Io sono vivo, nella stanza, solo.
Solo, siede il mio corpo, nel silenzio
sopra la vecchia sedia. Posa e ascolta
sereni risuonare nella notte
gli ultimi passi della gente (e alti
cantare due ragazzi la lor vita...)
Poi la pace usuale. Ma rivedo
se appena m'alzo e spingo un po' la porta
dell'orticello, già perfetta in cielo
la luna, nuda tra le nubi. Solo,
con tutto il mondo, e oltre ad un sottile
soffio, la morte, io non so a che sogno
a che speranza mi sorreggo ancora
con questo capo e questo caldo corpo.
Pier Paolo Pasolini
GÜNLÜK'TEN (1943 - 1944)
Canlıyım odada yalnızım
yalnız bedenim sessizlik içinde oturuyor
eski bir sandalyede. Poz verirken dinliyorum
gecenin çıkardığı sakin sesleri
son adımlarını insanların
(ve kendi hayatlarının şarkılarını söyleyen diğer ki çocuğun...)
sonra o bildik huzur
Ama eğer görürsem ki gökte mükemmeldir ay, bulutlar arasında çıplak
iterim uyanır uyanmaz bahçenin kapısını biraz. Yalnız ve
bütün dünya ile, ince bir soluğun ötesinde ölüm
bilmiyorum neyi düşlediğimi
neyin, hangi umudun ayakta tuttuğunu hala bu kafayı ve bu sıcak gövdeyi.
Pier Paolo Pasolini
Çeviri: İtalyan.com
 |
| Pier Paolo Pasolini, Trastevere, Rome, 1953, by Herbert List |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder