Sonetto 90 / Francesco Petrarca

SONETTO 90

Erano i capei d'oro a l'aura sparsi
che 'n mille dolci nodi gli avolgea,
e 'l vago lume oltra misura ardea
di quei begli occhi ch'or ne son sì scarsi;

e 'l viso di pietosi color farsi,
non so se vero o falso, mi parea:
i' che l'esca amorosa al petto avea,
qual meraviglia se di subito arsi?

Non era l'andar suo cosa mortale
ma d'angelica forma, e le parole
sonavan altro che pur voce umana;

uno spirto celeste, un vivo sole
fu quel ch'i' vidi, e se non fosse or tale,
piaga per allentar d'arco non sana.

Francesco Petrarca





SONNET 90

She used to let her golden hair fly free.
For the wind to toy and tangle and molest;
Her eyes were brighter than the radiant west.
(Seldom they shine so now.) I used to see

Pity look out of those deep eyes on me.
("It was flase pity," you would now protest.)
I had love's tinder heaped within my breast;
What wonder that the flame burnt furiously?

She did not walk in any mortal way,
But with angelic progress; when she spoke,
Unearthly voices sand in unison.

She seemed divine among the dreary folk
Of earth. You say she is not so today?
Well, though the bow's unbent, the wound bleeds on.

Francesco Petrarch





SONE 90

dağılır yele karşı altın saçları
uçuşurdu binbir büklüm içinde
bir hoş ışık vardı gözlerinde
pırıl pırıl, sönmüş o zamandan beri

bir iyilik sarardı yüzünü bazen
bilmem, belki bana öyle gelirdi
ben, o sevdadan can atan deli
nasıl yanıp tutuşmazdım o zaman

yürüdü mü yerden kurtulurdu sanki
melekler öyle yürüse gerek, sözleri
bir başka türlüydü insan sözlerinden

gökte bir ruhtu o, bir canlı güneşti
öyle gördüm ben; öyle değilmiş şimdi
yay gevşemiş, ne çıkar, yara gitmez gönülden

Francesco Petrarca

Çeviri: Sabahattin Eyüboğlu

Mangiacane magic, Tuscany, Italy, 2009, by Petter Hegre