Report from the Interior / Paul Auster

"I no longer know what to say. The rain falls constantly, like sand splattering against the sea. The city is ugly. It is cold—autumn has begun. Never will two people be together—the flesh is invisible, too far away to be touched. Everyone speaks without saying anything, without words, without sense. Legs move drunkenly. The angels dance, and dung is everywhere.

I do nothing. I don’t write, I don’t think. Everything has become heavy, hard, painful. There is neither a beginning to beginning nor an end to ending. Each time it’s destroyed, it reappears among its own ruins. I no longer question it. Once I have finished, I turn around and begin again. I say to myself, just a little more, don’t stop now, just a little more and everything will change, and I go on, even if I don’t know why, I go on, thinking each time will be the last time. Yes, 1 speak, I force the words to make sounds (what for?), these old words, which are no longer mine, these words that fall endlessly from my mouth . . ."

Paul Auster

Report from the Interior (2013)





"Je ne sais plus quoi dire. La pluie tombe toujours, comme une chute de sable sur la mer. La ville est laide. Il fait froid - l'automne a commencé. Jamais deux personnes ne seront ensemble - la chair est invisible, trop loin de toucher. Tout le monde parle sans rien dire, sans paroles, sans sens. Les mouvements des jambes deviennent ivres, les Angels dansent et la merde est partout.

Je ne fais rien. Je n’écris pas, je ne pense pas. Tout est devenu lourd, difficile, pénible. Il n’y a ni commencement de commençant ni fin de finissant. Chaqué fois qu ii est détruit, il paraìt encore parmi ses propres ruines. Je ne le questionne plus. Une fois fini je retourne et je commence encore. Je me dis, un petit peu plus, n’arretes pas maintenant, un petit peu plus et tout changera, et je continue, meme si je ne comprende pas pourquoi, je continue, et je pense que chaqué fois sera la derniére. Oui, je parle, je force les paroles à sonner (a quoi bon?), ces paroles anciennes, qui ne sont plus les miennes, ces paroles qui tombent sans cesse de ma bouche . . ."

Paul Auster

Excursions dans la zone intérieure (2013)





"Artık ne diyeceğimi bilmiyorum. Yağmur, denize sıçrayan kumlar gibi sürekli yağıyor. Şehir çirkin. Hava soğuk -sonbahar geldi. İki kişi asla birlikte olamayacaklar- ten görünmüyor, dokunulamayacak kadar uzakta. Herkes hiçbir şey söylemeden konuşuyor, sözcüksüz, anlamsız. Bacaklar kafayı bulmuş gibi sendeliyor. Melekler dans ediyor ve her taraf bok içinde.

Hiçbir şey yapmıyorum. Yazmıyorum, düşünmüyorum. Her şey ağırlaştı, zorlaştı, sinir bozucu oldu. Ne başlangıcın başı var ne de sonucun sonu. Her yok oluşunda kendi yıkıntıları içinden yeniden ortaya çıkıyor. Artık sorgulamıyorum. Bitirir bitirmez dönüp yeniden başlıyorum. Kendi kendime diyorum ki, biraz daha gayret et, şimdi bırakma, biraz daha gayret et ve her şey değişecek; ve neden yaptığımı bilmeden devam ediyorum, her defasında bu son olacak diye düşünerek devam ediyorum. Ne için? Artık benim olmayan bu eskimiş sözcükler, sürekli ağzımdan dökülen bu kelimeler. . ."

Paul Auster

İç Rapor (2013)

"New York Up & Down" series. 1980s, by Frank Horvat