Березовым, веселым языком,
И журавли, печально пролетая,
Уж не жалеют больше ни о ком.
Кого жалеть? Ведь каждый в мире странник -
Пройдет, зайдет и вновь покинет дом.
О всех ушедших грезит конопляник
С широким месяцем над голубым прудом.
Стою один среди равнины голой,
А журавлей относит ветром в даль,
Я полон дум о юности веселой,
Но ничего в прошедшем мне не жаль.
Не жаль мне лет, растраченных напрасно,
Не жаль души сиреневую цветь.
В саду горит костер рябины красной,
Но никого не может он согреть.
Не обгорят рябиновые кисти,
От желтизны не пропадет трава,
Как дерево роняет тихо листья,
Так я роняю грустные слова.
И если время, ветром разметая,
Сгребет их все в один ненужный ком...
Скажите так... что роща золотая
Отговорила милым языком.
(1924)
Сергей Есенин
The golden birch-tree grove has fallen silent
Its merry chatter having stopped afore,
The cranes up there flying over, sullen,
Have nobody to pity any more.
Whom should they pity? Each is just a trotter.
One comes and goes and leaves for good again.
The moon and hempen bush above the water
Remember all those perished, filled with pain.
I"m standing on the plain all on my own,
The cranes, the wind is taking them away,
I think about my boyhood which has flown,
And I do not regret my bygones anyway.
I don"t regret the days that I discarded,
I don"t feel sorry for the lilac of my soul.
The purple rowan burning in the garden
Can"t warm and comfort anyone at all.
The rowan will maintain its coloration.
The grass exposed to heat will not decease,
I drop my words of sorrow and vexation
The way a tree drops quietly its leaves.
And if some day the wind of time intended
To rake them all up in a useless roll…
You ought to say: the golden grove has ended
Its lovely chatter in the prime of fall.
(1924)
Sergei Yesenin
Translated by Alec Vagapov
SUSTU, GİDEN BİR YAPRAK DÖKÜMÜYLE
Sustu, giden bir yaprak dökümüyle,
Şen, kayın dilli altın bir orman,
Ve acı duymuyorlar artık kimseye
Turnalar da, uçuşlarında gam.
Acı niye? Zaten insanınki gezginlik dünyası:
Gelir, girer ve terkeder yuvayı yine.
Düşünde görür gidenleri kendir tarlası
Enli bir ay ile mavi gölcüğün üzerinde.
Ayaktayım, yalnız, ortasında çıplak yazının,
Turnalar uzaklara sürükleniyor rüzgârla,
Doluyum düşünceleriyle şen delikanlılığımın,
Ama hiçbir şeye acımadan geçmişte kalan.
Acımıyorum boşuna yitirdiğim yıllara,
Acımıyorum leylak rengine ruhumun.
Kızıl üvez ağacı meydan ateşince yanıyor avluda,
Kimseyi ısıtamaz ama yalımları onun.
Güneş kızartır, yakmaz üvezin salkımlarını,
Sararmayla dolmaz otların ömrü de.
Usul döker ağaç yapraklarını,
Hüzünlü sözler döküyorum ben de öyle.
Ve eğer rüzgârıyla süpürüp zaman,
Sözlerimi yığarsa yararsız bir kümeye,
Siz deyin ki... Altın bir orman
Sustu, giden bir yaprak dökümüyle.
(1924)
Sergey Yesenin
Çeviri: Azer Yaran
 |
| The golden birch-tree |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder