No podía haber tregua porque apenas las pausas se prolongaban más allá de la saciedad momentánea, volvíamos a mirarnos y éramos los de antes, por fuera del reconocimiento y de la reconciliación, aunque rodáramos una vez más entre quejas y caricias, ahogando con el peso de los cuerpos el latir de ese otro tiempo que esperaba indiferente en la llama de un nuevo fósforo, en el sabor de un nuevo trago. Qué decirnos que no fueran superficies e ilusiones, de qué hablar si no pasaríamos nunca al otro lado para cerrar el dibujo, si seguíamos buscándonos desde muertos y muñecas. Qué decirle a Hélène cuando yo mismo me sentía tan lejos, buscándola todavía en la ciudad como durante tanto tiempo la había buscado en la zona, en el más imperceptible cambio de su rostro, en la esperanza de que algo de su remota sonrisa fuera solamente para mí. Y sin embargo debí decírselo porque de a ratos hablábamos en la oscuridad, de boca a boca, con frases que venían de las caricias o las interrumpían para traernos de nuevo a ese otro encuentro aplazado, a ese tranvía donde yo ni siquiera había subido por ella, donde la había encontrado por un mero lujo de la ciudad, del orden de la ciudad, para perderla casi en seguida como tantas otras veces en la zona o ahora, apretado contra ella, sintiéndola deshacerse una y otra vez como una ola repetida, inapresable. Y qué responder a esa ansiedad que me buscaba y me acorralaba como sus labios venían a los míos en un interminable reconocimiento, yo que no había encontrado nunca a Juan en la ciudad, que nada sabía de esa persecución interrumpida por un error más, por la torpeza de bajar en una esquina diferente. De qué podía servirme que él me apretara desesperadamente, prometiéndome seguir, encontrarme al fin como nos habíamos encontrado de este lado, si algo que estaba al borde de todo lenguaje y de todo pensamiento se me hincaba con la seguridad de que nada ocurría así, que en algún momento yo debería seguir y llevar el paquete al lugar de la cita, y quizá sólo entonces, a partir de ese momento, pero tampoco, tampoco así, la más honda de sus caricias no me quitaría esa certidumbre, esa ceniza contra la piel donde ya empezaba a secarse el sudor de la noche. Se lo dije, le hablé de esa misión incomprensible que había empezado sin empezar, como todo en la ciudad o en la vida, le dije que tenía que encontrarme con alguien en la ciudad, y él debió imaginar (su boca me mordía suavemente, sus manos me buscaban otra vez) que acaso llegaría, que finalmente llegaría al último encuentro, adiviné en su piel y en su saliva que todavía le quedaba esa última ilusión, la de que la cita fuera con él, que los derroteros se unieran finalmente en alguna de las habitaciones de la ciudad.
— No lo creo —dijo Hélène—. Ojalá fuera así pero no lo creo. Allá será lo mismo para mí.
— Pero ahora, Hélène, ahora que por fin...
— Ahora ya es antes, ahora va a amanecer y todo va a recomenzar, nos veremos otra vez los ojos, comprenderemos.
— Aquí eres mía —murmuró Juan—, aquí y ahora es la verdad, la única. ¿Qué nos importa esa cita, los desencuentros? Niégate a ir, rebélate, tira el maldito paquete al canal, o búscame también allá como yo te estoy buscando. No puede ser que no nos encontremos, ahora. Tendrían que matarnos para que no nos encontráramos.
La sentí encogerse, retraerse entre mis brazos, como si algo en ella se parapetara, negándose a ceder. Teníamos de pronto frío, nos envolvimos en la sábana mojada y sentimos venir la primera luz, olimos nuestros cuerpos cansados, la baba de la noche que empezaba a retirarse de nosotros tirados en una playa sucia de resaca, de pedazos de madera y de vidrios. Todo era ya antes, Hélène lo había dicho y su cuerpo apenas tibio pesaba entre mis brazos como una renuncia abominable. La besé hasta que me negó su boca con un quejido, la apreté contra mí, llamándola, pidiéndole una vez más que me ayudara a encontrarla. La oíreír con una risa seca, su mano se posó en mi boca para alejarme de su cara.
— Aquí decidimos tan fácilmente cualquier cosa —dijo Hélène—, y en este mismo momento puede ser que tú estés sufriendo porque andas desnudo por los pasillos o no tienes jabón para bañarte, mientras yo he llegado quizá a donde tenía que llegar y estoy entregando el paquete, si hay que entregarlo. ¿Qué sabemos de nosotros mismos, allá? ¿Por qué imaginarlo consecutivamente, cuando tal vez ya todo se ha resuelto en la ciudad, y esto es la prueba?
— Por favor —dijo Juan buscándole la boca—. Por favor, Hélène.
Pero Hélène volvió a reír en la sombra, y Juan se echó atrás y buscó la llave de la luz, y de la nada saltó el pelo de Hélène donde estaba perdida una de sus manos, la curva de sus pequeños senos alzados, el vello del vientre y la garganta breve y ancha, los hombros esbeltos pero con una fuerza que él había tenido que doblegar, hundir obstinadamente en las sábanas hasta poder atarse a una boca sellada y dura, enseñarle a entreabrirla, a quejarse entre sus dientes que hubieran podido morderlo en plena carne antes de ceder a su lengua y mezclar los últimos besos en un solo lamento interminable. El dardo de la luz se clavó en el final de la risa de Hélène y Juan le vio unos ojos muy abiertos, de pupilas dilatadas, una expresión de maldad primordial, de una ignorada negativa a su propio deseo que se refugiaba ahora en las manos y las piernas anudándose al cuerpo de Juan, acariciándolo y llamándolo hasta que él la tendió boca abajo y cayó sobre ella hundiendo la boca en su pelo, obligándola a apartar los muslos para penetrarla duramente y quedarse en ella con todo su peso, sumido hasta el dolor, sabiendo que las quejas de Hélène eran gozo y repulsa a la vez, un placer rabioso que la sacudía espasmódicamente y le torcía la cabeza a uno y otro lado bajo los dientes de Juan que mordían en su pelo y la ataban al peso de su cuerpo. Y otra vez fue ella quien se volcó sobre él para recibirlo con un solo envión de los riñones y gritar en el suplicio, y al término del goce, estando sobre él y pegada a él, con el pelo metido en los ojos entrecerrados de Juan, le dijo que sí, que se quedaría con él, que tirara la muñeca a la basura, que la librara de los últimos restos de olor de muerte que había en la casa y en la clínica, que no le dijera nunca más hasta luego, que no se dejara tomar, que se salvara de sí mismo, y se lo dijo estando sobre él, doblegándolo bajo su fuerza inconcebible, como poseyéndolo, y después resbaló de lado, colmada y llorando con hipo seco y breve que inquietó a Juan desde la modorra que lo ganaba, desde la paz de haber oído todo eso, de haber sido todo eso, de imaginar que ahora no tendría que seguir buscando a Hélène en la ciudad, que de alguna manera el muchacho muerto había perdonado y estaba con ellos y ya no diría nunca más hasta luego porque no habría hasta luego ahora que Hélène se quedaría junto a él acurrucada y dormida y temblando por momentos hasta que la tapó y la besó en el puente de la nariz donde era tan dulce besarla, y Hélène abrió los ojos y le sonrió para hablarle, con otro cigarrillo, de Celia."
Julio Cortázar — (62 Modelo para armar, 1968)
"Törensel bir dönenme gibiydi kalkıp bir bardak içki almak, bir lambayı ya da bir sigarayı yakıp söndürmek, dayanılmaz bir biçimde ve onları anında ayıran bir şiddetle sarılmak, sanki ihtirastan uzak olmak gitgide daha acı bir hal alıyormuş gibi. Alttan alta, düşman zamanın bir nabız gibi attığı ezici sessizlik, Hélène'in sanki uyuyacakmış gibi kolunu ısrarla yüzüne örtmesi, omuzlarının soğuktan titremesi, Juan'ın el yordamıyla bir örtü bulup onu bir anlığına örtmesi, sonra tekrar çıplak bırakması, onu yüzüstü yatırması veya karanlık sırtında yeni bir unutuş ya da başlangıç patikasını okşaması.
İnfazın ertelenmesi mümkün değildi; çünkü anlık doygunlukları takip eden duraklamalar uzayınca birbirimize bakıyorduk ve eskisi gibi olduğumuzu görüyorduk, kabul ve uzlaşmanın dışında; sonra kucaklaşmalar ve inlemelerle yuvarlansak da, bir başka kibritin alevinde ya da bir başka içkinin tadında kayıtsızca bekleyen o düşman zamanı ezmek için gövdelerimizin ağırlığını kullansak da faydası yoktu. Bunun yüzeyler ve yanılsamalardan ibaret olmadığını yinelemek neye yarardı? Ölü adamlarda ve bebeklerde birbirimizi aramaya devam edeceksek asla öte tarafa geçip şekli tamamına erdiremeyecekmişiz gibi konuşmak neye yarardı? Bunu Hélène'e anlatmanın ne faydası vardı, ben bile kendimi öyle uzak hissediyordum ki, daha önce defalarca mıntıkada aradığım gibi şehirde arıyordum onu hala, yüzünde ufacık bir değişiklik arıyordum, mesafeli gülüşünün sadece benim için olduğunu umuyordum. Yine de ona bazı şeyler açıklamam gerekiyordu; çünkü ara ara karanlıkta ağız ağıza konuşuyorduk, okşamalardan kaynaklanan ya da onları bölen sözler sarf ediyorduk, bizi o ertelenmiş buluşmaya, onun yüzünden binmeyi bile başaramadığım o tramvaya götürsün diye; şehrin, şehrin düzeninin bir kaprisi sayesinde bulmuştum onu orada, mıntıkada defalarca ya da şimdi olduğu gibi çabucak kaybetmiştim, ona sımsıkı sarılsam da ele avuca sığmaz bir dalga gibi gidip geldiğini hissediyordum. Sonsuz bir tanışıklıkla dudakları dudaklarıma değerken beni kuşatan o endişeyi nasıl dindirebilirdim, ben ki Juan'a şehirde hiç rastlamamıştım, bir hata daha yapmakla, yanlış bir köşede inmekle yarıda kestiğimi söylediği o takipten hiç haberim yoktu. Çaresizlikle bana sarılmasının, beni takip edeceğine söz vermesinin, bu tarafta olduğu gibi o tarafta da beni bulacağını söylemesinin ne faydası vardı; bütün o konuşmaların ve düşüncelerin eşiğinde bir yerde böyle bir şeyin asla olmayacağını kesinleyen bir ışık aydınlatıyordu içimi, yoluma devam etmem o paketle randevu yerine gitmem gerekecekti ve belki yalnız olacaktım, o andan itibaren; ama değil, öyle de değil. Ne kadar sıkı sarılırsa sarılsın buna olan inancımı, üstünde gecenin terinin kurumaya başladığı tenimdeki külü değiştiremezdi. Ona anlattım; şehirdeki ya da hayattaki her şey gibi başlangıçsız başlayan o akılalmaz görevden söz ettim. Şehirde birisiyle buluşmam gerektiğini söyledim, herhalde (hafif hafif ısırıyordu beni ağzı, elleri yine beni arıyordu) oraya gidebileceğimi düşünüyordu, son buluşmaya yetişeceğimi. Teninden ve salyasından hala bu son yanılsama içinde olduğunu tahmin ettim, randevunun onunla olduğunu, şehirdeki otelin odalarından birinde sonunda bir araya geleceğimizi zannediyordu.
"Sanmam" dedi Hélène. "Keşke öyle olsaydı; ama öyle değil. Orada da aynı şeyler olacak."
"Ama artık, Hélène, artık sonunda.."
"Her şey çoktan eskisi gibi. Şafak sökecek ve her şey baştan başlayacak. Tekrar birbirimizin gözlerini göreceğiz, anlayacağız."
"Burada benimsin" diye mırıldandı Juan. "Burada ve şimdi benimsin, bu gerçek, tek gerçek. Randevudan, buluşamamaktan bize ne? Gitmeyi reddet, isyan et, o boktan paketi kanala at ya da benim seni aradığım gibi orada beni ara. Birbirimizi bulmamamız imkansız artık. Birbirimizi bulmamızı engellemek için bizi öldürmeleri lazım."
Omzunu silkti, sanki içinde bir şeyler savunmaya geçiyormuş, teslim olmayı reddediyormuş gibi kollarımda kendini geri attı. Birdenbire üşüdük; ıslak çarşafa sarınıp ilk ışığın gelişini hissettik. Gelgitin tahta ve cam parçalarıyla kirlettiği bir kumsalda yatarken üzerimizden çekilen gecenin salyasının, yorgun gövdelerimizin kokusunu içimize çektik. Her şey çoktan eskisi gibi olmuştu. Hélène öyle demişti ve ılık gövdesi kin dolu bir inkar gibi ağırdı kollarımda. İnleyerek beni itene kadar onu öptüm. Onu kendime bastırdım, adını söyledim, bir kez daha onu bulmama yardım etmesini istedim. Zoraki güldü; elini ağzıma koyup yüzünden uzaklaştırdı.
"Burada bir şeylere karar vermek çok kolay" dedi Hélène, "Şu anda belki de acı çekiyorsun; çünkü koridorlarda çırılçıplak dolaşıyorsun ve yıkanmak için sabunun yok, bu sırada belki de ben gideceğim yere gittim ve paketi teslim ediyorum, eğer yapmam gereken buysa. Orada kendimizi tanıyor muyuz? Neden sonradan sonraya nasıl olduğumuzu tahmin etmeye uğraşıyoruz? Belki de şehirde her şey çözülüyor ve bu da kanıtı."
Ama Hélène karanlıkta yine gülünce Juan kendini geri atıp abajurun düğmesine uzandı ve hiçlikle Hélène'in saçları belirdi, içinde Juan'ın ellerinden biri gizlenmişti, sonra küçük, dik göğüslerinin kavsi, göbeğindeki tüyler, kısa, geniş boynu, dar ama Juan'ı zorlayacak kadar güçlü omuzları, mühürlü, sert dudaklara ulaşabilmek için çarşaflara iyice bastırması gereken omuzları, açılmayı, dişler arasından bir inilti koyvermeyi öğrenmek için bekleyen ağzı, Juan'ın diline teslim olmadan önce onu ısırmaya ve son öpüşleri, sonsuz, yalnız bir ağıta bulamaya müsait olan dişleri. Işığın sivri ucu Hélène'in kahkahasının sonuna saplandı ve onun faltaşı gibi açılmış gözlerinin irileşmiş gözbebeklerinde iptidai bir kötülük ifadesi gördü Juan, Juan'ın gövdesi üzerinde düğüm olan ellere ve bacaklara sığınan kendi ihtirasını inkar eden bir aymazlık ifadesi, bu ihtiras Juan'ı baştan çıkarıyordu, onu çağırıyordu, Hélène'i yüzüstü yatırıp kendi üzerine bıraktı, ağzını saçlarına daldırdı, bütün şiddetiyle içine girip bütün ağırlığıyla acıya batmak için onu açılmaya zorladı, Hélène'in iniltilerinin hem zevkten hem de tiksintiden kaynaklandığını biliyordu, vücudunu kasıp titreten öfkeli bir hazla başını bir yandan bir yana savurdu ama Juan'ın dişleri saçlarına yapışmış, onu gövdesinin ağırlığına mahkum etmişti. Juan'ın üzerine yuvarlanıp kalçasının tek bir hareketiyle onu karşılayan yine Hélène oldu ve acılı bir çığlık attı, sonra hazzın bittiği yerde, saçları Juan'ın gözlerine girmiş, sımsıkı ona yapışmış vaziyette, evet dedi, onunlaydı artık, bebeği çöpe atabilirdi, Juan onu dairede ve hastanede kalan ölüm kokusundan kurtarabilirdi, Juan ona bir daha asla görüşürüz demeyecekti, Juan kimsenin kendini teslim almasına izin vermeyecekti, kendisini kendisinden kurtaracaktı, bütün bunları onun üzerinde, o inanılmaz gücüyle üzerine abanırken söyledi, sanki ona sahipmiş gibi, sonra yana kaydı, görevini yapmıştı ve kuru kuru hıçkırarak ağlayışına endişelendi Juan, oysa üzerine bir mayışıklık çökmeye başlamıştı, bütün o duydukları, bütün o yaptıkları ona huzur vermişti, artık şehirde Hélène'i araması gerekmeyecekti, her nasılsa ölen oğlan affetmişti ve yanlarındaydı ve bir daha asla görüşürüz demeyecekti; çünkü artık görüşürüz diye bir şey yoktu, Hélène öyle demişti, yanında büzüşmüş uyuyor ve titriyordu, üzerini örttü ve burnunun tepesini, öpülmesi çok hoş olan o yeri öptü ve Hélène gözlerini aralayıp gülümseyerek ona bir sigara eşliğinde Celia'yı anlatmaya başladı."
Julio Cortázar — (62 Maket Seti, 1968)
Çeviri: Aslı Biçen (Ayrıntı Yayınları)
 |
| Close relations#4, photo by Olga Komarova |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder