30 Mart 2021 Salı

Crepuscule / E. E. Cummings

Crepuscule

I will wade out
                        till my thighs are steeped in burning flowers
I will take the sun in my mouth
and leap into the ripe air
                                       Alive
                                                 with closed eyes
to dash against darkness
                                       in the sleeping curves of my body
Shall enter fingers of smooth mastery
with chasteness of sea-girls
                                            Will I complete the mystery
                                            of my flesh
I will rise
               After a thousand years
lipping
flowers
             And set my teeth in the silver of the moon

(1925)

E. E. Cummings





Me abriré camino...

me abriré camino
                         hasta empapar mis muslos en
                               ardientes flores
me pondré el sol en la boca
saltaré al aire maduro
                        Vivo
                              con cerrados ojos
que arremeten contra lo oscuro
                         En las dormidas curvas de mi cuerpo
dedos de tersa maestría penetrarán
con castidad de muchachas oceánicas
                         Habré de completar
                         el misterio de mi carne
y habré de levantarme
                         al cabo de mil años
lamiendo
flores
            Y engastaré mis dientes en la plata de la luna

(1925)

E. E. Cummings

Versión de Ulalume González de León





Io guaderò fuori
Finché le mie cosce restano immerse
In fiori in preda alle fiamme
Io prenderò il sole in bocca
E balzo nell’aria matura
Viva con gli occhi chiusi
Per lanciarmi contro le tenebre

Tra le curve appisolate del mio corpo
Dovrebbero entrare delle dita
Maestre di morbidezza
Con la semplicità delle ragazze di mare
Completerò il mistero
Della mia carne?
Completerò il mistero
Della mia carne?
La mia carne.

(1925)

(Sun in My Mouth / Vespertine – dalla poesia “Wade” di E. E. Cummings)

https://www.naturagiusta.it/benessere/bjork-il-grande-abbraccio-con-madre-natura





"m’inoltrerò
finché le cosce non siano pregne di fiori ardenti
Prenderò il sole in bocca
e mi lancerò nell’aria matura
Vivo
ad occhi chiusi
per scontrarmi col buio
nelle sopite curve del mio corpo

(1925)"

E. E. Cummings

E. E. Cummings


















29 Mart 2021 Pazartesi

Θυµήσου, σώµα... / Κωνσταντίνος Καβάφης

Θυµήσου, σώµα...

Σώµα, θυµήσου όχι µόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι µονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ’ εκείνες τες επιθυµίες που για σένα
γυάλιζαν µες στα µάτια φανερά,
κ’ ετρέµανε µες στην φωνή – και κάποιο
τυχαίον εµπόδιο τες µαταίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια µέσα στο παρελθόν,
µοιάζει σχεδόν και στες επιθυµίες
εκείνες σαν να δόθηκες – πώς γυάλιζαν,
θυµήσου, µες στα µάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεµαν µες στην φωνή, για σε, θυµήσου, σώµα.

(1918)

Κωνσταντίνος Καβάφης

da “Ποιήματα 1897-1933”, Ίκαρος, 1984





Remember, Body...

Body, remember not only how much you were loved,
not only the beds on which you lay,
but also those desires which for you
plainly glowed in the eyes,
and trembled in the voice -- and some
chance obstacle made them futile.
Now that all belongs to the past,
it is almost as if you had yielded
to those desires too -- remember,
how they glowed, in the eyes looking at you;
how they trembled in the voice, for you, remember, body.

(1918)

Constantine P. Cavafy





Recuerda, cuerpo, no sólo cuánto se te amó...

Recuerda, cuerpo, no sólo cuánto se te amó,
no solo los lechos donde estuviste echado,
más también aquellos deseos que, por ti,
en miradas brillaron claramente
y en la voz se estremecieron –y que un
obstáculo fortuito los frustró.
Ahora que todo se halla en el pasado,
parece casi que a los deseos
aquellos te hubieras entregado –cómo brillaban,
recuerda, en los ojos que te miraban;
cómo en la voz por ti se estremecían,
recuerda, cuerpo.

(1918)

Constantino Cavafis

Versión de César Conti





Ricorda non solo quanto fosti amato, corpo...

Ricorda non solo quanto fosti amato, corpo,
non solo i letti sopra cui giacesti,
ma anche quei desideri che per te
brillavano negli occhi apertamente,
tremavano nella voce – resi vani
da qualche impedimento casuale.
Ora che tutto è parte del passato,
è come se ti fossi concesso
anche a quei desideri – ricordali brillare
negli occhi volti verso te,
tremare nella voce, per te, ricorda, corpo.

(1918)

Costantino Kavafis

Traduzione di Nicola Crocetti

da “Poesie erotiche”, Crocetti Editore, 1983





Corps, souviens-toi, ...

Corps, souviens-toi, non seulement de combien tu fus aimé,
non pas seulement des lits où tu t’étendis,
mais aussi de ces désirs qui pour toi
brillaient dans les yeux visiblement,
et tremblaient dans la voix ― et que quelque
obstacle fortuit rendit vains.
Maintenant que tout cela plonge dans le passé,
il semble presque qu’à ces désirs
tu te sois donné. Comme ils brillaient
souviens-toi, dans les yeux qui te regardaient,
comme ils tremblaient dans la voix, pour toi ; souviens-toi, corps.

(1918)

Constantin Cavafy





Anımsa, Beden
 
Anımsa, beden, ne denli sevilmiş olduğunu değil yalnızca,
o uzanmış olduğun yatakları değil yalnızca,
ama o arzuları da anımsa: Gözlerde
senin için sakınmadan parıldayanları
ve senin içinde titreşen arzuları
ve bir engel yüzünden gerçekleşmemiş olanları.
Şimdi her şeyin geçmişte kaldığı şu anda
kendini vermiş gibisin neredeyse bu arzulara--
nasıl parıldarlardı, anımsa, o sana bakan gözlerde,
nasıl titreşirlerdi senin içinde, anımsa, beden.

(1918)
               
Konstantinos Kavafis

Çeviri: Herkül Millas ve Özdemir İnce


Olga-Maria Veide shot by Alex Vanzetti

27 Mart 2021 Cumartesi

Le vent / Émile Verhaeren

Le vent

Sur la bruyère longue infiniment,
Voici le vent cornant Novembre ;
Sur la bruyère, infiniment,
Voici le vent
Qui se déchire et se démembre,
En souffles lourds, battant les bourgs ;
Voici le vent,
Le vent sauvage de Novembre.

Aux puits des fermes,
Les seaux de fer et les poulies
Grincent ;
Aux citernes des fermes.
Les seaux et les poulies
Grincent et crient
Toute la mort, dans leurs mélancolies.

Le vent rafle, le long de l'eau,
Les feuilles mortes des bouleaux,
Le vent sauvage de Novembre ;
Le vent mord, dans les branches,
Des nids d'oiseaux ;
Le vent râpe du fer
Et peigne, au loin, les avalanches,
Rageusement du vieil hiver,
Rageusement, le vent,
Le vent sauvage de Novembre.

Dans les étables lamentables,
Les lucarnes rapiécées
Ballottent leurs loques falotes
De vitres et de papier.
- Le vent sauvage de Novembre ! -
Sur sa butte de gazon bistre,
De bas en haut, à travers airs,
De haut en bas, à coups d'éclairs,
Le moulin noir fauche, sinistre,
Le moulin noir fauche le vent,
Le vent,
Le vent sauvage de Novembre.

Les vieux chaumes, à cropetons,
Autour de leurs clochers d'église.
Sont ébranlés sur leurs bâtons ;
Les vieux chaumes et leurs auvents
Claquent au vent,
Au vent sauvage de Novembre.
Les croix du cimetière étroit,
Les bras des morts que sont ces croix,
Tombent, comme un grand vol,
Rabattu noir, contre le sol.

Le vent sauvage de Novembre,
Le vent,
L'avez-vous rencontré le vent,
Au carrefour des trois cents routes,
Criant de froid, soufflant d'ahan,
L'avez-vous rencontré le vent,
Celui des peurs et des déroutes ;
L'avez-vous vu, cette nuit-là,
Quand il jeta la lune à bas,
Et que, n'en pouvant plus,
Tous les villages vermoulus
Criaient, comme des bêtes,
Sous la tempête ?

Sur la bruyère, infiniment,
Voici le vent hurlant,
Voici le vent cornant Novembre.

Émile Verhaeren





The Wind

Crossing the infinite length of the moorland,
Here comes the wind,
The wind with his trumpet that Heralds November;
Endless and infinite, crossing the downs,
Here comes the wind
That teareth himself and doth fiercely dismember;
Which heavy breaths turbulent smiting the towns,
The savage wind comes, the fierce wind of November!

Each bucket of iron at the wells of the farmyards,
Each bucket and pulley, it creaks and it wails;
By cisterns of farmyards, the pulleys and pails
They creak and they cry,
The whole of sad death in their melancholy.

The wind, it sends scudding dead leaves from the birches
Along o'er the water, the wind of November,
The savage, fierce wind;
The boughs of the trees for the birds' nests it searches,
To bite them and grind.
The wind, as though rasping down iron, grates past,
And, furious and fast, from afar combs the cold
And white avalanches of winter the old.
The savage wind combs them so furious and fast.
The wind of November.

From each miserable shed
The patched garret-windows wave wild overhead
Their foolish, poor tatters of paper and glass.
As the savage, fierce wind of November doth pass!
And there on its hill
Of dingy and dun-coloured turf, the black mill,
Swift up from below, through the empty air slashing,
Swift down from above, like a lightning-stroke flashing,
The black mill so sinister moweth the wind.
The savage, fierce wind of November!

The old, ragged thatches that squat round their steeple,
Are raised on their roof-poles, and fall with a clap,
In the wind the old thatches and pent-houses flap,
In the wind of November, so savage and hard.
The crosses--and they are the arms of dead people--
The crosses that stand in the narrow churchyard
Fall prone on the sod
Like some great flight of black, in the acre of God.

The wind of November!
Have you met him, the savage wind, do you remember?
Did he pass you so fleet,
--Where, yon at the cross, the three hundred roads meet--
With distressfulness panting, and wailing with cold?
Yea, he who breeds fears and puts all things to flight,
Did you see him, that night
When the moon he o'erthrew--when the villages, old
In their rot and decay, past endurance and spent,
Cried, wailing like beasts, 'neath the hurricane bent?

Here comes the wind howling, that heralds dark weather,
The wind blowing infinite over the heather.
The wind with his trumpet that heralds November!

Émile Verhaeren





Viento

El brezo sobre infinitamente larga,
Aquí el viento toca la bocina de noviembre;
El brezo, mucho,
Aquí el viento
¿Cuál es roto y desmembrado,
Con respiraciones pesadas, superando a las ciudades;
Aquí el viento
El viento salvaje de noviembre.

Pozos en las granjas,
Cubos de hierro y poleas
Squeak;
Los depósitos de almacenamiento.
Cubos y poleas
Squeak y llorar
Cualquier muerte de su melancolía.

La primicia del viento, junto con el agua,
Las hojas de abedul,
El viento salvaje de noviembre;
Mordido viento en las ramas,
nidos de ave;
Viento rejas de hierro
Y un peine de distancia, avalanchas,
Enojado el invierno de edad
Con furia, el viento,
El viento salvaje de noviembre.

Lamentable en graneros,
Tragaluces parcheado
Cuelgan los trapos de sus profesiones baratos
Vidrio y papel.
- El viento salvaje de noviembre! -
Cespitosas en su tez morena,
De abajo a arriba, a través del aire,
De arriba a abajo, golpes de rayo,
Cortar el molino negro, siniestro,
El molino negro cortar el viento
Viento,
El viento salvaje de noviembre.

Antiguo cañas en cropetons,
Alrededor de campanarios de la iglesia.
Se agitaron en sus palos;
Los rastrojos de edad y toldos
Ondeando al viento
Salvaje viento de noviembre.
Las cruces en el cementerio cercano,
Los brazos de los muertos son los que se cruzan
Otoño, como un gran vuelo
Plegadas negro contra el suelo.

El viento salvaje de noviembre,
Viento,
¿Se ha reunido el viento,
En el cruce de trescientos carreteras,
El llanto de frío, que sopla desde AHAN,
¿Se ha reunido el viento,
Teme y derrotas;
¿Has visto esa noche,
Cuando se tiró la luna,
Y eso no puede hacer frente,
Todos los pueblos podridos
Gritando como animales,
Bajo la tormenta?

El brezo, mucho,
Aquí el aullido del viento,
Aquí el viento toca la bocina de noviembre.

Émile Verhaeren





Kasım Yeli

Uçsuz bucaksız fundalıkta
İşte Kasımı duyuran yel
O sonsuz fundalıkta,
İşte yel
Yırtınan, parçalanan,
Güçlü soluklarıyla köylere çarpan
İşte o esinti,
Yabanıl Kasım yeli.
Çiftlik kuyularında
Demir kovalar, çıkrıklar
Gıcırdıyor.
Çiftlik sarnıçlarında
Kovalar, çıkrıklar
Gıcırdıyor, haykırıyor,
Ölüm yası içinde.
Sürüklüyor yel sular boyunca
Koparıp yeşil yaprakları
Yabanıl Kasım yeli;
Dişliyor dallar içindeki
Kuş yuvalarını;
Törpülüyor demirleri,
Geçen kıştan kalma uzaktaki
Çığları tırmıklıyor kudurmuş gibi
Kudurmuş gibi yel,
Yabanıl Kasım yeli.
İçleracısı ahırda,
Sallanıyor çatı pencereleri
Kağıttan camlar,
Yamalı bezler, çullar.

-Yabanıl Kasım yeli.-
Boz çimenli bayırda,
Kara değirmen,
Alttan havaya savurarak,
Üstten şimşek gibi vurarak,
Yaman biçiyor o yeli.
O yel
Yabanıl Kasım yeli.
Çömelmiş eski kulübeler,
Kilise çanları çevresinde
Dikilir dayanıp değneklerine;
Eski kulübeler ve saçakları,
Çatırdar bu yelden
Yabanıl Kasım yelinden.
Küçük mezarlıktaki putlar,
Ölülerin kollarıdır onlar,
Kuş sürüsü gibi düşerler yere,
Kırılırlar kara toprak üstünde.
Yabanıl Kasım yeli
O yel.
Rasladınız mı siz ona,
Üçyüz yolun kavşağında,
Rasladınız mı ona o yele,
Korku, bozgun yaratan o esintiye?
Gördünüz mü onu o gece,
Aya saldırıp sererken yere?
Gördünüz mü dermanı kesilen
O viran köyleri
Acı acı haykırırken
O fırtına içinde?
Sonsuz fundalık üstünde,
İşte o uluyan yel
Kasımı herkese duyuran yel

Émile Verhaeren

Çeviren: Nuri Can


November by Émile Noirot (French, 1853 - 1924)

L'effort / Émile Verhaeren

L'effort

Groupes de travailleurs, fiévreux et haletants,
Qui vous dressez et qui passez au long des temps
Avec le rêve au front des utiles victoires,
Torses carrés et durs, gestes précis et forts,
Marches, courses, arrêts, violences, efforts,

Quelles lignes fières de vaillance et de gloire
Vous inscrivez tragiquement dans ma mémoire !
Je vous aime, gars des pays blonds, beaux conducteurs
De hennissants et clairs et pesants attelages,
Et vous, bûcherons roux des bois pleins de senteurs,
Et toi, paysan fruste et vieux des blancs villages,
Qui n’aimes que les champs et leurs humbles chemins
Et qui jettes la semence d’une ample main
D’abord en l’air, droit devant toi, vers la lumière,
Pour qu’elle en vive un peu, avant de choir en terre ;
Et vous aussi, marins qui partez sur la mer
Avec un simple chant, la nuit, sous les étoiles,

Quand se gonflent, aux vents atlantiques, les voiles
Et que vibrent les mâts et les cordages clairs ;
Et vous, lourds débardeurs dont les larges épaules
Chargent ou déchargent, au long des quais vermeils,
Les navires qui vont et vont sous les soleils
S’assujettir les flots jusqu’aux confins des pôles ;
Et vous encor, chercheurs d’hallucinants métaux,
En des plaines de gel, sur des grèves de neige,
Au fond de pays blancs où le froid vous assiège
Et brusquement vous serre en son immense étau ;
Et vous encor mineurs qui cheminez sous terre,
Le corps rampant, avec la lampe entre vos dents
Jusqu’à la veine étroite où le charbon branlant

Cède sous votre effort obscur et solitaire ;
Et vous enfin, batteurs de fer, forgeurs d’airain,
Visages d’encre et d’or trouant l’ombre et la brume,
Dos musculeux tendus ou ramassés, soudain,
Autour de grands brasiers et d’énormes enclumes,
Lamineurs noirs bâtis pour un oeuvre éternel
Qui s’étend de siècle en siècle toujours plus vaste,
Sur des villes d’effroi, de misère et de faste,
Je vous sens en mon coeur, puissants et fraternels !
Ô ce travail farouche, âpre, tenace, austère,
Sur les plaines, parmi les mers, au coeur des monts,

Serrant ses noeuds partout et rivant ses chaînons
De l’un à l’autre bout des pays de la terre !
Ô ces gestes hardis, dans l’ombre où la clarté,
Ces bras toujours ardents et ces mains jamais lasses,
Ces bras, ces mains unis à travers les espaces
Pour imprimer quand même à l’univers dompté
La marque de l’étreinte et de la force humaines
Et recréer les monts et les mers et les plaines,
D’après une autre volonté.

Émile Verhaeren





El esfuerzo

Grupos de trabajadores, febriles y jadeantes,
Que a lo largo de los tiempos, pasando, os alzáis gigantes,
Llevando en la frente el sueño de las útiles victorias;
Torsos cuadrados y duros, firmes y fuertes presencias,
Marchas, avances, retrasos, esfuerzos y violencias.
¡Qué líneas fieras y ufanas de intrepidez y de gloria
Trágicamente inscribís vosotros en mi memoria!

Mocetones de los rubios países, los conductores
De los troncos y los carros pesados y trepidantes;
De los bosques olorosos los bermejos leñadores,
Y tú, labrador antiguo de los pueblos albicantes,
Que no amas sino los campos y sus caminos livianos.
Y que arrojas la semilla con la amplitud de tus manos,
Primero al aire, ante ti y hacia la luz, donde yerra
Porque en ella viva un poco antes de caer en tierra;

Y vosotros, marineros, que al mar emprendéis los viajes
Bajo las altas estrellas, las noches, con simples cánticos.
Las noches, cuando las velas hinchan los vientos atlánticos
Con los mástiles vibrando y el albor de los con Vosotros,
Descargadores, que en los anchos hombros, solos.
Vais cargando y descargando en los muelles los navíos
Que se alejan y se alejan bajo los soles bravíos
Y desdeñando las olas hasta el confín de los polos;

Y vosotros, buscadores de alucinantes metales
En las llanuras de hielo y en las nieves boreales,
Allá en los países blancos, cuyos fríos invernales
Os hacen un cepo inmenso que bruscamente os encierra;
Y vosotros, los mineros que camináis bajo tierra
Arrastrando vuestros cuerpos, la lámpara entre los dientes,
Hasta el carbón que en las vetas esuechas e inconsistentes
Cede a vuestro solitario y obscuro esfuerzo de guerra;

Y batidores de hierro y forjadores de aceros,
Rostros de tinta y de oro, la sombra agujereando,
Y musculosas espaldas contrayendo y dilatando,
En torno a los grandes yunques y a los enormes braseros;
Laminadores obscuros de unas obras eternales,
Fin que va de siglo en siglo creciendo siempre más vasto,
Sobre los pueblos de horror, de miserias y de fasto,
Yo os siento en mi corazón potentes y fraternales!

¡Oh, esa bárbara labor, áspera, tenaz, austera.
En los llanos, en los mares, en el fondo de los montes,
Remachando las cadenas y sus nudos por doquiera,
De uno a otro confín del mundo juntando los horizontes!
¡Oh, la audacia de los gestos en sombra o en claridad!
Esas manos siempre ardientes; los brazos nunca reacios.
Esas manos y esos brazos que a través de los espacios
Se juntan para sellar la domada inmensidad
Con la marca del abrazo y del poderío humanos,
Creando de nuevo los montes y los mares y los Llanos,
Según otra voluntad...

Émile Verhaeren

http://www.escolar.com/lecturas/poesia/poemas-12/el-esfuerzo.html





Çaba

Siz, coşkuyla ve soluk soluğa çalışanlar,
Zamanla birlik yürüyen ve yaşamı kuranlar,
Başarı araçlarının alnacında düşle,
Geniş ve katı gövdeler, sert ve kesin hareketler;
Çaba, gücü zorlama, koşma, durma ve yürümeler,
Nice satırlar yazıyorsunuz yürekler acısı biçimde;
Yiğitliğin ve görkemin soylu satırlarını belleğimde.

Seviyorum sizi, ülkelerin sarışın delikanlıları,
İyi sürücüleri kişneyen ve parlak ve usul atların,
Ve sizi, koruların kokularıyla dolu alev saçlı oduncuları,
Ve seni, yaşlı ve kaba köylüsü aplak köylerin;
Yalnız tarlaları ve köy yollarını seven
Ve kocaman bir elle tohumları serpen;
Önce önüne, ışığa doğru, havaya,
Biraz canlansın diye, düşmeden önce toprağa ..

Sizi de seviyorum sefere çıkan denizciler,
Bildik bir ezgiyle, gece, yıldızların altında,
Yelkenleri şiştiğinde, atlantik rüzgarlarıyla
Ve rüzgarların sallandığı ipler ve direkler
Ve sizi, altın suyuna batırılmış gümüş rıhtımlarda,
Geniş omuzları, yükleyip boşaltan hamallar,
Ve giden, ilerleyen gemiler güneşin altında,
Boğuşa boğuşa dalgalarla, kutuplara kadar;

Ve sizi olağanüstü cevher arayıcıları,
Dondurucu ovalarda, kardan kumsallarda,
Soğukların sizi kuşattığı, ülkelerin bir ucunda,
Uçsuz bucaksız kıskacıyla acımasızca sıktığı
Ve sürünen bedenleri ve dişleri arasındaki fenerler
Toprak altında ilerleyen madenciler, dar bir
damara kadar. Ve orada salınan kömür,
Anlaşılmaz ve yalnız çabanız altında pes eder;

Ve sizi, demir ve tunç döğenler,
Hüyük korların ve dev örslerin çevresinde,
Karanlığı ve dumanı delen mor ve altın yüzler,
Sırtlarında gergin kaslarıyla, birdenbire,
Yüzyıldan yüzyıla daha geniş yayılan,
Kentlerin ürküşü üstüne ve yoksulluğun ve görkemin
Sonsuz bir iş için kurulmuş kara haddeler,
Yüreğimde duyuyorum sizi ve kardeş gibi.

Ey ovalarda, denizlerde, dağların yüreklerinde
Süsten uzak iş, yabanıl, inatçı, çetin,
Perçinleyerek zincir halkalarını
Düğümler atarak bağlayan birbirine!
Ey bu gözüpek devinim gündüz ve geceleyin.
Bu her zaman yanan kollar, yorulmayan eller,
Boşlukta birleşmiş, yenilmiş evrene
insan gücünü yazmak için bu eller
Ve yeniden yaratmak için dağları, denizleri,
Ovaları başka biçimde.

Emile Verhaeren

Çeviren: Aytekin Karaçoban


Return of the Miners. (Date: between 1851 and 1905).
by Constantin Meunier (1831–1905)

26 Mart 2021 Cuma

Das elfte Sonett / Bertolt Brecht

Das elfte Sonett

Als ich dich in das fremde Land verschickte
Sucht ich dir, rechnend mit sehr kalten Wintern
Die dicksten Hosen aus für den (geliebten) Hintern
Und für die Beine Strümpfe, gut gestrickte!

Für deine Brust und für unten am Leibe
Und für den Rücken sucht ich reine Wolle
Damit sie, was ich liebe, wärmen solle
Und etwas Wärme von dir bei mir bleibe.

So zog ich diesmal dich mit Sorgfalt an
Wie ich dich manchmal auszog (viel zu selten!
Ich wünscht, ich hätt das öfter noch getan!)

Mein Anziehn sollt dir wie ein Ausziehn gelten!
Nunmehr ist, dacht ich, alles gut verwahrt
Daß es auch nicht erkalt, so aufgespart.

(1934)

Bertolt Brecht

https://turmsegler.net/20070814/das-elfte-sonett/





The Eleventh Sonnet

Sending you to a foreign land I kitted
You out allowing for the winter wind
Thick knickers for your (lovable) behind
Your legs in stockings beautifully knitted!   

To clothe your breast and back and down below
And all your body I sought out pure wool
To warm the one that’s most adorable
Thinking: This warmth will linger, when you go.

I dressed you then with as much tender care
As when I had undressed you (far too rare!
I wished I’d done it quite a few times more!)

I dressed you. Count it as a stripping bare!
And now, I thought, that’s safely catered for.
It won’t catch cold. Our future is secure!

(1934)

Bertolt Brecht

Translated by Timothy Adès





El undécimo soneto

Cuando hube de mandarte hacia una tierra extraña,
te procuré, contando con inviernos muy fríos,
los más gruesos calzones para el trasero amado,
y medias de buen punto también para las piernas.

Para tu pecho y para más abajo, en tu cuerpo,
como para la espalda, te busqué lana pura
que guardara caliente todo lo que yo quiero
y algo de calor tuyo dejara para mí.

Así, con tal cuidado, te vestí en ese día,
lo mismo que otras veces te desnudé (¡muy pocas!;
¡querría haberlo hecho mucho más a menudo!).

Para ti mi vestirte fue como un desnudarte.
Ahora ya, pensé, todo está bien guardado
para que no se enfríe también, tan puesto a salvo.

(1934)

Bertolt Brecht

Traducción de José María Valverde





On Birinci Sone

Seni bu yabancı ülkeye gönderirken
En kalın pantolonları (güzelim) bacaklarına
iyi örülmüş çorapları ayaklarına
Çok soğuk kışları düşünerek aradım.

Göğsün, kalçaların
Ve sırtın için saf yün aradım
Sevdiğim o şeyler ısınsın
Bana da biraz sıcaklık kalsın.

Bu kez seni sevgiyle ben giydirdim
Bazen (çok seyrek) soyduğum gibi
(Oysa ne çok isterdim)

Yine de giydirmem sana soyuyorum gibi gelsin.
Heryerin iyice örtündü diye düşündüm şimdi
iyice örtündü, üşütmemesi için.

(1934)

Bertolt Brecht


Margarete Steffin (21 March 1908 – 4 June 1941)

25 Mart 2021 Perşembe

Der Lernende / Bertolt Brecht

Der Lernende

Erst baute ich auf Sand, dann baute ich auf Felsen.
Als der Felsen einstürzte
Baute ich auf nichts mehr.
Dann baute ich oftmals wieder
Auf Sand und Felsen, wie es kam, aber
Ich hatte gelernt.

Denen ich den Brief anvertraute
Die warfen ihn weg. Aber die ich nicht beachtete
Brachten ihn mir zurück.
Da habe ich gelernt.

Was ich auftrug, wurde nicht ausgerichtet.
Als ich hinkam, sah ich
Es war falsch gewesen. Das Richtige
War gemacht worden.
Davon habe ich gelernt.

Die Narben schmerzen
In der kalten Zeit.
Aber ich sage oft: nur das Grab
Lehrt mich nichts mehr.

Bertolt Brecht





The Learner

First I built on sand, then I built on rock.
When the rock caved in
I no longer built on anything.
Then I often built again
On sand and rock, as it came, but
I had learned.

Those to whom I had entrusted the letter
Threw it away. But those I paid no attention to
Brought it back to me.
Thereby I learned.

What I ordered was not carried out.
When I arrived I saw
It was wrong. The right thing
Had been done.
From that I learned.

The scars are painful
Now it is cold.
But I often said: only the grave
Will have nothing more to teach me.

Bertolt Brecht: Der Lernende (c. 1935)

Translated by Lee Baxendall

(From Bertolt Brecht: Poems 1913-1956 (1976), Routledge, New York, 1976.)





The Learner

First I built on sand, then I built on rock.
When the rock gave way
I stopped building altogether.
Then I built again, and often
On sand and rock, as it came, but
I had learnt.

Those to whom I had entrusted the letter
Threw it away. But those I had taken no heed of
Brought it back to me.
And so I learnt.

The tasks I assigned were not carried out.
When I came I saw
They were wrong. The right things
Had been done.
From that I learnt.

The scars are painful
In the cold times.
But I often said: only the grave
Will teach me nothing more.

Bertolt Brecht

Translated and edited by Tom Kuhn and David Constantine

(The Collected Poems of Bertolt Brecht, 2018)





El que aprende

Primero construí sobre arena, luego construí sobre roca.
Cuando la roca se desmoronó
ya no construí sobre nada.
Luego volví a construir muchas veces
sobre arena y roca, según viniera, pero
había aprendido.

Aquellos a quienes confié la carta
la tiraron. Pero los que yo no tenía en cuenta
me la trajeron otra vez.
Entonces aprendí.

Lo que encargué no se cumplió.
Cuando llegué, vi
que eso no era verdad: Lo justo
se había realizado.
Con eso aprendí.

Las cicatrices duelen
cuando hace frío.
Pero digo a menudo: Sólo la tumba
ya no me enseñará nada.

Bertolt Brecht

Traducción de José María Valverde





L’uomo che impara

Prima costruii sulla sabbia,
poi costruii sulla roccia.
Quando la roccia crollò
non ho più costruito su nulla.
Poi ancora talvolta costruivo
su sabbia e roccia, come capitava, ma
avevo imparato.

Coloro ai quali affidavo la lettera
la buttavano via.
Ma chi non curavo
me la riportava.
Allora ho imparato.

Le mie disposizioni non furono rispettate.
Quando giunsi, m’avvidi
che erano sbagliate.
Era stato fatto
quel che era giusto.
Così ho imparato.

Le cicatrici dolgono
nel tempo di gelo.
Ma spesso dico: solo la fossa
non m’insegnerà più nulla.

Bertolt Brecht

Trad di Emanuele Amedeo Caputi





Öğrenen Kişi

Önce kumun üzerine kurdum, sonra kayanın.
Hiçbir şeyin üzerine kurmadım artık
çökünce kaya.
Sonra yeniden kurdum sık sık
kum ve kayanın üzerine.
Öğrenmiştim ama.

Kendilerine güvenip de mektubu verdiklerim
çöpe attılar onu.
Ama hiç önemsemediklerim
bulup geri getirdiler bana.
Öğrendim böylece.

Yapılmadı buyurduklarım.
Gelince gördüm ki
yanlışmış.
Yapılmıştı doğru olan.
Bir şey öğrendim bundan da.

Eski yaralar acır
soğuklarda.
Ben sık sık şöyle derim ama:
Yalnız mezarın hiçbir şeyi olmayacak
bana öğretecek.

Bertolt Brecht

Çevirenler: A. Kadir - Gülen Aktaş


Bertolt Brecht

24 Mart 2021 Çarşamba

The Four Ages of Man / William Butler Yeats

The Four Ages of Man

He with body waged a fight,
But body won; it walks upright.

Then he struggled with the heart;
Innocence and peace depart.

Then he struggled with the mind;
His proud heart he left behind.

Now his wars on God begin;
At stroke of midnight God shall win.

(1935)

William Butler Yeats





Las cuatro edades del hombre

Libró él con el cuerpo una batalla,
fue el vencedor el cuerpo; recto anda.

Fue con el corazón luego a luchar
así se alejan inocencia y paz.

Con la mente luchó a continuación;
atrás dejó su altivo corazón.

Sus guerras contra Dios comienza ahora;
dios cantará a medianoche victoria.

(1935)

William Butler Yeats





Le quattro età dell’uomo

Egli ingaggiò una lotta con il corpo
ma il corpo vinse: ora cammina eretto.

Poi si batté contro il cuore:
pace e innocenza sparirono.

Quindi lottò contro la mente:
il suo cuore orgoglioso lasciò dietro di sé.

Ora comincia le sue guerre con Dio
al rintocco di mezzanotte Dio vincerà.

(1935)

William Butler Yeats





İnsanın Dört Çağı

İlk önce bedeniyle yaman bir cenge girdi,
Ama beden kazandı, dimdik yürüyor şimdi.

Sonradan yüreğiyle çarpışmaya koyuldu;
Masumluk da huzur da başka sığınak buldu.

Kafasıyla kavgaya kapıştı daha sonra;
O mağrur yüreğini bıraktı bir kenara.

Şimdi Tanrıya karşı başlıyor savaşları;
Zaferi kazanacak geceyarısı Tanrı.

(1935)

William Butler Yeats

Çeviri : Talât Sait Halman


William Butler Yeats Wearing
A Three-piece Suit.
January 1st, 1933, by Edward Steichen

When you are old / William Butler Yeats

When you are old

When you are old and grey and full of sleep,
And nodding by the fire, take down this book,
And slowly read, and dream of the soft look
Your eyes had once, and of their shadows deep;

How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true,
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face;

And bending down beside the glowing bars,
Murmur, a little sadly, how Love fled
And paced upon the mountains overhead
And hid his face amid a crowd of stars.

(1891)

William Butler Yeats





Cuando estés vieja y gris y soñolienta...

Cuando estés vieja y gris y soñolienta
y cabeceando ante la chimenea, toma este libro,
léelo lentamente y sueña con la suave mirada
y las sombras profundas que antes tenían tus ojos.

Cuántos amaron tus momentos de alegre gracia
y con falso amor o de verdad amaron tu belleza,
pero sólo un hombre amó en ti tu alma peregrina
y amó los sufrimientos de tu cambiante cara.

E inclinada ante las relumbrantes brasas
murmulla, un poco triste, cómo escapó el amor
y anduvo en las cimas de las altas montañas
y entre un montón de estrellas ocultó su rostro.

(1891)

William Butler Yeats

Versión de Nicolás Suescún





Quando sarai vecchia

Quando sarai vecchia e grigia e di sonno onusta,
e sonnecchierai vicino al fuoco, prendi questo libro
e lenta leggi, e sogna il dolce sguardo
che avevano un tempo i tuoi occhi, e la loro ombra profonda.

In molti amarono i tuoi attimi di felice grazia
e amarono la tua bellezza con amore falso o vero,
ma un uomo solo amò la tua anima pellegrina,
e amo le pene del viso tuo che incessante mutava.

Piegati ora accanto all'ardente griglia del camino
e sussurra, con qualche tristezza, come l'amore scomparve,
e vagò alto sopra le montagne,
e nascose il suo viso in uno sciame di stelle.

(1891)

William Butler Yeats





Quand tu seras vieille

Quand tu seras vieille et grise et pleine de sommeil,
Quand, ta tête inclinée près du feu, tu prendras ce livre,
Et lentement, liras et reverras le doux regard
De tes yeux d’autrefois, et de leurs ombres profondes.

Combien ont aimé tes moments de joie prodigue,
Et aimèrent ta beauté d’un amour sincère ou faux,
Mais un seul aima l’âme du pèlerin en toi,
Et aima les défaites de ton visage changeant ;

Et quand courbée sur la hampe incandescente,
Tu murmureras comment l’amour te quitta
Comment il s’envola au-dessus des montagnes
Et cacha son visage dans un amas d’étoiles.

(1891)

William Butler Yeats





Wenn du erst alt bist

Wenn du erst alt und grau bist und voller Schlaf
und einnickst beim Schein des Feuers, dann
nimm dir dieses Buch und laß dir Zeit beim Lesen
 – erinnere dich, wie damals, an den sanften Glanz
deiner Augen und an ihre tiefen Schatten.

Viele waren angetan vom heiteren Charme
der Augenblicke mit dir, von deiner falschen und
der echten Schönheit: einer liebte deine Pilgerseele
und die Sorgen in deinem wandelbaren Antlitz.

Dann wirst du dich niederbeugen zu den glühenden
Gitterstäben und traurig etwas murmeln: wie die große
Liebe sich eilig hoch in die Berge geflüchtet hat und
ihr Angesicht verbarg in einem Meer von Sternen.

(1891)

William Butler Yeats





Yaşlanıp Saçların Ağardığında

Yaşlanıp saçların ağardığında, uyuklarken
Ocağın başında, eline al bu kitabı
Ve oku yavaş yavaş düşleyerek bir zamanki
Yumuşak bakışlarını ve gölgelerinin tatlılığını.

Kaç kişi senin o mutlu inceliğini sevmişti,
Kaç kişi güzelliğini, yalan ya da doğru.
Ama bir kişi senin o gezgin ruhunu
Ve değişen yüzünün hüznünü sevdi.

Şimdi eğil de korlaşmış kütüklere,
Mırıldan biraz üzgün bir sesle,
aşk nasıl alıp başını dağlara gitti
Ve gizledi yüzünü sayısız yıldızlarla diye.

(1891)

William Butler Yeats

Çeviri: Cevat Çapan





Yaşlandığın Zaman

Saçın solduğu, için uyku dolduğunda geçen yaşla,
Ve ocak başında daldığın vakit bu kitaba bak,
Yavaşça oku ve eskiden sahip olduğu o yumuşak
Bakışlarını gözlerinin ve derin gölgelerini düşle.

Kaç kişi sevdi senin hoş zarafetinin cevherini,
Ve sevdi güzelliğini aşkla yalan ya da hakikat,
Sendeki gezgin ruhu bir tek adam sevdi fakat
Ve sevdi senin değişen yüzünün kederini;

Ve çömelerek yanına kızgın ocak parmaklığının
Mırıldan bir az, Aşk nasıl da uçup gitti
Ve dağların başları üzerinden geçip gitti
Ve sakladı yüzünü arasına yıldız kalabalığının.

(1891)

William Butler Yeats

Çeviri: Dr. Osman Tuğlu





"Kimbilir kaç kişi senin zarif hallerini sevdi
Kaç kişi güzelliğini sevdi
Belki gerçek aşkla; belki değil

Ama bir tek kişi seni sevdi.
Bir tek kişi değişen yüzündeki hüznü sevdi."

William Butler Yeats

William Butler Yeats & Maud Gonne

Ora ... / Ghiannis Ritsos

Ora
da che parte dell’orizzonte
sventolano i tuoi capelli?

*

Neanche stanotte luna piena.
Ne manca una parte.
Il tuo bacio.

*

Il movimento delle tue mani
quando ti spogliavi,
inestinguibile.
Nello specchio del corridoio
nove lampade
inchiodate al muro.

Kalamos (Isole Ionie), 21.12.1980

Ghiannis Ritsos - (Corpo nudo / Erotica)

(Traduzione di Nicola Crocetti)

da “Erotica”, Crocetti Editore, 1981.





¿Ahora
hacia qué lado del horizonte
ondea tu cabello?

*

Ni esta noche plenilunio.
Falta un pedazo.
Tu beso.

*

El movimiento de tus manos
cuando te desnudabas,
imborrable.
En el espejo del pasillo
nueve lámparas
clavadas en la pared.

Kalamos (La isla de Kalamos), 21.12.1980

Yannis Ritsos - (Cuerpo desnudo / Erótica)

Traducción: Juan Merino Castrillo





Şimdi
ufkun hangi yönüne
uçuşuyor saçların?

*

Bu gece de dolunay yok.
Bir parça daha eksik.
Senden bir öpücük.

*

Ellerinin devinimi
silinmez
sen soyunurken.
Koridorun aynasında
duvara çivili
dokuz lâmba.

Kalamos, 21.12.1980

Yannis Ritsos - (Çıplak Beden / Erotika)

Çeviri: Herkül Millas / Özdemir İnce


Unknown

23 Mart 2021 Salı

Le poesie che ho vissuto tacendo sul tuo corpo ... / Ghiannis Ritsos

IV

Le poesie che ho vissuto tacendo sul tuo corpo
mi chiederanno la loro voce un giorno, quando te ne andrai.
Ma io non avrò più voce per ridirle, allora. Perché tu eri solita
camminare scalza per le stanze, e poi ti rannicchiavi sul letto,
gomitolo di piume, seta e fiamma selvaggia. Incrociavi le mani
sulle ginocchia, mettendo in mostra provocante
i piedi rosa impolverati. Devi ricordarmi così – dicevi;
ricordarmi così, coi piedi sporchi; coi capelli
che mi coprono gli occhi – perché così ti vedo più profondamente. Dunque,
come potrò più avere voce. La Poesia non ha mai camminato così
sotto i bianchissimi meli in fiore di nessun Paradiso.

Atene, 16.02.1981

Ghiannis Ritsos - (Erotica)

Traduzione di Nicola Crocetti

(da “Erotica”, Crocetti Editore, 1981.)





IV

Los poemas que viví en tu cuerpo guardando silencio
me pedirán un día, cuando te vayas, que les dé voz.
Pero yo ya no tendré voz para cantarlos. Porque tú solías siempre
caminar descalza por las habitaciones, y después te cobijabas en la cama
cual ovillo de plumas, de seda y de agreste lumbre. Cruzabas los brazos
sobre las rodillas, dejando al descubierto con descaro
las polvorientas plantas de tus rosados pies.
Recuérdame así –me decías–;
recuérdame así, con los pies manchados; con el pelo cayéndome
sobre los ojos –porque así te veo más profundamente–. Así que
¿cómo voy a conservar la voz? Pues nunca la Poesía caminó
bajo los blanquecinos manzanos en flor de ningún Paraíso.

Atenas, 16.02.1981

Yannis Ritsos - (Erótica)

Traducción: Manuel González Rincón





IV

Los poemas que viví en tu cuerpo callando,
me reclamarán, algún día, cuando te vayas, su voz.
Pero yo no tendré ya voz para decirlos. Porque tú solías siempre
caminar descalza por las habitaciones y luego devanabas en la cama
un ovillo de plumas, seda y llama salvaje. Cruzabas los brazos
en torno a tus rodillas, dejando provocadoramente tendidas
las plantas sonrosadas llenas de polvo. Recuérdame -me decías- así;
recuérdame así con mis pies sucios; con mi cabello
sobre los ojos, porque así te veo más profundamente. Entonces,
cómo tener ya voz. Nunca la Poesía caminó así
bajo los albos manzanos floridos de ningún Paraíso.

Atenas, 16.02.1981

Yannis Ritsos - (Erótica)

Traducción: Juan Merino Castrillo





IV

Bedeninde sessizce yaşamış olduğum şiirler,
Bir gün sen gittiğin zaman,
Seslerini benden geri isteyecekler.
Ama artık sesim olmayacak onları seslendirecek.
Çünkü alışmıştım çıplak ayakla dolaşmaya odalarda
Ve sonra yatağa sokulmaya
Tüyden, ipekten ve yaban alevden bir yumak gibi.
Kavuştururdun ellerini dizlerine dolayarak,
Göstererek gül rengi tozlu tabanlarını,
Uzatıp meydan okurcasına ayaklarını.
Böyle anımsamalısın derdin bana;
Böyle anımsamalısın beni kirli ayaklarımla;
Gözlerime düşen saçlarımla
Çünkü böyle daha derinden görüyorum seni.
Peki, artık nasıl olsun sesim?
Hiçbir zaman böyle yürümedi şiir
Bembeyaz çiçek açmış elma ağaçları altında bir Cennetin.

Atina, 16.02.1981

Yannis Ritsos - (Etin Sesi / Erotika, 1982)

Çeviri: Çeviri: Herkül Millas & Özdemir İnce


Alice

22 Mart 2021 Pazartesi

Elsa / Louis Aragon

Elsa

Mon amour ne dis rien laisse tomber ces deux mots-là dans le silence
Comme une pierre longtemps polie entre les paumes de mes mains
Une pierre prompte et pesante une pierre
Profonde par sa chute à travers notre vie
Ce long cheminement qu'elle fait à ne rien rencontrer que l'abîme
Cet interminable chemin sans bruit que la durée
Et de n'entendre aucune eau lointaine il naît une espèce d'effroi
Aucune surface frappée aucun rebondissement de parois
Rien l'univers n'est plus qu'attendre et j'ai pris ta main
Nul écho cela tombe et j'ai beau tendre l'oreille
Rien pas même un soupir une pâme de son
Plus elle tombe et plus elle traverse les ténèbres
Plus le vertige croît plus rapide est sa nuit
Rien que le poids précipité l'imperceptible
Chant perdu
La merveille échappée emportée et heurtée
Déjà peut-être Ou non Non pas encore amour
Rien que l'insupportable délai sans mesure
À l'écrasement sûr atrocement remis

Une pierre ou un cœur une chose parfaite
Une chose achevée et vivante pourtant
Et plus cela s'éloigne et moins c'est une pierre
Ô puits inverse où la proie après l'ombre pique vers l'oiseau
Une pierre pourtant comme toutes les pierres
Au bout du compte qui se lasse de tout et finit par n'être qu'un tombeau

Écoute écoute Il semble à la margelle
Remonter non le cri le heurt ou la brisure
Mais vague et tournoyante incertaine apeurée
Une lueur des fonds pâle et pure
Pareille aux apparitions dans les récits d'enfance
Une couleur de nous-mêmes peut-être pour la dernière fois

Et c'est comme si tout ce qui fut soudain tout ce qui peut encore être
Venait de trouver explication parce que quelqu'un
Qu'on n'avait pas vu entrer a relevé le rideau de la fenêtre

Et la pierre là-bas continue à profondeur d'étoile

Je sais maintenant pourquoi je suis né au monde
On racontera mon histoire un jour et ses mille péripéties
Mais tout cela n'est qu'agitation trompe-l'œil guirlandes pour un soir dans une maison de pauvres
Je sais maintenant pourquoi je suis né

Et la pierre descend parmi les nébuleuses
Où est le haut où est le bas dans ce ciel inférieur

Tout ce que j'ai dit tout ce que j'ai fait ce que j'ai paru être
Feuillage feuillage qui meurt et ne laisse à l'arbre que le geste nu de ses bras
Voilà devant moi la grande vérité de l'hiver
Tout homme a le destin de l'étincelle Tout homme n'est
Qu'une éphémère et que suis-je de plus que tout homme
Mon orgueil est d'avoir aimé

Rien d'autre

Et la pierre s'enfonce sans fin dans la poussière des planètes
Je ne suis qu'un peu de vin renversé mais le vin
Témoigne de l'ivresse au petit matin blême

Rien d'autre

J'étais né pour ces mots que j'ai dits

Mon amour

Louis Aragon

(Recueil de poèmes à Elsa Triolet. 1958, 1959)





Elsa

Amor mio non dire niente lascia cadere queste due parole nel silenzio
Come una pietra a lungo lisciata fra i palmi delle mie mani
Una pietra veloce e pesante una pietra
Che cada nel profondo della nostra vita
Questo lungo percorso che ha fatto per trovare soltanto l'abisso
Questo interminabile tragitto senza altro rumore che la durata
E dal non sentire nessun'acqua lontana nasce una sorta di spavento
Nessuna superficie colpita nessun rimbalzo di pareti
Niente l'universo altro non è che attesa e ho preso la tua mano
Nessuna eco essa cade e per quanto tenda l'orecchio
Niente nemmeno un sospiro una parvenza di suono
Più cade e più attraversa le tenebre
Più la vertigine cresce più ratta è la sua notte
Nient'altro che il peso precipite l'impercettibile
Canto perduto
La meraviglia fuggita via strappata e osteggiata
Forse già o no Non ancora amore
Soltanto l'intollerabile ritardo smisurato
Dal sicuro annientamento atrocemente rinviato

Una pietra o un cuore una cosa perfetta
Una cosa finita eppure viva ancora
Che più s'allontana e meno è pietra
Oh pozzo rovesciato dove la preda dall'ombra sull'uccello s'avventa
Una pietra che pure è uguale a ogni altra
In fin dei conti che si stanca di tutto e finisce con
l'essere soltanto una tomba

Ascolta ascolta Sembra che alla vera del pozzo
Risalga non il grido il cozzo o la rottura
Ma vago e vorticoso incerto spaurito
Un lucore di fondale pallido e puro

Simile ai fantasmi delle fole
Un sembiante di noi stessi forse per l'ultima volta

Ed è come se d'un tratto tutto ciò che fu e ancora può essere
Avesse appena trovato spiegazione perché qualcuno
Che non s'era visto entrare ha sollevato la tenda alla finestra

E la pietra laggiù continua a profondità di stella

Adesso so perché sono venuto al mondo
Racconteranno un giorno la mia storia e le sue mille peripezie

Ma tutto è soltanto un vano agitarsi inganno ghirlande
di una sera in una casa di poveri
Adesso so per che cosa sono nato

E la pietra scende fra le nebulose
Dov'è l'alto dove il basso in questo cielo inferiore

Ciò che ho detto che ho fatto che sono sembrato
Fogliame fogliame che muore e lascia all'albero
soltanto il gesto nudo delle braccia
Ecco davanti a me la grande verità dell'inverno
Ogni uomo ha il destino della favilla Altro l'uomo non è
Che un'efemera e cosa sono io più di ogni altro uomo
Il mio orgoglio è avere amato

Nient'altro

E la pietra all'infinito precipita nella polvere dei pianeti
lo sono soltanto un po' di vino rovesciato ma il vino
Testimonia l'ebbrezza nell'aria livida

Nient'altro

Ero nato per le parole che ho detto

Amor mio

Louis Aragon

Trad. di Francesco Bruno





Elsa

sevgilim, hiçbir şey söyleme, bırak düşsün bu sözcük sessizliğin içine
uzun zaman avuçlarımda parlatılmış bir taş gibi
hızlı ve gösterişli bir taş ki
hayatımızın içine düşer gibi derin
katettiği bu uzun yol olsa olsa uçurumla buluşmak için
hani o sonu gelmez sessiz yolla zamandan önce buluşmak için
ve bir korku doğar işitemeyince hiçbir su sesini uzaklardan
hiçbir yere çarpmayınca vurmayınca duvardan duvara
hiçbir şeye, sonuçta evren bir bekleyiştir yalnızca bende elini tutuyorum.

yankılanması yok düşüşün, kulak verme beyhude
yok hiç bir şey bir iç çekiş bile yok, bir ses bile
düşer taş derinlere ve geçer karanlıkları
arttıkça baş dönmesi dahada artar gecenin hızı
kala kala fırlayıp gitmiş bir ağırlık kalır ve o belirsiz
yitik şarkı
kaçıp kurtulmuştur kaçırılmıştır ya da yaralanmıştır dünya harikası
belki aşkta öyledir çoktandır
ya da öyle değil hayır henüz aşk öyle değil
ölçüsüz ve çekilmez mühletten başka bir şey değil
kaçınılmaz bir azaptır o vahşice ertelenen

bir taş ya da bir yürek kusursuz bir şey
sonlanmış bir şey ve canlı bununla birlikte
daha az benziyor bir taşa düştükçe derinlere
bu nasıl ters bir kuyu yırtıcı hayvan gölgesinin peşinden giderek yakalar kuşu
taş ise bütün taşlar gibi bir taş yinede
bıkar sonunda her şeyden dönüşür bir mezara

bak neler oluyor yükseliyor gibi geliyor kuyunun başında
bu bir çığlık değil çarpışma ya da kırılma değil
ama belli belirsiz ve fır fır dönüyor kararsız korkak
solgun ve saf bir ışık bu derinlerden gelen
çocuk masallarındaki bir yaratığa benzeyen
kendimizden bir renk belkide sonuncusu.

şimdi aniden başa gelen her şey yeniden olabilirmiş gibi
şimdiden bulmuş çözümünü keza birisi
içeri girmiş görülmeden ve çekmiş perdeleri

ve taş devam ediyor düşmeye bir yıldız derinliğine

biliyorum şimdi dünyaya neden geldiğimi
anlatacaklar öykümü bir gün o dolambaçlı serüveniyle
ama olsa olsa bir kışkırtma bu bir aldatmaca
sanki bir çiçek buketi gönderilmiş bir fakirhaneye bir akşamlığına
artık biliyorum neden geldim bu dünyaya

ve düşmeye devam ediyor bir taş nebülözlerin arasından

yukarı neresiyse aşağı da orasıdır bu sıradan gökyüzünde
söylediğim herşey tüm yaptıklarım öyle olduğumu sandığım halim
yapraklar kuruyan yapraklar bırakmıyor hiçbirşey ağaca
kollarının kımıltısından başka
önümde uzanan kış mevsiminin amansız gerçekliği
bir kıvılcımdır her insanın kaderi, her insan
bir susineğidir sonuçta bende neyim ki zaten bir insandan başka
sevmiş olmaktandır gururum
sevmekten yalnızca

Louis Aragon


Elsa Triolet

Cuisson du pain / Émile Verhaeren

Cuisson du pain

Les servantes faisaient le pain pour les dimanches,
Avec le meilleur lait, avec le meilleur grain,
Le front courbé, le coude en pointe hors des manches,
La sueur les mouillant et coulant au pétrin.

Leurs mains, leurs doigts, leur corps entier fumait de hâte,
Leur gorge remuait dans les corsages pleins.
Leurs deux doigts monstrueux pataugeaient dans la pâte
Et la moulaient en ronds comme la chair des seins.

Le bois brûlé se fendillait en braises rouges
Et deux par deux, du bout d’une planche, les gouges
Dans le ventre des fours engouffraient les pains mous.

Et les flammes, par les gueules s’ouvrant passage,
Comme une meute énorme et chaude de chiens roux,
Sautaient en rugissant leur mordre le visage.

Émile Verhaeren - (Les Flamandes)





Baking Bread

The serving maids were preparing the bread for Sunday.
They took the best of milk and the best of flour.
Their brows were knit, their elbows thrust through the sleeves;
The sweat soaked their sleeves and dripped into the trough.

Haste fumed from their hands and from their waists.
Their throats throbbed within the tight bodices.
Their flour-whitened fists pummeled the dough
And molded it to roundness like a woman’s breasts.

Fierce heat arose; the coals glowed red.
Two by two, upon a board, the soft loaves
Were swallowed by the domed ovens.

But the flames, suddenly, clearing their way,
Hot, red and vast, like some horde of hounds
Leapt furiously forth and bit at their faces.

Émile Verhaeren





Ekmek Pişirme

Hizmetçi kadınlar en iyi buğday, en iyi sütle
Pazar günleri için ekmek yaparlardı;
Sırılsıklamdılar hamur teknesine damlayan terleriyle,
Boyun eğik, dirsek bükük, dümdüzdü yalnız kürek sapla

Buğu yükselirdi evecen ellerinden, bedenlerinden,
Hamurun içine batıp çıkardı kocaman elleri,
Göğüsleri sere serpe bir yığın giysi içinden,
Yuvarladıkları hamurları göğüslerinin etleri gibi.

Dışarıda büyük fırınlar kızıl korlarla.
Ve ikişer ikişer, bir tahta ucunda
Fırından kubbelere doldurulurdu yumuşak ekmekler.

Ve alevler ağızlarında yol açarak,
Kocaman bir sürü ve kızgın köpekler gibi
Yüzlerini ısırmaya atılırlardı hırlayarak.

Emile Verhaeren

Çeviren: Aytekin Karaçoban


Bread baking. 1889, by Anders Zorn.
Swedish painter. (1860–1920)

Love Letters John Keats to Fanny Brawne / John Keats

“Ask yourself my love whether you are not very cruel to have so entrammelled me, so destroyed my freedom. Will you confess this in the Letter you must write immediately, and do all you can to console me in it — make it rich as a draught of poppies to intoxicate me —write the softest words and kiss them that I may at least touch my lips where yours have been. For myself I know not how to express my devotion to so fair a form: I want a brighter word than bright, a fairer word than fair.”

John Keats

(Bright Star: Love Letters and Poems of John Keats to Fanny Brawne)

https://poets.org/text/selected-love-letters-fanny-brawne





"Pregúntate, amor mío, si no eres harto cruel por haberme aprisionado, por haber destruído asi mi libertad. Confiésalo en la carta que escribirás en seguida, y haz lo que puedas por consolarme, hazla sabrosa como una infusión de adormiera que me embriague; escribe las palabras más dulces y bésalas, para que mis labios rocen al menos el lugar donde se posarón los tuyos. No sé cómo expresar mi devoción por una criatura tan bella: necesito una palabra más radiante que radiante, una palabra más bella que bella,"

John Keats

(Cartas de John Keats a Fanny Brawne)

http://cartasfamosas.blogspot.com/2007/08/carta-de-john-keats-fanny-brawne.html





"Chiediti amore mio se non sei troppo crudele ad avermi così intrappolato ed aver così distrutto la mia libertà. Mi confesserai tutto nella lettera che ti appresterai a scrivermi e farai tutto il possibile per consolarmi – rendila ricca come un mazzo di papaveri, tanti da avvelenarmi, scrivi in essa le più dolci parole e baciale, che io possa posare le mia labbra dove tu hai posato le tue – Dal canto mio non so come esprimere la mia devozione per una siffatta leggiadria, mi ci vorrebbe una parola più chiara della chiarezza, più bella della bellezza."

John Keats

(Lettere d'amore John Keats a Fanny Brawne)

http://sweetlydreamingofthepast.blogspot.com/2013/06/fanny-john-keatss-bright-star.html


Bright Star (2009)

Beneath My Hand And Eye The Distant Hills, Your Body / Gary Snyder

Beneath My Hand And Eye The Distant Hills, Your Body

Is the line. A stream of love
of heat, of light, what my
eye lascivious
licks
over watching
far snow-dappled Uintah mountains
Is that stream
Of power. what my
hand curves over, following the line.
“hip” and “groin”
Where “I”
follow by hand and eye
the swimming limit of your body.
As when vision idly dallies on the hills
Loving what it feeds on.
soft cinder cones and craters;
-Drum Hadley in the Pinacate
took ten minutes more to look again-
A leap of power unfurling:
left, right-right-
My heart beat faster looking
at the snowy Uintah Mountains.
What “is” within not know
but feel it
sinking with a breath
pushed ruthless, surely, down.
Beneath this long caress of hand and eye
“we” learn the flowering burning,
outward, from “below”

Gary Snyder





Elimin ve Gözümün Altında Uzak Tepeler, Bedenin

Elimin bedeninde izlediği şey
çizginin kendisi. Sıcağın, ışığın
bir aşk akışı, ki benim şehvetli gözüm
yalar yutar
bakarken uzaklardaki karlı Uintah Dağları’na;
işte bu akışıdır
gücün. Elimin üstünde
büküldüğü, izler çizgiyi.
“kalça” ve “kasık”
ki orada “ben”
izlerim elle ve gözle
bedeninin yüzen sınırını.
Tembelce salınırken tepelerde görüntü
hoşlanır beslendikleriyle.
Yumuşak cüruf konileri ve kraterler;
– Pinacate’da Drum Hadley
tekrar bakmak için on dakika harcamıştı –
Gücün bir sıçrayışı yayılır:
sol, sağ – sağ –
Yüreğim daha hızlı çarpar bakarken
Karlı Uintah Dağları’na.
Bilinmez içindeki nedir
fakat hisset
bir solukla nasıl da battığını
küstahça, kesinlikle, aşağıya doğru.
Elin ve gözün bu uzun okşayışı altında
“biz” öğreniriz çiçeklenen yanışı,
dışa doğru, “aşağı”dan.

Gary Snyder (d.1930, ABD)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Photo by Zoe Wiseman

21 Mart 2021 Pazar

Tonight I saw myself in the dark window ... / Louise Glück

Tonight I saw myself in the dark window

Tonight I saw myself in the dark window as
the image of my father, whose life
was spent like this,
thinking of death, to the exclusion
of other sensual matters,
so in the end that life
was easy to give up, since
it contained nothing: even
my mother's voice couldn't make him
change or turn back
as he believed
that once you can't love another human being
you have no place in the world.

Louise Glück





Ayna Görüntüsü

Bu gece kendimi o karanlık pencerede gördüm
babamın görüntüsü gibi, ki hayatı
harcanmıştı benimki gibi tıpkı,
düşünerek ölümü, dışarıda bırakarak
diğer duygusal meseleleri,
böylelikle nihâyetinde şu hayatı
kolayca bırakabilirdin, çünkü
içi boştu hayatın: hatta
annemin sesi bile O’nun fikrini
değiştirememişti ve döndürememişti yolundan
çünkü şuna inanıyordu:
başka bir insanı sevemiyorsan
dünyada yerin yoktur senin.

Louise Glück (d.1943, ABD)

(2020 Nobel Edebiyat Ödülü)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


From the series "The Mirror", by Robert Hutinski

Solitude / Louise Glück

Solitude

It’s very dark today; through the rain,
the mountain isn’t visible. The only sound
is rain, driving life underground.
And with the rain, cold comes.
There will be no moon tonight, no stars.

The wind rose at night;
all morning it lashed against the wheat –
at noon it ended. But the storm went on,
soaking the dry fields, then flooding them –

The earth has vanished.
There’s nothing to see, only the rain
gleaming against the dark windows.
This is the resting place, where nothing moves –

Now we return to what we were,
animals living in darkness
without language or vision –

Nothing proves I’m alive.
There is only the rain, the rain is endless.

Louise Glück





Soledad

Está muy oscuro hoy; a través de la lluvia,
la montaña no es visible. El único sonido
es la lluvia, llevando vida bajo tierra.
Y con la lluvia, viene el frío.
No habrá luna esta noche, ni estrellas.

El viento se eleva hacia la noche;
toda la mañana fustigó al trigo –
al mediodía terminó. Pero llegó la tormenta,
impregnando los campos secos, luego inundándolos –

La tierra se ha desvanecido.
No hay nada que ver, solo la lluvia
destellando contra las ventanas oscuras.
Este es el lugar del descanso, donde nada se mueve –

Ahora regresamos a lo que éramos,
animales viviendo en la oscuridad
sin lenguaje o visión –

Nada prueba que estoy viva.
Tan solo hay lluvia, la lluvia es infinita.

Louise Glück

Traducción al español por Alejandro Rodríguez Morales





Solitudine

E’ molto buio oggi; attraverso la pioggia,
la montagna non si vede. L’unico suono
è la pioggia, spinge la vita sottoterra.
E con la pioggia, viene il gelo.
Non ci sarà luna stanotte, né stelle.

Di notte il vento è aumentato;
per tutta la mattina ha frustato il grano—
a mezzogiorno è finito. Ma la tempesta è andata avanti,
inzuppando i campi secchi, poi inondandoli—

La terra è sparita.
Non c’è nulla da vedere, solo la pioggia
che fiammeggia contro le finestre oscure.
Questo è il luogo del riposo, dove niente si muove—

Ora torniamo a ciò che eravamo,
animali che vivono al buio
senza lingua o visione—

Nulla dimostra che sono viva.
C’è solo la pioggia, la pioggia è infinita.

Louise Glück

Traduzione di Viola Di Grado





Yalnızlık

Hayli karanlık bugün; yağmurun arasından
görünmüyor dağ. Hayatı yeraltına sürükleyen
yağmurdur tek ses.
Ve yağmurla birlikte gelir soğuk.
Bu gece ay olmaz, yıldızlar da.

Rüzgâr geceleyin yükseldi;
sabah boyunca kamçıladı buğdayı –
öğle vakti dindi. Fakat fırtına devam etti,
ıslattı kuru tarlaları, sonra sel olup taştı –

Yok oldu toprak.
Görülecek bir şey yoktu, yalnızca yağmur
ışıldıyordu karanlık pencerelere karşı.
Hiçbir şeyin kımıldamadığı dinlenme yeridir burası –

Şimdi dönüyoruz olduğumuz şeye,
dilsiz ve imgelemsiz olarak
karanlıkta yaşayan hayvanlara –

Hayatta olduğumun hiçbir kanıtı yok.
Yalnızca yağmur var, sonsuz yağmur.

Louise Glück (d.1943, ABD)

(2020 Nobel Edebiyat Ödülü)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Photo by Felicia Simion

20 Mart 2021 Cumartesi

Auf dem See / Johann Wolfgang von Goethe

Auf dem See

Und frische Nahrung, neues Blut
Saug' ich aus freier Welt
Wie ist Natur so hold und gut,
Die mich am Busen hält!
Die Welle wieget unsern Kahn
Im Rudertakt hinauf,
Und Berge, wolkig, himmelan,
Begegnen unserm Lauf.

Aug', mein Aug', was sinkst du nieder?
Goldne Träume, kommt ihr wieder?
Weg, du Traum! so gold du bist;
Hier auch Lieb' und Leben ist.

Auf der Welle blinken
Tausend schwebende Sterne
Weiche Nebel trinken
Rings die türmende Ferne;
Morgenwind umflügelt
Die beschattete Bucht
Und im See bespiegelt
Sich die reifende Frucht.

Johann Wolfgang von Goethe: Auf dem See (1775/1789)





On the Lake

And here I drink new blood, fresh food
From world so free, so blest;
How sweet is nature and how good
Who holds me to her breast!

The waves are cradling up our boat,
The oars are beating time;
Mountains we meet that seem afloat
In heav'nly clouds sublime.

Why, my eye, art downward turning?
Golden dreams, are ye returning?
Dream, though gold, I thee repel;
Love and life here also dwell.

Neath the waves are sinking
Stars from heaven sparkling;
Soft white mists are drinking,
Distance towering, darkling,

Morning wind is fanning
Trees by the bay that root,
And its image scanning
Is the ripening fruit.

Johann Wolfgang von Goethe





On the Lake

And I draw in fresh sustenance,
New blood from the untrammeled world:
How gracious and generous is nature,
Who holds me to her bosom!
The wave sways our boat
To the rhythm of the oars,
And mountains, nebulously reaching for heaven,
Meet our course.

Eye of mine, why are you downcast?
Golden dreams, have you returned?
Away dream, golden though you are:
Here, too, there are love and life.

A thousand hovering stars twinkle on the wave,
Soft mists drink the towering horizon around us,
The morning breeze flutters over the shaded bay,
And the lake reflects the ripening fruit.

Johann Wolfgang von Goethe





On the Lake

I DRINK fresh nourishment, new blood

From out this world more free;
The Nature is so kind and good

That to her breast clasps me!
The billows toss our bark on high,

And with our oars keep time,
While cloudy mountains tow'rd the sky

Before our progress climb.

Say, mine eye, why sink'st thou down?
Golden visions, are ye flown?

Hence, thou dream, tho' golden-twin'd;

Here, too, love and life I find.

Over the waters are blinking

Many a thousand fair star;
Gentle mists are drinking

Round the horizon afar.
Round the shady creek lightly

Morning zephyrs awake,
And the ripen'd fruit brightly

Mirrors itself in the lake.

Johann Wolfgang von Goethe





Sobre  el lago

Y los alimentos frescos, la gente nueva son muy
malo del mundo libre
¡qué dulce y buena es la Naturaleza, que me sostiene contra su pecho!
Las olas mecen nuestro barco siguiendo el ritmo
De los remos,
Cubierto de nubes altas montañosas hacia arriba,
Por delante de nosotros
Cubiertos de nube altas montañas hacia arriba,
Por delante de nosotros
Ojo, mi ojo, ¿que hace que sea derribado?
Sueños de oro, ¿van a volver?
¡lejos, Sueños! Sin embargo oro que son las
Siguientes; aquí, también, el amor y la vida son
Aquí, también, el amor y la vida son
Sobre las olas parpaderar mil estrellas flotante,
Niebla suave rodean las montañas lejanas torres.
Niebla suave rodea las montañas lejanas torres.
Sobre las olas parpadear mil estrellas flotantes.

Johann Wolfgang von Goethe





Sul lago

Ed io suggo fresco nutrimento e sangue nuovo
Da questo vasto mondo;
Come è cortese e benevola la Natura;
Che mi vincola al suo petto!
Le onde cullano in su e in giù la nostra barca
Al ritmo dei remi,
E librandosi,i monti coperti di nuvole
Ci vengono incontro nella nostra corsa.

Occhi miei occhi perchè vi abbassate?
Sogni d'oro, ritornerete?
Vattene,sogno! benche tu sia d'oro;
C'è amore qui ed anche vita.

Sulle onde si libranono scintillando
Mille stelle brillanti;
Tenere nebbie bevono
Le distanze incombenti;
La brezza del mattino vola intorno
Alla baia ombrosa
E nel lago
Si rispecchia il frutto che matura.

Johann Wolfgang von Goethe





Gölde

Taze doğa, temiz kan
Emiyorum hür dünyadan;
Nasıl da tatlı yakına yaranan,
Beni göğsünde tutan!
Dalga sallıyor kayığımızı
Küreklerin çekmesiyle yukarı,
Ve tepeler, semada bulutlu,
Karşılıyorlar akışımızı umutlu.

Ahu gözlüm, birden eğrilirsin aşağı?
Altın hayaller, dönermisiniz yine geri?
Yol, Rüya! Sen kadar zerrin sarı;
Aşk ve hayat burada, işte yeri.

Hercai yüzeyde parıldıyor
Onlarca süzülen yıldızlar,
Yumuşak sislerden içiliyor
Etraftaki yığılmış uzaklar;
Meltemle kuşanmış oy!
Gölgeler altındaki koy,
Aha ayna yansıyor gölde
Olgunlaşırken bir meyve.

Johann Wolfgang von Goethe

(1784, Lili Schönemann´a olan sevdasını anlatır.)


Night on the lake by Mark Kremer
(St.Petersburg, Russia)

19 Mart 2021 Cuma

Unto a broken heart / Emily Dickinson

Unto a broken heart
No other one may go
Without the high prerogative
Itself hath suffered too.

Emily Dickinson





Hacia un corazón roto
ningún corazón puede ir
sin la alta prerrogativa
de haber sufrido igualmente

Emily Dickinson





Que vers un coeur brisé
Nul autre ne se dirige
Sans le haut privilège
D’avoir lui-même aussi souffert.

Emily Dickinson





Ad un cuore spezzato
nessun cuore si volga
se non quello che ha l'arduo privilegio
d'aver altrettanto sofferto.

Emily Dickinson





Başka bir kalp gidemez
Kırık bir kalbe
Aynı yüksek imtiyazdan
Muzdarip olmadıkca kendide

Emily Dickinson


Romy Schneider, 1975,
by Jean Gaumy

17 Mart 2021 Çarşamba

Letters / Vincent van Gogh

Ramsgate, 31 May 1876

My dear Theo,

Bully for you, being in Etten on 21 May, happily there were 4 of the 6 at home. Pa wrote to me in detail about everything that happened that day. Thanks, too, for your last letter.

Have I already written to you about the storm I saw recently? The sea was yellowish, especially close to the beach; a streak of light on the horizon and, above this, tremendously huge dark grey clouds from which one saw the rain coming down in slanting streaks. The wind blew the dust from the small white path on the rocks into the sea and tossed the blossoming hawthorn bushes and wallflowers that grow on the rocks.

On the right, fields of young green wheat, and, in the distance, the town with its towers, mills, slate roofs and houses built in Gothic style, and, below, the harbour between the 2 jetties running out into the sea, looking like the cities Albrecht Dürer used to etch. I also saw the sea last Sunday night, everything was dark grey, but day was beginning to break on the horizon. It was still very early, and yet a lark was already singing. And the nightingales in the gardens on the sea-front. In the distance the light of the lighthouse, the guard-ship &c.

That same night I looked out of the window of my room onto the roofs of the houses one sees from there and the tops of the elms, dark against the night sky. Above those roofs, one single star, but a nice, big friendly one. And I thought of us all, and I thought of the years of my life that had already passed, and of our home, and the words and feeling came to me, ‘Keep me from being a son that causeth shame, give me Your blessing, not because I deserve it, but for my Mother’s sake. Thou art Love, beareth all things. Without your constant blessing we can do nothing.’

Herewith a little drawing of the view from the school window where the boys stand and watch their parents going back to the station after a visit. Many a boy will never forget the view from that window. You should have seen it this week when we had rainy days, especially in the twilight when the street-lamps are being lit and their light is reflected in the wet street.

Mr Stokes was sometimes moody during those days, and when the boys were too boisterous for him it sometimes happened that they didn’t get their bread and tea in the evening. You should have seen them then, standing at the window looking out, it was really rather sad. They have so little apart from their food and drink to look forward to and to get them through the day. I’d also like you to see them going down the dark stairs and small corridor to table. On that, however, the friendly sun shines.

Another extraordinary place is the room with the rotten floor where there are 6 basins at which they wash themselves, with only a feeble light falling onto the washstand through a window with broken panes. It’s quite a melancholy sight, to be sure. How I’d like to spend or to have spent a winter with them, to know what it’s like.

The youngsters are making an oil stain on your little drawing, forgive them.

Herewith a few words for Uncle Jan.

And now good-night, if anyone should ask after me bid them good-day. Do you still visit Borchers once in a while? Give him my regards if you see him, and also Willem Valkis and everyone at the Rooses’. A handshake in thought from

Your loving

Vincent

(From: Vincent van Gogh To: Theo van Gogh Date: Ramsgate, Wednesday, 31 May 1876)





Ramsgate, İngiltere, 31 Mayıs 1876

Sevgili Theo,

Yaşşa! Etten’e Mayıs’ın yirmi birinde, altı çocuktan dördünün evde olduğu gün varabilmişsin. Günü nasıl geçirdiğinizi babam, uzun uzun, ayrıntılarıyla yazdı.

Son mektubun için de teşekkürler.

Geçenlerde gördüğüm fırtınayı anlatmış mıydım sana? Deniz sarımtraktı, özellikle kıyıya yakın yerlerde; ufukta ak bir ışık çizgisi, onun üstünde korkunç, karanlık, kurşuni bulutlar.. Bunlardan eğik çizgiler halinde boşanıyordu yağmur. Rüzgâr kayaların arasındaki küçük patikanın tozlarım denize doğru uçuruyor, yeni açmış akdiken çalılarını, kayaların şurasından burasından uç vermiş şebboyları, bir o yana bir bu yana sallıyordu.. Sağ yanda yemyeşil, taptaze mısır tarlaları, daha uzakta ise bir vakitler Albrecht Dürer’in çizdiklerine benzeyen bir kent görünümü vardı. Kuleleri, değirmenleri, kurşuni damları, Gotik üslubunda evleri olan bir kent.. Eteklerinde bir liman, iki yanındaki setlerin denize doğru iyice uzandığı.. Denizi geçen Pazar akşamı da gördüm, her şey karanlık ve gri idi.. Sonra şafak sökmeye başladı.

Saat daha çok erkendi, ama tarlakuşunun biri ötmeye başlamıştı bile. Denizin yakınındaki bahçelerdeki bülbüller de.. Uzakta, deniz fenerinin, koruma gemisinin ışıkları parlıyordu..

Aynı gece, odamın penceresinden baktım, orada görünen ev damlarına ve gökyüzüne koyu koyu yaslanmış karaağaçlara... Damların üstünde bir tek yıldız vardı, ama çok güzel, kocaman, sanki dost bir yıldız.. Seni, tüm geçmiş yıllarımı, evimizi düşündüm ve içimde şu sözler, şu duygu yükseldi: “Beni yüzkarası bir oğul olmaktan koru; üstümden hayır dualarını eksik etme, hakettiğim için değil, anamın hatırı için. Sen sevgisin, her şeyi içine alırsın. Senin sürekli hayır duan olmazsa hiçbir şeyi başaramayız.”

Mektubuma küçük bir karakalem resim ekliyorum. Okulun penceresinden bir görünüm. Çocuklarını görmeye gelen ana-babalar istasyona dönerlerken, çocuklar bu pencereden el sallarlar onlara. Hiçbirimiz bu pencereden görünümü unutamayız. Hele bu hafta sen de görmeliydin. Yağmur yağıyordu, özellikle alacakaranlıkta, sokak lambaları yandıktan sonra, ıslak yol üstüne yansıyan ışıklar görülecek şeydi.

Böyle günlerde Bay Stokes’un sinirleri bozuluyor bazen, hele çocuklar gerekenden biraz fazla gürültü yaparlarsa, akşam yemeğini yasakladığı oluyor. Ah, onların o pencereden bakışlarını görmeni isterdim. Bayağı acıklıydı.. Yemek saatlerini beklemekten başka o kadar az şeyleri var ki ellerinde günlerin geçmesine yardım edecek.. Bir de onların karanlık merdivenlerden, karanlık koridorlardan geçip yemek salonuna gidişlerini görmeni isterdim. Yemekhane parlak, güneşli bir yer.

Bir başka ilginç yer de, yer döşemesi çürümüş olan oda. Burada altı lavabo var, çocukların yıkanıp temizlenmeleri için, camları kırık pencereden soluk bir ışık giriyor içeri. Bu da melankolik bir görünüm. Bu çocuklarla bir kış geçirmek ya da eskiden geçirmiş olmak isterdim, nasıl olduğunu bilebilmek için.. Sana yaptığım resmin üstüne yanlışlıkla yağ damlattılar, kusurlarına bakma.

Jan Amcaya yazdığım notu da mektubuma ekliyorum. Şimdilik iyi geceler. Beni soracak olanlara en iyi dileklerimi ilet. Borchers’i arada ziyaret ediyor musun? Görürsen çok selam söyle, ayrıca Willem Valkis’e ve Roos’lardaki herkese de.

Seni seven ağabeyin,

Vincent

Vincent van Gogh - (Theo'ya Mektuplar)

Çeviri: Pınar Kür


View of Royal Road, Ramsgate, United Kingdom,
1876, by Vincent van Gogh