May I touch your soul for a moment? / ©Inge lady in black

May I touch your soul for a moment?

volatile in seconds
a tingling breath of sighs

a silent longing for
breathe out

©Inge lady in black

Photo by ©Inge lady in black

I'm Nobody! Who are you? / Emily Dickinson

I'm Nobody! Who are you?

I'm Nobody! Who are you?
Are you – Nobody – too?
Then there's a pair of us!
Don't tell! they'd advertise – you know!

How dreary – to be – Somebody!
How public – like a Frog –
To tell one's name – the livelong June –
To an admiring Bog!

Emily Dickinson





Soy nadie. ¿Tú quién eres?
¿Eres también un Nadie?
Ya somos dos entonces.
Pero no lo digas: lo anunciarían, ya sabes.

Qué triste es ser Alguien,
qué público —como una rana—
decirle a otro el propio nombre —el junio entero—
a una charca admiradora.

Emily Dickinson





¡Yo no soy Nadie! ¿Quién eres tú?
¿Tampoco eres Nadie tú?
Ya somos dos - ¡Pero no lo digas!
Ya sabes, luego se percatarían.

¡Qué terrible ser Alguien!
¡Qué público decir tu nombre
Cual Rana ‑ todo el santo día –
Para que un Tronco se asombre!

Emily Dickinson





¡No soy nadie! ¿Quién eres tú?
¿Tú tampoco eres nadie?
Entonces hay un par de nosotros, ¡no lo digas!
Nos desterrarían, ¿sabes?

¡Qué triste ser alguien!
Cuan público, como una rana
Decir tu nombre un largo dia de la vida
Para admirar un pantano!

Emily Dickinson





Je ne suis Personne ! Qui es-tu ?
Es-tu — Personne — Aussi ?
Alors nous sommes deux !
Ne le dis pas ! Ils le feraient savoir — tu sais !

Comme c’est assommant — d'être — Quelqu'un !
Public — comme une Grenouille —
Dire son nom — à longueur de juin —
À un Marécage admiratif !

Emily Dickinson





Je ne suis Personne. Et toi tu es qui ?
N'es-tu — Personne — Non plus ?
Alors nous sommes deux !
Ne le dis pas ! Ils le feraient savoir — tu sais !

Comme c’est assommant — d'être — Quelqu'un !
Public — comme une Grenouille —
Dire son nom — à longueur de juin —
Pour l'admiration d'un Marécage !

Emily Dickinson





Io sono Nessuno! Tu chi sei?
Sei Nessuno anche tu?
Allora siamo in due!
Non dirlo! Potrebbero spargere la voce!

Che grande peso essere Qualcuno!
Così volgare — come una rana
che gracida il tuo nome — tutto giugno —
ad un pantano in estasi di lei!

Emily Dickinson





Ben hiç kimseyim! Peki, sen kimsin?
Hiçkimse misin, yoksa?
Biz bir çiftiz, ağzını sıkı tut!
Bilirsin, sürerler adamı yabana.

Ne kadar üzücü, herhangi biri olmak,
Bir kurbağa gibi, çok sıradan,
Hayranlık duyan bir bataklığa
Adını söylemek hiç durmadan.

Emily Dickinson

Çeviri: Anıl Meriçelli - Ahmet Necdet





Hiç kimseyim ben! ya sen?
Hiç kimse – sen de mi?
Demek bir çiftiz sen ve ben
Söyleme kimseye – bilirsin, tutamazlar dillerini!

Birisi olmak! ne kadar da kasvetli!
Öylece, uluorta – bir kurbağa gibi
Aşka batmış bataklığa
Söylemek adını– bitmek bilmeyen haziran boyunca!

Emily Dickinson

Çeviri: Anıl Ceren Altunkanat

From the series "The Mirror", by Robert Hutinski

Rima XLIX / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA XLIX

  Alguna vez la encuentro por el mundo,
        y pasa junto a mí;
y pasa sonriéndose, y yo digo:
        —¿Cómo puede reír?

  Luego asoma a mi labio otra sonrisa,
        máscara del dolor,
y entonces pienso: —Acaso ella se ríe,
        como me río yo.

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº14) / Rimas. Edición 1871)





RHYME XLIX

Sometimes I meet her in the world
and she passes close by me:
she passes grinning and I say
How can you smile?

But soon appears on my lips another grin
masking my sorrow,
and then I think: "Perhaps she smiles
like I smile!"

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by H. Landman





XLIX

Certe volte la incontro nel mondo
e mi passa accanto;
e passa ridendo, e dico:
- Come può ridere?-

Poi sale sulle mie labbra un altro sorriso,
a coprire il dolore
e allora penso: -Forse lei sorride
come sorrido io!-

Gustavo Adolfo Bécquer





XLIX

Kalabalığın içinde görürüm onu arada bir
     yanımdan geçer,
gülümser de geçerken, düşünürüm: -Nasıl?
     gülebiliyor ki? derim.

Arkasından benim de dudağım kıvrılıverir,
     gülümserim acıyla alay eder gibi,
düşünürüm o zaman: -Ya o da, derim, ya o da,
     benim gibi gülüyorsa?...

Gustavo Adolfo Bécquer

Çeviri: Bilge Karasu

(Pazar İlavesi, Vatan'ın San'at Yaprağı, Vatan, 11 Ekim 1953.)

(Bilge Karasu Şiir Çevirileri. Hazırlayan: Tunç Tayanç. Metis Yayınlan, 2013. İlk Basım: Şubat 2014)

La Vía Layetana entre las calles Junqueras y Condal.
Barcelona, España, 1950, by Francesc Català-Roca

Yaşlanmayan Bir Kadına Türkü / Gülten Akın

Yaşlanmayan Bir Kadına Türkü

Bir taslak olmadı yüzün
Hiçbir zaman
Bitmiş bir resmin çizgileriydi
Kendi yüzüne kendin çizdin
Sevgiler korkular evmeler içinde
Atlas dokuyup şayak biçtin
Makastar sen terzi sendin
Biri bol gelendi halk bedenine
Ötekisi dar
Okul önlüğün mapus giysin
Hayatından övgülerle yitirdiğini
Yüce bir dirimde kargışla derledin
Belki gövdenin de dışındasın şimdi
Ayağa kalktığı, nesnelerin bile
Her şeylerin yürüyüp karıştığı
Susturulmuş, suskun günler içinden
Biraz geç de olsa, gerekenleri
Kadın elin, ana elin, üretken elin
Belki yine sen derleyeceksin

Ak başına dağlardan getirdiğimiz
Gül yapraklarıyla yastık yaptık
Şimdi dinlen

Gülten Akın

(Ağıtlar ve Türküler - Cem Yayınevi, 1976)

Photo by Sandra Ventura

Rima XXIII / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA XXIII

[A ella. No sé...]

Por una mirada, un mundo;
por una sonrisa, un cielo;
por un beso... ¡Yo no sé
qué te diera por un beso!

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº22) / Rimas. Edición 1871)





RHYME XXIII

For a glance, the world,
for a smile, the heavens,
for a kiss; I don’t know
what I could give you for a kiss!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Howard A. Landman





RHYME XXIII

For a glance, the Earth,
for a smile, the Heavens,
for a kiss... I don't know
what I would give you for a kiss!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Guia K. Monti





RHYME XXIII

For a look, a world;
For a smile, a heaven;
For a kiss - I know not
What I would give thee for a kiss!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Owen Innsly





RHYME XXIII

I'd give a world for just one glance from thee;
A heaven for a smile were paltry fee;
While for a kiss, - I do not know, what I
Would for a kiss consider equity.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Jules Renard





RHYME XXIII

For a glance, a world;
For a smile, heaven's bliss;
For a kiss . . . I know not
What I'd give thee for a kiss!

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Young Allison





RHYME XXIII

For one look... I would give my world,
For one smile... give all my bliss,
For one kiss... I do not know
What I would give thee for one kiss.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Rupert Croft-Cooke





XXIII

Per uno sguardo, un mondo;
Per un sorriso, un cielo;
per un bacio... non so
che ti darei per un bacio.

Gustavo Adolfo Bécquer





XIII

Pour un regard, le monde;
Pour un sourire, le ciel;
pour un baiser... Je ne sais pas, moi
ce que je te donnerais pour un baiser !

Gustavo Adolfo Bécquer - (Rimes et légendes)





XXIII

Bir bakışına yeryüzünü bağışlarım;
bir gülüşüne gökyüzünü;
bir öpücüğüne... bilemem,
ne bağışlamalı senin bir öpücüğüne.

Gustavo Adolfo Bécquer

Alice

Rima XXI / Gustavo Adolfo Bécquer

Rima XXI

—¿Qué es poesía?, dices, mientras clavas
en mi pupila tu pupila azul,
¡Qué es poesía! ¿Y tú me lo preguntas?
Poesía... eres tú.

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº21) / Rimas. Edición 1871)





Rhyme 21

“What is poetry?" you ask, while you fix
your blue eyes on my eyes.
What is poetry?! And you ask me that?
Poetry... is you.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated from the Spanish by Stanley Appelbaum





XXI

Qu'est - ce que la poésie? vous demandez, tout en fixant
votre pupille bleu sur le mien.
Qu'est - ce que la poésie! Et vous me demandez?
La poésie ... est vous.

Gustavo Adolfo Bécquer





XXI

Cos’è poesia? – domandi mentre vedi
dentro i miei occhi gli occhi tuoi azzurri.
Cos’è poesia! Sei tu che me lo chiedi?
Poesia... sei tu.

Gustavo Adolfo Bécquer

Traduzione di Simone Camassa





XXI

- Şiir ne ki?- diyorsun, mavi
gözlerini gözlerime mıhlarken.
Şiir ne mi? Soracak mıydın sen de?
Şiir... Sensin ya.

Gustavo Adolfo Bécquer

Çeviri: Bilge Karasu

(Pazar İlavesi, Vatan'ın San'at Yaprağı, Vatan, 11 Ekim 1953.)

(Bilge Karasu Şiir Çevirileri. Hazırlayan: Tunç Tayanç. Metis Yayınlan, 2013. İlk Basım: Şubat 2014)

Photo by Martina Bertacchi

Rima XX / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA XX

Sabe, si alguna vez tus labios rojos
quema invisible atmósfera abrasada,
que el alma que hablar puede con los ojos,
también puede besar con la mirada.

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº37) / Rimas, Edición 1871)





RHYME XX

Know, if at times your red lips
are scorched by an invisible blast of air,
that the soul which can speak through the eyes,
can also kiss with a glance.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Howard A. Landman





RHYME XX

Know, if at times thy ruby lips
An unseen fire doth burn -
The soul that with the eyes can speak,
Can just as well kiss with a look.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Owen Innsly





RHYME XX

Know thou, that when at times thy red lips sear,
Like parching fires, the unseen atmosphere,
That souls, whose eyes can speak, may too, perchance,
Kiss with a glance.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Jules Renard





RHYME XX

If sometimes thy ruby lips are seared
By an invisible burning breath, then know
That the soul which with the eyes is able to speak
Can also with a glance a kiss bestow.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Young Allison





RHYME XX

Know, if you feel with surprise
A kiss come out of the air,
That folk who can talk with the eyes
Can also kiss with a stare.

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated by Rupert Croft-Cooke





XX

Sappi - se qualche volta le tue rosse labbra
brucia invisibile atmosfera arroventata -
che l'anima che con gli occhi può parlare
anche con lo sguardo può baciare.

Gustavo Adolfo Bécquer ~ (Da Rimas, 1867-1868)





XX

Sappi, se a volte le labbra tue rosse
d’invisibile senti aria bruciare,
che chi con gli occhi le parole ha mosse
col medesimo sguardo può baciare.

Gustavo Adolfo Bécquer ~ (Da Rimas, 1867-1868)

Traduzione di Simone Camassa

Renata Gubaeva by Alina Belozerova

Rima XXXVIII / Gustavo Adolfo Bécquer

RIMA XXXVIII

Los suspiros son aire y van al aire.
Las lágrimas son agua y van al mar.
Dime, mujer, cuando el amor se olvida,
¿sabes tú adónde va?

Gustavo Adolfo Bécquer

(Libro de los gorriones (nº4) / Rimas, Edición 1871)





Rhyme 38

Sighs are air, and go to the air.
Tears are water, and to the sea flow.
Tell me, woman: when love’s forgot,
Knowest where it doth go?

Gustavo Adolfo Bécquer

Translated from the Spanish by Young Allison





Sighs are air and go into the air

Sighs are air and go into the air!
Tears are water and go to sea!
Tell me woman when love is forgotten
Do you know where it goes?

Gustavo Adolfo Bécquer





XXXVIII

Sospiri sonno aria e vanno al aria
Le lacrime sono l‘acqua e vanno al mare
Dimmi donna quando l’amore è dimenticato
Lo sai dove va?

Gustavo Adolfo Bécquer





XXXVIII

I sospiri sono aria e finiscono in aria.
Le lacrime sono acqua e finiscono nel mare,
dimmi donna, quando l'amore viene dimenticato
sai dove va a finire?

Gustavo Adolfo Bécquer





Havadır iç çekişleri, havaya karışır

Havadır iç çekişleri, havaya karışır.
Sudur gözyaşları, denize karışır.
Söyle, kadınım, aşk unutulduğunda
Bilir misin, nereye karışır?

Gustavo Adolfo Bécquer

Çeviri: Bilge Karasu

(Pazar İlavesi, Vatan'ın San'at Yaprağı, Vatan, 11 Ekim 1953.)

(Bilge Karasu Şiir Çevirileri. Hazırlayan: Tunç Tayanç. Metis Yayınlan, 2013. İlk Basım: Şubat 2014)

Photo by Noell Oszvald (Hungarian visual artist)

Blaue Hortensie / Rainer Maria Rilke

Blaue Hortensie

So wie das letzte Grün in Farbentiegeln
sind diese Blätter, trocken, stumpf und rauh,
hinter den Blütendolden, die ein Blau
nicht auf sich tragen, nur von ferne spiegeln.

Sie spiegeln es verweint und ungenau,
als wollten sie es wiederum verlieren,
und wie in alten blauen Briefpapieren
ist Gelb in ihnen, Violett und Grau;

Verwaschenes wie an einer Kinderschürze,
Nichtmehrgetragenes, dem nichts mehr geschieht:
wie fühlt man eines kleinen Lebens Kürze.

Doch plötzlich scheint das Blau sich zu verneuen
in einer von den Dolden, und man sieht
ein rührend Blaues sich vor Grünem freuen.

Rainer Maria Rilke ~ (Neue Gedichte / Juli 1906, Paris)





Голубая гортензия

Как сгустки красок зелени последней
Вся сохлость и шершавость листьев этих
На заднем плане зонтичных плетений,
Что голубым исходят в дальнем свете.

Исходят плачуще-осиротело,
Теряясь словно, растворяясь тало...
В них желтый, фиолетовый и серый —
Как лист бумаги,выцветшей и старой;

Как детский фартук, стираный, но сладкий,
Вновь не надеть до ждущей нас черты —
Так ощутима сжатость жизни краткой;

Но вот голубизною обновится
Один из стебельков — и видишь ты,
Как синее в зеленом заискрится...

Райнер Мария Рильке





Blue Hydrangea

Just like the last green in a colour pot
So are these leaves, withered and wrecked
Behind the flower umbels, which reflect
A hue of blue only, more they do not.

Reflections are tear-stained, inaccurate,
As if they were about to cease,
And like old blue notepaper sheets
They wear some yellow, grey and violet,

Washed-out like on a children's apron,
Outworn and now no more in use:
We contemplate a small life's short duration.

But suddenly some new blue seemingly is seen
In just one umbel, and we muse
Over a moving blue delighting in the green.

Rainer Maria Rilke ~ (New poems / July 1906, Paris)

Translation: Guntram Deichsel

http://www.thebeckoning.com/poetry/rilke/rilke6.html





Hortensias Azules

Como el último verde de un crisol de colores
son estas hojas, ásperas, resecas y sin punta,
detrás de los corimbos, que no llevan siquiera
su azul, sino que lo reflejan desde lejos.

Lo reflejan lloroso e inexacto, tal como
si quisieran perderlo Otra vez: de igual modo
que, en antiguos papeles de cartas hay en ellos
amarillo, violeta y gris; todo borroso

y aguanoso, lo mismo que un mandil de niño,
que no se pone más y al que ya nada ocurre:
se ve la brevedad de una pequeña vida.

De repente, no obstante, parece renovarse
el azul de un corimbo, y se ve que un azul
alegra, conmoviéndose, delante de lo verde.

Rainer Maria Rilke ~ (Poesías juveniles / París, mitad de julio de 1906.)





Hortensia Azul

Cual resto de verde en el fondo de un tarro,
así estas hojas, resecas, sin brillo, ásperas,
detrás de los corimbos, que en sí un azul
no llevan, pero de lejos lo reflejan.

Lo reflejan harto lloroso e impreciso,
como si de nuevo quisieran perderlo,
y como en viejo papel azul de cartas
hay amarillo en ellos, violeta y gris;

descolorido cual delantal de niña,
ya en desuso, al que ya nada le acontece:
qué breve el plazo de una pequeña vida.

Mas de súbito el azul parece renovarse
en uno de los corimbos, y se ve
un tierno azul que se alegra frente al verde.

Rainer Maria Rilke ~ (Nuevos poemas / París, mitad de julio de 1906.)





Hortensia Bleu

Comme un reste de vert dans un pot de couleur,
sèches, rêches, ces feuilles semblent engourdies
derrière les fleurs en ombelles, qui reflètent
un bleu venu de loin et qui n'est pas en elles.

Elles livrent un reflet pâle et dilué,
comme si à nouveau elles voulaient le perdre
et comme dans de vieux papiers à lettres bleus,
violet jaune et gris en elles se mélangent ;

Les couleurs délavées d’un tablier d’enfant,
vêtement délaissé et qui n'a plus d'histoire :
on revit le temps bref d’une petite vie.

Mais le bleu d'un seul coup semble se rajeunir
dans une ombelle, et l’on s'émeut de percevoir
un bleu pur qui exulte au spectacle d'un vert.

Rainer Maria Rilke ~ (Nouveaux poèmes / Juillet 1906, Paris)





Ortensia blu

Così come l’ultimo verde nelle tavolozze dei colori
queste foglie sono vecchie, appiattite e ruvide,
dietro le ombrella dei fiori che non possiedono
un loro blu, ma lo riflettono solo da lontano.

Lo riflettono opaco ed impreciso,
come se volessero di nuovo perderlo,
e come nell’antica carta da lettere blu
in loro c’è il giallo, il viola e il grigio;

scolorito come un grembiule da bambino
non più portato, a cui non accade più niente:
come si percepisce la brevità di una piccola vita.

Ma all’improvviso il blu sembra rinnovarsi
in una delle ombrelle e si vede un blu
commuovente contento dinnanzi al verde.

Rainer Maria Rilke ~ (Nuove poesie / Parigi, luglio 1906)





Ortensia azzurra

L’opaco scabro verde che rimane
da mestiche su vetro è in queste foglie;
su, nei corimbi, il blu non si raccoglie,
ma eco è d’azzurrità lontane

ed un vago di lacrime lo accoglie,
quasi un volere che svanisca ancora:
in giallo, in viola, in grigio trascolora
come fa il blu in vergati antichi fogli;

è lo sbiadito di lisi grembiulini,
cose dismesse cui nulla accade più;
avverti il breve dei piccoli destini.

Ma ecco, all’improvviso il blu riesplode
in uno dei corimbi, e sai: quel blu,
pura emozione, del suo verde gode.

Rainer Maria Rilke ~ (Nuove poesie / Parigi, luglio 1906)

Traduzione di Marino Marchello

True Blue Hydrangea Painting by Randy Burns

Celia ~ 62 Modelo para armar / Julio Cortázar

“… imposible que Celia comprendiera, porque yo no se lo diría nunca, que su nombre me llegaba como los perfumes que atraen y repelen a la vez, como la tentación de acariciar el lomo de una ranita dorada sabiendo que el dedo va a tocar la esencia misma de la viscosidad. Cómo decirlo a nadie si tú mismo no podrías saber que la mención de tu nombre, el paso de tu imagen en cualquier recuerdo ajeno me desnuda y me vulnera, me tira en mí misma con ese impudor total que ningún espejo, ningún acto amoroso, ninguna reflexión despiadada pueden dar con tanto encono; que a mi manera te quiero y que ese cariño te condena porque te vuelve mi denunciador; el que por quererme y por ser querido me despoja y me desnuda y me hace verme como soy; alguien que teine miedo y que no lo dirá jamás, alguien que hace de su miedo la fuerza que la lleva a vivir como vive. Tal como me ha visto Celia, como he sentido que me veía y me juzgaba, mi rigurosa máquina de vida. Así, profesionalmente, así en todos los planos: la que teme la violación profunda de su vida, la irrupción en el orden obstinado de su abecedario, Hélène que sólo ha entregado su cuerpo cuando tenía la certeza de que no la amaban, y solamente por eso, para deslindar el presente y el futuro, para que nadie subiera después a llamar a su puerta en nombre de los sentimientos.

(…)

… “Pero ahora es diferente”, pensó, “ahora ya no queda esperanza, ya nos hemos dicho las palabras del exorcismo. Ahora hay la malcontenta y ésa es la palabra que colma definitivamente el agujero de la esperanza, ésa es la verdadera piedra de hule. Sólo una cosa me queda por hacer y es irme, porque sé que si vuelvo nos besaremos, haremos el amor, habrá otro plazo, otro interminable tenderse del arco, otro armisticio florido con paseos y cortesía y tanto afecto, gnomos y noticias y hasta proyectos, putrefacción de putrefacciones, cuando todo eso se acabó en mi pie derecho frenando junto a las casas rojas, un martes por la tarde”.

(…)

… que el milagro no había cesado, le gustaba decir cosas así, no, no ha cesado, insistía, es algo lento y maravilloso y durará todavía mucho, porque cada vez que miro tu cuerpo sé que tengo todavía tanto por descubrir, y además te beso y te toco y te respiro, y todo es tan nuevo, estás llena de valles desconocidos, de barrancos llenos de helechos, de árboles con lagartos y madréporas. No hay ninguna madrépora en los árboles, había dicho Celia, y me da vergüenza, cállate, tengo frío y dame la sábana, tengo vergüenza y frío y eres malo. Pero Austin se inclinaba sobre ella, apoyaba la cabeza entre sus senos, déjate mirar, déjate poseer de verdad, tu cuerpo es feliz y lo sabe aunque tu pequeña conciencia de niña bien criada lo niegue todavía, piensa hasta qué punto era horrible y contra natura que tu piel toda entera no hubiese conocido la verdadera luz, apenas el neón de tu cuarto de baño, el falso beso frío de tu espejo, tus propios ojos examinándolo hasta donde alcanzaban a verlo, mal y falsamente, sin genero idad. Ya ves, apenas te quitabas un slip ya venía otro a reemplazarlo, caía un corpiño para que el siguiente aprisionara esas dos palomitas absurdas. El vestido rojo después del gris, la falda negra después de los blue-jeans, y los zapatos y las medias y las blusas... ¿Qué sabía tu cuerpo del día? Porque esto es el día, estar los dos desnudos y mirándonos, éstos son los únicos espejos de verdad, las únicas playas con sol. Aquí, había agregado Austin un poco avergonzado de sus metáforas, tienes un lunar muy pequeño que quizá no conocías, y aquí otro, y entre los dos y este pezón hacen un bonito triángulo isósceles, no sé si lo sabías, si tu cuerpo tenía verdaderamente esos lunares hasta esta noche.”

Julio Cortázar ~ (Celia ~ 62 Modelo para armar, 1968)





“… Celia'nın bunu anlayabilmesi mümkün değildi; çünkü onun adının insanı aynı anda hem cezbeden hem de irkilten bir parfüm gibi, kayganlığın ta kendisi olduğunu bile bile küçük bir altın kurbağanın sırtına dokunma isteği gibi içimde kabardığını asla söyleyemezdim Celia'ya. Sen kendin bile bilmezken bir başkasına nasıl anlatabilirdim ki, adının bir söylenmesiyle, başka bir bellekten hayalinin geçmesiyle çırılçıplak ve korumasız kaldığımı; hiçbir aynanın, hiçbir aşk ediminin, hiçbir acımasız yansımanın sahip olmadığı bir kinle, tam bir utançsızlıkla kendi içime atıldığımı; seni kendime göre sevdiğimi ve bu sevginin seni mahkum ettiğini; çünkü beni sevdiğin ve tarafımdan sevildiğin için beni mahveden, beni soyan ve kendimi olduğum gibi -korkan ama korktuğunu asla söylemeyecek olan biri, korkusunu kendi hayat tarzını yaşamak için kullandığı güce çeviren biri gibi- görmemi sağlayan bir haine dönüştürdüğünü nasıl anlatabilirim? Celia'nın görüp yargıladığı o hayat tarzı, soğuk makine hayatım. Mesleki bakımdan da öyle, her bakımdan öyle: hayatının ihlal edileceğinden, abc'sinin inatçı düzeninin bozulacağından korkan biri, kimse ileride kapısını çalıp da duygulardan söz etmesin diye sadece sevilmediğinden emin olduğunda gövdesini veren Hélène, sadece bugünle gelecek arasındaki sınırı kaldırmak için, sadece bu yüzden.

(…)

… Artık her şey değişti. Artık umut kalmadı. Savuşturma sözlerini çoktan sarfettik. Şimdi bir söz daha var, gayrimemnun, en sonunda umut deliğini kapatan söz, gerçek muşamba taşı. Yapmam gereken tek bir şey kaldı, o da çekip gitmek; çünkü geri dönersem öpüşüp sevişebileceğimizi biliyorum, mühlet biraz daha uzatılacak, silahlar bir kez daha bir köşeye kaldırılacak; yürüyüşlerle, nezaketle, onca şefkatle, cücelerle, havadislerle, hatta planlarla süslenen bir ateşkes, beterin beteri, oysa her şey çoktan sona ermiş, bir salı öğleden sonra kırmızı evlerin yanında ayağım frene dokunduğu anda.

(…)

… Mucize bitmedi; ağır ilerleyen, muhteşem bir şey bu ve daha uzun süre devam edecek; çünkü senin gövdene her bakışımda keşfedecek daha çok şey olduğunu fark ediyorum, dahası seni öpüyorum ve sana dokunuyorum ve seni içime çekiyorum ve her şey yepyeni. Keşfedilmemiş vadilerle dolusun, eğreltili su yollarıyla, kertenkeleli ve mercanlı ağaçlarla. Ağaçta mercan olmaz, demişti Celia, beni utandırıyorsun, rahat dur, üşüdüm, bana örtüyü ver, utandı, üşüdüm, çok kötüsün. Ama Austin üzerine eğilmiş, başını göğüslerinin arasına koymuştu, bırak sana bakayım, bırak sana gerçekten sahip olayım, gövden mutlu ve senin o "iyi aile kızı" vicdanın her ne kadar kabul etmese de gövden bunun farkında; gerçek ışığı tanımamış olmak hangi noktada tenin doğasına aykırı ve katlanılmaz bir hal aldı bir düşün, sadece banyodaki neonu tanımak, aynanın sahte, soğuk öpücüğünü, gövdeni eksik, yanlış ve cimrice, görebildiklerince gören gözlerini. Yani, külotunu çıkardığın anda bir yenisi bekliyordu sırasını, bir sutyen çıktı mı bir yenisi hapsediyordu o iki küçük, akıl almaz güvercini. Gri elbisenden sonra kırmızı elbisen, kottan sonra siyah etek, ayakkabılar, çoraplar, bluzlar.. Gün yüzü görmüş müydü gövden? Çünkü güne karşıyız şimdi, ikimiz çırılçıplak birbirimize bakıyoruz, gerçek aynalar biziz, gerçek güneşli kumsallar. Şuranda, diye eklemişti Austin, metaforlarından kendisi de biraz utanarak, belki de bilmediğin bir benin var, şuranda bir tane daha; o ikisi ve meme ucun bir ikiz kenar üçgen oluşturuyor, bilmem bunu biliyor muydun, gövdende bu benlerin olduğunu biliyor muydun bu geceden önce?”

Julio Cortázar ~ (Celia ~ 62 Maket Seti, 1968)

Çeviri: Aslı Biçen (Ayrıntı Yayınları)

Photo by Alex Darash

Luz que ilumina el paraíso de exuberancia vergel, ... / ©Alexandra

Luz que ilumina el paraíso de exuberancia vergel, en esa piel que siente con aromas de deseo, fragancia intensa de mi carne....
Me enredo como una hiedra en ese haz de fulgor que penetra entre las cálidas humedades de mi orquídea profunda, irreverente me abro a tu incandescente presencia...
Respírame en lo más profundo de mi, en mis aromas, en mis esencias, en mi veneno extasiaste, en mis perfumes...
Me inhalas y me alojo en ti con gotitas de placer, que como rocio, se derraman de la corola de mi flor en un gozo profundo... En este abismo, de mi ser, de mis ojos que conduce a mi alma, eres resplandor y yo plenitud en los labios que me llevan a la locura.

©Alexandra

Photographers: Trevor & Fay Yerbury

Du siehst, ich will viel / Rainer Maria Rilke

Du siehst, ich will viel

Du siehst, ich will viel.
Vielleicht will ich Alles:
das Dunkel jedes unendlichen Falles
und jedes Steigens lichtzitterndes Spiel.

Es leben so viele und wollen nichts,
und sind durch ihres leichten Gerichts
glatte Gefühle gefürstet.

Aber du freust dich jedes Gesichts,
das dient und dürstet.

Du freust dich Aller, die dich gebrauchen
wie ein Gerät.

Noch bist du nicht kalt, und es ist nicht zu spät,
in deine werdenden Tiefen zu tauchen,
wo sich das Leben ruhig verrät.

Rainer Maria Rilke ~ (22.9.1899, Berlin-Schmargendorf)





You see, I want a lot

Perhaps I want everything:
the darkness that comes with every infinite fall
and the shimmering blaze of every step up.

So many live on and want nothing,
and are raised to the rank of prince
by the slippery ease of their light judgments.

But what you love to see are faces
that do work and feel thirst.

You love most of all those who need you
as they need a crowbar or a hoe.

You have not grown old, and it is not too late
to dive into your increasing depths
where life calmly gives out its own secret.

Rainer Maria Rilke ~ (The Book of the Hours)

Translated by Robert Bly (German)





You see, I want a lot

You see, I want a lot.
Maybe I want it all:
the darkness of each endless fall,
the shimmering light of each ascent.

So many are alive who don't seem to care.
Casual, easy, they move in the world
as though untouched.

But you take pleasure in the faces
of those who know they thirst.

You cherish those
who grip you for survival.

You are not dead yet, it's not too late
to open your depths by plunging into them
and drink in the life
that reveals itself quietly there.

Rainer Maria Rilke ~ (The Book of the Hours)





Ya ves, yo quiero mucho

Ya ves, yo quiero mucho.
Quizá lo quiero todo:
lo oscuro de cualquier caer sin fin
y el juego de luz de todo subir.

Muchos otros, viven y nunca quieren nada,
y los chatos sentires de su fácil tribunal
los tornan príncipes.

Pero a ti te contenta todo rostro
que sirve y tiene sed.

Te complaces
en todos los que se sirven de ti
como de una herramienta.

Todavía no estás frío, ni es tarde
para hundirse en tu creciente entraña
donde la vida en calma se revela.

Rainer Maria Rilke ~ (Libro de las horas)





Görüyorsun, çok istiyorum

Görüyorsun, çok istiyorum.
Belki de her şeyi istiyorum
Her sonsuz durumun karanlığı
Ve her yükselişin ışığı titreyen oyunu

Bu kadar çok yaşıyor ve bir şey istemiyorlar
Ve değersiz kararları yüzünden
Basit duygulardan korkuyorlar

Ama sen her yüze seviniyorsun
Sana hizmet eden ve susatan

Sana ihtiyaç duyan her şey sevindiriyor seni
Bir alet gibi.

Henüz soğuk değilsin ve çok geç değil
Olgunlaşan derinliklerine dalmak için
Yaşamın sessizce kendini ele verdiği.

Rainer Maria Rilke

Çeviri: Celal Kabadayı

Praia da Barriga, Portugal, by João Cabral

Stopping by Woods on a Snowy Evening / Robert Frost

Stopping by Woods on a Snowy Evening

Whose woods these are I think I know.  
His house is in the village though;  
He will not see me stopping here  
To watch his woods fill up with snow.  

My little horse must think it queer  
To stop without a farmhouse near  
Between the woods and frozen lake  
The darkest evening of the year.  

He gives his harness bells a shake  
To ask if there is some mistake.  
The only other sound’s the sweep  
Of easy wind and downy flake.  

The woods are lovely, dark and deep,  
But I have promises to keep,  
And miles to go before I sleep,  
And miles to go before I sleep.

Robert Frost





Alto en el bosque en una noche de invierno

Me imagino de quién son estos bosques.
Pero en el pueblo su casa se encuentra;
no me verá parada en este sitio,
ante sus bosques cubiertos de nieve.

Mi pequeño caballo encuentra insólito
parar aquí, sin ninguna alquería
entre el helado lago y estos bosques,
en la noche más lóbrega del año.

Las campanillas del arnés sacude
Como si presintiera que ocurre algo...
Sólo se oye otro son: el sigiloso
paso del viento entre los copos blandos.

¡Qué bellos son los bosques, y sombríos!
Pero tengo promesas que cumplir,
y andar mucho camino sin dormir,
y andar mucho camino sin dormir.

Robert Frost

Versión de Agustí Bartra





Un alto en el bosque mientras nieva (otra versión)

De quién es este bosque, saber creo
-en el poblado su morada veo-
no habrá de sorprenderme contemplando
cubrir su bosque el invernal blanqueo.

Mi caballito se dirá extrañado
que, sin granja cercana, hemos parado
de este año en la tarde más oscura,
entre el bosque y el lago congelado.

Sacudiéndose, agita su cencerro
preguntando quizá: -¿será algún yerro?
Sólo el cierzo y los copos rumorean
blandamente del bosque en el encierro.

Yo, el bosque hondo y fusco veo risueño...
Mas, en cumplir promesas tengo empeño,
y millas debo andar antes del sueño,
un largo andar para llegar al sueño.

Robert Frost

Versión de Agustí Bartra





Je crois deviner à qui appartiennent ces bois,
Bien que ce soit au village qu’il habite ;
Il ne me verra pas faire halte ici,

Faire halte et observer ses bois que recouvrent les neiges.
Mon pauvre cheval doit trouver cela singulier,
Faire halte loin de toute maisonnée,
Entre les bois et un lac gelé,

Au beau milieu de la plus sombre nuit de l’année.
Mon cheval tire sur son harnais, tintent les grelots,
Il veut savoir si quelque chose ne tourne pas rond.
Mais alors seul lui répond

Le chuintement d’une brise et de ses duveteux flocons.
Ces bois sont charmants, sombres et profonds.
Mais j’ai des promesses à tenir,
Et des lieux à parcourir avant de dormir,
Et des lieux à parcourir avant de dormir.

Robert Frost





Soffermarsi davanti a un bosco in una serata nevosa

Di chi siano questi boschi io credo di saperlo.
La sua casa tuttavia si trova al villaggio;
Lui non mi vedrà sostare qui
A guardare i suoi boschi riempirsi di neve.

Il mio cavallino lo troverà assurdo
Fermarsi senza una  fattoria nelle vicinanze
Tra i boschi e il lago ghiacciato
La sera più cupa di tutto l’anno.

Dà una scossa ai campanelli delle sue briglie
Per chiedere se qualcosa non va.
L’unico altro suono è il fruscio
Del vento e dei soffici fiocchi.

I boschi sono affascinanti, cupi e fitti,
Ma io ho promesse da mantenere,
E miglia da percorrere prima di riposare,
E miglia da percorrere prima di riposare.

Robert Frost





Kar Yağarken Ormana

Bu koruluklar kimin, sanırım biliyorum
Ama köyde duruyor sahibi korulukların;
Durup seyrettiğimi görmeyecek burada
Nasıl bütün ormanı kapladığını karın.

Atım da şaşmış olmalı durmama
Bir çiftlik bile yokken yakında,
Arasında donmuş gölle koruların
Yılın bu en karanlık akşamında.

Şöyle bir sarsıyor başıyla dizginlerini
Acaba yanıldım mı diye.
Bunun dışında duyulan tek ses
Esen yelle yağan kar ince ince.

Korular çok güzel, karanlık, derin,
Ama verilmiş sözüm var benim,
Ve uyumadan önce millerce yol gideceğim,
Ve uyumadan önce millerce yol gideceğim.

Robert Frost

Çeviri: Cevat Çapan

(Çağdaş Amerikan Şiiri Antolojisi / Adam Yayınları)

Switzerland by Pierre Pellegrini

Soy ese fuego y esas aguas ... / ©Alexandra

Soy ese fuego y esas aguas subterráneas que corren entre las montañas de mi deseo, que fluyen por las entrañas de ese infierno qué me devoran de anhelos... soy ese latido incesante que me desgobierna cuando tú me acechas en mi pensamiento y me precipito, me precipito a ese abismo de irrefrenable locura que me hace insaciable.... soy agua que hierve entre gemidos... soy tu orgasmo, mi deseo tu deseo, mi placer entre entre ese tallo que penetra y esa flor que derrama, somos eso... agua y fuego.

©Alexandra

Photo by Jerry Uelsmann

She is a beauty behind those scars / Anonymous

She is a beauty behind
those scars,
she is a gorgeous chaos
underneath all that mess,
she is everything
that you can’t see,
because her beauty
lies deep within.
Simply , look into her eyes
and see her soul.

Unknown author

Unknown photographer

Fui dejando un poco de mí en cada beso, ... / ©Leah

Fui dejando un poco de mí en cada beso, en cada suspiro cada caricia y en cada entrega;
Pero sigo caminando sin detenerme, tratando de no mirar atrás porque las lágrimas amenazan con brotar, y esas, esas son solo mías..

©Leah

Photo by Jennifer Massaux

MY Love in her attire doth shew her wit / Edmund Spenser

MY Love in her attire doth shew her wit.
It doth яо well become her:
For every season she hath dressings fit,
For Winter, Spring, and Summer.
No beauty she doth miss
When all her robes are on:
But Beauty's self she is
When all her robes are gone.

Sir Edmund Spenser (1552 - 1599)





my love in her attire
does show her wit...
it does so well become her:
for every season she has dresses fit:
for winter, spring and summer.

no beauty she does miss
when all her robes are on -
but beauty's self she is
when all her robes are gone.

Sir Edmund Spenser (1552 - 1599)
-- [modernised version] --

Loris Kraemerh for Elle Brazil January 2012
by Bob Wolfenson

Paul Newman & Marilyn Monroe / Patricia Bosworth

”The first time I saw Paul Newman he was dancing with Marilyn Monroe. It was the summer of 1959 at a noisy Actors Studio party in New York’s Greenwich Village. I had just passed my audition and was being introduced to everyone as a new member by the Broadway producer Cheryl Crawford, one of the Studio’s heads. Nobody was paying me much attention—understandably, since they were all watching a barefoot Marilyn, in a skintight black dress, undulate around the living room with Newman, lithe and sinewy in chinos and T-shirt. They seemed to be dancing with such rapture; they both kept changing rhythms and sometimes they walk-stepped to the beat. They didn’t dance for very long—maybe three minutes—but what a hot, pulsing three minutes it was! They broke apart, Marilyn gave a giggle and a curtsy, and Newman bowed and moved directly past me through the crowd to get a beer.”

Patricia Bosworth

Paul Newman and Marilyn Monroe
at the Actors Studio in New York, 1955.