El mar, la tierra, el cielo, el fuego, el viento,
el mundo permanente en que vivimos,
los astros remotísimos que casi nos suplican,
que casi a veces son una mano que acaricia los ojos.
Esa llegada de la luz que descansa en la frente.
¿De dónde llegas, de dónde vienes, amorosa forma que siento respirar,
que siento como un pecho que encerrara una música,
que siento como el rumor de unas arpas angélicas,
ya casi cristalinas como el rumor de los mundos?
¿De dónde vienes, celeste túnica que con forma de rayo luminoso
acaricias una frente que vive y sufre, que ama como lo vivo?;
¿de dónde tú, que tan pronto pareces el recuerdo de un fuego ardiente como el hierro que señala,
como te aplacas sobre la cansada existencia de una cabeza que te comprende?
Tu roce sin gemido tu sonriente llegada como unos labios de arriba,
el murmurar de tu secreto en el oído que espera,
lastima o hace soñar como la pronunciación de un nombre
que sólo pueden decir unos labios que brillan.
Contemplando ahora mismo estos tiernos animalitos que giran por tierra alrededor,
bañados por tu presencia o escala silenciosa,
revelados a su existencia, guardados por la mudez
en la que sólo se oye el batir de las sangres.
Mirando esta nuestra propia piel, nuestro cuerpo visible
porque tú lo revelas, luz que ignoro quién te envía,
luz que llegas todavía como dicha por unos labios,
con la forma de unos dientes o de un beso suplicado,
con todavía el calor de una piel que nos ama.
Dime, dime quién es, quién me llama, quién me dice, quién clama,
dime qué es este envío remotísimo que suplica,
qué llanto a veces escucho cuando eres sólo una lágrima.
Oh tú, celeste luz temblorosa o deseo,
fervorosa esperanza de un pecho que no se extingue,
de un pecho que se lamenta como dos brazos largos
capaces de enlazar una cintura en la tierra.
¡Ay amorosa cadencia de los mundos remotos,
de los amantes que nunca dicen sus sufrimientos,
de los cuerpos que existen, de las almas que existen,
de los cielos infinitos que nos llegan con un silencio!
Vicente Aleixandre
La destrucción o el amor (1935)
LIGHT
Sea, land, sky, fire, wind,
enduring world we live in,
remotest stars nearly imploring us,
at times nearly become a hand caressing our eyes.
Arrival of light reposing on our foreheads.
Where do you arrive from, where do you come from, loving form I feel breathing,
feel like a breast enfolding a melody,
feel like the sound of angelic harps,
nearly transparent now like murmuring worlds?
Where do you come from, celestial gown in shining beam figure
caressing a forehead alive and suffering, and loving like all that lives?;
where from, you who seem as ready to be the memory of a fire glowing like a branding iron,
as to settle calmly on the weary being of an understanding head?
Your unlamenting touch, your smiling arrival like lips from above,
your secret’s whisper in the waiting ear,
wounds or sets to dreaming like pronouncing a name
only gleaming Ups can speak.
Contemplating this very moment the tiny delicate animals spinning round across the earth,
bathed by your presence or your soundless scale,
revealed to their existence, protected by a silence
broken only by many bloods throbbing.
Watching this skin of ours, our body visible
because you reveal it, light whose sender is unknown to me,
light still arriving as though lips had spoken you,
in the form of teeth or an entreated kiss,
with a warmth of skin still loving us.
Tell me, tell me who it is,
tell me what is,
what weeping I hear at times tear.
Oh, you celestial trembling light or yearning,
fervent hope of an inextinguishable breast,
of a breast grieving like two long arms
able to girdle the earth.
Oh fond cadence of distant worlds,
of lovers never speaking their torments,
of existing bodies, of existing souls,
of infinite skies reaching us with their silence!
Vicente Aleixandre
Destruction or Love (1935)
Translated by Robert G. Mowry
LA LUCE
La terra, il mare, il fuoco, il vento,
il durevole mondo in cui viviamo,
gli astri remotissimi che quasi ci supplicano,
che son quasi talora una mano sugli occhi.
Venuta della luce che posa sulla fronte.
Di dove giungi, di dove vieni, amorosa forma che sento respirare,
che sento come un petto che racchiudesse musica,
che sento come arpe angeliche sonanti,
quasi ormai cristalline come il suono dei mondi?
Di dove vieni, celeste tunica che in forma di raggio luminoso
accarezzi una fronte che vive e soffre, che ama come la vita?;
di dove tu, che ora sembri il ricordo di un fuoco ardente come il ferro che marca,
ora ti plachi sopra la stanca esistenza di una testa che ti comprende?
