scorta per avventura tra le pietraie d'un greto,
esiguo specchio in cui guardi un'ellera e i suoi corimbi;
e su tutto l'abbraccio di un bianco cielo quieto.
Codesto è il mio ricordo; non saprei dire, o lontano,
se dal tuo volto si esprime libera un'anima ingenua,
vero tu sei dei raminghi che il male del mondo estenua
e recano il loro soffrire con sé come un talismano.
Ma questo posso dirti, che la tua pensata effigie
sommerge i crucci estrosi in un'ondata di calma,
e che il tuo aspetto s'insinua nella memoria grigia
schietto come la cima di una giovane palma...
Eugenio Montale - (Ossi di seppia)
I recall your smile, and it is for me a lucid water
Discovered by chance between the pebbles,
a meager mirror in which to watch a reflection of the ivy,
and with it all I embrace a quiet white sky.
Such is my memory; I would not know how to describe,
or distant from your face as it expresses the free, innocent spirit,
Or are you a wanderer who challenges the evil of the world
and who carriers his suffering with himself like a talisman.
But this I can say to you,that the memory of your image
engulfs the animosity in a big, calm wave,
and which your image brings to my vivid memory
Openhearted like the tip of a young palm...
Eugenio Montale - (Cuttlefish Bones)
Translated by Chris Dolezalek
Rememoro tu sonrisa, y es para mí como el agua límpida
hallada al azar en la pedrera de un arenal,
exiguo espejo en el que mira una hiedra sus corimbos;
y encima el abrazo de un tranquilo cielo blanco.
Ese es mi recuerdo; no sabría decir, en la distancia,
si en tu rostro se expresa libre un alma ingenua,
o si verdaderamente eres un fugitivo que el mal del mundo extenúa
llevando su sufrir consigo como un talismán.
Mas esto puedo decirte, que tu imaginada efigie
sumerge mis caprichosas inquietudes en una oleada de calma,
y que tu semblante se insinúa en mi gris memoria
sencillo como la copa de una joven palmera...
Eugenio Montale - (Huesos de Sepia)
Versión de F. Ferrer Lerin
Hep aklımda gülüşün, duru bir su benim için o,
rasgele görülmüş bir su taşlığında bir kumsalın,
bir sarmaşığın kendini seyrettiği ufak ayna;
ve her şeyi bir beyaz göğün kucaklaması, yalın.
Anımdır işte bu benim; bilemem ki, ey uzak sen,
ya özgür bir ruh yüzünde tertemiz açan kendini,
ya dolaştıranlardansın bitik dünyanın derdini,
ya da acılarını tılsım gibi gezdirenlerden.
Ama şunu diyebilirim, düşüncen batık bir yüz
ve hevesler, üzüntüler durgun bir denizde yitik,
ve sızar görünüşün yavaşça külrengi belleğime
körpe bir palmiyenin yukarısı gibi düz, dimdik.
Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)
Çeviri: Sait Maden
 |
| Alice |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder