Noviembre de 1918 (Granada)
Hoy siento en el corazón
un vago temblor de estrellas,
pero mi senda se pierde
en el alma de la niebla.
La luz me troncha las alas
y el dolor de mi tristeza
va mojando los recuerdos
en la fuente de la idea.
Todas las rosas son blancas,
tan blancas como mi pena,
y no son las rosas blancas,
que ha nevado sobre ellas.
Antes tuvieron el iris.
También sobre el alma nieva.
La nieve del alma tiene
copos de besos y escenas
que se hundieron en la sombra
o en la luz del que las piensa.
La nieve cae de las rosas,
pero la del alma queda,
y la garra de los años
hace un sudario con ellas.
¿Se deshelará la nieve
cuando la muerte nos lleva?
¿O después habrá otra nieve
y otras rosas más perfectas?
¿Será la paz con nosotros
como Cristo nos enseña?
¿O nunca será posible
la solución del problema?
¿Y si el amor nos engaña?
¿Quién la vida nos alienta
si el crepúsculo nos hunde
en la verdadera ciencia
del Bien que quizá no exista,
y del Mal que late cerca?
¿Si la esperanza se apaga
y la Babel se comienza,
qué antorcha iluminará
los caminos en la Tierra?
¿Si el azul es un ensueño,
qué será de la inocencia?
¿Qué será del corazón
si el Amor no tiene flechas?
¿Si la muerte es la muerte,
qué será de los poetas
y de las cosas dormidas
que ya nadie las recuerda?
¡Oh sol de las esperanzas!
¡Agua clara! ¡Luna nueva!
¡Corazones de los niños!
¡Almas rudas de las piedras!
Hoy siento en el corazón
un vago temblor de estrellas
y todas las rosas son
tan blancas como mi pena.
Federico García Lorca - Libro de Poemas, (1921)
Autumn Song
November 1918 (Granada)
Today in my heart
a vague trembling of stars,
but my way is lost
in the soul of the mist.
Light lops my wings.
The hurt of my sadness
moistens memories
in thought’s fountain.
All roses are white,
white as my pain,
white only when
snow’s fallen on them.
Earlier they wore a rainbow.
Snow’s also falling on the soul.
The soul’s snow is kissed
by flakes and scenes
lost before in the shadow
or the light of the person thinking.
Snow falls from roses,
but remains on the soul,
and the year’s thick needle
makes a shroud of them.
Will the snow melt
when death claims us?
Or will there be more snow
and more perfect roses?
Will we know peace
as Christ promises?
Or can it never be
for us?
And what if love’s a trick?
Who’ll salvage our lives
if gathering gloom buries us
in the certainty of Good,
unreal perhaps,
and of Evil throbbing very close?
What if hope dies
and Babel rises?
What torch will light
earth’s pathways?
If blue is dream
what then innocence?
What awaits the heart
if Love bears no arrows?
If death is death,
what then of poets
and the hibernating things
no one remembers?
Sun of our hopes!
Clear water! New moon!
Hearts of children!
Rough souls of the stones!
Today in my heart
a vague trembling of stars
and all roses are
as white as my pain.
Federico García Lorca - Book of Poems (1921)
García Lorca, Federico Selected Poems (Oxford, 2007)
Autumn Song
November 1918 (Granada)
Today I sense in my heart
a vague tremor of stars,
but I lost my way
in the midst of fog.
The light trims my wings
and the pang of my gloom
will moisten the memories
at the font of knowledge.
All roses are white,
as white as my sorrow,
but the roses are not white
that have snow on them.
Once they dressed in a rainbow.
Besides there’s snow on my soul.
The snow of my soul is
kissed by flakes and scenes
which disappear in shadow
or in light when thought of.
The snow falls from the roses,
but the soul’s remains,
and the grapple of the years
makes a shroud of it.
Will the snow melt
when death takes us?
Or will there then be other snow
and other roses more perfect?
Will there be peace among us
as Christ teaches us?
Or will there never be
a solution to this question?
And if love cheats us?
Who will resurrect us
if twilight buries us
in the scientific truth
of Good, which perhaps doesn’t exist,
and Evil which flutters nearby.
What if hope gives way
and Babel ensues,
what torch will light
the roads on Earth?
If the blue sky is a fantasy,
what will become of innocence?
What will become of the heart
if Love has no arrows?
And if death is death,
what will become of poets?
and things in a cocoon
which no one remembers?
Oh sun of hopes!
Clear water! New moon!
Dull souls of stones!
Today I sense in my heart
a vague tremor of stars
and all roses are
as white as my sorrow.
Federico García Lorca - Book of Poems (1921)
Translated by DK Fennell
GÜZ ŞARKISI
Bugün içimde belirsiz
bir yıldız ürperişi var,
ama silinip gidiyor
yolum sisin varlığında.
Kanatlarımı kırdı gün
ve üzüntümün acısı
ıslattı tüm anılan
düşüncenin kaynağında.
Güllerin hepsi de beyaz,
acım gibi beyaz öyle,
sadece beyaz güller var
kar yağdı da üstlerine.
Söndü gitti gökkuşağı.
Canlara da kar yağdı hem.
Ve canlara yağan karda
öpüşler, görüntüler var
ya karanlığa gömülen
ya düşünce gündüzüne.
Kayıyor da kar güllerden
canda öylece duruyor,
onu yıllann pençesi
döndürüyor bir kefene.
Erir mi kar? ölüm bizi
ne zaman alıp götürür?
Olacak mı başka bir kar,
daha güzel başka güller?
Bir gün gelir mi İsa'nın
Öğrettiği dirlik bize?
Ulaşmayacak mı gizem
hiçbir zaman bir çözüme?
Ya bir kandırmacaysa aşk?
Kim canlandırır yaşamı
eğer ittiyse karanlık
bizi gerçek bilimine
var olmayan iyilikle
yakın kötülüğün belki?
Umut kararır giderse,
yeniden başlarsa Babil,
hangi meşale ışıtır
yolumuzu bu toprakta?
Gök mavisi bir düş ise
ne olur iç temizliği?
Gönlün hali nice olur
okları hiç yoksa aşkın?
Ölüm gerçekten ölümse
ozanlar ne olur peki,
bir de uyuyan nesneler,
anımsamadığı kimsenin?
Ey umutların güneşi!
Pınl pırıl su! Yeni ay!
Çocukların yürekleri!
Taşların katı canları!
Bugün içimde belirsiz
bir yıldız ürperişi var
ve güllerin hepsi beyaz,
acım gibi beyaz öyle.
Federico García Lorca
Çeviri: Sait Maden
 |
| Deep Autumn, Last White Roses, by Gabryel Harrison |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder