Agosto de 1920
(Vega de Zujaira)
Junta tu roja boca con la mía,
¡oh Estrella la gitana!
Bajo el oro solar del mediodía
morderá la manzana.
En el verde olivar de la colina
hay una torre mora,
del color de tu carne campesina
que sabe a miel y aurora.
Me ofreces en tu cuerpo requemado
el divino alimento
que da flores al cauce sosegado
y luceros al viento.
¿Cómo a mí te entregaste, luz morena?
¿Por qué me diste llenos
de amor tu sexo de azucena
y el rumor de tus senos?
¿No fue por mi figura entristecida?
(¡Oh mis torpes andares!)
¿Te dio lástima acaso de mi vida,
marchita de cantares?
¿Cómo no has preferido a mis lamentos
los muslos sudorosos
de un San Cristóbal campesino, lentos
en el amor y hermosos?
Danaide del placer eres conmigo.
Femenino Silvano.
Huelen tus besos como huele el trigo
reseco del verano.
Entúrbiame los ojos con tu canto.
Deja tu cabellera
extendida y solemne como un manto
de sombra en la pradera.
Píntame con tu boca ensangrentada
un cielo del amor,
en un fondo de carne la morada
estrella de dolor.
Mi pegaso andaluz está cautivo
de tus ojos abiertos;
volará desolado y pensativo
cuando los vea muertos.
Y aunque no me quisieras te querría
por tu mirar sombrío,
como quiere la alondra al nuevo día,
sólo por el rocío.
Junta tu roja boca con la mía,
¡oh Estrella la gitana!
Déjame bajo el claro mediodía
consumir la manzana.
Federico García Lorca - (Libro de Poemas, 1921)
SUMMER MADRIGAL
August 1920
(Vega de Zujaira)
Estrella, you gypsy.
Crush your
red mouth
onto mine.
Below noon’s
bright gold,
i will bite that apple.
In the greeness of
the olive grove,
high on the hill,
there is an ancient
Moorish tower.
The colour of your
peasant flesh
your peasant flesh,
which tastes of honey
and the dawn.
You offer me in
your sunburnt body
divine food which
flowers the river bed,
and gives stars to the wind.
Brown light –
why do you give me
full of love,
your lillied womanhood,
and the murmur of your breasts?
Is it because of my body
full of sadness?
(oh my fumbling steps)
Did my song withered life
touch you with pity?
How can it be that
you have settled for my laments
over the sweaty thighs
of a peasant Saint Christopher,
handsome, and slow in love?
You are with me, Diana of pleasure.
You are Goddess of the Forest.
Your kisses smell of wheat
parched in summer sun.
Confound my eyes
with your song,
let your hair fall down
solemn, like a
cloak of shadow
on the meadow.
From your bloodied mouth,
Spit me a sky of love,
a dark star of pain
in its fleshy depths.
My Andalucian horse –
my Pegasus,
is captured by your eyes;
his flight will be of desolation
when their light dims.
I know you never loved me.
But i loved you –
for your
serious gaze,
like the lark loves a new day
if only for the dew.
Estrella, you gypsy.
Bite your red mouth to mine.
Under a clear noon
let me ravage
that apple.
Federico García Lorca - (Book of Poems, 1921)
Translated by Martin Shaw
MADRIGAL OF SUMMER
August 1920
(Vega de Zujaira)
Unite your red mouth with mine,
Estrella, my gypsy!
Beneath the gold floor of noonday
I shall bite the apple.
Amongst the green olive trees on the hill
we shall linger in the ruined tower,
and discover whether your peasant flesh
is more the color of honey or of first dawn.
You offer my your sunburnt body,
the divine nourishment
that gives flowers to the quiet riverbed
and day-stars to the wind.
Why do you give yourself to me,
you of the luminous brown skin?
Why give me these perfections of love,
the burnished lily of your sex
and the soft murmur of your breasts?
Not my afflicted figure?
(Oh! My obscene gait!)
Is your great pity, by chance,
for the creaking decay of my life?
Instead of my groans, why not prefer
the sweat-rivered thighs
of a handsome San Christobal peasant,
sluggish in the ways of love?
Murderess of my erect pleasures.
Woman as forest satyr.
This feast of kisses smells of wheat
dried for weeks in the summer sun.
You obscure my vision with your singing.
Let down your long hair,
spread it out like a ceremonial robe,
a shadow upon the meadows.
Paint for me, with your blood colored mouth,
a heaven of love,
in the depths of your flesh, a home
on a star of pain.
My Andalusian pegasus knows the captivation
of your open eyes;
and would fly in silent desolation
were he to see them lifeless.
And though you not love me, I shall love you
for your dusky glances,
as the lark loves the new day
for the dew alone.
Unite your red mouth with mine,
Estrella, my gypsy!
The bright noonday has left us
to consume the apple.
Federico García Lorca - (Book of Poems, 1921)
http://fossilguy.blogspot.com/2006/01/madrigal-of-summer.html
MADRIGALE D’ESTATE
Agosto 1920
(Vega de Zujaira)
Congiungi la tua rossa bocca con la mia,
O Estrella gitana!
Sotto l’oro solare meridiano
Io morderò la Mela.
Nel verde oliveto della collina,
c’è una torre moresca,
del colore della tua carne campestre
che sa di miele e d’alba.
Mi offri nel tuo corpo bruciato
Il divino alimento
Che al canale tranquillo offre fiori
Ed astri al vento.
Come a me ti donasti, luce bruna?
Perché mi desti pieni
d’amore il tuo sesso di giglio
e il rumor dei tuoi seni?
Non fu per l’intristita mia figura?
(oh, il mio goffo andare!)
Forse pietà t’infuse la mia vita,
Avvizzita di canti?
Come non hai preferito ai miei lamenti
le cosce sudate
d’un San Cristoforo dei campi,
grevi nell’amore e belle?
Con me tu sei Danaide del piacere.
Femminile Silvano.
I tuoi baci profumano come il grano
Arido dell’estate.
Oscurami gli occhi col tuo canto.
Allenta la tua chioma
dispiegata e solenne
come un manto d’ombra sopra il prato.
Dipingimi con la tua bocca insanguinata
un cielo d’amore,
Su un orizzonte di carne violetta
La stella di dolore.
Il mio pegaso andaluso è prigioniero
dei tuoi occhi aperti,
Volerà assorto e desolato
quando li veda morti.
S’anche tu non m’amassi t’amerei
Per il tuo guardare oscuro,
Come l’allodola ama il nuovo giorno,
Solo per la rugiada.
Congiungi la tua rossa bocca con la mia,
O Estrella gitana!
Lasciami sotto il chiaro mezzogiorno
consumare la mela
Federico García Lorca - (Libro di poesie, 1921)
YAZ MADRİGAL'İ(1)
Ağustos 1920
(Vega de Zujaira)
O kızıl ağzını ağzıma bastır
ne olur, çingene Yıldız!
Şu güneşten altınında öğlenin
bir ısırayım elmanı.
Bir mağrip kulesi var tepedeki
yeşil zeytinlik içinde,
o kırlık yerlere, bala ve tana
çalan teninin renginde.
Güneşten kararmış teninin bana
sunduğu tanrısal besin
çiçekle donatır durgun suları
ve rüzgârı yıldızlarla.
Nasıl benim oldun ey esmer ışık?
Niçin bağışladın bana
aşkını o zambak dişiliğinin
ve göğsünün uğultusunu?
Beni üzüntülü gördüğünden mi?
(Ah o zavallı duruşum!)
Yoksa şarkılarla harcanıp giden
gençliğime mi acıdın?
Niçin yeğ tutmadın yakarışıma
terlemiş baldırlarını
aşk oyunlarında benden çok usta
bir Ermiş Cristobal'(2)in?
Yambaşımdaki zevk Danaid’i.
Ah öyle dişi Silvano(3).
Öpüşlerin nasıl burcu burcudur
yaz yanığı buğday gibi.
Gel de gözlerimi karart şarkınla.
Yayıladursun saçların
gölgeden bir örtü gibi görkemle
üzerine yeşilliğin.
Kırmızıya boya kanlı ağzınla
bütün bir sevda göğünü,
tenden bir yüzeyde parlar dururken
acıların mor yıldızı.
İri gözlerinde tutsaktır senin
Endülüslü Pegasus’um.
uçacak acılı ve düşünceli
onları ölmüş görünce.
Vurulurdum, beni sevmesen de sen,
o kapkara gözlerine,
yeni doğan günü nasıl severse
tarlakuşu çiy yüzünden.
O kızıl ağzını ağzıma bastır
ne olur, çingene Yıldız!
Bıraksan da parıl parıl öğlede
bitiriversem elmanı.
Federico García Lorca - (Şiirler Kitabı, 1921)
Çeviri: Sait Maden
Çevirmenin notları:
(1) Kısa, âşıkâne bir şiir türünün adı.
(2) San Cristobal: Hıristiyan ermişi.
(3) Latinlerin kır ve orman tanrısı.
 |
| Yevgeniya Diordiychuk aka Katie Fey in Gypsy for MetArt by Voronin |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder