As rosas amo dos jardins de Adónis,
Essas volucres amo, Lídia, rosas,
Que em o dia em que nascem,
Em esse dia morrem.
A luz para elas é eterna, porque
Nascem nascido já o Sol, e acabam
Antes que Apolo deixe
O seu curso visível.
Assim façamos nossa vida um dia ,
Inscientes, Lídia, voluntariamente
Que há noite antes e após
O pouco que duramos.
(11-7-1914)
Fernando Pessoa - "Ricardo Reis - Odes de Ricardo Reis"
I love the roses of Adonis’s gardens
I love the roses of Adonis’s gardens.
Yes, Lydia, I love those winged roses,
Which one day are born
And on that day die.
Light for them is eternal, since
They are born after sunrise and end
Before Apollo quits
His visible journey.
Let us also make our lives one day,
Consciously forgetting there’s night, Lydia,
Before and after
The little we endure.
(11-7-1914)
Fernando Pessoa - "Ricardo Reis"
Translated by Richard Zenith
Розы нежных садов, розы Адониса
Розы нежных садов, розы Адониса,
Эфемерный их цвет, Лидия, дорог мне.
Розы, коим почить дано
В тот же день, как рождаются.
Вечен свет для цветка, ночи не ведает,
Ведь, при Солнце рождён, никнет к земле он
Прежде, чем Аполлонов путь
В небе синем закончится.
Если б жизнь нашу днём сделать нам, Лидия,
Лишь одним, чтоб не знать ночи дыхания,
Своевольно забывшим,
Что жизнь - мига короче.
(11-7-1914)
Фернандо Пессоа - "Доктор Рикáрду Рéйш"
Las rosas del jardín de Adonis...*
Las rosas del jardín de Adonis
Son las que yo amo, Lydia, esas efímeras rosas
Que en el día de su nacimiento,
En ese mismo día, mueren.
La luz es eterna para ellas, pues
Nacen con el sol cuando ya ha salido, y se acaban
Antes que Apolo pudiera incluso iniciar
Su trayectoria visible.
Como ellas, déjanos hacer de nuestras vidas un día,-
Voluntariamente, Lydia, desconociendo
Que existe la noche antes y después
El poquito que perduramos
(11-7-1914)
Fernando Pessoa - "Ricardo Reis"
(*) Ricardo Reis
Versión de Rafael Díaz Borbón
Les roses des jardins d’Adonis, je les aime
Les roses des jardins d’Adonis, je les aime.
Lydia, j’aime ces roses, ces volucres,
Car en ce jour où elles naissent,
Pendant ce même jour trépassent.
Pour elles la lumière est éternelle, puisque
Bien après le soleil elles naissent, et finissent
Avant qu’Apollon ait quitté
Son visible parcours.
A leur instar faisons de notre vie un jour,
Dans l’inscience, Lydia, cette fois volontaire,
Qu’il fait nuit avant et après
Le peu que nous durons.
(11-7-1914)
Fernando Pessoa - "Ricardo Reis"
Amo di Adone le rose dei giardini
Amo di Adone le rose dei giardini,
Quelle volucri rose, Lidia, amo,
Che sbocciano e sfioriscono
In uno stesso giorno.
Per esse è eterna luce, perché nascono
Quand'è già sorto il sole, e muoiono
Prima che Apollo lasci
Il suo visibil corso.
Così facciamo un giorno della vita,
Ignari, Lidia, volontariamente,
Che è notte prima e dopo
Il poco che duriamo
(11-7-1914)
Fernando Pessoa - "Ricardo Reis"
ADONİS ’İN BAHÇELERİNDEKİ GÜLLERİ SEVİYORUM BEN
Adonis’in bahçelerindeki gülleri seviyorum ben,
Lidia, o kanatlanıp uçan gülleri seviyorum
Hani açarlar da bir gün,
Aynı gün solup ölürler.
Işık her şeydir onlar için, çünkü
Doğan günle doğar onlar
Ve Apollon yolculuğunu
tamamlayınca gökte, ölürler.
Öyleyse biz de bir güne sığdıralım ömrümüzü
Ve aldırmayalım hiç, gelen geceye.
Gece gelip geçmiştir bile
Biz kısacık günümüzü yaşarken.
(11-7-1914)
Fernando Pessoa - "Ricardo Reis"
Çeviri: Cevat Çapan (Uzaklıklar, Eski Denizler)
Statue of Adonis, Rose Garden, Tiltyard, Hampton Court Palace |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder