31 Ekim 2021 Pazar

Translations / Adrienne Rich

Translations

You show me the poems of some woman
my age, or younger
translated from your language

Certain words occur: enemy, oven, sorrow
enough to let me know
she’s a woman of my time

obsessed

with Love, our subject:
we’ve trained it like ivy to our walls
baked it like bread in our ovens
worn it like lead on our ankles
watched it through binoculars as if
it were a helicopter
bringing food to our famine
or the satellite
of a hostile power

I begin to see that woman
doing things: stirring rice
ironing a skirt
typing a manuscript till dawn

trying to make a call
from a phonebook

the phone rings unanswered
in a man’s bedroom
she hears him telling someone else
never mind. she’ll get tired—
hears him telling her story to her sister

who becomes her enemy
and will in her own time
light her own way to sorrow

ignorant of the fact this way of grief
is shared, unnecessary
and political

(December 25, 1972)

Adrienne Rich





Traducciones

De una mujer
de mi edad o quizá más joven
me muestras poemas
traducidos de tu lengua

Hay ciertas palabras: enemiga, horno, dolor
suficientes para convencerme
que es una mujer de mi tiempo

Obsesionada

por el Amor, nuestro tema:
lo hemos tejido como yedra a nuestros muros
cocido en el horno como pan
cargado como plomo en los tobillos 
visto con binoculares
como si fuera helicóptero
trayendo alimento a nuestra hambre
o el satélite
de un poder hostil

Comienzo a ver a esa mujer
haciendo cosas: cocinando el arroz
planchando la falda
pasando a máquina un manuscrito hasta el alba

intentando llamar
desde una cabina

En el cuarto de un hombre
el teléfono suena sin respuesta 
y le oye decir
“No te preocupes”, “Se cansará”.
Le oye contar su historia a su hermana
que se vuelve enemiga

y que en su propio tiempo velará
su propio camino hacia el dolor
ignorante que ese camino atroz
es compartido, innecesario
y político

(25 de diciembre de 1972)

Adrienne Rich

Traducción de Beth Miller





Traduzioni

Mi mostri le poesie di una donna
la mia età, o più giovane
tradotto dalla tua lingua

Ricorrono alcune parole: nemico, forno, dolore
abbastanza per farmelo sapere
è una donna del mio tempo

ossessionato

con Amore, il nostro soggetto:
l'abbiamo addestrato come l'edera alle nostre mura
sfornato come pane nei nostri forni
indossato come piombo sulle nostre caviglie
guardato attraverso il binocolo come se
era un elicottero
portando cibo alla nostra carestia
o il satellite
di un potere ostile

Comincio a vedere quella donna
fare le cose: mescolare il riso
stirare una gonna
digitando un manoscritto fino all'alba

cercando di fare una chiamata
da una cabina telefonica

Il telefono squilla all'infinito
nella camera da letto di un uomo
lo sente dire a qualcun altro
Non importa. Si stancherà.
lo sente raccontare la sua storia a sua sorella

che diventa il suo nemico
e lo farà a modo suo
illumina la sua via al dolore

ignaro del fatto questo modo di dolore
è condiviso, non necessario
e politico

(25 dicembre 1972)

Adrienne Rich

Self by Silvia Georgieva

28 Ekim 2021 Perşembe

Letters to Milena / Franz Kafka

"I am constantly trying to communicate something incommunicable, to explain something inexplicable, to tell about something I only feel in my bones and which can only be experienced in those bones. Basically it is nothing other than this fear we have so often talked about, but fear spread to everything, fear of the greatest as of the smallest, fear, paralyzing fear of pronouncing a word, although this fear may not only be fear but also a longing for something greater than all that is fearful."

Franz Kafka ~ (Letters to Milena)





"Unerklärbares zu erklären, von etwas zu erzählen, was ich in den Knochen habe und was nur in diesen Knochen erlebt werden kann. Es ist ja vielleicht im Grunde nichts anderes als jene Angst von der schon so oft die Rede war, aber Angst ausgedehnt auf alles, Angst vor dem Größten wie. Kleinsten, Angst, krampfhafte Angst vor dem Aussprechen eines Wortes. Allerdings ist diese Angst vielleicht nicht nur Angst, sondern auch Sehnsucht nach etwas was mehr ist als alles Angsterregende."

Franz Kafka ~ (Briefe an Milena)





"Siempre procuro comunicar algo incomunicable, explicar algo inexplicable, relatar algo que tengo en los huesos y que sólo puede ser vivenciado en esos huesos. Quizá, en el fondo, no sea otra cosa que ese miedo del cual tanto hemos hablado; pero un miedo extendido a todo, miedo tanto a lo más grande, como a lo más pequeño, miedo paralizante a pronunciar una palabra. Quizá ese miedo no sea sólo miedo sino afán de algo que está por encima de todo lo que provoca miedo."

Franz Kafka ~ (Cartas a Milena)





"Io cerco sempre di comunicare qualcosa di non comunicabile, di spiegare qualcosa di inspiegabile, di parlare di ciò che ho nelle ossa e che soltanto in queste ossa può essere vissuto. In fondo non è forse altro che quella paura, della quale si è parlato tante volte, ma paura estesa a tutte le cose, paura delle cose più grandi come delle più piccole, paura, convulsa paura di pronunciare una parola. E' vero che questa paura non è forse soltanto paura, ma anche nostalgia di qualche cosa, e ciò è più di tutto ciò che suscita paura."

Franz Kafka ~ (Lettere a Milena)

Traduzione di Ervino Pocar





"Yazılmaması gerekeni yazmaya, anlatılması zor olanı anlatmaya çabalıyorum; içimde duyduğum, kanıma işlemiş olan şeyler açıklanabilir mi? Aslında belki hep o sözünü ettiğim korkudan başka bir şey değil demek istediğim; ama ne türlü korku? Her şeye sinmiş, her yerde var, sağıma baksam korkuyorum, soluma baksam korkuyorum, bir söz söyleyeceğim diye korkudan titriyorum. Ama kim bilir, belki bu korku yalnız korku değil de bir şeylere ulaşmak isteği, bu istek korkudan da güçlü!"

Franz Kafka ~ (Milena'ya Mektuplar)

Almanca aslından çeviren: Adalet Cimcoz

Photo by Alena Goncharova

27 Ekim 2021 Çarşamba

Il y a souvent plus de choses naufragées ... / Victor Hugo

"Il y a souvent plus de choses naufragées au fond d'une âme qu'au fond de la mer." ~ Victor Hugo





"There are often more things shipwrecked at the bottom of a soul than at the bottom of the sea." ~ Victor Hugo





"A menudo hay más cosas naufragadas en el fondo de un alma que en el fondo del mar." ~ Victor Hugo





"Spesso ci sono più cose naufragate in fondo a un’anima che in fondo al mare." ~ Victor Hugo

Photo by Nirav Patel

The Bell Jar / Sylvia Plath

"I thought the most beautiful thing in the world must be shadow, the million moving shapes and cul-de-sacs of shadow. There was shadow in bureau drawers and closets and suitcases, and shadow under houses and trees and stones, and shadow at the back of people's eyes and smiles, and shadow, miles and miles and miles of it, on the night side of the earth."

Sylvia Plath ~ (The Bell Jar)





"Pensé que la cosa mas hermosa del mundo debía de ser la sombra, el millón de formas animadas y callejones sin salida de la sombra. Había sombra en los cajones de los escritorios y en los armarios y en las maletas, y sombras bajo las casas y los arboles y las piedras, y sombra tras los ojos y las sonrisas de la gente, y sombra, kilómetros y kilómetros de sombra, en el lado de la tierra en que era de noche."

Sylvia Plath ~ (La campana de cristal)




"Mi sembrava che la cosa più bella del mondo doveva essere l'ombra, le mille mobili forme e i mille anfratti dell'ombra. C'era ombra nei cassetti delle scrivanie, negli armadi, nelle valigie, ombra sotto le case, gli alberi, le pietre, ombra dietro gli occhi e i sorrisi della gente, e ombra, miglia e miglia e miglia di ombra, sulla faccia notturna della terra."

Sylvia Plath ~ (La campana di vetro)





"Dünyadaki en güzel şey gölge olmalıydı, gölgenin milyonlarca kımıldayan şekli ve çıkmaz sokakları. Büro çekmecelerinde, dolaplarda, bavullarda hep gölge vardı, evlerin, ağaçların, taşların altında ve insanların gözlerinin, gülümsemelerinin ardında gölge vardı ve dünyanın gece tarafında kilometreler boyunca gölge vardı."

Sylvia Plath ~ (Sırça Fanus)

Çeviri: Handan Saraç / Can Yayınları

Violin and shadow (likely 1950s).
by Stanislav Drozd

25 Ekim 2021 Pazartesi

A well-kempt forest begs Our Lady’s grace; / W. H. Auden

"A well-kempt forest begs Our Lady’s grace;
Someone is not disgusted, or at least
Is laying bets upon the human race
Retaining enough decency to last;
The trees encountered on a country stroll
Reveal a lot about a country’s soul.

A small grove massacred to the last ash,
An oak with heart-rot, give away the show:
This great society is going to smash;
They cannot fool us with how fast they go,
How much they cost each other and the gods.
A culture is no better than its woods."

W. H. Auden ~ (Woods / Bucolics 1952-53)

https://en.wikipedia.org/wiki/Bucolics_(Auden)

https://laudatortemporisacti.blogspot.com/2010/04/culture-is-no-better-than-its-woods.html?m=0





"Un bosque limpio ruega por la gracia de nuestra Señora;
A alguien no le disgusta, o al menos
Apuesta por que la raza humana
Conservará suficiente decencia para durar;
Los árboles encontrados en un paseo campestre
Revelan mucho sobre el alma de un país.

Una pequeña arboleda masacrada hasta la última ceniza,
Un roble con podredumbre de corazón develan la farsa:
Esta sociedad va a reventar.
No nos pueden engañar con lo rápido que van,
Con cuánto cuestan unos a otros y a los dioses.
Una cultura no es mejor que sus bosques."

W. H. Auden ~ (Bosques / Bucólicas 1952-53)

https://letrasenlinea.uahurtado.cl/w-h-auden-y-cecil-day-lewis-sobre-piero-di-cosimo/

Beech Forest, Netherlands, 1971. by Brett Weston


24 Ekim 2021 Pazar

Le Bois Amical / Paul Valéry

Le Bois Amical

Nous avons pensé des choses pures
Côte à côte, le long des chemins,
Nous nous sommes tenus par les mains
Sans dire... parmi les fleurs obscures ;
 
Nous marchions comme des fiancés
Seuls, dans la nuit verte des prairies ;
Nous partagions ce fruit de féeries
La lune amicale aux insensés
 
Et puis, nous sommes morts sur la mousse,
Très loin, tout seuls parmi l’ombre douce
De ce bois intime et murmurant ;
 
Et là-haut, dans la lumière immense,
Nous nous sommes trouvés en pleurant
Ô mon cher compagnon de silence !

Paul Valéry





The Friendly Wood

We were thinking of things pure,
side by side, along the paths,
we were holding hands
without speaking... among the dark flowers.

We strolled like a couple betrothed,
alone, in the green night of the fields,
sharing the fruit of fairyland
the moon friendly to madness.

And then we lay dead on the moss,
far away, all alone, in the soft shadows
of the intimate murmuring wood;

And above us, in the immense light,
we found ourselves weeping
oh my dear companion of silence!

Paul Valéry

Translated by C. F. MacIntyre & J. Laughlin





The Friendly Wood

Meditations pure were ours
Side by side, along the ways;
We held each other's hand without
Speaking, among the hidden flowers.

Alone we walked as if betrothed,
Lost in the green night of the fields;
We shared this fruit of fairy reels,
The moon, to madmen well disposed.

And then, we were dead upon the moss,
Far, quite alone, among the soft
Shades of this intimate, murmuring wood;

And there, in the vast light aloft,
We found ourselves with many a tear,
O my companion of silence dear!

Paul Valéry





El bosque amigo

En las sendas pensamos cosas puras,
uno al lado del otro, fugitivos,
cogidos de la mano, y pensativos
en medio de las flores más oscuras.

Íbamos solos, como enamorados,
entre la verde noche del sendero,
compartiendo el fugaz fruto hechicero
del astro que aman los enajenados.

Después, muy lejos, en la sombra densa
de aquel íntimo bosque rumoroso,
morimos -solos!- sobre el césped blando.

Y arriba, en medio de la luz inmensa,
¡oh, amigo del silencio más hermoso,
nos encontramos otra vez, llorando!

Paul Valéry

Versión de Andrés Holguín





L'ultimo Bosco

Avevamo pensieri puri
daccanto, lunghi sentieri;
ci tenevamo per le mani
senza dire... tra i fiori oscuri.

Camminare come due amanti
soli nella notte dei prati;
spartire te, frutto d’incanti
o luna degli smemorati.

Poi siamo morti sul muschio
soli soli nel dolce bosco
tra le grandi mormoranti;

e ci siamo ritrovati nei pianti
fratello mio di silenzio,
là in alto, nell’immensa luce.

Paul Valéry

(Traduzione di G. Bassani, 28 marzo 1937)





Dost Orman

Temiz şeyler düşündük, tertemiz;
Uzun yollar boyunca, beraber;
Eli elimde, yan yana, sessiz;
Çevremizde karanlık çiçekler.

Yapyalnız, kırda, yeşil gecede;
Yürüyorduk, nişanlılar gibi;
Gökte ay, masaldaki bir meyve;
Bölüştük o sihirli meyveyi.

Ve öldük yosunlar üzerinde,
Uzakta, yalnız o mırıltılı,
O dost ormanın gölgelerinde.

Sonra gökte, nurlarla sarılı,
Buldum seni, yaş dolu gözlerim,
Sevgili sükût yoldaşım benim.

Paul Valéry

Çeviri: Orhan Veli Kanık

(Dünya Şiir Antolojisi 1, S. 588)

Photo by Paul Hart

23 Ekim 2021 Cumartesi

Les pas / Paul Valéry

Les pas

Tes pas, enfants de mon silence,
Saintement, lentement placés,
Vers le lit de ma vigilance
Procèdent muets et glacés.

Personne pure, ombre divine,
Qu'ils sont doux, tes pas retenus !
Dieux !... tous les dons que je devine
Viennent à moi sur ces pieds nus !

Si, de tes lèvres avancées,
Tu prépares pour l'apaiser,
A l'habitant de mes pensées
La nourriture d'un baiser,

Ne hâte pas cet acte tendre,
Douceur d'être et de n'être pas,
Car j'ai vécu de vous attendre,
Et mon coeur n'était que vos pas.

Paul Valéry





The Steps

Your steps, children of my silence,
Holily, slowly placed,
Towards the bed of my vigilance
Proceed dumb and frozen.

Nobody pure, divine shade,
That they are soft, your steps selected!
Gods!... all the gifts which I guess
Come to me on these naked feet!

If, of your advanced lips,
You prepare to alleviate it,
An inhabitant of my thoughts
The food of a kiss,

Does not hasten this tender act,
To be soft and not to be not?
Because I lived to await you,
And my heart was only your steps.

Paul Valéry





Die Schritte

Deine Schritte, Kinder meiner Stille,
Andachtsam, langsam gesetzt,
Her ans Lager meines Wachens
Bewegen wortlos sich und eisig.

Reines Wesen, himmlischer Schatten,
Wie wohl tun sie verhalten, dei ne Schritte!
Götter! Alle Gaben, die ich erahne,
Kommen so, nackten Fußes, zu mir.

Wenn mit bereiteten Lippen,
Stillung und Friede verheißend,
Dem Denkenden, der in mir wohnt,
Du eines Kusses Nahrung reichst,

So eile nicht den zarten Akt,
Süß ist es, sein und doch nicht sein,
Denn ich lebte davon, Euch zu erwarten,
und mein Herz war nur Eure Schritte.

Paul Valéry

(Paul Valéry: Les Pas. Die Schritte. Text und Übertragung in: Hinterhäuser, S. 234)





Die Schritte

Du setzt, Kind meiner stillsten Quelle,
sacht Füße flügelnder Gestalt
vors Lager meiner Sinnenhelle,
sie gleiten stumm und glänzen kalt.

Leib aus Licht, Gottes Schattenbild,
deines Zögerns Schritte, welche Süße!
Ihr Götter! … Gaben, lang erfühlt,
sie bringen mir die nackten Füße!

Hast du die Lippen schon gespitzt,
daß sich als Linderung erweise
für den, der meinen Geist besitzt,
der süßen Küsse süße Speise,

verschließe noch den Kelch der zarten,
des Daseins Süße, Süße, die entglitt.
Mein Leben war ja dein zu warten,
mein Herz schlug nur mit deinem Schritt.

Paul Valéry





I Passi

Nati dal mio silenzio,
posati santamente,
lentamente, i tuoi passi
procedono al mio letto
di veglia muti e gelidi.

Persona pura, ombra
divina, come dolci
i passi che trattieni.
O iddii, quali indovino
i doni che mi attendono
sopra quei piedi nudi!

Se da protese labbra,
per’ acquietarlo, all’ospite
dei miei sogni prepari
d’un bacio il nutrimento,
non affrettarlo il gesto
tenero, dolcezza
di essere e non essere:

io vissi dell’attesa
di te, il mio lento cuore
non era che i tuoi passi.

Paul Valéry

Traduzione di Mario Tutino





Los pasos

Pasos nacidos de un silencio
tenue, sagradamente dados,
hacia el recinto de mis sueños
vienen tranquilos, apagados.

Rumores puros y divinos,
todos los dones que descubro
-¡oh blandos pasos reprimidos!-
llegan desde tus pies desnudos.

Si en el convite de tus labios
recoge para su sosiego
mi pensamiento -huésped ávido-
el vivo manjar de tu beso.

Avanza con dulzura lenta,
con ternura de ritmos vagos:
como ha vivido de tu espera,
mi corazón marcha en tus pasos.

Paul Valéry





Los pasos (otra versión)

Tus pasos,
por el silencio creados,
avanzan santa, lentamente,
hacia el lecho de mi impaciente vigilar,
fríos, callados.

Queridos,
adorados pasos mudos,
que sin oír mis ansias adivinan,
¡Qué regalos celestes se encaminan
hacia mi lecho
en unos pies desnudos.

Si, para mi sueño obseso,
tu bocas haces avanzar
yo preparo el paladar
al alimento de un beso.

No lo apresures,
ten calma,
dulzura de ser no siendo,
que de esperar voy viviendo
y son tus pasos
mi alma.

Paul Valéry

Versión de Charles Dampierre





Adımlar

Adımların, çocukları suskumun,
Kutlu ve yavaşça gelip durmuşlar,
Yatağına doğru işte kuşkumun
Öyle sessiz donmuş ilerliyorlar.

Sen ey o arı kişi, kutsal gölge
Güzel böyle ayakların nasıl da!
Tanrılar! nice armağanlar nice
Gelir bana bu çıplak ayaklarda,

Eğer bu uzanmış dudaklarınız,
O sahibine düşüncelerimin.
Susuzluğunu yatıştırmak için
Bir öpüş hazırlıyorsa bakınız,

Çabuk bitireyim demeyiniz.
Bu cânım olmak olmamak ânını.
Ben ki sizi bekliyerek yaşadımdı
Ve kalbim ayaklarınızdı yalnız.

Paul Valéry

Çeviri: İlhan Berk

(Dünya Edebiyatında Aşk Şiirleri, S. 32)





Adımların

Adımların çocukları suskunluğumun.
Teyakkuzumun yatağına doğru
Yol alırlar usul usul, uğurlu,
Dilsiz ve donuvermiş biçimde

Adımların güzide, yumuşak ve narindi…
Öyle masum, sanki bir ilahi gölge
Ah tanrım! düşündüğüm tüm nimetler, sanki
Bana gelir bu yalın ayaklar üzerinde.

Arzulu ise görkemli dudakların
Hazırlanırsın dilimi teskin etmeye.
Öpücüklerin tek ahalisi beynimin
Tenezzül et ve öp beni, zira besinimdir yegâne

Ne olur! Telaşa verme bu merhametli teklifi
Hoşmut olmak ya da olmamak mı?
Çünkü seni beklemek için yaşadım ben
Ve sadece senin adımlarınla mühürlendi kalbim.

Paul Valéry

Çeviri: Aydın Meriç

(-Dünya Şiirinden Portreler-)

Photo by David Dubnitskiy

22 Ekim 2021 Cuma

The Jungle / William Carlos Williams

The Jungle

It is not the still weight
of the trees, the
breathless interior of the wood,
tangled with wrist-thick

vines, the flies, reptiles,
the forever fearful monkeys
screaming and running
in the branches —

but

a girl waiting
shy, brown, soft-eyed —
to guide you
Upstairs, sir.

William Carlos Williams





Orman

Sessiz duruşu değildir
Ağaçların
Ormanların soluk aldırmayan içi
Bilek kalınlığında

Sarmaşıklarla, sineklerle, sürüngenlerle
Hep korkak maymunların
Bağırıp kaçışmaları değildir
dallarda -

ama

Bekleyen bir kız
Utangaç, koyu renkli, tatlı gözlü
Yolunuzu gösteren
Efendim, yukarıya.

William Carlos Williams

Çeviren: Ülkü Tamer

Photo by David Dubnitskiy

21 Ekim 2021 Perşembe

The Road Not Taken / Robert Frost

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves, no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

(1915)

Robert Frost





Неизбранная дорога

Опушка — и развилка двух дорог.
Я выбирал с великой неохотой,
Но выбрать сразу две никак не мог
И просеку, которой пренебрёг,
Глазами пробежал до поворота.

Вторая — та, которую избрал, —
Нетоптаной травою привлекала:
Примять её — цель выше всех похвал,
Хоть тех, кто здесь когда-то путь пытал,
Она сама изрядно потоптала.

И обе выстилали шаг листвой —
И выбор, всю печаль его, смягчали.
Неизбранная, час пробьёт и твой!
Но, помня, как извилист путь любой,
Я на развилку, знал, вернусь едва ли.

И если станет жить невмоготу,
Я вспомню давний выбор поневоле:
Развилка двух дорог — я выбрал ту,
Где путников обходишь за версту.
Всё остальное не играет роли.

(1915)

Роберт Фрост

Перевод В.Топорова





Der nicht gegangene Weg

Zwei Wege trennten sich im fahlen Wald
und, weil ich nicht auf beiden konnte gehn
und einer bleiben, macht' ich lange Halt
und schaute auf des einen Wegs Gestalt,
soweit ich durch die Büsche konnte sehn.

Ging dann den andern - der, genauso schön,
den größer'n Anspruch hatte auf Gebrauch,
denn Gras wuchs drauf und brauchte Drübergehn -
obgleich die Wand'rer, muß ich schon gestehn,
gebrauchten einen wie den andern auch.

Sie lagen vor mir, beide gleich, zuhauf
mit Blättern, die kein Tritt noch aufgestört.
Ich hob mir einen Weg für später auf!
Doch Wege führ'n zu and'rer Wege Lauf:
Ich wußte wohl, daß keiner wiederkehrt.

Und seufzend werd' ich einmal sicherlich
es dort erzählen, wo die Zeit verweht:
Zwei Waldeswege trennten sich und ich -
ich ging und wählt' den stilleren für mich -
und das hat all mein Leben umgedreht.

(1915)

Robert Frost

Übersetzung von Walter A. Aue





Der unbegangene Weg

In einem gelben Wald, da lief die Straße auseinander,
und ich, betrübt, daß ich, ein Wandrer bleibend, nicht
die beiden Wege gehen konnte, stand
und sah dem einen nach so weit es ging:
bis dorthin, wo er sich im Unterholz verlor.

Und schlug den andern ein, nicht minder schön als jener,
und schritt damit auf dem vielleicht, der höher galt,
denn er war grasig und er wollt begangen sein,
obgleich, was dies betraf, die dort zu gehen pflegten,
sie beide, den und jenen, gleich begangen hatten.

Und beide lagen sie an jenem Morgen gleicherweise
voll Laubes, das kein Schritt noch schwarzgetreten hatte.
Oh, für ein andermal hob ich mir jenen ersten auf!
Doch wissend, wie’s mit Wegen ist, wie Weg zu Weg führt,
erschien mir zweifelhaft, daß ich je wiederkommen würde.

Dies alles sage ich, mit einem Ach darin, dereinst
und irgendwo nach Jahr und Jahr und Jahr:
Im Wald, da war ein Weg, der Weg lief auseinander,
und ich – ich schlug den einen ein, den weniger begangnen,
und dieses war der ganze Unterschied.

(1915)

Robert Frost

Übersetzung von Paul Celan





El camino no elegido

Dos caminos se bifurcaban en un bosque amarillo,
Y apenado por no poder tomar los dos
Siendo un viajero solo, largo tiempo estuve de pie
Mirando uno de ellos tan lejos como pude,
Hasta donde se perdía en la espesura;

Entonces tomé el otro, imparcialmente,
Y habiendo tenido quizás la elección acertada,
Pues era tupido y requería uso;
Aunque en cuanto a lo que vi allí
Hubiera elegido cualquiera de los dos.

Y ambos esa mañana yacían igualmente,
¡Oh, había guardado aquel primero para otro día!
Aun sabiendo el modo en que las cosas siguen adelante,
Dudé si debía haber regresado sobre mis pasos.

Debo estar diciendo esto con un suspiro
De aquí a la eternidad:
Dos caminos se bifurcaban en un bosque y yo,
Yo tomé el menos transitado,
Y eso hizo toda la diferencia.

(1915)

Robert Frost

Versión de Agustí Bartra





La route que je n'ai pas prise

Deux routes divergeaient dans un bois jaune;
Triste de ne pouvoir prendre les prendre toutes deux,
Et de n’être qu’un seul voyageur, j’en suivis
L’une aussi loin que je pus du regard
Jusqu’à sa courbe du sous-bois.

Puis je pris l’autre, qui me parut aussi belle,
Offrant peut-être l’avantage
D’une herbe qu’on pouvait fouler,
Bien qu’en ce lieu, vraiment, l’état en fût le même,
Et que ce matin-là elles fussent pareilles,

Toutes deux sous des feuilles qu’aucun pas
N’avait noircies. Oh, je gardais
Pour une autre fois la première!
Mais comme je savais qu’à la route s’ajoutent
Les routes, je doutais de ne jamais revenir.

Je conterai ceci en soupirant,
D’ici des siècles et des siècles, quelque part:
Deux routes divergeaient dans un bois;
Quant à moi, j’ai suivi la moins fréquentée
Et c’est cela qui changea tout.

(1915)

Robert Frost

Traduction anglaise du poème "The Road Not Taken" par Alain Bosquet.

Extrait de: 1956, Anthologie de la Poésie Américaine, (Stock)





La strada non presa

Due strade divergevano in un bosco d'autunno
e dispiaciuto di non poterle percorrere entrambe,
essendo un solo viaggiatore, a lungo indugiai
fissandone una, più lontano che potevo
fin dove si perdeva tra i cespugli.

Poi presi l'altra, che era buona ugualmente
e aveva forse l'aspetto migliore
perché era erbosa e meno calpestata
sebbene il passaggio le avesse rese quasi uguali.

Ed entrambe quella mattina erano ricoperte di foglie
che nessun passo aveva annerito
oh, mi riservai la prima per un altro giorno
anche se, sapendo che una strada conduce verso un'altra,
dubitavo che sarei mai tornato indietro.

Lo racconterò con un sospiro
da qualche parte tra molti anni:
due strade divergevano in un bosco ed io -
io presi la meno battuta,
e questo ha fatto tutta la differenza.

(1915)

Robert Frost





Gidilmeyen Yol

sarı bir ormanda ikiye ayrıldı yolum,
ikisinden birden gidemediğim ve yoldaki
tek yolcu olduğum için üzgün, uzun uzun
baktım görene kadar birinci yolun
otlar çalılar arasında kıvrıldığı yeri;

sonra öbürüne gittim, o kadar iyiydi o da,
ve belki çimenlik olduğu, aşınmak istediğinden
gidilmeye daha çok hakkı vardı; oysa
ordan gelip geçenler iki yolu da
eş ölçüde aşındırmıştı hemen hemen

ve o sabah ikisi de uzanıyordu birbiri gibi
hiçbir adımın karartmadığı yapraklar içinde,
ah, başka bir güne sakladım yolların ilkini!
ama bilerek her yolun yeni bir yol getirdiğini,
merak ettim geri gelecek miyim diye.

iç geçirerek anlatacağım bunu ben,
nice yaşlar nice çağlar sonra bir yerde:
bir ormanda yol ikiye ayrıldı, ve ben –
ben gittim daha az geçilmişinden,
ve bütün farkı yaratan bu oldu işte.

(1915)

Robert Frost

Çeviren: Suphi Aytimur





Yol İkiye Ayrıldı

Yol ikiye ayrıldı güze batık ormanda,
Gezemediğim için üzgünüm ikisini de
Bir gezgin gibi tek başına, uzun süre
Durdum, baktım en uzaktaki yola
Bükülüyordu çalılıkların arasında;

Ardından ötekine saptım güzellikten nasipli,
Kim olsa onu seçmez miydi zaten,
Çimenlerle kaplıydı fethedilmekti niyeti;
İşin doğrusu yolların her ikisi de
Gerçekte eşit ölçüde aşınmıştı,

Ve ikisinde de seher eşit uzanırdı
Yapraklara, ayak altında kararmamıştı renkleri
Âh, ilkini bir başka güne bıraktım!
Anlamadan bir yolun başka bir yola kavuştuğunu,
Kararsızdım gidersem dönemem asla geri.

Anlatacağım derin bir âh ile bu durumu
Yıllar yılı her yerde her zaman:
Yol ikiye ayrılmıştı ormanda ve ben--
Daha az katedilmiş olanı seçtim,
Ve bütün ayrımı yaratan da buydu.

(1915)

Robert Frost

Çeviren: T. Asi Balkar

Two roads in the woods by Swissvoice

19 Ekim 2021 Salı

Fire and Ice / Robert Frost

Fire and Ice

Some say the world will end in fire,
Some say in ice.
From what I've tasted of desire
I hold with those who favor fire.
But if it had to perish twice,
I think I know enough of hate
To say that for destructions ice
Is also great
And would suffice.

Robert Frost





Огонь и лед

Кто говорит, мир от огня
Погибнет, кто от льда.
А что касается меня,
Я за огонь стою всегда.
Но если дважды гибель ждет
Наш мир земной,— ну что ж,
Тогда для разрушенья лед
Хорош,
И тоже подойдет.

Роберт Фрост





Feuer und Eis

Einige sagen, dass die Welt im Feuer enden wird,
Einige sagen in Eis.
Nach dem, was ich nach Begierde geschmeckt habe,
halteich michan diejenigen, die Feuer bevorzugen.
Aber wenn es zweimal zugrunde gehen musste,
Ich glaube, ich weiß genug über Hass
Um das für die Zerstörung Eis
zu sagen Ist auch toll
Und würde ausreichen.

Robert Frost





Feu et Glace

Certains disent que le monde finira dans les flammes,
D'autres dans la glace.
Le désir ayant embrasé mon âme,
Je suis de ceux qui penchent pour les flammes.
Mais s'il fallait que deux fois il trépasse
Je crois connaître assez la haine
Pour dire que dans ce domaine
La glace serait tout aussi souveraine
Et efficace.

Robert Frost

(Extrait de: Poètes d'Aujourd'hui, 1964 - Traduit par Jean Prévost)





Fuego y hielo

El mundo acabará, dicen, presa del fuego;
otros afirman que vencerá el hielo.
Por lo que yo sé acerca del deseo,
doy la razón a los que hablan de fuego.
Mas si el mundo tuviera que sucumbir dos veces,
pienso que sé bastante sobre el odio
para afirmar que la ruina sería
quizás tan grande,
y bastaría.

Robert Frost

Versión de Agustí Bartra





Fuoco e ghiaccio

Dicono alcuni che finirà nel fuoco
il mondo, altri nel ghiaccio.
Del desiderio ho gustato quel poco
che mi fa scegliere il fuoco.
Ma se dovesse due volte finire, so pure che cos'è odiare,
e per la distruzione posso dire
che anche il ghiaccio è terribile
e può bastare.

Robert Frost





Fuoco e ghiaccio

Alcuni, dicono che il mondo finirà nel fuoco,
Alcuni dicono finirà nel ghiaccio.
Da quello che ho provato di desiderio
Approvo coloro che sono per il fuoco.
Ma se dovessi perire due volte,
Credo di conoscere abbanstanza il male
Per ammettere che per la distruzione
Il ghiaccio è pure forte e sarebbe sufficiente.

Robert Frost





Ateşle Buz

Dünya ateşle sona erecek diyenler var,
Buzla kimine göre.
Tattım da biliyorum nedir hırslar, arzular;
Benim yaşantım ateş diyenleri doğrular.
Ama, yıkılacaksa bir değil, iki kere-
Ben, nefret ne demektir, bunu iyi bilirim-
Bütün amansız güçler buzda da vardır derim,
Buz başlamaya görsün yıkıp öldürmelere.

Robert Frost

Çeviren: Talât Sait Halman





Ateş ve Buz

Kimi ateştir diyor dünyanın sonu,
Kimi buz.
Tattığım kadarıyla istekleri
Ateşi tutanlardan yanayım ben.
Ama iki kez yok olacaksa dünya,
Bilirim nefretin ne olduğunu
Buzla da yok olur bu dünya,
Hem de nasıl yok olur,
Diyecek kadar.

Robert Frost

Çeviren: Cevat Çapan





Ateş ve Buz

Dünyanın sonu ateştir diyor bazıları
Bazıları da buz.
Arzuyu tatmış biri olarak
Ateşin tarafını tutuyorum ben.
Fakat dünya iki kere yok edilebilse
Buzla yok oluş da
Şahane ve yeterli olur diyebilecek kadar
Biliyorum nefreti de sanırım.

Robert Frost

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Winter daybreak by unknown european artist

Devotion / Robert Frost

Devotion

The heart can think of no devotion
Greater than being shore to the ocean--
Holding the curve of one position,
Counting an endless repetition.

Robert Frost





Dévotion

Le cœur ne peut concevoir de dévotion
Plus grande que d’être un rivage pour l’océan
Soutenant la courbe d’une même position
Comptant une infinie répétition

Robert Frost





Devoción

El corazón no puede pensar en una devoción
mayor que estar en la orilla del océano:
mantener la curva de una posición,
contar una repetición infinita.

Robert Frost





Sadakat

Okyanusa kıyı olmaktan daha büyük
Sadakat düşünemez yürek,
Bir duruşun kıvrımını tutarak,
Sayısız bir tekrarı sayarak.

Robert Frost

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Teal Breaker by Andrew Tischler

18 Ekim 2021 Pazartesi

The Impulse / Robert Frost

The Impulse

It was too lonely for her there,
  And too wild,
And since there were but two of them,
  And no child,

And work was little in the house,
  She was free,
And followed where he furrowed field,
  Or felled tree.

She rested on a log and tossed
  The fresh chips,
With a song only to herself
  On her lips.

And once she went to break a bough
  Of black alder.
She strayed so far she scarcely heard
  When he called her—

And didn’t answer—didn’t speak—
  Or return.
She stood, and then she ran and hid       
  In the fern.

He never found her, though he looked
  Everywhere,
And he asked at her mother’s house
  Was she there.     

Sudden and swift and light as that
  The ties gave,
And he learned of finalities
  Besides the grave.

Robert Frost ~ (The Hill Wife / Mountain Interval / 1916)





Dağ Kadını

Kadına o yer çok ıssız,
Çok yaban gelirdi,
Çocuksuz,
Bir kendi bir erkeği,

Evin ufak tefek uğraşı,
Başka işi yoktu kadının,
Çift sürerken tarlada, ağaç keserken,
Ardında kocasının.

Yorulup dinlenerek
Yongaları toplardı,
Dudaklarında
Yalnız kendi için söylediği bir şarkı

Bir gün kadın
Gitti dal kesmeye ormana,
Ta uzaklara, ki zor işitti
Adam kendini çağırınca.

Ne karşılık verdi -ne ses etti-
Geri de dönmedi kadın,
Durdu sonra kaçıp saklandı arasına
Eğrelti otlarının.

Bulamadı erkek, aradı taradı
Baktı her yerlere,
Kızın burda mı diye sonra
Gidip sordu annesine.

Birdenbire bir ışık benzeri
Geçti kafasından adamın,
"Demek ölmeden de
Ayrılması olurmuş insanın:"

Robert Frost

Çeviren: Ali Püsküllüoğlu

Photo by David Dubnitskiy

Acquainted with the Night / Robert Frost

Acquainted with the Night

I have been one acquainted with the night.
I have walked out in rain—and back in rain.
I have outwalked the furthest city light.

I have looked down the saddest city lane.
I have passed by the watchman on his beat
And dropped my eyes, unwilling to explain.

I have stood still and stopped the sound of feet
When far away an interrupted cry
Came over houses from another street,

But not to call me back or say good-bye;
And further still at an unearthly height,
One luminary clock against the sky

Proclaimed the time was neither wrong nor right.
I have been one acquainted with the night.

(1928)

Robert Frost





Familiarizado con la noche

He estado familiarizado con la noche.
He caminado en la lluvia, y fuera de ella.
He cruzado la luz más alejada de la ciudad.

He observado el carril más triste de la capital.
He pasado junto al vigilante en su andar
Y he bajado los ojos, poco dispuesto a explicar.

He detenido mis pasos, silenciado el sonido de mis pies,
Cuando de lejos un grito interrumpido
Llegó sobre las casas de otro camino,

Pero no para llamarme o decirme adiós;
Y más lejos aún, a una altura sobrenatural,
Un reloj luminoso contra el cielo

Proclamó que el tiempo no era malo ni bueno.
He estado familiarizado con la noche.

(1928)

Robert Frost





He sido uno de esos que saben qué es la noche

He sido uno de esos que saben qué es la noche.
He salido bajo la lluvia; y bajo la lluvia he vuelto.
He ido más allá de la luz más lejana de la ciudad.

Mi vista ha descendido por el más triste callejón.
He pasado al lado del sereno que hacía su ronda
Y he bajado la vista, sin ganas de explicar.

Me he quedado quieto, deteniendo el ruido de los pies,
Cuando de lejos un grito sofocado
Llegaba, por sobre las casas, desde otra calle,

Pero no para hacerme volver ni para decirme adiós;
Y aun más lejos, a una fantástica altura
Un reloj luminoso contra el firmamento

Proclamaba que el tiempo no era bueno ni malo.
He sido uno de esos que saben qué es la noche.

(1928)

Robert Frost





Familier de la nuit

J’ai été familier de la nuit.
Je suis sorti sous la pluie — et revenu sous la pluie.
J’ai marché plus loin que le plus lointain réverbère.

J’ai discerné le plus triste chemin de la ville.
Je suis passé devant le veilleur à son poste
Et ai baissé les yeux, réticent à expliquer.

Je suis resté immobile et ai arrêté le bruit de mes pas
Quand au loin un cri interrompu est parvenu
Au-dessus des maisons depuis une autre rue,

Mais pas pour me rappeler ou me dire au revoir,
Et encore plus loin à une hauteur surnaturelle,
Une horloge lumineuse sur fond de ciel

A proclamé que l’heure n’était ni mauvaise ni bonne
J’ai été familier de la nuit.

(1928)

Robert Frost





Io sono uno che ha conosciuto la notte

Io sono uno che ha conosciuto la notte.
Ho fatto nella pioggia la strada avanti e indietro.
Ho oltrepassato l’ultima luce della città.

Io sono andato in fondo al vicolo più tetro.
Ho incontrato la guardia nel suo giro
ed ho abbassato gli occhi, per non spiegare.

Io ho trattenuto il passo e il mio respiro
quando da molto lontano un grido strozzato
giungeva oltre le case da un’altra strada,

ma non per richiamarmi o dirmi un commiato;
e ancor più lontano, a un’incredibile altezza,
nel cielo un orologio illuminato

proclamava che il tempo non era giusto, né errato.
Io sono uno che ha conosciuto la notte.

(1928)

Robert Frost

Traduzione di Giovanni Giudici





Geceyle Tanışık

Geceyle tanışık biri oldum çıktım.
Yağmurun dışında ve içinde yürüdüm.
Çıktım şehir ışıklarının dışına.
En hüzünlü kentin daracık sokağına bakıp durdum.
Geçtim bekçinin yanından
Ve indirdim gözlerimi, açıklama yapmak istemeden.
Uzakta bölünmüş bir ağlayış
Başka caddeden evlerin üstüne geldiğinde
Sessiz durdum ve durdurdum ayaklarımın sesini.
Fakat geri çağırış veya veda için değildi,
Ve dahası dünyasal olmayan bir tepede
Göğe karşı ışıklı bir saatti,
İkrar ediyordu zamanın ne doğru ne de yanlış olduğunu.
Geceyle tanışık biri oldum çıktım.

(1928)

Robert Frost

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy





Bir Dost Kişi Gecede

Bir dost kişi gecede
Uzakta tek bir ışık görünene değin
Yağmurla bir yollara düşüyor - yağmurla bir dönüyor

Bu sokak sokakların en yaslısı
Hızla geçiyor-utancı bekçiden yana
Gözleri gözlerine değsin istemiyor

Durup dinliyor bir ayak sesi
Bir mutlu yüz sokaklardan
Çıka geliyor çığlık çığlığa bir yalnızlık

Ayrılık değil-çağrı değil
Yalınkat yüceliğinde dünyamızın
Gök karanlığında bir fosforlu saat salınıyor

Ben vaktin doğrusu-eğrisi yoktur derim
Bir dost kişi varsa gecede-benim.

(1928)

Robert Frost

Çevirenler: Ö. Nutku - Tarık Dursun K.

The Embarkment on a wet night,
London. 1920s. Unknown Photographer.

Everything around us, ... / Josef Sudek

"Everything around us, dead or alive, in the eyes of a crazy photographer mysteriously takes on many variations, so that a seemingly dead object comes to life through light or by its surroundings."

Josef Sudek

Forgotten street, 1930, by Josef Sudek

16 Ekim 2021 Cumartesi

Forbidden Fruit / Anonymous

"Her eyes seemed swimming in a sea of pearls,   
As from her breast she brushed the flowing curls,   
And, swelling high, her bosom seemed to flow   
With fire of passion fierce which burned below."

Anonymous ~ (Forbidden Fruit / American. 1895)

https://www.bartleby.com/334/758.html

Nude study. Girl in French house window wearing feathered hat.
by Patrick Lichfield (1939-2005)

Les misérables / Victor Hugo

"Qu'est ce que le soleil? C'est l'amour. Qui dit amour, dit femme. Ah ! ah ! voilà une toute-puissance, c'est la femme."

Victor Hugo ~ (Les misérables)





"What is the sun? It is love. He who says love, says woman. Ah! ah! behold omnipotence - women."

Victor Hugo ~ (The Miserables)





"¿Qué es el sol? Es el amor. Quien dice amor dice mujer. ¡Ah! ¡Ah! La mujer es omnipotente."

Victor Hugo ~ (Los miserables)





"Cos'è il sole? È l'amore: e chi dice amore, dice donna. Ah, ah! Se v'è un'onnipotenza, è la donna."

Victor Hugo ~ (I miserabili)





"Güneş nedir? Aşktır! Aşk demek kadın demektir. Ah! Ah! İşte sarsılmaz güç: kadın."

Victor Hugo ~ (Sefiller)

Photo by Patrick Lichfield (1939-2005)

If I were asked ... / Léonard Misonne

"If I were asked what I have learned during my forty years as a photographer, I should reply – the most important thing I have learned is to observe the beautiful effects of atmosphere and light."

Léonard Misonne

On allume le jeux. 1924, par Léonard Misonne

La entrevista en ‘La Voz’, Madrid, el 7 de abril de 1936. / Federico García Lorca

"El mundo está detenido ante el hambre que asola a los pueblos. Mientras haya desequilibrio económico, el mundo no piensa. Yo lo tengo visto. Van dos hombres por la orilla de un río. Uno es rico, otro es pobre. Uno lleva la barriga llena, y el otro pone sucio el aire con sus bostezos. Y el rico dice: ‘¡Oh, qué barca más linda se ve por el agua! Mire, mire usted el lirio que florece en la orilla’. Y el pobre reza: ‘Tengo hambre, no veo nada. Tengo hambre, mucha hambre’. Natural. El día que el hambre desaparezca va a producirse en el mundo la explosión espiritual más grande que jamás conoció la humanidad. Nunca jamás se podrán figurar los hombres la alegría que estallará el día de la gran revolución."

Federico García Lorca ~ (La entrevista en ‘La Voz’, Madrid, el 7 de abril de 1936.)





"The world is paralysed in the face of the hunger which is devastating entire peoples. As long as this economic imbalance exists, the world cannot think. I have seen it. Two men are walking along a river bank. One is rich, the other is poor. One has a full belly, the other is polluting the air with his yawns. And the rich man says, "What a pretty boat on the river. Look at the lilies flowering on the bank." And the poor man says, "I'm hungry. I can't see anything. I'm hungry, very hungry". Naturally. The day when hunger is eradicated there is going to be the greatest spiritual explosion the world has ever seen. We’ll never be able to imagine the joy that will erupt when the Great Revolution comes."

Federico García Lorca ~ (The interview in ‘La Voz’, Madrid, on April 7, 1936.)





"Ekonomik eşitsizlik var olduğu sürece dünya düşünmeyecek. Bunu daha önce de gördüm. İki adam bir nehrin kenarına gider. Biri zengindir, öteki yoksul. Birinin göbeği kocamandır, ötekinin esnemesi havayı kirletir. Ve zengin adam, 'Ah ne kadar da güzel bir gemi şu suyun üzerinde giden. Baksana şu kıyıda açan zambaklara' der. Ve yoksul adam, 'Ben açım hiçbir şey göremiyorum. Açım, çok açım.' Açlığın dünyadan silindiği gün, gelmiş geçmiş en büyük duygusal ve manevi hisler patlaması yaşanacak. O büyük devrim gününde, zevki ve güzelliği resmedemeyen insanlar tüm zincirlerini koparacak."

Federico García Lorca ~ (7 Nisan 1936'da, Madrid'de, La Voz’a verdiği bir röportajdan.)

The Tragedy, 1903, by Pablo Picasso

15 Ekim 2021 Cuma

Poesia in forma di rosa / Pier Paolo Pasolini

"(...)

Miliardi di viventi,
una dolce mattina si desteranno,
al semplice trionfo delle mille mattine della vita,

con la maglia riarsa... con Tumido
del primo sudore... Felici - essi -
felici! Essi soltanto felici!

(...)

Solo chi non è nato, vive!
Vive perché vivrà, e tutto sarà suo,
è suo, fu suo!

(...)

Io me ne starò là,
come colui
che suo dannaggio sogna
sulle rive del mare
in cui ricomincia la vita.
Solo, o quasi, sul vecchio litorale
tra ruderi di antiche civiltà,
Ravenna
Ostia, o Bombay - e’ uguale -
con Dei che si scrostano, problemi vecchi
- quale la lotta di classe -
che si dissolvono…
Come un partigiano
morto prima del maggio del ‘45,
comincerò piano piano a decompormi,
nella luce straziante di quel mare,
poeta e cittadino dimenticato."

Pier Paolo Pasolini ~ (Poesia in forma di rosa / 1961-64)





"I shall stay behind,
as one who dreams his own downfall
on seashores
where life begins anew.
Alone, or almost, on an old coastline
among ruins of ancient civilizations,
Ravenna
Ostia or Bombay — it makes no difference —
with decrepit Gods, and old problems
— such as the class struggle —
dissolving …
Like a Resistance fighter
dead before May ’45,
I shall begin to decompose
ever so slowly
in the harrowing light of this sea,
a poet and citizen forgotten."

Pier Paolo Pasolini ~ (Poetry in the form of a rose / 1961-64)

Edited and translated by Stephen Sartarelli

(From The Selected Poetry of Pier Paolo Pasolini: A Bilingual Edition, Pier Paolo Pasolini is published by University of Chicago Press.)





Yavaş Yavaş Çözüleceğim

(...)
milyarlarca yaşayanlar,
güzelim bir sabah uyanacaklar
hayatlarındaki her günkü gibi
giysi altındaki sıcaklık...nemli
ilk terden...Mutlu – onlar –
mutlu! Onlar, mutlu sadece!

Yalnızca doğmamış olan yaşar!
Yaşar, yaşadığı sürece, ve her şey onun olmalıdır,-
Onundur, onun!

Orada duracağım
(...)
deniz boyunca
– hayatın yeniden başladığı yerde.
Yapyalnız, ya da handiyse öylece, o eski sahilde,
eski kültürlerin kalıntıları
arasında
Ravenna
Ostia ya da Bombay’da hepsi bir nasılsa.

(...)
Yavaş yavaş çözüleceğim
denizden gelen kesici ışıkta,
unutulmuş bir şair ve yurttaş olarak.

Pier Paolo Pasolini ~ (Gül Biçimli Şiirler / 1961-64)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Pier Paolo Pasolini, Rome, 1953-54, by Herbert List

14 Ekim 2021 Perşembe

Come sono diventato marxista? ... / Pier Paolo Pasolini

"Come sono diventato marxista?
Ebbene… andavo tra fiorellini candidi e azzurrini di primavera,
quelli che nascono subito dopo le primule,
– e poco prima che le acacie si carichino di fiori,
odorosi come carne umana, che si decompone al calore sublime
della più bella stagione –
e scrivevo sulle rive di piccoli stagni
che laggiù, nel paese di mia madre, con uno di quei nomi
intraducibili si dicono “fonde”,
coi ragazzi figli dei contadini
che facevano il loro bagno innocente
(perché erano impassibili di fronte alla loro vita
mentre io li credevo consapevoli di ciò che erano)
scrivevo le poesie dell'Usignolo della Chiesa Cattolica;
questo avveniva nel '43:
nel '45 “fu tutt'un'altra cosa”.
Quei figli di contadini, divenuto un poco più grandi,
si erano messi un giorno un fazzoletto rosso al collo
ed erano marciati
verso il centro mandamentale, con le sue porte
e i suoi palazzetti veneziani.
Fu così che io seppi ch'erano braccianti,
e che dunque c'erano i padroni.
Fui dalla parte dei braccianti, e lessi Marx."

Pier Paolo Pasolini ~ (Poeta delle ceneri)





"How did I become a Marxist?
Well…I used to walk among the spring’s little blue and snow-white flowers
those that bloom right after primroses
– just before the acacias become heavy with flowers
as fragrant as human flesh, which rots in the sublime heat
of the most beautiful season –
and I used to write by the shores of tiny ponds,
which over there in my mother’s country, they refer to
using one of their untranslatable words, “fonde”
with the children of farmers
who swam in them innocently
(because they looked upon their own lives impassively
while I thought of them as self-aware)
and wrote the poems of The Nightingale of the Catholic Church:
this was in ’43:
’45 was entirely different.
Those farmers’ children, having grown a little older,
had wrapped red handkerchieves around their necks
and had marched
towards the local prison, with its gates
and its mock-Venetian façade.
This was how I learned they were farmhands
and that thus such a thing as masters existed.
I took the side of the farmhands and read Marx."

Pier Paolo Pasolini ~ (The Poet of the Ashes)

Translated from the Italian by André Naffis-Sahely

https://intranslation.brooklynrail.org/italian/the-poet-of-the-ashes/





Nasıl Marxist Oldum?

Nasıl mı marxist oldum? –
evet.. beyaz ve açık mavi ilkbahar çiçekleri arasında yürüyordum
kardelenlerden hemen sonra açarlar ya hani,
-ve akasyalar, o muhteşem sıcakta
çözülen insan teni kokan çiçeklerle dolup taşmadan kısa bir süre önce
o güzelim mevsimde-
ve annemin köyü yakınlarındaki,
o çevrilemez adla ”fonde” denilen
küçük su oyuklarının kıyılarında yazmıştım,
oğlanlar, köylü çocukları,
yıkanırken masumca / (çünkü duygusuzdu onlar hayatları hakkında
ben inanırken onların kendileri hakkında bilinçli olduklarına)
”Katolik Kilisesi’nin bülbülü”ne şiirler yazmıştım,
Bu dediğim 43’te olmuştu: 45’te bambaşka bir şeydi.
Biraz daha büyüyen köylü çocukları,
kızıl bir kumaş bağlayarak boğazlarına
yürüyorlardı
başkentin kapılarına
ve küçük Venedik saraylarına.
Böyle
öğrendim ben, onların ırgat olduklarını,
ve böylelikle patronların var olduğunu.
Irgatların tarafını tuttum, ve Marx’ı okumaya başladım.

Pier Paolo Pasolini

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

Pier Paolo Pasolini, Rome, 1950,
by Herbert List

11 Ekim 2021 Pazartesi

Human body / Robert Henri

"There is nothing in all the world more beautiful or significant of the laws of the universe than the nude human body." ~ Robert Henri

Mata Moana, 1920, by Robert Henri

I would rather be ashes than dust! ... / Jack London

"I would rather be ashes than dust! I would rather that my spark should burn out in a brilliant blaze than it should be stifled by dry-rot. I would rather be a superb meteor, every atom of me in magnificent glow, than a sleepy and permanent planet. The proper function of man is to live, not to exist. I shall not waste my days in trying to prolong them. I shall use my time."

Jack London ~ (1876–1916)

This is generally known as London’s Credo. He is known to have said these words, just two months before his death, to a group of friends with whom he was discussing life and living.—The Bulletin, San Francisco, California, December 2, 1916, part 2, p. 1.

JACK LONDON, Jack London’s Tales of Adventure, ed. Irving Shepard, Introduction, p. vii (1956).





"Preferirei essere cenere che polvere! Preferirei che la mia fiamma bruciasse in una vampa brillante piuttosto che venire ricoperto dalla muffa. Preferirei essere un magnifico meteorite, con atomi che bruciano e si infiammano, piuttosto che un pianeta immobile e assopito. La natura dell'uomo è vivere, non esistere. Non ho intenzione di sprecare i miei giorni nel tentativo di prolungarli, voglio viverli."

Jack London ~ (1876–1916)





"Je préfère être cendres plutôt que poussière. Je préfère que mon étincelle s'épuise dans une flamme brillante au lieu d'être étouffé par de la pourriture sèche. Je préfère être un météore superbe, chaque atome de moi brillant d'une incandescence magnifique, plutôt qu'être une planète endormie et permanente. La fonction de l'humain est de VIVRE et non d'exister. Je ne gaspillerai pas mes jours à essayer de les prolonger. J'utiliserai mon temps."

Jack London ~ (1876–1916)





"¡Prefiero ser cenizas que polvo! Prefiero que mi chispa se consuma en un fuego brillante en lugar de sofocarse en una seca podredumbre. Prefiero ser un espléndido meteorito y que cada átomo de mi cuerpo tenga un brillo magnífico, en lugar de ser un planeta durmiente. La verdadera función del hombre es la de vivir y no la de meramente existir. No desperdiciaré mis días intentando prolongarlos. Yo usaré mi tiempo."

Jack London ~ (1876–1916)





"Toz olmaktansa kül olmayı yeğlerdim! Kıvılcımımın çakmasını isterdim parlak bir ışıkta. Boğulmasındansa bir kerestenin çürük oyuğunda. Muhteşem bir göktaşı olmak isterdim, varlığımın her zerresinin görkemli bir ışıltıda olmasını, uykulu ve hareketsiz bir gezegendense. İnsanın işlevi yaşamaktır, sadece var olmak değil. Harcamayacağım günlerimi, onları uzatmaya çabalayarak kullanacağım her anını zamanımın."

Jack London ~ (1876–1916)

Jack London by Afterdarkness

9 Ekim 2021 Cumartesi

The Voice / Thomas Hardy

The Voice

Woman much missed, how you call to me, call to me,
Saying that now you are not as you were
When you had changed from the one who was all to me,
But as at first, when our day was fair.

Can it be you that I hear? Let me view you, then,
Standing as when I drew near to the town
Where you would wait for me: yes, as I knew you then,
Even to the original air-blue gown!

Or is it only the breeze, in its listlessness
Travelling across the wet mead to me here,
You being ever dissolved to wan wistlessness,
Heard no more again far or near?

Thus I; faltering forward,
Leaves around me falling,
Wind oozing thin through the thorn from norward,
And the woman calling.

Thomas Hardy ~ (1840-1928, United Kingdom)





La voz

Mujer que tanta falta me haces, me llamas, me llamas a mí
Dices que ahora no eres como eras
Cuando cambiaste de quien lo era todo para mi
Si no al principio, en nuestra Primavera

¿Será a ti a quien oigo? Deja que te vea entonces
De pie como cuando iba cerca del pueblo.
En donde me esperabas: sí, como te conocí entonces,
En ese primer vestido azul-cielo.

¿O es tan solo la brisa, en su letargo
Que viaja por la húmeda aguamiel hasta mí, acá,
Y tú disuelta en pálido olvido
Nunca más oída, ni lejos ni cerca?

Entonces yo, tropiezo hacia adelante
Las hojas a mi alrededor se desparraman
El viento se escabulle suave por la espina del norte
Y la mujer que llama.

Thomas Hardy ~ (1840-1928, Reino Unido)

Traducido por Cecilia A. Vietri





Ses

Çok özlenen kadınsın, nasıl çağırırsın beni, çağırırsın,
Söylersin ki sen artık o eski sen değilsin,
Benim için tek olan biriydin, dersin ki değiştin,
Fakat başlangıçtaki gibi günümüz apaydın.

Duyduğum sen olabilir misin? Ben yaklaşırken kente
Ayakta durarak beni beklediğin yere
Bakayım o halde: evet, o bildiğimsin öylece,
Hatta o ilk gök mavisi entarinde!

Ya da meltem midir sadece, halsizliğinde
Gelirken bana ıslak çayırlar arasından,
Çözülmüşsün sen bir kere solgun hasretsizlikte,
Duyulmaz mısın bir daha ne uzaktan ne de yakından?

Sendeleyerek ilerlerim böylece ben,
Etrafımda yapraklar dökülürken,
Kuzey rüzgârı alıçlardan ince ince sızarken,
Ve o kadın beni çağırırken.

Thomas Hardy ~ (1840-1928, İngiltere)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy

The Lane of Poplars, Moret-sur-Loing, 1902.
by Georges Henri Manzana Pissarro

7 Ekim 2021 Perşembe

Chant d'automne / Charles Baudelaire

Chant d'automne

I

Bientôt nous plongerons dans les froides ténèbres;
Adieu, vive clarté de nos étés trop courts!
J'entends déjà tomber avec des chocs funèbres
Le bois retentissant sur le pavé des cours.

Tout l'hiver va rentrer dans mon être: colère,
Haine, frissons, horreur, labeur dur et forcé,
Et, comme le soleil dans son enfer polaire,
Mon coeur ne sera plus qu'un bloc rouge et glacé.

J'écoute en frémissant chaque bûche qui tombe;
L'échafaud qu'on bâtit n'a pas d'écho plus sourd.
Mon esprit est pareil à la tour qui succombe
Sous les coups du bélier infatigable et lourd.

II me semble, bercé par ce choc monotone,
Qu'on cloue en grande hâte un cercueil quelque part.
Pour qui? — C'était hier l'été; voici l'automne!
Ce bruit mystérieux sonne comme un départ.

II

J'aime de vos longs yeux la lumière verdâtre,
Douce beauté, mais tout aujourd'hui m'est amer,
Et rien, ni votre amour, ni le boudoir, ni l'âtre,
Ne me vaut le soleil rayonnant sur la mer.

Et pourtant aimez-moi, tendre coeur! soyez mère,
Même pour un ingrat, même pour un méchant;
Amante ou soeur, soyez la douceur éphémère
D'un glorieux automne ou d'un soleil couchant.

Courte tâche! La tombe attend; elle est avide!
Ah! laissez-moi, mon front posé sur vos genoux,
Goûter, en regrettant l'été blanc et torride,
De l'arrière-saison le rayon jaune et doux!

Charles Baudelaire ~ (Les fleurs du mal / 1857)





Song of Autumn

I

Soon we shall plunge into the cold darkness;
Farewell, vivid brightness of our short-lived summers!
Already I hear the dismal sound of firewood
Falling with a clatter on the courtyard pavements.

All winter will possess my being: wrath,
Hate, horror, shivering, hard, forced labor,
And, like the sun in his polar Hades,
My heart will be no more than a frozen red block.

All atremble I listen to each falling log;
The building of a scaffold has no duller sound.
My spirit resembles the tower which crumbles
Under the tireless blows of the battering ram.

It seems to me, lulled by these monotonous shocks,
That somewhere they're nailing a coffin, in great haste.
For whom? — Yesterday was summer; here is autumn
That mysterious noise sounds like a departure.

II

I love the greenish light of your long eyes,
Sweet beauty, but today all to me is bitter;
Nothing, neither your love, your boudoir, nor your hearth
Is worth as much as the sunlight on the sea.

Yet, love me, tender heart! be a mother,
Even to an ingrate, even to a scapegrace;
Mistress or sister, be the fleeting sweetness
Of a gorgeous autumn or of a setting sun.

Short task! The tomb awaits; it is avid!
Ah! let me, with my head bowed on your knees,
Taste the sweet, yellow rays of the end of autumn,
While I mourn for the white, torrid summer!

Charles Baudelaire ~ (The Flowers of Evil / 1857)

Translated by William Aggeler

Other english translations:

https://fleursdumal.org/poem/208





Canto de otoño

I

Pronto nos hundiremos en las frías tinieblas;
¡Adiós, viva claridad de nuestros menguados estíos!
Escucho ya caer con resonancias fúnebres
La leña retumbante sobre el empedrado de los patios.

Todo el invierno va a penetrar en mí ser: cólera,
Odio, estremecimientos, horror, trabajo duro y forzado,
Y, como el sol en su infierno polar,
Mi corazón no será más que un bloque rojo y helado.

Escucho temblando cada leño que cae;
El patíbulo que erigen no tiene eco más sordo.
Mi espíritu se asemeja a la torre que sucumbe
Bajo la arremetida del ariete infatigable y pesado.

Me parece que, mecido por este chocar monótono,
Clavarán con gran prisa en alguna parte un ataúd,
¿Para quién? —Ayer era verano; ¡he aquí el otoño!
Este ruido misterioso repercute como un adiós.

II

De tu lánguida mirada amo la luz verdosa,
Dulce beldad; pero hoy todo me es amargo,
Y nada, ni tu amor, ni tu alcoba, ni el hogar,
Valen para mí lo que el sol radiante sobre el mar.

Y sin embargo, ámame, ¡corazón tierno! sé maternal
Hasta para un ingrato, aún para un perverso;
Amante o hermana, sé la dulzura efímera
De un glorioso otoño o de un sol poniente.

¡Breve tarea! La tumba aguarda; ¡Está ávida!
¡Ah! Déjame, mi frente posada sobre tus rodillas,
gustar, añorando el estío blanco y tórrido,
Del otoño el destello amarillo y dulce!

Charles Baudelaire ~ (Las flores del mal / 1857)





Canto d’autunno

I

Presto c’immergeremo nelle fredde tenebre;
addio, vivida luce di estati troppo corte!
Sento già cadere con un battito funebre
la legna che rintrona sul selciato delle corti.

Tutto l’inverno in me s’appresta a rientrare;
ira, odio, brividi, orrore duro e forzato
lavoro e, come il sole nel suo inferno polare
il cuore non sarà più che un blocco rosso e ghiacciato.

Rabbrividendo ascolto ogni ceppo che crolla;
non ha echi più sordi l’alzarsi di un patibolo.
Il mio spirito è simile alla torre che barcolla
ai colpi dell’ariete instancabile e massiccio.

Mi pare, così cullato da questo tonfo monotono,
che una bara qui accanto si stia inchiodando d’urgenza.
Per chi? – E’ autunno: soltanto ieri era estate!
Questo suono misterioso sa di partenza.

II

Mi piace dei tuoi lunghi occhi la luce verdastra,
dolce beltà, ma oggi tutto per me è amaro,
e niente, nè il tuo amore, nè il fuoco, nè il tuo boudoir
mi compensa del sole che fiammeggia sul mare.

Ma tu, tenero cuore, amami ugualmente!
Sii madre anche a un ingrato, anche a un perfido;
sorella o amante, sii la dolcezza effimera
di un autunno glorioso o d’un sole un tramonto.

Compito breve! La tomba aspetta: è avida!
Ah! lasciami, la fronte sulle tue ginocchia, gustare,
rimpiangendo l’estate bianca e torrida,
il giallo, dolce, ultimo raggio autunnale!

Charles Baudelaire ~ (I fiori del male / 1857)

Traduzione di Luciana Frezza





Sonbahar Şarkısı

I

Yakında dalacağız soğuk karanlıklara;
Hoşça kal, gür ışığı kısa yazlarımızın!
Duyarım düşüşünü ölümcül vuruşlarla
Avluların taşında çatırdayan dalların.

Bütün kış benliğime dolacak elbet: öfke,
Hınç, ürperti, dehşet, katı ve güçlü emek,
Ve, güneş gibi, senin kutup cehenneminde,
Kalbim kızarıp donmuş bir taşa dönüşecek.

Titrer, kulak veririm devrilen her kütüğe;
Hem daha boğuk değil sesi darağacmın.
Ruhum nasıl da benzer yıkılan bir kuleye
Darbeleri altında o hoyrat koçbaşınm.

Sanırım, bu tekdüze darbeyle salınırken,
Bir yerlerde acele çakılan bir tabut var.
Kimin için? - Dün yaz’dı; işte sonbahar, gelen!
Bu gizemli gürültü bir veda gibi çınlar.

II

Severim yeşilini badem gözlerinizin,
Tatlı güzellik, ne ki her şey çok acı bana,
Hiçbir şey, ne aşkınız, ne oda, ne şömine,
Dengi değil denizde ışıldayan güneşin.

Yine de sevin beni, ey kalp! annelik edin,
İyilik bilmeze ve yaramazın tekine;
Âşık veya kız kardeş, daim anlık zevkine,
Şanlı bir sonbaharın veya batan güneşin.

Kısa meşgale! Mezar bekliyor; yutmak için!
Ah! bırakın, koyayım başımı dizinize,
Tadayım, hasret kalıp beyaz ve kızgın yaza,
O solgun ışığını mevsim sonu günlerin!

Charles Baudelaire ~ (Kötülük Çiçekleri / 1857)

Çeviri: Ahmet Necdet

Photo by Johanna Laamanen

6 Ekim 2021 Çarşamba

La Vie Antérieure / Charles Baudelaire

La Vie Antérieure

J'ai longtemps habité sous de vastes portiques
Que les soleils marins teignaient de mille feux,
Et que leurs grands piliers, droits et majestueux,
Rendaient pareils, le soir, aux grottes basaltiques.

Les houles, en roulant les images des cieux,
Mêlaient d'une façon solennelle et mystique
Les tout-puissants accords de leur riche musique
Aux couleurs du couchant reflété par mes yeux.

C'est là que j'ai vécu dans les voluptés calmes,
Au milieu de l'azur, des vagues, des splendeurs
Et des esclaves nus, tout imprégnés d'odeurs,

Qui me rafraîchissaient le front avec des palmes,
Et dont l'unique soin était d'approfondir
Le secret douloureux qui me faisait languir.

Charles Baudelaire ~ (Les fleurs du mal / 1857)





My Former Life

For a long time I dwelt under vast porticos
Which the ocean suns lit with a thousand colors,
The pillars of which, tall, straight, and majestic,
Made them, in the evening, like basaltic grottos.

The billows which cradled the image of the sky
Mingled, in a solemn, mystical way,
The omnipotent chords of their rich harmonies
With the sunsets' colors reflected in my eyes;

It was there that I lived in voluptuous calm,
In splendor, between the azure and the sea,
And I was attended by slaves, naked, perfumed,

Who fanned my brow with fronds of palms
And whose sole task it was to fathom
The dolorous secret that made me pine away.

Charles Baudelaire ~ (The Flowers of Evil / 1857)

Translated by William Aggeler

Other english translations:

https://allpoetry.com/La-Vie-Antrieure-(My-Earlier-Life)





La vida anterior

Yo he vivido largo tiempo bajo amplios pórticos
Que los soles marinos teñían con mil fuegos,
Y que sus grandes pilares, erectos y majestuosos,
Hacían que en la noche, parecieran grutas basálticas.

Las olas, arrollando las imágenes de los cielos,
Mezclaban de manera solemne y mística
Los omnipotentes acordes de su rica música
A los colores del poniente reflejados por mis ojos.

Fue allí donde viví durante las voluptuosas calmas,
En medio del azur, de las ondas, de los esplendores
Y de los esclavos desnudos, impregnados de olores,

Que me refrescaban la frente con las palmas,
Y cuyo único afán era profundizar
El secreto doloroso que me hacía languidecer.

Charles Baudelaire ~ (Las flores del mal / 1857)





La vita anteriore

Ho a lungo abitato sotto ampi portici
che i soli marini tingevano di mille fuochi
e che grandi, dritti e maestosi pilastri
rendevano simili a grotte di basalto.

I marosi rotolando le immagini dei cieli,
mischiavano in maniera solenne e mistica
i possenti accordi della loro ricca musica
ai colori del tramonto riflessi dai miei occhi.

è là che ho vissuto in calma voluttà,
nell’azzurro, fra onde, splendori
e schiavi nudi che, impregnati di profumi,

mi rinfrescavano la fronte agitando palme.
Loro unico scopo, rendere più profondo
il segreto doloroso in cui languivo.

Charles Baudelaire ~ (I fiori del male / 1857)





La vita anteriore

A lungo ho vissuto sotto ampi portici
che i soli marini coloravano di mille fuochi
e che grandi pilastri, dritti e maestosi
rendevano simili a grotte di basalto.

I marosi rotolando le immagini dei cieli,
mischiavano in modo solenne e mistico
i possenti accordi della loro ricca musica
ai colori del tramonto riflessi dai miei occhi.

È là che ho vissuto in calma voluttà,
tra azzurro, onde, splendori
e schiavi nudi che, impregnati di essenze,

mi rinfrescavano la fronte agitando palme,
e il cui unico scopo era di rendere più profondo
il segreto doloroso in cui languivo.

Charles Baudelaire ~ (I fiori del male / 1857)





Önceki Hayat

Deniz güneşleriyle bin ateşe boyanan
Geniş revaklarında kaldım ben uzun süre,
Ve akşam, renk katarak görkemli direklere,
Farksız kılardı orda, bazalt mağaralardan.

Dalgalar yuvarlarken imgesini göklerin,
Katardım görkemli ve gizemli bir biçimde
Gözlerimde yansıyan günün son renklerine
Tanrısal ahengini o zengin müziklerin.

Ben ki bir hayat kurdum sakin hazlar içinde,
Dalganın, görkemin ve göğün orta yerinde,
Çırçıplak esirlerin, kokuya batmış hepsi.

Orada serinlerdi alnım, palmiyelerle,
Ve onun tek özenci derin kılmaktı işte
Beni solgun düşüren bu acı dolu gizi.

Charles Baudelaire ~ (Kötülük Çiçekleri / 1857)

Çeviri: Ahmet Necdet

Rocks and sea. Monhegan Island, by Robert Henri

The Waste Land / T. S. Eliot

"What are the roots that clutch, what branches grow
Out of this stony rubbish? Son of man,
You cannot say, or guess, for you know only
A heap of broken images, where the sun beats,
And the dead tree gives no shelter, the cricket no relief,
And the dry stone no sound of water. Only
There is shadow under this red rock,
(Come in under the shadow of this red rock),
And I will show you something different from either
Your shadow at morning striding behind you
Or your shadow at evening rising to meet you;
I will show you fear in a handful of dust."

T. S. Eliot ~ (The Waste Land / 1922)





"¿Cuáles son las raíces que arraigan, qué ramas crecen
en estos pétreos desperdicios? Oh hijo del hombre,
no puedes decirlo ni adivinarlo; tú sólo conoces
un montón de imágenes rotas, donde el sol bate,
y el árbol muerto no cobija, el grillo no consuela
y la piedra seca no da agua rumorosa. Sólo
hay sombra bajo esta roca roja
(ven a cobijarte bajo la sombra de esta roca roja),
y te enseñaré algo que no es
ni la sombra tuya que te sigue por la mañana
ni tu sombra que al atardecer sale a tu encuentro;
te mostraré el miedo en un puñado de polvo."

T. S. Eliot ~ (La tierra baldía / 1922)





"Quelles racines s'agrippent, quelles branches croissent
Parmi ces rocailleux débris ? O fils de l'homme,
Tu ne peux le dire ni le deviner, ne connaissant
Qu'un amas d'images brisées sur lesquelles frappe le soleil :
L'arbre mort n'offre aucun abri, la sauterelle aucun répit,
La roche sèche aucun bruit d'eau. Point d'ombre
Si ce n'est là, dessous ce rocher rouge
(Viens t'abriter à l'ombre de ce rocher rouge)
Et je te montrerai quelque chose qui n'est
Ni ton ombre au matin marchant derrière toi,
Ni ton ombre le soir surgie à ta rencontre;
Je te montrerai ton effroi dans une poignée de poussière."

T. S. Eliot ~ (La Terre vaine / 1922)





"Quali sono le radici che s’afferrano, quali i rami che crescono
Da queste macerie di pietra? Figlio dell’uomo,
Tu non puoi dire, né immaginare, perché conosci soltanto
Un cumulo d’immagini infrante, dove batte il sole,
E l’albero morto non dà riparo, nessun conforto lo stridere del grillo,
L’arida pietra nessun suono d’acque.
C’è solo ombra sotto questa roccia rossa,
(Venite all’ombra di questa roccia rossa),
E io vi mostrerò qualcosa di diverso
Dall’ombra vostra che al mattino vi segue a lunghi passi, o dall’ombra
Vostra che a sera incontro a voi si leva;
In una manciata di polvere vi mostrerò la paura."

T. S. Eliot ~ (La terra desolata / 1922)





"Hangi kökler kavrar, hangi dallar bezer
Buradaki taş yığınını? Ey insanoğlu
Bunu bilemez, sezemezsin, çünkü bildiğin yalnız
Bir kırık putlar yığınıdır ki güneşte kavrulur
Ve ona ne ölü ağaç gölge, ne cırcırböceği erinç,
Ne de kuru taş su sesi verir. Yalnız
Burası gölge, altı bu kızıl kayanın,
(Sığın gölgesine bu kızıl kayanın),
Ve ben öyle bir şey göstereceğim ki sana,
Ne seni durmadan izleyen sabahki gölgendir,
Ne kalkıp seni karşılayan akşamki gölgendir,
Sana korkuyu göstereceğim bir avuç tozda.

T. S. Eliot ~ (Çorak Ülke / 1922)

Çeviri: Suphi Aytimur





"Hangi kökler kavrar, hangi dallar büyür
Bu taş döküntüde? İnsanoğlu,
Söyleyemezsin, ya da sezemezsin, çünkü bildiğin sadece
Güneşin kavurduğu kırılmış görüntülerin bir yığıntısıdır,
Ve ne ölü ağaç korunak, ne cırcırböceği huzur,
Ne de kuru taş suyun sesini verir. Sadece
Gölge vardır bu kızıl kayanın altında,
(Gel gir bu kızıl kayanın gölgesi altına)
Ve hem sabah vakti uzun adımlarla arkandan giderken
Hem de akşam saatinde seni karşılamak için dikilen gölgenden
Farklı bir şey göstereceğim sana;
Bir avuç tozdaki dehşeti göstereceğim sana."

T. S. Eliot ~ (Çorak Ülke / 1922)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Astrid Veronika Allan