La madre / Gioconda Belli

LA MADRE

La madre
se ha cambiado de ropa.
La falda se ha convertido en pantalón,
los zapatos en botas,
la cartera en mochila.
No canta ya canciones de cuna,
canta canciones de protesta.
Va despeinada y llorando
un amor que la envuelve y sobrecoge.
No quiere ya sólo a sus hijos,
ni se da sólo a sus hijos.
Lleva prendidas en los pechos
miles de bocas hambrientas.
Es madre de niños rotos
de muchachitos que juegan trompo en aceras polvosas
Se ha parido ella misma
sintiéndose –a ratos–
incapaz de soportar tanto amor sobre los hombros,
pensando en el fruto de su carne
–lejano y solo–
llamándola en la noche sin respuesta,
mientras ella responde a otros gritos,
a muchos gritos,
pero siempre pensando en el grito solo de su carne
que es un grito más en ese griterío de pueblo que
la llama
y le arranca hasta sus propios hijos
de los brazos.

Gioconda Belli

(Del libro «Línea de fuego», 1978)





THE MOTHER

The mother
has changed her clothes.
The skirt has become pants,
the shoes, boots;
the purse, a backpack.
She’s not singing lullabies,
she’s singing songs of protest.
Her hair is matted, and she’s crying
for a love that surrounds and overcomes her.
She no longer loves only her own children,
nor gives herself only to her own children.
She has thousands of hungry mouths
pressed to her breasts.
She’s the mother of broken children,
of little boys spinning tops on dusty sidewalks.
She’s given birth to herself,
feeling, at times,
incapable of supporting so much love on her shoulders.
thinking about the fruit of her flesh,
so alone and far away,
calling for her in the night with no reply
while she responds to other cries,
many cries,
but thinking only of the lone shriek of her flesh
one more shriek in that uproar of the people
that calls to her
and tears even her own children
from her arms.

Gioconda Belli

(Line of Fire, 1978)





ANNE

Anne
elbiselerini değiştirdi.
Etek yerine pantolon,
ayakkabı yerine çizme,
el çantası yerine sırt çantası.
Ninniler söylemiyor artık
İsyanlar çağırıyor çünkü onu.
Taranmamış saçlarıyla gidiyor ve ağlıyor,
çünkü büyük bir sevginin tutsağıdır o.
Şimdi yalnızca kendi çocukları değil sevdiği,
dünyası daha büyük.
Yüzlerce aç bebeğin ağzına
veriyor göğüslerini,
anasıdır
tozda çember çeviren oğlanların
perişan çocukların.

Kendi isteğiyle düştü yollara,
ve bazen zayıf hisseder kendini
omuzlarındaki bunca sevgi yükünün altında.
Sonra bedeninin meyvesini düşünür,
uzakta ve yalnız bırakılmış,
geceleri kendisini çağıran
o yavrusunu düşünür,
başka çağrıların peşi sıra koşan anasından
yanıt alamayan yavrusunu.
Kendi canından kopmuş yavrusunun yalnızlık çığlıkları
sürekli çınlar kulaklarında,
ki bunlar
onu çağıran halkın çığlıklarında
bir çığlık daha fazlasıdır yalnızca.
Halkın çığlıkları
kucağından söküp alır hatta
kendi çocuklarını.

Gioconda Belli

Türkçesi: Alper Öktem

(Gioconda Belli - Seni Sevebilmek Nikaragua / Öteki Yayınevi / İkinci Baskı, 1998 / Ankara)

Foto: Blanca López Hernández (1963- ) es una campesina cooperativista y miliciana nicaragüense. "Miliciana de Waswalito" o "Madre armada y niño". Waslala, Nicaragua, 1984, por el fotógrafo nicaragüense Orlando Valenzuela.

Photo by Orlando Valenzuela