Marilyn / Pier Paolo Pasolini

MARILYN

del mondo antico e del mondo futuro
era rimasta solo la bellezza, e tu,
povera sorellina minore,
quella che corre dietro i fratelli più grandi,
e ride e piange con loro, per imitarli,

tu sorellina più piccola,
quella bellezza l'avevi addosso umilmente,
e la tua anima di figlia di piccola gente,
non ha mai saputo di averla,
perché altrimenti non sarebbe stata bellezza.

il mondo te l'ha insegnata,
cosi la tua bellezza divenne sua.

del pauroso mondo antico e del pauroso mondo futuro
era rimasta sola la bellezza, e tu
te la sei portata dietro come un sorriso obbediente.
l'obbedienza richiede troppe lacrime inghiottite,
il darsi agli altri, troppi allegri sguardi
che chiedono la loro pietà! cosi
ti sei portata via la tua bellezza.
spari come un pulviscolo d'oro.

dello stupido mondo antico
e del feroce mondo futuro
era rimasta una bellezza che non si vergognava
di alludere ai piccoli seni di sorellina,
al piccolo ventre cosi facilmente nudo.

e per questo era bellezza, la stessa
che hanno le dolci ragazze del tuo mondo...
le figlie dei commercianti
vincitrici ai concorsi a miami o a londra.
spari come una colombella d'oro.
il mondo te l'ha insegnata,
e cosi la tua bellezza non fu più bellezza.

ma tu continuavi a essere bambina,
sciocca come l'antichità, crudele come il futuro,
e fra te e la tua bellezza posseduta dal potere
si mise tutta la stupidità e la crudeltà del presente.
la portavi sempre dietro come un sorriso tra le lacrime,
impudica per passività, indecente per obbedienza.
spari come una bianca colomba d'oro.

la tua bellezza sopravvissuta dal mondo antico,
richiesta dal mondo futuro, posseduta
dal mondo presente, divenne un male mortale.

ora i fratelli maggiori, finalmente, si voltano,
smettono per un momento i loro maledetti giochi,
escono dalla loro inesorabile distrazione,
e si chiedono: "e' possibile che marilyn,
la piccola marilyn, ci abbia indicato la strada?"
ora sei tu,
quella che non conta nulla, poverina, col suo sorriso,
sei la prima oltre le porte del mondo
abbandonato al suo destino di morte.

Pier Paolo Pasolini





MARILYN

Of the ancient world and of the future world,
only beauty remained, and you,
poor younger sister,
who ran after her older brothers,
and who laughs and cries whit them, to imitate them,
and who wears their small scarves,
secretly touches their books, their small knives,

you little younger sister,
you wore that beauty humbly
and your spirit of common people
you never knew you had it,
becuse otherwise it would not have been beauty.

The world taught you it.
So your beauty became the world’s.

Of the frightening old world and of the frightening future world
only beauty remained, and you,
you brought it with you like an obedient smile.
Obedience requires too many swallowed tears,
giving oneself to others, too many cheerful looks
that ask for pity! So
you took away your beauty.
It disappeared like a golden dust.

Of the stupid ancient world
and of the ferocious future world
a beauty remained that was not embarrassed
to allude to the small breasts of the younger sister,
to the small belly readily nude.
And for this it was beauty, the same kind
that the sweet girls of your world have,
the daughters of coloured immigrants,
the daughters of the poor Europa,
the daughters of salesmen
winners of beauty contests in Miami or London.
It disappeared like a little golden dove.

The world taught it to you
And so your beauty was no longer beauty.

But you continued to be a child,
silly like antiquity, cruel like the future,
and between you and your beauty possessed by Power
all the stupidity cruelty of the present seeped in
You always brought it whit you, like a smile among tears
Shameless for passivity, indecent for obedience
It disappeared like a white golden dove.

Your beauty, having survived from the ancient world,
reguested by the future world, possessed
by the present world, thus became an mortal evil.

Now your older brothers, finally, turn around,
they stop playing their cursed games for a moment,
they come out of their relentless distraction
and ask themselves: ‘Is it possible that Marilyn,
little Marilyn has showed us the way?’
Now you, you are the first, you, younger sister,
the one who didn’t count, poor girl, with her smile,
you are the first to go beyond the gates of the world
that has been abandoned to its destiny of death.

Pier Paolo Pasolini

(Sex, the Self, and the Sacred) - Women in the Cinema of Pier Paolo Pasolini, By Colleen Ryan-Scheutz

http://openlibrary.org/works/OL8398619W/Sex_the_Self_and_the_Sacred





MARILYN

Del mundo antiguo y del mundo futuro
solo quedaba la belleza, y tú,
la pobre hermanita menor,
que corre tras los hermanos mayores,
y ríe y llora con ellos, imitándolos,
y se pone al cuello sus bufandas,
y toca a escondidas sus navajas, sus libros,

tú, la hermanita pequeña,
llevabas la belleza con humildad
y tu alma de hija de gente pobre
nunca supo que la tenía,
porque de otro modo no habría sido belleza.
Se desvaneció como polvillo de oro.

El mundo te la mostró.
Así, tu belleza se hizo suya.

Del estúpido mundo antiguo
y del feroz mundo futuro
quedaba una belleza que no sentía vergüenza
de aludir a tus mínimos senos de hermanita,
a la barriguita tan fácilmente al aire.
Y por eso era belleza, la misma
que tienen las dulces pordioseras de color,
las gitanas, las hijas de los tenderos
que ganan concursos en Miami o en Roma.
Se desvaneció como una palomita de oro.

El mundo te la mostró,
y así tu belleza no fue ya belleza.

Pero tú seguías siendo una niña,
boba como la antigüedad, cruel como el futuro,
y entre tú y tu belleza poseída por el poder
se interpuso la estupidez y crueldad del presente.
Tú la llevabas dentro, como una sonrisa entre lágrimas,
impúdica por pasividad, indecente por obediencia.
La obediencia implica tragarse muchas lágrimas.
Darse a los otros,
miradas demasiado alegres que piden su piedad.
Se desvaneció como pálida sombra de oro.

Así, tu belleza, superviviente del mundo antiguo,
necesaria para el mundo futuro, poseída
por el mundo presente, se convirtió en un mal.

Ahora por fin los hermanos mayores se vuelven,
detienen un momento sus malditos juegos,
salen de su irremediable distracción
y se preguntan: «¿Es posible que Marilyn,
la pequeña Marilyn, nos haya indicado la senda?».
Ahora eres tú la primera, tú, la hermanita pequeña,
la que no se tiene en cuenta, pobrecita, con su sonrisa,
eres tú la primera más allá de las puertas del mundo
abandonado a su destino de muerte.

Pier Paolo Pasolini





ŞİİRLİ SES

Marilyn Monroe için

Geçmiş dünya ile gelecek dünyadan
yalnızca güzellik kalmıştı geriye, bir de sen
çaresiz küçük kardeş,
abilerinin peşinde koşan,
onlara öykünüp, onlarla gülüp ağlayan.
Sen, en küçük kardeş,
alçakgönülle taşıdın sırtında güzelliği
ve halkın içinden gelen kızın ruhu
hiç bilmedi güzel olduğunu,
bilseydi, güzellik olmazdı ki.
Dünya öğretti sana güzelliğini
ve güzelliğin dünyanın oldu.
Korku salan geçmiş dünya ile korku salan gelecek dünyadan
yalnızca güzellik kalmıştı geriye, bir de sen,
uysal bir gülücük gibi sürüdün onu peşinden.
Uysallık bol gözyaşı dökmeyi,
kendini vermeyi, gülen gözlerle
acıya direnmeyi gerektirdi.
Ve alıp götürdün güzelliğini,
Yitip gittin bir altın zerresi gibi.
Aptal geçmiş dünya ile
yabanıl gelecek dünyadan,
bir güzellik kalmıştı geriye, küçük kardeşin
küçük göğüslerini, kolayca açılan küçük göbeğini
vurgulamaktan utanmayan.
Güzellik bunun için vardı,
senin dünyanın tatlı kızlarının...
Miami'de, Londra'da yarışmalar kazanan
tacir kızlarının güzelliklerinin aynı.
Yitip gitti altın bir güvercin gibi.
Dünya öğretti sana güzelliğini,
ve güzelliğin artık güzellik olmaktan çıktı.
Ama sen çocuk olmayı sürdürüyordun,
geçmiş gibi aptal, gelecek gibi acımasız,
ve seninle iktidarın sahip çıktığı güzelliğin arasında,
yer aldı bugünün olanca aptallığı, acımasızlığı.
Gözyaşları arasında bir gülücük gibi sürüdün onu hep peşinden,
edilginliğinle arsız, uysallığınla ahlaksız.
Yitip gitti ak bir altın güvercin gibi.
Geçmiş dünyadan arta kalan,
gelecek dünyanın istediği, şimdiki dünyanın
sahip çıktığı güzelliğin ölümcül bir kötülük oldu.
Şimdi artık abiler dönüp geriye bakıyorlar,
rezil oyunlarına bir an ara veriyorlar,
sağır dalgınlıklarından sıyrılıp
soruyorlar kendilerine: "Marilyn, küçük Marilyn,
yol mu gösterdi yoksa bize?"
Şimdi sen,
hiçbir değeri olmayan, gülümseyen çaresiz kız,
ilk sensin, dünyanın kapılarının ötesinde
ölüm yazgısına terk edilen.

Pier Paolo Pasolini

Çeviri: Rekin Teksoy

Marilyn Monroe