita,
se non fosse per il fatto che il timore di qualcosa dopo la morte,
l’inesplorato paese dal cui confine
nessun viaggiatore ritorna, confonde la volontà,
e ci fa tollerare quei mali che abbiamo
piuttosto che ricorrere ad altri a noi ignoti?
Così la coscienza ci rende tutti vili,
e così la tinta naturale della risoluzione
è ammorbata dalla pallida sfumatura del pensiero,
e le imprese di grande elevazione e momento
con questo sguardo deviano i loro corsi
e perdono il nome di azione. Ma, calmati adesso,
la bella Ofelia. – Ninfa, nelle tue orazioni
siano rammentati tutti i miei peccati."

William Shakespeare - (Amleto Atto III, scena I)





"Être, ou ne pas être, telle est la question.
Y a-t-il plus de noblesse d’âme à subir
la fronde et les flèches de la fortune outrageante,
ou bien à s’armer contre une mer de douleurs
et à l’arrêter par une révolte ? Mourir… dormir,
rien de plus ;… et dire que par ce sommeil nous mettons fin
aux maux du cœur et aux mille tortures naturelles
qui sont le legs de la chair : c’est là une terminaison
qu’on doit souhaiter avec ferveur. Mourir… dormir,
dormir ! peut-être rêver ! Oui, là est l’embarras.
Car quels rêves peut-il nous venir dans ce sommeil de la mort,
quand nous sommes débarrassés de l’étreinte de cette vie ?
Voilà qui doit nous arrêter. C’est cette réflexion-là
qui nous vaut la calamité d’une si longue existence.
Qui, en effet, voudrait supporter les flagellations et les dédains du monde,
l’injure de l’oppresseur, l’humiliation de la pauvreté,
les angoisses de l’amour méprisé, les lenteurs de la loi,
l’insolence du pouvoir et les rebuffades
que le mérite résigné reçoit des créatures indignes,
s’il pouvait en être quitte
avec un simple poinçon ? Qui voudrait porter ces fardeaux,
geindre et suer sous une vie accablante,
si la crainte de quelque chose après la mort,
de cette région inexplorée, d’où
nul voyageur ne revient, ne troublait la volonté,
et ne nous faisait supporter les maux que nous avons
par peur de nous lancer dans ceux que nous ne connaissons pas ?
Ainsi la conscience fait de nous tous des lâches ;
ainsi les couleurs natives de la résolution
blêmissent sous les pâles reflets de la pensée ;
ainsi les entreprises les plus énergiques et les plus importantes
se détournent de leur cours, à cette idée,
et perdent le nom d’action... Doucement, maintenant !
Voici la belle Ophélia... Nymphe, dans tes oraisons
souviens-toi de tous mes péchés."

William Shakespeare - (Hamlet, acte 3 scène 1)





"Var olmak mı, yok olmak mı, bütün sorun bu!
Düşüncemizin katlanması mı güzel,
Zalim kaderin yumruklarına, oklarına,
Yoksa diretip bela denizlerine karşı
Dur, yeter! demesi mi?
Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız
Bitebilir bütün acıları yüreğin,
Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun.
Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü!
Çünkü o ölüm uykularında,
Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından,
Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu.
Bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden.
Kim dayanabilir zamanın kırbacına?
Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine,
Sevgisinin kepaze edilmesine,
Kanunların bu kadar yavaş
Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine.
Kötülere kul olmasına iyi insanın
Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken?
Kim ister bütün bunlara katlanmak
Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek.
Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa,
O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya
Ürkütmese yüreğini?
Bilmediğimiz belalara atılmaktansa
Çektiklerine razı etmese insanı?
Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi:
Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor
Yürekten gelenin doğal rengini.
Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar
Yollarını değiştirip bu yüzden,
Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.
Ama sus, bak, güzel Ophelia geliyor.
Peri kızı dualarında unutma beni,
Ve bütün günahlarımı."

William Shakespeare - (Hamlet)

Çeviri: Sabahattin Eyüboğlu (Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, Sekizinci Basım, 2012, İstanbul.)


Ophelia, by Rebeca Saray

6 Ocak 2015 Salı

Antonio Machado - (Soñé que tú me llevabas)

Soñé que tú me llevabas

Soñé que tú me llevabas
por una blanca vereda,
en medio del campo verde,
hacia el azul de las sierras,
hacia los montes azules,
una mañana serena.

Sentí tu mano en la mía,
tu mano de compañera,
tu voz de niña en mi oído
como una campana nueva,
como una campana virgen
de un alba de primavera.

¡Eran tu voz y tu mano,
en sueños, tan verdaderas!...

Vive, esperanza, ¡quién sabe
lo que se traga la tierra!

Antonio Machado - (Campos de Castilla, 1907-1917)





I DREAMT

I dreamt you guided me
down a white path
leading through green fields,
toward the blue of the mountains,
toward the blue mountains;
the morning air was clear.

I felt your hand in mine,
your truly friendly hand,
your girlish voice in my ear
like a bell never used,
like a bell never touched,
ringing in early spring dawn.
It was your voice, your hand,
as I dreamt, so true and exact!
Well, hope, live on . . . Is it certain
how much the earth actually eats?

Antonio Machado

Translated by Robert Bly





Ho sognato che tu mi guidavi

Ho sognato che tu mi guidavi
lungo un candido sentiero
nel mezzo della verde campagna,
verso l'azzurro delle sierre,
verso le azzurre montagne,
in un mattino sereno.

Ho sentito la tua mano nella mia,
la mano tua di compagna,
la voce tua così da bimba
alle mie orecchie,
come una campana novella,
come una vergine campana
di un'alba di primavera.

Quanto vere erano, nel sogno,
la tua voce, e la tua mano!...

Vivi, speranza: chi mai può sapere
ciò che la terra a sé riprende!

Antonio Machado

Versione italiana di Marianna Piani





DÜŞÜMDE GÖRDÜM Kİ

Düşümde gördüm ki alıp götürüyorsun beni
beyaz bir patika üzeri
yemyeşil kırlar ortasında
mavi tepelere
dingin bir sabah vakti.

Hissettim ellerini ellerimde,
senin dost elini,
ve kız çocuğu sesin çaldı kulaklarımda
yeni bir çan gibi,
baharın şafağından
bakire bir çan gibi.
Ordaydılar, sesin ve ellerin,
düşümde, nasıl da gerçektiler!...
Sen yaşa, ey umut: Kim der ki
toprak aldı sinesine seni.

Antonio Machado - (Kastilya Kırları, 1907-1917)

Çeviri: Adnan Özer


Photo by Philippe Pache

Kiss me, then give birth to me / Cemal Süreya

KISS ME, THEN GIVE BIRTH TO ME

Now
it is shame that is shelled
in the ears of blonde children.

From the plains
blindfolded lilac scent from the plains
turns that little sun of ours.

Overflowing from houses from patios
comes and settles in my voice.

Limber hemlock of my voice
variegated hemlock of my voice.

And towards the birds
tusk: wind’s attitude
Mountain: sun’s skeleton.

Amongst the wooden sculptures
The infant of the sea is huge.

I see blood, I see stones
amongst all statues
Incubus warm novice
—milky fig of insomnia—
does not leak into beehives.

My mother died when I was little
Kiss me, then give birth to me.

Cemal Sureya (1931, Pülümür, Tunceli – 1990, Istanbul) was a Kurdish-Turkish poet and writer.

Translated by Fulya Peker





BENİ ÖP SONRA DOĞUR BENİ

Şimdi
utançtır tanelenen
sarışın çocukların başaklarında.

Ovadan
gözü bağlı bir leylak kokusu ovadan
çeviriyor o küçücük güneşimizi.

Taşarak evlerden taraçalardan
gelip sesime yerleşiyor.

Sesimin esnek baldıranı
sesimin alaca baldıranı.

Ve kuşlara doğru
fildişi: rüzgarın tavrı.
Dağ: güneş iskeleti.

Tahta heykeller arasında
denizin yavrusu kocaman.

Kan görüyorum taş görüyorum
bütün heykeller arasında
karabasan ılık acemi
- uykusuzluğun sütlü inciri -
kovanlara sızmıyor.

Annem çok küçükken öldü
beni öp, sonra doğur beni.

Cemal Süreya


Photo by Lucien Clergue

3 Ocak 2015 Cumartesi

Talglicht / Paul Celan

TALGLICHT

Die Mönche mit haarigen Fingern schlugen das Buch auf: September.
Jason wirft nun mit Schnee nach der aufgegangenen Saat.
Ein Halsband aus Händen gab dir der Wald, so schreitest du tot übers Seil.
Ein dunkleres Blau wird zuteil deinem Haar, und ich rede von Liebe.
Muscheln red ich und leichtes Gewölk, und ein Boot knospt im Regen.
Ein kleiner Hengst jagt über die blätternden Finger –
Schwarz springt das Tor auf, ich singe:
Wie lebten wir hier?

Paul Celan - (Mohn und Gedächtnis)





TALLOW LAMP

The monks with hairy fingers opened the book: September.
Now Jason pelts with snow the newly sprouting grain.
The forest gave you a necklace of hands. So dead you walk the rope.
To your hair a darker blue is imparted; I speak of love.
Shells I speak and light clouds, and a boat buds in the rain.
A little stallion gallops across the leafing fingers--
Black the gate leaps open, I sing:
How did we live here?

Paul Celan

Translated by Michael Hamburger





CANDIL DE SEBO

Los monjes de velludos dedos abrieron el libro: septiembre.
Jasón lanza ahora nieve a la semilla germinada.
Un collar de manos te dio el bosque, así cruzas muerto la cuerda.
Un azul más oscuro le tocó a tu cabello, y hablo de amor.
Conchas digo y nubes ligeras, y una barca echa brotes bajo la lluvia.
Trisca un potrillo por los dedos que hojean –
Negro se abre el portón, yo canto:
¿Cómo hemos vivido aquí?

Paul Celan





MUM IŞIĞI

Keşişler, kıllı parmaklarıyla açtılar kitabı: Eylüldü.
Şimdi İason, kar serpmekte olmuş hasada.
Ellerden oluşma bir gerdanlık verdi sana orman, şimdi, ölü bir ip cambazısın.
Aşktan sözediyorum, mavinin koyusu armağan edilmişken saçlarına.
Deniz kabuklarına, bir hafif buluta sesleniyorum ve bir sandal tomurcuklanıyor yağmurda.
Bir tay koşuyor yapraklanan parmaklarda-
Büyük kapı, şarkımla kapkara açılıyor:
Nasıl yaşardık bizler burada?

Paul Celan

Çeviri: Ahmet Cemal


Diary of a Country Priest (1951) - Directed by Robert Bresson