che non mi arresto più.
Ogni cosa che accosto
è soltanto una nausea,
e bisogna che fugga più lontano.
Oh le donne lascive
che il libertino esausto,
come un ragazzo in sogno,
stringe frenetico e non gode più.
Corsa vertiginosa
che non vede nemmeno più le stelle
perché sono tanto stanche.
Come posso più ormai,
tra tutti questi brividi,
queste striature livide,
fermare la mia vita,
ch’è un gran brivido buio,
come una cieca folgore?
E anche gli occhi son spenti.
Il nero della notte
mi caccia più lontano.
(1 Giugno 1928)
Cesare Pavese
öyle yorgunum ki,
huzur bulamıyorum artık.
yaklaştığım her şey
yalnızca bir bulantı
ve daha uzağa kaçmam gerek.
ah, çekici kadınlar,
tükenmiş çapkının,
düş gören bir genç gibi,
çılgınca sarılıp zevk almadığı artık.
baş döndürücü koşuş
artık yıldızları bile göremeyen,
çok yorgun oldukları için.
nasıl elimden gelir artık,
bütün bu ürpertiler,
bu solgun çizgiler arasında, durdurmak hayatımı,
kocaman, karanlık bir ürperme olan
tıpkı kör bir yıldırım gibi.
gözlerim de söndü.
siyahı gecenin
daha uzağa itiyor beni.
(1 Haziran 1928)
Cesare Pavese
Çeviri: Kemal Atakay
 |
| Photo by Alena Goncharova |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder