"On aime sur un sourire, sur un regard, sur une épaule. Cela suffit ; alors, dans les longues heures d'espérance ou de tristesse, on fabrique une personne, on compose un caractère. Et quand plus tard on fréquente la personne aimée, on ne peut plus, devant quelques cruelles réalités qu'on soit placé, ôter ce caractère bon, cette nature de femme nous aimant, à l'être qui a tel regard, telle épaule que nous ne pouvons quand elle vieillit, à une personne que nous connaissons depuis sa jeunesse, la lui ôter."
Marcel Proust ~ (A la recherche du temps perdu. Albertine disparue. 1925)
"We fall in love for a smile, a glance, a bare shoulder. That is enough; then, in the long hours of hope or sorrow, we fabricate a person, we compose a character. And when later on we see much of the beloved person, we can no longer, whatever the cruel reality that confronts us, strip off that good character, that nature of a woman who loves us, from the person who bestows that glance, bares that shoulder, than we can when she has grown old eliminate her youthful face from a person whom we have known since her girlhood."
Marcel Proust ~ (In Search of Lost Time. Albertine Gone. 1925)
"Amamos por una sonrisa, por una mirada, por un hombro; entonces, en las largas horas de esperanza o de tristeza, fabricamos una persona y componemos su forma de ser. Y cuando, más adelante, tratamos a la persona amada, no podemos ya, por mucho que nos veamos ante una cruda realidad, quitarle esa forma de ser bondadosa, esa naturaleza de mujer que nos ama, a la persona que tiene esa mirada y ese hombro, como tampoco podemos, cuando envejece, quitarle a alguien la primera cara que llevamos conociendo desde que era joven"
Marcel Proust ~ (En busca del tiempo perdido. Albertine desaparecida. 1925)
"Si ama per un sorriso, per uno sguardo, per una spalla. Tanto basta. Allora, nelle lunghe ore di speranza o di tristezza, ci si fabbrica una persona, si compone un carattere. E quando, più tardi, si frequenta la persona amata, è impossibile ormai (per quanto crudele sia la realtà che ci vien messa innanzi) togliere quel carattere buono, quella natura di donna amorevole all'essere che ha quello sguardo o quella spalla, proprio come non possiamo, quando invecchia, togliere il suo primo volto a una persona che conosciamo fin dalla sua giovinezza."
Marcel Proust ~ (Alla ricerca del tempo perduto. Albertine scomparsa. 1925)
"Bir tebessüm, bir bakış, bir omuz yüzünden aşık oluruz. Bu kadarı yeterlidir; sonra, umut veya hüzün dolu uzun saatler boyunca, bir insan imal eder, bir kişilik yaratırız. Ve ardından, aşık olduğumuz kişiyle görüştüğümüzde, karşımıza ne kadar acımasız gerçekler çıkarsa çıksın, o bakışın, o omzun sahibinden, bu iyi yürekli mizacı, bizi seven kadın kişiliğini bir türlü ayıramayız; gençliğinden beri tanıdığımız bir insan yaşlandığında, gençliğini ondan ayıramayışımız gibi."
Marcel Proust ~ (Kayıp Zamanın İzinde. Albertine Kayıp. 1925)
Çeviri: Roza Hakmen / YKY Yayınları
Nouvelle Vague Bike by Federica Ella |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder