WHEN it was becoming unbearable - once toward evening in November - and I ran along the narrow strip of carpet in my room as on a racetrack, shrank from the sight of the lit-up street, then turning to the interior of the room found a new goal in the depths of the looking glass and screamed aloud, to hear only my own scream which met no answer nor anything that could draw its force away, so that it rose up without check and could not stop even when it ceased being audible, the door in the wall opened toward me, how swiftly, because swiftness was needed and even the cart horses down below on the paving stones were rising in the air like horses driven wild in a battle, their throats bare to the enemy.
Like a small ghost a child blew in from the pitch-dark corridor, where the lamp was not yet lit, and stood a-tiptoe on a floor board that quivered imperceptibly. At once dazzled by the twilight in my room she made to cover her face quickly with her hands, but contented herself unexpectedly with a glance at the window, where the mounting vapor of the street lighting had at last settled under its cover of darkness behind the crossbars. With her right elbow she supported herself against the wall in the open doorway and let the draught from outside play along her ankles, her throat, and her temples.
I gave her a brief glance, then said 'Good day,' and took my jacket from the hood of the stove, since I didn't want to stand there half-undressed. For a little while I let my mouth hang open, so that my agitation could find a way out. I had a bad taste in my mouth, my eyelashes were fluttering on my cheeks, in short this visit, though I had expected it, was the one thing needful.
The child was still standing by the wall on the same spot, she had pressed her right hand against the plaster and was quite taken up with finding, her cheeks all pink, that the whitewashed walls had a rough surface and chafed her finger tips. I said: 'Are you really looking for me? Isn't there some mistake? Nothing easier than to make a mistake in this big building. I'm called So-and-so and I live on the third floor. Am I the person you want to find?
'Hush, hush,' said the child over her shoulder, 'it's all right.'
'Then come farther into the room, I'd like to shut the door.'
'I've shut it this very minute. Don't bother. Just be easy in your mind.'
'It's no bother. But there's a lot of people living on this corridor, and I know them all, of course; most of them are coming back from work now; if they hear someone talking in a room, they simply think they have a right to open the door and see what's happening. They're just like that. They've turned their backs on their daily work and in their provisionally free evenings they're not going to be dictated to by anyone. Besides, you know that as well as I do. Let me shut the door.'
'Why, what's the matter with you? I don't mind if the whole house comes in. Anyhow, as I told you, I've already shut the door, do you think you're the only person who can shut doors? I've even turned the key in the lock.'
'That's all right then. I couldn't ask for more. You didn't need to turn the key, either. And now that you are here, make yourself comfortable. You are my guest. You can trust me entirely. Just make yourself at home and don't be afraid. I won't compel you either to stay or to go away. Do I have to tell you that? Do you know me so little?'
'No. You really didn't need to tell me that. What's more, you shouldn't have told me. I'm just a child; why stand on so much ceremony with me?'
'It's not so bad as that. A child, of course. But not so very small. You're quite big. If you were a young lady, you wouldn't dare to lock yourself so simply in a room with me.'
'We needn't worry about that. I just want to say: my knowing you so well isn't much protection to me, it only relieves you of the effort of keeping up pretenses before me. And yet you're paying me a compliment. Stop it, I beg you, do stop it. Anyhow, I don't know you everywhere and all the time, least of all in this darkness. It would be much better if you were to light up. No, perhaps not. At any rate I'll keep it in mind that you have been threatening me.'
'What? Am I supposed to have threatened you? But, look here. I'm so pleased that you've come at last. I say "at last" because it's already rather late. I can't understand why you've come so late. But it's possible that in the joy of seeing you I have been speaking at random and you took up my words in the wrong sense. I'll admit ten times over that I said something of the kind, I've made all kinds of threats, anything you like. Only no quarreling, for Heaven's sake! But how could you think of such a thing? How could you hurt me so? Why do you insist on spoiling this brief moment of your presence here? A stranger would be more obliging than you are.'
'That I can well believe; that's no great discovery. No stranger could come any nearer to you than I am already by nature. You know that, too, so why all this pathos? If you're only wanting to stage a comedy I'll go away immediately.'
'What? You have the impudence to tell me that? You make a little too bold. After all, it's my room you're in. It's my wall you're rubbing your fingers on like mad. My room, my wall! And besides, what you are saying is ridiculous as well as impudent. You say your nature forces you to speak to me like that. Is that so? Your nature forces you? That's kind of your nature. Your nature is mine, and if I feel friendly to you by nature, then you mustn't be anything else.'
'Is that friendly?'
'I'm speaking of earlier on.'
'Do you know how I'll be later on?'
'I don't know anything.'
And I went to the bed table and lit the candle on it. At that time I had neither gas nor electric light in my room. Then I sat for a while at the table till I got tired of it, put on my greatcoat, took my hat from the sofa, and blew out the candle. As I went out I tripped over the leg of a chair.
On the stairs I met one of the tenants from my floor.
'Going out again already, you rascal?' he asked, pausing with his legs firmly straddled over two steps.'
'What can I do?' I said, 'I've just had a ghost in my room.'
'You say that exactly as if you had just found a hair in your soup.'
'You're making a joke of it. But let me tell you, a ghost is a ghost.'
'How true. But what if one doesn't believe in ghosts at all?'
'Well, do you think I believe in ghosts? But how can my not believing help me?'
'Quite simply. You don't need to feel afraid if a ghost actually turns up.'
'Oh, that's only a secondary fear. The real fear is a fear of what caused the apparition. And that fear doesn't go away. I have it fairly powerfully inside me now.' Out of sheer nervousness I began to hunt through all my pockets.
'But since you weren't afraid of the ghost itself, you could easily have asked it how it came to be there.'
'Obviously you've never spoken to a ghost. One never gets straight information from them. It's just a hither and thither. These ghosts seem to be more dubious about their existence than we are, and no wonder, considering how frail they are.'
'But I've heard that one can fatten them up.'
'How well informed you are. It's quite true. But is anyone likely to do it?'
'Why not? If it were a feminine ghost, for instance,' said he, swinging onto the top step.
'Aha,' said I, 'but even then it's not worth while.'
I thought of something else. My neighbor was already so far up that in order to see me he had to bend over the well of the staircase. 'All the same,' I called up, 'if you steal my ghost from me all is over between us, forever.'
'Oh, I was only joking,' he said and drew his head back.
'That's all right,' said I, and now I really could have gone quietly for a walk. But because I felt so forlorn I preferred to go upstairs again and so went to bed.
Franz Kafka - (Stories)
Translated by Willa and Edwin Muir
SER INFELIZ
Cuando ya eso se había vuelto insoportable -una vez al atardecer, en noviembre-, y yo me deslizaba sobre la estrecha alfombra de mi pieza como en una pista, estremecido por el aspecto de la calle iluminada, me di vuelta otra vez, y en lo hondo de la pieza, en el fondo del espejo, encontré no obstante un nuevo objetivo, y grité, solamente por oír el grito al que nada responde y al que tampoco nada le sustrae la fuerza de grito, que por lo tanto sube sin contrapeso y no puede cesar aunque enmudezca; entonces desde la pared se abrió la puerta hacia afuera así de rápido porque la prisa era, ciertamente, necesaria, e incluso vi los caballos de los coches abajo, en el pavimento, se levantaron como potros que, habiendo expuesto los cuellos al enemigo, se hubiesen enfurecido en la batalla.
Cual pequeño fantasma, corrió una niña desde el pasillo completamente oscuro, en el que todavía no alumbraba la lámpara, y se quedó en puntas de pie sobre una tabla del piso, la cual se balanceaba levemente encandilada en seguida por la penumbra de la pieza, quiso ocultar rápidamente la cara entre las manos, pero de repente se calmó al mirar hacia la ventana, ante cuya cruz el vaho de la calle se inmovilizó por fin bajo la oscuridad. Apoyando el codo en la pared de la pieza, se quedó erguida ante la puerta abierta y dejó que la corriente de aire que venía de afuera se moviese a lo largo de las articulaciones de los pies, también del cuello, también de las sienes. Miré un poco en esa dirección, después dije: "buenas tardes", y tomé mi chaqueta de la pantalla de la estufa, porque no quería estarme allí parado, así, a medio vestir. Durante un ratito mantuve la boca abierta para que la excitación me abandonase por la boca. Tenía la saliva pesada; en la cara me temblaban las pestañas. No me faltaba sino justamente esta visita, esperada por cierto. La niña estaba todavía parada contra la pared en el mismo lugar; apretaba la mano derecha contra aquélla, y, con las mejillas encendidas, no le molestaba que la pared pintada de blanco fuese ásperamente granulada y raspase las puntas de sus dedos. Le dije:
- ¿Es a mí realmente a quien quiere ver? ¿No es una equivocación? Nada más fácil que equivocarse en esta enorme casa. Yo me llamo así y asá; vivo en el tercer piso. ¿Soy entonces yo a quien usted desea visitar?
- ¡Calma, calma! -dijo la niña por sobre el hombro-; ya todo está bien.
- Entonces entre más en la pieza. Yo querría cerrar la puerta.
- Acabo justamente de cerrar la puerta. No se moleste. Por sobre todo, tranquilícese.
- ¡Ni hablar de molestias! Pero en este corredor vive un montón de gente. Naturalmente todos son conocidos míos. La mayoría viene ahora de sus ocupaciones. Si oyen hablar en una pieza creen simplemente tener el derecho de abrir y mirar qué pasa. Ya ocurrió una vez. Esta gente ya ha terminado su trabajo diario; ¿a quién soportarían en su provisoria libertad nocturna? Por lo demás, usted también ya lo sabe. Déjeme cerrar la puerta.
- ¿Pero qué ocurre? ¿Qué le pasa? Por mí, puede entrar toda la casa. Y le recuerdo; ya he cerrado la puerta; créalo. ¿Solamente usted puede cerrar las puertas?
- Está bien, entonces. Más no quiero. De ninguna manera tendría que haber cerrado con la llave. Y ahora, ya que está aquí, póngase cómoda; usted es mi huésped. Tenga plena confianza en mí. Lo único importante es que no tema ponerse a sus anchas. No la obligaré a quedarse ni a irse. ¿Es que hace falta decírselo? ¿Tan mal me conoce?
- No. En realidad no tendría que haberlo dicho. Más todavía: no debería haberlo dicho. Soy una niña; ¿por qué molestarse tanto por mí?
- ¡No es para tanto! Naturalmente, una niña. Pero tampoco es usted tan pequeña. Ya está bien crecidita. Si fuese una chica no habría podido encerrarse, así no más, conmigo en una pieza.
- Por eso no tenemos que preocuparnos. Solamente quería decir: no me sirve de mucho conocerle tan bien; sólo le ahorra a usted el esfuerzo de fingir un poco ante mí. De todos modos, no me venga con cumplidos. Dejemos eso, se lo pido, dejémoslo. Y a esto hay que agregar que no lo conozco en cualquier lugar y siempre, y de ninguna manera en esta oscuridad. Sería mucho mejor que encendiese la luz. No. Mejor no. De todos modos, seguiré teniendo en cuenta que ya me ha amenazado.
- ¿Cómo? ¿Yo la amenacé? ¡Pero por favor! ¡Estoy tan contento de que por fin esté aquí! Digo "por fin" porque ya es tan tarde. No puedo entender por qué vino tan tarde. Además es posible que por la alegría haya hablado tan incongruentemente, y que usted lo haya interpretado justamente de esa manera. Concedo diez veces que he hablado así. Sí. La amenacé con todo lo que quiera. Una cosa: por el amor de Dios, ¡no discutamos! ¿Pero, cómo pudo creerlo? ¿Cómo pudo ofenderme así? ¿Por qué quiere arruinarme a la fuerza este pequeño momentito de presencia suya aquí? Un extraño sería más complaciente que usted.
- Lo creo. Eso no fue ninguna genialidad. Por naturaleza estoy tan cerca de usted cuanto un extraño pueda complacerle. También usted lo sabe. ¿A qué entonces esa tristeza? Diga mejor que está haciendo teatro y me voy al instante.
- ¿Así? ¿También esto se atreve a decirme? Usted es un poco audaz. ¡En definitiva está en mi pieza! Se frota los dedos como loca en mi pared. ¡Mi pieza, mi pared! Además, lo que dice es ridículo, no sólo insolente. Dice que su naturaleza la fuerza a hablarme de esta forma. Su naturaleza es la mía, y si yo por naturaleza me comporto amablemente con usted, tampoco usted tiene derecho a obrar de otra manera.
- ¿Es esto amable?
- Hablo de antes.
- ¿Sabe usted cómo seré después?
- Nada sé yo.
Y me dirigí a la mesa de luz, en la que encendí una vela. Por aquel entonces no tenía en mi pieza luz eléctrica ni gas. Después me senté un rato a la mesa, hasta que también de eso me cansé. Me puse el sobretodo; tomé el sombrero que estaba en el sofá, y de un soplo apagué la vela. Al salir me tropecé con la pata de un sillón. En la escalera me encontré con un inquilino del mismo piso.
- ¿Ya sale usted otra vez, bandido? -preguntó, descansando sobre sus piernas bien abiertas sobre dos escalones.
- ¿Qué puedo hacer? -dije-. Acabo de recibir a un fantasma en mi pieza.
- Lo dice con el mismo descontento que si hubiese encontrado un pelo en la sopa.
- Usted bromea. Pero tenga en cuenta que un fantasma es un fantasma.
- Muy cierto: ¿pero cómo, si uno no cree absolutamente en fantasmas?
- ¡Ajá! ¿Es que piensa usted que yo creo en fantasmas? ¿Pero de qué me sirve este no creer?
- Muy simple. Lo que debe hacer es no tener más miedo si un fantasma viene realmente a su pieza.
- Sí. Pero es que ése es el miedo secundario. El verdadero miedo es el miedo a la causa de la aparición. Y este miedo permanece, y lo tengo en gran forma dentro de mí.
De pura nerviosidad, empecé a registrar todos mis bolsillos.
- Ya que no tiene miedo de la aparición como tal, habría debido preguntarle tranquilamente por la causa de su venida.
- Evidentemente, usted todavía nunca ha hablado con fantasmas; jamás se puede obtener de ellos una información clara. Eso es un de aquí para allá. Estos fantasmas parecen dudar más que nosotros de su existencia, cosa que por lo demás, dada su fragilidad, no es de extrañar.
- Pero yo he oído decir que se les puede seducir.
- En ese punto está bien informado. Se puede. ¿Pero quién lo va a hacer?
- ¿Por qué no? Si es un fantasma femenino, por ejemplo -dijo, y subió otro escalón.
- ¡Ah, sí...! -dije-, pero aún así no vale la pena. Recapacité.
Mi vecino estaba ya tan alto que para verme tenía que agacharse por debajo de una arcada de la escalera.
- Pero no obstante -grité-, si usted ahí arriba me quita mi fantasma, rompemos relaciones para siempre.
- ¡Pero si fue solamente una broma! -dijo, y retiró la cabeza.
- Entonces está bien -dije.
Y ahora sí que, a decir verdad, podría haber salido tranquilamente a pasear; pero como me sentí tan desolado preferí subir, y me eché a dormir.
Franz Kafka - (Cuentos)
MUTSUZ OLMAK
Artık dayanılmaz olup, kasımda bir akşamüstü, odamdaki dar halı üzerinden tıpkı bir manejdeymişim gibi seğirttikten sonra, ışıkları yakılmış sokağın görünümünden ürkerek dönüp, odanın dip köşesindeki aynanın derinliklerinde yeniden bir hedef ele geçirerek, hiçbir şeyin cevap vermediği ve hiçbir şeyin bir çığlık gücünü kendisinden alamadığı, yani karşısında bir engel olmaksızın yükselen ve sustuğu zaman bile sona ermek bilmeyen çığlığı işitmek için, yalnız ve yalnız bunun için bir çığlık koyverince, duvardan bir kapı açıldı; pek acele; acele gerekiyordu çünkü, aşağıda, yolda duran arabanın atları bile, savaşta gemi azıya almış atlar gibi gırtlaklarını savunmasız bırakarak şaha kalkmıştı. Henüz lambası yakılmamış zifiri karanlık koridordan küçük bir hayalet gibi fırladı içeri ve hafifçe oynayan bir taban tahtası üzerinde parmak uçlarına basarak boşlukta dikildi. Odada loş ışıkta hemen gözleri kamaşıp, yüzünü çarçabucak elerine gömecek oldu; ama birden bakışları pencereye ilişerek yatıştı; caddedeki fenerlerin yukarı saldığı buğular pencerenin önüne kadar yükseliyor, sonra karanlık altında serilip kalıyordu. Çocuk sağ dirseğiyle açık kapının önünde duvara yaslanmış, kendini dimdik tutuyor, dışarıdan gelen esinti ayak bileklerini, boynunu ve şakaklarını yalayıp geçiyordu.
Kısa bir süre kendisini süzüp: "Günaydın!" dedim ve karşısında yarı çıplak dikilmek istemediğimden sobanın korkuluğu üzerine atılmış ceketime uzandım. Heyecanımın içimden çıkıp gitmesi için biraz açık tuttum ağzımı. Yüreğimde bir öfke kabarıyor, kirpiklerim titriyordu; kısacası, bir bu konuk eksikti sanki; ancak bu konuğu da beklemiştim.
Çocuk, hâlâ duvarın önünde, aynı yerde duruyordu; sağ elini duvara bastırmıştı; yanakları pancar gibiydi; parmak uçlarıyla duvarın pütür pütür beyaz badanasını ezmeye bir türlü doyamıyordu. "Sahi, bana mı gelmek istediniz? Bir yanlışlık olmasın da? Çünkü bu koca evde yanılmak öyle kolay ki! Adımı bilmek istersiniz sanırım; üçüncü katta oturuyorum. Bu durumda, ziyaret etmek istediğiniz ben miyim acaba?"
"Sakin olun, sakin olun!" dedi çocuk omuzları üzerinden. "Ortada bir yanlışlık yok."
"O zaman yaklaşın da kapıyı kapatayım."
"Kapıyı az önce kapadım. Zahmet etmeyin. Hele bir sükunet bulun siz."
"Zahmet sözü mü olur. Ancak bir yığın insan oturur bu koridorda, hepside tabii tanıdık kimselerdir; çoğu bu saate işten döner; odaların birinde bir konuşma işittiler mi, kapıyı açıp ne oluyor diye bakmak hakkına sahip olduklarını sanırlar. Gündüzki işlerini bu saatte geride bırakmışlardır; dolayısıyla geçici akşam özgürlüklerinde kimseye baş eğmezler. Zaten sizin de bilmediğiniz bir şey değil bu. Şimdi müsaade edin de kapıyı kapayayım."
"Ne diyorsunuz siz Allahaşkına? Neniz var? Bütün ev dolsun isterse odaya. Bakın, bir daha söyleyeyim: Kapıyı kapadım. Kapıyı yalnız siz mi kapayabilirsiniz sanki? Hem de anahtarla kilitledim."
"O zaman mesele yok. Hani benim de istediğim bundan fazlası değil. Anahtarla hiç kilitlemeseniz olurdu. Eh, şimdi burada bulunduğunuza göre rahat etmeye bakın. Benim konuğumsunuz. Tamamen güvenebilirsiniz bana. Çekinmeyin sere serpe oturun. Sizi ne burada kalmaya, ne gitmeye zorlayacak değilim; bunu ille söylemem mi gerekiyor size bilmem? Beni bu kadar az mı tanıyorsunuz?"
"Hayır! Söylemeniz gerekmez. Hatta hiç söylemeseniz olurdu. Ben bir çocuğum; ne diye benim için kendinizi bu kadar zahmete sokuyorsunuz?"
"Pek zahmet sayılmaz. Orası öyle, bir çocuksunuz. Ama hiç de pek küçük sayılmazsınız. Enikonu büyümüş bir haliniz var. Eğer bir kız iseniz, düpedüz kapıyı kilitleyip benimle bir odaya kapanmanız doğru olmaz hani?"
"Bu konuda hiç tasalanmayın. Ancak şu kadarını söyleyeyim ki, sizi çok iyi tanımam benim pek işime yaramaz; sadece bir yalan uydurup bana söylemek için kendinizi zorlamaktan kurtarır sizi. Ama bakıyorum yine de iltifatlarda bulunuyorsunuz. Bırakın böyle davranmayı, size söylüyorum, bırakın! Sonra sizi her yerde ve her vakit tanıyacak kadar biliyor değilim; hele bu zifiri karanlıkta. Buraya bir lamba taktırsanız çok iyi olurdu. Ama hayır! Takılmasa daha iyi. Ancak, beni tehdit ettiğinizi de unutmayacağım."
"Nasıl? Sizi tehdit mi ettim? Aman efendim, neden sonra buraya gelmeniz beni sevindirdi ki? Neden sonra diyorum çünkü epey geç oldu artık. Ne diye bu kadar geç geldiğinizi anlamıyorum. Sevincimden belki abuk sabuk konuştuğumu isterseniz tekrar tekrar itiraf edeyim. Evet, neyle tehdit ettim diyorsanız, hepsiyle tehdit etmiş olayım sizi. Yeter ki, patırtı etmeyin, tamam mı! Ancak, nasıl böyle bir sanıya da kapıldınız bilmem? Nasıl kırabildiniz beni? Ne diye burada bulunduğunuz kısa süreyi olanca gücünüzle bana zehir etmek istiyorsunuz? Yabancı biri bana sizden çok daha nazik davranırdı."
"İnanırım; bu söylediğiniz bir kehanet sayılmaz benim için. Ne var ki, yabancı birinin size göstereceği nezaket benim daha mizacımda var. Bunu kendiniz de biliyorsunuz; öyleyse bu mahzunluk da ne oluyor? Söyleyin bir komedi oynamak istiyorum diye, hemen odadan çıkıp gideyim."
"Ya? Demek bunu da bana söyleyebiliyorsunuz? Biraz fazla ataksınız bakıyorum. Nihayet benim odamda bulunduğunuzu unutmayın. Parmaklarınızı deli gibi duvara sürtüp duruyorsunuz. Benim odam, benim duvarım. Hem söylediğiniz yalnız küstahca değil, beri yandan gülünç şey. Diyorsunuz ki, mizacınız sizi benimle bu tarz konuşmaya zorluyor. Sahi mi? Mizacınız mı zorluyor buna? Pek de nazik bir mizacınız varmış doğrusu! Ne var ki, sizin mizacınız benim mizacımdır; dolayısıyla, ben size dostça davranıyorsam, sizin de bana başka türlü davranmamanız gerekir."
"Bu sizinkisi dostça davranmak mı yani?"
"İleride nasıl davranacağımı biliyor musunuz?"
"Hiç birşey bildiğim yok."
Ansızın komodine doğru yürüyüp üzerindeki mumu yaktım. O zamanlar ne gaz lambası, ne elektrik vardı odamda. Sonra bir süre masa başında oturdum. Derken bundan da bıkarak pardösümü giydim, kanepe üzerinden şapkamı alıp mumu söndürdüm. Dışarı çıkarken ayağım bir koltuğun bacağına takıldı.
Merdivende benimle aynı katta oturan bir kiracıya rastladım.
İki basamağı işgal etmiş bacakları üzerinde dinlenerek: "Gene mi sokağa çıkıyorsunuz, sizi çapkın sizi?" diye sordu.
"Ne yapayım?" dedim. "Odama bir hayalet geldi."
"Çorbada kıl bulmuş gibi hoşlanmamış bir edayla söylüyorsunuz bunu."
"Siz şaka ediyorsunuz ama, unutmayın, hayalet hayalettir."
"Çok doğru! Peki, ya hayaletlere inanan biri değilsem?"
"Sanki ben inanıyor muyum? Ama inanmasam ne çıkar?"
"Pek basit: bir hayalet gerçekten sizi ziyarete geldi mi, korkmazsınız."
"Evet ama, bu ikinci derecede bir korku nihayet. Asıl korku, böyle bir görüntünün nedeninden duyulan korkudur. Bu korku da kalıcıdır. İşte ben de adeta bu korkuyu içimde taşıyorum." O anda sinirimden bütün ceplerimi karıştırmaya başlamıştım.
"Ama siz görüntünün kendisinden korkmadığınıza göre, rahat rahat nedenini araştırabilirdiniz."
"Anlaşılan hayaletlerle konuşmamışsınız hiç. İnsan asla açık seçik bir bilgi edinemez bunlardan. Kem küm edip durur, varlıkları konusunda bizden daha çok kuşku içinde bulunurlar; bu da, onların çelimsizliği düşünülürse, şaşılacak şey değildir."
"Ama işittiğime göre, yiyecekle beslenip büyütülüyorlarmış hayaletler."
"Bilginize diyecek yok doğrusu. Öyledir, ama bunu yapacak nerede?"
"Neden olmasın? Dişi bir hayaletse örneğin?" dedi komşum ve sıçrayıp bir üst basamağa çıktı.
"Doğrusu!" diye cevapladım. "Ama hayaletin dişi olması bile, böyle bir şeyin üstesinden gelinebileceğini göstermez."
Kendimi toparlamıştım. Komşum o anda pek yukarlarda bulunuyor ve beni görebilmek için sahanlıktaki bir korkuluğun üzerinden sarkması gerekiyordu.
"Ancak bakın!" diye seslendim arkasından. "Yukarı çıkar da benim hayaleti alıp giderseniz, aramızda her şey biter, hem de ölünceye kadar."
"Hepsi bir şakaydı canım!" dedi komşum ve başını geriye çekti.
"O zaman mesele yok!" dedim. Aslında rahat rahat gezmeye gidebilirdim artık. Ama kendimi pek yalnız hissediyordum, en iyisi yukarı çıkıp yatağıma uzandım.
Franz Kafka - (Hikâyeler)
Çeviren: Kâmuran Şipal
 |
| Photo by Alena Goncharova |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder