Antico, sono ubriacato dalla voce / Eugenio Montale

ANTICO, SONO UBRIACATO DALLA VOCE

Antico, sono ubriacato dalla voce
ch'esce dalle tue bocche quando si schiudono
come verdi campane e si ributtano
indietro e si disciolgono.
La casa delle mie estati lontane,
t'era accanto, lo sai,
là nel paese dove il sole cuoce
e annuvolano l'aria le zanzare.
Come allora oggi in tua presenza impietro,
mare, ma non più degno
mi credo del solenne ammonimento
del tuo respiro. Tu m'hai detto primo
che il piccino fermento
del mio cuore non era che un momento
del tuo; che mi era in fondo
la tua legge rischiosa: esser vasto e diverso
e insieme fisso:
e svuotarmi cosí d'ogni lordura
come tu fai che sbatti sulle sponde
tra sugheri alghe asterie
le inutili macerie del tuo abisso.

Eugenio Montale - (Ossi di seppia; Mediterraneo)





I'M DRUNK WITH THAT VOICE

I'm drunk with that voice
archaic sea,
pouring from your mouths when they gape
like green bells and are shocked
back and dissolved.
The house of my distant summers,
as you know, belonged to you
there in that country of scorching suns
and low air fogged with midges.
Stunned now, as I once was, in your presence
I no longer believe myself worth
the solemn exhortation of your breath.
It was you who first taught me
my heart's puny tumult
was only a moment of yours --
that at bottom I kept your hazardous
law: to be vast and various
yet steady:
and so to purge myself of rubbish
as you do, hurling on the beaches
among starfish corks seaweed
the waste of your abyss.

Eugenio Montale - (Cuttlefish Bones; Mediterranean)





ANTIGUO, ESTOY EMBRIAGADO POR LA VOZ

Antiguo, estoy embriagado por la voz
que brota de tus bocas cuando se abren
como verdes campanas y se repelen
hacia atrás, disolviéndose.
La casa de mis veranos juveniles
-lo sabes- estaba a tu lado
allá en la tierra donde el sol calcina
y oscurecen el aire los mosquitos.
Hoy como entonces ante ti permanezco
inmóvil, mar, mas no me creo
digno ya de la solemne admonición
de tu aliento. Me dijiste primero
que el pequeño fermento
de mi corazón no era sino un instante
del tuyo, que en el fondo de mí
estaba tu arriesgada ley: ser enorme y diverso
y fijo al mismo tiempo,
para librarme así de toda suciedad,
como tú cuando arrojas a tus playas
entre estrellas de mar, corchos y algas
las inútiles sobras de tu abismo.

Eugenio Montale - (Huesos de Sepia; Mediterráneo)





AKDENİZ

Ey en eski! Sarhoş oldum o sesten
ki üfler ağızların açıldılar mı
yeşil çanlar gibi ve fırlayıp
geriye, silinir giderler.
Uzak yazlarımın evi,
ne yakındaydın, anımsa,
güneşin kavurduğu ülkede
ve sivrisinekler ne güzel kokuturdu havayı.
Taşlaşıyorum bugün o zamanki gibi sende
deniz, ama yakıştıramıyorum artık kendimi
görkemli derslerine soluğunun.
Sen söyledin ilkönce bana
yüreğimdeki ince mayanın
bir an olduğunu ancak
seninkinden; serüvenci
yasan olduğunu içimde: engin ve değişken
ve yerleşik olmak birlikte:
ve boşalttım içimden her kirliliği böylece
sencileyin, ki fırlatırsın kıyılara
denizyıldızları mantarlar yosunlar arasında
uçurumunun yararsız döküntüsünü.

Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)

Çeviri: Sait Maden

Mediterranean Sea, Liguria, Italy