4 Ocak 2022 Salı

The Poet of Ignorance / Anne Sexton

The Poet of Ignorance

Perhaps the earth is floating,
I do not know.
Perhaps the stars are little paper cutups
made by some giant scissors,
I do not know.
Perhaps the moon is a frozen tear,
I do not know.
Perhaps God is only a deep voice
heard by the deaf,
I do not know.

Perhaps I am no one.
True, I have a body
and I cannot escape from it.
I would like to fly out of my head,
but that is out of the question.
It is written on the tablet of destiny
that I am stuck here in this human form.
That being the case
I would like to call attention to my problem.

There is an animal inside me,
clutching fast to my heart,
a huge crab.
The doctors of Boston
have thrown up their hands.
They have tried scalpels,
needles, poison gasses and the like.
The crab remains.
It is a great weight.
I try to forget it, go about my business,
cook the broccoli, open and shut books,
brush my teeth and tie my shoes.
I have tried prayer
but as I pray the crab grips harder
and the pain enlarges.

I had a dream once,
perhaps it was a dream,
that the crab was my ignorance of God.
But who am I to believe in dreams?

Anne Sexton





Le poète de l’ignorance

Peut-être que la terre flotte,
je ne sais pas.
Peut-être que les étoiles sont des bouts de papier
découpés par des ciseaux géants,
je ne sais pas.
Peut-être que la lune est une larme gelée,
je ne sais pas.
Peut-être que Dieu n’est qu’une voix profonde
que les sourds entendent,
je ne sais pas.

Peut-être que je ne suis personne.
C’est vrai, j’ai un corps
et ne peux m’en échapper.
Je voudrais m’envoler hors de ma tête,
mais c’est hors de question.
Il est écrit sur la tablette du destin
que je suis coincée ici sous cette forme humaine.
Cela étant le cas,
je voudrais attirer l’attention sur mon problème.

Il y a un animal en moi,
qui s’agrippe à mon coeur,
un énorme crabe.
Les médecins de Boston
ont jeté l’éponge.
Ils ont essayé les scalpels,
les aiguilles, les gaz toxiques et autres.
Le crabe reste.
C’est un poids énorme.
J’essaie de l’oublier, de vaquer à mes occupations,
de faire cuire du brocoli, d’ouvrir et de refermer des livres,
de me brosser les dents et de lacer mes chaussures.
J’ai essayé de prier
mais j’ai beau prier, le crabe s’agrippe toujours plus fort
et la douleur grandit.

Un jour j’ai fait un rêve,
peut-être était-ce un rêve,
que le crabe était mon ignorance de Dieu.
Mais qui suis-je pour croire aux rêves ?

Anne Sexton





La Poeta de la Ignorancia

Quizá la tierra está flotando,
no lo sé.
Quizá las estrellas son papelitos recortados
por alguna tijera enorme,
no lo sé.
Quizá Dios es sólo una voz profunda
oída por un sordo,
no lo sé.

Quizá soy nadie.
Cierto, tengo un cuerpo
y no puedo escapar de él.
Me gustaría volar fuera de mi cabeza,
pero eso está fuera de discusión.
Está escrito en la lápida del destino
que estoy atorada acá en esta forma humana.
Siendo este el caso
Me gustaría llamar la atención sobre mi problema.

Hay un animal adentro mío,
agarrando rápido mi corazón,
un enorme cangrejo.
Los doctores de Boston
vomitaron sus manos.
Habían probado el bisturí,
agujas, gases tóxicos y su gusto.
El cangrejo sigue.

Es un gran peso.
Intenté olvidarlo, me meto en mis cosas,
cocino brócoli, abro libros cerrados,
me lavo los dientes y ato mis zapatos.
Intenté rezar
pero si rezo el cangrejo apreta más fuerte
y el dolor se agranda.

Tuve un sueño una vez,
quizá fue un sueño,
que el cangrejo era mi ignorancia de Dios.
Pero, quién soy yo para creer en sueños?

Anne Sexton





La Poeta de la Ignorancia

Tal vez la tierra flote,
no lo sé.
Tal vez las estrellas sean figuritas de papel
cortadas por una tijera gigante,
no lo sé.
Tal vez la luna es una lágrima congelada,
no lo sé.
Tal vez Dios sea una voz profunda
que un sordo oye,
no lo sé.

Tal vez no soy ninguna.
Es cierto, tengo un cuerpo
y no puedo escaparme de el.
Me encantaría volar lejos de mi cabeza,
pero sobre eso no hay discusión.
Está escrito en la tabla del destino
que permanezca acá, metida en esta forma humana.
Siendo ese el asunto,
quiero llamar la atención sobre mi problema.

Dentro de mí hay un animal
que me agarra el corazón,
un enorme cangrejo.
Los médicos de Boston
metieron mano.
Probaron con escalpelos,
agujas, gases venenosos y todo eso.
El cangrejo persiste.
Es un gran peso.
Yo trato de olvidarlo, me ocupo de mis cosas,
cocino el brócoli, abro libros cerrados,
me cepillo los dientes, me ato los zapatos.
Probé con la plegaria,
pero cuanto más rezo más aprieta el cangrejo
y el dolor aumenta.

Una vez soñé,
tal vez fue un sueño,
que el cangrejo representaba mi ignorancia de Dios.
Pero ¿quién soy yo para creer en los sueños?

Anne Sexton





Cehaletin Şairi

Belki dünya havada süzülüyordur,
Bilmiyorum.
Belki yıldızlar birtakım dev makaslarla kesilen
küçük el işi kağıtlarıdır.
Belki ay donmuş bir gözyaşıdır,
Bilmiyorum.
Belki Tanrı sadece sağırlar tarafından duyulan
kalın bir sestir,
Bilmiyorum.

Belki ben hiçkimseyim.
Doğru, bir bedenim var
ve ondan kaçamıyorum.
Kafamdan dışarı uçmak isterdim,
ama bu imkansız.
Burada, bu insan formu içinde mahsur kalmam
kader kitabında yazılı.
Hâl böyleyken
Derdime dikkat çekmek istiyorum.

İçimde bir hayvan var,
kalbime sımsıkı yapışan,
kocaman bir yengeç.
Bostonlı doktorlar
Pes ettiler.
Neşterler, iğneler, zehirli gazlar ve benzeri şeyler denediler.
Yengeç hâlâ orada.
Büyük bir yük bu.
Unutmaya çalışıyorum, kendi işime bakmaya,
brokoli pişirmeye, açıp kapatmaya kitapları,
dişlerimi fırçalamaya ve ayakkabılarımı bağlamaya.
Dua etmeyi de denedim
ama ben dua ettikçe daha sıkı tutunuyor yengeç
ve acı büyüyor.

Bir keresinde bir rüya görmüştüm,
bir rüyaydı belki de
yengeç, benim Tanrıya dair cehaletimdi.
Ama ben kimim ki rüyalara inanıyorum?

Anne Sexton

Çeviri: Fatma Nur Türk

Perdue by Silvia Georgieva

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder