31 Ağustos 2013 Cumartesi

Leaving Las Vegas (1995)

– What are you?
– Some sort of angel visiting me from one of my drunk fantasies?
– How can you be so good?

Leaving Las Vegas (1995) - A quote from the movie.





– Nesin sen?
– Sarhoşluk fantazilerimin birinden çıkıp beni ziyarete gelmiş bir çeşit melek mi?
– Nasıl bu kadar iyi olabiliyorsun?

Elveda Las Vegas (1995) - Filmden bir alıntı.


Leaving Las Vegas (1995) - A scene from the movie.








love is more thicker than forget / E. E. Cummings

love is more thicker than forget
more thinner than recall
more seldom than a wave is wet
more frequent than to fail

it is most mad and moonly
and less it shall unbe
than all the sea which only
is deeper than the sea

love is less always than to win
less never than alive
less bigger than the least begin
less littler than forgive

it is most sane and sunly
and more it cannot die
than all the sky which only
is higher than the sky

E. E. Cummings





L’amore è più spesso di un oblio
più sottile di un ricordo
più raro di un’onda bagnata
più frequente di un fallimento.

Il più delle volte è matto e lunatico
e non può essere da meno
che tutto il mare, unico ad essere
più profondo del mare

l’amore è meno forte di una vittoria
meno perenne che vivo
meno grande di un timido inizio
meno piccolo del perdono

il più delle volte è sano e solare
e non può morire
se non nell’unico cielo
più alto del cielo

E. E. Cummings





L'amore è più spesso di dimenticare
Più sottile di richiamo
Più raramente di un'onda è bagnato
Più frequenti di fallire

E 'più pazza e moonly
E meno esso unbe
Di tutto il mare che solo
È più profondo del mare

L'amore è sempre inferiore a vincere
Meno mai che vivo
Meno grande di iniziare il minimo
Meno piccolo di perdonare

E 'più sano di mente e sunly
E più essa non può morire
Di tutto il cielo, che solo
È più alto del cielo

E. E. Cummings





Amor es más espeso que olvidar
más tenue que recordar
más raro que una ola mojada
más frecuente que caer

es más loco y lunar
y menos no será
que todo el mar que sólo
es más profundo que el mar

Amor es menos siempre que ganar
menos nunca que vivo
menos grande que el comienzo más leve
menos pequeño que perdonar

es más solar y soleado
y más no puede morir
que todo el cielo que sólo
es más alto que el cielo

E. E. Cummings

Traducido de Octavio Paz





aşk daha yoğundur unutuştan
daha ince hatırlayıştan
daha seyrek ıslak bir dalgadan
daha sık becerememekten

odur en çılgın ve aysı
ve daha az olmayacaktır
tüm denizlerden, ancak o
daha derindir denizlerden

aşk daha az süreklidir başarıdan
daha az hiçtir canlı olandan
daha az büyükçe ilk başlayıştan
daha az küçükçe bağışlamaktan

odur en sağlıklı ve güneşsi
ve daha çok nasıl ölsün o
tüm göklerden, yalnız odur
göklerden daha yüksek olan

E. E. Cummings

Çeviri: Suphi Aytimur


Alice




30 Ağustos 2013 Cuma

Ripenso il tuo sorriso, ed è per me un'acqua limpida / Eugenio Montale

Ripenso il tuo sorriso, ed è per me un'acqua limpida
scorta per avventura tra le pietraie d'un greto,
esiguo specchio in cui guardi un'ellera e i suoi corimbi;
e su tutto l'abbraccio di un bianco cielo quieto.

Codesto è il mio ricordo; non saprei dire, o lontano,
se dal tuo volto si esprime libera un'anima ingenua,
vero tu sei dei raminghi che il male del mondo estenua
e recano il loro soffrire con sé come un talismano.

Ma questo posso dirti, che la tua pensata effigie
sommerge i crucci estrosi in un'ondata di calma,
e che il tuo aspetto s'insinua nella memoria grigia
schietto come la cima di una giovane palma...

Eugenio Montale - (Ossi di seppia)





I recall your smile, and it is for me a lucid water
Discovered by chance between the pebbles,
a meager mirror in which to watch a reflection of the ivy,
and with it all I embrace a quiet white sky.

Such is my memory; I would not know how to describe,
or distant from your face as it expresses the free, innocent spirit,
Or are you a wanderer who challenges the evil of the world
and who carriers his suffering with himself like a talisman.

But this I can say to you,that the memory of your image
engulfs the animosity in a big, calm wave,
and which your image brings to my vivid memory
Openhearted like the tip of a young palm...

Eugenio Montale - (Cuttlefish Bones)

Translated by Chris Dolezalek





Rememoro tu sonrisa, y es para mí como el agua límpida
hallada al azar en la pedrera de un arenal,
exiguo espejo en el que mira una hiedra sus corimbos;
y encima el abrazo de un tranquilo cielo blanco.

Ese es mi recuerdo; no sabría decir, en la distancia,
si en tu rostro se expresa libre un alma ingenua,
o si verdaderamente eres un fugitivo que el mal del mundo extenúa
llevando su sufrir consigo como un talismán.

Mas esto puedo decirte, que tu imaginada efigie
sumerge mis caprichosas inquietudes en una oleada de calma,
y que tu semblante se insinúa en mi gris memoria
sencillo como la copa de una joven palmera...

Eugenio Montale - (Huesos de Sepia)

Versión de F. Ferrer Lerin





Hep aklımda gülüşün, duru bir su benim için o,
rasgele görülmüş bir su taşlığında bir kumsalın,
bir sarmaşığın kendini seyrettiği ufak ayna;
ve her şeyi bir beyaz göğün kucaklaması, yalın.

Anımdır işte bu benim; bilemem ki, ey uzak sen,
ya özgür bir ruh yüzünde tertemiz açan kendini,
ya dolaştıranlardansın bitik dünyanın derdini,
ya da acılarını tılsım gibi gezdirenlerden.

Ama şunu diyebilirim, düşüncen batık bir yüz
ve hevesler, üzüntüler durgun bir denizde yitik,
ve sızar görünüşün yavaşça külrengi belleğime
körpe bir palmiyenin yukarısı gibi düz, dimdik.

Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)

Çeviri: Sait Maden


Alice

Antico, sono ubriacato dalla voce / Eugenio Montale

ANTICO, SONO UBRIACATO DALLA VOCE

Antico, sono ubriacato dalla voce
ch'esce dalle tue bocche quando si schiudono
come verdi campane e si ributtano
indietro e si disciolgono.
La casa delle mie estati lontane,
t'era accanto, lo sai,
là nel paese dove il sole cuoce
e annuvolano l'aria le zanzare.
Come allora oggi in tua presenza impietro,
mare, ma non più degno
mi credo del solenne ammonimento
del tuo respiro. Tu m'hai detto primo
che il piccino fermento
del mio cuore non era che un momento
del tuo; che mi era in fondo
la tua legge rischiosa: esser vasto e diverso
e insieme fisso:
e svuotarmi cosí d'ogni lordura
come tu fai che sbatti sulle sponde
tra sugheri alghe asterie
le inutili macerie del tuo abisso.

Eugenio Montale - (Ossi di seppia; Mediterraneo)





I'M DRUNK WITH THAT VOICE

I'm drunk with that voice
archaic sea,
pouring from your mouths when they gape
like green bells and are shocked
back and dissolved.
The house of my distant summers,
as you know, belonged to you
there in that country of scorching suns
and low air fogged with midges.
Stunned now, as I once was, in your presence
I no longer believe myself worth
the solemn exhortation of your breath.
It was you who first taught me
my heart's puny tumult
was only a moment of yours --
that at bottom I kept your hazardous
law: to be vast and various
yet steady:
and so to purge myself of rubbish
as you do, hurling on the beaches
among starfish corks seaweed
the waste of your abyss.

Eugenio Montale - (Cuttlefish Bones; Mediterranean)





ANTIGUO, ESTOY EMBRIAGADO POR LA VOZ

Antiguo, estoy embriagado por la voz
que brota de tus bocas cuando se abren
como verdes campanas y se repelen
hacia atrás, disolviéndose.
La casa de mis veranos juveniles
-lo sabes- estaba a tu lado
allá en la tierra donde el sol calcina
y oscurecen el aire los mosquitos.
Hoy como entonces ante ti permanezco
inmóvil, mar, mas no me creo
digno ya de la solemne admonición
de tu aliento. Me dijiste primero
que el pequeño fermento
de mi corazón no era sino un instante
del tuyo, que en el fondo de mí
estaba tu arriesgada ley: ser enorme y diverso
y fijo al mismo tiempo,
para librarme así de toda suciedad,
como tú cuando arrojas a tus playas
entre estrellas de mar, corchos y algas
las inútiles sobras de tu abismo.

Eugenio Montale - (Huesos de Sepia; Mediterráneo)





AKDENİZ

Ey en eski! Sarhoş oldum o sesten
ki üfler ağızların açıldılar mı
yeşil çanlar gibi ve fırlayıp
geriye, silinir giderler.
Uzak yazlarımın evi,
ne yakındaydın, anımsa,
güneşin kavurduğu ülkede
ve sivrisinekler ne güzel kokuturdu havayı.
Taşlaşıyorum bugün o zamanki gibi sende
deniz, ama yakıştıramıyorum artık kendimi
görkemli derslerine soluğunun.
Sen söyledin ilkönce bana
yüreğimdeki ince mayanın
bir an olduğunu ancak
seninkinden; serüvenci
yasan olduğunu içimde: engin ve değişken
ve yerleşik olmak birlikte:
ve boşalttım içimden her kirliliği böylece
sencileyin, ki fırlatırsın kıyılara
denizyıldızları mantarlar yosunlar arasında
uçurumunun yararsız döküntüsünü.

Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)

Çeviri: Sait Maden


Mediterranean Sea, Liguria, Italy





29 Ağustos 2013 Perşembe

Lo sai: debbo riperderti e non posso / Eugenio Montale

LO SAI: DEBBO RIPERDERTI E NON POSSO

Lo sai: debbo riperderti e non posso.
Come un tiro aggiustato mi sommuove
ogni opera, ogni grido e anche lo spiro
salino che straripa
dai moli e fa l’oscura primavera
di Sottoripa.

Paese di ferrame e alberature
a selva nella polvere del vespro.
Un ronzìo lungo viene dall’aperto,
strazia com’unghia ai vetri. Cerco il segno
smarrito, il pegno solo ch’ebbi in grazia
da te.
E l’inferno è certo.

Eugenio Montale - (Le occasioni)





YOU KNOW IT: I MUST LOSE YOU AGAIN AND CAN'T

You know it: I must lose you again and can’t.
Like a well-aimed gunshot, every action
startles me, every cry, and even the salt
breeze that brims over
the docks, clouds the spring
of Sottoripa.

Landscape of iron and shipmasts,
a forest in the dusty vespers.
A prolonged buzzing comes from the open air,
grates like a fingernail on windows. I search
for the lost sign, the only pledge of grace
I had from you.
And Inferno is certain.

Eugenio Montale

Translated from the Italian by Katherine Jackson





LO SABES: DEBO PERDERTE OTRA VEZ Y NO PUEDO

Lo sabes: debo perderte otra vez y no puedo.
Como un golpe preciso me amotina
cada obra, cada grito, cada soplo
salino que se desborda
de los muelles y oscurece la primavera
de Sottoripa.

Pueblo de herrajes y arboladuras
salvajes en el polvo del atardecer.
Un largo zumbido llega de alta mar,
rasca los vidrios como uña. Busco el signo
extraviado, la única prenda que tuve
de ti.
Y es verdad el infierno.

Eugenio Montale





BİLİYORSUN: YİTİRMEM GEREK SENİ, YİTİREMEM

Biliyorsun: yitirmem gerek seni, yitiremem.
Her davranış, her çığlık beni ürkütür.
yüreği bulan bir kurşun gibi,
tuzlu soluk bile rıhtımı aşan
evet, ürkütür beni,
soluk bir bahar yaratılır içimde
Sottoripa'dan

Bir orman kurulmuş tozlarında akşamın
demir çubuklardan, gemi direklerinden.
Sonsuz bir mırıltı geliyor açıklardan,
cama çiviler çakıyorlar sanki,
o mırıltıya kim dayanacak?
Hani nerede o söz, o belirti, o nerede,
aramak boşuna,
biliyorum bulamam.
Cehennem başladı başlayacak.

Eugenio Montale

Çeviri: Sait Maden


Mary Ellen with Hand, 1967, by Ralph Gibson



The Unbearable Lightness of Being / Milan Kundera

"I have said before that metaphors are dangerous. Love begins with a metaphor. Which is to say, love begins at the point when a woman enters her first word into our poetic memory."

Milan Kundera - (The Unbearable Lightness of Being)





"Ho già detto che le metafore sono pericolose. L’amore comincia con una metafora. In altri termini: l’amore comincia nell’istante in cui la donna si iscrive con la sua prima parola nella nostra memoria poetica."

Milan Kundera - (L’insostenibile leggerezza dell’essere)





"Ya dije que las metáforas son peligrosas. El amor empieza por una metáfora. Dicho de otro modo: el amor empieza en el momento en que una mujer inscribe su primera palabra en nuestra memoria poética."

Milan Kundera - (La insoportable levedad del ser)





"J’ai déjà dit que les métaphores sont dangereuses. L’amour commence par une métaphore. Autrement dit: l’amour commence à l’instant où une femme s’inscrit par une parole dans notre mémoire poétique."

Milan Kundera - (L'Insoutenable Légèreté de l'être)





"Önceden de söyledim, eğretilemeler tehlikelidir. Aşk bir eğretilemeyle başlar. Yani bu şu demektir ki, aşk bir kadının, dilindeki ilk sözcükle şiirsel belleğimize girmesiyle başlar."

Milan Kundera - (Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği)


Photo by Nacho Kamenov




28 Ağustos 2013 Çarşamba

Captain Corelli's Mandolin / Louis de Bernières

"Love is a temporary madness, it erupts like volcanoes and then subsides. And when it subsides, you have to make a decision. You have to work out whether your roots have so entwined together that it is inconceivable that you should ever part. Because this is what love is. Love is not breathlessness, it is not excitement, it is not the promulgation of promises of eternal passion, it is not the desire to mate every second minute of the day, it is not lying awake at night imagining that he is kissing every cranny of your body. No, don't blush, I am telling you some truths. That is just being "in love", which any fool can do. Love itself is what is left over when being in love has burned away, and this is both an art and a fortunate accident."

Louis de Bernières - (Captain Corelli's Mandolin)





"El amor es una locura pasajera, hace erupción cómo un volcán y luego se serena. Y cuando esto pasa uno ha de tomar una desición. Tienes que averiguar si vuestras raíces están tan fuertes entretejidas que resulta inconcebible separarse el uno del otro. Porque el amor es eso. Amor no es quedarse sin aliento, amor no es excitación, ni formular promesas de pasión eterna, ni el deseo de aparearse a cada momento del día, ni pasar la noche en vela imaginando que él besa hasta el último rincón de tú cuerpo. Eso sólo es enamoramiento cosa que puede pasarle a cualquier idiota. El amor propiamente dicho es lo que queda cuando el enamoramiento se extingue, lo cual es un arte y también un afortunado accidente."

Louis de Bernières - (La Mandolina del Capitán Corelli)





"Hem aşk geçici bir deliliktir, bir yanardağ gibi patlar ama sonra yatışır. Hızını aldığı zaman şuna karar vermelisin. Acaba kökleriniz birbirine karıştı, ayrılmayacak kadar kaynaştı mı? İşte sevgi budur. Sevgi soluk soluğa kalmak, yürek çarpıntısı, ezeli tutku sözleri vermek, günün her saatinde çiftleşmeyi arzulamak demek değildir. Gece uyanık kalarak vücudunun her kıvrımını öptüğünü düşlemek değildir. Bu aşık olmaktır sadece, her budala birine  tutulabilir. Sevgi, aşk ateşi sönünce geriye kalan duygudur; hem bir sanat hemde bir kaza."

Louis de Bernières - (Yüzbaşı Corelli'nin Mandolini)


Captain Corelli's Mandolin (2001) - A scene from the movie.


Ursula K. Le Guin - (The Dispossessed)

"You can't crush ideas by suppressing them. You can only crush them by ignoring them. By refusing to think, refusing to change. Change is freedom, change is life."

Ursula K. Le Guin - (The Dispossessed)





"Düşünceler baskı altına alınarak yok edilemez. Onlar ancak dikkate alınmayarak yok edilebilir. Düşünmeyi redderek, değişmeyi redderek. Değişme özgürlüktür, değişme yaşamdır."

Ursula K. Le Guin - (Mülksüzler)


Peace Demonstration, Central Park, NY, 1970, by Garry Winogrand

Louis-Ferdinand Céline - (Voyage au bout de la nuit)

"Je vous le dis, petits bonshommes, couillons de la vie, battus, rançonnés, transpirants de toujours, je vous préviens, quand les grands de ce monde se mettent à vous aimer, c’est qu’ils vont vous tourner en saucisson de bataille... C’est le signe... Il est infaillible. C’est par l’affection que çà commence."

Louis-Ferdinand Céline - (Voyage au bout de la nuit, 1932)





"I tell you, little man, life's fall guys, beaten, fleeced to the bone, sweated from time immemorial, I warn you, that when the princes of the world start loving you, it means they're going to grind you up into battle sausage... That's the sign ... It's infallible.  It starts with affection."

Louis-Ferdinand Céline - (Journey to the End of the Night, 1932)





"Sizlere sesleniyorum, insancıklar, yaşamın salakları, dövülen, haraca bağlanan, ezelden beri terleyenler, sizi uyarıyorum; bu dünyanın kodamanları sizi sevmeye başladıklarında, bilin ki sizi savaş salamına çevireceklerdir... Bu kesin bir işarettir... Asla şaşmaz. Bu iş şefkatle başlar."

Louis-Ferdinand Céline - (Gecenin Sonuna Yolculuk, 1932)


No War

Tropic of Capricorn / Henry Miller

"Gotdieb Leberecht Miiller! This is the name of a man who lost his identity. Nobody could tell him who he was, where he came from or what had happened to him. In the movies, where I first made the acquaintance of this individual it was assumed that he had met with an accident in the war. But when I recognized myself on the screen, knowing that I had never been to the war, I realized that the author had invented this little piece of fiction in order not to expose me. Often I forget which is the real me. Often in my dreams I take the draught of forgetfulness, as it is called, and I wander forlorn and desperate, seeking the body and the name which is mine. And sometimes between the dream and reality there is only the thinnest line. Sometimes while a person is talking to me I step out of my shoes, and, like a plant drifting with the current, I begin the voyage, of my rootless self. In this condition I am quite capable of fulfilling the ordinary demands of life – of finding a wife, of becoming a father, of supporting the household, of entertaining friends, of reading books, of paying taxes, of performing military services, and so on and so forth. In this condition I am capable if needs be, of killing in cold blood, for the sake of my family or to protect my country, or whatever it may be. I am the ordinary, routine citizen who answers to a name and who is given a number in his passport. I am thoroughly irresponsible for my fate.

Then one day, without the slightest warning, I wake up and looking about me I understand absolutely nothing of what is going on about me, neither my own behaviour nor that of my neighbours, nor do I understand why the governments are at war or at peace, whichever the case may be. At such moments I am born anew, born and baptized by my right name: Gotdieb Leberecht Miiller! Everything I do in my right name is looked upon as crazy. People make furtive signs behind my back, sometimes to my face even. I am forced to break with friends and family and loved ones. I am obliged to break camp. And so, just as naturally as in dream, I find myself once again drifting with the current, usually walking along a highway, my face set towards the sinking sun. Now all my faculties become alert. I am the most suave silky, cunning animal – and I am at the same time what might be called a holy man. I know how to fend for myself. I know how to avoid work, how to avoid entangling relationships, how to avoid pity, sympathy, bravery, and all the other pitfalls. I stay in place or widi a person just long enough to obtain what I need, and then I'm off again. I have no goal: the aimless wandering is sufficient unto itself. I am free as a bird, sure as an equilibrist. Manna falls from the sky; I have only to hold out my hands and receive. And everywhere I leave the most pleasant feeling behind me, as though, in accepting the gifts that are showered upon me, I am doing a real favour to others. Even my dirty linen is taken care of by loving hands. Because everybody loves a right-living man! Gottlieb! What a beautiful name it is! Gotdieb! I say to myself over and over. Gottlieb Leberecht Muller.

In this condition I have always fallen in with thieves and rogues and murderers, and how .kind and gentle they have been with me! As though they were my brothers. And are they not, indeed? Have I not been guilty of every crime, and suffered for it? And is it not just because of my crimes that I am united so closely to my fellowman? Always, when I see a light of recognition in the other person's eyes, I am aware of this secret bond. It is only the just whose eyes never light up. It is the just who have never known the secret of human fellowship. It is the just who are committing the crimes against man, the just who are the real monsters. It is the just who demand our fingerprints, who prove to us that we have died even when we stand before them in the flesh. It is the just who impose upon us arbitrary names, false names, who put false dates in the register and bury us alive. I prefer the thieves, the rogues, the murderers unless I can find a man of my own stature, my own quality.

I have never found such a man! I have never found a man as generous as myself, as forgiving, as tolerant, as carefree, as reckless, as clean at heart. I forgive myself for every crime I have committed. I do it in the name of humanity. I know what it means to be human, the weakness and the strength of it. I suffer from this knowledge and I revel in it also. If I had the chance to be God I would reject it. If I had the chance to be a star I would reject it. The most wonderful opportunity which life offers is to be human. It embraces the whole universe. It includes the knowledge of death, which not even God enjoys.

At the point from which this book is written I am the man who baptized himself anew. It is many years since this happened and so much has come in between that it is difficult to get back to that moment and retrace the journey of Gottlieb Leberecht Muller. However, perhaps I can give the clue if I say that the man which I now am was born out of a wound. That wound went to the heart. By all man-made logic I should have been dead. I was in fact given up for dead by all who once knew me; I walked about like a ghost in their midst. They used the past tense in referring to me, they pitied me, they shovelled me under deeper and deeper. Yet I remembered how I used to laugh then, as always, how I made love to other women, how I enjoyed my food and drink, and the soft bed which I dung to like a fiend. Something had killed me, and yet I was alive. But I was live without a memory, without a name; I was cut off from hope as well as from remorse or regret. I had no past and I would probably have no future; I was buried alive in a void which was the wound that had been dealt me. I was the wound itself."

Henry Miller - (Tropic of Capricorn)





"Gottlieb Leberecht Müller! Bu, benliğini yitirmiş bir adamın adıdır. Hiç kimse ona ne olduğunu, nereden geldiğini ya da neler geçirdiğini söyleyemiyor. Bu adamla ilk karşılaştığım sinemada, adamın savaşta bir kazaya uğradığı varsayılmıştı. Ama ekranda kendimi tanıdığımda, savaşa hiç katılmadığımı bilerek, yazarın bu savaş unsurunu beni gizlemek için uydurduğunu anladım. Çoğu kez gerçek benin hangisi olduğunu unuturum. Çoğu kez düşlerimde, söylendiği gibi, bir unutkanlık seline kapılırım. Benim olan bedenle adı boş yere ararım. Kimi kez de gerçekle düş arasında akla gelebilecek en ince sınır vardır. Arada bir, birisi benimle konuşurken pabuçlarımı çıkarıp sele kapılmış bir bitki gibi kökünden arınmış benliğimin yolculuğuna çıkarım. Bu durumdayken yaşamın sıradan istemlerini oldukça güzel karşılayabilirim. Bunlar, bir eş bulmak, baba olmak, eve bakmak, arkadaşları eğlendirmek, kitap okumak, vergileri ödemek, askeri hizmetleri yapmak ve bunun gibi şeylerdir. Bu durumdayken ailemi, ülkemi ya da bir başka şeyi korumak için gerektiğinde gözümü kırpmadan öldürebilirim. Ben, bir adın karşılığı olan ve pasaportuna belirli bir numara verilmiş olan sıradan, alışılmış bir yurttaşım. Yazgımdan da tümüyle sorumsuzum.

Sonra bir gün, en küçük bir uyarı olmaksızın uyanıp çevreme bakıyorum. O zaman bir de görüyorum ki, çevremde olup biten hiçbir şeyi anlamamaktayım. Ne benim, ne de komşularımın davranışlarının bir anlamı var. Dahası, barış ya da savaşta artık duruma göre, hükümetlerin neden var olduğunu anlayamıyorum. Böylesi anlarda yeniden doğar ve gerçek adımla vaftiz olurum: Gottlieb Leberecht Müller! Gerçek adımla yaptığım her şeye delilik gözüyle bakılır. İnsanlar ardımdan garip işaretler yaparlar. Yüzüme karşı bile yaptıkları oldu. Dostlarla, aileyle ve sevdiklerimle bağları koparmak zorundayım. Kamptan çıkmak zorundayım. Böylece, düşteki gibi, doğallıkla, her zamanki gibi anayolda, yine yüzümü güneşe vererek yürüyorum. Şimdi tüm hücrelerim tetikte. Dünyanın en tatlı dilli, aldatıcı, kurnaz hayvanıyım ben -aynı zamanda da aziz denebilecek bir insanı yaşıyorum. İşten nasıl kaçınacağımı, boğazıma sarılan ilişkilerden, acımadan, anlayışlılıktan, yiğitlikten ve öteki tuzaklardan nasıl kaçacağımı biliyorum. Bir kişiyle istediğimi almaya yetecek kadar kalıyor, sonra da çekip gidiyorum. Hiçbir amacım yok; amaçsızca dolaşmak insana yeter. Kuş kadar özgür, ip cambazı kadar özgüvenliyim. Gökten Ruhun Gıdası Mana düşüyor; elimi uzatıp onu alıveriyorum. Nereye gidersem gideyim, ardımda dünyanın en hoş duygusunu bırakıyorum. Bu, üstüme yağdırılan armağanları alarak karşımdakilere büyük bir iyilik yapmaya benziyor. Kirli çamaşırlarım bile seven ellerce elden geçiyor. Çünkü herkes doğru yaşayan bir adamı sever! Gottlieb! Nasıl da güzel bir ad! Gottlieb! diye kendi kendime durmadan mırıldanıyorum. Gottlieb Leberecht Müller.

Bu durumdayken karşıma hep hırsızlar, dolandırıcılar ve katiller çıkar. Hepsi de bana öylesine iyi davranırlar ki! Sanırsın bunlar benim kardeşlerim! Gerçekten, kardeşlerim değiller mi ya? Her suça katılıp o suçun acısını çekmedim mi ben? İnsanlarıma bu denli sıkı sıkıya bağlanmış olmamın tek nedeni bu suçlular değil mi? Ne zaman karşımdaki insanın gözlerinde onaylamanın ışığını görsem, bu gizli bağı ayrımsarım. Gözleri parlamayan kişiler yalnızca haktanırlar. İnsanlar arasındaki gizli kardeşliği hiç tanımamış olanlar, bir tek onlar. Onlar, insanlara kötülük eden gerçek canavarlar. Parmak izlerimizi isteyenler, karşılarında kanımızla canımızla durduğumuzda bile öldüğümüzü bize kanıtlayanlar, yine o haktanırlar. Bize dilediklerince adlar, yalancı adlar takıp yalancı tarihleri mal ederek bizi canlı canlı gömenler, onlar. Kendi hamurundan, kendim kadar iyi birini bulana dek, hırsızları, dolandırıcıları, katilleri yeğliyorum.

Öyle birini hiç bulamadım. Kendim kadar gönlü zengin, bağışlayıcı, hoşgörülü, umursamaz, kaygısız ve temiz yürekli birine rastlamadım. Yaptığım her suçu bağışlıyorum. Bunu insanlık adına yapıyorum. Güçlülüğün de zayıflığın da insan olmak anlamına geldiğini biliyorum. Tanrı olabilseydim, bunu istemezdim. Yıldız olabilseydim, yine istemezdim. Yaşamın verdiği en güzel olanak, insan olmak. İnsan olunca ölümü tanıyorsun. Tanrı bile bu güzellikten yoksun.

Bu kitabın yazıldığı anda, kendini yeniden vaftiz eden insan oldum ben. Bu çok uzun yıllar önceydi. O arada da öylesine çok şey gelip geçti ki, o ana geri dönüp, Gottlieb Leberecht Müller'in yolculuğunun izini sürmek kolay değil. Yine de, özüm olan adamın bir yaradan doğduğunu söylemem size bir fikir verebilir. Bu bir gönül yarasıydı. İnsan ürünü mantığa göre ölmüş olmam gerekiyor. Aslında, bir zamanlar beni tanıyan herkes beni ölmüş olarak gözden çıkardı; aralarında bir hortlak gibi salınıyordum. Benden söz ederken geçmiş zaman kipini kullandılar, bana acıdılar, beni giderek daha derinlere gömdüler. Buna karşın o zaman da önceden olduğu gibi nasıl güldüğümü, nasıl yiyip içmekten hoşlandığımı, öteki kadınlarla nasıl seviştiğimi, bir iblis gibi yapıştığım yumuşak yatağımı anımsadım. Bir şeyler beni öldürmüştü; ama yine yaşıyordum. Ne ki anısız, adsız bir yaşamaydı bu; umuttan da pişmanlıktan da kurtulmuştum. Bir geçmişim olmadığı gibi, geleceğim de olmayacak gibiydi; beni öldüren yaranın boşluğuna canlı canlı gömülmüştüm. Ben yaranın kendisiydim."

Henry Miller - (Oğlak Dönencesi)


American author Henry Miller, with trademark cigarette sticking out of mouth, 1965.






27 Ağustos 2013 Salı

Arthur Schopenhauer - (The Wisdom of Life)

"For one's choice in this world does not go much beyond solitude on one side and vulgarity on the other." Arthur Schopenhauer - (The Wisdom of Life)





 "İnsanın bu dünyada yalnızlık ve bayağılıktan birini seçmekten başka şansı yoktur." Arthur Schopenhauer - (Yaşam Bilgeliği Üzerine Aforizmalar)


Dentro de mi burbuja, photo by Kasia Derwinska








uzaklarda bir sevgili var / Erdinç Durukan

uzaklarda bir sevgili var
belli belirsiz ayrımsıyorum onu
bulutların arasından
örümcek ağına takılmış
küçük bir yaprak gibiyim
titriyorum boşlukta

Erdinç Durukan


Day dream, photo by Hengki Lee

Ho rivisto la luna d’agosto ... / Cesare Pavese

"Ho rivisto la luna d’agosto tra ontani e canneti
sulle ghiare del Belbo e riempirsi d’argento
ogni filo di quella corrente. Ma il chiuso compagno
che sedeva su un tronco con me, non vedeva quel cielo
non sentiva le piante. Sapevo che intorno
Tutt’intorno s’alzavano le grande colline..."

Cesare Pavese





"Tekrar gördüm Akçaağaçlar ve sazlar arasında Ağustosun Ay’ ını
Belbo’ nun çakıllarına, yine dolmuş gümüş
her çizgi şu akan sudan. Fakat içe kapalı yoldaş
bir kütüğe oturmuştu benimle, şu göğü görmemiş
ağaçları hissetmemişti. Biliyordum çevrilmiş
çepeçevre yükseliyordu tepeleri..."

Cesare Pavese

Alıntı: Borges Defteri


Cesare Pavese

26 Ağustos 2013 Pazartesi

First dates / Arseny Tarkovsky

FIRST DATES

Each moment of our dates, not many,
We celebrated as an Epiphany.
Alone in the whole world.
More daring and lighter than a bird
Down the stairs, like a dizzy apparition,
You came to take me on your road,
Through rain-soaked lilacs,
To your own possession,
To the looking glass world.

As night descended
I was blessed with grace,
The altar gate opened up,
And in the darkness shining
And slowly reclining
Was your body naked.
On waking up I said:
God bless you!
Although I knew how daring and undue
My blessing was: You were fast asleep,
Your closed eyelids with the universal blue
The lilac on the table so strained to sweep.
Touched by the blue, your lids
Were quite serene, your hand was warm.

And rivers pulsed in crystal slits,
Mountains smoked, and oceans swarmed.
You held a sphere in your palm,
Of crystal; on your throne you were sleeping calm.
And, oh my God! -
Belonging only to me,
You woke and at once transformed
The language humans speak and think.
Speech rushed up sonorously formed,
With the word “you” so much reformed
As to evolve a new sense meaning king.

And suddenly all changed, like in a trance,
Even trivial things, so often used and tried,
When standing ‘tween us, guarding us,
Was water, solid, stratified.
It carried us I don’t know where.
Retreating before us, like some mirage,
Were cities, miraculously fair.
Under our feet the mint grass spread,
The birds were following our tread,
The fishes came to a river bend,
And to our eyes the sky was open.

Behind us our fate was groping,
Like an insane man with a razor in his hand.

(1962)

Arseny Tarkovsky

Translated from the Russian by Tatiana Kameneva





PRIMERAS CITAS

El breve instante en que estamos juntos
lo celebramos como una epifanía,
solos en la tierra. Y tú, más intrépida
y más ligera que un ala de pájaro,
volabas los peldaños como un vértigo desde lo alto,
arrastrándome a través de las lilas a tu imperio,
allá lejos, más allá del espejo.

Cuando llego la noche y se me otorgó la gracia
se abrió por fin la puerta del altar
donde, resplandeciente en la sombra,
tu desnudez se inclinaba lentamente.
Y al despertar dije: “Bendita seas por siempre”
y comprendí la audacia de mi bendición, pues dormías
y las lilas sobre la mesa buscaban
Rozarte para teñir tus párpados
con un dedo de azul, color del universo.
Sombreado de azul estaba quieto tu párpado,
tu frente serena, tu mano tibia.

En el cristal palpitaban los ríos,
brillaban los mares, se ocultaban las cimas
y en tu palma, sobre un trono,
sostenías esa esfera de cristal,
¡oh, justo cielo! ¡Y me pertenecías!
Despertaste… Un instante después
transfigurabas el vocabulario de todos los días.
Vibrantes las palabras desbordaban
plenas de vida, y la palabra tú
nos reveló un sentido de luz.

Hasta los simples objetos familiares
––palagana, jarra— todo se transfiguró
cuando entre nosotros, erguida como un dique,
acechaba el agua dura y estratificada.

Nos dejábamos llevar sin saber adónde.
frente a nosotros, cual espejismos
milagrosamente edificados, las ciudades se apartaban.
A nuestros pies se tendía la mejorana,
el pájaro seguía nuestras lejanas caminatas
y los peces remontaban la corriente,
se abrían para nosotros los celestes espacios…

Cuando el destino, con una navaja en la mano,
Seguía nuestras huellas como un demente.

(1962)

Arseni Tarkovski

Traducción de Javier Sicilia y Georges Voet





PRIMI INCONTRI

Ogni istante dei nostri incontri
lo festeggiavamo come un’epifania,
soli a questo mondo. Tu eri
più ardita e lieve di un’ala di uccello,
scendevi come una vertigine
saltando gli scalini, e mi conducevi
oltre l’umido lillà nei tuoi possedimenti
al di là dello specchio.
Quando giunse la notte mi fu fatta
la grazia, le porte dell’iconostasi
furono aperte, e nell’oscurità in cui luceva
e lenta si chinava la nudità
nel destarmi: "Tu sia benedetta",
dissi, conscio di quanto irriverente fosse
la mia benedizione: tu dormivi,
e il lillà si tendeva dal tavolo
a sfiorarti con l’azzurro della galassia le palpebre,
e sfiorate dall’azzurro le palpebre
stavano quiete, e la mano era calda.

Nel cristallo pulsavano i fiumi,
fumigavano i monti, rilucevano i mari,
mentre assopita sul trono
tenevi in mano la sfera di cristallo,
e "Dio mio!" tu eri mia.

Ti destasti e cangiasti
il vocabolario quotidiano degli umani,
e i discorsi s’empirono veramente
di senso, e la parola tua svelò
il proprio nuovo significato: zar.

Alla luce tutto si trasfigurò, perfino
gli oggetti più semplici - il catino, la brocca - quando,
come a guardia, stava tra noi
l’acqua ghiacciata, a strati.

Fummo condotti chissà dove.
Si aprivano al nostro sguardo, come miraggi,
città sorte per incantesimo,
la menta si stendeva da sé sotto i piedi,
e gli uccelli c’erano compagni di strada,
e i pesci risalivano il fiume,
e il cielo si schiudeva al nostro sguardo"

Quando il destino ci seguiva passo a passo,
come un pazzo con il rasoio in mano.

(1962)

Arsenij Tarkovskij





İLK BULUŞMALAR

Birlikte olduğumuz her an
bir şölendi, newroz şenlikleri gibi,
koca dünyada bitek ikimize. Sen
pervasız ve hafiftin kuş kanadından bile,
bir rüzgar gibi inerdin merdivenlerden
ikişer ikişer aşıp basamakları, bir çırpıda
nemli leylakların arasından kendi
topraklarına alırdın beni, aynanın öte yanına.

Gece olunca haz bahşedilirdi bize
açılırdı kutsal kapıları tapınağın
karanlıkta ışıldar, ağır ağır
aramıza uzanırdı çıplaklığımız.
Uyanınca varlığına şükrederdim, yine de bilirdim
minnettarlığımın karşılıksız kalacağını. Sen
uyurdun ve o göksel mavilikleriyle
okşayabilmek için kirpiklerini, masadan üzerine eğilirdi leylaklar,
o mavilikle okşanan kirpiklerin
dingin olurlardı ve ellerin hep sıcaktılar.

Nehirler çağıldardı elindeki kadehin içinde,
dağların başı dumanlanırdı,
yakamoza boğulurdu denizler,
sonra sen elinde o camdan atmosfer,
tahtında uyuyakalırdın
ve Aman Allahım!, sen yanımdaydın.
Uyanırdın ve biçim alırdın,
insanların her gün söylediği sözcüklerin,
ağızlardan taşan şen şakrak
sözlerin biçimini alırdın; ve sen kelimesi
yeni anlamına bürünürdü: artık “çar”ımdın.
Seninle tüm alem başka bir şeye dönüşürdü,
sıradan şeyler bile biçim alırdı bir anda,
her şey; testimiz, kadehler -nöbetçi
gibi dururken aramızda ve bir biçim alırdı
o durgun sıvı, katman katman lakin çetince.

Sürüklenirdik, nereye olduğunu bile bilmeden,
ve seraplar misali;
masalsı şehirler açılırdı önümüze
ayaklarımızın altına serilirdi kuzu kulakları,
kuşlar aynı rotayı izlerdi bizimle
akıntıya karşı yüzerdi balıklar nehirde
ve gökyüzü gözlerimizin önüne sererdi her şeyini.

Bunlar olurken, kader hiç bırakmazdı peşimizi,
elinde usturasını bileyen o manyak hep izlerdi bizi.

(1962)

Arseni Tarkovski

Çeviri: Bülent Kale





İLK BULUŞMALAR

Buluşmalarımızın her anını, tanrıyı görmüşcesine kutlardık.
Yeryüzünde yalnızca biz vardık.
Bir kuştan daha cesur ve hafiftin.
Bir sersem hayalet gibi,
Merdivenleri uçarak yağmurlarla ıslanmış leylakların arasından,
Aynanın ötesindeki ülkene götürürdün beni.

Gece çöktüğünde bana mutluluk verirdi.
Mihrabın kapıları açılırdı,
Işıldardı yavaşça yere uzanan çıplak bedenin.
Ben uyanır, "tanrı seni kutsasın" derdim.
Oysa bilirdim bunun ne kadar cüretkâr ve manasız olduğunu,
Hızlıca uykuya daldığın için.

Masadaki leylak evrensel maviliğiyle uzanırdı,
Gözkapaklarına sürünmek için.
Mavi gözkapakların huzur doluydu,
Ellerinse sıcak.

Kristal kürede çağlayan ırmaklar görürdüm,
Dumanla taçlanmış tepeler ve ışıldayan denizler.
Küreyi tutardın ellerinde ve uyurdun tahtında, huzur içinde.
Ulu tanrım!
Yalnızca benimdin.

Uyanır, değiştirirdin sıradan ve fani sözlerimizi.
Gırtlağım yeni bir güçle dolardı.
"Sen" sözcüğüne yeni bir anlam verirdin,
"Hükümdar" anlamına gelirdi artık.
Her şey değişirdi, leğen, sürahi gibi sıradan şeyler bile.

Aramıza uzanırken durmadan akan su,
Sürüklenir giderdik karşımızda serap gibi duran mucize şehirlere.
Yolumuz nanelerle döşeli olur, kuşlar eşlik ederdi bize.
Balıklar akıntıya karşı yüzerdi, gökyüzü açılırken önümüzde.
Kaderimiz takip ederdi bizi,
Usturalı bir deli gibi.

(1962)

Arseni Tarkovski


The Mirror aka "Zerkalo" (1975) - A scene from the movie.

La notte / Cesare Pavese

LA NOTTE

Ma la notte ventosa, la limpida notte
che il ricordo sfiorava soltanto, è remota,
è un ricordo. Perduta una calma stupita
fatta anch’essa di foglie e di nulla. Non resta,
di quel tempo di là dai ricordi, che un vago
ricordare.

Talvolta ritorna nel giorno
nell’immobile luce del giorno d’estate,
quel remoto stupore.

Per la vuota finestra
il bambino guardava la notte sui colli
freschi e neri, e stupiva di trovarli ammassati:
vaga e limpida immobilità. Fra le foglie
che stormivano al buio, apparivano i colli
dove tutte le cose del giorno, le coste
e le piante e le vigne, eran nitide e morte
e la vita era un’altra, di vento, di cielo,
e di foglie e di nulla.

Talvolta ritorna
nell’immobile calma del giorno il ricordo
di quel vivere assorto, nella luce stupita.

Cesare Pavese - (Aprile, 1938)





LA NOCHE

Pero la noche ventosa, la límpida noche
que el recuerdo rozaba solamente, está remota,
es un recuerdo. Perdura una calma asombrada
también ella hecha de hojas y de nada. No queda
de aquel tiempo más allá de los recuerdos, sino un vago
recordar.

A veces retorna en el día
en la inmóvil luz del día de verano
aquel remoto estupor.

Por la ventana vacía
el niño miraba la noche sobre las colinas
frescas y negras, y le asombraba verlas en montón:
vaga y límpida inmovilidad. Entre las hojas
que susurraban en la sombra, surgían las colinas
donde todas las cosas del día, las laderas
y las plantas y las viñas, eran nítidas y muertas
y la vida era otra, de viento, de cielo,
y de hojas y de nada.

A veces retorna
en la inmóvil calma del día el recuerdo
de aquel vivir absorto, en la luz asombrada.

Cesare Pavese - (Abril, 1938)





GECE

ama rüzgarlı gece, berrak gece
belleğin belli belirsiz anımsadığı, uzaktır
bir anıdır. yitmiş şaşkın bir sakinlik
o da yapraklardan ve hiçlikten oluşmuş. hiçbir şey kalmıyor
anıların ötesindeki o zamandan, belli belirsiz
bir anımsama dışında

kimi zaman geri dönüyor güne
yaz gününün kıpırtısız ışığına
o uzak şaşkınlık

boş pencereden
çocuk diri ve koyu tepelerdeki geceye bakardı
ve şaşırırdı tepeleri üst üste yığılmış görmekten
belirsiz ve berrak devinimsizlik. karanlıkta hışırdayan
yapraklar arasında, tepeler belirirdi
orada güne ait her şey, yamaçlar
ve ağaçlar ve üzümbağları apaçık ve ölüydü
ve yaşam bir başka yaşamdı, rüzgardan, gökyüzünden
yapraklardan ve hiçlikten

kimi zaman geri dönüyor
günün kıpırtısız sakinliğinde anısı
o yoğun yaşamın, şaşkın ışıkta.

Cesare Pavese - (Nisan, 1938)

Çeviri: Kemal Atakay


Venerdì notte in Toscana, foto di Barbara Tonin





La noche en la isla / Pablo Neruda

LA NOCHE EN LA ISLA

Toda la noche he dormido contigo
junto al mar, en la isla.
Salvaje y dulce eras entre el placer y el sueño,
entre el fuego y el agua.

Tal vez muy tarde
nuestros sueños se unieron
en lo alto o en el fondo,
arriba como ramas que un mismo viento mueve,
abajo como rojas raíces que se tocan.

Tal vez tu sueño
se separó del mío
y por el mar oscuro
me buscaba
como antes
cuando aún no existías,
cuando sin divisarte
navegué por tu lado,
y tus ojos buscaban
lo que ahora
—pan, vino, amor y cólera—
te doy a manos llenas
porque tú eres la copa
que esperaba los dones de mi vida.

He dormido contigo
toda la noche mientras
la oscura tierra gira
con vivos y con muertos,
y al despertar de pronto
en medio de la sombra
mi brazo rodeaba tu cintura.
Ni la noche, ni el sueño
pudieron separarnos.

He dormido contigo
y al despertar tu boca
salida de tu sueño
me dio el sabor de tierra,
de agua marina, de algas,
del fondo de tu vida,
y recibí tu beso
mojado por la aurora
como si me llegara
del mar que nos rodea.

Pablo Neruda - (Los versos del capitán, 1952)





NIGHT ON THE ISLAND

All night I have slept with you
next to the sea, on the island.
Wild and sweet you were between pleasure and sleep,
between fire and water.

Perhaps very late
our dreams joined
at the top or at the bottom,
up above like branches moved by a common wind,
down below like red roots that touch.

Perhaps your dream
drifted from mine
and through the dark sea
was seeking me
as before,
when you did not yet exist,
when without sighting you
I sailed by your side,
and your eyes sought
what now-
bread, wine, love, and anger-
I heap upon you
because you are the cup
that was waiting for the gifts of my life.

I have slept with you
all night long while
the dark earth spins
with the living and the dead,
and on waking suddenly
in the midst of the shadow
my arm encircled your waist.

Neither night
nor sleep could separate us.

I have slept with you
and on waking, your mouth,
come from your dream,
gave me the taste of earth,
of sea water, of seaweed,
of the depths of your life,
and I received your kiss
moistened by the dawn
as if it came to me
from the sea that surrounds us.

Pablo Neruda - (The Captain's Verses, 1952)





LA NOTTE NELL'ISOLA

Tutta la notte ho dormito conte
vicino al mare nell'isola
eri selvaggia e dolce
tra il piacere e il sonno
tra il fuoco e l'accqua
Forse assai tardi i nostri sogni
si unirono nell'alto o
nel profondo
In alto come i rami che muove
uno stesso vento
in basso come rosse radici
che si toccano
Forse il tuo sogno
si separò dal mio
e per il mare oscuro
mi cercava come prima
come quando non esistevi
quando senza scorgerti
navigai al tuo fianco
e i tuoi cercavano ciò che ora
pane, vino, amore e collera
ti do a mani piene.
Perché tu sei la coppa che
attendeva i doni della mia vita.
Ho dormito con te tutta la notte
mentre l'oscura terra gira
con vivi e con morti
e svegliandomi d'improvviso
in mezzo all'ombra
il mio braccio circondava
la tua cintura
ne la notte
ne il sonno
poterono separarci.
Ho dormito con te
e svegliandomi la tua bocca
uscita dal sonno
mi diede il sapore di terra
d'acqua marina
di alghe
del fondo della tua vita
e ricevetti il tuo bacio
bagnato dall'aurora
come se mi giungesse
dal mare che ci circonda.

Pablo Neruda - (I Versi Del Capitano, 1952)





ADADA GECE

Bütün gece seninle yattım
denizin yakınında, adada.
Yabanıl ve uysaldın sevinçle uyku arasında,
ateşle su arasında.

Belki çok geç
birleşti düşlerimiz
dorukta ya da dipte,
aynı rüzgârla kımıldayan dallar gibi yukarıda,
birbirine dokunan kızıl kökler gibi aşağıda.

Belki ayrıldı düşün
benimkinden
ve aradı beni
önce olduğu gibi
karanlık denizde,
sen henüz kendin değilken,
ben farkında değilken senin
yelken açmış geçiyordum yanından,
ve gözlerin aradı
şimdi sana cömertçe verdiğimi
- ekmeği, şarabı, aşkı ve yabansılığı -
çünkü hayatımın armağanlarını
beklemiş kadehsin sen.

Seninle yattım
bütün gece,
karanlık toprak dönerken
yaşayanlarla ve ölülerle,
ve ansızın uyandığımda,
henüz tam karanlık değilken,
kaydı elim belinde.
Ne gece ne de uyku
ayırabilirdi bizi.

Seninle yattım,
ve uyandığımda, ve ağzın
kurtulduğunda düşünden,
verdi bana toprağın lezzetini,
deniz suyundan, yosundan,
hayatının derinliğinden,
ve aldım öpüşünü,
sabah kızıllığıyla ıslanmış,
bizi çevreleyen denizden
bana gelmiş.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Kaptanın Dizeleri"nden, 1952)


In the moonlight, Computer-Art, by Alexander Andreev





25 Ağustos 2013 Pazar

Lied Vom Kindsein / Peter Handke

LIED VOM KINDSEIN

Als das Kind Kind war,
ging es mit hängenden Armen,
wollte der Bach sei ein Fluß,
der Fluß sei ein Strom,
und diese Pfütze das Meer.

Als das Kind Kind war,
wußte es nicht, daß es Kind war,
alles war ihm beseelt,
und alle Seelen waren eins.

Als das Kind Kind war,
hatte es von nichts eine Meinung,
hatte keine Gewohnheit,
saß oft im Schneidersitz,
lief aus dem Stand,
hatte einen Wirbel im Haar
und machte kein Gesicht beim fotografieren.

Als das Kind Kind war,
war es die Zeit der folgenden Fragen:
Warum bin ich ich und warum nicht du?
Warum bin ich hier und warum nicht dort?
Wann begann die Zeit und wo endet der Raum?
Ist das Leben unter der Sonne nicht bloß ein Traum?
Ist was ich sehe und höre und rieche
nicht bloß der Schein einer Welt vor der Welt?
Gibt es tatsächlich das Böse und Leute,
die wirklich die Bösen sind?
Wie kann es sein, daß ich, der ich bin,
bevor ich wurde, nicht war,
und daß einmal ich, der ich bin,
nicht mehr der ich bin, sein werde?

Als das Kind Kind war,
würgte es am Spinat, an den Erbsen, am Milchreis,
und am gedünsteten Blumenkohl.
und ißt jetzt das alles und nicht nur zur Not.

Als das Kind Kind war,
erwachte es einmal in einem fremden Bett
und jetzt immer wieder,
erschienen ihm viele Menschen schön
und jetzt nur noch im Glücksfall,
stellte es sich klar ein Paradies vor
und kann es jetzt höchstens ahnen,
konnte es sich Nichts nicht denken
und schaudert heute davor.

Als das Kind Kind war,
spielte es mit Begeisterung
und jetzt, so ganz bei der Sache wie damals, nur noch,
wenn diese Sache seine Arbeit ist.

Als das Kind Kind war,
genügten ihm als Nahrung Apfel, Brot,
und so ist es immer noch.

Als das Kind Kind war,
fielen ihm die Beeren wie nur Beeren in die Hand
und jetzt immer noch,
machten ihm die frischen Walnüsse eine rauhe Zunge
und jetzt immer noch,
hatte es auf jedem Berg
die Sehnsucht nach dem immer höheren Berg,
und in jeder Stadt
die Sehnsucht nach der noch größeren Stadt,
und das ist immer noch so,
griff im Wipfel eines Baums nach dem Kirschen in einemHochgefühl
wie auch heute noch,
eine Scheu vor jedem Fremden
und hat sie immer noch,
wartete es auf den ersten Schnee,
und wartet so immer noch.

Als das Kind Kind war,
warf es einen Stock als Lanze gegen den Baum,
und sie zittert da heute noch.

Peter Handke





SONG OF CHILDHOOD

When the child was a child
It walked with its arms swinging,
wanted the brook to be a river,
the river to be a torrent,
and this puddle to be the sea.

When the child was a child,
it didn’t know that it was a child,
everything was soulful,
and all souls were one.

When the child was a child,
it had no opinion about anything,
had no habits,
it often sat cross-legged,
took off running,
had a cowlick in its hair,
and made no faces when photographed.

When the child was a child,
It was the time for these questions:
Why am I me, and why not you?
Why am I here, and why not there?
When did time begin, and where does space end?
Is life under the sun not just a dream?
Is what I see and hear and smell
not just an illusion of a world before the world?
Given the facts of evil and people.
does evil really exist?
How can it be that I, who I am,
didn’t exist before I came to be,
and that, someday, I, who I am,
will no longer be who I am?

When the child was a child,
It choked on spinach, on peas, on rice pudding,
and on steamed cauliflower,
and eats all of those now, and not just because it has to.

When the child was a child,
it awoke once in a strange bed,
and now does so again and again.
Many people, then, seemed beautiful,
and now only a few do, by sheer luck.

It had visualized a clear image of Paradise,
and now can at most guess,
could not conceive of nothingness,
and shudders today at the thought.

When the child was a child,
It played with enthusiasm,
and, now, has just as much excitement as then,
but only when it concerns its work.

When the child was a child,
It was enough for it to eat an apple, … bread,
And so it is even now.

When the child was a child,
Berries filled its hand as only berries do,
and do even now,
Fresh walnuts made its tongue raw,
and do even now,
it had, on every mountaintop,
the longing for a higher mountain yet,
and in every city,
the longing for an even greater city,
and that is still so,
It reached for cherries in topmost branches of trees
with an elation it still has today,
has a shyness in front of strangers,
and has that even now.
It awaited the first snow,
And waits that way even now.

When the child was a child,
It threw a stick like a lance against a tree,
And it quivers there still today.

Peter Handke





CANCIÓN DE LA INFANCIA

Cuando el niño era niño
caminaba balanceando los brazos,
quería que el arroyo fuera un río,
que el río fuese un torrente
y que ese charco fuera el mar.

Cuando el niño era niño
no sabía que era niño,
para él todo estaba animado
y todas las almas eran una.

Cuando el niño era niño
no tenía una opinión de nada,
no tenía costumbres,
se sentaba a menudo con las piernas cruzadas
o salía corriendo,
tenía un remolino en el pelo
y no hacía caras cuando lo fotografiaban.

Cuando el niño era niño
era el tiempo de preguntar:
¿Por qué soy yo y no tú?
¿Por qué estoy aquí y no allá?
¿Cuándo comenzó el tiempo y dónde termina el espacio?
¿La vida bajo el sol no es sólo un sueño?
Lo que veo, oigo y huelo ¿no es acaso
una ilusión del mundo ante el mundo?
¿Existen realmente el mal
y la gente mala de verdad?
¿Cómo es posible que yo, el que soy,
no existiera antes de nacer
y que un día yo, el que soy,
no seré más este que soy?

Cuando el niño era niño,
no pasaba las espinacas, las arvejas,
el arroz con leche, la coliflor,
ahora come todo eso, y no sólo porque debe.

Cuando el niño era niño
una vez despertó en una cama desconocida,
y ahora lo hace una y otra vez.
Entonces mucha gente le parecía hermosa,
ahora sólo unos pocos, y con suerte.
Tenía una imagen clara del Paraíso,
ahora, a lo sumo puede adivinar,
no concebía la nada,
y hoy tiembla ante la sola idea.

Cuando el niño era niño
jugaba con entusiasmo,
y ahora se emociona como entonces
pero sólo con el trabajo.

Cuando el niño era niño
era suficiente comer una manzana, ...pan,
Y aún ahora lo es.

Cuando el niño era niño
las moras le caían en las manos
como sólo las moras pueden hacerlo,
y así es hasta hoy.
Las nueces le ponían áspera la lengua
y aún lo hacen,
tenía, en cada montaña,
el anhelo de una montaña más alta
y en cada ciudad,
el anhelo de una ciudad mayor,
y todavía es así,
arrancaba las cerezas de las ramas más altas
con una euforia que siente todavía,
tenía cierta aversión a los extraños
que todavía conserva
y esperaba la primera nevada
como la espera hoy.

Cuando el niño era niño
arrojó un palo contra un árbol como una lanza
y allí está temblando todavía.

Peter Handke





ELOGIO DELL'INFANZIA

Quando il bambino era bambino,
camminava con le braccia ciondoloni,
voleva che il ruscello fosse un fiume,
il fiume un torrente
e questa pozzanghera il mare.

Quando il bambino era bambino,
non sapeva di essere un bambino,
per lui tutto aveva un’anima
e tutte le anime erano un tutt’uno.

Quando il bambino era bambino
non aveva opinioni su nulla,
non aveva abitudini,
sedeva spesso con le gambe incrociate,
e di colpo si metteva a correre,
aveva un vortice tra i capelli
e non faceva facce da fotografo.

Quando il bambino era bambino,
era l’epoca di queste domande:
perché io sono io, e perché non sei tu?
perché sono qui, e perché non sono lì?
quando comincia il tempo, e dove finisce lo spazio?
la vita sotto il sole è forse solo un sogno?
non è solo l’apparenza di un mondo davanti al mondo
quello che vedo, sento e odoro?
c’è veramente il male e gente veramente cattiva?
come può essere che io, che sono io,
non c’ero prima di diventare,
e che, una volta, io, che sono io,
non sarò più quello che sono?

Quando il bambino era bambino,
si strozzava con gli spinaci, i piselli, il riso al latte,
e con il cavolfiore bollito,
e adesso mangia tutto questo, e non solo per necessità.

Quando il bambino era bambino,
una volta si svegliò in un letto sconosciuto,
e adesso questo gli succede sempre.
Molte persone gli sembravano belle,
e adesso questo gli succede solo in qualche raro caso di fortuna.

Si immaginava chiaramente il Paradiso,
e adesso riesce appena a sospettarlo,
non riusciva a immaginarsi il nulla,
e oggi trema alla sua idea.

Quando il bambino era bambino,
giocava con entusiasmo,
e, adesso, è tutto immerso nella cosa come allora,
soltanto quando questa cosa è il suo lavoro.

Quando il bambino era bambino,
per nutrirsi gli bastavano pane e mela,
ed è ancora così.

Quando il bambino era bambino,
le bacche gli cadevano in mano come solo le bacche sanno cadere,
ed è ancora così,
le noci fresche gli raspavano la lingua,
ed è ancora così,
a ogni monte,
sentiva nostalgia per una montagna ancora più alta,
e in ogni città,
sentiva nostalgia per una città ancora più grande,
ed è ancora così,
sulla cima di un albero prendeva le ciliegie tutto euforico,
com’è ancora oggi,
aveva timore davanti a ogni estraneo,
e continua ad averlo,
aspettava la prima neve,
e continua ad aspettarla.

Quando il bambino era bambino,
lanciava contro l’albero un bastone come fosse una lancia,
che ancora continua a vibrare.

Peter Handke





CHANSON DE L'ENFANCE

Lorsque l'enfant était enfant,
il marchait les bras ballants,
il voulait que le ruisseau soit rivière
et la rivière, fleuve,
que cette flaque soit la mer.
Lorsque l'enfant était enfant,
il ne savait pas qu'il était enfant,
tout pour lui avait une âme
et toutes les âmes étaient une.
Lorsque l'enfant était enfant,
il n'avait d'opinion sur rien,
il n'avait pas d'habitudes,
il s'asseyait souvent en tailleur,
démarrait en courant,
avait une mèche rebelle
et ne faisait pas de mine
quand on le photographiait.

Lorsque l'enfant était enfant,
les pommes et le pain
suffisaient à le nourrir,
et il en est toujours ainsi.
Lorsque l'enfant était enfant,
les baies tombaient dans sa main
comme seules tombent les baies,
et c'est toujours ainsi,
les noix fraîches
lui irritaient la langue,
et c'est toujours ainsi,
sur chaque montagne, il avait le désir
d'une montagne encore plus haute
et dans chaque ville, le désir
d'une ville plus grande encore,
et il en est toujours ainsi,
dans l'arbre, il tendait le bras
vers les cerises,
exalté
comme aujourd'hui encore,
é tait intimidé par les inconnus
et il l'est toujours,
il attendait la première neige
et il l'attend toujours.

Lorsque l'enfant était enfant,
il a lancé un bâton contre un arbre,
comme une lance,
et elle y vibre toujours.

Peter Handke





ÇOCUKLUK ŞARKISI

Çocuk daha henüz çocukken kollarını sallayarak yürürdü.
Derenin ırmak olmasını isterdi, ırmağın sel,
bir su birikintisinin de deniz olmasını.

Çocuk henüz çocukken çocuk olduğunu bilmezdi.
Herşey yaşam doluydu ve tüm yaşam birdi.
Çocuk henüz çocukken hiçbirşey hakkında fikri yoktu.
Alışkanlıkları yoktu
Bağdaş kurup otururdu, sonra koşmaya başlardı.
Saçının bir tutamı hiç yatmazdı
ve fotoğraf çektirirken poz vermezdi…

Çocuk henüz çocukken şu sorulara sıra gelmişti.
Neden ben benim de sen değilim,
Neden buradayım da orda değilim.
Zaman ne zaman başladı ve uzay nerede bitiyor.
Güneşin altındaki yaşam sadece bir rüya mı?
Gördüklerim, duyduklarım, kokladıklarım sadece dünyadan önceki dünyanın bir görüntüsü mü?

Gerçekten kötülük var mı?
Gerçekten kötü insanlar var mı?
Nasıl olur da ben olan ben olmadan önce var değildim ve nasıl olur da ben olan ben, bir zaman sonra ben olmayacağım…

Çocuk daha henüz çocukken ıspanağı, bezelyeyi, sütlacı ve karnabaharı ağzında geveleyip dururdu,
ama şimdi hepsini yiyor, üstelik mecburiyetten değil.

Çocuk henüz çocukken bir keresinde yabancı bir yatakta uyandı.
Şimdi tekrar tekrar uyanıyor.
Bütün insanlar güzel görünürdü, şimdi ise sadece bazıları.
Cenneti gözünün önüne getirebiliyordu, şimdi ise tahmin ediyor.
Hiçliği düşünmezdi, bugün ondan ürküyor.

Çocuk henüz çocukken hevesle oyun oynardı,
şimdi ise ancak yaptığı işle heyecanlanıyor.
Çocuk daha henüz çocukken elma ve ekmek yemek yeterliydi.
Bu bugün de böyle.
Dutlar ellerini doldururdu, bugün ki gibi
Taze cevizler buruşuk bir tat bırakırdı ağzında, hala bırakıyor.

Çocuk henüz çocukken bir dağın doruğuna vardığında biraz daha yükseğini arzululardı hep,
Büyük bir şehir gördüğünde daha büyüğünü isterdi, bugün de böyle bu.
Coşkuyla ağaçların dallarına tırmanırdı tepedeki kirazları toplamak için, bugün de böyle bu.
Kızarırdı yüzü yabancıların gözü üstündeyken, bugün de bu değişmedi.
Sabırsızca ilk düşen karı beklerdi,
bugün de yaptığı gibi.

Çocuk daha henüz çocukken
zıpkın gibi bir çomak fırlattı ağaca
bugün hala titrer çomak o ağaçta.

Peter Handke


Photo by Egraphic

24 Ağustos 2013 Cumartesi

Porque el impulso de uno sería gritar todos... / Federico García Lorca

"Porque el impulso de uno sería gritar todos los días al despertar en un mundo lleno de injusticias y miserias de todo orden: ¡Protesto! ¡Protesto! ¡Protesto!" Federico García Lorca





"For one’s impulse has to be to cry out every day one wakes up and is confronted by misery and injustice of every kind: I protest! I protest! I protest!" Federico García Lorca





"Çünkü, baştan sona sefalet ve haksızlıklarla dolu bir dünyada her sabah uyanır uyanmaz yapılacak iş çığlık atmak olmalı: Karşı çıkıyorum! Karşı çıkıyorum! Karşı çıkıyorum!" Federico García Lorca


Federico García Lorca


İşte her şey böyle başladı / Erdinç Durukan

İŞTE HER ŞEY BÖYLE BAŞLADI

Ben bir kimsesizdim
Güze asılı boynumla yürüyordum sokaklarda
Sonra sen çıktın geldin
Görülmemiş bir parlaklıkla düştün
Tuttun, çektin, kaldırdın
Koynuna aldın sonra bu yitik çocuğu
İşte her şey böyle başladı
Sevgili

Şimdi

Ellerindi unutulmuş kozaları biriktiren
Saçlarındı bütün zamanlarda yalnız bana çözülü
Alnındı serin, uçtan uca serinliğim
Gözlerindi yüzükoyun yandığım volkan ateşleri
Ağzındı baharım
Bütün kıtalarda açan kır çiçekleri
Memelerin amenna
Karnın o en büyük dua
Kentler
Bir gidip bir geldiğimiz hayal inleri
Ormanın uğultusuyla birlikte
Altımda balıklar gibi titreyen
Baş döndürücü dünyaların
Sonra ne?
Kuşlar
Sonsuz bir uçumla yaylıma
Sabaha

Hadi

Erdinç Durukan


Fly, photo by Ruslan Maximov

23 Ağustos 2013 Cuma

Kenneth V. Lanning - (The fact is that far more crime and child abuse...)

"The fact is that far more crime and child abuse has been committed in the name of God, Jesus, and Mohammed than has ever been committed in the name of Satan." Kenneth V. Lanning





"Şeytan adına yapılanlardan çok daha fazla kanunsuzluk ve çocuk istismarı, Tanrı'nın, İsa'nın ve Muhammed'in adına, dindar kişiler tarafından yapılmaktadır." Kenneth V. Lanning


Childhood, Portugal, 1954, by Sabine Weiss

Göksu / Erdinç Durukan

GÖKSU

Bak işte akıyor boğulduğum su
Kıvrıla kıvrıla bir vadinin içinde
Kavruk bir yörük toprağı yarıyor
Ekmek için, aş için boyuna
Nicedir yorgun ama bana mısın demeyen
Takla attırıyor yufkayı kapkara sacın üstünde
Öyle yüklü bir kadın
Göğün en güzel yerinde şahin
Çığlık çığlığa dolanıyor
Geyik ormanın içinde
Rüzgâr boynuzlarında ıslık çalıyor

Bak işte akıyor boğulduğum su
Kıvrıla kıvrıla bir vadinin içinde
Ve bir kadın
O en güzel U
Uçtan uca bir kayanın üstünde
Tuttum sarıldım hemen
Milyonlarca kalbin çarptığı saçlarına
Hadi dedim şimdi
Gürül gürül gidelim
Devrile devrile gidelim
Akdenize

Erdinç Durukan


Waterfall, by Arkadiy Kurta




Passato / Vincenzo Cardarelli

PASSATO

I ricordi, queste ombre troppo lunghe
del nostro breve corpo,
questo strascico di morte
che noi lasciamo vivendo
i lugubri e durevoli ricordi,
eccoli già apparire:
melanconici e muti
fantasmi agitati da un vento funebre.
E tu non sei più che un ricordo.
Sei trapassata nella mia memoria.
Ora sì, posso dire che
che m'appartieni
e qualche cosa fra di noi è accaduto
irrevocabilmente.
Tutto finì, così rapito!
Precipitoso e lieve
il tempo ci raggiunse.
Di fuggevoli istanti ordì una storia
ben chiusa e triste.
Dovevamo saperlo che l'amore
brucia la vita e fa volare il tempo.

Vincenzo Cardarelli





PAST

Our memories, these exceedingly long shadows
of our brief body,
this tail of death
that we leave behind as we live,
the dreadful and lasting memories,
here they appear already:
melancholic and mute
ghosts agitated by a funereal wind.
And by now you are nothing more than a memory.
Your are well past and gone in my memory.
Yes, now I can say that
you belong to me
and something between us had happened
irrevocably.
All ended, taken away!
Precipitous and gentle
our time caught up with us.
Made of fleeting moments, it has woven
a circled and sad story.
We ought to have known that love
burns life and gives time flying wings.

From the collection "Poesie," 1942, by Vincenzo Cardarelli

Translated by Alessandro Baruffi

(From "Vincenzo Cardarelli: The Forgotten amongst the Great. A Collection of the Best Poems. Translated in English. Alessandro Baruffi")





PASADO

Los recuerdos, estas sombras tan largas
de nuestro breve cuerpo;
este arrastramiento de muerte
que dejamos mientras vivimos,
los lúgubres y durables recuerdos,
helos aquí de nuevo:
melancólicos y mudos,
fantasmas agitados por un viento fúnebre.
Y ya no eres más que un recuerdo.
Estás clavada en mi memoria.
Ahora sí puedo decir
que eres mía
y que algo sucedió entre nosotros
irrevocablemente.
¡Todo acabó tan rápido!
Precipitado y leve
nos alcanzó el tiempo.
De instantes fugitivos urdí una historia
enmarañada y triste.
Debimos saber que el amor
quema la vida y hace volar el tiempo.

Vincenzo Cardarelli

Traducción de Guillermo Fernández





GEÇMİŞ

Anılar, kısa bedenimizin
o uzun gölgeleri,
yaşarken bıraktığımız
o ölüm izleri,
kasvetli, bitimsiz anılar
beliriyor işte:
karanlık rüzgârın kıpırdattığı
hüzünlü, suskun imgeler.
Sen de anıdan başka bir şey değilsin artık.
Belleğimdeki geçmişsin.
Artık söyleyebilirim
sen benimsin
bir şeyler geçti aramızda
geri dönüşü yok.
Her şey bitti, öylesine çabuk!
Koşarcasına, usulca
zaman doldu.
Akıp giden saatler kapandı
bitik ve hazin bir öyküye.
Bilmeliydik aşkın yakıp kül ettiğini
yaşamı, savurduğu zamanı.

Vincenzo Cardarelli

Çeviri: Gülbende Kuray


A la Chapelle, Paris, 1933, by Marcel Bovis

22 Ağustos 2013 Perşembe

Blind (2007)

"My love, my everything. When you read this letter, you'll see how beautiful the world can be. I never felt more beautiful than when seen through your hands, love. My love, seek me with your hands and ears. I am happy to have known the greatest love. The purest. True love is blind. For eternity.

Marie"

Blind (2007) - A quote from the movie.





"Aşkım, her şeyim. Bu mektubu okurken, dünyanın ne kadar güzel olduğunu görüyor olacaksın. Ellerinde aşkı hissettiğim ana dek, kendimi asla böyle güzel hissetmemiştim. Aşkım, ellerinle, dinleyerek ara beni. Bu büyük aşkı yaşadığım için çok mutluyum. En saf. Gerçek aşk kördür. Sonsuza dek.

Marie"

Kör (2007) - Filmden bir alıntı.


Blind (2007) - A scene from the movie.

Dove sei tu luce, è il mattino / Cesare Pavese

Dove sei tu luce, è il mattino
Tu eri la vita e le cose.
In te desti respiravamo
sotto il cielo che ancora è in noi.
Non pena non febbre allora,
non quest'ombra greve del giorno
affollato e diverso. O luce,
chiarezza lontana, respiro
affannoso, rivolgi gli occhi
immobili e chiari su noi.
È buio il mattino che passa
senza la luce dei tuoi occhi.

Cesare Pavese - (30 Marzo 1950)





Being light itself, where you are
is morning. You will be life
and all things.
Awakened in you, we drew breath
under the sky that is still there in us.
No pain then, no fever,
nor this grievous shadow of
a crowded and different day. O light,
distant clarity, wearisome breath, turn your
still clear eyes back upon us.
The passing morning is dark
without the light of your eyes.

Cesare Pavese - (30 March 1950)

Translated by Duncan Bush





Donde tú estás, luz, está la mañana.
Tú eras la vida, eras las cosas.
En ti despiertos respirábamos
bajo el cielo que aún está en nosotros.
Entonces no había pena, no había fiebre,
ni esta sombra pesada de los días
tumultuosos y ajenos. Claridad
lejana, oh luz, aliento
anhelante, otra vez vuelve tus ojos
claros e inmóviles sobre nosotros.
Sombría es la mañana cuando pasa
sin la luz de tus ojos.

Cesare Pavese - (30 Marzo 1950)





senin olduğun yerde, ışık, gündüzdür
sen yaşamdın ve varlıklar
sende uyanık soluyorduk
henüz içimizde olmayan göğün altında
acı değil ateş değil o zaman
kalabalık, farklı günün
ağır gölgesi değil. ey ışık
uzak aydınlık, soluksuz kalmış nefes
hareketsiz, açık gözlerini
bize yönelt
gözlerinin ışığı olmadan geçen
gündüz karanlıktır

Cesare Pavese - (30 Mart 1950)

Çeviri: Kemal Atakay


Woman and the Ocean, 1930, by Julius Shulman

Il mestiere di vivere / Cesare Pavese

"Quale mondo giaccia di là di questo mare non so, ma ogni mare ha l'altra riva, e arriverò."

Cesare Pavese - (Il mestiere di vivere, 16 febbraio 1936)





"What world lies beyond that stormy sea I do not know, but every ocean has a distant shore, and I shall reach it."

Cesare Pavese - (This Business of Living, 16 February 1936)





"Bu fırtınalı denizin ötesinde nasıl bir dünya var bilmiyorum, ama her okyanusun, uzak da olsa, bir başka kıyısı vardır."

Cesare Pavese - (Yaşama Uğraşı, 16 Şubat 1936)


Unknown photographer

21 Ağustos 2013 Çarşamba

O que há em mim é sobretudo cansaço / Fernando Pessoa

O que há em mim é sobretudo cansaço

O que há em mim é sobretudo cansaço
Não disto nem daquilo,
Nem sequer de tudo ou de nada:
Cansaço assim mesmo, ele mesmo,
Cansaço.

A subtileza das sensações inúteis,
As paixões violentas por coisa nenhuma,
Os amores intensos por o suposto alguém.
Essas coisas todas -
Essas e o que faz falta nelas eternamente -;
Tudo isso faz um cansaço,
Este cansaço,
Cansaço.

Há sem dúvida quem ame o infinito,
Há sem dúvida quem deseje o impossível,
Há sem dúvida quem não queira nada -
Três tipos de idealistas, e eu nenhum deles:
Porque eu amo infinitamente o finito,
Porque eu desejo impossivelmente o possível,
Porque eu quero tudo, ou um pouco mais, se puder ser,
Ou até se não puder ser...

E o resultado?
Para eles a vida vivida ou sonhada,
Para eles o sonho sonhado ou vivido,
Para eles a média entre tudo e nada, isto é, isto...
Para mim só um grande, um profundo,
E, ah com que felicidade infecundo, cansaço,
Um supremíssimo cansaço.
Íssimo, íssimo. íssimo,
Cansaço...

Álvaro de Campos - (Fernando Pessoa)





Lo que hay en mí es sobre todo cansancio

Lo que hay en mí es sobre todo cansancio;
No de esto ni de aquello,
ni siquiera de todo o de nada:
Cansancio tal cual, en sí mismo,
cansancio.

La sutileza de las sensaciones inútiles,
las pasiones violentas por nada,
los amores intensos por lo imaginado en alguien,
todas esa cosas
-éstas y lo que en ellas falta eternamente-;
todo esto hace un cansancio,
este cansancio,
cansancio.

Hay sin duda quien ama lo infinito,
hay sin duda quien desea lo imposible,
hay sin duda quien nunca quiere nada;
tres tipos idealistas, y yo ninguno de ellos:
Porque yo amo infinitamente lo finito,
porque yo deseo imposiblemente lo posible,
porque lo quiero todo, y un poco más si puede ser,
y hasta si no puede ser…

¿Y el resultado?
Para ellos la vida vivida o soñada,
para ellos el sueño soñado o vivido,
para ellos la media entre todo y nada; es decir, esto…
Para mí sólo un grande, un profundo
y, ah, con qué felicidad, infecundo cansancio,
un supremísimo cansancio,
ísimo, ísimo, ísimo,
Cansancio…

Álvaro de Campos - (Fernando Pessoa)





What I feel more than anything is tiredness

What I feel more than anything is - tiredness -
Not that I'm tired of anything in particular,
Nor even of anything, or nothing,
Tiredness only, only tiredness.

The subtlety of useless feelings,
Violent emotions felt for absolutely nothing,
Passionate love for what I think I see in someone,
All that stuff -
That stuff and what it is forever lacking,
All that makes for tiredness,
This tiredness,
Tiredness.

There's bound to be someone loving the infinite,
There's bound to be someone wanting the impossible,
There's bound to be someone wanting nothing,
Three kinds of idealist and none of them me:
For I love what's finite, infinitely,
For I love what's possible, impossibly,
For I want everything, or a bit more, if possible,
Or even if not possible...

And the result?
For them, lives lived or dreamed,
For them dreams dreamed or lived,
For them the in-between of everything and nothing...
For me, just a great, deep,
Blissfully barren tiredness,
Utter tiredness,
Utter, utter, utter
Tiredness...

Álvaro de Campos - (Fernando Pessoa)

Translated by Anthony Weir





Quello che c'è in me è soprattutto stanchezza

Quello che c'è in me è soprattutto stanchezza
non di questo o di quello
e neppure di tutto o di niente:
stanchezza semplicemente, in sé,
stanchezza.

La sottigliezza delle sensazioni inutili,
le violente passioni per nulla,
gli amori intensi per ciò che si suppone in qualcuno,
tutte queste cose -
queste e cio' che manca in esse eternamente -
tutto ciò produce stanchezza,
questa stanchezza,
stanchezza.

C'è senza dubbio chi ama l'infinito,
c'è senza dubbio chi desidera l'impossibile,
c'è senza dubbio chi non vuole niente -
tre tipi di idealisti, e io nessuno di questi:
perchè io amo infinitamente il finito,
perchè io desidero impossibilmente il possibile,
perchè voglio tutto, o ancora di più, se può essere,
o anche se non può essere...

E il risultato?
Per loro la vita vissuta o sognata,
per loro il sogno sognato o vissuto,
per loro la media fra tutto e niente, cioè la vita...
Per me solo una grande, una profonda,
e, ah, con quale felicità, infeconda stanchezza,
una supremissima stanchezza,
issima, issima, issima,
stanchezza...

Álvaro de Campos - (Fernando Pessoa)





YORGUNLUK

İçimdeki şey bütün yorgunlukların üstünde.
Sebebi ne şu ne bu,
Hatta ne her şey ne de hiçbir şey:
Yorgunluk bizzat, sadece kendisi,
Yorgunluk.

Yararsız duyumların incecikliği,
Sebepsiz baş gösteren şiddetli tutkular,
İnsanlarda var sandığımız şeye duyulan yoğun sevgi,
Bütün bu şeylerin hepsi-
Bunlar, ve onlarda ezeleninden eksik olan şey-,
Bütün bunlar yorgunluğa yol açar,
Bu yorgunluğa,
Yorgunluğa.

Kuşkusuz sonsuzu sevenler vardır,
Kuşkusuz imkansızı arzulayanlar vardır,
Kuşkusuz hiçbir şey istemeyenler vardır.
Üç tür idealist bunlar, ve ben onlardan biri değilim:
Çünkü benim sonluya sonsuz sevgim var,
Çünkü benim mümküne imkansız arzum var,
Çünkü ben her şeyi istiyorum, ya da birazcık fazlasını, olabilirse,
Olamazsa bile hatta...

Peki ya sonuç?
Onlar için, yaşanan ya da düşlenen hayat,
Onlar için, düşlenen ya da yaşanan düş,
Onlar için, her şey ile hiçbir şeyin arasındaki, yani, yani...
Benim için, sadece bir büyük, bir derin,
Ve ah! meyvesiz mutluluğuyla, yorgunluk,
Bir yüce ve mübalağa yorgunluk,
Mübalağa, mübalağa, mübalağa
Yorgunluk.

Fernando Pessoa

Álvaro de Campos - (Fernando Pessoa)


Photo by Alena Goncharova