"No one ever came to me and said, "You're a fool. There isn't such a thing as God. Somebody's been stuffing you." It wasn't murder. I think God just died of old age. And, when I realized that he wasn't any more, it didn't shock me. It seemed natural and right!
Maybe it was because I was never properly impressed with a religion. I went to Sunday School and liked the stories about Christ and the Christmas star. They were beautiful. They made you warm and happy to think about. But I didn't believe them. The Sunday School teacher talked too much in the way our grade school teacher used to when she told us about George Washington. Pleasant, pretty stories, but not true.
Religion was too vague. God was different. He was something real, something I could feel. But there were only certain times when I could feel it. I used to lie between cool, clean sheets at night after I'd had a bath, after I had washed my hair and scrubbed my knuckles and finger-nails and teeth. Then I could lie quite still in the dark with my face to the window with the trees in it, and talk to God. "I am clean, now. I've never been as clean. I'll never be cleaner." And somehow, it was God. I wasn't sure that it was ..... just something cool and dark and clean.
That wasn't religion, though. There was too much of the physical about it. I couldn't get that same feeling during the day, with my hands in dirty dish water and the hard sun showing up the dirtiness on the roof tops. And after a time, even at night, the feeling of God didn't last. I began to wonder what the minister meant when he said, "God, the father, sees even the smallest sparrow fall. He watches over all his children." That jumbled it all up for me. But I was sure of one thing. If God were a father, with children, that cleanliness I had been feeling wasn't God. So at night, when I went to bed, I would think, "I am clean. I am sleepy." And then I went to sleep. It didn't keep me from enjoying the cleaness any less. I just knew that God wasn't there. He was a man on a throne in Heaven, so he was easy to forget.
Sometimes I found he was useful to remember; especially when I lost things that were important. After slamming through the house, panicky and breathless from searching, I could stop in the middle of a room and shut my eyes. "Please God, let me find my red hat with the blue trimmings." It usually worked. God became a superfather that couldn't spank me. But if I wanted a thing badly enough, he arranged it.
That satisfied me until I began to figure that if God loved all his children equally, why did he bother about my red hat and let other people lose their fathers and mothers for always? I began to see that he didn't have much to do about hats or people dying or anything. They happened whether he wanted them to or not, and he stayed in Heaven and pretended not to notice. I wondered a little why God was such a useless thing. It seemed a waste of time to have him. After that he became less and less, until he was ..... nothingness.
I felt rather proud to think that I had found the truth myself, without help from anyone. It puzzled me that other people hadn't found out, too. God was gone. We were younger. We had reached past him. Why couldn't they see it? It still puzzles me."
Frances Farmer - (God Dies!)
Frances Farmer (1913-1970) was an American film actress who had a tragic life. In 1931, while attending West Seattle High School, she won $100 in a writing contest sponsored by Scholastic Magazine with this touching text about the reason why of her atheism. In the very religious United-States, this essay produced a controversy and Frances Farmer was accused to be an atheist.
http://atheisme.free.fr/Contributions/God_dies.htm
Nadie vino y me dijo: . No fue un asesinato, pienso que simplemente Dios murió de viejo. Y cuando me di cuenta que ya no estaba aquí, no me impresionó. Me pareció justo y natural.
Quizás fue porque nunca me impresionó adecuadamente una religión. Fui a la escuela dominical y me gustaron las historias sobre Cristo y la estrella de Navidad. Eran hermosas. Pensar en ellas me hacía sentir cálida y feliz. Pero no creía en ellas. El maestro de la escuela dominical hablaba de manera parecida a la maestra de escuela primaria cuando nos hablaba de George Washington. Historias agradables y bonitas, pero no verdaderas.
La religión era algo muy vago. Dios era diferente. Era algo real, algo que podía sentir. Pero sólo había ciertos momentos en que podía sentirlo. Solía acostarme entre sábanas limpias y frescas después de darme un baño, lavar mi pelo y frotar mis nudillos, uñas y dientes. Entonces podía estar inmóvil en la oscuridad viendo los árboles a través de la ventana y decirle a Dios: “Estoy limpia ahora. Nunca he estado tan limpia. Nunca estaré más limpia”. Y, de alguna manera, ahí estaba Dios. Aunque no estaba segura que fuera Él ... simplemente era algo fresco, oscuro y limpio.
Sin embargo, eso no era religión. Había algo muy físico en esto. No podía mantener el mismo sentimiento durante el día, con mis manos en el agua lavando platos y con el duro sol mostrando la suciedad de los tejados. Me empecé a preguntar el significado de lo que decía el ministro: “Dios Padre ve caer incluso a la más pequeña paloma. Él vela por todos sus hijos.” Eso me confundía. Pero estaba segura de una cosa: si Dios era el Padre de los niños, esa limpieza que había sentido no era Dios. Así que en la noche, cuando iba a la cama, podía pensar: “Estoy limpia, estoy con sueño”. Y entonces me dormía. Eso no evitó que disfrutara menos la limpieza. Sólo supe que Dios no estaba ahí. Él era un hombre con un trono en el Cielo, así que era fácil de olvidar.
A veces me parecía útil recordarlo, especialmente cuando perdía cosas importantes. Después de dar portazos por la casa, apanicada y sin aliento por la búsqueda, podía detenerme en medio de un cuarto y cerrar los ojos: “Por favor, Dios, ayúdame a encontrar mi sombrero de orla azul”. Normalmente funcionaba. Dios se convirtió en un super-padre que no podía maltratarme. Y si yo quería intensamente algo, Él lo concedía.
Eso me satisfacía hasta que pensé que si Dios amaba igual a todos sus hijos, por qué se preocupaba por mi sombrero rojo y dejaba que otra gente perdiera a sus padres y madres por siempre. Empecé a ver que Él no tenía mucho que ver con sombreros, gente muriendo o cualquier otro asunto. Las cosas sucedían tanto si Él quería como si no, y permanecía en el cielo pretendiendo no ver lo que pasaba. Me pregunté por qué Dios era esa cosa inútil. Me parecía una pérdida de tiempo tenerlo. Después de eso Él se fue disminuyendo poco a poco hasta que se hizo nada.
Me sentí orgullosa de pensar que había encontrado la verdad por mí misma, sin ayuda de nadie, pero me desconcertaba que otra gente no la hubiera encontrado como yo. Dios había muerto. Éramos más jóvenes. Habíamos ido más allá de Él. ¿Por qué no podían ver esto? Eso todavía me desconcierta.
"Dios muere". Por Frances Farmer [82]
[82] Con este escrito, a sus 18 años, Frances Farmer ganó el premio de la revista The Scholastic, en 1931, por el mejor ensayo de estudiantes de High School. Con él adquirió fama nacional y también desató la indignación y la protesta de los pastores y cristianos de la ciudad de Seattle.
http://cadafrontera.blogspot.com/2016/12/frances-farmer-la-felicidad-no-estaba.html
Hiç kimse bana gelip “Salağın tekisin. Tanrı diye bir şey yok. Birileri seni doldurmuş.” demedi. Cinayet değildi. Tanrının yaşlılıktan öldüğünü düşünüyorum. Ve artık olmadığını anlayınca şaşırmadım. Normal ve doğru görünüyordu.
Belki de hiçbir zaman bir dinden çok etkilenmediğim içindi. Pazar okuluna gitmiştim ve İsa ve Bethelem Yıldızı ile ilgili hikayelerden hoşlanmıştım. Güzellerdi. İçinizi ısıtıyorlardı, ve düşününce mutlu ediyorlardı. Ama onlara inanmadım. Pazar okulundaki öğretmen çok konuşuyordu, tıpkı ilkokul öğretmenimizin George Washington’u anlatırken yaptığı gibi. Zevkli, hoş hikayelerdi, ama doğru değillerdi.
Din çok muğlaktı. Tanrı farklıydı. Gerçek gibiydi, hissedebildiğim bir şeydi. Ama yalnızca belirli zamanlarda hissedebiliyordum. Eskiden serin, temiz çarşaflar arasında uzanırdım. Banyo yaptıktan, saçımı yıkayıp, eklemlerimi, parmaklarımı ovaladıktan sonra. Oldukça sessiz bir şekilde uzanırdım karanlıkta, yüzüm ağaçlı olan pencereye dönük ve tanrıyla konuşurdum. “Şimdi temizim. Hiç olmadığım kadar temiz. Hiç olamayacağım kadar temiz.” Ve bir şekilde, o tanrıydı. Onun sadece serin, karanlık ve temiz bir şey olmadığından emin değildim.
Yine de bu din değildi. Çok fazla somuttu. Aynı duyguyu gün içinde hissedemiyordum, ellerim kirli bulaşık suyu içindeyken ve acımasız güneş çatıların tepesindeki kirleri açığa çıkarırken. Ve bir süre sonra gece dahi tanrı hisssiyatı uzun sürmüyordu. Vaizin “Tanrı, baba, en küçük serçenin bile düşüşünü görür. Bütün çocuklarını kollar.” Derken ne demek istediğini merak etmeye başladım. Bu her şeyi karıştırdı benim için. Ama bir şeyden emindim. Eğer tanrı bir babaysa, çocukları varsa, duyumsadığım temizlik hissi tanrı değildi. Bu yüzden geceleri uyumaya gittiğimde, “Temizim. Uykum var.” diye düşünüyordum. Ve uykuya dalıyordum. Bu benim temizlikten aldığım hazzı azaltmıyordu bile. Tanrının orada olmadığını biliyordum işte. O cennetteki tahtında oturan bir adamdı, yani unutmak kolaydı.
Bazen de hatırlamanın faydalı olduğunu seziyordum, özellikle önemli şeyleri kaybettiğimde. Evin altını üstüne getirdikten sonra, panik halinde ve aramaktan nefesim tükenmiş, bir odanın ortasında dururdum ve gözlerimi kapatırdım. “Lütfen tanrım, mavi çizgili kırmızı şapkamı bulayım.” Çoğunlukla işe yarardı. Tanrı kıçıma şaplak atamayacak bir süper babaya dönüştü. Ama bir şeyi yeterince çok istersem, ayarlıyordu.
Bu beni tatmin etti, ta ki eğer tanrı bütün çocuklarını eşit seviyorsa neden benim kırmızı şapkamla uğraşıyor da başka insanların anne babalarını kaybetmesine izin veriyor diye düşünmeye başlayana kadar. Onun şapkalarla veya ölen insanlarla pek ilgisi olmadığını anlamaya başladım. İstese de istemese oluyorlardı ve o cennette oturup fark etmiyormuş gibi davranıyordu. Biraz, tanrının neden bu kadar işe yaramaz bir şey olduğunu merak ettim. Varlığı zaman kaybı gibi göründü. Ondan sonra, azaldıkça azaldı, ta ki.. Hiçliğe kadar.
Gerçeği kendi başıma bulduğum için gururluydum, kimseden yardım almadan. Başka insanların bulamaması da şaşırtıyordu. Tanrı gitmişti. Daha gençtik. Onun ötesine ulaşmıştık. Neden göremiyorlardı? Hala şaşırıyorum.
Frances Farmer - (Tanrı ölür)
Not: Amerikan aktrist Frances Farmer'ın 17 yaşındayken yazdığı ödüllü yazı.
 |
| Frances Farmer (1913-1970) |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder