Soliloquy Of The Solipsist / Sylvia Plath

Soliloquy Of The Solipsist

I?
I walk alone;
The midnight street
Spins itself from under my feet;
When my eyes shut
These dreaming houses all snuff out;
Through a whim of mine
Over gables the moon's celestial onion
Hangs high.

I
Make houses shrink
And trees diminish
By going far; my look's leash
Dangles the puppet-people
Who, unaware how they dwindle,
Laugh, kiss, get drunk,
Nor guess that if I choose to blink
They die.

I
When in good humor,
Give grass its green
Blazon sky blue, and endow the sun
With gold;
Yet, in my wintriest moods, I hold
Absolute power
To boycott any color and forbid any flower
To be.

I
Know you appear
Vivid at my side,
Denying you sprang out of my head,
Claiming you feel
Love fiery enough to prove flesh real,
Though it's quite clear
All you beauty, all your wit, is a gift, my dear,
From me.

(1956)

Sylvia Plath





Soliloquio de la solipsista

Yo?
Camino a solas;
La calle a medianoche
Se prolonga bajo mis pies;
Cuando cierro los ojos
Todas estas casas de ensueño se extinguen:
Por un capricho mío
La cebolla celestial de la luna cuelga en lo alto
De los hastiales.

Yo
Hago que las casas se encojan
Y que los árboles mengüen
Alejándose; la traílla de mi mirada
Hace bailar a las personas-marionetas
Que, ignorando que se consumen,
Se ríen, se besan, se emborrachan, sin sospechar
Igualmente que, cada vez que yo parpadeo,
Mueren.

Yo,
Cuando estoy de buen humor,
Doy a la hierba sus colores
Verde blasón y azul celeste, otorgo al sol
Su dorado;
Pero, en mis días invernales, ostento
El poder absoluto
De boicotear los colores y prohibir que las flores
Existan.

Yo,
Sé que tú apareces
Vívida a mi lado,
Negando que brotaste de mi cabeza,
Clamando que sientes un amor
Lo bastante ardiente como para experimentar la carne real,
Aunque salte a la vista,
Querida, que toda tu belleza y todo tu ingenio son dones
Que yo te concedí.

(1956)

Sylvia Plath





SOLILOQUE DE LA SOLIPSISTE

(Soliloquy of the Solipsist)

Moi?
Je vais seule ;
La rue de minuit
Se dévide de sous mes pieds ;
Quand mes yeux se ferment
Ces maisons rêveuses sont toutes mouchées ;
Par un de mes caprices
L’oignon céleste de la lune plane haut
Sur les pignons.

Je
Fais rapetisser les maisons
Et diminuer les arbres
En m’éloignant ; la laisse de mon regard
Balance les marionnettes humaines
Qui, ne se doutant pas à quel point elles s’amenuisent,
Rient, embrassent, se saoulent,
Et ne devinent pas que si je décide de fermer à demi les yeux
Elles meurent.

Je
Si de bonne humeur,
Donne à l’herbe sa verdure
Blasonne le ciel de bleu, et dote le soleil
D’or;
Cependant, dans mes états d’âme les plus glaciaux, je détiens
Le pouvoir absolu
De boycotter les couleurs et d’interdire à toute fleur
D’exister.

Je
Sais que tu parais
Vigoureux à mon côté,
Déniant que tu as jailli de ma tête,
Affirmant que tu sens
L’amour assez ardent pour prouver la réalité de la chair,
Quoiqu’il soit parfaitement clair que
Toute ta beauté, tout ton esprit, ne sont, mon cher, qu’un cadeau
De moi.

(1956)

Sylvia Plath

Traduits de l’anglais par Jean-Pierre Vallotton





Soliloquio della solipsista

Io?
Io cammino sola;
la strada a mezzanotte
si srotola dai miei piedi;
quando chiudo gli occhi
queste case sognanti non sono più;
è per un mio capriccio
che la celeste cipolla della luna sta sospesa
sopra i tetti.

Io
se mi allontano faccio rimpicciolire
le case e riduco gli alberi;
al laccio del mio sguardo
ballonzola la gente-marionetta
che, ignara di scemare,
ride, si bacia, si ubriaca,
e non sa che solo batto ciglio
è morta.

Io,
se di umore lieto,
do all'erba il suo verde,
blasono il cielo d'azzurro e al sole
dono l'oro;
ma nei miei umori più invernali, detengo
il potere assoluto
di boicottare il colore e di proibire ai fiori
l'esistenza.

Io
so che tu appari
vivido al mio fianco,
e neghi d'esser nato dalla mia testa,
e sostieni che il fuoco
dell'amore che senti prova vera la carne,
ma è lampante,
mio caro, che tutta la tua bellezza e l'ingegno sono un dono mio.

(1956)

Sylvia Plath: "Opere"





Tekbencilin Kendi Kendisiyle Konuşması

Ben?
Yalnız yürürüm ben;
Gece yarısı sokağı
Ayaklarımın altından kendi kendine bükülür;
Gözlerim kapandığında
Şu düşleyen evlerin hepsi ölür;
Benim kaprislerim arasından
Üçgen tepeler üstünde asılır yüksekte
Ayın kutsal soğanı.

Ben
Büzerim evleri
Ve eksiltirim ağaçları
Çok iş görerek; görünüşümün yuları
Sarkıtır o kukla insanları
Ki onlar, habersizler nasıl soysuzlaştıklarından,
Gülerken, öperken, sarhoş olurken,
Göz kırpmayı seçtiğim zaman öleceklerini
Tahmin de edemezler.

Ben
Keyfim yerinde olduğunda,
Çimene veririm yeşilini
İşaretlerim göğü maviyle, ve altın ihsan ederim
Güneşe;
Gene de, en zemheri ruh halimde, mutlak gücü
Tutarım elimde
Boykot ederim bütün renkleri ve yasaklarım bütün çiçeklerin
Var olmasını.

Ben
Bilirim görüneceğini senin
Cevval bir şekilde yanımda,
Kafamdan sıçradığını inkar ederek,
Aşk ateşinin tenin gerçekleşmesini kanıtlamak için
Yeterli olduğunu hissettiğini iddia edersin,
Ey kıymetlim, bütün zekânın, bütün güzelliğinin,
Benden bir armağan olduğu
Besbelli olsa bile.

(1956)

Sylvia Plath

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Kai Ziehl