Rereading The Dead Lecturer / Adrienne Rich

Rereading The Dead Lecturer

Overthrow. And make new.

An idea. And we felt it.
A meaning. And we caught it
as dimensions spread, gathering
in pre-utopian basements figured shadows
scrawled with smoke and music.

Shed the dead hand,
let sound be sense. A World
echoing everywhere, Fanon, Freire, thin pamphlets lining
raincoat pockets, poetry on walls, damp purple mimeos cranking
-the feeling of an idea. An idea of feeling.

That love could be so resolute.

And the past? Overthrow of systems, forms
could not overthrow the past
nor our
neglect of consequences
Nor that cold will we misnamed.

There were consequences. A world
repeating everywhere: the obliterations.
What’s surreal, hyperreal, virtual,
what’s poetry what’s verse what’s new. What is
a political art.    If we
(who?) ever were conned
into mere definitions.

Adrienne Rich - (No Poetry Will Serve)





Yık. Ve yenisini inşa et.

Bir fikir. Ve onu hissettik.
Bir anlam. Ve onu yakaladık
boyutlar genişlerken, toplanırken
ütopya öncesi bodrumlarda gölgelerin şekilleri
duman ve müzikle karalanmış.

Ölü elden kurtul,
bırak ses anlam olsun. Bir dünya
her yerde yankılanan, Fanon, Freire, ince denemeler dizili
yağmurluk cepleri, duvarda şiirler,
tıkırdayan ıslak mor teksir aletleri
-bir fikrin duygusu. Bir duygunun fikri.

Aşkın bu denli kesin olabileceği.

Ve geçmiş? Sistemleri, şekilleri yıkmak
geçmişi yıkamaz
ne de,
etkilerini umursamayışımızı
Ne de bu soğuk yanlış adlandırılacak.

Etkileri vardı. Bir dünya
kendini her yerde tekrar eden: ortadan kaldırılanlar.
Gerçek üstü, hipergerçek, sanal nedir
şiir nedir mısra nedir yeni nedir. Politik sanat
nedir. Eğer bizler
(kim?) sadece anlamlar kısıtlanıp
aldatılırsak.

Adrienne Rich

Alıntı: https://bukowskininsucune.wordpress.com

Photo by Kai Ziehl