Il tuo sfiorare tacito, il tuo arridente giungere come labbra dall’alto,
il tuo segreto mormorato all’udito che attende,
ferisce o fa sognare come il suono di un nome
che solo labbra fulgide possono pronunciare.
Adesso contemplando le tenere bestiole che si aggirano in terra,
bagnate dalla tua presenza o scala silenziosa,
rivelate alla loro esistenza, difese dalla mutezza
in cui s’ode soltanto il battere del sangue.
Guardando questa nostra pelle, il nostro corpo visibile
perché tu lo riveli, luce che ignoro chi invia,
luce che giungi ancora come detta da labbra,
con la forma di denti o di bacio implorato,
con il calore ancora di una pelle che ci ama.
Dimmi, dimmi chi è, chi mi chiama, chi mi dice, chi invoca,
dimmi che è quest’invio remotissimo che supplica,
che pianto a volte ascolto quando non sei che lagrima.
Oh tu, celeste luce tremante o desiderio,
fervente speranza di un petto che non si estingue,
di un petto che si lamenta come due braccia protese
capaci di allacciare tutt’intorno la terra.
Ahi amorosa cadenza dei mondi remoti,
degli amanti che tacciono sempre le loro pene,
dei corpi che esistono, delle anime che esistono,
dei cieli infiniti che in silenzio ci giungono!
Vicente Aleixandre
(da “La distruzione o amore”, Einaudi, Torino, 1970)
Traduzione di Francesco Tentori Montalto
IŞIK
Deniz, toprak, gökyüzü, ateş, rüzgâr,
Üzerinde yaşadığımız kalıcı dünya.
Neredeyse bize yalvaran uzak yıldızlar,
Bazen gözlerimizi okşayan bir el gibi olurlar.
Işığın o gelişi, alnımda duran.
Nereden geliyorsun, nereden doğuyorsun, soluk alıp verdiğini duyduğum aşk dolu biçim,
Kendi müziğini içinde taşıyan bir göğüs gibi hissettiğim,
Meleksi harplerin fısıltısı gibi,
Neredeyse dünyaların gümbürtüsü gibi billurlaşmış şimdi?
Neden geliyorsun, parıldayan ışık demeti biçimindeki göksel pelerin,
Yaşayan, acı çeken, tüm canlılar gibi seven bir alnı okşayan?
Bir dağlama demiri olarak yakıcı bir ateşin anısına hemen benzeyen sen, nereden geliyorsun,
Seni anlayan bir başın yorgun varoluşunda yatıştırırken kendini?
Okşayışın senin inlemeden, gülümseyişin: çok yukarılardan inen dudakların gelişi gibi,
Senin gizinin fısıltısı, umutla bekleyen bir kulağa,
Yaralıyor ya da yalnızca bir çift parıldayan dudaktan çıkacak
Bir adın söylenişi gibi düş kurduruyor.
Şimdi yanıbaşımızda, senin varlığınla ya da yükselen sessizlikle yıkanan toprakta
Dönüp duran küçük, narin hayvanlara bakıyoruz,
Kendi varoluşuyla açığa çıkan, suskunlukla korunmuş,
Orada insan, onların çarpıp duran kanlarının sesinden başka bir şey duymaz.
Kendi derimize bakıyoruz, çünkü görünen bedenlerimizi
Görünür kılıyorsun, kimin gönderdiğini bilmediğim ışık,
Sanki birinin dudaklarından fısıldanan ışık, dişlerin
Ya da yalvaran bir öpücüğün biçimini alarak geliyor hâlâ,
Bizi seven bir derinin durgun sıcaklığıyla.
Söyle bana, söyle bana, kimdir o, kim çağırıyor beni, kim sesleniyor, kim bağırıyor,
Söyle bana, bu kadar uzaktan gelen bu yalvaran çağrı nedir,
Bu ağlama, sen yalnızca bir göz damlasıyken duyduğum,
Ah sen, göksel ışık, sarsıntı ya da arzu,
Ateşi hiç sönmeyen göğsün tutku dolu umudu,
Ağlayan bir göğüs, sanki ki geniş kol gibi
Topraktaki bir beli kucaklayabilen.
Ah, uzak dünyaların aşk dolu düzeni,
Acılarını asla söylemeyen âşıkların,
Var olan bütün bedenlerin ve ruhların,
Bize sessizlikleriyle ulaşan sonsuz göklerin!
Vicente Aleixandre
Yıkım ya da Aşk (1935)
Çeviri: Tuğrul Tanyol
 |
| Photo by @wauba |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder