30 Nisan 2019 Salı

Beyond Good and Evil / Friedrich Nietzsche

"Everything profound loves masks. The most profound things of all even have a hatred for images and allegories. Shouldn’t the right disguise in which the shame of a god walks around be something exactly opposite? A questionable question: it would be strange if some mystic or other had not already ventured something like that on his own. There are processes of such a delicate sort that people do well to bury them in something crude and make them unrecognizable. There are actions of love and of extravagant generosity, after which there is nothing more advisable than to grab a stick and give an eyewitness a good thrashing: - in so doing we cloud his memory. Some people know how to befuddle or batter their own memories in order at least to take revenge on this single witness: - shame is resourceful. It is not the worst things that make people feel the worst shame. Behind a mask there is not only malice - there is so much goodness in cunning. I could imagine that a person who had something valuable and vulnerable to hide might roll through his life as coarse and round as an old green wine barrel with strong hoops. The delicacy of his shame wants it that way. For a person whose shame is profound runs into his fate and delicate decisions on pathways which few people ever reach and of whose existence those closest to him and his most intimate associates are not permitted to know. His mortal danger hides itself from their eyes, just as much as his confidence in life does, once he regains it. A person who is concealed in this way, who from instinct uses speaking for silence and keeping quiet and who is tireless in avoiding communication, wants and demands that, instead of him, a mask of him wanders around in the hearts and heads of his friends. And suppose he does not want that mask: one day his eyes will open to the fact that nonetheless there is a mask of him there - and that that’s a good thing. Every profound spirit needs a mask; even more, around every profound spirit a mask is continuously growing, thanks to the constantly false, that is, shallow interpretation of every word, every step, every sign of life he gives.-"

Friedrich Nietzsche - (Beyond Good and Evil / Prelude to a Future Philosophy)

Translated by Ian Johnston





"Whatever is profound loves masks; what is most profound even hates image and parable. Might not nothing less than the opposite , be the proper disguise for the shame of a god? A questionable question: it would be odd if some mystic had not risked something to that effect in his mind. There are occurrences of such a delicate nature that one does well to cover them up with some rudeness to conceal them; there are actions of love and extravagant generosity after which nothing is more advisable than to take a stick and give any eyewitness a sound thrashing: that would muddle his memory Some know how to muddle and abuse their own memory in order to have their revenge at least against this only witness: shame is inventive. It is not the worst things that cause the worst shame: there is not only guile behind a mask - there is so much graciousness in cunning. I could imagine that a human being who had to guard something precious and vulnerable might roll through life, rude and round as an old green wine cask with heavy hoops: the refinement of his shame would want it that way. A man whose sense of shame has some profundity encounters his destinies and delicate decisions, too, on paths which few ever reach and of whose mere existence his closest intimates must not know: his mortal danger is concealed from their eyes, and so is his regained sureness of life. Such a concealed man who instinctively needs speech for silence and for burial in silence and who is inexhaustible in his evasion of communication, wants and sees to it that a mask of him roams in his place through the hearts and heads of his friends. And supposing he did not want it, he would still realize some day that in spite of that a mask of him is there - and that this is well. Every profound spirit needs a mask: even more, around every profound spirit a mask is growing continually, owing to the constantly false, namely shallow, interpretation of every word, every step, every sign of life he gives."

Friedrich Nietzsche - (Beyond Good and Evil / Prelude to a Future Philosophy)

Translated by Walter Kaufmann





"Todo lo que es profundo ama la máscara; las cosas más profundas de todas sienten incluso odio por la imagen y el símil. ¿No sería la antítesis tal vez el disfraz adecuado con que caminaría el pudor de un dios? Es ésta una pregunta digna de ser hecha: sería extraño que ningún místico se hubiera atrevido aún a hacer algo así consigo mismo. Hay acontecimientos de especie tan delicada que se obra bien al recubrirlos y volverlos irreconocibles con una grosería; hay acciones realizadas por amor y por una magnanimidad tan desbordante que después de ellas nada resulta más aconsejable que tomar un bastón y apalear de firme al testigo de vista: a fin de ofuscar su memoria. Más de uno es experto en ofuscar y maltratar a su propia memoria, para vengarse al menos de ese único enterado: —el pudor es rico en invenciones. No son las cosas peores aquellas de que más nos avergonzamos: no es sólo perfidia lo que se oculta detrás de una máscara, —hay mucha bondad en la astucia. Yo podría imaginarme que Un hombre que tuviera que ocultar algo precioso y frágil rodase por la vida grueso y redondo como un verde y viejo tonel de vino, de pesados aros: así lo quiere la sutileza de su pudor. A un hombre que posea profundidad en el pudor también sus destinos, así como sus decisiones delicadas, le salen al encuentro en caminos a los cuales pocos llegan alguna vez y cuya existencia no les es lícito conocer ni a sus más próximos e íntimos: a los ojos de éstos queda oculto el peligro que corre su vida, así como también su reconquistada seguridad vital. Semejante escondido, que por instinto emplea el hablar para callar y silenciar, y que es inagotable en escapar a la comunicación, quiere y procura que sea una máscara suya lo que circule en lugar de él por los corazones y cabezas de sus amigos; y suponiendo que no lo quiera, algún día se le abrirán los ojos y verá que, a pesar de todo, hay allí una máscara suya, —y que es bueno que así sea. Todo espíritu profundo necesita una máscara: aún más, en torno a todo espíritu profundo va creciendo continuamente una máscara, gracias a la interpretación constantemente falsa, es decir, superficial, de toda palabra, de todo paso, de toda señal de vida que él da. —


Friedrich Nietzsche - (Más allá del bien y del mal / Preludio de una filosofía del futuro / Alianza editorial)

Traductor: Andrés Sánchez Pascual





"Todo lo que es profundo gusta de enmascararse, y las cosas más profundas odian hasta la imagen y la semejanza. ¿No sería tal vez el contraste la verdadera forma de vestido que preferiría el pudor de un Dios? He aquí una pregunta bien importante, y sería curioso que ningún mítico hubiera hecho tal tentativa. Hay procedimientos tan delicados, que se obra muy sabiamente escondiéndolos bajo una máscara de brutalidad para hacerlos incognoscibles; hay acciones inspiradas de tanto amor y de tan exuberante generosidad, que sería necesario hartar de palos a quien hubiere sido testigo ocular de las mismas; con esto se enturbiaría su memoria. Y aun algunos conocen el arte de enturbiarse a sí mismos la memoria y de maltratarla, para vengarse de este único cómplice de sus acciones. Es muy ingenioso el pudor. Y no son las cosas peores aquellas de que se tiene más vergüenza; detrás de una máscara no hay sólo perfidia, también puede haber bondad astuta. Yo me imaginaría a un hombre pudoroso como un tesoro precioso y frágil que atravesara por el mundo encerrado en una gran cuba de vino; así lo exige la delicadeza del pudor. Un individuo, cuyo pudor es profundo, halla sus destinos y sus más importantes resoluciones en caminos inaccesibles para los demás, y cuya existencia ignoran hasta sus amigos más íntimos; les oculta sus peligros mortales y también la reconquistada seguridad de vida. Semejante ser misterioso, que instintivamente se sirve de la palabra para callar y para disimular, y que es inagotable en medios de sustraerse a las respuestas, quiere y procura que en lugar de su persona se imprima su máscara en la mente y en el corazón de sus amigos; y aun suponiendo que no quiera, algún día verá que su máscara existe y que es bien que exista. Toda mente profunda necesita de una máscara; en torno de una mente profunda se va formando sin cesar una máscara, gracias a la interpretación constantemente falsa y superficial de todas sus palabras, de todos sus pasos, de toda señal de vida que de él emane."

Friedrich Nietzsche - (Más allá del bien y del mal / Preludio de una filosofía del futuro)

Traducción: Pedros González Blanco





"Tout ce qui est profond aime le masque. Les choses les plus profondes éprouvent même une certaine haine à l’égard des images et des symboles. Le contraste ne serait-il pas le meilleur déguisement que revêtirait la pudeur d’un dieu ? C’est là une question digne d’être posée. Il serait singulier que quelque mystique n’eût pas essayé sur lui quelque chose de semblable. Il y a des phénomènes d’espèce si délicate qu’on fait bien de les étouffer sous une grossièreté pour les rendre méconnaissables. Il est des actions inspirées par l’amour et une générosité sans borne qu’il faut faire oublier en rossant à coups de bâtons celui qui en a été témoin. C’est une façon de troubler sa mémoire. Quelques-uns s’entendent à troubler leur propre mémoire, à la martyriser pour exercer une vengeance du moins sur cet unique complice. La pudeur est inventive. Ce ne sont pas les pires choses dont on a le plus honte ! Un masque cache souvent autre chose que de la perfidie. Il y a tant de bonté dans la ruse ! J’imaginerais facilement un homme qui, ayant à cacher quelque chose de précieux et de délicat, roulerait à travers la vie, gros et rond, tel un fût de vin solidement cerclé. Sa subtile pudeur exige qu’il en soit ainsi. Pour un homme doué d’une pudeur profonde, les destinées et les crises délicates choisissent des voies où presque personne n’a jamais passé, des voies que doivent même ignorer ses plus intimes confidents. Il se cache d’eux lorsque sa vie est en danger et aussi lorsqu’il a reconquis sa sécurité. Un tel homme caché qui, par instinct, a besoin, de la parole pour se taire et pour taire, inépuisable dans les moyens de voiler sa pensée, demande que ce soit un masque qui emplisse, à sa place, le cœur et l’esprit de ses amis, et il s’entend à encourager ce mirage. En admettant pourtant qu’il veuille être sincère, il s’apercevra un jour que, malgré tout, ce n’est qu’un masque que l’on connaît de lui et qu’il est bon qu’il en soit ainsi. Tout esprit profond a besoin d’un masque. Je dirai plus encore : autour de tout esprit profond grandit et se développe sans cesse un masque, grâce à l’interprétation toujours fausse, c’est-à-dire plate, de chacune de ses paroles, de chacune de ses démarches, du moindre signe de vie qu’il donne."

Friedrich Nietzsche - (Par delà le bien et le mal / Prélude d’une philosophie de l’avenir)

Traduction par Henri Albert





"Derin olan her şey maskeyi sever; en derin olan hele, tasvirden ve benzetmeden nefret eder. Bunun zıttı, önce, tanrı utancının uygun bir maskelenmesi olmamalı mıydı? Tartışılması gerekli bir soru. Herhangi bir mistik, böyle bir şeyi düşünmeye kalkışmasaydı tuhaf olacaktı. İnsanın bir kabalığı gömmek ve tanınmaz kılmakla iyi yaptığı ince olaylar vardır; yine öyle aşk ve abartılmış eli açıklık davranışları vardır; işte böyle davranışlara tanık olanlara sopayı alıp bir güzel dayak ziyafeti çekmek evladır; bellekleri karışsın diye. Kimileri kendi belleklerini karıştırmayı, hırpalamayı iyi bilirler, en azından biricik sırdaşlarından intikam almak için: - utanç icat ettiricidir. Bu en kötü utancı doğuracak şey, en kötü şey değildir: Maskenin ardında yalnızca hile yok - hilede birçok iyilik var. Bin adam düşünebilirim, değerli, duyarlı şeylerini saklayıp bin yeşil, eski, ağırca, çemberlenmiş bir şarap fıçısı gibi, kaba ve yuvarlak, yuvarlanır yaşamda: utancının inceliği böyle ister. Bin adam, utancında derinlik olan, yazgısını ve ince kararlarını çok azının ulaştığı yolda karşılayan, varlığının en yakınlarının en güvendiklerinin olduğu gibi, yaşam tehlikesi onların gözlerinden saklanır. Susmak ve susarak saklamak için güdüsel olarak konuşmaya gerek duyan, iletişimden kaçışlarında dur durak bilmeyen böyle gizlenmiş biri, maskesinin, kendi kafasında değil de, dostlarının kafalarında ve yüreklerinde dolaşmasını ister; istemiyor diyelim, bir gün anlayacaktır ki, buna rağmen maskesi oranıdır, - ve böylesi daha iyidir. Her derin ruha bir maske gerek: Üstelik, her derin ruhun çevresinde bir maske durmadan büyür, her sözcüğün, her adımın verdiği yaşam işaretinin sürekli yanlışlığı, yani sığlığı sayesinde."

Friedrich Nietzsche - (İyinin ve Kötünün Ötesinde / Bir Gelecek Felsefesini Açış)

Çeviren: Prof. Dr. Ahmet İnam


The mask and the mirror, 1989, by Greta Buysse

28 Nisan 2019 Pazar

Sogno / Cesare Pavese

SOGNO

Ride ancora il tuo corpo all'acuta carezza
della mano o dell'aria, e ritrova nell'aria
qualche volta altri corpi? Ne ritornano tanti
da un tremore dei sangue, da un nulla. Anche il corpo
che si stese al tuo fianco, ti ricerca in quel nulla.

Era un gioco leggero pensare che un giorno
la carezza dell'aria sarebbe riemersa
improvviso ricordo nel nulla. Il tuo corpo
si sarebbe svegliato un mattino, amoroso
del suo stesso tepore, sotto l'alba deserta.
Un acuto ricordo ti avrebbe percorsa
e un acuto sorriso. Quell'alba non torna?

Si sarebbe premuta al tuo corpo nell'aria
quella fresca carezza, nell'intimo sangue,
e tu avresti saputo che il tiepido istante
rispondeva nell'alba a un tremore diverso,
un tremore dal nulla. L'avresti saputo
come un giorno lontano sapevi che un corpo
era steso al tuo fianco.

Dormivi leggera
sotto un' aria ridente di labili corpi,
amorosa di un nulla. E l'acuto sorriso
ti percorse sbarrandoti gli occhi stupiti.
Non è più ritornata, dal nulla, quell'alba?

Cesare Pavese - Poesie del disamore (1934-38)





SUEÑO

¿Aún ríe tu cuerpo a la aguda caricia
de la mano o del aire, y a veces reencuentra
en el aire otros cuerpos? Muchos de ellos
    regresan
de un temblor de la sangre, de una nada.
    También el cuerpo
que se tendió a tu lado en esa nada te busca.

Era un juego ligero pensar que algún día
la caricia del aire podría renacer
imprevisto recuerdo en la nada. Tu cuerpo
se habría despertado una mañana, amoroso
de su misma tibieza, bajo el alba desierta.
Un agudo recuerdo te habría recorrido
y una aguda sonrisa. ¿No vuelve aquel alba?

En el aire se hubiera ceñido a tu cuerpo
esa fresca caricia, en la íntima sangre,
y si hubieras sabido que el tibio momento
respondía en el alba a un temblor diferente,
a un temblor de la nada. Lo hubieras sabido
como un día lejano supiste que un cuerpo
se tendió a tu lado.

                                 Dormías liviana
bajo un aire risueño de frágiles cuerpos,
de una amorosa nada. Y la aguda sonrisa
te recorrió, abriéndote los ojos azorados.
¿No ha vuelto más, de la nada, aquel alba?

Cesare Pavese - Poemas del desamor (1934-38)

Traducción de Guillermo Fernández





SUEÑO

¿Aún ríe tu cuerpo con la intensa caricia
de la mano o del aire y en ocasiones reencuentra
en el aire otros cuerpos? Muchos de ellos retornan
con un temblor de la sangre, con una nada. También
      el cuerpo
que se tendió a tu flanco te busca en esta nada.

Era un juego liviano pensar que un día
la caricia del alba emergería de nuevo
cual inesperado recuerdo en la nada. Tu cuerpo
despertaría una mañana, enamorado
de su propia tibieza, bajo el alba desierta.
Un intenso recuerdo te atravesaría
y una intensa sonrisa. ¿No regresa aquel alba?

Aquella fresca caricia se habría apretado a tu cuerpo
en el aire, en la íntima sangre,
y habrías sabido que el tibio instante
respondía en el alba a un temblor distinto,
un temblor de la nada. Lo habrías sabido
igual que, un día lejano, supiste que un cuerpo
se tendía a tu lado.
                                 Dormías con ligereza
bajo un aire risueño de efímeros cuerpos,
enamorada de una nada. Y la intensa sonrisa
te atravesó abriéndote los ojos asombrados.
¿Nunca más regresó, de la nada, aquel alba?

Cesare Pavese - Poemas del desamor (1934-38)

Versión de Carles José i Solsora





DÜŞ

Bedenin hâlâ ışıldıyor mu elin ya da esintinin
keskin okşayışında, ara sıra
başka bedenler buluyor mu esintide? Birçoğu geri dönüyor
kanın bir titreyişinden, bir hiçlikten. Yanında uzanmış
         beden de
o hiçlikte seni arıyor.

Uçarı bir oyundu bir gün
havanın okşayışının yeniden belireceğini düşünmek
hiçlikte beklenmedik bir anı olarak. Bedenin
bir sabah uyanacaktı, kendi
sıcaklığına tutkun, terk edilmiş şafakta.
Keskin bir anı geçecekti senden,
keskin bir gülümseyiş. O şafak geri dönmez mi?

Havadaki bedenini saracaktı
o serin okşayış, en derin kanını
ve bilecektin ılık anın şafakta
farklı bir titreyişe karşılık geldiğini,
hiçliğin titreyişine. Bilecektin,
tıpkı uzak bir gün bir bedenin
yanında uzanmış olduğunu bildiğin gibi.

                                 Hafifçe uyuyordun
güçsüz bedenlerle alay eden, hiçliğe tutkun
esintide. Ve keskin bir gülümseyiş
geçti senden, şaşırmış gözlerini açarak.
Bir daha geri dönmedi mi, hiçlikten, o şafak?

Cesare Pavese - Sevgisizlik Şiirleri'nden (1934-38)

Kemal Atakay


Marpessa in bed, 1990, by Ferdinando Scianna

27 Nisan 2019 Cumartesi

The Kiss / Forugh Farrokhzad

THE KISS

His eyes laughed with sin
His face streamed with the light of heaven
At the entrance to his soul his lips were silent
But his desire danced like a flame without refuge
 
Self-conscious and full of longing
With a look that had the colors of drunkenness
I looked into his eyes and he said:
From love you must gather the ripened fruit
 
In the mysterious shelter of the night
A shadow over a shadow bent
A breath on cheeks trembled
A kiss lit a flame between lips

Forugh Farrokhzad





ÖPÜCÜK

her iki gözünde onun günah gülüyordu
yüzüne ay ışığı gülüyordu
o suskun dudakların geçişinde
sığınmasız bir yalaz gülüyordu

utangaç ve silik bir istekle dolu
bakışları sarhoşluk renginde olmalı
gözlerine baktım ve söyledi:
aşktan bir ürün almalı

bir gölge eğildi diğer gölge üstüne
gecenin gizlisine saklandı
bir soluk kaydı bir yüze
iki dudak ortasından öpüş alazlandı

Furuğ Ferruhzad

Çev: Haşim Hüsrevşahi





ÖPÜŞ

Gözlerinde gülümserdi günahları
ve yüzünde ay ışığı parıltısı o
suskun dudakların kıyısında
saklanamayan bir gülümseme

Utangaç ve istekle dolu sarhoş
bakışlarımla gözlerine baktım,
dedi ki bana “Aşkımızın bir
ürünü olmalı!”

Gölgesi gölgemin üstüne eğildi
tüm sırları örten mahrem gecede
yanağımın üstüne kaydı nefesi ve
bir öpücük kıvılcımı iki dudak
arasında alevlendi

Furuğ Ferruhzad

Çeviri: İbrahim Edib


Based on Rene Magritte "The lovers" by Mikhail Tarasov

26 Nisan 2019 Cuma

Poem / Bill Knott

POEM

My eyelids close on your nipples, enclosing them.
When we wake.

Bill Knott - (1940-2014, USA)

(The Naomi Poems, Book One: Corpse and Beans)





ŞİİR

Gözkapaklarım kapanır meme uçlarında, kuşatır onları
Uyandığımızda

Bill Knott - (1940-2014, ABD)


Photo by Mikhail Tarasov

Poema 18 / Pablo Neruda

POEMA 18

Aquí te amo.
En los oscuros pinos se desenreda el viento.
Fosforece la luna sobre las aguas errantes.
Andan días iguales persiguiéndose.

Se desciñe la niebla en danzantes figuras.
Una gaviota de plata se descuelga del ocaso.
A veces una vela. Altas, altas estrellas.

O la cruz negra de un barco.
Solo.
A veces amanezco, y hasta mi alma está húmeda.
Suena, resuena el mar lejano.
Este es un puerto.
Aquí te amo.

Aquí te amo y en vano te oculta el horizonte.
Te estoy amando aún entre estas frías cosas.
A veces van mis besos en esos barcos graves,
que corren por el mar hacia donde no llegan.

Ya me veo olvidado como estas viejas anclas.
Son más tristes los muelles cuando atraca la tarde.
Se fatiga mi vida inútilmente hambrienta.
Amo lo que no tengo. Estás tú tan distante.

Mi hastío forcejea con los lentos crepúsculos.
Pero la noche llega y comienza a cantarme.
La luna hace girar su rodaje de sueño.

Me miran con tus ojos las estrellas más grandes.
Y como yo te amo, los pinos en el viento, quieren cantar tu nombre con sus hojas de alambre.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)





POEM 18

Here I love you.
In the dark pines the wind disentangles itself.
The moon glows like phosphorus on the vagrant waters.
Days, all one kind, go chasing each other.

The snow unfurls in dancing figures.
A silver gull slips down from the west.
Sometimes a sail. High, high stars.

Oh the black cross of a ship.
Alone.
Sometimes I get up early and even my soul is wet.
Far away the sea sounds and resounds.
This is a port.
Here I love you.

Here I love you and the horizon hides you in vain.
I love you still among these cold things.
Sometimes my kisses go on those heavy vessels
that cross the sea towards no arrival.
I see myself forgotten like those old anchors.
The piers sadden when the afternoon moors there.
My life grows tired, hungry to no purpose.
I love what I do not have. You are so far.
My loathing wrestles with the slow twilights.
But night comes and starts to sing to me.

The moon turns its clockwork dream.
The biggest stars look at me with your eyes.
And as I love you, the pines in the wind
want to sing your name with their leaves of wire.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translated by W. S. Merwin





POEME 18

Ici je t'aime.
Dans les pins obscurs le vent se démêle.
La lune resplendit sur les eaux vagabondes.
Des jours égaux marchent et se poursuivent.

Le brouillard en dansant qui dénoue sa ceinture.
Une mouette d'argent du couchant se décroche.
Une voile parfois. Haut, très haut, les étoiles.

Ô la croix noire d'un bateau.
Seul.
Le jour parfois se lève en moi, et même mon âme est humide.
La mer au loin sonne et résonne.
Voici un port.
Ici je t'aime.

Ici je t'aime. En vain te cache l'horizon.
Tu restes mon amour parmi ces froides choses.
Parfois mes baisers vont sur ces graves bateaux
qui courent sur la mer au but jamais atteint.
Suis-je oublié déjà comme ces vieilles ancres.
Abordé par le soir le quai devient plus triste.

Et ma vie est lassée de sa faim inutile.
J'aime tout ce que je n'ai pas. Et toi comme tu es loin.

Mon ennui se débat dans les lents crépuscules.
Il vient pourtant la nuit qui chantera pour moi.
La lune fait tourner ses rouages de songe.

Avec tes yeux me voient les étoiles majeures.
Pliés à mon amour, les pins dans le vent veulent
chanter ton nom avec leurs aiguilles de fer.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 18

Qui ti amo.
Negli oscuri pini si districa il vento.
Brilla la luna sulle acque erranti.
Trascorrono giorni uguali che s'inseguono.

La nebbia si scioglie in figure danzanti.
Un gabbiano d'argento si stacca dal tramonto.
A volte una vela. Alte, alte stelle.

0 la croce nera di una nave.
Solo.
A volte albeggio, ed e umida persino la mia anima.
Suona, risuona il mare lontano.
Questo e un porto.
Qui ti amo.

Qui ti amo e invano l'orizzonte ti nasconde.
Ti sto amando anche tra queste fredde cose.
A volte i miei baci vanno su quelle navi gravi,
che corrono per il mare verso dove non giungono.
Mi vedo giá dimenticato come queste vecchie áncore.
1 moli sono piu tristi quando attracca la sera.

La mia vita s'affatica invano affamata.
Amo ció che non ho. Tu sei cosi distante.
La mia noia combatte con i lenti crepuscoli.
Ma la notte giunge e incomincia a cantarrni.
La luna fa girare la sua pellicola di sogno.

Le stelle piu grandi mi guardano con i tuoi occhi.
E poiché io ti amo, i pini nel vento
vogliono cantare il tuo nome con le loro foglie di filo metallico.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





18.

Seni seviyorum burada.
Saçlarını tarıyor karanlık çamlarda yel.
Ay başıboş sularda ışıl ışıl yanıyor.
Birbiri ardısıra yürüyor eşit günler.

Kemerini çözüyor dans çalımlarıyla sis.
Çözülüyor akşamdan gümüş bir martı.
Arasıra bir yelkenli. Yukarda, yukarda yıldızlar.

Bir geminin ey k a ra haçı.
Tek başına.
İçimde gün doğuyor bazan ve ruhum bile nemli.
Çınlayıp duruyor deniz uzakta.
Bak işte bir kapı.
Seni seviyorum burada.

Seviyorum ya ufuk boşuna saklıyor seni.
Sevgilimsin bu soğuk şeyler içinde yine.
Denizde hiçbir yere ulaşmaksızın koşan
bu ciddi gemilerde yol alıyor bazan öpüşlerim.
Çoktan unutuldum o eski çapalar gibi.
Rıhtımlar nasıl gamlı bir yanaştı mı akşam.
Boşuna açlığından yaşamım öyle yorgun.

Benim olmayanı seviyorum. Çok uzaksın sen.
Bezginliğim çırpınıyor k ara ran akşamlarda gitgide.
Ama geliyor gece, şarkı söylemeğe başlıyor bana.
Ve ay çeviriyor düş çarklarını.
Gözlerinle bakıyor bana en büyük yıldızlar.
Ve rüzgârda çamlar, benim seni sevişim gibi,
şakımak istiyor adını tel yapraklarla.

Pablo Neruda - (Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz bir Şarkı)

Çeviri: Sait Maden





XVIII.

Burada severim seni.
O kasvetli çamlarda araştırır rüzgâr kendini.
Soluk şavkını devinen sulara fırlatır ay.
Günler tekdüze geçer, izler birbirini.

Raks eden biçimlerde özgürleştirir sis kendini.
Balıkçıl martı çakılır akşamın göğüne.
Bazen bir yelken. Yüksekte, yüksekte yıldızlar.

Ah, kara haçıyla bir gemi.
Yalnız.
Erken kalktığım olur bazen, ve ruhum bile nemlidir.
Yankılanan sesler uzak denizden.
Bir limandır burası.
Burada severim seni.

Burada severim seni, ve boşuna saklar ufuk seni.
Bu soğuk şeylerin arasında severim seni hâlâ.
Bazen yolculuktadır öpüşlerim o ağır gemilerde,
hiç varmayacakları bir amaca doğru hızla gider orada.
O zaman görürüm kendimi, bu eski çapalar gibi unutulmuş.
Akşam indiğinde daha da hüzünlüdür mendireklerden.
Yorulur hayatım, boşuna geçmiş hayatım.
Severim sahip olmadığım şeyi. Sen, uzaktasın sen.
Tiksintim durur hâlâ alacakaranlığın ikircikliğine karşı.
Fakat gelir gece ve başlar şarkısına.
Düşlerden tekerlerini döndürür ay.

En büyük yıldızlar bakar bana senin gözlerinle.
Seni sevdiğim için, rüzgârdaki çamlar
adını şakımayı ister iğne yapraklarından çanlarıyla.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

[“Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı”dan]


Photo by João Cabral

25 Nisan 2019 Perşembe

Summer / Bill Knott

SUMMER

an afternoon walk
your hair the color of barnlight
there's the field this is the river
our first loving has reached the sea by now
(where it'll meet and embrace our childhood)
we bathe in the flow of a mute woman's happiness
sitting on the bank dangling and drifting on the water
come back
the flowers nuzzle our joined hands

Bill Knott - (1940-2014, USA)

(The Naomi Poems, Book One: Corpse and Beans)





YAZ

bir ikindi yürüyüşü
saçların samanlık ışığı rengi
tarla orada ırmak burada
ilk aşkımız ulaştı denize şimdi
(ki rastlar ve kucaklar orada çocukluğumuzu)
yıkanırız dilsiz bir kadının mutluluk akıntısında
otururuz kıyıda sarkarak ve sürükleniriz suda
dön geri
çiçekler sokulurlar birleşmiş ellerimize

Bill Knott - (1940-2014, ABD)


Megan Moore for Playboy Magazine February 2019
by Christopher von Steinbach

Naomi Poem / Bill Knott

NAOMI POEM

The beach holds and sifts us through her dreaming fingers
Summer fragrances green between your legs
At night, naked auras cool the waves
Vanished
O Naomi
I kiss every body of you, every face

Bill Knott - (1940-2014, USA)

(The Naomi Poems, Book One: Corpse and Beans)





ŞİİR

Sahil tutar ve eleğinden geçirir bizi o düşleyen parmaklarında
Yaz rayihaları yeşillenir bacaklarının arasında
Geceleri, çıplak hâleler serinletir dalgaları
Yitip gitmiş
Ah Naomi
Öperim her bir bedenini, her bir yüzünü

Bill Knott - (1940-2014, ABD)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Sarah Stephens by Tyler Kandel

24 Nisan 2019 Çarşamba

Hair Poem / Bill Knott

Hair Poem

Hair is heaven's water flowing eerily over us
Often a woman drifts off down her long hair and is lost

Bill Knott - (1940-2014, USA)

(The Naomi Poems, Book One: Corpse and Beans)




Poema de pelo

El pelo es el agua del cielo que fluye misteriosamente sobre nosotros
A menudo una mujer se desvía de su pelo largo y se pierde

Bill Knott - (1940-2014, EUA)





Saç Şiiri

Saç üstümüzden tuhafça taşan cennetin suyudur
Sıklıkla bir kadın uzun saçlarından aşağıya doğru savrulur ve kaybolur

Bill Knott - (1940-2014, ABD)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Valeria, Milan, by Bruno Bisang

Letter to My Daughter / Maya Angelou

“The ship of my life may or may not be sailing on calm and amiable seas. The challenging days of my existence may or may not be bright and promising. Stormy or sunny days, glorious or lonely nights, I maintain an attitude of gratitude. If I insist on being pessimistic, there is always tomorrow. Today I am blessed.”

Maya Angelou - (Letter to My Daughter)





"El barco de mi vida puede o no estar navegando en mares tranquilos y amables. Los desafiantes días de mi existencia pueden o no ser brillantes y prometedores. Días de tormenta o soleados, noches gloriosas o solitarias, no importa, yo siempre mantengo una actitud de agradecimiento. Si insisto en ser pesimista, siempre hay un mañana. Hoy estoy bendecida."

Maya Angelou - (Carta A Mi Hija)





"Hayat gemim, sakin ve yumuşak denizlerde yürümeyebilir. Yaşamımdaki mücadeleci günler parlak ve umut vaat edici olmayabilir. Fırtınalı ya da güneşli günlerde, muhteşem ya da yalnız gecelerde, minnettar tutumumu her zaman korudum. Karamsar olmakta ısrar etsem bile, her günün bir yarını vardır. Bugün çok şanslıyım."

Maya Angelou - (Kızıma Mektuplar)

Çeviri: Zeynep Ertan


19th-century photo of ship on the Thames

23 Nisan 2019 Salı

Poema 15 / Pablo Neruda

POEMA 15

Me gustas cuando callas porque estás como ausente,
y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca.
Parece que los ojos se te hubieran volado
y parece que un beso te cerrara la boca.

Como todas las cosas están llenas de mi alma
emerges de las cosas, llena del alma mía.
Mariposa de sueño, te pareces a mi alma,
y te pareces a la palabra melancolía.

Me gustas cuando callas y estás como distante.
Y estás como quejándote, mariposa en arrullo.
Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:
déjame que me calle con el silencio tuyo.

Déjame que te hable también con tu silencio
claro como una lámpara, simple como un anillo.
Eres como la noche, callada y constelada.
Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.

Me gustas cuando callas porque estás como ausente.
Distante y dolorosa como si hubieras muerto.
Una palabra entonces, una sonrisa bastan.
Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)





POEM 15

I like for you to be still: it is as though you were absent,
and you hear me from far away and my voice does not touch you.
It seems as though your eyes had flown away
and it seems that a kiss had sealed your mouth.

As all things are filled with my soul
you emerge from the things, filled with my soul.
You are like my soul, a butterfly of dream,
and you are like the word Melancholy.

I like for you to be still, and you seem far away.
It sounds as though you were lamenting, a butterfly cooing like a dove.
And you hear me from far away, and my voice does not reach you:
Let me come to be still in your silence.

And let me talk to you with your silence
that is bright as a lamp, simple as a ring.
You are like the night, with its stillness and constellations.
Your silence is that of a star, as remote and candid.

I like for you to be still: it is as though you were absent,
distant and full of sorrow as though you had died.
One word then, one smile, is enough.
And I am happy, happy that it's not true.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translated by W. S. Merwin





POEM 15

I like you calm, as if you were absent,
and you hear me far-off, and my voice does not touch you.
It seems that your eyelids have taken to flying:
it seems that a kiss has sealed up your mouth.

Since all these things are filled with my spirit,
you come from things, filled with my spirit.
You appear as my soul, as the butterfly’s dreaming,
and you appear as Sadness’s word.

I like you calm, as if you were distant,
you are a moaning, a butterfly’s cooing.
You hear me far-off, my voice does not reach you.
Let me be calmed, then, calmed by your silence.

Let me commune, then, commune with your silence,
clear as a light, and pure as a ring.
You are like night, calmed, constellated.
Your silence is star-like, as distant, as true.

I like you calm, as if you were absent:
distant and saddened, as if you were dead.
One word at that moment, a smile, is sufficient.
And I thrill, then, I thrill: that it cannot be so.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translation by A. S. Kline





POEME 15

Ton silence m'enchante et ce semblant d'absence
quand tu m'entends de loin, sans que ma voix t'atteigne.
On dirait que tes yeux viennent de s'envoler,
on dirait qu'un baiser t'a refermé la bouche.

Comme tout ce qui est est empli de mon âme
tu émerges de tout, pleine de l'âme mienne.
Papillon inventé, tu ressembles à mon âme,
tu ressembles aussi au mot mélancolie.

Ton silence m'enchante et cet air d'être loin.
Tu te plains, dirait-on, roucoulant papillon.
Et tu m'entends de loin, sans que ma voix t'atteigne
laisse-moi faire silence dans ton silence.

Laisse-moi te parler aussi par ton silence
simple comme un anneau et clair comme une lampe.
Tu es comme la nuit, constellée, silencieuse.
Ton silence est d'étoile, aussi lointain et simple.

J'aime quand tu te tais car tu es comme absente.
Comme si tu mourrais, distante et douloureuse.
Il ne faut qu'un sourire, et un seul mot suffit
à me rendre joyeux : rien de cela n'était.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 15

Mi piaci quando taci perché sei come assente,
e mi ascolti da lontano, e la mia voce non ti tocca.
Sembra che si siano dileguati i tuoi occhi
e che un bacio ti abbia chiusa la bocca.

Siccome ogni cosa e piena della mia anima
tu emergi dalle cose, piena dell'anima mia.
Farfalla di sogno, assomigli alla mia anima,
e assomigli alla parola malinconia.

Mi piaci quando taci e sei come distante.
Sembri lamentarti, farfalla che tuba.
E mi ascolti da lontano e la mia voce non ti giunge:
lascia che io taccia con il silenzio tuo.

Lascia che ti parli anche con il tuo silenzio
chiaro come una lampada, semplice come un anello.
Sei come la notte, silenziosa e stellata.
Il tuo silenzio e di stella, cosi lontano e semplice.

Mi piaci quando taci perché sei come assente.
Distante e dolorosa come se fossi morta.
Poi basta una parola, un sorriso.
E sono felice, felice che non sia vero.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





15.

Seviyorum susmanı, yokluk gibisin çünkü,
sesim sana varmadan işitiyorsun beni.
Havalanıyor gibi gözlerin yerlerinden
ve sanki bir öpüşle kapanmış ağzın yeni.

Benim ruhumla dolu bütün nesneler gibi
yine benim ruhumla yükselirsin her şeyden.
Ruhuma benziyorsun, düş kelebeğim benim,
karasevda sözüne benziyorsun tıpkı sen.

Seviyorum susmanı, uzaklıklar gibisin.
İnler gibisin hem de, kuğuran kelebeğim.
İşitiyorsun beni sesim sana varmadan:
Senin sessizliğinle ben de susayım derim.

Seninle konuşayım o senin yüzük gibi
yalın sessizliğinde, o lamba gibi parlak.
Gece gibisin sen de sessiz, yıldız içinde.
Sessizliğin bir küçük yıldızdır senin, uzak.

Seviyorum susmanı, yokluk gibidir çünkü.
Öyle uzak, acılı, ölüp gitmiş gibi sen.
Yeter o zaman bir söz, bir gülümseyiş bile.
Sevinirim, başka şey yok öyle sevindiren.

Pablo Neruda - (Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz bir Şarkı)

Çeviri: Sait Maden





XV.

Suskunluğun sevindirir beni, çünkü uzakta gibi görünürsün,
ve işitirsin beni uzaklardan, ulaşmasa da sesim sana.
Görünüş o ki, gözlerin uçmuş gitmiş uzaklara,
ve kapalı ağzın bir öpüş gördü sanki.

Tam da her şey ruhum tarafından izlenmişken,
çıkarsın ortaya o bütünden, ruhumdan benim.
Bir düş kelebeği gibi benzersin ruhuma,
ve hatırlatırsın bana melankoli sözcüğünü.

Suskunluğun sevindirir beni, uzakta gibi göründüğünde.
Ve şikâyet ettiğin şey, ses çıkaran bir kelebek.
Ve işitirsin beni uzaklardan, ulaşmasa da sesim sana:
Öyleyse bırak susayım senin suskunluğunla.

Öyleyse bırak seninle konuşayım, senin suskunluğunla,
bir lamba gibi aydınlık, bir yüzük gibi gösterişsiz.
Suskunluğu ve yıldızlarıyla gece gibisin.
Yıldızdan doğmuş suskunluğun, öyle uzak ve sade.

Suskunluğun sevindirir beni, uzakta gibi göründüğünde.
Uzakta ve acı dolusun, ölmüşsün sanki.
Bir sözcük, bir gülümseme yeter.
O zaman mutluyum, mutlu, çünkü gerçek değil bu.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

[“Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı”dan]


Photo by David Dubnitskiy

Chamber Music XX / James Joyce

XX

In the dark pine-wood
    I would we lay,
In deep cool shadow
    At noon of day.

How sweet to lie there,
    Sweet to kiss,
Where the great pine-forest
    Enaisled is!

Thy kiss descending
    Sweeter were
With a soft tumult
    Of thy hair.

O unto the pine-wood
    At noon of day
Come with me now,
    Sweet love, away.

(1903)

James Joyce - (Chamber Music)





XX

En el pinar oscuro
    Junto a ti yacería
En la honda sombra fresca
    Al mediodía.

¡Qué dulce ahí yacer,
    Dulce besar,
Donde el gran pinar forma
    Pasillos al altar!

Tu beso al descender
    Más dulce fuera
Con un suave tumulto
    De tu cabellera.

Hacia el pinar
    Al mediodía
Ven ahora conmigo
    Oh dulce amada mía.

(1903)

James Joyce - (Música de cámara)

Traducción de Pablo Inberg





XX

Nella pineta scura
    vorrei giacere,
nell'ombra cupa e fresca
    a mezzogiorno.

Come è dolce giacere,
    dolce baciare,
dove la grande foresta
    sale in navate.

Il tuo bacio scendendo
    sarà più dolce
con un soffice tumulto
    di capelli.

Verso la pineta
    a mezzogiorno
vieni con me ora,
    doce amore, vieni.

(1903)

James Joyce - (Musica da Camera)





XX

İsterdim ki uzanalım
    Karaçam korusunda,
Gün ortasında
    Sepserin gölgede.

Ne de hoş uzanmak orada,
    Öpüşmek ne de şirin,
Bu koca çam ormanının
    Yalıttığı yerde.

Daha tatlıdır öpüşün
    Kaplarken alnımı
Saçının
    Uysal bir heyecanı.

Çam korusuna
    Gel benimle haydi
Gün ortasında gidelim
    Şirin sevdiceğim.

(1903)

James Joyce - (Oda Müziği)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Photo by Filipp Antonov

22 Nisan 2019 Pazartesi

Dreams Before Waking / Adrienne Rich

"What would it mean to live
in a city whose people were changing
each other’s despair into hope?—
You yourself must change it.—
what would it feel like to know
your country was changing?—
You yourself must change it.—
Though your life felt arduous
new and unmapped and strange
what would it mean to stand on the first
page of the end of despair?"

Adrienne Rich

(from “Dreams Before Waking,” 1983 / Your Native Land, Your Life, 1986)

http://firsthoughts.blogspot.com/2007/07/dreams-before-waking.html





"İnsanlarının birbirinin çaresizliklerini
umuda dönüştürdüğü bir şehirde
yaşamak nasıl olurdu?-
Sen kendin bunu değiştirmelisin.-
Ülkenin değiştiğini
bilsen ne hissederdin?-
Sen kendin bunu değiştirmelisin.-
Hayatın ne kadar çetin
yeni ve belirsiz ve tuhaf olsa da
çaresizliğinin sonunun ilk
sayfasında durmak nasıl olurdu?"

Adrienne Rich

Alıntı: https://bukowskininsucune.wordpress.com


Man with Pigeons by Vivian Maier (1926-2009)

21 Nisan 2019 Pazar

Letters / Vincent van Gogh

      "Painters — to speak only of them — being dead and buried, speak to a following generation or to several following generations through their works. Is that all, or is there more, even? In the life of the painter, death may perhaps not be the most difficult thing.
      For myself, I declare I don’t know anything about it. But the sight of the stars always makes me dream in as simple a way as the black spots on the map, representing towns and villages, make me dream.
      Why, I say to myself, should the spots of light in the firmament be less accessible to us than the black spots on the map of France.
      Just as we take the train to go to Tarascon or Rouen, we take death to go to a star.(20) What’s certainly true in this argument is that while alive, we cannot go to a star, any more than once dead we’d be able to take the train. So it seems to me not impossible that cholera, the stone, consumption, cancer are celestial means of locomotion, just as steamboats, omnibuses and the railway are terrestrial ones.
      To die peacefully of old age would be to go there on foot."

Vincent van Gogh - (The Letters. Vincent van Gogh to Theo van Gogh. Arles, Monday, 9 or Tuesday, 10 July 1888.)

(20) Van Gogh’s remark about stars and the hereafter has been linked to the story ‘Les étoiles’ in Daudet’s Lettres de mon moulin and to Zola’s La joie de vivre (see Sund 1992, p. 187).





      "Los pintores - por no hablar sino de ellos-, estando muertos y enterrados, hablan a la generación siguiente o a varias generaciones siguientes por sus obras.
      ¿Es eso todo, o hay todavía algo más? En la vida del pintor, tal vez la muerte no sea lo más difícil de obtener.
      Yo confieso no saber por qué será, pero siempre la vista de las estrellas me hace soñar, tan simplemente como me impulsan a soñar los puntos negros que representan en el mapa las ciudades y lugares. ¿Por qué, me pregunto, los puntos luminosos del firmamento nos serían menos accesibles que los puntos negros del mapa de Francia?
      Si tomamos el tren para irnos a Tarascón o a Ruán, tomamos la muerte para irnos a una estrella.
      Lo que es realmente cierto en este razonamiento es que estando en vida, no podemos irnos a una estrella; lo mismo que estando muertos no podemos tomar el tren.
      En fin, no me parece imposible que el cólera, el mal de piedra, la tisis, el cáncer, sean medios de locomoción celeste, como los barcos de vapor, los ómnibus y el ferrocarril, lo son terrestres.
      Morir tranquilamente de vejez sería ir a pie."

Vincent van Gogh - (Las cartas de Vincent Van Gogh a su hermano Théo. 9 o martes, 10 de julio de 1888)





      "Yalnızca ressamları ele alacak olursak, ölmüş, gömülmüş olanlar da yapıtları aracılığıyla bir sonraki ya da birbirini izleyen birkaç kuşağa bir şeyler söyleyebiliyorlar.
      Hepsi bu mu, yoksa daha fazlası var mı? Bir ressamın yaşamında en zor şey ölüm değildir belki de.
      Kendi payıma, bu konuda bir şey bilmediğimi kabul ediyorum. Ama yıldızlara baktığımda düşlere dalıyorum, tıpkı bir haritada kentleri ve köyleri gösteren siyah noktalara bakarken düşlere daldığım gibi. Neden, diye soruyorum kendime, gökte pırıl pırıl parlayan noktalar da Fransa haritasındaki kara noktalar kadar ulaşılabilir olmasın? Bizi Tarascon ya da Rouen’a nasıl bir tren götürüyorsa, yıldızlara da ölüm götürür. Bu düşüncede kuşkusuz doğru olan bir şey varsa, o da şu: Yaşadığımız sürece yıldızlara varamayız, nasıl ki öldükten sonra trene binemeyiz, öyle.
      Dolayısıyla, kolera, böbrek taşları, verem, kanser gibi şeyler göksel ulaşım araçlarıdırlar gibi geliyor bana; vapur, otobüs, tren türünden yeryüzü ulaşım araçları gibi aynı...
      Yaşlılık yüzünden sessizce ölmek oraya yürüyerek gitmek gibi bir şey."

Vincent van Gogh - (Theo'ya Mektuplar. Arles, Temmuz ortası, 1888)

Çeviri: Pınar Kür


Road with Cypress and Star.
Saint-Rémy-de-Provence, France. 1890,
by Vincent van Gogh

20 Nisan 2019 Cumartesi

El laberinto de la soledad / Octavio Paz

"Y no terminan aquí nuestras diferencias. Ellos [los estadounidenses] son crédulos, nosotros [los mexicanos] creyentes; aman los cuentos de hadas y las historias policíacas, nosotros los mitos y las leyendas. Los mexicanos mienten por fantasía, por desesperación o para superar su vida sórdida; ellos no mienten, pero sustituyen la verdad verdadera, que es siempre desagradable, por una verdad social. Nos emborrachamos para confesarnos; ellos para olvidarse. Son optimistas; nosotros nihilistas —sólo que nuestro nihilismo no es intelectual, sino una reacción instintiva: por lo tanto es irrefutable—. Los mexicanos son desconfiados; ellos abiertos. Nosotros somos tristes y sarcásticos; ellos alegres y humorísticos. Los norteamericanos quieren comprender; nosotros contemplar. Son activos; nosotros quietistas: disfrutamos de nuestras llagas como ellos de sus inventos. Creen en la higiene, en la salud, en el trabajo, en la felicidad, pero tal vez no conocen la verdadera alegría, que es una embriaguez y un torbellino. En el alarido de la noche de fiesta nuestra voz estalla en luces y vida y muerte se confunden; su vitalidad se petrifica en una sonrisa: niega la vejez y la muerte, pero inmoviliza la vida."

Octavio Paz - (El Pachuco y Otros Extremos / El laberinto de la soledad)





"And our differences do not end there. The North Americans  are credulous and we are believers; they love fairy tales and  detective stories and we love myths and legends. The Mexican tells lies because he delights in fantasy, or because he is desperate, or because he wants to rise above the sordid facts of his life; the North American does not tell lies, but he substitutes social truth for the real truth, which is always disagreeable. We get drunk in order to confess; they get drunk in order to forget. They are optimists and we are nihilists except that our nihilism is not intellectual but instinctive, and therefore irrefutable. We are suspicious and they are trusting. We are sorrowful and sarcastic and they are happy and full of jokes. North Americans want to understand and we want to contemplate. They are activists and we are quietists; we enjoy our wounds and they enjoy their inventions. They believe in hygiene, health, work and contentment, but perhaps they have never experienced true joy, which is an intoxication, a whirlwind. In the hubbub of a fiesta night our voices explode into brilliant lights, and life and death mingle together, while their vitality becomes a fixed smile that denies old age and death but that changes life to motionless stone."

Octavio Paz - (The Pachuco and Other Extremes / The Labyrinth of Solitude)

Translated by Lysander Kemp





"Ama [Kuzeyamerikalılarla] farklılıklarımız burada bitmez. Onlar kolay inanırlar, biz zaten inançlıyızdır; onlar peri masallarını ve polisiye hikayeleri severler, biz destanları ve efsaneleri. Meksikalılar hayatı biraz renklendirmek için, umutsuzluktan ya da yoksul hayatlarının azıcık dışına çıkabilmek için yalan söylerler; Kuzeyamerikalılar yalan söylemezler ama her zaman cansıkıcı olan hakiki gerçeklerin yerine sosyal gerçekleri kullanırlar. Biz birbirimize anlatmak için içeriz, onlar unutmak için. Onlar iyimserdir, biz nihilist –lakin bizim nihilizmimiz entelektüel değildir yalnızca içgüdüsel bir tepkidir: bu yüzden de tartışmaya gelmez. Meksikalılar şüphecidir, Kuzeyamerikalılar açıktır. Biz hüzünlü ve alaycıyızdır; onlar neşeli ve şakacı. Kuzeyamerikalılar anlamak isterler, biz gözlemlemek isteriz. Onlar girişkendirler, biz suskun, biz yaralarımızdan hoşlanırız, onlar icatlarından. Onlar hijyene, sağlığa, çalışmaya ve mutluluğa inanırlar ama belki de özünde kendinden geçip bir duygu seline kapılma olan gerçek mutluluğu hiç tatmamışlardır. Bizim haykırışlarımız fiesta gecelerinin uğultusu içinde bir şimşek gibi çaktığında hayat ve ölüm birbirine karışır; yaşamsal olan her şey bir gülümsemede taşlaşır: ölümü ve yaşlılığı reddeder bu gülümseme ama hayatı da hareketsiz bırakır."

Octavio Paz - (Paçuko ve Ötekiler / Yalnızlık Dolambacı)

Çeviri: Bozkurt Güvenç - Bülent Kale


Photo by Manuel Álvarez Bravo

19 Nisan 2019 Cuma

Ephemera / William Butler Yeats

Ephemera

'Your eyes that once were never weary of mine
Are bowed in sotrow under pendulous lids,
Because our love is waning.'

                                              And then She:
'Although our love is waning, let us stand
By the lone border of the lake once more,
Together in that hour of gentleness
When the poor tired child, passion, falls asleep.
How far away the stars seem, and how far
Is our first kiss, and ah, how old my heart!'

Pensive they paced along the faded leaves,
While slowly he whose hand held hers replied:
'Passion has often worn our wandering hearts.'

The woods were round them, and the yellow leaves
Fell like faint meteors in the gloom, and once
A rabbit old and lame limped down the path;
Autumn was over him: and now they stood
On the lone border of the lake once more:
Turning, he saw that she had thrust dead leaves
Gathered in silence, dewy as her eyes,
In bosom and hair.

                          'Ah, do not mourn,' he said,
'That we are tired, for other loves await us;
Hate on and love through unrepining hours.
Before us lies eternity; our souls
Are love, and a continual farewell.'

William Butler Yeats





Ephemera

«Tus ojos que antaño nunca se cansaron de los míos,
se inclinan hoy con pesar bajo tus párpados oscilantes
porque nuestro amor declina».

Y responde ella:
«Aunque nuestro amor se desvanezca,
permanezcamos junto al borde solitario de este lago,
juntos en este momento especial
en el que la pasión, pobre criatura cansada, cae dormida.
¡Qué lejanas parecen las estrellas,
y qué lejano nuestro primer beso,
y qué viejo parece mi corazón!».

Pensativos caminan por entre marchitas hojas,
mientras él, lentamente, sosteniendo la mano de ella, replica:
«La Pasión ha consumido con frecuencia
nuestros errantes corazones».

Los bosques les rodeaban, y las hojas ya amarillas
caían en la penumbra como desvaídos meteoros,
entonces un animalillo viejo y cojo renqueó camino abajo.
Sobre él, cae el otoño;  y ahora ambos se detienen
a la orilla del solitario lago una vez más.
Volviéndose, vio que ella había arrojado unas hojas muertas,
húmedas como sus ojos y en silencio recogidas
sobre su pecho y su pelo.

«No te lamentes», dijo él, «que estamos cansados
Porque otros amores nos esperan,
odiemos y amemos a través del tiempo imperturbable,
ante nosotros yace la eternidad,
nuestras almas son amor y un continuo adiós».

William Butler Yeats

Versión de Luis Zalamea





Ephémère

Tes yeux qui d'abord n'étaient jamais las des miens
Tantôt sous tes paupières clignent un chagrin
Car notre amour faiblit.

Et elle dit alors :
Bien que faiblisse l'amour, asseyons-nous
A ce bord désert du lac une fois encore
Ensemble à cette heure d'amitié tendre
Où tel un pauvre enfant fatigué, la passion, s'endort
Combien semblent éloignées les étoiles, et loin
Notre premier baiser, et ah, combien vieux est mon coeur!

Pensifs ils marchaient le long des lits de feuilles mortes
Tandis que lui tenant la main, lentement il répondit :
"La passion a souvent usé nos coeurs vagabonds"

Des bois les entouraient, et les feuilles jaunes
Tombaient, météores affaiblis dans la grisaille,
Un vieux lapin boiteux dévala le chemin
L'automne était sur lui : et ils restaient ainsi
Sur la rive solitaire du lac, une fois encore
Se tournant, il vit qu'elle avait jeté des feuilles mortes
Rassemblées en silence, humide comme ses yeux
Sa poitrine et ses cheveux

Ah, ne pleure pas, dit-il,
Si nous sommes fatigués, d'autres amours attendent
La haine, l'amour vont et tant d'heures pressantes
Devant s'étend l'éternité, nos âmes
Sont amour et un continuel adieu

William Butler Yeats





Ephemera

“ Gli occhi tuoi insaziati un giorno ai miei
sotto palpebre pendule dolenti
piegano, ché l’amore nostro muore ”.
Ed ella: “ Se anche muore il nostro amore,
sulla riva del lago solitaria
nell’ora di soavità che stanca
indugiamo una volta ancora insieme
la povera fanciulla Passione
cade nel sonno: ormai quanto lontane
mi sembrano le stelle e il primo bacio
quanto lontano e vecchio ormai il mio cuore! ”
Camminavano sulle foglie morte,
pensosi; ed egli tardi rispondeva
tra le sue trattenendo quelle mani:
“ Ha devastato già la Passione
sovente i nostri cuori vagabondi .”
Intorno si stendevano le selve
e cadevano foglie gialle come
appassite meteore nel buio;
d’improvviso un coniglio vecchio e storpio
discese zoppicando pel sentiero:
l’invadeva l’autunno: e un’altra volta
sulla riva del lago solitaria
indugiarono: egli, volto, vide ch’ella
aveva insinuato foglie morte,
in silenzio raccolte, umide come
i suoi occhi, nel petto e tra i capelli.
“ Ah, non ti rattristare ” egli diceva
“ che siamo stanchi, poi che nuovi amori
ci attendono; nell’odio e nell’amore
trascorri l’ore tue senza lamento.
È avanti a noi l’eternità; le nostre
anime sono amore e addio perenne ”.

William Butler Yeats

(Traduzione di Leone Traverso)

da “Poesie”, Vallecchi, Firenze, 1973





Ephemera

“Bir kez olsun gözlerimden yorulmayan gözlerin
Hüzünle eğiliyor artık sarkmış göz kapaklarının altında,
Sevgimizin solmasından”

“Tükeniyor olsa da sevgimiz
gel bir kez daha duralım
gölün o ıssız kıyısında
uykuya daldığında tutku; o çaresiz yorgun çocuk,
o soylu saatte beraberce.
Ne kadar uzakta görünüyor yıldızlar
Ve ilk öpüşmemiz ne kadar uzak
Ve ah, yüreğim ne kadar yaşlı”

Dalgın gezindiler kuru yapraklar boyunca
Usulca dokunarak kadının ellerine:
“Tutku, çok yıprattı yüreklerimizi.”

Ağaçlar çevreledi onları ve sarı yapraklar
dökülmüştü karanlığa solgun ağanlar gibi ve
o an yaşlı ve aksak bir tavşan sıçradı patikaya,
Sonbahar üzerindeydi adamın: ve bir kez daha
durdular gölün o ıssız kıyısında.
Ölü yaprakları sürüklediğini görmüştü kadının
Döndüğünde
Sessizce topladığını onları, gözleri
Göğüsleri ve saçları gibi nemli.

“Ah hüznü bırak
Yorgunuz bizi bekleyen başka aşklar için,
Sevmek ve nefret etmek için kaygısız saatler boyu
Ölümsüzlük uzanır önümüzde, ruhlarımız
Sevgilerdir ve bir sürekli ayrılış.”

William Butler Yeats


Unknown photographer

18 Nisan 2019 Perşembe

El poeta a su amada / César Vallejo

EL POETA A SU AMADA

Amada, en esta noche tú te has crucificado
sobre los dos maderos curvados de mi beso,
y tu pena me ha dicho que Jesús ha llorado,
y que hay un viernesanto más dulce que ese beso.

En esta noche rara en que tanto me has mirado,
la Muerte ha estado alegre y ha cantado en su hueso.
En esta noche de setiembre se ha oficiado
mi segunda caída y el más humano beso.

Amada, moriremos los dos juntos, muy juntos;
se irá secando a pausas nuestra excelsa amargura;
y habrán tocado a sombra nuestros labios difuntos.

Y ya no habrán reproches en tus ojos benditos;
ni volveré a ofenderte. Y en una sepultura
los dos nos dormiremos, como dos hermanitos.

César Vallejo - Los Heraldos Negros (1918)





THE POET TO HIS BELOVED

Beloved, this night you have been crucified
on the two curving timbers of my kiss,
and your distress repeats how Jesus cried
and recalls a holy Friday sweeter than that kiss.

On this rare night your steady gaze has spied
Death singing in her bones from happiness
for this September night that's ratified
my second fall and all too human kiss.

Beloved, we will die together, close together;
this exalted bitterness will mellow as it dries
and Darkness turns our dead lips from one another.

Reproaches will no longer cloud your blessed eyes,
nor I again offend; instead we'll sleep together
in one single grave, like a little sister and brother.

César Vallejo

Translated by Sandy McKinney


Étude de la Crucifixion, I, 1914, by František Drtikol

17 Nisan 2019 Çarşamba

Pasaje / Octavio Paz

                  PASAJE

Más que aire
                         más que agua
más que labios
                         ligera ligera

Tu cuerpo es la huella de tu cuerpo

(1964)

Octavio Paz - (1964-1968)





                  PASSAGE

More than air
                        more than water
more than lips
                        lighter lighter

Your body is the trace of your body

(1964)

Octavio Paz

Translated by Eliot Weinberger

(The Collected Poems of Octavio Paz, 1957-1987)





                  YOLCULUK

Havadan daha fazla
                                 sudan daha çok
dudaklardan çok
                              ışık, ışık

Vűcudunun ayak izidir senin vűcudun

(1964)

Octavio Paz

Çeviren: Vehbi Taşar


Photo by Andre Brito

16 Nisan 2019 Salı

Poema 11 / Pablo Neruda

POEMA 11

Casi fuera del cielo ancla entre dos montañas
la mitad de la luna.
Girante, errante noche, la cavadora de ojos.
A ver cuántas estrellas trizadas en la charca.

Hace una cruz de luto entre mis cejas, huye.
Fragua de metales azules, noches de las calladas luchas,
mi corazón da vueltas como un volante loco.
Niña venida de tan lejos, traída de tan lejos,
a veces fulgurece su mirada debajo del cielo.
Quejumbre, tempestad, remolino de furia,
cruza encima de mi corazón, sin detenerte.
Viento de los sepulcros acarrea, destroza, dispersa tu raíz soñolienta.
Desarraiga los grandes árboles al otro lado de ella.
Pero tú, clara niña, pregunta de humo, espiga.
Era la que iba formando el viento con hojas iluminadas.
Detrás de las montañas nocturnas, blanco lirio de incendio,
ah nada puedo decir! Era hecha de todas las cosas.

Ansiedad que partiste mi pecho a cuchillazos,
es hora de seguir otro camino, donde ella no sonría.
Tempestad que enterró las campanas, turbio revuelo de tormentas
para qué tocarla ahora, para qué entristecerla.
Ay seguir el camino que se aleja de todo,
donde no esté atajando la angustia, la muerte, el invierno,
con sus ojos abiertos entre el rocío.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)





POEM 11

Almost out of the sky, half of the moon
anchors between two mountains.
Turning, wandering night, the digger of eyes.
Let's see how many stars are smashed in the pool.

It makes a cross of mourning between my eyes, and runs away.
Forge of blue metals, nights of stilled combats, my heart revolves like a crazy wheel.
Girl who have come from so far, been brought from so far,
sometimes your glance flashes out under the sky.
Rumbling, storm, syclone of fury,
you cross above my heart without stopping.
Wind from the tombs carries off, wrecks, scatters your sleepy root.

The big trees on the other side of her, uprooted.
But you, cloudless girl, question of smoke, corn tassel.
You were what the wind was making with illuminated leaves.
Behind the nocturnal mountains, white lily of conflagration,
ah, I can say nothing! You were made of everything.

Longing that sliced my breast into pieces,
it is time to take another road, on which she does not smile.
Storm that buried the bells, muddy swirl of torments,
why touch her now, why make her sad.

Oh to follow the road that leads away from everything,
without anguish, death, winter waiting along it

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translated by W. S. Merwin





POEME 11

Presque en dehors du ciel, ancre entre deux montagnes,
le croissant de la lune.
Tournante, errante nuit, terrassière des yeux,
pour compter les étoiles dans la mare, en morceaux.

Elle est la croix de deuil entre mes sourcils, elle fuit.
Forge de métaux bleus, nuits de lutte cachée,
tourne mon coeur, et c'est un volant fou.
Fille venue de loin, apportée de si loin,
son regard est parfois un éclair sous le ciel.
Incessante complainte et tempête tourbillonnant dans sa furie,
au-dessus de mon coeur passe sans t'arrêter.
Détruis, disperse, emporte, ô vent des sépultures, ta racine assoupie.
De l'autre côté d'elle arrache les grands arbres.
Mais toi, épi, question de fumée, fille claire.
La fille née du vent et des feuilles illuminées.
Par-delà les montagnes nocturnes, lis blanc de l'incendie
ah! je ne peux rien dire! De toute chose elle était faite.

Couteau de l'anxiété qui partagea mon coeur
c'est l'heure de cheminer, sur un chemin sans son sourire.
Tempête, fossoyeur des cloches, trouble et nouvel essor de la tourmente,
Pourquoi la toucher, pourquoi l'attrister maintenant.

Ah! suivre le chemin qui s'éloigne de tout,
que ne fermeront pas la mort, l'hiver, l'angoisse
avec leurs yeux ouverts au coeur de la rosée

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESİA 11

Quasi fuori dal cielo ormeggia tra due montagne la metà della luna.
Roteante, vagabonda notte, quella che scava gli occhi.
Chissà quante stelle triturate nella pozzanghera!
Fa una croce a lutto tra le mie ciglia, fugge.
Fucina di metalli azzurri, notti di lotte silenziose,
il mio cuore gira come un volano impazzito.
Bimba venuta da lontano, da tanto lontano qui condotta,
folgora a volte il suo sguardo sotto il cielo.
Piagnisteo, tempesta, mulinello di furia,
incrocia sul mio cuore senza fermarti.
Vento dei sepolcri, travolge, distruggi disperdi la tua radice sonnolenta.
Sradica i grandi alberi sulla sua opposta riva.
Eppure tu, bimba chiara, domanda di fumo, spiga.
Era colei che formava il vento con foglie brillanti.
Oltre le montagne notturne, giglio bianco d'incendio,
oh nulla posso dire! Era fatta di tutte le cose.
Angoscia che mi hai aperto il petto a coltellate,
è ora di seguire un'altra strada, dove lei non sorrida.
Temporale che ha sepolto le campane, torbido fermento di burrasche
perché toccarla ora, perché intristirla?

Ah seguire il cammino che si allontana da tutto,
dove non stia già aspettando l'angoscia, la morte, l'inverno
con i suoi occhi tra la rugiada.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





11.

İki dağ arasına demirlemiş yarımay
göğün dışında gibi
Dönüp duruyor o gözler kazıcı, başıboş gece,
saymak için sudaki yıldız kırıntılarını.

Kaçıyor, arasında gözlerimin olup yas haçı.
Yüreğim bir çılgın teker gibi dönüp duruyor,
o mavi demirler ocağı, o sessiz boğuşma geceleri.

Öyle uzaktan gelen, uzaktan getirilen kız,
bakışı gök altında bazı bazı şimşekler çakan.
Uzun bir inilti, fırtına, öfke kasırgası geçiyor
durduramadan seni, yüreğimin ta tepesinden.
Al götür uykulu kökünü, kır parçala, saç savur ey mezarlar rüzgârı.
Sök ulu ağaçları öbür yanından onun.
Ama sen, apaydın kız, dumanın sorusu, başak.
Rüzgârın ışık vurmuş yapraklarla oluşturduğu.
Beyaz yangın zambağı o karanlık dağlar ardında,
ah elimden gelmez söylemek! Her bir şeyden yaratılmış o.
Ey göğsümü ikiye ayıran bun bıçağı,
onun gülümsemediği bir yolu geçme saati bu saat.
Çamlar gömen fırtına, acıların yeniden, karmakarış havalanması,
ne diye el sürmeli şimdi ona, çekmeli onu?

Ah, izlemeli her şeyden uzaklaşan yolu,
kesmediği yolu yürek daralmasının, ölümün, kışm,
çiyler arasında açılan gözleriyle.

Pablo Neruda - (Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz bir Şarkı)

Çeviri: Sait Maden





XI.

İki dağın arasına demirlemiş yarım ay
neredeyse dışında gökyüzünün.
Dönen, devinen gece, gözlerin kazıyıcısısın sen.
Ama bak, kaç tane yıldız parçalanmış gölcükte.

Kaçan kirpiklerimin arasına çizer hüznün haçını.
O mavi metallerin demircisi, o sessiz savaşların gecesi,
dönüp durur yüreğim çılgın bir çember gibi.
Bir kız, gelmiş, bırakılmış uzaklardan buraya,
gök altında şimşek gibi çakar bakışları bazen.
Ağıtlar, acı sözcükler, hiddet burgacı,
gider yüreğime, durdurmadan seni.
Mezarların uzak rüzgârı, ez ve parçala uykuda boğulan kökünü.
O büyük ağaçları kökleriyle sök getir onun ardından.
Fakat sen, ey güzel kız, başak gibisin, dumanın sorusu gibi.
Rüzgârın ışıklı yapraklarını biçimleyen oydu.
Gecesel dağların ardında, yangınların beyaz zambağı,
ah, ne kadar da yetersiz sözcükler! Her şeyden yaratılmıştı o.

Ey kaygı, yarmıştın göğsümü büyük bıçaklarınla,
onun gülümsemediği başka bir yolu izlemenin zamanıdır şimdi.
Çanları gömen fırtına, kasırgaların karartılmış kaçışı,
neden dokunmalı ki ona? Neden doldurmalı onu hüzünle?

Ah, her şeyden ayrılan yolu izlemek,
kaygının, ölümün ya da kışın gözetlemediği
açık gözlerle çiyin yıkanmışlığında!

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

[“Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı”dan]


Van Gogh's night

14 Nisan 2019 Pazar

Vier Liebeslieder / Bertolt Brecht

Vier Liebeslieder

I.
Als ich nachher von dir ging
An dem großen Heute
Sah ich, als ich sehn anfing
Lauter lustige Leute.

Und seit jener Abendstund
Weißt schon, die ich meine
Hab ich einen schönern Mund
Und geschicktere Beine.

Grüner ist, seit ich so fühl
Baum und Strauch und Wiese
Und das Wasser schöner kühl
Wenn ich's auf mich gieße.

II.
Wenn du mich lustig machst
Dann denk ich manchmal:
Jetzt könnt ich sterben
Dann war ich glücklich
Bis an mein End.
Wenn du dann alt bist
Und du an mich denkst
Seh ich wie heut aus
Und hast ein Liebchen
Das ist noch jung.

III.
Sieben Rosen hat der Strauch
Sechs gehör'n dem Wind
Aber eine bleibt, daß auch
Ich noch eine find.
Sieben Male ruf ich dich
Sechsmal bleibe fort
Doch beim siebten Mal, versprich
Komme auf ein Wort.

IV.
Die Liebste gab mir einen Zweig
Mit gelbem Laub daran.
Das Jahr, es geht zu Ende
Die Liebe fängt erst an.

Bertolt Brecht





FOUR LOVE SONGS

I.
When I left you, afterwards
On that great today
I saw nothing when I began
To see, but gaiety.

Since that evening, that hour
You know the one I mean
Livelier is my stride and more
Beautiful this month of mine.

Greener are, now that I feel,
Meadow, bush and tree,
The water is more lovely cool
That I pour over me.

II.
When it is fun with you
Sometimes I think then
If I could die now
I’d have been happy
Right to the end.

When you are old then
And you think of me
I’ll look like now
And you’ll love a woman
Who is still young.

III.
Seven roses the rosebush has
Six belong to the wind
But one remains so that I’ll have
One rose to find.

Seven times I’ll call your name
Six times stay away
But promise me the seventh time
You’ll come right away.

IV.
My love gave me a little branch
With yellow leaves on.
The year goes to its end
Love has just begun.

Bertolt Brecht

Translated by David Constantine and Tom Kuhn





Cuatro canciones de amor

I
Cuando, más tarde, me alejé de ti
al hoy enorme
vi, cuando empecé a ver,
gente alegre y cabal.

Y desde aquella hora tardía,
tú sabes de cuál hablo,
tengo una boca más hermosa
y unas piernas más ágiles.

Más verde hay desde entonces
en árbol, ramo y prado
y es el agua más fresca
cuando me la echo encima.

II
Cuando me haces pasármelo
tan bien, a veces pienso:
si me muriera ahora
habría sido feliz
hasta el final.

Cuando tú seas vieja
y me recuerdes
piénsame como hoy
y tendrás un amor
que siga siendo joven.

III
Siete rosas tiene el ramo,
seis se lleva el viento,
una queda para que
me la encuentre yo.

Siete veces te llamé,
seis no respondiste,
a la séptima promete
que me dirás algo.

IV
Mi amada me dio una rama
con hojas amarillas.

Se está acabando el año
y comienza el amor.

Bertolt Brecht

Versión de Jesús Munárriz y Jenaro Talens





Chansons d'amour

II.
Quand tu me rends joyeuse
Je pense quelquefois
Que si lors je mourais
Alors je resterais
Heureuse jusqu'au bout.

Et quand, devenu vieux,
Tu penserais à moi
Restée comme aujourd'hui,
Tu aurais une amie
Qui serait jeune encore.

III.
Le rosier porte sept roses,
Six appartiennent au vent,
L'une reste pour que moi
J'en trouve encore une aussi.

Six fois je t'appellerai,
Six fois tu ne viendras pas,
Mais la septième, promets
Qu'au premier mot tu viendras.

IV.
Ma bien-aimée m'a donné une branche
Qui portait des feuilles jaunies.

L'année tire à sa fin, l'amour
Ne fait que commencer.

Bertolt Brecht

Bertolt Brecht, extrait de "Chansons d'amour" (Trad. Guillevic), in "Poèmes ne figurant pas dans des recueils", in Poèmes 7 (1948-1956), L'Arche éditions, 1967, pages 84-85.





DÖRT AŞK ŞARKISI

1.
Senden ayrıldığımda
O güzel günün sonunda
Açılınca gözlerim
Ne çok sevinçli insan varmış dedim.

İşte o akşamdan sonra
Sen bilirsin ya
Daha güzel dudaklarım
Çekirge gibi çevik bacaklarım

Ben böyle olalı beri
Daha yeşil ağaç, fidan ve tarla
Daha bir güzel suyun serinliği
Başımdan aşağı boşaltınca

2.
Beni sevindirdiğinde
Bazen düşünürüm:
Şimdi ölüversem
Mutlu kalırım
Sonsuza kadar.

Sonra yaşlanıp
Beni düşündüğünde
Tıpkı bugünkü gibi görünürüm sana
Bir sevdiceğin olur
Henüz gencecik.

3.
Küçücük dalda yedi gül
Altısını rüzgar alır
Ama biri kalır
Bulayım diye onu

Yedi kez çağıracağım seni
Altısında gelme
Ama söz ve yedincisine
Tek sözümle gel.

4.
Bir dal verdi bana sevgili
Üzerinde sarı yapraklarda

Yıl dediğin geçer gider
Aşk ise hep yeni başlar.

Bertolt Brecht

Çeviri: Turgay Fişekçi


Megan Moore for Playboy Magazine
February 2019 by Christopher von Steinbach

13 Nisan 2019 Cumartesi

A Poet To His Beloved / William Butler Yeats

A POET TO HIS BELOVED

I bring you with reverent hands
The books of my numberless dreams,
White woman that passion has worn
As the tide wears the dove-grey sands,
And with heart more old than the horn
That is brimmed from the pale fire of time:
White woman with numberless dreams,
I bring you my passionate rhyme.

William Butler Yeats





Un poeta a su amada

Yo te traigo con manos reverentes
los libros de mis sueños incontables,
blanca mujer que la pasión gastó
igual que gasta a las arenas grises
como palomas la marea, y con
el corazón más viejo que aquel cuerno
lleno del fuego pálido del tiempo,
blanca mujer de sueños incontables,
yo te traigo mi rima apasionada.

William Butler Yeats





UN POETA A SU AMADA

Te traigo entre mis manos reverentes
los libros de mis innúmeros sueños,
blanca mujer a quien gastó el amor
cual a la arena gris perla las olas;
con corazón más viejo que ese cuerno
que colma el fuego pálido del tiempo,
blanca mujer de innumerables sueños,
te traigo mi poema apasionado.

William Butler Yeats





Un poète à sa bien-aimée

Je t'apporte de mes mains déférentes
Les pages de mes rêves sans nombre.
Dame blanche usée par la passion
Comme les sables tourterelle par la vague
Et au cœur plus vieilli que la corne
Qui déborde du feu pâle du temps :
Dame blanche aux rêves sans nombre
Je t'apporte mes vers et leur passion.

William Butler Yeats





Un poète à sa bien-aimée

Je t'apporte de mes mains révérencieuses
Les livres de mes rêves sans nombre;
Femme blanche que la passion a usée
Comme la marée use les sables gris colombe,
Et au coeur plus vieux que la corne
Remplie du pâle feu du temps:
Femme blanche aux rêves sans nombre
Je t'apporte mes rimes passionnées.

William Butler Yeats

Traduit de l'américain par Stéphane Chabrières





Un Poète à sa Bien-Aimée

Je vous remets de révérentes mains
Ce livre mien des innombrables rêves
Blanche amoureuse que sa passion habille
Comme la mer en colombe les sables
Et le coeur vieux plus encor que la trompe
Si débordée des pâles feux du temps
Blanche amoureuse aux innombrables rêves
Je vous remets la passion dans mes oeuvres

William Butler Yeats





Un poeta alla donna amata

Ti porto con mani religiose
i libri dei miei sogni innumerevoli,
o bianca donna che la passione ha consumato
come la spiaggia bigia consuma la marea,
e con cuore più vecchio del corno
colmato dal pallido fuoco del tempo:
o bianca donna dei sogni innumerevoli,
ti porto le mie rime di passione.

William Butler Yeats





Un poeta alla sua amata

Ti porto con mani adoranti
i libri dei miei sogni innumerevoli,
o amata donna che hai infiammato la mia passione
come la spiaggia dorata si nutre della marea,
con il mio cuore ormai pieno della tua presenza
sfuggente al pallido fuoco del tempo:
O amata donna dei miei sogni innumerevoli,
ti porto le mie strofe di passione.

William Butler Yeats





BİR OZANDAN SEVGİLİSİNE

Çok saygılı ellerle sana
Sayısız düşlerimin kitaplarını getiriyorum,
Gelgit güvercin-kurşunisi kumları nasıl yıpratırsa,
İhtirasın öyle yıprattığı beyaz kadın
Ve daha yaşlanmış kalple boynuzdan
Zamanın donuk ateşiyle ağzına kadar dolan:
Sayısız düşlerle beyaz kadın,
Sana ateşli kafiyelerimi getiriyorum.

William Butler Yeates

Çeviren: Vehbi Taşar

Not: Sevgilisi Maud Gonne başka bir adamla evleninceye kadar ondan katiyen vazgeçmeyen Yeates, bu şiirinde Maud’un kendisini başka bir adamla aldattığı halde aradan geçen zaman yüzünden bunu unuttuğunu ve onu geri kabul etmeye hazır olduğunu aynen Türkçe’de olduğu gibi boynuz lafını kullanarak anlatıyor. Fakat “beyaz” mı, “solgun” mu hangisini diyeyim diye çok düşündüm. Eğer Maud Gonne’u Wikipedia’da arayıp resmini bulup büyültürseniz niye bu kadar düşündüğümü siz de anlarsınız. Hem çok beyaz renkli hem de yüzü çok soluk bir kadınmış Maud! Bembeyaz diyecektim ama, o da “kar gibi beyaz” demek olur diye vazgeçtim.

Saygılarımla,

Vehbi


William Butler Yeats and Maud Gonne