Sonnet VII / William Shakespeare

Sonnet VII

Lo! in the orient when the gracious light
Lifts up his burning head, each under eye
Doth homage to his new-appearing sight,
Serving with looks his sacred majesty;
And having climb'd the steep-up heavenly hill,
Resembling strong youth in his middle age,
yet mortal looks adore his beauty still,
Attending on his golden pilgrimage;
But when from highmost pitch, with weary car,
Like feeble age, he reeleth from the day,
The eyes, 'fore duteous, now converted are
From his low tract and look another way:
So thou, thyself out-going in thy noon,
Unlook'd on diest, unless thou get a son.

William Shakespeare





Soneto VII

Mira el oriente cuando la grata luz de gracia
levanta su cabeza ardiente, cada ojo que está debajo
rinde homenaje al aparecer de nuevo ante su vista,
sirviendo con miradas su sagrada majestad.
Y, habiendo subido la escarpada colina celestial,
pareciendo fuerte juventud en la mitad de su carrera,
a pesar de eso, mortales miradas adoran su hermosura aún,
acompañándole en su dorada peregrinación,
pero cuando, de la más alta elevación, con cansado carro
como débil vejez, vacila ante el día,
los ojos, antes obedientes, ahora son convertidos
de su baja rejión, y miran a otra parte:
así tú cual tú mismo saliendo de tu mediodía,
no mirado mueres, a menos que tengas un hijo.

William Shakespeare

Traducción de Juan Ramón Jiménez

(Música de otros: traducciones y paráfrasis)





Sonetto VII

Guarda, ad oriente, quando il gentil lume
alza il capo fiammante, rende ogni occhio
quaggiù omaggio al suo riapparire,
la maestà sua sacra ossequiando;
e quando l'erta celeste ha scalato
simile a forte gioventù nel fiore,
la sua beltà sguardi mortali adorano
ancora, e l'aureo pellegrinaggio.
Ma quando giù dal culmine barcolla
qual tarda età, col carro esausto, gli occhi
prima devoti ora sono distolti
dal suo discendere, e guardano altrove.
Così varcando tu il tuo meriggio,
negletto muori, se non hai un figlio.

William Shakespeare





Sonnet VII

Regarde ! à l’orient, quand le soleil gracieux lève sa tête brûlante, tous les yeux ici-bas rendent hommage à son apparition nouvelle, en saluant du regard sa majesté sacrée ;

Et même, quand il a gravi la hauteur escarpée du ciel, semblable à la forte jeunesse dans sa plénitude, les regards mortels adorent encore sa beauté et l’escortent dans son pèlerinage d’or.

Mais, quand du zénith suprême, sur son char alourdi, il va, comme la vieillesse, chancelant au crépuscule, les yeux jusque-là respectueux se détournent de ce météore déchu et regardent ailleurs.

Toi, de même, quand tu auras dépassé ton midi, tu mourras inaperçu, à moins que tu n’aies un fils.

William Shakespeare

Traduction par François-Victor Hugo





Sonnet VII

Ah! de l'orient quand la royale lumière lève sa tête ardente, chaque oeil d'en bas fait hommage à la vision nouvelle survenue, en servant de regards sa majesté sacrée;

Puis comme elle a gravi la céleste colline, ressemblant à la forte jeunessse du plein de l'âge, les mortels regards adorent sa beauté encor et la suivent selon son pélérinage d'or;

Mais quand du sommet haut, par le char fatigué, pareille à l'âge faible elle s'écroule hors du jour, les yeux déjà inquiets prennent une autre voie en se détournant alors de son bas cours;

Ainsi toi, te dépassant toi-même dans ton midi, mourras non regardé si tu n'as pas un fils.

William Shakespeare





SONE VII

Bak, o cânım aydınlık kaldırırken doğudan
Alev alev başını, çevrilir bütün gözler
Onun taptaze doğan güzelliğine, hayran -
Ve kutsal görkemine hizmet etmeği özler.
Sarp yamaçtan çıkarken göklerin tepesine
Gençliğinin gücünü andırır orta yaşı:
Gülyüzüne o fâni bakışlar tapar yine,
Altın yolculuğunda hepsi onun yoldaşı.
Yorgun arabasıyla doruğa çıkar çıkmaz
Yaşlılık çağı gelmiş gibi bırakır günü:
Üstünden ayrılmayan gözler ona hiç bakmaz,
Başka yerleri süzer, izlemez çöküşünü.
Sen de kendi öğle’nde ölüp gözlerden ırak
Unutulmaktan kurtul - bir oğul yaratarak.

William Shakespeare

Çeviri : Talât Sait Halman





7. Sone

Bak! O görkemli ışık kaldırırken yanan başını
Doğuda, altındaki her bir göz kutsar
Onun yeni oluşan endamını,
Kutsal ihtişamını bakışlarıyla kutlarlar;
Ve tırmanırken o dik göksel yamacı,
Orta yaşında bile gücü gençliğindeki gibidir,
Hâlâ hayrandır güzelliğine onların ölümlü bakışları,
Eşlik ederler ona o altın yolculukta.
Fakat doruk noktasından sonra, o bitkin at arabasıyla,
Dermansız ihtiyar misali, yalpalayarak yürür gün ortasında,
Eskiden itaatkâr olan o gözler bakmaz onun derin uçurumuna,
Ve bakarlar şimdi hep başka taraflara.
Orta yaşı geçtiğin zaman, işte böylesin sen,
Kimse bakmazken ölür gidersin, bir oğul sahibi değilsen.

William Shakespeare

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Paul et Clémence, 1982, by Marcel Imsand