Duende / Erdinç Durukan

Duende

Su kuyusu
Şair düşmüş içine

Kan
Kırık camlar

Sıcak
Toprağı ısıtan

Soğuk
Çırçıplak dağlarda

Sis
Çatlamış yollar

Irmak
Ateşlerle akan

erdinç durukan

overnight low (cover) by dammerson vaughan

J'ai tant rêvé de toi / Robert Desnos

J'ai tant rêvé de toi

J'ai tant rêvé de toi que tu perds ta réalité.
Est-il encore temps d'atteindre ce corps vivant
Et de baiser sur cette bouche la naissance
De la voix qui m'est chère?

J'ai tant rêvé de toi que mes bras habitués
En étreignant ton ombre
A se croiser sur ma poitrine ne se plieraient pas
Au contour de ton corps, peut-être.
Et que, devant l'apparence réelle de ce qui me hante
Et me gouverne depuis des jours et des années,
Je deviendrais une ombre sans doute.
O balances sentimentales.

J'ai tant rêvé de toi qu'il n'est plus temps
Sans doute que je m'éveille.
Je dors debout, le corps exposé
A toutes les apparences de la vie
Et de l'amour et toi, la seule
qui compte aujourd'hui pour moi,
Je pourrais moins toucher ton front
Et tes lèvres que les premières lèvres
et le premier front venu.

J'ai tant rêvé de toi, tant marché, parlé,
Couché avec ton fantôme
Qu'il ne me reste plus peut-être,
Et pourtant, qu'a être fantôme
Parmi les fantômes et plus ombre
Cent fois que l'ombre qui se promène
Et se promènera allègrement
Sur le cadran solaire de ta vie.

Robert Desnos





I have dreamed of you so much

I have dreamed of you so much that you are no longer real.
Is there still time for me to reach your breathing body, to kiss your mouth and make
your dear voice come alive again?

I have dreamed of you so much that my arms, grown used to being crossed on my
chest as I hugged your shadow, would perhaps not bend to the shape of your body.
For faced with the real form of what has haunted me and governed me for so many
days and years, I would surely become a shadow.

O scales of feeling.

I have dreamed of you so much that surely there is no more time for me to wake up.
I sleep on my feet prey to all the forms of life and love, and you, the only one who
counts for me today, I can no more touch your face and lips than touch the lips and
face of some passerby.

I have dreamed of you so much, have walked so much, talked so much, slept so much
with your phantom, that perhaps the only thing left for me is to become a phantom
among phantoms, a shadow a hundred times more shadow than the shadow the
moves and goes on moving, brightly, over the sundial of your life.

Robert Desnos





A la misteriosa

Tanto he soñado contigo que pierdes tu realidad.
¿Habrá tiempo para alcanzar ese cuerpo vivo
y besar sobre esa boca
el nacimiento de la voz que quiero?
Tanto he soñado contigo,
que mis brazos habituados a cruzarse
sobre mi pecho, abrazan tu sombra,
y tal vez ya no sepan adaptarse
al contorno de tu cuerpo.
Tanto he soñado contigo,
que seguramente ya no podré despertar.
Duermo de pie,
con mi pobre cuerpo ofrecido
a todas las apariencias
de la vida y del amor, y tú, eres la única
que cuenta ahora para mí.
Más difícil me resultará tocar tu frente
y tus labios, que los primeros labios
y la primera frente que encuentre.
Y frente a la existencia real
de aquello que me obsesiona
desde hace días y años
seguramente me transformaré en sombra.
Tanto he soñado contigo,
tanto he hablado y caminado, que me tendí al lado
de tu sombra y de tu fantasma,
y por lo tanto,
ya no me queda sino ser fantasma
entre los fantasmas y cien veces más sombra
que la sombra que siempre pasea alegremente
por el cuadrante solar de tu vida.

Robert Desnos





Ho tanto sognato di te

Ho tanto sognato di te che tu perdi la tua realtà.
C'è ancora tempo per raggiungere questo corpo vivente
e per baciare su questa bocca la nascita della voce che mi è cara?
Ho tanto sognato di te che le mie braccia abituate,
nello stringere la tua ombra, a incrociarsi sul mio petto,
forse neppure si piegherebbero al contorno del tuo corpo.
E che, davanti all'apparenza reale di ciò che mi assilla
e governa da giorni e da anni, senza dubbio diventerei un'ombra.
Oh altalene sentimentali!
Ho tanto sognato di te che indubbiamente non è più
il momento di svegliarmi. Dormo in piedi,
con il corpo esposto a tutte le apparenze della vita
e dell'amore e di te, la sola che conti oggi per me,
mi sarebbe più difficile toccare le labbra
e la fronte di quanto non mi sarebbe più difficile
toccare le labbra e la fronte del primo venuto.
Ho tanto sognato di te, tanto camminato, parlato,
dormito con il tuo fantasma che forse, e tuttavia,
non mi rimane che essere fantasma tra i fantasmi
e cento volte più ombra dell'ombra che passeggia
e passeggerà allegramente sul quadrante solare della tua vita.

Robert Desnos





Seni öylesine düşledim ki

Seni öylesine düşledim ki yitirdin gerçekliğini.
Bu canlı bedene sahip olmanın ve benim taptığım sesin çıktığı bu
ağzı öpmenin daha zamanı değil midir?
Seni öylesine düşledim ki senin gölgeni kucaklaya kucaklaya,
göğsümün üstünde kavuşmaya alışmış olan kollarım
belki de senin belini saramayacak.
Beni günler boyu ve yıllar boyu yöneten ve kendine çeken gerçek
görüntün karşısında bir gölge gibi kalacağım kuşkusuz.
Ey duygusal dengeler.
Seni öylesine düşledim ki zaman yok artık uyanmama hiç kuşkusuz.
Ayakta uyuyorum, yaşamın ve aşkın bütün görünümlerine
sunulmuş beden ve sana, benim için bugün tek önemli şey olan
sana, senin alnına ve dudaklarına belki de hiç dokunamam, ilk
gördüğüm birinin dudaklarına ve alnına dokunduğum kadar.
Seni öylesine düşledim, görüntünle öylesine yürüdüm, konuştum, yattım ki
görüntün bile silindi gözlerimin önünden ve yine de yaşamının
güneş saati üstünde ağır ağır gezinen ve gezinecek olan gölgeden
yüz kat daha gölge ve hayaletler arasında hayalet olmaktan başka
bir şey kalmıyor bana yine de.

Robert Desnos

Çeviri: Eray Canberk

Nude, 1934, by Edward Weston

Tina Modotti ha muerto / Pablo Neruda

TINA MODOTTI HA MUERTO

Tina Modotti, hermana, no duermes, no, no duermes:
tal vez tu corazón oye crecer la rosa
de ayer, la última rosa de ayer, la nueva rosa.
Descansa dulcemente, hermana.

La nueva rosa es tuya, la nueva tierra es tuya:
te has puesto un nuevo traje de semilla profunda
y tu suave silencio se llena de raíces.
No dormirás en vano, hermana.

Puro es tu dulce nombre, pura es tu frágil vida,
de abeja, sombra, fuego, nieve, silencio, espuma,
de acero, línea, polen, se construyó tu férrea,
tu delgada estructura.

El chacal de la alhaja de tu cuerpo dormido
aún asoma la pluma y el alma ensangrentadas
como si tú pudieras, hermana, levantarte,
sonriendo sobre el lodo.

A mi patria te llevo para que no te toquen,
a mi patria de nieve para que tu pureza
no llegue al asesino, ni al chacal, ni al vendido:
allí estarás tranquila.

¿Oyes un paso, un paso lleno de pasos, algo
grande desde la estepa, desde el Don, desde el frío?
¿Oyes un paso de soldado firme en la nieve?
Hermana, son tus pasos.

Ya pasarán un día por tu pequeña tumba,
antes de que las rosas de ayer se desbaraten;
ya pasarán a ver los de un día, mañana,
donde está ardiendo tu silencio.

Un mundo marcha al mundo donde tú ibas, hermana.
Avanzan cada día los cantos de tu boca
en la boca del pueblo glorioso que tú amabas.
Tu corazón valiente.

En las viejas cocinas de tu patria, en las rutas
polvorientas, algo se dice y pasa,
algo vuelve a la llama de tu adorado pueblo,
algo despierta y canta.

Son los tuyos, hermana: los que hoy dicen tu nombre,
los que de todas parte del agua, de la tierra,
con tu nombre otros nombres callamos y decimos.
Porque el fuego no muere.

Pablo Neruda - (Tercera Residencia)





TINA MODOTTI IS DEAD

Tina Modotti, sister, you do not sleep, no, you do not sleep.
Perhaps your heart hears the rose of yesterday
growing, the last rose of yesterday, the new rose.
Rest gently, sister.

The new rose is yours, the new earth is yours:
you have put on a new dress of deep seed
and your soft silence is filled with roots.
You shall not sleep in vain, sister.

Pure is your gentle name, pure is your fragile life.
Of bee, shadow, fire, snow, silence, foam,
of steel, line, pollen was built your tough,
your slender structure.

The jackal at the jewel of your sleeping body
still shows the white feather and the bloody soul
as if you, sister, could rise up,
smiling above the mud.

To my country I take you so that they will not touch you,
to my snow country so that your purity
will be far from the assassin, the jackal, the Judas:
there you will be at peace.

Do you hear a step, a step-filled step, something
huge from the great plain, from the Don, from the cold?
Do you hear the firm step of a soldier upon the snow?
Sister, they are your steps.

They will pass one day by your little tomb
before yesterday's roses are withered,
the steps of tomorrow will pass by to see
where your silence is burning.

A world marches to the place where you were going, sister.
The songs of your mouth advance each day
in the mouths of the glorious people that you loved.
Your heart was brave.

In your country's old kitchens, on the dusty roads,
something is said and passes on,
something returns to the flame of your golden people,
something awakes and sings.

They are your people, sister: those who today speak your name,
we who from everywhere, from the water and the land,
with your name leave unspoken and speak other names.
Because fire does not die.

Pablo Neruda - (Third Residence)





TİNA MODOTTİ ÖLDÜ

Tina Modotti, bacım, uyumuyorsun, hayır, uyumuyorsun,
belki duyuyor yüreğin dünkü gülün büyüdüğünü,
önceki günün son gülünü, o yeni gülü.
Bacım, rahat uyu.

O yeni gül senindir, o yeni toprak senin:
o derin mısır tohumundan yeni bir giysi giydin
ve uysal bakışın dolar köklerle.
Bacım, boşuna değil artık uyuyuşun.

Paktır şirin adın, kırılgan hayatın pak.
Gölgelerden, deniz köpüğünden, sessizlikten,
arıdan ve ateşten ve kardan, çiçek tozundan,
çizgiden ve çelikten oluştu demir gibi sert narin biçimin.

Uyuyan bedeninin mücevherinde uyuyan çakal
gösteriyor hâlâ tüyü ve kanlı ruhunu,
sanki sen, bacım, balçıktan ayağa kalkıp
gülümseyecekmişsin gibi.

Sana dokunmamaları için, ülkeme götüreceğim seni,
kardan ülkeme, ki katil çakal
ya da kiralık uşağı dokunamasın diye paklığına:
huzur bulacaksın orada.

Bir çok adım arasında bir adım işitiyor musun,
bozkırdan büyük bir şey, Don’dan, soğuktan?
İşitiyor musun kararlı bir asker haykırışını karda?
Bacım, senin adımlarındır bunlar.

Bir gün geçecekler küçük mezarının yanından,
solmadan önce dünün gülü,
yarının adımları geçecek yanından
görmek için sessizliğin yandığı yeri.

Bir dünya yürüyor, bacım, gittiğin yere doğru.
Her gün şarkın ulaşıyor
sevdiğin ışıltılı halkın ağzında.
Yüreğin cesurdu senin.

Ülkenin eski mutfaklarında, o tozlu yollarında
söylenir insandan insana bir şeyler,
ışıltılı halkın alazlarına geri döner bir şey,
uyanan ve şarkı söyleyen bir şey.

Bacım, senin halklarındır bunlar, adını her gün ananlar,
her yerden gelen bizler, sudan ve topraktan,
ele vermeyiz adını ve başka adlar söyleriz.
Ateş ölmesin diye.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Yeryüzünde Üçüncü Konaklama"dan)

Çevirenin notu: Tina Modotti, İspanya İç Savaşı’na da katılmış İtalyalı devrimci bir fotoğrafçıydı. Neruda, Modotti’yle İspanya İç Savaşı yıllarında tanışmıştı. 1941 yılında Mexico City’de, Modotti ölüm döşeğinde yatarken, Neruda yanı başındaydı.

Tina Modotti, Glendale, California, 1922, by Edward Weston

Poema 19 / Pablo Neruda

POEMA 19

Niña morena y ágil, el sol que hace las frutas,
el que cuaja los trigos, el que tuerce las algas,
hizo tu cuerpo alegre, tus luminosos ojos
y tu boca que tiene la sonrisa del agua.

Un sol negro y ansioso se te arrolla en las hebras
de la negra melena, cuando estiras los brazos.
Tú juegas con el sol como con un estero
y él te deja en los ojos dos oscuros remansos.

Niña morena y ágil, nada hacia ti me acerca.
Todo de ti me aleja, como del mediodía.
Eres la delirante juventud de la abeja,
la embriaguez de la ola, la fuerza de la espiga.

Mi corazón sombrío te busca, sin embargo,
y amo tu cuerpo alegre, tu voz suelta y delgada.
Mariposa morena dulce y definitiva
como el trigal y el sol, la amapola y el agua.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)





POEM 19

Brown-haired agile girl, the sun that forms the fruits,
Ripens the wheat and coils the seaweed
Has made your beautiful body, your shining eyes
And your mouth that has the smile of water.

A black and anguised sun rolls you in the threads
Of your long black hair when you open your arms.
You play in the sun as playing in a tidal river
That leaves two dark pools in your eyes.

Brown-haired agile girl, nothing from you comes to me.
All of you go away from me as if from the noon.
You are the delirious youth of bee,
The drunkenness of the wave, the force of the ear of wheat.

My somber hearts searches for you, nevertheless,
And I love your beautiful body, your voice soft and free.
Sweet and sure brown-haired butterfly,
Like the fields of wheat, the sun, the poppy and the water.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)





POEM 19

Girl lithe and tawny, the sun that forms
the fruits, that plumps the grains, that curls seaweeds
filled your body with joy, and your luminous eyes
and your mouth that has the smile of the water.

A black yearning sun is braided into the strands
of your black mane, when you stretch your arms.
You play with the sun as with a little brook
and it leaves two dark pools in your eyes.

Girl lithe and tawny, nothing draws me towards you.
Everything bears me farther away, as though you were noon.
You are the frenzied youth of the bee,
the drunkenness of the wave, the power of the wheat-ear.

My somber heart searches for you, nevertheless,
and I love your joyful body, your slender and flowing voice.
Dark butterfly, sweet and definitive
like the wheat-field and the sun, the poppy and the water.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)





POEME 19

Fille brune, fille agile, le soleil qui fait les fruits,
qui alourdit les blés et tourmente les algues,
a fait ton corps joyeux et tes yeux lumineux
et ta bouche qui a le sourire de l'eau.

Noir, anxieux, un soleil s'est enroulé aux fils
de ta crinière noire, et toi tu étires les bras.
Et tu joues avec lui comme avec un ruisseau,
qui laisse dans tes yeux deux sombres eaux dormantes.

Fille brune, fille agile, rien ne me rapproche de toi.
Tout m'éloigne de toi, comme du plein midi.
Tu es la délirante enfance de l'abeille,
la force de l'épi, l'ivresse de la vague.

Mon coeur sombre pourtant te cherche,
J'aime ton corps joyeux et ta voix libre et mince.
Ô mon papillon brun, doux et définitif,
tu es blés et soleil eau et coquelicot.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 19

Bimba bruna e agile, il sole che fa la frutta,
quello che rassoda il grano, quello che piega le alghe,
ha fatto il tuo corpo allegro, i tuoi occhi luminosi
e la tua bocca che ha il sorriso dell'acqua.

Un sole nero e ansioso ti si arrotola nei fili
della nera capigliatura, quando stendi le braccia.
Tu giochi col sole come un ruscello
e lui ti lascia negli occhi due pozze oscure.

Bimba bruna e agile, nulla mi avvicina a te.
Tutto da te mi allontana, come dal mezzogiorno.
Sei la delirante gioventù dell'ape,
l'ebbrezza dell'onda, la forza della spiga.

Il mio cuore cupo ti cerca, tuttavia,
e amo il tuo corpo allegro, la tua voce sciolta e sottile.
Farfalla bruna dolce e definitiva
come il campo dì frumento e il sole, il papavero e l'acqua.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





SEN ESMER UÇARI KIZ

Sen esmer uçarı kız, meyveyi oluşturan
Mısıra çekirdeğini veren ve yosunu yuvarlayan güneş
Yarattı senin şen bedenini, ışıldayan gözlerini,
Ve o gülümseyen suya benzeyen ağzını senin.

O esmer, aç gözlü güneş dolanıyor zülüflerine
Uzun siyah saçlarının, kollarını açarken sen.
Oynuyorsun güneşle, sanki bir çaymış gibi,
Ve senin gözlerinde bırakıyor çay iki siyah su birikintisini.

Sen esmer uçarı kız, beni sana yaklaştıran bir şey yok.
Her şey uzaklaştırıyor beni senden öğle saatleri gibi.
Arının çılgın gençliğisin sen,
Dalganın esrimesisin, gücüsün başağın.

Her şeye rağmen, arar karanlık yüreğim seni,
Ve seviyorum şen bedenini, hafif ve ince sesini.
Sen esmer kelebek, öyle uysal öyle saldırılmazsın
Buğday ve güneş gibi, gelincik ve su gibi.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan, 1924)

Photo by Ludovic Taillandier

Table / Edip Cansever

TABLE

A man filled with the gladness of living
Put his keys on the table,
Put flowers in a copper bowl there.
He put his eggs and milk on the table.
He put there the light that came in through the window,
Sounds of a bicycle, sound of a spinning wheel.
The softness of bread and weather he put there.
On the table the man put
Things that happened in his mind.
What he wanted to do in life,
He put that there.
Those he loved, those he didn't love,
The man put them on the table too.
Three times three make nine:
The man put nine on the table.
He was next to the window next to the sky;
He reached out and placed on the table endlessness.
So many days he had wanted to drink a beer!
He put on the table the pouring of that beer.
He placed there his sleep and his wakefulness;
His hunger and his fullness he placed there.
Now that's what I call a table!
It didn't complain at all about the load.
It wobbled once or twice, then stood firm.
The man kept piling things on.

Edip Cansever - (August 8, 1928 – May 28, 1986) was a Turkish poet.

Translated by Richard Tillinghast





MASA DA MASAYMIŞ HA

Adam yaşama sevinci içinde
Masaya anahtarlarını koydu
Bakır kaseye çiçekleri koydu
Sütünü yumurtasını koydu
Pencereden gelen ışığı koydu
Bisiklet sesini çıkrık sesini
Ekmeğin havanın yumuşaklığını koydu
Adam masaya
Aklında olup bitenleri koydu
Ne yapmak istiyordu hayatta
İşte onu koydu
Kimi seviyordu kimi sevmiyordu
Adam masaya onları da koydu
Üç kere üç dokuz ederdi
Adam koydu masaya dokuzu
Pencere yanındaydı gökyüzü yanında
Uzandı masaya sonsuzu koydu
Bir bira içmek istiyordu kaç gündür
Masaya biranın dökülüşünü koydu
Uykusunu koydu uyanıklığını koydu
Tokluğunu açlığını koydu.

Masa da masaymış ha
Bana mısın demedi bu kadar yüke
Bir iki sallandı durdu
Adam ha babam koyuyordu.

Edip Cansever

Photo by Gennadi Blohin

Eyes / Edip Cansever

EYES

It seems nothing can provoke
Our inner silence
No sound no word nothing
The eyes bring out the eyes!

Nothing else but this unites us
A leaf touching another leaf
So close and so docile
The hands bring out the hands!

In our age love is an opposition
Let us unite to cast two single shadows...

Edip Cansever - (August 8, 1928 – May 28, 1986) was a Turkish poet.

Translated by Talat Sait Halman





GÖZLERİ

Sanki hiçbir şey uyaramaz
İçimizdeki sessizliği
Ne söz, ne kelime, ne hiçbir şey
Gözleri getirin gözleri.

Başka değil, anlaşıyoruz böylece
Yaprağın daha bir yaprağa değdiği
O kadar yakın, o kadar uysal
Elleri getirin elleri

Diyorum, bir şeye karşı komaktır günümüzde aşk
Birleşip salıverelim iki tek gölgeyi.

Edip Cansever - (Yerçekimli Karanfil)

Heather Pittman, Bloomington, Indiana, USA,
September 2012, by Eduardo

Niña / Octavio Paz

NIÑA

Entre la tarde que se obstina
y la noche que se acumula
hay la mirada de una niña.

Deja el cuaderno y la escritura
todo su ser dos ojos fijos.
En la pared la luz se anula.

¿Mira su fin o su principio?
Ella dirá que no ve nada.
Es transparente el infinito.

Nunca sabrá que lo miraba.

Octavio Paz - (Días hábiles / 1958-1961)





KIZ

Direnen öğleden sonralarıyla
toplayıcı gece arasında
genç bir kızın dik bakışı

Bırakıp gidiyor defterini ve yazmayı,
bütün varlığı tamamlanmış iki gözde.
Duvarda iptal ediyor ışık kendini.

Sonunu mu görür yoksa başlangıcını mı?
Bir şey görmediğini söyleyecektir.
Berrak olgunlaşmadı daha.

Ne gördüğünü bilmeyecek asla.

Octavio Paz

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Silvanagra

Seni ilk görüyordum / İlhan Berk

SENİ İLK GÖRÜYORDUM

Seni ilk görüyordum. Deli otlar gibiydin. Gövdeni daha tanımıyordum. Öğrenilecek bir ders gibi olan gövdeni. Dünyamıza düşmüştün. Bir suyu çevirmiş, bir yarı düzeltmiş gelmiştin. İtmiştin bunluğu, ezinci. Kulluğu sürmüştün. Yakın, yabanıl bir aşk koymuştun. Kalmıştın. Bir taşlıktın yürünen, keçiyollarıydın bizim bu ıssız bu yalnız dünyamızda. Daha duvarlarını çıkmamıştın. Koymamıştın sınırlarını. Göğünü buruşturmamıştın. Buraların taşlı, kusursuz Girit evleri gibi beyazdın. Sendin. Seni ilk görüyordum. Pruvamıza vuruyordu deniz. Yüzün düşmüştü. Geçmişti çaylaklar. Yunuslar köpürtmüştü suları. Bir yalazdı gövden. En eski cumhuriyetlerdi. Açık kapıları. Böyle sürdü durdu beyazlığın gecemde. Çıktı isli sokaklara. Kapalı evleri açtı. Karıştı dünyanın kalabalığına. Tanyerinin tuttu elinden.

Yeni bir aşk adınaydı gövden.

İlhan Berk - (Güzel Irmak)

Calla, 2001, by Sylvie Blum

La poesía / Pablo Neruda

LA POESIA

Y fue a esa edad... Llegó la poesía
a buscarme. No sé, no sé de dónde
salió, de invierno o río.
No sé cómo ni cuándo,
no, no eran voces, no eran
palabras, ni silencio,
pero desde una calle me llamaba,
desde las ramas de la noche,
de pronto entre los otros,
entre fuegos violentos
o regresando solo,
allí estaba sin rostro
y me tocaba.

Yo no sabía qué decir, mi boca
no sabía
nombrar,
mis ojos eran ciegos,
y algo golpeaba en mi alma,
fiebre o alas perdidas,
y me fui haciendo solo,
descifrando
aquella quemadura,
y escribí la primera línea vaga,
vaga, sin cuerpo, pura
tontería,
pura sabiduría
del que no sabe nada,
y vi de pronto
el cielo
desgranado
y abierto,
planetas,
plantaciones palpitantes,
la sombra perforada,
acribillada
por flechas, fuego y flores,
la noche arrolladora, el universo.

Y yo, mínimo ser,
ebrio del gran vacío
constelado,
a semejanza, a imagen
del misterio,
me sentí parte pura
del abismo,
rodé con las estrellas,
mi corazón se desató en el viento.

Pablo Neruda - (Memorial de Isla Negra / 1962 - 1964)





POETRY

And it was at that time... Poetry came
to find me. Don’t know, don’t know from where,
it leapt, winter or the river.
Don’t know how or when
no, not words, not
voices, not silence,
but I was called from the street,
from the branches of the night,
suddenly, from the others,
in violent flames,
or coming back alone,
I, without a face,
it touched me.

I did not know how to say, my mouth
no names,
my eyes
were blind,
and something began in my soul,
fever or lost wings,
and I made it alone,
deciphering,
that fire,
and I wrote the first, vague line,
vague, without a body, pure
nonsense,
pure knowledge,
of he who knows nothing,
and suddenly saw
the sky
unlock
and open,
planets,
pulsating spaces,
perforated shadows,

riddled
with fires, flowers, flights,
the revolving night, the universe.
And I the smallest thing,
made drunk by the great void,
starred,
in the image, likeness
of mystery,
felt myself pure part
of abyss,
turned with the starlight,
my heart broken loose in the wind.

Pablo Neruda

Translated by A. S. Kline





LA POESIA

E fu a quell'età... Venne la poesia
a cercarmi: Non so, non so, da dove
usci', da quale inverno o fiume.
Non sò come nè quando,
no, non erano voci, non erano
parole, nè silenzio,
ma da una strada mi chiamava, dai rami della notte,
all'improvviso tra gli altri,
tra fuochi violenti
o mentre rincasavo solo
era li' senza volto
e mi toccava.

Io non sapevo che cosa dire, la mia bocca
non sapeva
chiamare per nome
i miei occhi erano ciechi,
e qualcosa pulsava nella mia anima,
febbre o ali perdute,
e mi formai da solo,
decifrando
quella bruciatura,
e scrissi il primo verso vago,
vago, senza corpo, pura
sciocchezza,
pura saggezza
di colui che nulla sa,
e vidi all'improvviso
il cielo
sgranato
e aperto,
pianeti,
piantagioni palpitanti,
l'ombra trafitta,
crivellata
da frecce, fuoco e fiori,
la notte travolgente, l'universo.

E io, minimo essere,
ebbro del grande vuoto
costellato,
a somiglianza, a immagine
del mistero,
mi sentii parte pura
dell'abisso,
ruotai insieme alle stelle,
il mio cuore si distese nel vento.

Pablo Neruda





LA POESIE

Et ce fut à cet âge... La poésie
vint me chercher. Je ne sais pas, je ne sais d'où
elle surgit, de l'hiver ou du fleuve.
Je ne sais ni comment ni quand,
non, ce n'étaient pas des voix, ce n'étaient pas
des mots, ni le silence :
d'une rue elle me hélait,
des branches de la nuit,
soudain parmi les autres,
parmi des feux violents
ou dans le retour solitaire,
sans visage elle était là
et me touchait.
Je ne savais que dire, ma bouche
ne savait pas
nommer,
mes yeux étaient aveugles,
et quelque chose cognait dans mon âme,
fièvre ou ailes perdues,
je me formai seul peu à peu,
déchiffrant
cette brûlure,
et j'écrivis la première ligne confuse,
confuse, sans corps, pure
ânerie,
pur savoir
de celui-là qui ne sait rien,
et je vis tout à coup
le ciel
égrené
et ouvert,
des planètes,
des plantations vibrantes,
l'ombre perforée,
criblée
de flèches, de feu et de fleurs,
la nuit qui roule et qui écrase, l'univers.
Et moi, infime créature,
grisé par le grand vide
constellé,
à l'instar, à l'image
du mystère,
je me sentis pure partie
de l'abîme,
je roulai avec les étoiles,
mon coeur se dénoua dans le vent.

Pablo Neruda





ŞİİR

Hem de tam o yaşta… Beni arayan şiir
birden geliverdi. Bilmiyorum, nerden geldi.
kıştan mı, bir nehirden mi bilmiyorum.
Kim bilir nasıl ve ne zaman.
hayır, sesler değildi, sözcükler
değildi, ne de sessizlikte gelen,
ama bir sokaktan çağrılıyordum,
gecenin dallarından,
birdenbire başka yerlerden,
azgın yangınlar içinden
ya da bir başıma dönerken,
orada yüzüm bile belirsiz,
gelip bana dokunuverdi.
Ne diyeceğimi bilemedim.
ona bir ad
bulamadım.
gözlerim görmüyordu,
ama bir şeyler kıpırdadı içimde,
bir ateş, yada unutulmuş kanatlar,
ve kendi başıma buldum
o ateşin şifresini
nasıl çözeceğimi
ve öyle yazdım ilk belirsiz dizeyi,
belirsiz, güçsüz tümüyle,
saçma sapan,
hiç bir şey bilmeyen birinin
tüm bilgeliği,
ve birden göklerin
çözülüp
açıldığını
gezegenleri
rüzgarda titreşen
ekim alanlarını
gölgeleri delinmiş,
oklarla, yangınlarla, çiçeklerle
kalbura dönmüş
sarmal geceyi, evreni
gördüm.

Ve ben bir zerrecik,
gizemin benzeri,
imgesi,
bu koca yıldızlı boşlukla
sarhoş,
bu sınırsızlığın
bir parçası olduğumu
hissettim,
yüreğim rüzgarlarla özgür
yıldızlarla yarıştım.

Pablo Neruda

Çeviri: Cevat Çapan

Pablo Neruda, Isla Negra, Chile, 1957,
by Sergio Larrain

The Rosy Crucifixion: Sexus / Henry Miller

CLEO

Anyway, Cleo! By the time Cleo appears everybody is ready to jerk off. (Not like in India where a rich nabob buys up a half dozen rows of seats in order to masturbate in peace.) Here everybody gets to work under his hat. A condensed milk orgy. Semen flows as freely as gasoline. Even a blind man would know that there's nothing but cunt in sight. The amazing thing it that there is never a stampede. Now and then some one goes home and cuts his balls off with a rusty razor, but these little exploits you never read about in the newspapers.

One of the things that made Cleo's dance fascinating was the little pom−pom she wore in the center of her girdle—planted right over her rose−bush. It served to keep your eyes riveted to the spot. She could rotate it like a pin−wheel or make it jump and quiver with little electric spasms. Sometimes it would subside with little gasps, like a swan coming to rest after a deep orgasm. Sometimes it acted saucy and impudent, sometimes it was sullen and morose. It seemed to be part of her, a little ball of fluff that had grown out of her Mons Venus. Possibly she had acquired it in an Algerian whore−house, from a French sailor. It was tantalizing, especially to the sixteen−years olds who had still to know what it feels like to make a grab for a woman's bush.

What her face was like I hardly remember any more. I have a faint recollection that her nose was retrousse. One would never recognize her with her clothes on, that's a cinch. You concentrated on the torso, in the center of which was a huge painted navel the color of carmine. It was like a hungry mouth, this navel. Like the What her face was like I hardly remember any more. I have a faint recollection that her nose was retrousse. One would never recognize her with her clothes on, that's a cinch. You concentrated on the torso, in the center of which was a huge painted navel the color of carmine. It was like a hungry mouth, this navel. Like the mouth of a fish suddenly stricken with paralysis. I'm sure her cunt wasn't half as exciting to look at. It was probably a pale bluish sliver of meat that a dog wouldn't even bother to sniff. She was alive in her mid−riff, in that sinuous fleshy pear which domed out from under the chest bones. The torso reminded me always of those dressmaker's model whose thighs end in a framework of umbrella ribs. As a child I used to love to run my hand over the umbilical swell. It was heavenly to the touch. And the fact that there were no arms or legs to the model enhanced the bulging beauty of the torso. Sometimes there was no wickerwork below—just a truncated figure with a little collar of a neck which was always painted a shiny black. They were the intriguing ones, the lovable ones. One night in a side show I came upon a live one, just like the sewing machine models at home. She moved about on the platform with her hands, as if she were treading water. I got real close to her and engaged her in conversation. She had a head, of course, and it was rather a pretty one, something like the wax images you see in hairdressing establishments in the chic quarters of a big city. I learned that she was from Vienna; she had been born without legs. But I'm getting off the track.... The thing that fascinated me about her was that she had that same voluptuous swell, that pear−like ripple and bulge. I sCLEO

tood by her platform a long time just to survey her from all angles. It was amazing how close her legs had been pared off. Just another slice off her and she would have been minus a twat. The more I studied her the more tempted I was to push her over. I could imagine my arms around her cute little waist, imagine myself picking her up, slinging her under my arm and making off with her to ravish her in a vacant lot.

Everything is calculated to the minute. By the time 10:23 strikes Cleo is ready to do her second and final number. She will have just about eight and a half minutes to spare, according to the terms of the contract. Then she will have to stand in the wings for another twelve minutes and take her place with the rest of the cast for the finale. Those twelve minutes burn her up. They are precious minutes which are completely wasted. She can't even get into her street clothes; she must show herself in all her glory and give just one little squirm or two as the curtain falls. It burns her up.

Before the great spastic movements begin with a drum−like roll of the torso, Cleo circles about the stage with the hypnotic ease and lassitude of a cobra. The supple, milk−white legs are screened behind a veil of beads girdled at the waist; the pink nipples are draped with transparent gauze. She is boneless, milky, drugged: a medusa with a straw wig undulating in a lake of glass beads.

As she discards the tinkling robe the pom−pom becomes the tom−tom and the tom−tom the pom−pom.

Observing Cleo, the image of that Viennese torso in the side−show reverts to mind. Was Cleo not as thoroughly excommunicated from human society as that seductive freak who was born without legs? No one dares to pounce upon Cleo, any more than one would dare to paw the legless beauty at Coney Island. Though every movement of her body is based on the manual of earthly intercourse no one even thinks of responding to the invitation. To approach Cleo in the midst of her dance would be considered as heinous a crime as to rape the helpless freak of the sideshow.

Cleo is becoming positively luminous in the cold radiance of the spotlight. Her belly has become a swollen, sullen sea in which the brilliant carmine navel tosses about like the gasping mouth of a naufrage. With the tip of her cunt she tosses floral pieces into the orchestra. The pom−pom becomes the tom−tom and the tom−tom the pom−pom. The blood of the masturbator is in her veins. Her teats are concentric veins of stewed purple. Her mouth flashes like the red sear of a tusk ripping a warm limb. The arms are cobras, the legs are made of patent leather. Her face is paler than ivory, the expressions fixed, as in the terra cotta demons of Yucatan. The concentrated lust of the mob invades her with the nebulous rhythm of a solar body taking substance. Like a moon wrenched from the fiery surface of the earth, she disgorges pieces of blood−soaked meat. She moves without feet, as do the freshly amputated victims of the battle−field in their dreams. She writhes on her imaginary soft stumps, emitting noiseless groan of lacerating ecstasy.

Cleo was terminating her dance. The last convulsive movements had coincided with the fantastic retrospection on Osmanli's death....

Henry Miller - (The Rosy Crucifixion: Sexus)





CLEO

Cleo sahnede göründüğü zaman, herkes fışkırtmaya hazır bir durumdadır. Herkes şapkasının altında işe koyulur. Bir koyu süt töreni. Meni, benzin kadar bol akar. Kör bir adam dahi ortalıkta kancıktan başka bir şey olmadığını fark eder. İnsanı asıl şaşırtan şey, hiçbir zaman toplanma olmamasıdır. Ara sıra biri çıkıp evinde paslı bir jiletle hayalarını keser; fakat böyle ufak tefek şeyleri gazeteler yazmaz.

Cleo'nun dansını muhteşem hale getiren şeylerden biri de, kuşağının ortasında, tam kuytusunun üzerine yerleştirilmiş bir ponpondu. Gözlerinizi o noktaya dikmenize yardım ederdi. Cleo bunu fırıl fırıl döndürebildiği gibi, cereyan çarpmışçasına hoplatır ve titretebilirdi de. Bazen orgazm olmuş bir kuğunun dinlenmeye çekilmesi gibi, kesik kesik hareketlerle gevşerdi. Bazen bu ponpon arsız ve edepsiz olurdu, bazen de somurtkan ve suratsız. Bu ponpon, Cleo'nun bir parçası, onun Venüs tepesinde çıkmış bir tüy yumağı gibiydi. Bunu, bir Cezayir kerhanesinde, Fransız bir tayfadan ele geçirmiş olmalıydı. Henüz kadınların orasına burasına el atmamış olan 16 yaş civarındaki gençler için, bu numara oldukça tahrik ediciydi.

Yüzünün neye benzediğini bir daha kolay kolay anımsayamadım. Hayal meyal aklımda kaldığına göre, ucu kalkık bir burnu vardı. Vücudunun önden görünüşünde, tam ortada, karmen kırmızısı ile boyanmış büyük bir göbek görürdünüz. Bu göbek, aç bir ağız gibi dururdu. Birdenbire felç olan bir balığın ağzı gibi. Kuytusuna bakmanın bunun yarısı kadar bile heyecan vermeyeceğine eminim. Olsa olsa, köpeğin bile başını çevirip koklamayacağı pembemsi ve mavimsi bir dilim et. Belinin üst kısmı, göğüs kemiklerinin altından kubbeleşmiş, dolambaçlı bir armudu andıran et, daha canlıydı. Göğsü bana hep, baldırları şemsiye tellerinin iskeleti gibi son bulan bir terzi mankenini çağrıştırırdı. Çocukken elimi mankenin göbeğinde gezdirmekten zevk alırdım. Aslında mankenin kollarının ve bacaklarının olmayışı, vücudunun dolgun güzelliğini daha da artırırdı. Bazen, alt tarafında bir şey olmaz, sadece boynunda parlak siyaha boyanmış bir yaka bulunurdu. Ne güzel kaçamaklardı bunlar. Bir gece, asıl gösteriden önceki zamanı doldurmak için yapılan küçük bir gösteride, evlerdeki elbise modellerinin canlısına rastladım. Sahnede sanki yüzüyormuşçasına rahat ve zarif el hareketleri ile dolaşıyordu. Yanına epeyce yaklaşarak konuşmaya başladım. Büyük şehirlerin şık semtlerindeki kuaförlerde görebileceğiniz balmumundan yapılmış heykelleri andıran oldukça güzel bir başı vardı. Viyanalı olduğunu öğrendim; doğuştan ayakları yokmuş. Fakat yoldan çıkıyorum.. Beni cezbeden taraf, mankende görmüş olduğum şehvet veren kabarıklığın, armuta benzer çıkıntı ve kıvrımın bu kızda da mevcut olmasıydı. Onu her açıdan görebilmek için uzunca bir süre sahnenin önünde dikildim. Bacaklarının başlangıç yerlerinin bu kadar birbirine yakın olması şaşırtıcıydı. Onu inceledikçe, ona olan isteğim artıyordu. Kendimi, kollarımı onun ince beline dolamış, yerden kaldırmış ve alıp kaçırarak ırzına geçiyormuşum gibi hayal ediyordum.

Her şeyin süresi hesaplanmıştı. Saat 10.23'ü çaldığında Cleo ikinci ve son numarasını yapmaya hazırdı. Kontratında tam sekiz buçuk dakika kanatlarıyla bekleyecek ve final için ötekilere katılacaktı. O on iki dakika mahvediyordu onu. Tamamen kaybedilen kıymetli dakikalar. Elbiselerini bile değiştiremezdi. Bütün parlaklığını perde inene kadar göstermesi gerekiyordu. Bu da onu yakıp kül ediyordu.

Cleo vücudunu davulun yuvarlanışı gibi büyük titremelere kaptırmadan önce, hipnotik bir yumuşaklık ve kobra esnekliği içinde dolanır sahnede. Süt beyaz bacakları boncuklardan yapılı bir tül altındadır: Pembe meme başları şeffaf bir ipekle örtülüdür. Kemiksiz, süt gibi ve uyuşuk: samandan yapılma peruklu bir denizanasının cam boncuklar gölündeki hali gibi.

Üstündeki çıngıraklı giysileri atarken bom-bomlar dom-dom, dom-domlar da bom-bom olur.

Cleo'nun sahnedeki gösterisi beni kendime getirdi. Cleo da bacaksız doğmuş o adamı iğfal eden zavallı kadar toplumdışı kalmış mıydı? Cleo'nun üstüne kimse saldırmazdı, Coney Island'daki bacaksız güzeli kimsenin sevmeye cesaret edemediği gibi. Halbuki vücudunun her hareketi sevişmeye davetkardı; ama kimse bu davete katılmayı aklından bile geçirmezdi. Cleo'ya dans ederken yaklaşmak, kenar mahalle gösterilerine çıkan bir zavallıya tecavüz etmek kadar iğrenç bir şey olarak düşünülürdü.

Cleo, spotların ışığında gittikçe daha parlak bir görünüş kazanıyordu. Göbeği naufragé gibi kabarmış kıpkırmızı bir denizi andırıyordu. Göbeğinin altındaki bölgeden çiçek gibi parçalar katıyordu orkestraya. Bom-bomlar dom-dom, dom-domlar da bom-bom oluyordu. Kendi kendini tatmin edenlerin kanları onun damarlarında akıyordu. Meme başları iç içe geçmiş damarlardan yapılma mor bir türlüyü andırıyordu. Ağzı, sıcak bir uzvu kesen kocaman kırmızı bir fildişi gibiydi. Kolları kobra, bacakları ise rugan deridendi. Yüzü fildişinden daha solgun ve ifadesi Yucatan şeytanlarınınki kadar sabitti. Kalabalığın yoğunlaşan şehveti, yıldızların ritmiyle güneş sistemine madde oluyordu. Ateşler içindeki dünyadan büzülerek oluşmuş bir ay gibi, kanlı et parçaları kusuyordu. Savaş alanlarındaki kurbanların hayal ettiği gibi, ayaklarını oynatmadan hareket ediyordu.

Cleo dansını bitiriyordu. Çarpıntılı son dakikalar, Osmanlının ölümüne ilişkin derin düşüncelere rastlıyordu.

Henry Miller - (Seksus)

Dita von Teese by Scott McAulay

Il mestiere di vivere / Cesare Pavese

"L’amore ha la virtù di denudare non i due amanti l’uno di fronte all’altro, ma ciascuno dei due davanti a sé."

Cesare Pavese - (Il mestiere di vivere / 12 Ottobre 1940)





"Love has the faculty of making two lovers seem naked, not in each other's sight, but in their own."

Cesare Pavese - (This Business of Living / 12 October 1942)





"El amor tiene la virtud de desnudar no a los dos amantes uno frente al otro, sino a cada uno delante de sí."

Cesare Pavese - (El oficio de vivir / 12 Octubre 1942)





"Aşk iki sevgiliyi birbirlerine değil, kendi kendilerine çırılçıplak gösterme gücüne sahiptir."

Cesare Pavese - (Yaşama Uğraşı / 12 Ekim 1940)

Photo by Zdeněk Virt

Francois Truffaut - (Yaşamımın filmleri)

1942 yılı sonunda, oturduğum mahalledeki Pigalle sinemasına gelen Marcel Carné’nin "Gece Ziyaretçileri" filmini görmek için sabırsızlandığım bir gün okulu asmaya karar verdim. (...) İşte o gün, yaratılışını yeniden yaşamak gibi bir yanılsama sağlayabilecek kadar hayran kalınan bir yapıta kendini kaptırmanın ne denli büyüleyici olduğunu keşfettim. (...) Filmlerin içine girmeyi arzuluyordum ve bunun için kendimi sinema salonundan soyutlayarak giderek daha fazla beyaz perdeye yaklaşıyordum. (...) İyi bir sinema eleştirmeni oldum mu? Bilmiyorum. Ne var ki ıslık çalanların safında olmaktansa, ıslık çalınanların safında olmayı yeğlediğim ve coşkumun meslektaşlarımınkinin bittiği yerde, Renoir’in ağız değişikliklerinde, Welles’in aşırılıklarında, Pagnol ya da Guitry’nin savsaklayışlarında, Cocteau’nun anokronizminde, Bresson’un çıplaklığında başladığını kesinlikle biliyordum. (...) Kötü bir film yapmak için en az iyi bir film yapmak kadar gayret sarfedilir. (...) En içten filmimiz bir aldatmaca olarak görülebilir. Kendimizi zora sokmadan çevirdiğimiz bir film ise dünyayı dolaşabilir.(...) Saçma ancak hareketli bir film, akıllı ve uyuşuk bir filmden daha başarılı olabilir.

(...)

Sonuç çok nadiren sarfedilen gayretle orantılıdır.

Francois Truffaut - (Yaşamımın filmleri / Ocak, 1975)

Francois Truffaut, Paris, 1959, by  Jeanloup Sieff

A woman waits for me / Walt Whitman

A WOMAN WAITS FOR ME

A woman waits for me, she contains all, nothing is lacking,
Yet all were lacking if sex were lacking, or if the moisture of the
right man were lacking.

Sex contains all, bodies, souls,
Meanings, proofs, purities, delicacies, results, promulgations,
Songs, commands, health, pride, the maternal mystery, the seminal
milk,
All hopes, benefactions, bestowals, all the passions, loves,
beauties, delights of the earth,
All the governments, judges, gods, follow'd persons of the earth,
These are contain'd in sex as parts of itself and justifications of
itself.

Without shame the man I like knows and avows the deliciousness of
his sex,
Without shame the woman I like knows and avows hers.

Now I will dismiss myself from impassive women,
I will go stay with her who waits for me, and with those women that
are warm-blooded and sufficient for me,
I see that they understand me and do not deny me,
I see that they are worthy of me, I will be the robust husband of
those women.

They are not one jot less than I am,
They are tann'd in the face by shining suns and blowing winds,
Their flesh has the old divine suppleness and strength,
They know how to swim, row, ride, wrestle, shoot, run, strike,
retreat, advance, resist, defend themselves,
They are ultimate in their own right- they are calm, clear, well-
possess'd of themselves.

I draw you close to me, you women,
I cannot let you go, I would do you good,
I am for you, and you are for me, not only for our own sake, but for
others' sakes,
Envelop'd in you sleep greater heroes and bards,
They refuse to awake at the touch of any man but me.

It is I, you women, I make my way,
I am stern, acrid, large, undissuadable, but I love you,
I do not hurt you any more than is necessary for you,
I pour the stuff to start sons and daughters fit for these States, I
press with slow rude muscle,
I brace myself effectually, I listen to no entreaties,
I dare not withdraw till I deposit what has so long accumulated
within me.

Through you I drain the pent-up rivers of myself,
In you I wrap a thousand onward years,
On you I graft the grafts of the best-beloved of me and America,
The drops I distil upon you shall grow fierce and athletic girls,
new artists, musicians, and singers,
The babes I beget upon you are to beget babes in their turn,
I shall demand perfect men and women out of my love-spendings,
I shall expect them to interpenetrate with others, as I and you
inter-penetrate now,
I shall count on the fruits of the gushing showers of them, as I
count on the fruits of the gushing showers I give now,
I shall look for loving crops from the birth, life, death,
immortality, I plant so lovingly now.

Walt Whitman





UNA MUJER ME ESPERA

Una mujer me espera, ella todo lo contiene, nada le falta,
Pero todo le faltaría si el sexo le faltara, o si le faltase el
semen del hombre verdadero que ella necesita.

El sexo todo lo contiene, cuerpos, almas,
Significados, pruebas, delicadezas, resultados, promulgaciones,
Cánticos, órdenes, salud, orgullo, el maternal misterio, la
leche seminal,
Todas las esperanzas, beneficios y dones, todas las pasiones,
amores, bellezas, delicias de la tierra,
Todos los gobiernos, jueces, dioses, camaradas del mundo,
Todos los que contenidos están en el sexo como parte de él
mismo y justificación de él mismo.

Sin vergüenza, el hombre que me agrada conoce y confiesa
las delicias de su sexo.
Sin vergüenza, la mujer que me agrada conoce y confiesa
las delicias del suyo.

Ahora, yo quiero apartarme de la mujer impasible,
Acudiré y permaneceré con aquella que me espera y con
las mujeres de sangre cálida y suficiente para mí,
Compruebo que ellas me comprenden y que nada me
rehúsan.
Compruebo que ellas son dignas de mí, yo sería el robusto
esposo de esas mujeres.

Ellas no me son en un ápice inferiores,
Ellas tienen el rostro curtido por el resplandor de los soles
el soplo de los vientos,
Ellas tienen las carnes con la vieja divina flexibilidad y su
pujanza,
Ellas saben cómo nadar, remar, cabalgar, luchar, cazar, correr,
golpear, retroceder, avanzar, resistir y defenderse
ellas mismas,
Ellas son fundamentales en su propio derecho, ellas permanecen
serenas, lúcidas, en pleno dominio de ellas
mismas.

Yo te estrecho entre mis brazos, mujer,
Yo no puedo dejarte marchar, yo quisiera hacerte bien,
Yo soy para ti y tú eres para mí, no sólo por la vibración
de nuestras carnes sino por la de los otros,
Envueltos, en ti duermen los más grandes héroes y bardos.
Y se rehúsan a despertarse y tocar otro hombre que no
sea yo.

Este soy yo, ¡oh, mujer! Yo trazo mi camino,
Yo soy severo, áspero, grande, indisuadible, pero yo te amo,
Yo no te ocasiono más mal que el que te es necesario,
Yo vierto en ti esa esencia de la que surgirán los hijos y las
hijas a la medida para estos Estados, yo te empujo con
mi pausado y rudo músculo,
Yo mismo me enlazo prepotente, y no escucho súplica alguna,
Yo no accedo a retirarme antes de haber depositado aquello
que tan largo tiempo ha estado acumulado en mí.

A través de ti derramo los aprisionados ríos de mí
mismo.
Y te colmo con un millar de años del futuro anticipado,
Yo te injerto los injertos de lo que es más caro para mí y
para América,
Las gotas que yo destilo en ti se convertirán en impetuosa
cosecha de muchachas ardientes y atléticas, de nuevos
artistas, músicos y poetas.
Los muchachos que contigo procreo procrearán a su vez
muchachos,
Yo requiero que hombres y mujeres perfectos surjan de
mis prodigalidades de amor,
Yo de ellos espero que se interpenetrarán con otros, como
yo y tú nos interpenetramos ahora,
Confío en los frutos de sus copiosas lluvias, así como confío
en los frutos de las copiosas lluvias que yo ahora en
ti vuelco.
Yo atisbaré las mieses amorosas que madurarán del nacimiento,
vida, muerte, inmortalidad que yo, tan
amorosamente, planto en ti.

Walt Whitman





UNA MUJER ME ESPERA

Una mujer me espera, lo contiene todo, nada le falta,
Y sin embargo todo faltaría si faltara el sexo o si faltara la humedad
del hombre idóneo.

El sexo lo contiene todo,
Cuerpos, almas, significados, pruebas, purezas, delicadezas,
resultados, proclamas,
Canciones, órdenes, salud, orgullo, el misterio de la maternidad, la
leche seminal,
Todas las esperanzas, favores, dones,
Todas las pasiones, amores, bellezas, goces de la tierra,
Todos los gobiernos, jueces, dioses, caudillos de la tierra,
Todo eso está contenido en el sexo, como parte suya y su razón
de ser.

Sin rubor, el hombre que amo sabe y pregona las delicias de su
sexo,
Sin rubor, la mujer que amo sabe y pregona las del suyo.
¡Oh, conseguiré magnificas razas de niños todavía!
me apartaré de mujeres indiferentes,
Me uniré con la que me espera y con aquellas mujeres de sangre
caliente que me satisfacen;
Veo que me entienden y que no me niegan,
Veo que son dignas de mí, seré el robusto marido de esas
mujeres.
Ellas no son un ápice menos que yo,
Sus rostros están curtidos por soles radiantes y vientos impetuoso,
Su carne tiene la divina flexibilidad y fuerza de otros tiempo,
Saben nadar, remar, montar a caballo, luchar, disparar, correr,
golpear, retroceder, avanzar, resistir, defenderse,
Se bastan a sí mismas, son tranquilas, claras, perfectamente dueñas
de sí mismas.

¡Os abrazo fuerte, mujeres! No puedo dejaros partir, os haré bien.
estoy hecho para vosotras y para mí, no sólo por nuestro
bien sino por el de los demás;
Cubiertos por vosotras duermen grandes héroes y poetas,
rehúsan despertar al contacto de cualquier hombre que no sea yo.

Soy yo mujeres, me abro paso,
soy severo, rudo, grande, obstinado pero os amo,
no os hago más daño que el necesario,
Derramo la sustancia de la que saldrán hijos e hijas de estos
Estados, aprieto con músculo lento y rudo,
Me trabo con eficacia, no hago caso de súplicas,
no me atrevo a retirarme hasta que no deposite lo que durante
tanto tiempo se ha acumulado en mí.

Por vosotras agoto los ríos aprisionados en mi ser,
En vosotras envuelvo un millar de años por venir,
En vosotras injerto los frutos más preciados de mí y de América,
De las gotas que destilo en vosotras engendrarán hijos e hijas a su
vez,
Exigiré hombres y mujeres perfectos de mis trabajos amorosos,
espero que ellos se interpenetrarán con otros, como yo y vosotras
nos interpenetraremos ahora,
Cuento con los frutos de sus aguaceros impetuosos, como cuento
con los frutos de los aguaceros impetuosos que yo emito ahora,
Buscaré las amorosas cosechas del nacimiento, vida, muerte e
inmortalidad, que tan amorosamente siembro ahora.

Walt Whitman

Traducción de Manuel Villar Raso





BİR KADIN BEKLİYOR BENİ

Bir kadın bekliyor beni, her şey bulunuyor onda, hiçbir eksiği yok
eğer seks yoksa ya da ıslaklığı yoksa doğru erkeğin hala eksiktir her şey.

Seks dahil her şeye
bedenlere, canlara, anlamlara, kanıtlara, saflığa, inceliklere, sonuçlara,
çığlıklara
şarkılara, emirlere, sağlığa, gurura, analığın gizine, doğuştan gelen süte
Bütün umutlara, iyiliklere, bağışlanmışlara
bütün arzulara, aşklara, güzelliklere ve dünyanın tatlarına
bütün devletlere, yargıçlara, tanrılara, dünyayı anlamış insanlara
onun parçasıymış gerekçesiymiş gibi dahildir seks

Tanıdığım her erkek utanmaksızın bildiğini itiraf eder cinsiyetinin tadını
ve her kadın bilir ve itiraf eder kendininkini

Şimdi duygusuz kadınlardan uzaklaştırıyorum kendimi
kalmaya gidiyorum beni bekleyen kadına,
doyduğum sıcakkanlı kadınlara
görüyorum beni anladıklarını ve reddetmediklerini
değer verdiklerini bana-güçlü bir koca olabilirim onlara

Benden eksik yanları yok
Güneşle ve esen rüzgarla bronzlaşmış yüzleri
Kutsal, yumuşak ve güçlü vücutları
biliyorlar nasıl yüzeceklerini, kürek çekmeyi
ata binmeyi, güreşmeyi, ateş etmeyi
Nasıl koşacaklarını, öldüreceklerini, çekilmeyi,
yol almayı, direnmeyi, savunmayı
mükemmel hepsi sakin ve berrak sahipler dişiliklerine

Sıkıca çekiyorum sizi kendime ey kadınlar
izin veremem gitmenize, yeterliyim ben size
Ben sizler içinim sizler de benim ve
yalnızca benim iyiliğim için değil bu
başkalarının iyiliği için de
Uykularınızı daha yüce kahramanlar, şairler kaplamış
ve izin vermiyorlar kimsenin dokunmasına
ama yalnızca ben dokunabilirim size

Bu benim ey kadınlar- kendi yolumu çizdim
Acımasızım ben, sert, geniş ve inatçıyım
-ama sevdiğim için
artık gerekenden fazla incitmeyeceğim sizi
Akıyorum size, sıkarak kaba gücümle sıhhatli
kız ve erkek çocuklar getirmek için bu ülkeye
Hiç bir yakarışı dinlemeden, kendimi güçlendiriyorum yeterince
ve biriktirdiğimi size geri vermeden
kararlıyım geri çekilmemeye

Gizli ırmağına akarım senin
içine ilerleyen binlerce yılı sarıyorum
sahip olduğum en önemli şeyimi
ve Amerika'yı aşılıyorum sana
Sana akan damlalarımdan vahşi ve atletik kızlar
yeni sanatçılar, müzisyenler ve şarkıcılar yetişecek
senden döllediğim bebekler sırası geldiğinde bebekler dölleyecekler
Ben mükemmel erkekler isteyeceğim aşkımın tohumlarından
Çiftleşmelerini bekleyeceğim başkalarıyla
benim seninle çiftleştiğim gibi şimdi
Fışkıran yağmurlarımın meyvelerini sayacağım
sana geldiğimde yağmurların meyvelerini saydığım gibi şimdi
doğumda, yaşamda ölümde ve ölümsüzlükte arayacağım aşkın ürünlerini
öylesine severek yetiştiriyorum ki onları şimdi.

Walt Whitman





BENİ BİR KADIN BEKLİYOR

Beni bekleyen biri var, alabildiğine hazır, alabildiğine tamam,
kusursuz bir kadın.
Bir eksiklik olacaktı dünyamızda, eğer erkeğin erkekliği,
cinsiyet olmasaydı.

Cinsiyette her şey var, bedenler, canlar,
Anlamlar, sonuçlar, saflıklar, incelikler, ispatlar, söylentiler,
Türküler, emirler, sağlık, gurur, kadınlık sırrı, döl bereketi,
Bütün ümitler, iyilikler, hediyeler, ihtirasların her türlüsü,
Aşklar, güzellikler, yeryüzü nimetleri,
Bütün hükümetler, yargılar, tanrılar, dünyanın ünlü kişileri,
Bütün bunlar, daha niceleri, tohumun içindedir.

Sevişmenin tadını bilen ve çekinmeden söyleyen erkeği severim,
Sevişmeyi bilen ve çekinmeden söyleyen kadını severim.

Dişiliği olmayan kadını ne yapayım?
Beni doyuran, sıcak kanlı kadına, kadınlara gideceğim,
Beni anlıyorlar, beni istiyorlar,benim değerimi biliyorlar,
Ben de onların azgın kocası olacağım.

Onlar benden daha aşağı değil,
Yüzleri güneşlerle, rüzgârla yanmış,
Tenleri eski kutsal uysallığa, kuvvete sahip,
Yüzmeyi bilirler, kürek çekmeyi, ata binmeyi, güreşmeyi, ateş etmeyi, koşuşmayı,
vurmayı,kaçmayı, ilerlemeyi, dayanmayı da bilirler onlar,
Haklarını sonuna kadar bilirler - sükûnet içinde, açıktırlar,
kendilerini iyi tanırlar.

Sizi çağırıyorum,yaklaşın bana kadınlar,
Sizi bırakamam, ıslah edeceğim sizi,
Siz benimsiniz, ben de sizinim,bu işte hatır gönül yok,
insanları düşüneceğiz,
Uykularımızda, saz sairleri, kahramanlar yatar,
Başkaları değil, onları yalnız ben uyandırabilirim.
İşte ben ey kadınlar kendi yolumdayım,
Kimse durduramaz beni, büyüğüm, haşinim, sertim, ama sizi
seviyorum,
Gerektiğinden öte canınızı yakmam, korkmayın,
Devletlere gerekli oğullar, kızlar yaratacak erkekliğimi
boşaltıyorum size,
Alabildiğine zorluyorum kendimi,yalvarmalara aldırmadan ben,
Uzun zamandır içimde birikeni size doldurmadan geri çekilmeye niyetim yok.

İçimin coşkun ırmaklarını boşaltıyorum size,
Gelecek binlerce yılı içinizde kucaklıyorum,
Size Amerika'nın ve kendimin en değerli aşılarını katıyorum,
Sizden ateşli, güzel vücutlu kızlar, yeni sanatçılar, müzisyenler doğacak,
Size ektiğim çocuklar, bir gün kendi geleceklerinin çocuklarının ekecekler,
Tükenen aşkıma karşılık olgun kadınlar ve erkekler isteyeceğim,
Onların da başkalarıyla, bizim gibi kaynaşmalarını bekleyeceğim,
Onların da meyvalarınıza boşaltacağı coşkun sağanağa, benim
şimdi size boşalttığım kadar güveneceğim,
Doğumdan, hayattan, ölümden, ölmezlikten, sevdalı ürünler bekleyeceğim,
İşte bunun için şimdi size aşk ekliyorum.

Walt Whitman

Çeviri: Nevzat Üstün

Laura, West Virginia, 1993, by Jeff Dunas

The Walk / Robert Walser

"Children are heavenly because they are always in a kind of heaven. When they grow older and grow up, their heaven vanishes and then they fall out of their childishness into the dry calculating manner and tedious perceptions of adults."

Robert Walser - (The Walk / 1917)

Translated from the German by John Calder





"Los niños son celestiales porque siempre están como en una especie de cielo. Cuando se hacen mayores y crecen se les escapa el cielo, y caen desde la infancia a la seca y calculadora esencia y a las aburridas concepciones de los adultos."

Robert Walser - (El Paseo / 1917)

Traducido por Carlos Fortea





"Çocuklar gökseldirler, çünkü daima bir tür gökte yaşarlar. Yaş alıp büyüdükleri zaman gökleri solar ve böylece çocuksuluktan, yetişkinlerin o kuru, hesapçı varlıklarının ve can sıkıcı görüşlerinin içine düşerler."

Robert Walser - (Gezinti / 1917)

Çeviri: Cemal Ener (Can Yayınları, Kasım 2011)

H’Mong minority children playing with their balloons
on the foggy day in Moc Chau, Ha Giang province,
Vietnam, January 2012, by Vo Anh Kiet

Yahya Kemal Beyatlı - (Danza en andalucía)

DANZA EN ANDALUCÍA

Castañuelas, mantón y rosa. Todo el ímpetu de la danza en el jardín...
Esta noche del deseo, tres veces carmesí es Andalucía...

La mágica canción de amor florece en miles de bocas.
Esta noche, España repica en las castañuelas con alegría.

Como un giro de abanico nacen sus repentinas vueltas,
Sus quiebros de cintura, su desvelar y velar con coquetería...

Nuestros ojos ya solamente desean ese color carmesí.
Esta noche a oleadas está España en el mantón de Manila.

Su pelo con picardía hace rizos en la frente,
En su pecho, de las rosas de Granada bandolera, la más bonita.

Una copa dorada en cada mano, en cada pecho el sol,
Esta noche toda España entregada late en su rosa encendida.

En plena danza hace una pausa y vuelve a bailar, como si andara,
Da un giro con la cabeza y, como si matara, mira.

Piel de flor, labios de brasa, ojos de carbón, delineados...
El diablo tienta a besarla cien veces y a estrecharla contra el pecho.

Por el mantón que deslumbra, por la rosa que enamora
Y por las exaltantes castañuelas, nace un "olé" de cada seno.

Yahya Kemal Beyatli

Yahya Kemal (1884-1958), dominó el árabe, el persa y el francés, estudió en París y fue diputado en el Parlamento y embajador en Polonia, España y Pakistán. Traduje dos poemas suyos con Solimán Salom, y esto tiene una historia… Sus poemas se publicaron en revistas y no aparecieron en libro hasta después de su muerte. Cantor incansable de Estambul, ciudad que presenta bajo el prisma simbolista, envuelta en una atmósfera muy parecida a la que hemos visto dominaba en los versos de Ahmet Hashim.

Traducción Çagla Soykán y Clara Janés





DANCE IN ANDALUSIA

Castanets, shawl and rose. Here's the fervour of dance,
Andalusia is threefold red in this evening of trance.

Hundreds of tongues utter love's magic refrain,
In these castanets to-night survives the gay Spain,

Animated turns like a fan's fast flutterings,
Fascinating bendings, coverings, uncoverings.

We want to see no other color than carnation,
Spain does subsist in this shawl in undulation.

Her bewitching locks on her forehead is overlaid,
On her chest is the fairest rose of Granada.

Golden cup in hand, sun in every mind,
Spain this evening in this shawl defined.

'Mid a step a halt, then dances as she loiters,
She turns her head round and looks daggers.

Rose-complexioned, fiery-lipped, black-eyed, painted,
To embracing and kissing her over one's tempted,

To dazzling shawl, to the rose charmingly gay
To castanets from every heart soars an "ole!"

Yahya Kemal Beyatlı

http://en.wikipedia.org/wiki/Yahya_Kemal_Beyatl%C4%B1





ENDÜLÜS'TE RAKS

Zil, şal ve gül. Bu bahçede raksın bütün hızı...
Şevk akşamında Endülüs üç defa kırmızı...

Aşkın sihirli şarkısı yüzlerce dildedir.
İspanya neş'esiyle bu akşam bu zildedir.

Yelpaze çevrilir gibi birden dönüşleri,
İşveyle devriliş, saçılış, örtünüşleri...

Her rengi istemez gözümüz şimdi aldadır;
İspanya dalga dalga bu akşam bu şaldadır.

Alnında halka halkadır aşüfte kâkülü,
Göğsünde yosma Gırnata'nın en güzel gülü...

Altın kadeh her elde, güneş her gönüldedir
İspanya varlığıyla bu akşam bu güldedir.

Raks ortasında bir durup oynar, yürür gibi;
Bir baş çevirmesiyle bakar öldürür gibi...

Gül tenli, kor dudaklı, kömür gözlü, sürmeli...
Şeytan diyor ki, sarmalı, yüz kerre öpmeli...

Gözler kamaştıran şala, meftun eden güle,
Her kalbi dolduran zile, her sineden: "Ole!"

Yahya Kemal Beyatlı

Lunares Negros II, by Fabian Perez

17 Haiku / Jorge Luis Borges

La ociosa espada
sueña con sus batallas.
Otro es mi sueño.

Jorge Luis Borges - (17 Haiku)





The idle sword
dreams of battles.
I have another dream.

Jorge Luis Borges - (17 Haiku)





L’oziosa spada
sogna le sue battaglie.
Altro è il mio sogno.

Jorge Luis Borges - (17 Haiku)





Paslı kılıç
düşlüyor savaşlarını
benim düşüm bir başka

Jorge Luis Borges - (17 Haiku)

Jorge Luis Borges, Palermo, Sicily, 1984,
by Ferdinando Scianna

La casa in collina / Cesare Pavese

"Già in altri tempi si diceva la collina come avremmo detto il mare o la boscaglia. Ci tornavo la sera, dalla città che si oscurava, e per me non era un luogo tra gli altri, ma un aspetto delle cose, un modo di vivere. Per esempio, non vedevo differenza tra quelle colline e queste antiche dove giocai bambino e adesso vivo: sempre un terreno accidentato e serpeggiante, coltivato e selvatico, sempre strade, cascine e burroni. Ci salivo la sera come se anch'io fuggissi il soprassalto notturno degli allarmi, e le strade formicolavano di gente, povera gente che sfollava a dormire magari nei prati, portandosi il materasso sulla bicicletta o sulle spalle, vociando e discutendo, indocile, credula e divertita.

Si prendeva la salita, e ciascuno parlava della città condannata, della notte e dei terrori imminenti. Io che vivevo da tempo lassú, li vedevo a poco a poco svoltare e diradarsi, e veniva il momento che salivo ormai solo, tra le siepi e il muretto. Allora camminavo tendendo l'orecchio, levando gli occhi agli alberi familiari, fiutando le cose e la terra. Non avevo tristezze, sapevo che nella notte la città poteva andare tutta in fiamme e la gente morire. I burroni, le ville e i sentieri si sarebbero svegliati al mattino calmi e uguali. Dalla finestra sul frutteto avrei ancora veduto il mattino. Avrei dormito dentro un letto, questo sí. Gli sfollati dei prati e dei boschi sarebbero ridiscesi in città come me, solamente piú sfiancati e intirizziti di me. Era estate, e ricordavo altre sere quando vivevo e abitavo in città, sere che anch'io ero disceso a notte alta cantando o ridendo, e mille luci punteggiavano la collina e la città in fondo alla strada. La città era come un lago di luce. Allora la notte si passava in città. Non si sapeva ch'era un tempo cosí breve. Si prodigavano amicizia e giornate negli incontri piú futili. Si viveva, o cosí si credeva, con gli altri e per gli altri."

Cesare Pavese - (La casa in collina)





"Eski günlerde bile, hani deniz, orman der gibi, tepe denirdi. Akşamları kararan kentten oraya dönerdim ve tepe benim için yalnızca bir yer değil, nesnelerin bir görünüm biçimi, bir yaşama tarzıydı. Sözgelimi o tepelerle, çocukluğumda oynadığım, şimdi de yaşadığım bu tepeler arasında bir ayrım görmüyordum: Her zaman nereye varacağı belli olmayan, yılankavi bir toprak parçasıydı, kimi yeri ekili, kimi yeriyse yabanıl; karşıma kimi yollar çıkardı, kimi mandıralar, kimi uçurumlar. Sanki gece alarmlarını dehşetinden kaçarmışçasına, akşam oldu mu ben de tırmanıyordum; yollar karınca gibi insan kaynıyordu, zavallı insancıklar şiltelerini bisikletlerine ya da sırtlarına yükleyip kırlarda uyumak için toplaşırlardı: Konuşurlar, tartışırlar, sevgi ve inançla kaynaşıp eğlenirlerdi.

Yokuşa sardın mıydı herkes başlardı tutuklu kentten, geceden, yakındaki korkulardan söz etmeye. Uzun zamandan beri yukarıda yaşayan ben, onların yavaş yavaş saptıklarını, seyreldiklerini görür, sonra da bir an gelir ve artık çalıların ve çitlerin arasından tek başıma tırmanmaya başlardım. İşte o zaman yürürken dikerdim kulaklarımı, gözlerimi tanıdık ağaçlara çevirirdim, toprağı ve her şeyi derin derin koklardım. Hüzünlerim yoktu, biliyordum ki gece bütün kent alev alev yanabilir, insanlar ölebilirdi. Ne var ki uçurumlar, kırlar ve patikalar her zamanki gibi dingin bir sabaha uyanacaklardı. Meyve bahçelerine açılan pencereden ben yine sabahı görecektim. Bir yatağın içinde uyuyacaktım, bu kesindi. Kırlarda ve ormanlarda geceleyen kalabalıklar benim gibi yine kente ineceklerdi, yalnızca onlar benden daha bitkin ve üşümüş olacaklardı. Yazdı, kentte oturduğum, yaşadığım başka akşamları anımsıyordum, ben de gecenin ilerleyen saatlerinde şarkılar söyleyerek, gülerek kenti yaşardım, binlerce ışık tepeyi ve yolun sonundaki kenti ışıtırdı. Kent sanki bir ışık gölüydü. O zamanlar geceler kentte geçirilirdi. Zamanın bu kadar kısaldığı bilinmiyordu. Dostluklar ve günler en önemsiz rastlantılarla tüketiliyordu. Başkaları ile ve başkaları için yaşanıyordu ya da öyle sanılıyordu."

Cesare Pavese - (Tepedeki Ev / Can Yayınları)

Çeviri: Eren Cendey

Corsica, 1997, by Raymond Depardon

Aspiración / Octavio Paz

ASPIRACIÓN

1

Sombras del día blanco
Contra mis ojos. Yo no veo
Nada sino lo blanco:
La hora en blanco, el alma
Desatada del ansia y de la hora.

Blancura de aguas muertas,
Hora blanca, ceguera de los ojos abiertos.
Frota tu pedernal, arde, memoria,
Contra la hora y su resaca.
Memoria, llama nadadora.

2

Desatado del cuerpo, desatado
Del ansia, vuelvo al ansia, vuelvo
A la memoria de tu cuerpo. Vuelvo.
Y arde tu cuerpo en mi memoria,
Arde en tu cuerpo mi memoria.

Cuerpo de un Dios que fue cuerpo abrasado,
Dios que fue cuerpo y fue cuerpo endiosado
Y es hoy tan sólo la memoria
De un cuerpo desatado de otro cuerpo:
Tu cuerpo es la memoria de mis huesos.

3

Sombra del sol Solombra segadora
Ciega mis manantiales trasojados
El nudo desanuda siega el ansia
Apaga el ánima desanimada.

Mas la memoria desmembrada nada
Desde los nacederos de su nada
Los manantiales de su nacimiento
Nada contra corriente y mandamiento

Nada contra la nada
Ardor del agua
Lengua de fuego fosforece el agua
Pentecostés palabra sin palabras

Sentido sin sentido no pensado
Pensar que transfigura la memoria
El resto es un manojo de centellas.

Octavio Paz - (Homenaje y profanaciones / 1960)





ASPIRATION

1

Shadows of white day
against my eyes. I see
nothing but white:
white hour, soul unchained
from desire, from the hour.

Whiteness of still waters,
white hour, blindness of open eyes.
Strike your flint, burn, memory,
against the hour and its undertow.
Memory, swimming flame.

2

Unchained from the body, unchained
from desire, I return to desire, I return
to the memory of your body. I return.
And your body burns in my memory,
my memory burns in your body.

Body of a God that was a burning body,
God that was a body, a body made God,
and now, alone, is only the memory
of a body unchained from another body:
your body is the memory of my bones.

3

Shadow of the sun sickle Sunshadow
casts over my downcast well
unknots the knot mows down desire
unflames this heartsick heart

Yet dismembered memory swims
from the birthsprings of nothing
from the wellsprings of birth
swims against the current and commands

swims against nothing
The flaming of water
the tongue of fire phosphorescing the water
the worldless words of Whitsuntide

Aware without unthought awareness
thought recasting memory itself
The rest is a handful of flares

Octavio Paz - (Homage And Desecrations / 1960)





NEFES ALIŞ

1

Beyaz günün gölgeleri
gözlerime karşı. Gördüğüm
beyaz yalnızca:
beyaz saat, ruh bağımsız
arzudan, saatten.

Usul suların sessizliği,
beyaz saat, açık gözlerin körlüğü.
çak çakmaktaşını, yak, bellek,
saate ve anafora karşı.
Bellek, yüzen alev.

2

Bağımsız bedenden, arzudan
bağımsız, geri dönüyorum arzuya, dönüyorum
bedeninin belleğine. Dönüyorum geriye.
Ve bedenin belleğimde yanıyor,
belleğim yanıyor bedeninde.

Bir tanrı bedeniydi yanan
tanrıydı o beden ve yarattı tanrıyı beden
ve şimdi, yalnızdır, başka bedenlerden sadece
bağımsızlaşmış bir bedenin belleği sadece:
bedenin kemiklerimin belleği.

3

Güneş-orağın gölgesi fırlatıyor Güneş-gölgeyi
kederli kuyumun üstünden
çözüyor düğümlü ekinleri arzunun dibinden
tutuşturmaz bu sayrı yüreği

Ne ki parçalanmış bellek yüzer
hiçliğin doğum kaynaklarından
doğumun kaynaklarından
yüzer akıntıya ve yetkilere karşı

yüzer hiç’e doğru
suyun zaafı
dört fosforlu suyun dili
Paskalya’nın yedinci pazarının dünyasız sözcükleri

Farkında ol düşünmeden farkında olmanın
düşünce geri fırlatır belleği kendiliğinden
Gerisi bir avuç gösteriş

Octavio Paz

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Klaus Ender

Gracias / İlhan Berk

GRACIAS

Sí por tu boca que iba y venía siempre abierta;
Por aquel azul obstinado del cielo;
Porque hablabas un turco que olía a manzana;
Por la memoria malvada, miserable de la muerte;
Por aquellas calles donde se ponen mercados a diario;
Porque mojabas flores desveladas en tu cabello;
Por tu voz de niños que vuelven del colegio;

Por todo esto pero por todo te doy las gracias.

İlhan Berk (1918 - 2008) Poeta turco.

Traducción Mukadder Yaycioglu y Clara Janés

http://www.jornada.unam.mx/2000/11/05/sem-berk.html





TEŞEKKÜR

Evet hep açık gidip gelen ağzın içindi;
Gökyüzünün o huysuz maviliği içindi;
Elma kokan bir Türkçeyle konuştuğun içindi;
Ölümün sefil, kötü belleği içindi;
Her gün Pazar kurulan o sokaklar içindi;
Saçında uykusu kaçmış çiçekler ıslattığın içindi;
Çocuklar okuldan dönüyormuş gibi sesin içindi;

İşte bütün ama bütün bunlar için sana teşekkür ederim.

İlhan Berk

Belle Vie

Dónde sin quién / Octavio Paz

DÓNDE SIN QUIÉN

No hay
Ni un alma entre los árboles.
Y yo
No sé adónde me he ido.

Octavio Paz





WHERE WITHOUT WHOM

There is not
A single soul among the trees
And I
Don't know where I've gone.

Octavio Paz





KİM KİMSİZ NEREDE

Yok bir ruh
bu ağaçların arasında
Ve ben
bilmiyorum nereye gittiğimi

Octavio Paz

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Kazım Torun

Más allá del amor / Octavio Paz

MÁS ALLÁ DEL AMOR

Todo nos amenaza:
el tiempo, que en vivientes fragmentos divide
al que fui
del que seré,
como el machete a la culebra;
la conciencia, la transparencia traspasada,
la mirada ciega de mirarse mirar;
las palabras, guantes grises, polvo mental sobre la yerba,
el agua, la piel;
nuestros nombres, que entre tú y yo se levantan,
murallas de vacío que ninguna trompeta derrumba.

Ni el sueño y su pueblo de imágenes rotas,
ni el delirio y su espuma profética,
ni el amor con sus dientes y uñas nos bastan.
Más allá de nosotros,
en las fronteras del ser y el estar,
una vida más vida nos reclama.

Afuera la noche respira, se extiende,
llena de grandes hojas calientes,
de espejos que combaten:
frutos, garras, ojos, follajes,
espaldas que relucen,
cuerpos que se abren paso entre otros cuerpos.

Tiéndete aquí a la orilla de tanta espuma,
de tanta vida que se ignora y entrega:
tú también perteneces a la noche.
Extiéndete, blancura que respira,
late, oh estrella repartida,
copa,
pan que inclinas la balanza del lado de la aurora,
pausa de sangre entre este tiempo y otro sin medida.

Octavio Paz





BEYOND LOVE

Everything threatens us:
time, that in living fragments severs
what I have been
from what I will become,
as the machete splits the snake;
awareness, transparency pierced through,
the look blinded by seeing itself looking;
words, gray gloves, mental dust on the grass,
water, skin;
our names, risen up between yourself and me,
walls of emptiness no trumpet can shout down.

Not dream, peopled with broken images,
nor delirium and its prophetic foam,
no, nor love with its teeth and claws, are enough.
Beyond ourselves,
on the frontier of being and becoming,
a life more alive claims us.

Outside, night breathes, and stretches,
full of its great warm leaves,
a war of mirrors:
fruit, talons, eyes, leaf-age,
backs that glisten,
bodies that make their way through other bodies.

Lie here stretched out on the shore of so much foam,
of so much life unconscious and surrendered:
you too belong to the night.
Lie down, stretch out, you are whiteness and breathing,
throb, star divided,
drink and glass,
bread that weighs down the scales on the side of daybreak,
pause of the blood between now and measureless time.

Octavio Paz

Translated by Muriel Rukeyser





SEVGİNİN ÖTESİNDE

Her şey tehdit ediyor bizi:
zaman canlı kırıntılarda ayırır gibi
geleceğimle
şu anda olduğum şeyi,
palayla yılan gibi;
bilinç, berrak, dolanır durur bir o yana bir öte yana,
bakış körleşmiş kendi dikbakışına bakmaktan;
sözcükler, gri eldivenler, beyintozu çimlerin üstünde,
suda ve deride;
adlarımız, Sen ve Ben arasında dolaşır,
çökertemez boşluğun duvarlarını hiç bir trombon.

Ne parçalanmış resimlerinin köyüyle düş
ne de yalvaçsı köpüğüyle sayıklayış
ne de dişleri ve pençeleriyle sevgi yeterli bize.
Kendi ötemizde, olmak ile bir yerde olmak arasındaki sınırda
çağırır bizi hayattan daha canlı bir hayat.

Soluk alır dışarda gece ve yayar kendini,
kocaman sıcak yapraklarıyla sarhoş,
birbirleriyle savaşan aynalarla:
yemişlerle, pencelerle, gözlerle, yapraklarla,
parıldayan sırtlarla,
başka gövdelerin arasından kendine yol açan gövdelerle.

Uzan buraya bütün bu köpüğün kıyısına,
kendini bırakırcasına, bilinçsiz, bütün bu hayatın kıyısına;
yayıl, ey soluk alan beyazlık,
bırak işiteyim yürek çırpınışını, ey dağılmış yıldız,
ah sen çam, ah şafağın kıyısına doğru
teraziden ağır gelen ekmek,
sen bu zamanla sınırsız başka bir zaman arasındaki kanın molası.

Octavio Paz

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Lovers