Ora usava molto nella casa di messer Lizio, e molto con lui si riteneva, un giovane bello e fresco della persona, il quale era de'Manardi da Brettinoro, chiamato Ricciardo, del quale niun'altra guardia messer Lizio o la sua donna prendevano, che fatto avrebbon d'un lor figliuolo. Il quale, una volta e altra veggendo la giovane bellissima e leggiadra, e di laudevoli maniere e costumi e già da marito, di lei fieramente s'innamorò, e con gran diligenza il suo amore teneva occulto. Del quale avvedutasi la giovane, senza schifar punto il colpo, lui similmente cominciò ad amare; di che Ricciardo fu forte contento.
E avendo molte volte avuta voglia di doverle alcuna parola dire, e dubitando taciutosi, pure una, preso tempo e ardire, le disse:
– Caterina, io ti priego che tu non mi facci morire amando.
La giovane rispose subito:
– Volesse Iddio che tu non facessi più morir me.
Questa risposta molto di piacere e d'ardire aggiunse a Ricciardo, e dissele :
– Per me non istarà mai cosa che a grado ti sia, ma a te sta il trovar modo allo scampo della tua vita e della mia.
La giovane allora disse:
– Ricciardo, tu vedi quanto io sia guardata, e per ciò da me non so veder come tu a me ti potessi venire; ma, se tu sai veder cosa che io possa senza mia vergogna fare, dillami, e io la farò.
Ricciardo, avendo più cose pensato, subitamente disse:
– Caterina mia dolce, io non so alcuna via veder, se già tu non dormissi o potessi venire in su 'l verone che è presso al giardino di tuo padre, dove se io sapessi che tu di notte fossi, senza fallo io m'ingegnere' di venirvi, quantunque molto alto sia.
A cui la Caterina rispose:
– Se quivi ti dà il cuore di venire, io mi credo ben far sì che fatto mi verrà di dormirvi.
Ricciardo disse di sì. E questo detto, una volta sola si baciarono alla sfuggita, e andar via. Il dì seguente, essendo già vicino alla fine di maggio, la giovane cominciò davanti alla madre a ramaricarsi che la passata notte per lo soperchio caldo non aveva potuto dormire.
Disse la madre:
– O figliuola, che caldo fu egli? Anzi non fu egli caldo veruno.
A cui la Caterina disse:
– Madre mia, voi dovreste dire - a mio parere - , e forse vi direste il vero; ma voi dovreste pensare quanto sieno più calde le fanciulle che le donne attempate.
La donna disse allora:
– Figliuola mia, così è il vero; ma io non posso far caldo e freddo a mia posta, come tu forse vorresti. I tempi si convengon pur sofferir fatti come le stagioni gli danno; forse quest'altra notte sarà più fresco, e dormirai meglio.
– Ora Iddio il voglia, - disse la Caterina - ma non suole essere usanza che, andando verso la state, le notti si vadan rinfrescando.
– Dunque, - disse la donna - che vuoi tu che si faccia?
Rispose la Caterina:
– Quando a mio padre e a voi piacesse, io farei volentieri fare un letticello in su 'l verone che è allato alla sua camera e sopra il suo giardino, e quivi mi dormirei, e udendo cantare l'usignuolo, e avendo il luogo più fresco, molto meglio starei che nella vostra camera non fo.
La madre allora disse:
– Figliuola, confortati; io il dirò a tuo padre, e come egli vorrà così faremo. Le quali cose udendo messer Lizio dalla sua donna, per ciò che vecchio era e da questo forse un poco ritrosetto, disse:
– Che rusignuolo è questo a che ella vuol dormire? Io la farò ancora addormentare al canto delle cicale.
Il che la Caterina sappiendo, più per isdegno che per caldo, non solamente la seguente notte non dormì, ma ella non lasciò dormire la madre, pur del gran caldo dolendosi.
Il che avendo la madre sentito, fu la mattina a messer Lizio e gli disse:
– Messer, voi avete poco cara questa giovane. Che vi fa egli perché ella sopra quel veron si dorma? Ella non ha in tutta notte trovato luogo di caldo, e oltre a ciò maravigliatevi voi perché egli le sia in piacere l'udir cantar l'usignuolo, che è una fanciullina? I giovani son vaghi delle cose simiglianti a loro.
Messer Lizio udendo questo disse:
– Via, faccialevisi un letto tale quale egli vi cape, e fallo fasciar dattorno d'alcuna sargia, e dormavi, e oda cantar l'usignuolo a suo senno.
La giovane, saputo questo, prestamente vi fece fare un letto; e dovendovi la sera vegnente dormire, tanto attese che ella vide Ricciardo, e fecegli un segno posto tra loro, per lo quale egli intese ciò che far si dovea.
Messer Lizio, sentendo la giovane essersi andata al letto, serrato uno uscio che della sua camera andava sopra 'l verone, similmente s'andò a dormire.
Ricciardo, come d'ogni parte sentì le cose chete, con lo aiuto d'una scala salì sopra un muro, e poi d'in su quel muro appiccandosi a certe morse d'un altro muro, con gran fatica e pericolo, se caduto fosse, pervenne in sul verone, dove chetamente con grandissima festa dalla giovane fu ricevuto; e dopo molti baci si coricarono insieme, e quasi per tutta la notte diletto e piacer presono l'un dell'altro, molte volte faccendo cantar l'usignuolo.
Ed essendo le notti piccole e il diletto grande, e già al giorno vicino (il che essi non credevano), e sì ancora riscaldati e sì dal tempo e sì dallo scherzare, senza alcuna cosa addosso s'addormentarono, avendo a Caterina col destro braccio abbracciato sotto il collo Ricciardo, e con la sinistra mano presolo per quella cosa che voi tra gli uomini più vi vergognate di nominare.
E in cotal guisa dormendo, senza svegliarsi, sopravenne il giorno, e messer Lizio si levò; e ricordandosi la figliuola dormire sopra 'l verone, chetamente l'uscio aprendo disse:
– Lasciami vedere come l'usignuolo ha fatto questa notte dormir la Caterina. E andato oltre, pianamente levò alta la sargia della quale il letto era fasciato e Ricciardo e lei vide ignudi e scoperti dormire abbracciati nella guisa di sopra mostrata; e avendo ben conosciuto Ricciardo, di quindi s'uscì, e andonne alla camera della sua donna e chiamolla, dicendo:
– Su tosto, donna, lievati e vieni a vedere, ché tua figliuola è stata sì vaga dell'usignuolo che ella è stata tanto alla posta che ella l'ha preso e tienlosi in mano.
Disse la donna:
– Come può questo essere?
Disse messer Lizio:
– Tu il vedrai se tu vien tosto.
La donna, affrettatasi di vestire, chetamente seguitò messer Lizio, e giunti amenduni al letto e levata la sargia, potè manifestamente vedere madonna Giacomina come la figliuola avesse preso e tenesse l'usignuolo, il quale ella tanto disiderava d'udir cantare.
Di che la donna, tenendosi forte di Ricciardo ingannata, volle gridare e dirgli villania; ma messer Lizio le disse:
– Donna, guarda che per quanto tu hai caro il mio amore tu non facci motto, ché in verità, poscia che ella l'ha preso, egli sì sarà suo. Ricciardo è gentile uomo e ricco giovane; noi non possiamo aver di lui altro che buon parentado; se egli si vorrà a buon concio da me partire, egli converrà che primieramente la sposi; sì ch'egli si troverrà aver messo l'usignuolo nella gabbia sua e non nell'altrui.
Di che la donna racconsolata, veggendo il marito non esser turbato di questo fatto, e considerando che la figliuola aveva avuta la buona notte ed erasi ben riposata e aveva l'usignuolo preso, si tacque.
