La femminilità è come una poesia. ... / Alda Merini

"La femminilità è come una poesia. Non si ferma a ciò che vedi, ma a quello che ti lascia immaginare." ~ Alda Merini

"La feminidad es como la poesía. Ella no se detiene ante lo que ves, sino en lo que te deja imaginar." ~ Alda Merini

"Femininity is like a poem. She doesn't stop at what you see, but what it lets you imagine." ~ Alda Merini

Unknown photographer

Rayuela / Julio Cortázar

"Amor mío, no te quiero por vos ni por mí ni por los dos juntos, no te quiero porque la sangre me llame a quererte, te quiero porque no sos mía, porque estás del otro lado, ahí donde me invitás a saltar y no puedo dar el salto, porque en lo más profundo de la posesión no estás en mí, no te alcanzo, no paso de tu cuerpo, de tu risa, hay horas en que me atormenta que me ames (cómo te gusta usar el verbo amar, con qué cursilería lo vas dejando caer sobre los platos y las sábanas y los autobuses), me atormenta tu amor que no me sirve de puente porque un puente no se sostiene de un solo lado, jamás Wright ni Le Corbusier van a hacer un puente sostenido de un solo lado, y no me mires con esos ojos de pájaro, para vos la operación del amor es tan sencilla, te curarás antes que yo y eso que me querés como yo no te quiero."

Julio Cortázar ~ (Rayuela)

"My love, I don't love you for you or for me or for both of us together, I don't love you because my blood calls me to love you, I love you because you're not mine, because you're on the other side, there where you invite me to jump and I can't take the leap, because in the depths of possession you are not in me, I can't reach you, I can't get past your body, your laughter, there are hours when it torments me that you love me (how you like to use the verb to love, with what cheesy are you going to drop it on the plates and the sheets and the buses), your love torments me that does not serve as a bridge because a bridge does not hold on one side, Wright nor Le Corbusier will never make a sustained bridge on one side, and don't look at me with those bird eyes, for you the operation of love is so simple, you will heal before I do and that you love me like I don't love you."

Julio Cortázar ~ (Hopscotch)

"Amore mio, non ti amo né per te né per me, nemmeno per tutti e due insieme, non ti amo perché il sangue mi sprona ad amarti, ti amo perché non sei mia, perché stai dall’altra parte, là, dove mi inviti a saltare e io non posso, perché nel più profondo del possesso non sei in me, non ti raggiungo, non passo dal tuo corpo, dal tuo riso, ci sono ore in cui mi tormenta che mi ami (quanto ti piace usare il verbo amare, con quanta vistosità lo lasci scivolare sui piatti e le lenzuola e le corriere), mi tormenta il tuo amore che non mi funge da ponte perché un ponte non si sostiene mai da un lato solo, mai Wright o Le Corbusier avrebbero potuto concepire un ponte sostenuto da un solo lato, e non mi guardare con quei occhi da passerotto, per te l’operazione dell’amore e così semplice, guarirai prima di me, per quanto tu mi ami come non ti amo io."

Julio Cortázar ~ (Rayuela – Capitolo 93 "prima parte")

Trad. di M. Fernàndez

https://miltonfernandez.wordpress.com

"Mon amour, je ne t’aime pas pour toi, ni pour moi, ni pour tous les deux ensemble, je ne t’aime pas parce que le sang me pousse à t’aimer, je t’aime parce que tu n’es pas mienne, parce que tu es de l’autre côté, m’invitant à sauter pour te rejoindre mais je ne peux pas sauter, parce que, au plus profond de la possession, tu n’es pas en moi, je ne t’atteins pas, je ne dépasse pas ton corps, ton rire, il y a des heures où cela me tourmente que tu m’aimes (avec quelle facilité tu emploies le verbe aimer, avec quel mauvais goût tu le laisses tomber sur les plats, les draps, les autobus), ton amour me tourmente, car il ne me sert pas de pont, jamais Wright ou Le Corbusier ne feront de pont soutenu d’un seul côté, et ne me regarde pas avec ces yeux d’oiseau, pour toi l’opération amour est si simple, tu guériras avant moi bien que tu m’aimes plus que je ne t’aime."

Julio Cortázar ~ (Marelle)

Traduit de l’espagnol par Laure Guille-Bataillon (partie roman) et Françoise Rosset (partie essai).

"Sevgilim, seni senin için sevmiyorum, benim için de, ne de ikimiz için, seni seviyorum, çünkü kanım sana tutulmaya iteliyor beni, seni seviyorum, çünkü benim değilsin, çünkü öte yakadasın, başka bir yerden beni çağırıyorsun, atla diyorsun, tut, bul beni, ulaşamam ben, atlayamam, çünkü sahiplenme duygusunun derinlerine inersen sen bende değilsin ki, sana ulaşamıyorum, bedenini aşıp geçemiyorum, gülüşünün ötesi neresi, bazı saatler var ki beni seviyor olman sarsıyor beni, şaşkınım (sevmek fiilini ne de kolay türden kullanıyorsun, yemeklere çarşafların üstüne, otobüslere saldığın hava ve tat berbat), bana olan sevgin altüst ediyor beni, çünkü bana köprü olmuyorsun, Wright olsun, Le Corbusier olsun, asla tek taraftan karaya bağlı bir köprü yapamayacaklar; böyle serçe gözlerinle bakma bana kuş kafa, senin için aşk basit bir iş, bir işlem, sen benden önce iyileşeceksin hem, her ne kadar benim seni sevdiğimden daha da çok seviyor olsan da beni, böyle."

Julio Cortázar ~ (Seksek)

Photo by Resa Rot

Aplastamiento de las gotas / Julio Cortázar

"Ahora aparece una gotita en lo alto del marco de la ventana, se queda temblequeando contra el cielo que la triza en mil brillos apagados, va creciendo y se tambalea, ya va a caer y no se cae, todavía no se cae. Está prendida con todas las uñas, no quiere caerse y se la ve que se agarra con los dientes mientras le crece la barriga, ya es una gotaza que cuelga majestuosa y de pronto zup ahí va, plaf, deshecha, nada, una viscosidad en el mármol."

Julio Cortázar ~ (Aplastamiento de las gotas / Historia de cronopios y de famas)

"Now a droplet appears just at the top of the window frame; stays there quivering against the sky, shattered into a thousand subdued glints, about to fall down but won’t fall, still won’t fall. It holds on tight, all nails, doesn’t want to fall and it’s clear it grips with its teeth while its belly grows bigger and bigger; it’s now a majestic drop hanging there, and then plonk, there it goes, splat, undone, nothing, only a clammy something on the marble."

Julio Cortázar ~ (The Crushing of the Drops / Cronopios and Famas)

(other english translation)

"Now a droplet appears at the top of the window frame. It holds itself, trembling, against the sky that shatters into a thousand sparkles. It grows and staggers, and it will fall and does not fall, it is still not falling. It is holding on by its fingernails, not wanting to fall, clinging by its teeth. But its belly grows and it's already a huge drop hanging majestically. And suddenly, "zup, there it goes, splat, it is undone, nothing, just a wetness on the marble."

Julio Cortázar ~ (The Crushing of the Drops / Cronopios and Famas)

"Ecco una gocciolina alta sul riquadro della finestra, vibra un attimo contro il cielo che la scheggia in mille luccichii spenti, cresce si ingrossa barcolla, cadrà non cadrà, non è ancora caduta. Si afferra con tutte le unghie, non vuole cadere e si vede che si aggrappa con i denti mentre le si gonfia la pancia, è ormai una gocciolona che pende maestosa e, di colpo, zup giù, plaf, disfatta, niente, una viscosità sul marmo."

Julio Cortázar ~ (Storie di cronopios e di famas, Einaudi)

"Pencere çerçevesinin üst kısmında bir damlacık beliriyor, onu bin sönük ışıltıya bölen gökyüzüne doğru titreşiyor, sonra büyüyor ve sendeliyor, düştü düşecek, ama düşmüyor, henüz düşmüyor. Bütün tırnaklarıyla oraya tutunuyor, düşmek istemiyor ve bir yandan göbeği büyürken dişlerini oraya geçirdiği görülüyor, o artık görkemli bir şekilde sarkan koca bir damla, derken birden, şıp ve işte düşüyor, parçalanıyor ve sonrası, hiçlik, mermerin üzerinde bir kayganlık."

Julio Cortázar ~ (Ayakizlerinde Adımlar, Can Yayınları)

Photo by Stine Nilsen

Letters to Felice‎ / Franz Kafka

"I repeat what has been said often before: For about 10 years I have had this ever growing feeling of not being in perfect health; the sense of well being that comes with good health, the sense of well-being created by a body that responds in every way, a body that functions even without constant attention and care, this sense of well-being which in most people is the source of constant cheerfulness, and above all unselfconsciousness—this sense of well-being I lack. And I lack it in every, indeed in every single manifestation of life."

Franz Kafka ~ (Letters to Felice‎)

"Sono cose già discusse molte volte, da circa 10 anni mi sento sempre meno sano, il sentimento di benessere che proviene dalla buona salute, quello di un corpo obbediente in tutti i riguardi, di un corpo che lavori senza cure e attenzioni costanti, quel sentimento di benessere che produce la costante allegria e soprattutto la disinvoltura della maggior parte degli uomini: questo sentimento di benessere mi manca. E mi manca in tutte, ma proprio tutte le manifestazioni della vita."

Franz Kafka ~ (Lettere a Felice‎)

"Se trata de lo que tantas veces he repetido: desde hace diez años aproximadamente no me encuentro totalmente bien de salud, y la cosa va constantemente a más, la sensación de bienestar que proporciona la salud, el bienestar de un cuerpo que obedece en todo, de un cuerpo que trabaja sin reclamar constantes atenciones y cuidados, ese bienestar del que emana la continua alegría y, sobre todo, la espontaneidad de la mayoría de las personas, esa sensación de bienestar es lo que a mí me falta. Pero me falta en todas absolutamente en todas las manifestaciones de la vida."

Franz Kafka ~ (Cartas a Felice‎)

"Çokça tekrar eden bir şey bu: yaklaşık 10 yıldan beri kendimi giderek artan ölçüde pek sağlıklı hissetmiyorum, sağlıklı olmanın verdiği iyi hissetme duygusu, bedenin çalışması için özel bir dikkat ve çaba harcanmasa da bedenin tümüyle ayak uydurduğu bir iyilik duygusu, çoğu insanın neşesinin kaynağı olan, özellikle de rahat davranmasının kaynağı olan iyi hissetme duygusu -işte bu bende yok. Hem de yaşamın her eyleminde, ama her eyleminde."

Franz Kafka ~ (Felice'ye Mektuplar)

Photo by Gabriel Guerrero Caroca

Letters to Felice‎ / Franz Kafka

"The fact that no one knows where I am is my only happiness. If only I could prolong this forever! It would be far more just than death. I am empty and futile in every corner of my being, even in my unhappiness."

Franz Kafka ~ (Letters to Felice‎)

"Ecco il mio unico senso di felicità: nessuno sa dove sono. Sapessi un modo di continuare così per sempre! Sarebbe molto più giusto che morire. In tutti gli angoli del mio essere sono vuoto e assurdo, persino nel sentimento della mia sventura."

Franz Kafka ~ (Lettere a Felice‎)

"Mi único sentimiento de felicidad consiste en que nadie sabe dónde estoy. ¡Ojalá tuviera la posibilidad de hacer que tal cosa durara para siempre! Sería más justo que morir. En cada uno de los resquicios de mi ser no hay sino vacío y absurdo, incluso en el sentimiento de mi propia desdicha."

Franz Kafka ~ (Cartas a Felice‎)

"Bana mutluluk veren tek his, hiç kimsenin nerede olduğumu bilmemesi. Ah keşke bunu sonsuz kılmanın bir yolunu bilebilseydim! Bu ölmekten çok daha hakkaniyetli olurdu. Varlığunın her köşesinde boş ve anlamsızım, mutsuzluğumun hissinde bile."

Franz Kafka ~ (Felice'ye Mektuplar)

Photo by Gabriel Guerrero Caroca

Letters to Felice / Franz Kafka

"You are at once both the quiet and the confusion of my heart; imagine my heartbeat when you are in this state."

Franz Kafka ~ (Letters to Felice‎)

"Sei insieme la quiete e la confusione del mio cuore, immagina il mio battito quando tu sei in questo stato."

Franz Kafka ~ (Lettere a Felice‎)

"Eres la paz y la zozobra de mi corazón a un tiempo, imagínate mis palpitaciones cuando te encuentras en semejante estado."

Franz Kafka ~ (Cartas a Felice‎)

"Sen kalbimin hem sessizliği hem de karmaşasısın; sen bu haldeyken benim kalp atışımı hayal et."

Franz Kafka ~ (Felice'ye Mektuplar)

Photo by Dorota Górecka

Mi strugge l'anima perdutamente / Cesare Pavese

Mi strugge l'anima perdutamente 

il desiderio d'una donna viva, 

spirito e carne, da poterla stringere 

senza ritegno e scuoterla, avvinghiato 

il mio corpo al suo corpo sussultante, 

ma poi, in altri giorni più sereni, 

starle d'accanto dolcemente, 

senza più un pensiero carnale, a contemplare

il suo viso soave di fanciulla, 

ingenuo, come avvolto in un dolore 

e ascoltare la sua voce leggera 

parlarmi lentamente, come in sogno...

[24 ottobre 1925]

Cesare Pavese

İçimi yakıyor o çılgın arzu, 

yaşayan bir kadına duyduğum, 

ruhu ve teniyle, sarılıp 

utanmadan sarsabileceğim, bağlayıp 

gövdemi sarsılan gövdesine 

ama sonra, daha sakin günlerde, 

yanında durabileceğim tatlılıkla, artık 

tensel bir düşünce olmadan, seyretmek için 

tatlı çocuk yüzünü, 

saf, bir acıya gömülmüş gibi 

ve dinlemek için hafif sesinin 

benimle ağır ağır konuştuğunu, düşteki gibi ... 

[24 Ekim 1925] 

Cesare Pavese

İtalyancadan çeviren: Kemal Atakay

Photo by Denis Piel

Vorrei poter soffocare / Cesare Pavese

     Vorrei poter soffocare

nella stretta delle tue braccia

nell’amore ardente del tuo corpo

sul tuo volto, sulle tue membra struggenti

nel deliquio dei tuoi occhi profondi

perduti nel mio amore,

quest’acredine arida

che mi tormenta.

     Ardere confuso in te disperatamente

quest’insaziabilità della mia anima

già stanca di tutte le cose

prima ancor di conoscerle

ed ora tanto esasperata

dal mutismo del mondo

implacabile a tutti i miei sogni

e dalla sua atrocità tranquilla

che mi grava terribile

e noncurante

e nemmeno piú mi concede

la pacatezza del tedio

ma mi strazia tormentosamente

e mi púngola atroce,

senza lasciarmi urlare,

sconvolgendomi il sangue

soffocandomi atroce

in un silenzio che è uno spasimo

in un silenzio fremente.

     Nell’ebbrezza disperata

dell’amore di tutto il tuo corpo

e della tua anima perduta

vorrei sconvolgere e bruciarmi l’anima

sperdere quest’orrore

che mi strappa gli urli

e me li soffoca in gola

bruciarlo annichilirlo in un attimo

e stringermi stringermi a te

senza ritegno piú

ciecamente, febbrile,

schiantandoti, d’amore.

     Poi morire, morire,

con te.

     Il giorno tetro

in cui dovrò solitario

morire (e verrà, senza scampo)

quel giorno piangerò

pensando che potevo

morire cosí nell’ebbrezza

di una passione ardente.

Ma per pietà d’amore

non l’ho voluto mai.

Per pietà del tuo povero amore

ho scelto, anima mia,

la via del piú lungo dolore.

[12 dicembre 1927]

Cesare Pavese

(da “Prima di «Lavorare stanca» 1923 – 1930”, in “Cesare Pavese, Le poesie”, Einaudi, Torino, 1998)

https://poesiainrete.com/2023/01/13/vorrei-poter-soffocare-cesare-pavese/

     Boğabilmeyi isterdim 

sarışında kollarının, 

tutkulu aşkında bedeninin, 

yüzünde, arzulu kollarında, 

süzgünlüğünde derin gözlerinin, 

aşkıma tutkun, 

bu kısır acılığı, 

bana işkence eden.

     Yakmayı, şaşkın, umutsuzca sende 

bu doymazlığını ruhumun, 

şimdiden bıkkın her şeyden 

daha bilmeden 

ve artık öyle öfkeli ki 

suskunluğuna dünyanın, 

her hayalimi hiçe sayan 

ve sakin vahşetine, 

üzerime çöken korkunç 

ve umarsız 

ve huzurunu bile sıkıntının 

bana çok gören, 

içimi yakan işkence edercesine 

ve amansızca beni dürten, 

haykırmama izin vermeden, 

altüst ederek kanımı, 

boğarak beni amansızca 

bir sessizlik içinde, sızının ta kendisi, 

bir sessizlik içinde, titreten. 

     Umutsuz sarhoşluğunda 

tüm bedenine olan aşkımın 

ve yitik ruhuna, 

sarsıp yakmayı isterdim ruhumu, 

yok etmeyi bu dehşeti, 

haykırışları benden koparıp alan 

ve boğazımda düğümleyen, 

yakıp yok etmeyi bir anda 

ve sarılmak, sarılmak sana, 

hiç çekinmeden artık, 

kör gibi, ateşli, 

sıkarak seni, aşkla. 

     Sonra ölmek, ölmek, 

seninle. 

     Karanlık gün, 

yapayalnız ölmek 

zorunda kalacağım (ve gelecek, çaresiz), 

o gün ağlayacağım, 

düşünerek ölebileceğimi 

böyle sarhoşluğu içinde 

yakıcı bir tutkunun. 

Ama aşkın hatırına, 

asla istemedim bunu. 

Çaresiz aşkımın hatırına 

seçtim, ruhum, 

yolunu en uzun acının. 

[12 Aralık 1927]

Cesare Pavese

İtalyancadan çeviren: Kemal Atakay

Photo by Denis Piel

Mr. Leiter was a photographer less of people than of perception itself. ... / Roberta Smith

“Mr. Leiter was a photographer less of people than of perception itself. His painter’s instincts served him well in his emphasis on surface, spatial ambiguity and a lush, carefully calibrated palette. But the abstract allure of his work doesn’t rely on soft focus, a persistent, often irritating photographic ploy, or the stark isolation of details, in the manner of Aaron Siskind or early Harry Callahan. Instead, Mr. Leiter captured the passing illusions of everyday life with a precision that might almost seem scientific, if it weren’t so poetically resonant and visually layered.”

Roberta Smith, in “Lens Culture” 2005.

Violinist, New York City, c.1950,
by Saul Leiter