Auf der Mauer stand mit Kreide: / Bertolt Brecht

Auf der Mauer stand mit Kreide:

Sie wollen den Krieg.
Der es geschrieben hat
ist schon gefallen.

Bertolt Brecht - (Svendborger Gedichte, 1939)





НА СТЕНЕ БЫЛО НАПИСАНО МЕЛОМ:

«Они готовят войну!»
Того, кто это написал,
Уже нет в живых.

Бертольт Брехт





On the Wall in Chalk It Is Written:

They want war.
The man who wrote it
Has already fallen.

Bertolt Brecht - (Svendborger Poems, 1939)

Team Translation





Sur le mur, on avait écrit à la craie :

Ils veulent la guerre.
Celui qui l'a écrit
Est déjà tombé.

Bertolt Brecht - (Poèmes de Svendborg, 1939)





En el muro habían escrito con tiza:

quieren la guerra.
Quien lo escribió
ya ha caído.

Bertolt Brecht - (Los poemas de Svendborg, 1939)

De: «Catón de la guerra» – 1937-1938. Traducción de José López Pacheco y Vicente Romero.





Sul muro c'era scritto col gesso:

vogliono la guerra.
Chi l'ha scritto
è già caduto.

Bertolt Brecht - (Le Poesie di Svendborg, 1939)





Duvara Tebeşirle Yazılan

"Savaş istiyoruz!" 
En önce vuruldu 
bunu yazan 

Bertolt Brecht - (Svendborg Şiirleri, 1939)

Çeviri : A. Kadir - Asım Bezirci

Dead SS Guard floating in canal, Dachau, 30th april 1945,
by Lee Miller

wind the clock / Charles Bukowski

wind the clock

It’s just a slow day into a slow night,
it doesn’t matter what you do
it just stays the same.
the cats sleep it off, the dogs don't bark,
it’s just a slow day into a slow night,
there's nothing even dying,
it’s just waiting through a slow day
into a slow night,
you can’t even hear water running,
the walls just stand there
and the doors don’t open,
It’s just a slow day into a slow night,
the rain has stopped raining,
you can’t hear a siren anywhere,
got a wrist watch with a dead battery,
the cigarette lighter is out of fluid,
it’s just a slow day into a slow night,
it’s just waiting through a slow day
into a slow night
like tomorrow’s never going to come
and when it does
it’ll be the same damn thing.

Charles Bukowski

(What Matters Most Is How Well You Walk Through The Fire. Published in 1999 by Black Sparrow Press.)





dar cuerda al reloj

es solamente un día lento que se mueve hacia una noche lenta
no importa lo que hacés
todo es igual
los gatos lo duermen y los perros no ladran,
es solamente un día lento que se mueve hacia una noche lenta,
nada está muriendo,
es solamente más espera durante un día lento
que se mueve hacia una noche lenta.
ni siquiera escuchás el agua corriendo,
las paredes siguen ahí
y las puertas no se abren...
es solamente esperar durante un día lento que se mueve
hacia una noche lenta
como mañana, nunca va a llegar
y cuando lo haga
será la misma mierda.

Charles Bukowski

(Lo Que Mas Importa Es Lo Bien Que Caminas Por El Fuego)





saati kur

ağır bir geceye doğru ilerleyen ağır bir gün.
ne yaparsan yap
her şey olduğu gibi kalıyor.
kediler uyukluyor, köpekler
havlamıyor,
ağır bir geceye doğru ilerleyen ağır bir gün.
ölen bir şey bile yok.
ağır bir geceye doğru ilerleyen ağır bir günde
bir bekleyiş.
su borularından akan su sesi bile duyulmuyor.
duvarlar öylece duruyor,
kapılar açılmıyor.
ağır bir geceye doğru ilerleyen ağır bir gün.
yağmur dindi,
bir siren sesi bile yok,
kol saatinin pili bitmiş,
çakmağın gazı tükenmiş,
ağır bir geceye doğru ilerleyen ağır bir gün,
bir bekleyiş daha ağır bir geceye doğru
ilerleyen ağır bir günde
yarın asla gelmeyecekmiş gibi
ve geldiğinde
aynı lanet şey olacak.

Charles Bukowski

Çeviri: Avi Pardo

(BiR BEN MİYİM BOYLE YAŞAYAN? "ateşin içinden ne denli iyi yürüdüğündür mesele..." -1 Cilt. Parantez Gazetecilik ve Yayımcılık Ltd)

In the silence lies the power part 1. by Ando Fuchs

I Met A Genius / Charles Bukowski

I Met A Genius

I met a genius on the train
today
about 6 years old,
he sat beside me
and as the train
ran down along the coast
we came to the ocean
and then he looked at me
and said,
it's not pretty.

it was the first time I'd
realized
that.

(1967)

Charles Bukowski





Ho incontrato un genio

Ho incontrato un genio sul treno
oggi
di circa sei anni,
era seduto al mio fianco
e mentre il treno
andava lungo la costa
siamo arrivati all ’oceano
e poi mi ha guardato
e ha detto
non è così bello.

E stata la prima volta
che me ne sono accorto.

(1967)

Charles Bukowski





Conocí a un genio

Hoy
conocí a un genio en el tren
como de seis años de edad;
se sentó a mi lado y,
mientras el tren
corría por la costa,
llegamos al océano.
el niño me miró y me dijo:
“el mar no es nada bonito”.

fue la primera vez
que me di cuenta
de ello.

(1967)

Charles Bukowski





Bir Dahiye Rastladım

bugün trende
bir dahiye rastladım
5-6 yaşlarında,
yanıma oturdu
ve tren kıyı boyunca
ilerlerken
okyanusa geldik
sonra bana bakıp
hiç de güzel değilmiş,
dedi.

bunu ilk defa
o gün
farkettim.

(1967)

Charles Bukowski

Young Evacuee on Train From London, 1942,
by Bert Hardy (1913-1995)

Forbidden Fruit / Anonymous

"A soft, voluptuous shade stole o’er her eyes, 
The pulse of love within began to rise;
Her cheeks were burning with a new desire,
Her veins were boiling with an inward fire,
Her lips were glowing with a warmth all new,
Her breast was heaving as the passion grew;
Each nerve seemed thrilling through her heated frame,
One blissful thought which ne’er had had a name,
One blissful wish which she had never known,
One fond desire that love could be her own."

Anonymous ~ (Forbidden Fruit / American. 1895)

https://www.bartleby.com/334/758.html

Heidrun by Günter Rössler

Penelope's Despair / Yannis Ritsos

Penelope's Despair

It wasn't that she didn't recognize him in the light from the hearth: it wasn't
the beggar's rags, the disguise —no. The signs were clear:
the scar on his knee, the pluck, the cunning in his eye. Frightened,
her back against the wall, she searched for an excuse,
a little time, so she wouldn't have to answer,
give herself away. Was it for him, then, that she'd used up twenty years,
twenty years of waiting and dreaming, for this miserable
blood-soaked, white-bearded man? She collapsed voiceless into a chair,
slowly studied the slaughtered suitors on the floor as though seeing
her own desires dead there. And she said "Welcome,"
hearing her voice sound foreign, distant. In the corner, her loom
covered the ceiling with a trellis of shadows; and all the birds she'd woven
with bright red thread in green foliage, now,
on this night of the return, suddenly turned ashen and black,
flying low on the flat sky of her final enduring.

(1968)

Yannis Ritsos

Translated from the Greek by Edmund Keeley





Le désespoir de Pénélope

Ce n’est pas vrai qu’elle ne l’a pas reconnu dans la lumière de l’âtre ; ce n’était rien
les haillons du mendiant, le déguisement – non ; des signes évidents :
la cicatrice à son genou, la vigueur, la malice de l’œil. Effrayée,
appuyant son dos contre le mur, elle cherchait une excuse,
un sursis, un peu de temps encore, pour ne pas répondre
ne pas se trahir. C’est donc pour lui qu’elle avait dépassé vingt ans,
vingt ans d’attente et de rêve pour cet homme à la barbe blanche,
ce misérable, baigné de sang ? Elle se jeta sans voix sur une chaise,
regarda lentement les prétendants tués à terre comme si elle regardait
morts ses propres désirs. Et « Bienvenue » dit-elle,
et elle entendait lointaine, étrangère, sa propre voix. Son métier, au coin,
emplissait le plafond d’ombres grillagées ; et tous les oiseaux qu’elle avait tissés
de fils rouges brillants dans les feuillages verts, soudain,
en cette nuit du retour, tournèrent au gris de cendre et au noir,
et ils volaient bas sur le ciel plat de sa dernière patience.

(1968)

Yannis Ritsos

Traduit du grec par Chrysa Prokopaki et Antoine Vitez

(In, Yannis Ritsos « Pierres, Répétitions, Barreaux », Editions Gallimard, 1971.)





La desesperación de Penélope

No es que no lo haya reconocido a la luz del hogar; no eran
los harapos del mendigo, el disfraz, -no; signos claros:
la cicatriz en la rodilla, la fortaleza, la astucia en el ojo. Asustada,
apoyando su espalda en el muro, buscaba una excusa,
la demora de un poco más de tiempo para no responder,
para no traicionarse. ¿Entonces era por este por quien había perdido veinte años,
veinte años de espera y de sueños, por este miserable
manchado de sangre con la barba canosa? Se derrumbó silenciosa en una silla,
miró despacio a los pretendientes muertos en el suelo, como si fueran
sus mismos deseos los que veía muertos, y le dijo: «Bienvenido»,
oyendo ajena, lejana, su propia voz. En el rincón, su telar
llenaba el techo de sombras en forma de verja, y todos los pájaros que había bordado
con hilos rojos, brillantes en verdes arboledas, de pronto,
aquella noche del regreso se volvieron de color negro y ceniciento,
volando muy bajo sobre el cielo de su última resignación.

(1968)

Yannis Ritsos

(de Piedras, repeticiones, barrotes (1968). Versión de Heleni Perdikidi)





La desesperación de Penélope

No era que no le hubiera conocido a la luz del hogar, no eran
los andrajos de pordiosero, el disfraz, -no, había señales claras:
la cicatriz en la rodilla, el vigor, la mirada astuta-. Asustada,
apoyando la espalda en la pared, buscaba una justificación,
un pequeño plazo de tiempo, para no contestar,
no traicionarse. ¿O sea, que para ése había gastado veinte años,
veinte años de espera y de sueños, para ese desgraciado,
el barbicano empapado en sangre? Se arrojó sin voz en una silla,
miró despacio a los pretendientes muertos en el suelo, como si viera
muertos sus propios deseos. Y “bienvenido” dijo,
notando extraña, lejana, su propia voz. En el rincón del telar
llenaba el techo con un enrejado de sombras; y cuantos pájaros había tejido
con hilos rojos y luminosos sobre follajes verdes de repente,
aquella noche del regreso se tornaron gris ceniza y negros,
volando bajo en el cielo plano de su aguante último.

(1968)

Yannis Ritsos

(De Yannis Ritsos, Piedras. Repeticiones. Barrotes, 1972. Traducción: Román Bermejo, en Yannis Ritsos, Paréntesis. Testimonios I, Barcelona, 2005)





La Disperazione Di Penelope

Non era possibile che non lo riconoscesse alla luce del focolare; non c’erano
i panni logori del mendicante, il travestimento, no; segni certi:
la cicatrice sul ginocchio, la forza, la furbizia nell’occhio. Terrorizzata,
appoggiando la schiena al muro, cercava una giustificazione,
ancora un intervallo di tempo di breve durata, per non rispondere,
per non tradirsi. Per lui, dunque, aveva speso vent’anni,
venti anni di attesa e di sogni, per quest’infelice,
per questo vecchio grondante sangue? Si lasciò cadere su una sedia
guardò lentamente i pretendenti morti sul pavimento, come se guardasse
i suoi propri desideri morti. E: ”Bentornato”, gli disse,
sentendo estranea, lontana la sua voce. Sulle ginocchia il telaio suo
riempiva il soffitto di ombre a forma di grata; e quanti uccelli aveva tessuto
con cuciture rosse lucenti su fogliame verde, all’improvviso,
quella notte del ritorno, finirono in nera cenere
volando basso nel cielo piatto dell’estrema sofferenza.

(1968)

Ghiannis Ritsos

(da Pietre, Sbarre, Ripetizioni, Einaudi, 1978) – Traduzione di Nicola Crocetti)





Penelope'nin Umutzuzluğu

Tanımamış değildi onu ocak ateşinin ışığında;
dilenci giysileri değil, değiştirilmiş kılık değil, -hayır; apaçık belirtiler:
Diz kapağındaki yara izi, gücü, gözündeki kurnazlık. Korkmuş kadın
yaslayarak duvara sırtını bir özür arıyordu,
bir mühlet, biraz daha zaman, yanıtlamamak için,
kendini ele vermemek için. Demek bu adam için yirmi yıl tükenmişti,
bu adam için miydi bekleyiş ve düşlerle dolu yirmi yılı,
bu sefil, kanlara bulanmış ak sakallı için?
Sessizce bıraktı kendini iskemleye,
yavaşça baktı ölü taliplerine yerde, kendi ölü arzularına
bakarmışçasına tıpkı. Ve “Hoşgeldin”, dedi ona,
duyarak kendi sesini uzaktan, yabancı. Tezgâhı, köşede,
dolduruyordu tavanı kafesli gölgelerle; ve dokuduğu kuşlar
parlak kırmızı ipliklerle yeşil yapraklar arasına, birden,
bu dönüş gecesinde, külrengi ve kara kesildi,
alçaktan uçarak son sabırlı bekleyişinin düz göğünde.

(1968)

Yannis Ritsos

(Her Zaman En Başta Özgürlük - Seçme Şiirler. Kırmızı Yayınları.)

Çevirmenler: Özdemir İnce / Herkül Millas / İoanna Kuçuradi





Umarsız Penelope

Onu tanımamış değildi ocaktaki ateşin belirsiz aydınlığında;
adamın dilenci gibi paçavralar giymesi kendini gizlemek için değildi.
Hayır. Onun özellikleriydi bunlar:
dizkapağındaki yara izi, kuvveti, kurnaz bakışı,
Kadın korku içinde, duvara yaslanarak bir özür aradı,
zaman kazanmalıydı hemen konuşup kendini ele vermemek için.
Bu adam için mi harcamıştı yirmi yılını bekleyip düşler kurarak?
Ak sakalı kana bulanmış bu yoksul yabancı için mi?
Ne diyeceğini bilemeden bir iskemleye çöktü.
Kendi ölü isteklerine bakıyormuş gibi
dikkatle baktı yerde öldürülmüş yatan taliplerine ve "Hoş geldin!" dedi.
Sanki çok uzaktan geliyordu sesi, sanki bir başkasınındı bu ses.
Köşedeki gergefinin tavana vuran gölgesi bir kafes gibiydi,
yeşil yapraklar arasına parlak kırmızı ibrişimle işlediği kuşlar
külrengi ve kapkara kesildi birden bir dönüş gecesinde
son direncinin basık göğünde alçaktan uçan.

(1968)

Yannis Ritsos

Çeviri: Cevat Çapan

(Umarsız Penelope ve Başka Şiirler / Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları)

Penelope and the Suitors. 1912,
by John William Waterhouse (1849-1917)

Penelope by Francis Sydney Muschamp (1851–1929)

Penelope Unraveling Her Web. 1785,
by Joseph Wright of Derby (1734–1797)

A Smile To Remember / Charles Bukowski

A Smile To Remember

we had the goldfish and they went around and around
in the bowl on the table near the purple drapes
across our front picture window and
my mother, poor fish, always smiling, wanting to
appear happy, she always told me, "be happy, Henry,"
and she was right: it's better to be happy if you
can be
but my father beat her two or three times a week while
raging through his 6 foot two frame because he couldn't
defeat what was attacking him.

my mother, poor fish, poor goldfish, poor nothing fish,
wanting to be happy, being beaten two or three times a
week and telling me to be happy: "Henry, smile!
why don't you smile?"

and then, she always did to show me how, and it was the
saddest smile I ever saw upon the earth, like hell and
hell and hell and hell, and nothing else

one day all the goldfish died, all five of them,
they floated on top of the water, on their sides, the
eye on each top side still open,
and when my father got home he threw them to the cat
there on the kitchen floor and we watched as my mother
smiled

(1982)

Charles Bukowski

https://beamingnotes.com/2014/11/11/analysis-smile-remember-charles-bukowski

https://funkyink.wordpress.com/2012/06/24/critical-analysis-of-charles-bukowskis-a-smile-to-remember





Un sourire à garder en mémoire
 
Nous avions des poissons rouges, et ils tournaient en rond sans fin
dans le bocal sur la table, à côté des lourds rideaux
couvrant la fenêtre panoramique et
ma mère, toujours souriante, qui voulait que
nous fussions tous heureux, me disait : " Sois heureux, Henry!"
et elle avait raison : il vaut mieux être heureux si
on le peut
mais mon père continuait de la battre elle et moi plusieurs fois par semaine
en fulminant dans ses chaussures étroites parce qu'il
ne pouvait pas comprendre ce qui l'attaquait de l'intérieur.
 
Ma mère, pauvre poisson,
qui voulait être heureuse, battue deux à trois fois par semaine,
et qui me disait d'être heureux : "Souris, Henry !"
Pourquoi tu ne souris jamais ?"
 
Et alors elle souriait, pour me montrer comment faire, et
c'était le sourire le plus triste que j'avais jamais vu
 
Un jour, les poissons rouges sont morts, tous les cinq,
ils flottaient à la surface,  sur le côté, leurs yeux encore béants,
et quand mon père est rentré à la maison il les a jeté au chat,
là, sur le sol de la cuisine, et nous avons regardé ça pendant que ma mère
souriait

(1982)

Charles Bukowski

Traduit de l'américain par E. Dupas





Una sonrisa para recordar

Teníamos peces dorados y daban vueltas y vueltas
en la pecera sobre la mesa, junto a las cortinas pesadas
que cubrían el dibujo de la ventana y
mi madre, siempre sonriendo, queriendo que todos
fuéramos felices, decía: “sé feliz, Henry”
y tenía razón: es mejor ser feliz si
puedes
pero mi padre seguía golpeándonos a ella y a mí varias veces a la semana mientras
el odio crecía dentro de su metro ochenta de estatura porque no podía
comprender lo que le atacaba desde dentro.

mi madre, pobre pez,
queriendo ser feliz, golpeada dos o tres veces
a la semana, diciéndome que fuese feliz: 'Henry, ¡sonríe!
¿porqué nunca sonríes?”

y entonces ella sonreía, para mostrarme el modo, y era la
sonrisa más triste que jamás he visto

un día los peces murieron, los cinco
flotaban en el agua, de costado, sus
ojos aún abiertos,
y cuando mi padre llegó a casa, se los tiró al gato
allí sobre el suelo de la cocina y me quedé mirando como mi madre
sonreía.

(1982)

Charles Bukowski





Un sorriso da ricordare

Avevamo dei pesci rossi,  e giravano giravano
dentro alla boccia sul tavolo, vicino alle pesanti tende
che coprivano il vano della finestra;
mia madre, sempre sorridente, desiderava vederci tutti contenti,
e mi diceva : "sii felice Henry!"
Aveva ragione, meglio essere felici, quando è possibile.

Ma mio padre ci picchiava continuamente
rabbioso di non capire che cosa fosse a minacciarlo
dentro quella sua mole di 100 kg. e passa.

E mia madre che, poveretta, presa a botte ogni due giorni,
voleva essere felice, mi diceva: "Henry sorridi, perché mai non sorridi ?"
cercando di sorridere lei, per darmi l'esempio.
Il suo era il sorriso più triste che si potesse vedere.

Un giorno i pesci rossi han tirato le cuoia, tutti e cinque.
Galleggiavano su un fianco, a pelo d’acqua, con gli occhi aperti.
Quando mio padre tornò a casa li lanciò al gatto,
direttamente sul pavimento della cucina,
e noi la guardammo, ma stava sorridendo.

(1982)

Charles Bukowski

Traduzione di Maria Cristina Aschieri

https://mariacristinaaschieri.blogspot.com/2011/02/un-sorriso-da-ricordare.html





Hatırlanacak Bir Gülümseme

japon balıklarımız vardı ve döner dururlardı
akvaryumlarında, büyük pencereyi kapatan kalın perdelerin
yanındaki masada
annem, hep gülümser, hepimizin mutlu olmasını
isterdi, ve bana der di, "mutlu ol Henry!"
ve haklıydı da.Mutlu olmak daha iyidir tabi
olabilirsen
ama babam onu ve beni haftada bir kaç kez dövmeye devam etti
1.80'lik kalıbının içinde kudururken, çünkü
anlayamıyordu ki ona neyin saldırdığını içerden.

annem, zavallı balık,
mutlu olmak isteyen, haftada iki üç kez dayak
yiyen, multu olmamı söylerdi: "henry, gülümse!
neden hiç gülmezsin sen ?"

ve sonra gülümserdi, nasıl gülümseneceğini göstermek için ve o
gördüğüm en hüzünlü gülümsemeydi

bir gün japon balıkları öldü, beşi birden,
suda yüzüyorlardı, yan yatmış,
gözleri hala açık,
ve babam eve gelip onları kediye attığında
oracıkta mutfağın ortasına ve biz izledik annem
gülümserken

(1982)

Charles Bukowski

Charles Bukowski, Los Angeles, c.1970, by Richard Robinson

The nights narrow me / Yannis Ritsos

"The nights narrow me
in your absence.
I breathe you

My tongue in your mouth,
Your tongue in my mouth–
dark forest;
the woodcutters have vanished
and the birds.

Wherever you may be
I am.

My lips rim your ear.
So small and tender–how
can it contain all the music?"

Athens, 24.09.1980

Yannis Ritsos ~ (Naked Body / Erotica "1981-1982")

(Yannis Ritsos “Erotica”. Dr. Maria Kouti. Lecturer in Spanish and Modern Greek Poetry Noon Series: “Poetics and the Bodies” March 5, 2012)





"Las noches me angustian
en tu ausencia.
Te respiro.

Mi lengua en tu boca,
tu lengua en mi boca…
bosque oscuro;
los leñadores se han perdido
también las aves.

Donde estés
existo.

Mis labios
recorren tu oído.
¿Tan pequeño y tierno,
cómo abarca
toda la música?"

Atenas, 24.09.1980

Yannis Ritsos ~ (Cuerpo desnudo / Erótica "1981-1982")

Traducción: Juan Merino Castrillo





"Mi van strette le notti
in tua assenza.
Ti respiro.

La mia lingua nella tua bocca,
la tua lingua nella mia bocca –
una foresta oscura;
i tagliaboschi scomparvero
così gli uccelli.

Dove tu sei
esisto.

Le mie labbra
percorrono il tuo orecchio.
Così minuto e tenero
come può contenere
tutta la musica?"

Atene, 24.09.1980

Ghiannis Ritsos ~ (Corpo nudo / Erotica "1981-1982")

Traduzione di Nicola Crocetti

da “Erotica”, Crocetti Editore, 1981.





"Geceler daraltıyor beni
yokluğunda senin.
Seni soluyorum.

Dilim ağzında
dilin ağzımda -
karanlık orman;
yitti oduncular
kuşlar da.

Sen neredeysen
ben orada varım.

Dudaklarım
kulağını dolanır.
Öylesine küçük, öylesine körpe ki
nasıl sığabildi içine
bunca müziğin tümü?"

Atina, 24.09.1980

Yannis Ritsos ~ (Çıplak Beden / Erotika "1981-1982")

Çeviri: Herkül Millas / Özdemir İnce

Alessia Marcuzzi for Calendar Max. 1998,
by Andreas H. Bitesnich

She said: / Yannis Ritsos

"She said:
«I vote for the blue.»
I the red.
«I also.»

Your body is beautiful.
Your body is infinite.
I am lost in the infinite.

Expansion of the night.
Expansion of the body.
Contraction of the soul.

As long as you recede
I approach you."

Athens, 24.09.1980

Yannis Ritsos ~ (Naked Body / Erotica "1981-1982")

(Yannis Ritsos “Erotica”. Dr. Maria Kouti. Lecturer in Spanish and Modern Greek Poetry Noon Series: “Poetics and the Bodies” March 5, 2012)





"Dijo:
voto el azul.
Yo el rojo.
También yo.

Tu cuerpo, hermoso.
Tu cuerpo, infinito.
Me perdí en el infinito.

Dilatación de la noche.
Dilatación del cuerpo.
Contracción del alma.

Cuanto más te alejas
más me acerco a ti."

Atenas, 24.09.1980

Yannis Ritsos ~ (Cuerpo desnudo / Erótica "1981-1982")

Traducción: Juan Merino Castrillo





"Disse:
voto per l’azzurro.
Io per il rosso.
Anch’io.

Bello il tuo corpo.
Infinito il tuo corpo.
Mi sono perso nell’infinito.

Diastole della no
Diastole del corpo.
Sistole dell’anima.

Quanto più ti allontani
ti avvicino."

Atene, 24.09.1980

Ghiannis Ritsos ~ (Corpo nudo / Erotica "1981-1982")

Traduzione di Nicola Crocetti

da “Erotica”, Crocetti Editore, 1981.





"Maviye oy veriyorum
dedi kadın.
Ben kırmızıya.
Ben de.

Bedenin güzel.
Sonsuz bedenin.
Yittim sonsuzlukta.

Gecenin gevşemesi.
Bedenin gevşemesi.
Ruhun büzülmesi.

Uzaklaştıkça sen
yaklaşmaktayım sana."

Atina, 24.09.1980

Yannis Ritsos ~ (Çıplak Beden / Erotika "1981-1982")

Çeviri: Herkül Millas / Özdemir İnce

Blue Series. New York Studio, 1985,
by Jeff_Dunas

How beautiful you are / Yannis Ritsos

IX

"How beautiful you are. Your beauty terrifies me. I hunger for you. I thirst for you.
I implore you, hide yourself; become invisible to all, visible only to me,
covered from head to toe with a dark,
diaphanous veil spotted with the silver sighs of spring moons.
Your pores emit vowels, yearning consonants;
secret words are uttered, rosy explosions from the act of love."

Athens, 18.12.1981

Yannis Ritsos - (Carnal Word / Erotica)

(Yannis Ritsos “Erotica”. Dr. Maria Kouti. Lecturer in Spanish and Modern Greek Poetry Noon Series: “Poetics and the Bodies” March 5, 2012)





IX

¡Qué hermosa eres! Me aterra tu hermosura. Tengo hambre de ti. Tengo sed de ti.
Te lo suplico: escóndete; sé invisible para todos; visible solo para mí. Cubierta
desde el cabello hasta las uñas de los pies con un oscuro velo transparente
moteado por los suspiros plateados de lunas primaverales. Tus poros emiten
vocales, consonantes de deseo; se articulan palabras confidenciales;
erupciones rosas por el acto del amor; tu velo se hincha, brilla
sobre la ciudad anochecida con los bares a media luz, las cantinas de marineros,
verdes focos iluminan la farmacia nocturna, una esfera de vidrio
rota rápidamente mostrando los paisajes terráqueos. El ebrio se tambalea
en una tormenta insuflada por la respiración de tu cuerpo. No te vayas. No te vayas.
Tan material, tan intangible. Un toro de piedra
salta del frontón a la hierba seca. Una mujer desnuda sube la escalera de madera
con un barreño de agua caliente. El vapor le oculta el rostro. Arriba en el aire
un helicóptero de reconocimiento zumba en puntos indefinidos. Protégete.
A ti te buscan. Escóndete más profundamente en mis brazos. El pelo
de la manta roja que nos cubre crece continuamente,
se transforma en una osa preñada la manta. Bajo la osa roja
nos enamoramos infinitamente, más allá del tiempo y de la muerte más allá
en una unión universal, única. ¡Qué hermosa eres! Tu hermosura me aterra.
Y tengo hambre de ti. Y tengo sed de ti. Y te lo suplico: escóndete.

Atenas, 18.12.1981

Yannis Ritsos ~ (Verbo carnal / Erótica "1981-1982")

Traducción: Juan Merino Castrillo





IX

Qué hermosa eres. Me asusta tu belleza. Tengo hambre de ti. Tengo sed de ti.
Te lo ruego: escóndete; vuélvete invisible para todos; visible solo para mí; cubierta
desde el cabello hasta las uñas de los pies con un velo oscuro y transparente
salpicado por los plateados gemidos de lunas primaverales. Tus poros irradian
vocales, consonantes placenteras; articulan palabras secretas;
rosáceos estallidos del acto sexual. Tu velo se hincha, reluce
sobre la ciudad anochecida con bares a media luz, sus tascas portuarias;
verdes focos iluminan la farmacia de guardia, una esfera de vidrio
gira veloz mostrando lugares del globo terráqueo. El borracho se tambalea
en una tempestad generada por la respiración de tu cuerpo. No te vayas. No te vayas.
Tan material, tan inasible. Un toro de piedra
salta desde el frontón del templo a la hierba seca.
Una mujer desnuda sube la escalera de madera
cargando un barreño de agua caliente. El vaho le oculta el rostro.
Arriba en el aire un helicóptero de vigilancia zumba en lugares imprecisos. Cuidado.
Te buscan a ti. Escóndete muy dentro de mis brazos. El pelo
de la manta roja que nos cubre crece sin cesar
y la manta se convierte en una osa preñada. Bajo la osa roja
nos entregamos sin medida, más allá del tiempo y más allá la muerte,
en una unión única, universal. Qué hermosa eres. Me asusta tu hermosura.
Y tengo hambre de ti. Y tengo sed de ti. Y te ruego: escóndete.

Atenas, 18.12.1981

Yannis Ritsos ~ (Lenguaje carnal / Erótica "1981-1982")

Traducción: Manuel González Rincón





IX

Nasıl da güzelsin. Korkutuyor beni güzelliğin. Açım sana. Susadım sana.
Yakarıyorum: Gizlen, görünmez ol, kimse görmesin seni; yalnızca
bana görün; örtün saçlarından tırnaklarına kadar siyah bir saydam tülle
ilkyaz ayının gümüş iç çekişleriyle bezenmiş. Sesli harfler yayar
teninin gözenekleri, imerod sessiz harfler; yasak sözcükler söylenir;
sevişmenin gül patlamaları. Büyür tülün, parıldar
loş barların ve denizci meyhaneleriyle geceleşmiş kentin üzerinde;
yeşil projektörler aydınlatır nöbetçi eczaneyi; kendi çevresinde
hızla döner bir cam küre manzaralar sergiler dünyadan. Tökezler bir sarhoş
bedeninin soluğundan esen bir fırtınayla. Gitme. Gitme.
Böylesine somut, böylesine tutulmaz. Bir taş boğa
sıçrıyor antik damdan kuru otlara. Tahta merdiveni tırmanıyor bir çıplak kadın
elinde sıcak su dolu bir leğen. Yüzünü saklıyor buhar. Havada yükseklerde
belirsiz hedefleri tarıyor bir keşif helikopteri. Sakın kendini.
Sensin aradıkları. Daha derinlere saklan ellerimin içinde.
Durmadan uzuyor kılları bizi örten battaniyenin
gebe bir ayıya dönüşüyor sonunda. Sonsuz sevişiyoruz
kırmızı ayının altında, zamanın ötesinde, ölümün ötesinde,
benzersiz ve evrensel bir birleşmede. Nasıl da güzelsin. Korkutuyor beni güzelliğin.
Ve açım sana. Ve susadım sana. Ve yakarıyorum sana: Saklan.

Atina, 18.12.1981

Yannis Ritsos ~ (Etin Sesi / Erotika "1981-1982")

Çeviri: Herkül Millas / Özdemir İnce

Black Wind. Italy, by Carlo Mari

Triptych / Yannis Ritsos

Triptych

1. Until it turned dark

He held her hand in his. He didn't speak.
He heard farther off, and maybe inside him,
the abundant pulse of the sea.
The sea, the pine trees, the hills were her hand.
If he didn't tell her so, how could he hold her hand?

They were still, until it turned dark. Under the trees
there was only a statue with both hands broken off.

2. A Woman

That night: unapproachable, she kisses nobody—
alone in her fear that no one will be found to kiss her.

With five star-fingers she hides a tuft of white hair,
and she is beautiful that way, like the denial of her most beautiful self.

3. Why is it our fault?

Under your tongue are the delicate sprigs of brill,
seeds from grapes and peach fibers.
In the shade cast by your eyelashes
there is warm country. I can lie down
and rest myself unquestioning, he said.

Now what does it mean, this "farther ahead"?
Why is it your fault, unsuspecting, for staying among the leaves—
beautiful, simple, in the golden shape of your heat?
Any why is it my fault for going ahead in the night,
captive in my freedom, he said, the punished one punishing?

Yannis Ritsos

Translated from the Greek by Edmund Keeley





Üçleme

1. Hava kararıncaya dek

eline almıştı kadının elini. Konuşmuyordu
uzaktan, belki de kendi içinde,
güçlü atışını duyuyordu denizin nabzının.
deniz, çamlar, tepeler eliydi kadının
ona söylemese bunu, nasıl tutabilirdi o eli?

hava kararıncaya dek kımıldamadılar. Sadece
iki eli de kırık bir heykel vardı ağaçların altında.

2. Bir kadın

o gece; yanına varılmaz o kadın öpmüyor kimseyi
onu öpecek kimse çıkmaz korkusuyla tek başına.

beş uçlu bir yıldızla gizliyor bir tutam beyaz saçı
ve en güzel kimliğini yadsıması kadar güzel kendisi.

3. Neden bizim suçumuz?

dikensiz kalkan filizleri dilinin altında,
üzüm çekirdekleri, şeftali lifleri.
Ilıman bir ülke var gölgesinde
kirpiklerinin. Yatıp dinlenebilirim, diyor, sorgusuz.

peki ne anlama geliyor bu ‘daha ilerde’ sözü?
neden senin suçun olsun, kuşkusuz, yaprakların arasında kalman-
güzel, yalın, sıcaklığının altın çizgilerinde?
ve neden benim suçum gecede ilerlemek,
kendi özgürlüğümde tutsak, diyor, cezalandırılanın ceza vermesi?

Yannis Ritsos

Alıntı: https://www.izdiham.com/yannis-ritsos-ucleme

Photo by David Dubnitskiy

Elle se penche sur moi / Paul Éluard

XV

Elle se penche sur moi
Le cœur ignorant
Pour voir si je l’aime
Elle a confiance elle oublie
Sous les nuages de ses paupières
Sa tête s’endort dans mes mains
Où sommes-nous
Ensemble inséparables
Vivants vivants
Vivant vivante
Et ma tête roule en ses rêves.

Paul Éluard - (L'amour la poésie, 1929)





XV

She looks into me
The unknowing heart
To see if I love
She has confidence she forgets
Under the clouds of her eyelids
Her head falls asleep in my hands
Where are we
Together inseparable
Alive alive
He alive she alive
And my head rolls through her dreams.

Paul Éluard - (Love, Poetry; 1929)

Translation by A. S. Kline





XV

Ella se inclina sobre mí
El corazón ignorante
Para ver si la amo
Ella tiene confianza ella olvida
Bajo las nubes de sus párpados
Su cabeza se adormece en mis manos
Donde estamos
Juntos inseparables
Vivos vivos
Vivo viva
Y mi cabeza rueda en sus sueños.

Paul Éluard - (El Amor la Poesía, 1929)

Traducción del francés: © Julio Pollino Tamayo





XV

Se inclina sobre mí
Corazón ignorante
Para ver si la amo
Confía olvida
Bajo las nubes de sus párpados
Su cabeza se duerme en mis manos
Donde estamos
Juntos inseparables
Vivientes vivos
Vivientes viviendo
Y mi cabeza rueda en sus sueños.

Paul Éluard - (El Amor la Poesía, 1929)

Traducción: Manuel Álvarez Ortega





XV

Üstüme eğiliyor
Habersiz yüreği
Kendini sevip sevmediğini öğrenmekten
Güveni var unutuyor
Gözkapaklarının bulutları altında
Ellerimin arasında uyuyor başı
Neredeyiz biz
Birlikte ayrılmamacasına
Yaşayanlar yaşayanlar
Yaşayan erkek yaşayan kadın
Ve yuvarlanıyor başım onun düşlerine.

Paul Éluard - (Aşk, Şiir; 1929)

Çeviri: Eray Canberk

Paul Éluard Kissing Nusch Éluard’s Forehead.
Paris, 1935, by Man Ray

Ses yeux sont des tours de lumières / Paul Éluard

II

Ses yeux sont des tours de lumières
Sous le front de sa nudité.

À fleur de transparence
Les retours de pensées
Annulent les mots qui sont sourds.

Elle efface toutes les images
Elle éblouie l’amour et ses ombres rétives
Elle aime—elle aime à s’oublier.

Paul Éluard - (L'amour la poésie, 1929)





II

Her eyes are towers of light
under the face of her nudity.

On the transparent surface
returning thoughts
cancel deaf words.

She effaces every image
She bewilders love and its stubborn shadows
She loves—she loves to forget herself.

Paul Éluard - (Love, Poetry; 1929)

Translated by Stuart Kendall





II

Sus ojos son contornos de luz
Bajo el descaro de su desnudez.

Tiene flor de transparencia
Los retornos de pensamientos
Anulan las palabras que son sordas.

Ella eclipsa todas las imágenes
Ella deslumbra al amor y sus sombras rebeldes
Ella ama – ella ama hasta olvidarse.

Paul Éluard - (El Amor la Poesía, 1929)

Traducción del francés: © Julio Pollino Tamayo





II

Sus ojos son contornos de luz
Bajo la osadía de su desnudez.

A flor de transparencia
Los cambios de pensamiento
Anulan las apagadas palabras.

Ella eclipsa todas las imágenes
Deslumbra al amor y sus sombras rebeldes
Ama -ama para olvidarse.

Paul Éluard - (El Amor la Poesía, 1929)

Traducción: Manuel Álvarez Ortega





II

Işık kuleleridir onun gözleri
Çıplaklığının alnı altında

Saydamlığın çiçeğine
Düşüncelerin geri dönüşleri
Sağır kelimeleri kaldırır yürürlükten

Siler bütün imgeleri
Aşkın ve huysuz gölgelerinin kamaştırır gözlerini
Sever - sever kendi kendini unutmayı.

Paul Éluard - (Aşk, Şiir; 1929)

Çeviri: Eray Canberk

Alice

Posesión de tu nombre / Pedro Salinas

[5]

Posesión de tu nombre,
sola que tú permites,
felicidad, alma sin cuerpo.
Dentro de mí te llevo
porque digo tu nombre,
felicidad, dentro del pecho.
«Ven»: y tú llegas quedo;
«vete»: y rápida huyes.
Tu presencia y tu ausencia
sombra son una de otra,
sombras me dan y quitan.
(¡Y mis brazos abiertos!)
Pero tu cuerpo nunca,
pero tus labios nunca,
felicidad, alma sin cuerpo, sombra pura.

Pedro Salinas - Presagios (1923)





[5]

Possession of your name
only this you allow
happiness, soul without body.
Inside me I hold you
because I say your name,
happiness, within the heart.
"Come": and you come I stay;
"go": and you rapid flee.
Your presence and your absence
shadow are one of the other,
shadows they give me and leave.
(And my arms outstretched!)
But your body never,
but your lips never,
happiness, soul without body, pure shadow.

Pedro Salinas





[5]

Possesso del tuo nome,
il solo che tu concedi,
felicità, anima senza corpo.
Dentro di me ti porto
perché dico il tuo nome,
felicità, dentro il petto.
“Vieni”: e tu piano giungi;
“va via”: e tu rapida fuggi.
Di te presenza e assenza
ombra l’una dell’altra,
ombre mi danno e mi tolgono.
(E le mie braccia aperte!)
Ma la tua carne è negata,
negate le tue labbra,
felicità, anima senza corpo,
ombra pura.

Pedro Salinas

Shadow Profile Behind Veil. 1942,
by Erwin Blumenfeld (1897-1969)

La distraida / Pedro Salinas

La distraida

No estás ya aquí. Lo que veo
de ti, cuerpo, es sombra, engaño.
El alma tuya se fue
donde tú te irás mañana.
Aún esta tarde me ofrece
falsos rehenes, sonrisas
vagas, ademanes lentos,
un amor ya distraído.
Pero tu intención de ir
te llevó donde querías
lejos de aquí, donde estás
diciéndome:
«aquí estoy contigo, mira».
Y me señalas la ausencia.

Pedro Salinas - Seguro Azar (1929)





Distracted Woman

You aren’t here now. What I can see
of you—your body—is shadow, illusion.
Your soul has gone
where you will go tomorrow.
This afternoon it still offers me
phantom hostages, vague smiles,
languid gestures,
love already distracted. And yet,
your longing to leave has already
taken you where you want to be,
far from here, where you are
saying to me:
“Look! Here I am with you.”
And you show me your absence.

Pedro Salinas

Translated by David Lee Garrison

(Certain Chance: Poems by Pedro Salinas. Versions & Introduction David Lee Garrison)





Distracted (Other english translation)

You are no longer here. What I see
of you, body, is shadow, deceit.
Your soul has gone away
where you will go tomorrow.
Yet even this afternoon offers me
false hostages, vague smiles,
slow gestures,
an already distracted love.
But your intention of going
took you where you wanted,
far from here, where you are
saying to me:
"Here I am with you, look."
And you show me your absence.

Pedro Salinas





La distratta

Non sei più qui. Quel che vedo
di te, corpo, è ombra, inganno.
Se n’è andata la tua anima
dove tu sarai domani.
Mi offre ancora il pomeriggio
false garanzie, sorrisi
vaghi, e cenni rallentati,
un amore ormai distratto.
Ma l’intenzione d’andare
ti portò dove volevi,
via da qui, dove ti trovi
e mi dici:
“eccomi qui con te, guarda”.
E mi indichi l’assenza.

Pedro Salinas

Donna con velo – versione B. 1998,
foto di Carlo Mari

La Nausée / Jean-Paul Sartre

"Maintenant, je ne pense plus pour personne ; je ne me soucie même pas de chercher des mots. Ca coule en moi, plus ou moins vite, je ne fixe rien, je laisse aller. la plupart du temps, faute de s'attacher à des mots, mes pensées restent des brouillards. Elles dessinent des formes vagues et plaisantes, s'engloutissent : aussitôt, je les oublie.

Un jour parfait pour faire un retour sur soi: ces froides clartés que le soleil projette, comme un jugement sans indulgence, sur les créatures - elles entrent en moi par les yeux; je suis éclairé, au-dedans, par une lumière appauvrissante. Un quart d'heure suffirait, j'en suis sûr, pour que je parvienne au suprême dégoût de moi.

Jamais je n’ai eu si fort qu’aujourd’hui le sentiment d’être sans dimensions secrètes, limité à mon corps, aux pensées légères qui montent de lui comme des bulles. Je construis mes souvenirs avec mon présent. Je suis rejeté, délaissé dans le présent. Le passé, j’essaie en vain de le rejoindre : je ne peux pas m’échapper."

Jean-Paul Sartre - (La Nausée, 1938)





"Now I think of no one any more. I don’t even bother looking for words. It flows in me, more or less quickly. I fix nothing, I let it go. Through the lack of attaching myself to words, my thoughts remain nebulous most of the time. They sketch vague, pleasant shapes and then are swallowed up: I forget them almost immediately.

A perfect day to turn back to one’s self: these cold clarities which the sun projects like a judgment shorn of pity, over all creatures—enter through my eyes; I am illuminated within by a diminishing light. I am sure that fifteen minutes would be enough to reach supreme self-contempt.

I have never before had such a strong feeling that I was devoid of secret dimensions, confined within the limits of my body, from which airy thoughts float up like bubbles. I build memories with my present self. I am cast out, forsaken in the present: I vainly try to rejoin the past: I cannot escape."

Jean-Paul Sartre - (Nausea, 1938)





"Ahora ya no pienso en nadie; ni siquiera me cuido de buscar palabras. La cosa se desliza en mí más o menos rápido; no fijo nada, la dejo correr. La mayor parte del tiempo, al no unirse a palabras, mis pensamientos quedan en nieblas. Dibujan formas vagas y agradables, se disipan; enseguida los olvido.

Día perfecto para volver sobre uno mismo: las frías claridades que el sol proyecta, como un juicio sin indulgencia, sobre las criaturas, entran en mí por los ojos; me ilumina por dentro una luz empobrecedora. Me bastarían quince minutos, estoy seguro, para llegar al supremo hastío de mí mismo.

Nunca sentí como hoy la impresión de carecer de dimensiones secretas, de estar limitado a mi cuerpo, a los pensamientos ligeros que suben de él como burbujas. Construyo mis recuerdos con el presente. Estoy desechado, abandonado en el presente. En vano trato de alcanzar el pasado; no puedo escaparme."

Jean-Paul Sartre - (La náusea, 1938)





"Adesso, non penso più a nessuno; non mi curo nemmeno di cercare parole. Tutto scorre in me più o meno svelto, non fisso nulla, lascio correre. La maggior parte del tempo, in mancanza di parole cui attaccarsi, i miei pensieri restano nebulosi. Disegnano forme vaghe e piacevoli, e poi sprofondano, e subito li dimentico.

Un giorno perfetto per un ritorno su se stessi: questi freddi chiarori - che il sole proietta, come un giudizio senza indulgenza, sulle creature - entrano in me attraverso gli occhi; mi sento rischiarato dentro da una luce avvilente. Son sicuro che mi basterebbe un quarto d'ora, per raggiungere il supremo disgusto di me stesso.

Mai come oggi ho provato così forte la sensazione d'essere senza dimensioni segrete, limitato al mio corpo, ai pensieri lievi che da esso affiorano come bolle. Costruisco i miei ricordi col mio presente. Sono respinto, abbandonato nel presente. Il passato tento invano di raggiungerlo: non posso sfuggire a me stesso."

Jean-Paul Sartre - (La nausea, 1938)





"Şimdi kimseyi düşünmüyorum; sözcükleri bulmak için bile çabalamıyorum. Kimi zaman hızlı, kimi zaman yavaş, bir şeyler akıyor içimde: dokunmuyorum, bırakıyorum gitsin. Sözcüklere bağlanamadığım için, düşüncelerim çoğu zaman karmakarışık. Belirsiz ve hoş şekiller halinde ortaya çıkıyor, sonra kayboluyorlar, hemen unutuyorum onları.

İnsanın içine kapanması için bundan elverişli gün olmaz. Güneşin acımasız bir yargı gibi yaratıkların üzerine saçtığı bu soğuk aydınlıklar, gözlerimden içime akıyor; yoksullaştırıcı bir ışıkla aydınlanıyorum. Kendi kendimden tiksinmenin doruğuna erişmem için on beş dakika yeter; eminim.

Gizli boyutlardan yoksun oluşumu, varlığımın yalnız vücudum ve ondan kabarcıklar gibi yükselen sudan düşüncelerle sınırlı oluşunu, bugünkü kadar kuvvetle duyumsaınamıştım hiç. Anılarımı şimdi'den türetiyorum. Şimdi'nin içine fırlatılmış, orada bırakılmışım. Geçmişime yeniden dönmek istiyorum, ama tutsaklığımdan kurtulamıyorum."

Jean-Paul Sartre - (Bulantı, 1938)

Türkçesi: Selahattin Hilav / Can Yayınları





"Şimdi kimse için hiçbir şey düşündüğüm yok; sözcük aramak gibi kaygım bile kalmadı. Sözcükleri, şöyle ya da böyle saptadığım yok, bırakıveriyorum ağzımdan, az çok çabuk, kendiliklerinden çıkıyorlar. Çok zaman, sözcüklerden yoksun oldukları için, düşüncelerim de sisli. Garip ve eğlenceli biçimlere bürünüp yitip gidiyorlar: hemen unutuyorum bu düşünceleri.

Kişinin tam kendine yöneleceği bir gün bu: güneşin, hoş görüden uzak bir yargı gibi yaratıklar üstüne saçtığı bu soğuk aydınlıklar gözlerimden giriyorlar içime, solgun bir ışıkla aydınlanıyorum içimde. Kendimden alabildiğine iğrenmem için, on beş dakika yeter de artar bile, biliyorum.

Nasıl da yoksunmuşum gizli boyutlardan, nasıl da kendi bedenime kapanıp kalmışım, kendi bedenime ve bedenimde tomur tomur kabarcıklaşan sudan düşüncelere! İçinde yaşadığım andan yararlanarak anılarımı yeniden kurmaya çalışıyorum. İçinde yaşadığım şu anın içine atılıp bırakılmışım. Boş yere geçmişle birleşmeye uğraşıyorum: ama kendi bedenime kapanıp kalmaktan kurtulamıyorum."

Jean-Paul Sartre - (Bulantı, 1938)

Fransızca aslından çeviren: Erdoğan Alkan / Oda Yayınları

Sartre sur la plage de Nida (Lituanie, 1965) © Antanas Sutkus

After Such Pleasure / Julio Cortázar

After Such Pleasure

Esta noche, buscando tu boca en otra boca,
casi creyéndolo, porque así de ciego es este río
que me tira en mujer y me sumerge entre sus párpados,
qué tristeza nadar al fin hacia la orilla del sopor
sabiendo que el placer es ese esclavo innoble
que acepta las monedas falsas, las circula sonriendo.

Olvidada pureza, cómo quisiera rescatar
ese dolor de Buenos Aires, esa espera sin pausas ni esperanza.
Solo en mi casa abierta sobre el puerto
otra vez empezar a quererte,
otra vez encontrarte en el café de la mañana
sin que tanta cosa irrenunciable hubiera sucedido.
Y no tener que acordarme de este olvido que sube
para nada, para borrar del pizarrón tus muñequitos
y no dejarme más que una ventana sin estrellas.

Julio Cortázar - (Salvo el crepúsculo, 1984)





After Such Pleasure

Tonight, seeking your mouth in another mouth,
almost believing it, because that's how blind this river is
that throws me into some woman and submerges me in her eyes,
and it's sad to swim finally toward the shore of sleep
knowing pleasure is that lowlife slave
who accepts counterfeit coins and circulates them, smiling.

Forgotten purity, how could I hope to recover
that ache of Buenos Aires, that ceaseless hopeless expectation.
Alone in my open house above the port
to begin being in love with you again,
to meet you again over the morning coffee
with nothing that can't be forgiven having occurred.
And without my having to remember this oblivion that rises
to no purpose, to erase your squiggles from the blackboard
and leave me nothing more than a starless window.

Julio Cortázar

Translated by Stephen Kessler

(Save Twilight: Selected Poems of Julio Cortázar)





After Such Pleasure

Questa notte, cercando la tua bocca in un’altra
quasi credendolo, perché così cieco è questo fiume
che mi sospinge in donna e mi sommerge dentro le sue labbra,
che tristezza nuotare alla fine verso la baia del torpore
sapendo che il piacere è quello schiavo immobile
che accetta le monete false, le fa girare sorridendo.

Dimenticata purezza, come vorrei riscattare
quel dolore di Buenos Aires, quell’attesa senza pausa né speranza.
Solo nella mia casa aperta sopra il porto
un’altra volta iniziare ad amarti
un’altra volta incontrarti nel caffè del mattino
senza che questa cosa irrinunciabile fosse mai accaduta.
E non dover ricordarmi di quest’oblio che riemerge
per niente, per cancellare dalla lavagna le tue bambole
e non lasciarmi che una finestra senza stelle.

Julio Cortázar

Traduzioni di Antonio Bux

Photo by Anton Montbrillant

El Breve Amor / Julio Cortázar

El Breve Amor

Con qué tersa dulzura
me levanta del lecho en que soñaba
profundas plantaciones perfumadas,

me pasea los dedos por la piel y me dibuja
en el espacio, en vilo, hasta que el beso
se posa curvo y recurrente,

para que a fuego lento empiece
la danza cadenciosa de la hoguera
tejiéndose en ráfagas, en hélices,
ir y venir de un huracán de humo…

(¿Por qué, después,
lo que queda de mí
es sólo un anegarse entre las cenizas
sin un adiós, sin nada más que el gesto
de liberar las manos?)

Julio Cortázar - (Salvo el crepúsculo, 1984)





The Brief Love

How smoothly and how sweetly
she lifts me from the bed where I was dreaming
of profound and fragrant fields,

she runs her fingers over my skin and sketches me
in space, suspended, until the kiss
alights curved and recurrent

a slow flame kindling
the rhythmic dance of the bonfire
weaving us together in flashes, in spirals,
going and coming in a storm of smoke—

(So why is
what’s left of me, afterwards,
just a sinking into ashes
without a goodbye, with nothing more than a gesture
of letting our hands go free?)

Julio Cortázar





L’amour Bref

Avec quelle douceur lisse
il me lève du lit où je rêvais
à des plantes profondes parfumées,

il promène des doigts sur la peau et me dessine
dans l’espace, en suspens, jusqu’à ce que se pose
le baiser courbe et récurrent

afin que se déclenche à feu doux
la danse cadencée du bûcher
nous enlaçant par rafales, par hélices,
aller et retour d’un ouragan de fumée —

(Pourquoi, ensuite,
ce qui reste de moi
n’est qu’un naufrage dans des cendres
sans un adieu, sans autre chose que le geste
de libérer les mains ?).

Julio Cortázar

Traduction: Silvia Baron Supervielle





Il Breve Amore

Con quale nitida dolcezza
mi alza dal letto da dove sognavo
profonde piantagioni profumate,

mi passa le dita sulla pelle e mi disegna
nello spazio, in bilico, fino a che il bacio
si posa curvo e ricorrente

affinché a fuoco lento inizi
la danza cadenzata del falò
intessendosi in raffiche, in eliche,
andando e venendo da un uragano di fumo-

(Perché dopo,
ciò che resta di me
è solo un annegare tra le ceneri
senza un addio, senza più niente tranne il gesto
di liberare le mani?)

Julio Cortázar

Traduzioni di Antonio Bux

Photo by Radoslaw Pujan

Retornos del amor tal como era / Rafael Alberti

Retornos del amor tal como era

Eras en aquel tiempo rubia y grande,
sólida espuma ardiente y levantada
Parecías un cuerpo desprendido
de los centros del sol, abandonado
por un golpe de mar en las arenas.

Todo era fuego en aquel tiempo. Ardía
la playa en tu contorno. A rutilantes
vidrios de voz quedaban reducidos
las algas, los moluscos y las piedras
que el oleaje contra ti mandaba.

Todo era fuego, exhalación, latido
de onda caliente en ti. Si era una mano
la atrevida o los labios, ciegas ascuas,
voladoras, silbaban por el aire.
Tiempo abrasado, sueño consumido.

Yo me volqué en tu espuma en aquel tiempo.

Rafael Alberti - Retornos de lo vivo lejano (1948-1952)





Ritorni dell’amore come era

A quel tempo eri bionda e grande,
solida spuma ardente ed elevata.
Parevi un corpo staccatosi
dai centri del sole, lasciato
da un colpo di mare sulla sabbia.

Tutto era fuoco a quel tempo. Bruciava
intorno a te la spiaggia. A rutilanti
vetri di luci erano ridotte
le alghe, i molluschi, le pietre
che le ondate spingevano contro di te.

Tutto era fuoco, fulmine, palpito
d’onda calda in te. Se era una mano
che osava o le labbra, cieche braci
volando fischiavano nell’aria.
Tempo incendiato, sogno consumato.

Io mi rotolai nella tua spuma a quel tempo.

Rafael Alberti

Traduzione di Vittorio Bodini

(da “Ritorni della vita lontana”, 1948-1956, in “Rafael Alberti, Poesie”, “Lo Specchio” Mondadori, 1964)

Model: Teisha Lowry for INDAH, 2016, by Peter Coulson

La voz a ti debida [12] / Pedro Salinas

La voz a ti debida

[12] (Versos 388 a 424)

Yo no necesito tiempo
para saber cómo eres:
conocerse es el relámpago.
¿Quién te va a ti a conocer
en lo que callas, o en esas
palabras con que lo callas?
El que te busque en la vida
que estás viviendo, no sabe
mas que alusiones de ti,
pretextos donde te escondes.
Ir siguiéndote hacia atrás
en lo que tú has hecho, antes,
sumar acción con sonrisa,
años con nombres, será
ir perdiéndote. Yo no.
Te conocí en la tormenta.
Te conocí, repentina,
en ese desgarramiento
brutal de tiniebla y luz,
donde se revela el fondo
que escapa al día y la noche.
Te vi, me has visto, y ahora,
desnuda ya del equívoco,
de la historia, del pasado,
tú, amazona en la centella,
palpitante de recién
llegada sin esperarte,
eres tan antigua mía,
te conozco tan de tiempo,
que en tu amor cierro los ojos,
y camino sin errar,
a ciegas, sin pedir nada
a esa luz lenta y segura
con que se conocen letras
y formas y se echan cuentas
y se cree que se ve
quién eres tú, mi invisible.

Pedro Salinas - La voz a ti debida (1933)





[12]

I don’t need time
to know what you’re like:
knowing is lightning
Who can know you in
what you silence or in those
words you use to silence?
One who seeks you in the life
you live, knows only
allusions to you,
pretexts where you hide.
To follow you back
into what you have done before
is to tie action with smile,
years with names, and will go on
losing you. Not me.
I knew you in the storm.
I knew you suddenly
in that brutal breaking out
of gloom and light,
where the bottom is revealed
that escapes day and darkness.
I saw you, you saw me, and now
stripped naked of error,
of history, of past,
you are an Amazon in the flashing
sky, throbbing as a recent
unexpected for arrival.
You are so anciently mine,
I know you so long
that I shut my eyes in your love
and walk arrow straight,
blind, asking nothing,
into the slow certain light
where letters
and forms are added up
and I think I see
who you are: my invisible being.

Pedro Salinas

Translated by Willis Barnstone

(Love Poems by Pedro Salinas: My Voice Because of You and Letter Poems to Katherine)





[12]

Non ho bisogno di tempo
per sapere come sei:
conoscersi è luce improvvisa.
Chi ti potrà conoscere
là dove taci, o nelle
parole con cui taci?
Chi ti cerca nella vita
che stai vivendo, non sa
di te che allusioni,
pretesti in cui ti nascondi.
E seguirti all’indietro
in ciò che hai fatto, prima,
sommare azione a sorriso,
anni a nomi, sarà
come perderti. Io no.
Ti ho conosciuto nella tempesta.
Ti ho conosciuto, improvvisa,
in quello squarcio brutale
di tenebra e luce,
dove si rivela il fondo
che sfugge al giorno e alla notte.
Ti ho visto, mi hai visto, ed ora,
nuda ormai dell’equivoco,
della storia, del passato,
tu, amazzone sulla folgore,
palpitante di recente
ed inatteso arrivo,
sei cosí anticamente mia,
da tanto tempo ti conosco,
che nel tuo amore chiudo gli occhi,
e procedo senza errare,
alla cieca, senza chiedere nulla
a quella luce lenta e sicura
con cui si riconoscono lettere
e forme e si fanno conti
e si crede di vedere
chi tu sia, o mia invisibile.

Pedro Salinas

Traduzione di Emma Scoles

(da “La voce a te dovuta”, Einaudi, Torino, 1979)

Alessia Marcuzzi for Calendar Max. 1998,
by Andreas H. Bitesnich

To My Wife With a Copy of My Poems / Oscar Wilde

To My Wife With a Copy of My Poems

I can write no stately proem
As a prelude to my lay;
From a poet to a poem
I would dare to say.

For if of these fallen petals
One to you seem fair,
Love will waft it till it settles
On your hair.

And when wind and winter harden
All the loveless land,
It will whisper of the garden,
You will understand.

Oscar Wilde





A mia moglie con una copia delle mie poesie

Un austero proemio non so scrivere
come inizio del mio canto:
da poeta a poema, avrei il coraggio
di dire.

Se di questi petali caduti
uno ti sembrerà bello,
l’amore lo inciterà con il suo vento
ad appoggiarsi sui tuoi capelli.

E quando i vermi invernali rendano dura
la terra senza amore
esso sussurrerà del giardino e tu capirai.

Oscar Wilde





A mia moglie

Un sonante proemio io non so scrivere
come preludio al mio canto;
da poeta a poema
oserei dire.

Perché di questi petali caduti,
se a te uno solo paia bello,
amore lo spingerà a volo
sui tuoi capelli.

E quando il vento invernale raggeli
la terra disamorata,
esso bisbiglierà del giardino,
e tu capirai.

Oscar Wilde





À ma femme, avec un exemplaire des mes poésies

Je ne saurais écrire un imposant prologue,
comme prélude à mon lai,
ce serait, j’ose le dire,
les propos d’un poète à un poème.

Car si parmi ces pétales tombés,
il en est un qui vous semble beau,
l’amour l’emportera jusqu’à ce qu’il se pose
sur votre chevelure.

Et lorsque le vent et l’hiver endurciront
tout le pays dépouillé de son charme,
il parlera tout bas du jardin,
et vous comprendrez.

Oscar Wilde

Traduction par Albert Savine





A mi mujer con una copia de mis poemas

No puedo escribir majestuoso proemio
como preludio a mi canción,
de poeta a poema,
me atrevería a decir.

Pues si de estos pétalos caídos
uno te pareciera bello,
irá el amor por el aire
hasta detenerse en tu cabello.

Y cuando el viento e invierno endurezcan
toda la tierra sin amor,
dirá un susurro algo del jardín
y tú lo entenderás.

Oscar Wilde





Karıma

Yazamam hiç bir önsözü görkemle
Bir başlangıç gibi şiirime;
Bir şairden bir şiire
Kalkışırdım söylemeye.

Çünkü bu düşen petaller içinde
Biri sana güzel gözükse,
Sürükler o yerleşinceye dek
Aşk onu saçının üstüne.

Ve rüzgâr ve kış sertleştirdiğinde
Bütün aşksız ülkeleri,
O fısıldar bahçeyi,
Senin anlayacağın gibi.

Oscar Wilde

Model: Sylwia Mastalerz by Magdalena Russocka

Jack Kerouac and Allen Ginsberg: The Letters

"Maybe we should write no more letters but have absolute trust in each other till we meet. He who knows does not speak. Incidentally, I’ve lost my taste for booze, and don’t hardly drink no more. You’ll see. It’s a matter of my taste changing again. Like no-smoke. Forc’d to it…I’m too old, I’m 33, to stay up all night drinking….I’m waiting till I see you again cause I’m not coming to California by a long shot, if anything I’m going nowhere…I have a little plan but my plans are always so poor…."

Jack Kerouac to Allen Ginsberg, August 1954.

[Jack Kerouac and Allen Ginsberg: The Letters]

Allen Ginsberg and Jack Kerouac