Né guari dopo queste parole stettero, che Ricciardo si svegliò, e veggendo che il giorno era chiaro, si tenne morto, e chiamò la Caterina, dicendo:
– Ohimè, anima mia, come faremo, ché il giorno è venuto e hammi qui colto? Alle quali parole messer Lizio, venuto oltre e levata la sargia, rispose:
– Farete bene.
Quando Ricciardo li vide, parve che gli fosse il cuor del corpo strappato e levatosi a sedere in sul letto disse:
– Signor mio, io vi cheggio mercé per Dio. Io conosco, sì come disleale e malvagio uomo, aver meritato morte, e per ciò fate di me quello che più vi piace. Ben vi priego io, se esser può, che voi abbiate della mia vita mercè, e che io non muoia.
A cui messer Lizio disse:
– Ricciardo, questo non meritò l'amore il quale io ti portava e la fede la quale io aveva in te; ma pur, poi che così è e a tanto fallo t'ha trasportato la giovanezza, acciò che tu tolga a te la morte e a me la vergogna, prima che tu ti muova, sposa per tua legittima moglie la Caterina, acciò che, come ella è stata questa notte tua, così sia mentre ella viverà; e in questa guisa puoi e la mia pace e la tua salvezza acquistare; e ove tu non vogli così fare, raccomanda a Dio l'anima tua.
Mentre queste parole si dicevano, la Caterina lasciò l'usignuolo, e ricopertasi, cominciò fortemente a piagnere e a pregare il padre che a Ricciardo perdonasse; e d'altra parte pregava Ricciardo che quel facesse che messer Lizio volea, acciò che con sicurtà e lungo tempo potessono insieme di così fatte notti avere.
Ma a ciò non furono troppi prieghi bisogno; per ciò che d'una parte la vergogna del fallo commesso e la voglia dello emendare, e d'altra la paura del morire e il disiderio dello scampare, e oltre a questo l'ardente amore e l'appetito del possedere la cosa amata, liberamente e senza alcuno indugio gli fecer dire sé esser apparecchiato a far ciò che a messer Lizio piaceva.
Per che messer Lizio, fattosi prestare a madonna Giacomina uno de' suoi anelli, quivi, senza mutarsi, in presenzia di loro Ricciardo per sua moglie sposò la Caterina.
La qual cosa fatta, messer Lizio e la donna partendosi dissono:
– Riposatevi oramai, ché forse maggior bisogno n'avete che di levarvi.
Partiti costoro, i giovani si rabbracciarono insieme, e non essendo più che sei miglia camminati la notte, altre due anzi che si levassero ne camminarono, e fecer fine alla prima giornata.
Poi levati, e Ricciardo avuto più ordinato ragionamento con messer Lizio, pochi dì appresso, sì come si convenia, in presenzia degli amici e de' parenti da capo sposò la giovane, e con gran festa se ne la menò a casa, e fece onorevoli e belle nozze, e poi con lei lungamente in pace e in consolazione uccellò agli usignuoli e di dì e di notte quanto gli piacque.
Giovanni Boccaccio - (Il Decamerone)
[...] Romagna a right worthy and courteous knight, Messer Lizio da Valbona by name, who was already verging on old age, when, as it happened, there was born to him of his wife, Madonna Giacomina, a daughter, who, as she grew up, became the fairest and most debonair of all the girls of those parts, and, for that she was the only daughter left to them, was most dearly loved and cherished by her father and mother, who guarded her with most jealous care, thinking to arrange some great match for her. Now there was frequently in Messer Lizio's house, and much in his company, a fine, lusty young man, one Ricciardo de' Manardi da Brettinoro, whom Messer Lizio and his wife would as little have thought of mistrusting as if he had been their own son: who, now and again taking note of the damsel, that she was very fair and graceful, and in bearing and behaviour most commendable, and of marriageable age, fell vehemently in love with her, which love he was very careful to conceal. The damsel detected it, however, and in like manner plunged headlong into love with him, to Ricciardo's no small satisfaction. Again and again he was on the point of speaking to her, but refrained for fear; at length, however, he summoned up his courage, and seizing his opportunity, thus addressed her,
"Caterina, I implore you, suffer me not to die for love of you."
To which the damsel forthwith responded,
"Nay, God grant that it be not rather that I die for love of you."
Greatly exhilarated and encouraged, Ricciardo answered,
"'Twill never be by default of mine that you lackest anything that may pleasure you; but it rests with you to find the means to save your life and mine."
Then said the damsel,
"You seest, Ricciardo, how closely watched I am, insomuch that I see not how 'twere possible for you to come to me; but if you seest anything that I may do without dishonour, speak the word, and I will do it."
Ricciardo was silent a while, pondering many matters: then, of a sudden, he said,
"Sweet my Caterina, there is but one way that I can see, to wit, that you shouldst sleep either on or where you mightst have access to the terrace by your father's garden, where, so I but knew that you would be there at night, I would without fail contrive to meet you, albeit it is very high."
"As for my sleeping there," replied Caterina, "I doubt not that it may be managed, if you art sure that you can join me."
Ricciardo answered in the affirmative. On which they exchanged a furtive kiss, and parted.
On the morrow, it being now towards the close of May, the damsel began complaining to her mother that by reason of the excessive heat she had not been able to get any sleep during the night. "Daughter," said the lady, "what heat was there? Nay, there was no heat at all."
"Had you said, 'to my thinking,' mother," rejoined Caterina, "you would perhaps have said sooth; but you should bethink you how much more heat girls have in them than ladies that are advanced in years."
"True, my daughter," returned the lady, "but I cannot order that it shall be hot and cold, as you perchance would like; we must take the weather as we find it, and as the seasons provide it: perchance tonight it will be cooler, and you will sleep better."
"God grant it be so," said Caterina, "but it is not wonted for the nights to grow cooler as the summer comes on."
"What then," said the lady, "would you have me do?"
"With your leave and my father's," answered Caterina, "I should like to have a little bed made up on the terrace by his room and over his garden, where, hearing the nightingales sing, and being in a much cooler place, I should sleep much better than in your room."
On which,
"Daughter, be of good cheer," said the mother; "I will speak to your father, and we will do as he shall decide."
So the lady told Messer Lizio what had passed between her and the damsel; but he, being old and perhaps for that reason a little morose, said,
"What nightingale is this, to whose chant she would fain sleep? I will see to it that the cicalas shall yet lull her to sleep."
Which speech, coming to Caterina's ears, gave her such offence, that for anger, rather than by reason of the heat, she not only slept not herself that night, but suffered not her mother to sleep, keeping up a perpetual complaint of the great heat. Wherefore her mother hied her in the morning to Messer Lizio, and said to him,
"Sir, you hold your daughter none too dear; what difference can it make to you that she lie on the terrace? She has tossed about all night long by reason of the heat; and besides, can you wonder that she, girl that she is, loves to hear the nightingale sing? Young folk naturally affect their likes."
To which Messer Lizio answered,
"Go, make her a bed there to your liking, and set a curtain round it, and let her sleep there, and hear the nightingale sing to her heart's content."
Which the damsel no sooner learned, than she had a bed made there with intent to sleep there that same night; wherefore she watched till she saw Ricciardo, whom by a concerted sign she gave to understand what he was to do. Messer Lizio, as soon as he had heard the damsel go to bed, locked a door that led from his room to the terrace, and went to sleep himself. When all was quiet, Ricciardo with the help of a ladder got on a wall, and standing thereon laid hold of certain toothings of another wall, and not without great exertion and risk, had he fallen, clambered up on to the terrace, where the damsel received him quietly with the heartiest of cheer. Many a kiss they exchanged; and then got them to bed, where well-nigh all night long they had solace and joyance of one another, and made the nightingale sing not a few times. But, brief being the night and great their pleasure, towards dawn, albeit they wist it not, they fell asleep, Caterina's right arm encircling Ricciardo's neck, while with her left hand she held him by that part of his person which your modesty, my ladies, is most averse to name in the company of men. So, peacefully they slept, and were still asleep when day broke and Messer Lizio rose; and calling to mind that his daughter slept on the terrace, softly opened the door, saying to himself: Let me see what sort of night's rest the nightingale has afforded our Caterina? And having entered, he gently raised the curtain that screened the bed, and saw Ricciardo asleep with her and in her embrace as described, both being quite naked and uncovered; and having taken note of Ricciardo, he went away, and hied him to his lady's room, and called her, saying,
"Up, up, wife, come and see; for your daughter has fancied the nightingale to such purpose that she has caught him, and holds him in her hand."
"How can this be?" said the lady. "Come quickly, and you shall see," replied Messer Lizio. So the lady huddled on her clothes, and silently followed Messer Lizio, and when they were come to the bed, and had raised the curtain, Madonna Giacomina saw plainly enough how her daughter had caught, and did hold the nightingale, whose song she had so longed to hear. Whereat the lady, deeming that Ricciardo had played her a cruel trick, would have cried out and upbraided him; but Messer Lizio said to her,
"Wife, as you valuest my love, say not a word; for in good sooth, seeing that she has caught him, he shall be hers. Ricciardo is a gentleman and wealthy; an alliance with him cannot but be to our advantage: if he would part from me on good terms, he must first marry her, so that the nightingale shall prove to have been put in his own cage and not in that of another."
Whereby the lady was reassured, seeing that her husband took the affair so quietly, and that her daughter had had a good night, and was rested, and had caught the nightingale. So she kept silence; nor had they long to wait before Ricciardo awoke; and, seeing that it was broad day, deemed that it was as much as his life was worth, and aroused Caterina, saying,
"Alas! my soul, what shall we do, now that day has come and surprised me here?" Which question Messer Lizio answered by coming forward, and saying,
"We shall do well."
At sight of him Ricciardo felt as if his heart were torn out of his body, and sate up in the bed, and said,
"My lord, I cry you mercy for God's sake. I wot that my disloyalty and delinquency have merited death; wherefore deal with me even as it may seem best to you: however, I pray you, if so it may be, to spare my life, that I die not."
"Ricciardo," replied Messer Lizio, "the love I bore you, and the faith I reposed in you, merited a better return; but still, as so it is, and youth has seduced you into such a transgression, redeem your life, and preserve my honour, by making Caterina your lawful spouse, that thine, as she has been for this past night, she may remain for the rest of her life. In this way you may secure my peace and your safety; otherwise commend your soul to God."
Pending this colloquy, Caterina let go the nightingale, and having covered herself, began with many a tear to implore her father to forgive Ricciardo, and Ricciardo to do as Messer Lizio required, that thereby they might securely count on a long continuance of such nights of delight. But there needed not much supplication; for, what with remorse for the wrong done, and the wish to make amends, and the fear of death, and the desire to escape it, and above all ardent love, and the craving to possess the beloved one, Ricciardo lost no time in making frank avowal of his readiness to do as Messer Lizio would have him. Wherefore Messer Lizio, having borrowed a ring from Madonna Giacomina, Ricciardo did there and then in their presence wed Caterina. Which done, Messer Lizio and the lady took their leave, saying,
"Now rest ye a while; for so perchance 'twere better for you than if ye rose."
And so they left the young folks, who forthwith embraced, and not having travelled more than six miles during the night, went two miles further before they rose, and so concluded their first day. When they were risen, Ricciardo and Messer Lizio discussed the matter with more formality; and some days afterwards Ricciardo, as was meet, married the damsel anew in presence of their friends and kinsfolk, and brought her home with great pomp, and celebrated his nuptials with due dignity and splendour. And so for many a year thereafter he lived with her in peace and happiness, and snared the nightingales day and night to his heart's content.
Giovanni Boccaccio - (The Decameron)
[...] Romagna'da Messer Lizio di Valbona adında varlıklı, seçkin bir şövalye vardı. Yaşlılığının eşiğinde, karısı Madonna Giacomina bir kız çocuğu doğurdu. Kız büyüyünce yörenin en güzel, en sevimli kızı oldu. Tek çocuk olduğu için anası babası da onu çok seviyor, bir dediğini iki etmiyor, iyi bir evlilik yapmasını istiyorlardı.
Messer Lizio'nun evine sık sık gelip giden, Manardi da Brettinoro ailesinden Ricciardo adında yakışıklı, sağlıklı bir genç vardı. Messer Lizio da, karısı da ona öz oğullarıymış gibi davranıyorlardı. Ricciardo önce bir kez, sonra üst üste evin kızını görmüş, gençliğine, güzelliğine, sevimliliğine, davranışlarına kendini kaptırmıştı. Gelinlik çağına gelmiş olan kızı sevmeye başlamış; ama duygularını kimseye açmamıştı. Kız da bu durumu sezmiş, o da delikanlıyı sevmeye başlamıştı. Bu duruma çok sevinen Ricciardo, birçok kez kıza içini dökmeye karar vermiş; ama cesaret edemeyerek susmuştu. Ama bir gün olanca cesaretini topladı ve:
"Tanrı adına, sevdandan öldürme beni!" dedi.
"Tanrı adına, sevdandan öldürme beni!" dedi.
Genç kız da hemen şu yanıtı verdi:
"Tanrı adına sen de beni öldürme!"
Bu karşılıktan çok hoşlanan Ricciardo daha da yüreklendi.
"İsteğini yerine getirmemezlik edemem. Ama ikimizin de yaşamını kurtarmanın yolunu sen bulacaksın." dedi.
Bunun üzerine genç kız şu karşılığı verdi:
"Beni gözaltında tuttuklarını biliyorsun. Odama nasıl gelebileceğini bilemiyorum. Onurumu lekelemeden buluşmamızın bir yolunu biliyorsan söyle, ne gerekiyorsa yapayım."
Ricciardo aklından çeşitli olasılıkları geçirdikten sonra şunları söyledi:
"Caterina, güzelim, bir yol geliyor aklıma. Sizin bahçeye bakan açık balkon var ya, bir gece orada yat ya da oraya gel. Yerden oldukça yüksek ama, orada olduğunu bilirsem ne yapıp edip tırmanırım."
Caterina şu karşılığı verdi:
"Sen gelmeyi göze alırsan, ben de balkonda yatmanın yolunu bulurum."
Ricciardo geleceğini söyledi. Kaçamak bir öpüşmeden sonra birbirlerinden ayrıldılar.
Ertesi gün -mayısın son günleriydi- genç kız annesine sıcaktan yakındı, bir gece önce uyuyamadığını söyledi. Annesi:
"Ne sıcağı kızım? Geceleri serin bile oluyor." dedi.
Caterina annesine şu karşılığı verdi:
"Anneciğim, 'bana göre serin' derseniz haklı olabilirsiniz. Genç kızların kanının, olgun kadınların kanından daha sıcak olduğunu unutmayın."
Bunun üzerine kadın şunları söyledi:
"Haklısın kızım. Ama havayı senin istediğin gibi ısıtmak ya da soğutmak benim elimde değil. Her mevsimin sıcaklığına katlanmak zorundayız. Bakarsın bu gece daha serin olur, sen de rahat uyursun."
"Tanrı'nın sesinize kulak vermesini dilerim." dedi Caterina. "Ama yaza doğru giderken geceler serinlemez."
"Peki ne yapmamı istiyorsun?" diye sordu kadın.
Caterina şu yanıtı verdi:
"Babamla sen izin verecek olursanız, babamın odasının yanındaki, bahçeye bakan balkona küçük bir yatak serip yatarım. Bülbül sesleri dinleyerek uyurum. Orası serin, sizin odanızdan daha rahat olur."
Anası da şunları söyledi:
"Merak etme kızım. Babana söylerim. O ne derse öyle yaparız."
Messer Lizio karısının dediklerini dinleyince, belki yaşlılığın da getirdiği bir huysuzlukla karşı çıktı:
"Bülbül sesi dinleyerek uyumak da ne demek? Ağustos böceği sesiyle uyusun yine." dedi.
Caterina babasının ne dediğini öğrenince sıcaktan çok öfkeden uyuyamadı o gece. Üstelik durmadan sıcaktan yakınarak anasını da uyutmadı. Kadın ertesi sabah Messer Lizio'ya:
"Messer" dedi, "kızınızı yeterince sevmiyorsunuz. Balkonda yatsa ne çıkar? Bu gece sıcaktan yatakta dönüp durdu. Sonra, bir genç kızın bülbül sesini sevmesine niye şaşıyorsunuz? Gençler kendilerine benzeyen şeyleri severler."
Messer Lizio bunları dinleyince:
"Peki" dedi. "Balkona istediği gibi bir yatak serin. Yatağın etrafını şayak bir perdeyle çevirin. Orada yatıp istediği gibi bülbül sesi dinlesin."
Babasının kararını öğrenen genç kız hemen balkona bir yatak serdirdi. Gece orada yatacağı için, Ricciardo'yu görünce, önceden kararlaştırdıkları bir işareti yaptı. Ricciardo ne yapması gerektiğini anladı.
Kızının gidip yattığını gören Messer Lizio, odasının balkona açılan kapısını sürgüleyip yattı. Ricciardo her yerin sessizliğe gömüldüğünü görünce merdivenle bir duvara çıktı. Taşların çıkıntısına basarak oradan başka bir duvara geçti. Düşme tehlikesini göze alarak balkona ulaştı. Kız onu gürültü etmeden; ama büyük bir sevinçle karşıladı. Üst üste öpüştükten sonra birlikte yattılar. Gece boyunca birbirlerinden zevkler aldılar, birçok kez bülbülü öttürdüler.
Uzun uzadıya keyif aldılar ama gece kısaydı. İstemeseler de gün ağarıyordu artık. Hem sıcağın hem de oynaşmanın etkisiyle çırılçıplak uyudular. Caterina sağ kolunu Ricciardo'nun boynuna dolamış, sol eliyle de, kadınların erkeklerin önünde adını anmaya utandıkları o nesneye sarılmıştı. Gün doğduğunda böyle uyuyorlardı.
Gün doğunca Messer Lizio kalktı. Kızının balkonda yattığını anımsayarak, yavaşça balkonun kapısını açtı. "Bakalım bülbül Caterina'yı nasıl uyutmuş bu gece" dedi, kendi kendine. Gürültü etmeden, yatağın şayak perdesini kaldırdı. Ricciardo ile kızın çırılçıplak, üstleri açık, birbirlerine sarılmış olarak yattıklarını gördü. Ricciardo'yu tanıdı. Geri dönüp karısının odasına gitti. Karısını uyandırdı:
"Çabuk kalk, kadın" dedi. "Gel de kızının nasıl bülbül sevdiğini gör. Bülbülü yakalamış, elinde tutuyor."
"Nasıl yakalamış?" diye sordu kadın.
Messer Lizio:
"Hemen gelirsen görürsün." dedi.
Kadın hızla giyinip sessizce Messer Lizio'nun peşinden gitti. Yatağın başına gelip de perdeyi kaldırdıklarında Madonna Giacomina kızının bülbülü yakalayıp sıkıca elinde tuttuğunu ve öttürmek için can attığını gördü. Ricciardo'nun, kızını kandırmış olduğunu sanıp bağırmak, oğlana çıkışmak istedi. Messer Lizio engel oldu.
"Kadın, beni seviyorsan sesini çıkarma ki, yakaladığı şey onun olsun." dedi. "Ricciardo soylu, varlıklı bir çocuk. Tam bize göre bir damat. Buradan sapasağlam çıkıp gitmek isterse kızımızla evlenecek. Böylece bülbülü de yanlış bir kafese değil, doğru kafese koymuş olur."
Kocasının bu olaydan sarsılmadığını görünce kadın da sakinleşti. Kızının iyi bir gece geçirmiş olduğunu, dinlendiğini ve bülbül yakaladığını düşünüp o da sesini çıkarmadı. Çok geçmeden Ricciardo uyandı. Günün ağarmış olduğunu görünce ölüm korkusu kapladı içini. Caterina'ya seslendi:
"Sevgilim, sabah olmuş, ne yapacağız şimdi?"
Bu sözleri duyan Messer Lizio yaklaşıp perdeyi kaldırdı.
"İyi bir şey yapacaksınız." dedi.
Messer Lizio'yu gören Ricciardo'nun sanki yüreği yerinden oynadı. Kalktı, yatağın üstüne oturdu.
"Messer" dedi, "Tanrı adına bağışlayın beni. Alçaklık, namussuzluk yaptığımı, ölümü hak ettiğimi biliyorum. Ne isterseniz yapın bana. Ama yalvarırım canıma dokunmayın, bağışlayın beni."
Messer Lizio şunları söyledi:
"Sana beslediğim sevgiye, güvene yaraşır biçimde davranmadın. Ama mademki olanlar oldu, gençliğin böyle bir hata işlemene yol açtı, ölümden kurtulmanın, namusumu temizlemenin yolu Caterina ile evlenmen. Caterina bu gece senin oldu, ömrü boyunca senin olsun. Kendini ancak böyle bağışlatır, canını kurtarabilirsin. Böyle yapmayacak olursan, ruhunu Tanrı'ya teslim etmeye hazır ol."
Bu konuşmalar sırasında Caterina bülbülü bırakmış, üstünü örtmüştü. Hıçkıra hıçkıra ağlayarak babasından delikanlıyı bağışlamasını istiyordu. Bir yandan da Ricciardo'ya, geçirdikleri gece gibi geceler geçirebilmeleri için, Messer Lizio'nun isteğini yerine getirmesini söylüyordu. Ricciardo'ya uzun uzadıya yalvarmak gerekmedi. Yaptığı hatadan duyduğu pişmanlık, hatasını gidermek isteği, ölüm korkusu, canını kurtarmak çabası, ateşli sevdası ve zaman yitirmeden güvence içinde sevdiğine sahip olabilmek isteği Ricciardo'nun, Lizio'nun dediklerini kabul ettiğini söylemesine yol açtı. Messer Lizio Madonna Giacomina'dan bir çift yüzük istedi ve Ricciardo, Caterina ile anasının babasının önünde nikahlandı. Nikah kıyıldıktan sonra Messer Lizio ile karısı uzaklaştılar. Giderken de:
"Dinlenin şimdi. Ayağa kalkmaktan çok dinlenmeye gereksinim duyuyorsunuzdur." dediler.
Messer Lizio ile karısı gidince gençler birbirlerine sarıldılar. O gece altı mil yol almışlardı, kalkmadan önce de iki mil giderek ilk günü kapattılar. Kalktıklarında, Ricciardo Messer Lizio ile daha ayrıntılı bir görüşme yaptı. Birkaç gün sonra dostlarının ve akrabalarının katıldıkları bir törenle Caterina ile bu kez kurallara uygun bir biçimde evlendi. Kızı büyük bir alayla evine götürdü ve parlak bir düğün yaptı. Karısıyla uzun yıllar mutlu bir yaşam sürdü. Gece gündüz demeden, canları istediği zaman bülbül öttürdüler.
Giovanni Boccaccio - (Decameron)
+-+Romeo+and+Juliet+on+the+balcony,+detail..jpg) |
| Julius Kronberg (1850-1921) - Romeo and Juliet on the balcony, detail. |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder