"Festivalden eve döndüğümde öksüz çocuklar gibi hep ayçiçeklerimi düşünüyordum. Nasıl, büyümüşler midir? Yaz bana. Çiçek verdiklerinde hemen bana yaz (...) Uzandığım bu noktadan deniz görünmektedir. Denizin üzerinde kayıklar görünmekte ve denizin sonunun nerede olduğu belli değil. Bu sonsuzun bir parçası olabilseydim, işte o zaman istediğim her yerde olabilirdim (...) Böyle biteyim istiyorum yahut böyle sürdüreyim (...) Toprağın içinden beni kendine doğru çeken hep bir güç yükselmiştir. Yukarıya yükselmek veya ilerlemek benim için önemli değil. Ben sokulup dalmak istiyorum, sevdiğim tüm şeylerle, başkalaşması olası olamayan da çözülmek istiyorum. Yok olmaktan, başkalaşmaktan, yitirmelerden, hiçe ve boşa çıkmaktan kaçmak için bunun biricik yol olduğunu sanıyorum."
Furuğ Ferruhzad
 |
| Füruğ Ferruhzad |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder