Dieppe (Four poems) / Samuel Beckett

1. Dieppe (Four poems)

again the last ebb
the dead shingle
the turning then the steps
toward the lighted town

(1937)


2.

my way is in the sand flowing
between the shingle and the dune
the summer rain rains on my life
on me my life harrying fleeing
to its beginning to tis end

my peace is there in the receding mist
when I may cease from trreading these long shifting thresholds
and live the space of a door
that opens and shuts

(1948)


3.

what would I do without this world faceless incurious
where to be lasts but an instant where ebery instant
spills in the void the ignorance of having been
without this wave where in the end
body and shadow together are engulfed
what would I do without this silence where the murmurs die
the pantings the frenzies toward succour towards love
without this sky that soars
above it's ballast dust

what would I do what I did yesterday and the day before
peering out of my deadlight looking for another
wandering like me eddying far from all the living
in a convulsive space
among the voices voiceless
that throng my hiddenness

(1948)


4.

I would like my love to die
and the rain to be falling on the graveyard
and on me walking the streets
mourning the first and last to love me

(1948)

Samuel Beckett





1. Dieppe (Quatre poèmes)

encore le dernier reflux
le galet mort
le demi-tour puis les pas
vers les vieilles lumières

(1937)


2.

je suis ce cours de sable qui glisse
entre le galet et la dune
la pluie d’été pleut sur ma vie
sur moi ma vie qui me fuit me poursuit
et finira le jour de son commencement

cher instant je te vois
dans ce rideau de brume qui recule
où je n’aurai plus à fouler ces longs seuils mouvants
et vivrai le temps d’une porte
qui s’ouvre et se referme

(1948)


3.

que ferais-je sans ce monde sans visage sans questions
où être ne dure qu’un instant où chaque instant
verse dans le vide dans l’oubli d’avoir été
sans cette onde où à la fin
corps et ombre ensemble s’engloutissent
que ferais-je sans ce silence gouffre des murmures
haletant furieux vers le secours vers l’amour
sans ce ciel qui s’élève
sur la poussière de ses lests

que ferais-je je ferais comme hier comme aujourd’hui
regardant par mon hublot si je ne suis pas seul
à errer et à virer loin de toute vie
dans un espace pantin
sans voix parmi les voix
enfermées avec moi

(1948)


4.

je voudrais que mon amour meure
qu’il pleuve sur le cimetière
et les ruelles où je vais
pleurant celle qui crut m’aimer

(1948)

Samuel Beckett (1906-1989) – Poèmes, suivis de Mirlitonnades – Editions de Minuit.





1. Dieppe (Cuatro poemas)

de nuevo el último reflujo
el guijarro muerto
la media vuelta luego los pasos
hacia las luces de antaño

(1937)


2.

mi andar es el de la arena que fluye
entre el guijarro y la duna
la lluvia de verano llueve en mí
en mí mi vida que se fuga y se apresura
a su principio a su fin

mi paz yace en la niebla que se retira
cuando deje de cruzar estos largos umbrales móviles
y vivir el espacio de una puerta
que se abre y se cierra

(1948)


3.

qué haría yo sin este mundo sin rostro indiferente
donde ser dura acaso un instante y cada instante
derrama en el vacío la ignorancia de haber sido
sin esta ola que al fin
engulle al cuerpo y la sombra a la vez
qué haría yo sin este silencio en que mueren los murmullos
estertores arrebatos hacia el socorro hacia el amor
sin este cielo que se eleva
sobre el peso del polvo

qué haría yo lo que hice ayer y el día anterior
espiando por la escotilla en busca de otro
errante como yo girando lejos de todos los vivos
en un espacio agitado
sin voz entre las voces
que abarrotan mi ocultación

(1948)


4.

me gustaría que mi amor muriera
y que lloviera sobre el cementerio
y sobre mí caminando en las calles
llorando a aquella que creyó amarme

(1948)

Samuel Beckett

Traducido por Juan Carlos Calvillo





1. Dieppe

gene son cezir
ölü çakıl
döner sonra adımlar
uyanan şehre

(1937)


2.

kum akıntısında benim yolum
kumul ve çakıl arasında
yaz yağmuru yağar hayatıma
ömrümse başından sonuna
yağmadan kaçınma

huzurum orada dağılan sisin ortasında
bu uzun devingen eşikleri aşındırmaktan vazgeçtiğim
ve açılan ve kapanan bir kapının
boşluğunu yaşayabildiğim zaman

(1948)


3.

ne yapabilirdim bu dünya olmadan yüzsüz umursamaz
ki son bulacak oysa her ânın boşlukta
varoluşun cehaletinde eridiği bir an
sonunda gövde ve gölgeyi birlikte yutan
bu dalga olmadan
ne yapabilirdim çağıltıların yittiği bu sessizlik olmadan
yürek çarpıntıları çılgınlıklar imdada aşka
cürufların tozları üzerinde uyanan
bu gökyüzü olmadan

ne yapabilirdim dün ne yaptıysam aynını ve evvelsi gün
ölüm ışığımın çatlağından bakıyorum
bana benzer bir başka aylaklık arıyorum
tüm yaşamların ötesine girdap olmuş geçerken
sarsıcı bir boşlukta
sesler arasında sessiz
gizliliğimi dolduran

(1948)


4.

sevgilim ölsün isterdim
ve yağmurlar yağsın mezarına ve benim üzerime
beni ilk ve son kez sevenin yasını tutarken
yürürken sokaklarda

(1948)

Samuel Beckett

Çeviri: Suat Kemal Angı

Dieppe, France,  photo by Moyen

About Looking / John Berger

"What did August Sander tell his sitters before he took their pictures? And how did he say it so that they all believed him in the same way?

They each look at the camera with the same expression in their eyes. Insofar as there are differences, these are the results of the sitter’s experience and character – the priest has lived a different life from the paper-hanger; but to all of them Sander’s camera represents the same thing.

Did he simply say that their photographs were going to be a recorded part of history? And did he refer to history in such a way that their vanity and shyness dropped away, so that they looked into the lens telling themselves, using a strange historical tense: I looked like this. We cannot know. We simply have to recognize the uniqueness of his work, which he planned with the overall title of “Man of the 20th Century.”

His full aim was to find, around Cologne in the area in which he was born in 1876, archetypes to represent every possible type, social class, sub-class, job, vocation, privilège. He hoped to take, in all, 600 portraits. His project was cut short by Hitler’s Third Reich.

His son Erich, a socialist and anti-Nazi, was sent to a concentration camp where he died. The father hid his archives in the countryside. What remains today is an extraordinary social and human document. No other photographer, taking portraits of his own countrymen, has ever been so translucently documentary.

Walter Benjamin wrote in 1931 about Sander’s work:

"It was not as a scholar, advised by race theorists or social researchers, that the author [Sander] undertook his enormous task, but, in the publisher’s words, ‘as the result of immediate observation.’ It is indeed unprejudiced observation, bold and at the same time delicate, very much in the spirit of Goethe’s remark: ‘There is a delicate form of the empirical which identifies itself so intimately with its object that it thereby becomes theory.’ Accordingly it is quite proper that an observer like Döblin should light upon precisely the scientific aspects of this opus and point out: ‘Just as there is a comparative anatomy which enables one to understand the nature and history of organs, so here the photographer has produced a comparative photography, thereby gaining a scientific standpoint which places him beyond the photographer of detail.’ It would be lamentable if economic circumstances prevented the further publication of this extraordinary corpus... Sander’s work is more than a picture book, it is an atlas of instruction."

In the inquiring spirit of Benjamin’s remarks I want to examine Sander’s well-known photograph of three young peasants on the road in the evening, going to a dance. There is as much descriptive information in this image as in pages by a descriptive master like Zola. Yet I only want to consider one thing: their suits.

The date is 1914. The three young men belong, at the very most, to the second generation who ever wore such suits in the European countryside. Twenty or 30 years earlier, such clothes did not exist at a price which peasants could afford. Among the young today, formal dark suits have become rare in the villages of at least western Europe. But for most of this century most peasants — and most workers — wore dark three-piece suits on ceremonial occasions, Sundays and fětes.

When I go to a funeral in the village where I live, the men of my age and older are still wearing them. Of course there have been modifications of fashion: the width of trousers and lapels, the length of jackets change. Yet the physical character of the suit and its message does not change."

John Berger - (The Suit And The Photograph / About Looking, 1980)





"¿Qué les decía August Sander a sus retratados antes de fotografiarlos? ¿Y cómo se lo decía para que todos lo creyeran por igual?

Todos ellos miran a la cámara con la misma expresión en los ojos. En la medida en que hay diferencias, éstas son el resultado de la experiencia y carácter del fotografiado: el cura ha vivido una vida diferente de la del empapelador; pero para todos ellos la cámara de Sander representa la misma cosa.

¿Les diría sencillamente que sus retratos iban a pasar a la historia? ¿Y cuando se refería a la historia lo hacía de tal modo que su vanidad y su vergüenza se desvanecían, de forma que Miran a la lente y, utilizando un extraño tiempo verbal histórico, se dicen a sí mismos: Así era yo! No podemos saberlo. Hemos de limitarnos a reconocer el carácter totalmente único de su obra que él planeó con el título general de “El hombre del siglo XX”.

Su único objetivo era encontrar en los alrededores de Colonia, en la región en la que él mismo había nacido en 1876, arquetipos que representaran todas las clases sociales, subclases, profesiones, vocaciones y privilegios posibles. Esperaba hacer en total 600 retratos. Su proyecto quedó interrumpido por el Tercer Reich.

Su hijo Erich, militante socialista y luchador antinazi, fue enviado a un campo de concentración, en donde murió. Su padre escondió sus propios archivos en el campo. Lo que hoy se conserva es un extraordinario documento social y humano. Ningún otro fotógrafo ha sido nunca tan traslúcidamente documental a la hora de retratar a sus propios paisanos.

En 1931 Walter Benjamin escribía lo siguiente a propósito de la obra de Sander:

“No fue desde el punto de vista estudioso, asesorado por teóricos de la raza o investigadores sociales, cómo el autor (Sander) llevó a cabo su enorme tarea; sino que su obra es, en palabras de su editor, “el resultado de la observación inmediata”. Una observación, en verdad, carente de prejuicios, atrevida y, al mismo tiempo, delicada, muy en el espíritu del Goethe que afirma:”Existe una forma delicada de lo empírico que se identifica tan íntimamente con su objeto que se convierte en teoría”. Por consiguiente, no es de extrañar que un observador como Doblin se fije precisamente en los aspectos científicos de esta obra y señale lo que sigue: “Así como hay una anatomía comparativa que nos permite comprender la naturaleza y la historia de los órganos, así también el fotógrafo ha producido aquí una fotografía comparativa, alcanzando con ello un punto de vista científico que lo aleja del simple fotógrafo del detalle”. Sería lamentable que las circunstancias económicas impidieran la subsiguiente publicación de este extraordinario corpus…La obra de Sander es algo más que un libro de imágenes, es un atlas de instrucción”.

Quiero examinar, bajo el mismo espíritu crítico de las observaciones de Benjamin, una conocida fotografía de Sander: la de los tres jóvenes campesinos que se encaminan al baile al caer la tarde. Hay en esta imagen tanta información como en las páginas de un maestro de la descripción de la talla de Zola. Sin embargo, yo sólo quiero tomar en consideración una cosa: sus trajes.

La foto fue realizada en 1914. Los tres jóvenes pertenecen, como mucho, a la segunda generación de campesinado europeo que utilizó este tipo de traje. Veinte o treinta años antes, estas ropas no eran asequibles a un precio que pudieran pagar los campesinos. Hoy, en los pueblos, por lo menos en los de Europa Occidental, no es frecuente que los jóvenes lleven este tipo de traje formal, oscuro. Pero durante gran parte de este siglo, la mayoría de los campesinos –y de los trabajadores- se han vestido de traje oscuro en las ocasiones especiales, los domingos y las fiestas.

Cuando voy a un funeral en el pueblo donde vivo, los hombres de mi edad y los más viejos siguen llevando esos trajes. Claro está que ha habido modificaciones en la moda: la anchura de los pantalones y de las solapas y el largo de las chaquetas han cambiado. Pero el carácter físico del traje y su mensaje siguen siendo los mismos."

John Berger - (El traje y la fotografía / Mirar, 1980)





"August Sander fotoğraflarını çekmeden önce modellerine ne söylerdi? Ve söylediklerini nasıl söylerdi ki hepsi ona aynı şekilde inanırlardı?

Sander’in modellerinin hepsi objektife gözlerinde aynı ifadeyle bakarlar. Farklılık varsa eğer bu, modelin kendi deneyimlerinin ve kişiliğinin sonucudur. Bir papaz, duvar kağıtçısından farklı bir yaşam sürmüştür, ancak Sander’in fotoğraf makinası hepsi için aynı şeyi temsil eder.

Acaba Sander onlara fotoğraflarının, kayıtlara geçen bir tarih parçası olacağını mı söylemişti yalnızca? Ve tarihe, modellerinin kendini beğenmişlik ve utangaçlıklarını tümüyle silecek biçimde başvurarak, objektife kendilerini ele vererek, şu garip tarihsel kipi kullanarak bakmalarını mı sağlamıştı: Ben böyle görünüyordum. Bilemeyiz. Ancak, “20. Yüzyıl İnsanı” başlığı altında topladığı ve tasarladığı yapıtının eşsizliğini teslim etmek zorundayız.

Sander'in bütün amacı 1876'da doğduğu Köln civarında bulunabilecek her türlü tip, toplumsal sınıf, alt sınıf, meslek, iş ve imtiyazı temsil edecek arketipler bulmaktı. Toplam olarak 600 portre çekmeyi umuyordu. Hitler'in Üçüncü Reich'ının gelişiyle projesi yarıda kaldı.

Bir sosyalist ve Nazi aleyhtarı olan oğlu Erich, gönderildiği toplama kampında öldü. Baba Sander, arşivini şehir dışında saklamıştı. Arşivinden bugüne kalanlar olağanüstü bir toplumsal ve insani belge oluşturur. Kendi ülkesinin insanlarının portrelerini çeken başka hiç bir fotoğrafçıda böylesine yarı şeffaf bir belgesellik yoktur.

Walter Benjamin 1931'de Sander'in çalışması hakkında şunları yazıyordu:

"Yazar [Sander] o muhteşem görevini, ırk kuramcıları ya da toplumsal araştırmacılar tarafından yönlendirilen bir bilim adamı olarak değil, yayıncı ağzıyla söylersek, 'anlık gözlemin sonucu'nda üstlenmişti. Gerçekten önyargısız bir gözlemdir bu, cesur ve aynı zamanda incelikli; Goethe'nin şu sözlerindeki espriye çok yakın: 'Öyle incelikli bir deneysellik biçimi vardır ki, kendini nesnesiyle son derece içten bir biçimde özdeşleştirerek kuram haline gelir.' Nitekim Sander'in yapıtı Döblin gibi bir gözlemcinin bilimsel yönden titizlikle incelenmesini ve şunları söylemesini hak edecek önemdedir: 'Nasıl organ doğasını  ve tarihini anlamamızı sağlayan bir karşılaştırmalı anatomi varsa, fotoğrafçı da burada, karşılaştırmalı bir fotoğrafçılık yaratarak, kendisini ayrıntı fotoğrafçısı olmanın ötesine geçiren bilimsel bir dayanak noktası kazanmıştır.' Ekonomik koşulların bu olağanüstü külliyatın sonraki basımlarını engellemesi çok üzüntü verici olurdu... Sander'in yapıtı bir fotoğraf kitabı olmanın çok ötesindedir, bir eğitim atlasıdır."

Benjamin'in sözlerindeki sorgulayıcı ruhla, Sander'in üç genç köylüyü akşamüstü dansa giderken gösteren meşhur fotoğrafını incelemek istiyorum. Bu imgede, Zola gibi bir betimleme ustasının sayfalarında bulunabilecek ölçüde betimleyici bilgi bulunmaktadır. Ancak ben fotoğraftaki bir tek şeyle ilgilenmek istiyorum: takım elbiselerle.

Tarih 1914. Üç genç adam, Avrupa'nın kırsal kesiminde bu tür elbiseleri giyen olsa olsa ikinci kuşaktan geliyorlar. O tarihten 20 ya da 30 yıl öncesinde bu tür elbiseler köylülerin alabilecekleri fiyata bulunamazdı. Günümüzdeki köylerde, en azından Batı Avrupa köylerinde, gençler arasında resmi koyu renk giysiler ender görülür oldu. Ancak bu yüzyılın büyük bir kısmında çoğu köylü -ve çoğu işçi- kutlamalarda, Pazar günlerinde ve ziyafetlerde üç parçalı koyu renk takım elbise giyerdi.

Benim oturduğum köyde, yaşıtlarım ve benden yaşlı olanlar cenazelerde hala bu elbiseleri giyiyorlar. Kuşkusuz modaya göre bazı değişiklikler oldu. Paçaların ve klapaların genişliği, ceketlerin boyu daima değişir. Yine de takım elbisenin fiziksel niteliği ve verdiği mesaj değişmez."

John Berger - (Takım Elbise ve Fotoğraf / O Ana Adanmış - John Berger'dan Seçme Yazılar)

Yayına Hazırlayanlar: Yurdanur Salman, Müge Gürsoy - Metis Yayınları, Birinci Basım: Ekim 1998.

Young Farmers, 1914, by August Sander
(German, 1876-1964)

The World of Yesterday / Stefan Zweig

"Every shadow is also the child of light, and only those who have known the light and the dark, have seen war and peace, rise and fall, have truly lived their lives."

Stefan Zweig ~ (The World of Yesterday)

"Toda sombra es, al fin y al cabo, hija de la luz y sólo quien ha conocido la claridad y las tinieblas, la guerra y la paz, el ascenso y la caída, sólo éste ha vivido de verdad."

Stefan Zweig ~ (El mundo de ayer)

"Ogni ombra in fondo è anche figlia della luce e solo chi ha potuto sperimentare tenebra e chiarita, guerra e pace, ascesa e decadenza, può dire di avere veramente vissuto."

Stefan Zweig ~ (Il mondo di ieri)

"Her gölge sonunda yine de ışığın çocuğudur. Ancak aydınlıkla karanlığı, savaşla barışı, yükselişle alçalışı yakından tanımış olan kişi, hayatı gerçekten yaşamış sayılır."

Stefan Zweig ~ (Dünün Dünyası)

Çeviri: Gülperi Sert / Can Yayınları

Carmen Sammartin, Sicily, by Ferdinando Scianna

Pedro Páramo / Juan Rulfo

Pensaba en ti, Susana. En las lomas verdes. Cuando volábamos papalotes en la época del aire. Oíamos allá abajo el rumor viviente del pueblo mientras estábamos encima de él, arriba de la loma, en tanto se nos iba el hilo de cáñamo arrastrado por el viento. “Ayúdame, Susana.” Y unas manos suaves se apretaban a nuestras manos. “Suelta más hilo.”

El aire nos hacía reír; juntaba la mirada de nuestros ojos, mientras el hilo corría entre los dedos detrás del viento, hasta que se rompía con un leve crujido como si hubiera sido trozado por las alas de algún pájaro. Y allá arriba, el pájaro de papel caía en maromas arrastrando su cola de hilacho, perdiéndose en el verdor de la tierra.

Tus labios estaban mojados como si los hubiera besado el rocío.

De ti me acordaba. Cuando tú estabas allí mirándome con tus ojos de aguamarina.

A centenares de metros, encima de todas las nubes, más, mucho más allá de todo, estás escondida tú, Susana. Escondida en la inmensidad de Dios, detrás de su Divina Providencia, donde yo no puedo alcanzarte ni verte y adonde no llegan mis palabras.

Miraba caer las gotas iluminadas por los relámpagos, y cada vez que respiraba suspiraba, y cada vez que pensaba, pensaba en ti, Susana.

...Llanuras verdes. Ver subir y bajar el horizonte con el viento que mueve las espigas, el rizar de la tarde con una lluvia de triples rizos. El color de la tierra, el olor de la alfalfa y del pan. Un pueblo que huele a miel derramada...

...No sentir otro sabor sino el del azahar de los naranjos en la tibieza del tiempo.

El día que te fuiste entendí que no te volvería a ver. Ibas teñida de rojo por el sol de la tarde, por el crepúsculo ensangrentado del cielo. Sonreías. Dejabas atrás un pueblo del que muchas veces me dijiste: "Lo quiero por ti; pero lo odio por todo lo demás, hasta por haber nacido en él".

Pensé: "No regresará jamás; no volverá nunca."

Juan Rulfo - (Pedro Páramo, 1955)





I was thinking of you, Susana, when we were up on the hill, flying kites in the wind. Below us we heard the sounds of the town while we were up above it on the top of the hill, and the wind was pulling on the kite string. ‘Help me, Susana.’ And some soft hands pressed against mine ‘Let out more string.’

The wind was making us laugh, connecting the view of our eyes, while the string was running through our fingers until it broke, making a soft crack as if it had been broken by the wings of some bird. And, up above our own paper bird began falling in circles, dragging its tail of thread, until it disappeared among the green branches below it.

Your lips were moist, as if they were kissed by the dew.

I was remembering you, when you were there, looking at me, with your aquamarine eyes.

‘There, hundreds of meters above all the clouds, and farther away than everything else, you are hidden, Susana. Hidden in the immensity of God, behind His Divine Providence, where I cannot reach you, or see you, and where you cannot hear my words.’

I was watching the drops illuminated by lightning flashes, and with each breath I sighed, and each time I was thinking I thought of you, Susana.

...Green prairies. Seeing the horizon rise and fall as the wind moves the corn stalks, the afternoon rippling as the heavy rain falls, the color of the ground, the smell of alfalfa and bread. A town that smells like spilled honey...

... She was not able to smell any other odor except that of the blossoms on the orange trees in that hot weather.

The day you left I knew I would never see you again. You left covered by the red light of the afternoon sun, by the bloodstained twilight. You were smiling. You were leaving behind the town of which I had heard you say more than once: ‘I love it because of you, but I hate it for everything else, even for having been born there,’

Then I thought, she will not ever come back, she will never return.

Juan Rulfo - (Pedro Paramo, 1955)





Seni düşünüyordum, Susanna. Yeşil tepelerde. Rüzgarlı havalarda uçurtma uçururduk tepelerde, aşağılarda kalan köyün sesleri gelirdi kulaklarımıza, rüzgar uçurtmanın ipini çekelerdi. "Koş, Susanna." Yumuşak ellerin ellerimi yakalardı. "Gevşek bırak ipi."

Rüzgar nasıl güldürürdü bizi; ip parmaklarımızdan kayarken birbirimize bakardık; bir kuşun kanatları çarpmış gibi usulca kopardı ip. Kağıt kuş yukarılardan taklalar atarak düşerdi, toprağın yeşili içinde eriyene kadar saçaklı kuyruğunu sürürdü ardından.

Dudakların ıslaktı, çiy tanelerini öpmüştüm sanki.

Seni düşünüyordum. Orada deniz yeşili gözlerinle bana bakışını.

Susanna, ne kadar uzaklardasın sen, bulutların üstünde, ta uzaklarda, tepelerde gizlenmişsin. O'nun büyüklüğünde, o'nun bağış dolu kutsal yüceliğinde saklısın; seni bulamam artık, göremem. Orada sözlerim erişemez kulaklarına.

Damlaların düşüşünü gözlüyordum Susanna, şimşeğin parıltısında her soluk bir iç çekişiydi, her düşüncem sen.

Yeşil tarlalar. Rüzgar başaklar arasında kımıldarken. Ya da ikindiüstü, yağmur tarlaları dalgalandırırken bakarsın ufuk çizgisi bir iner, bir kalkar. Toprağın rengi, yonca ve ekmek kokusu. taze bal kokan bir köy…

Havanın ılıklığında her şey portakal çiçeklerinin çeşnisini alırdı.

Gittiğin gün seni bir daha göremeyeceğimi biliyordum. Yüzün, batan güneşin kan kırmızı ışığında kararmıştı. Gülümsüyordun. Köyü geride bıraktın. Sık sık derdin ki bana: "Ben senin yüzünden seviyorum burayı, senden başka her şeyden de nefret ediyorum. Burada doğduğuma pişmanım."

"Bir daha dönmez," diye düşündüm kendi kendime. "Susanna bir daha dönmeyecek. Susanna hiç dönmeyecek,” diye geçirdim içimden.

Juan Rulfo - (Pedro Páramo, 1955)

Joanna by Dorota Górecka

Some Reflections Upon Marriage / Mary Astell

"If all Men are born free, how is it that all Women are born slaves? as they must be if the being subject to the inconstant, uncertain, unknown, arbitrary Will of Men, be the perfect Condition of Slavery? and if the Essence of Freedom consists, as our Masters say it does, in having a standing Rule to live by?"

Mary Astell - (Some Reflections Upon Marriage, 1700)





"Si todos los hombres nacen libres, ¿por qué todas las mujeres nacen esclavas? ¿No tienen que serlo, si el estar sujeto a la voluntad inconstante, incierta, ignota, arbitraria, de los hombres es la perfecta condición de la esclavitud? ¿No tienen que serlo, si la esencia de la libertad consiste, como aseguran nuestros amos, en poseer unos principios rectores permanentes y en vivir de acuerdo con ellos?"

Mary Astell - (Algunas Reflexiones sobre el Matrimonio, 1700)





"Eğer bütün insanlar özgür doğmuşlarsa, nasıl oluyor da bütün kadınlar köle doğuyorlar? Erkeklerin tutarsız, belirsiz, anlaşılmaz, keyfi iradesine tabi olmak tam bir kölelik durumu değil de nedir? Özgürlüğün özü, saygın bir hayat sürmek değil midir?"

Mary Astell - (Evlilik Üzerine Bazı Düşünceler, 1700)

Woman Washing Laundry Next to Baby, n.d.,
by Bill Brandt (British, b. Germany, 1904-1983)

Women Who Run With the Wolves / Clarissa Pinkola Estés

"Tears are a river that take you somewhere. Weeping creates a river around the boat that carries your soul life. Tears lift your boat off the rocks, off the dry ground, carrying it down river to someplace new, someplace better."

Clarissa Pinkola Estés - (Women Who Run With the Wolves)





"Las lágrimas son un río que nos llevan a alguna parte. El llanto crea un río alrededor de la barca que transporta nuestra vida espiritual. Las lágrimas levantan la embarcación por encima de las rocas, por encima del terreno seco y la transportan río abajo a un lugar nuevo y mejor."

Clarissa Pinkola Estés - (Mujeres que corren con los lobos)





"Les larmes sont une rivière qui conduit quelque part. Elles entourent de leur flot le bateau qui emporte la vie de notre âme, viennent le soulever et l'entraîner hors des rochers, hors du terrain sec, vers un lieu nouveau, un endroit meilleur."

Clarissa Pinkola Estés - (Femmes qui courent avec les loups)





"Le lacrime sono un fiume che vi conduce da qualche parte. Il pianto crea attorno alla barca un fiume che porta la vostra vita-anima. Le lacrime sollevano la vostra barca al di sopra degli scogli, delle secche, conducendovi in un posto nuovo, migliore."

Clarissa Pinkola Estés - (Donne che Corrono coi Lupi)





"Gözyaşları sizi bir yerlere götüren bir nehirdir. Ağlamak ruhsal hayatınızı taşıyan geminin çevresinde bir nehir yaratır. Gözyaşları geminizi kayalıklardan, kuru zeminden çıkararak nehrin aşağılarındaki yeni bir yere, daha iyi bir yere götürür."

Clarissa Pinkola Estés - (Kurtlarla Koşan Kadınlar)

Çeviri: Hakan Atalay / Ayrıntı Yayınları

Anna Karina - Vivre sa vie (1962)

Women Who Run With the Wolves / Clarissa Pinkola Estés

"Where there is a wound on the psyches and bodies of women, there is a corresponding wound at the same site in the culture itself, and finally on Nature herself. In a true holistic psychology all worlds are understood as interdependent, not as separate entities. It is not amazing that in our culture there is an issue about carving up a women’s body, that there is a corresponding issue about carving up the landscape, and yet another about the carving up of the culture into fashionable parts as well. Although a woman may not be able to stop the dissection of culture and lands overnight, she can stop doing so to her own body."

Clarissa Pinkola Estés - (Women Who Run With the Wolves)





"Cuando hay una herida en la psique y el cuerpo de las mujeres, hay una correspondiente herida en el mismo lugar de la cultura y, en último extremo, en la propia naturaleza. En una auténtica psicología holística todos los mundos se consideran interdependientes, no entidades separadas. No es de extrañar que en nuestra cultura se plantee la cuestión del modelado del cuerpo natural de la mujer y se plantee la correspondiente cuestión del modelado del paisaje y también el de algunos sectores de la cultura para su adaptación a la moda. Aunque no esté en las manos de la mujer impedir la disección de la cultura y de las tierras de la noche a la mañana, sí puede evitar hacer lo mismo en su cuerpo."

Clarissa Pinkola Estés - (Mujeres que corren con los lobos)





"Kadınların psişelerinde ve bedenlerinde bir yara varsa, kültürün kendisinde ve hatta doğanın kendisinde buna uygun düşen bir yara vardır. Gerçek bir bütüncül psikolojide, bütün dünyalar ayrı ayrı değil, karşılıklı bağımlı varlıklar olarak anlaşılır. Kültürümüzde kadının doğal bedeninin yontulmasına dair bir sorun varken, çevremizdeki doğanın yontulmasına ve yine kültürün günün modasına uygun parçalara yontulmasına dair buna denk düşen bir sorunun bulunması şaşırtıcı değildir. Bir kadın, kültürün ve yeryüzünün parçalanmasını bir gecede durduramayabilir; ama kendi bedenine bunu yapmayı bırakabilir."

Clarissa Pinkola Estés - (Kurtlarla Koşan Kadınlar)

Çeviri: Hakan Atalay / Ayrıntı Yayınları

Shannon Tweed - Playboy Special Collector's Edition
2015-08 Best Blondes.

Lady Chatterley's Lover / D. H. Lawrence

"Only to my experience the mass of women are like this: most of them want a man, but don't want the sex, but they put up with it, as part of the bargain. The more old-fashioned sort just lie there like nothing and let you go ahead. They don't mind afterwards: then they like you. But the actual thing itself is nothing to them, a bit distasteful. Add most men like it that way. I hate it. But the sly sort of women who are like that pretend they're not. They pretend they're passionate and have thrills. But it's all cockaloopy. They make it up. Then there's the ones that love everything, every kind of feeling and cuddling and going off, every kind except the natural one. They always make you go off when you're not in the only place you should be, when you go off.---Then there's the hard sort, that are the devil to bring off at all, and bring themselves off, like my wife. They want to be the active party.---Then there's the sort that's just dead inside: but dead: and they know it. Then there's the sort that puts you out before you really "come", and go on writhing their loins till they bring themselves off against your thighs. But they're mostly the Lesbian sort. It's astonishing how Lesbian women are, consciously or unconsciously. Seems to me they're nearly all Lesbian."

D. H. Lawrence - (Lady Chatterley's Lover)





"Sólo que en mi experie la gran masa de las mujeres es así: la mayor parte de ellas quiere tener un hombre, pero no quieren el sexo, lo que pasa es que lo aceptan como parte del precio. Las más anticuadas se tumban por las buenas sin hacer nada y dejan que tú te despaches. Luego les da igual, y te quieren. Pero la cosa misma no les importa nada y hasta la encuentran de un cierto mal gusto. Y a la mayor parte de los hombres les gusta también así. Yo no puedo aguantarlo. Pero cuando son astutas fingen no ser así aunque lo sean. Fingen ser apasionadas y excitarse, aunque es sólo una trampa. Mienten. Luego hay esas a las que les gusta todo, todas las sensaciones, todas las caricias, todas las formas de acabar, excepto la natural. Siempre te hacen terminar cuando no estás en el único sitio donde debieras estar, en caso de que termines. Luego están las duras, las que no consigues hacer que se corran y que se satisfacen a sí mismas, como mi mujer. Quieren ser la parte activa. Y hay también las que están muertas dentro, completamente muertas: y lo saben. Luego hay también las que te hacen salir antes de que te corras y siguen meneando las caderas hasta correrse ellas contra tus muslos. Pero son casi siempre lesbianas. Es impresionante lo lesbianas que son las mujeres, consciente o inconscientemente. ¡A mí me parece que son casi todas lesbianas!"

D. H. Lawrence - (El Amante De Lady Chatterley)





"Mais d'après mon expérience, dans l'ensemble, les femmes sont ainsi : la plupart veulent un homme, mais pas de sexe. Elles s'y résignent, comme un mal nécessaire. Les plus vieux-jeu font semblant de rien et vous laissent faire. Après, ça leur est égal ; elles vous aiment bien. Mais la chose en elle-même ne compte pas pour elles ; c'est juste un peu déplaisant. La plupart des hommes aiment ça, et moi je le déteste. Mais dans cette catégorie, il y a les matoises, qui font semblant de ne pas en être. Elles font semblant d'être passionnées et d'avoir des sensations. Mais c'est de la frime. Elles inventent. Et puis, il y a celles qui aiment tout, toutes les sensations, les étreintes et les orgasmes, excepté ceux qui sont naturels. Elles vous font jouir quand vous n'êtes pas au seul endroit où vous devriez pour ça. Et il y a les dures, celles qui sont la croix et la bannière à faire jouir, et qui se font jouir toutes seules, comme ma femme. Elles veulent mener la danse. Et puis, il y a celles qui sont mortes à l'intérieur, complètement mortes, et elles le savent. Et puis celles qui vous font sortir avant que vous ayez vraiment joui, et qui continuent à se trémousser des reins jusqu'à ce qu'elles se fassent jouir contre vos cuisses. Celles-là sont surtout des lesbiennes. Incroyable comme les femmes sont lesbiennes, consciemment ou inconsciemment. J'ai l'impression que presque toutes le sont."

D. H. Lawrence - (L'Amant de Lady Chatterley)





"Se devo parlare in base alla mia esperienza direi che la maggior parte delle donne sono così: vogliono l’uomo ma non vogliono il sesso. Accettano il sesso come la parte inevitabile dell’affare. Quelle vecchio stile si mettono sotto e ti lasciano fare. Poi, non si preoccupano di niente. Dopo non ne parlano e continuano a volerti bene. Non è niente per loro e lo trovano semplicemente un po’ ripugnante. Bisogna anche dire che alla maggiore parte degli uomini la cosa va benissimo così. Ma ci sono anche quelle furbe, quella che fanno finta. Fingono passione e orgasmi, ma sono tutte chiacchiere. Poi ci sono quelle alle quali piace tutto, ma proprio tutto, sensazioni, carezze, orgasmi, tranne che il modo naturale per ottenere il piacere. Riescono sempre a farti venire nel posto sbagliato e mai dove si dovrebbe. E poi, come mia moglie, ecco le donne che ci vuole il demonio per farle venire. Vogliono solo parti da protagonista. Poi ci sono quelle morte dentro, e lo sanno di essere morte dentro. E ancora: quelle che ti spingono fuori prima che tu sia venuto e vanno avanti sino ad ottenere l’orgasmo strusciandosi contro qualcosa, magari la tua gamba. Ma, per lo più, queste ultime sono lesbiche. È sorprendente quante donne siano lesbiche, consciamente e inconsciamente. Delle volte penso che siano un po’ tutte lesbiche."

D. H. Lawrence - (L’amante di Lady Chatterley)

Traduzione e cura di Gian Luca Guerneri





"Yalnız, kadınların büyük çoğunluğu böyledir bence: Çoğu bir erkek ister, cinsel ilişkiyi istemez; ama ele geçirdiği kelepirin bir yönü olarak katlanır buna. Daha eski moda olan kadınlar, bir hiç gibi yatıverir, işi oluruna bırakırlar. Ama birleşmenin kendisi, hiçbir anlam taşımaz onlar için, tatsız bir şeydir. Birçok erkek de böylelerinden hoşlanır. Ben tiksinirim. Ne var ki, kurnaz kadınlar, böyle değilmiş gibi görünmeyi başarırlar. Tutkulu, ürpertili gibi görünürler. Oysa hepsi palavradır. Yapmacıktır. Bir başka tür de vardır ki, doğal ilişkilerden başka her şeyden hoşlanır: Her türlü duygudan, kucaklaşmadan, kendini yitirmeden. Yerli yersiz istek uyandırır insanda, hiç ilgisiz bir anda boşalıverirsiniz. Bir de katı tür vardır, ne yaparsanız yapın haz duyuramazsınız; sizden çok daha sonra, ancak canları istediği zaman haz duyarlar, karım gibi. Etkinliği ellerinde tutmak isterler hep. Bir başka tür de içerden ölü olanlardır, düpedüz ölü; bilirler böyle olduklarını. Birtakımı da gerçekte haz duyamayacağınız anda boşaltıverir sizi, sonra uyluklarını kıvıra kıvıra kendi hazlarına ulaşmaya çabalarlar. Bunların çoğu sevici türden kadınlardır. Bu davranış, şaşılası bir şeydir. Bana öyle geliyor ki, hemen hepsi de sevicidir kadınların."

D. H. Lawrence - (Lady Chatterley'in Sevgilisi)

Sylvia Kristel for Playboy, February 1982.

Lady Chatterley's Lover / D. H. Lawrence

"Sex is really only touch, the closest of all touch. And it’s touch we’re afraid of. We’re only half-conscious, and half-alive. We’ve for to come alive and aware. Especially the English have got to get into touch with one another, a bit delicate and a bit tender. It’s our crying need."

D. H. Lawrence - (Lady Chatterley's Lover)





"El sexo no es más que tacto, el más íntimo de todos los tactos. Y es el tacto lo que nos da miedo. Sólo tenemos media consciencia y media vida. Y debemos despertar y vivir. Los ingleses especialmente deberían aprender a tocarse, a ser delicados y tiernos. Es una necesidad angustiosa."

D. H. Lawrence - (El Amante De Lady Chatterley)





"Le sexe n’est vraiment qu’un contact ; le plus intime de tous les contacts. Et c’est un contact dont nous avons peur. Nous ne sommes qu’à demi conscients, et à demi vivants. Il faut, surtout nous autres anglais, que nous prenions contacts les uns avec les autres, avec un peu de délicatesse et de tendresse. C’est notre besoin le plus criant."

D. H. Lawrence - (L'Amant de Lady Chatterley)





"Il sesso è contatto, il più stretto contatto possibile ed è di quello che noi abbiamo paura. Siamo coscienti solo fino a metà e dunque viviamo solo per metà. Dobbiamo tornare in vita, riguadagnare la nostra consapevolezza. Gli inglesi, in particolare modo, hanno bisogno di trovare un rapporto vero tra di loro, un rapporto che sia tenero e delicato al tempo stesso. È un nostro bisogno assoluto."

D. H. Lawrence - (L’amante di Lady Chatterley)

Traduzione e cura di Gian Luca Guerneri





"Cinsel değinme, gerçek olan tek değinmedir, bütün değinmelerin en yakınıdır. Oysa biz bu değinmeden korkuyoruz. Ancak yarım bilinçle, yarım yamalak yaşıyoruz, özellikle İngilizler, birbirleriyle değinme kurmak, biraz cana yakınlık, biraz duygu inceliği kazanmak zorundadırlar. Bize en çok gereken şey budur."

D. H. Lawrence - (Lady Chatterley'in Sevgilisi)

Sylvia Kristel & Nicholas Clay - Lady Chatterley's Lover (1981)

Le Père Goriot / Honoré de Balzac

"Mais Paris est un véritable océan. Jetez-y la sonde, vous n'en connaîtrez jamais la profondeur. Parcourez-le, décrivez-le : quelque soin que vous mettiez à le parcourir, à le décrire ; quelques nombreux et intéressés que soient les explorateurs de cette mer, il s'y rencontrera toujours un lieu vierge, un antre inconnu, des fleurs, des perles, des monstres, quelque chose d'inouï, oublié par les plongeurs littéraires."

Honoré de Balzac - (Le Père Goriot)





"But Paris is an ocean. Throw in the plummet, you will never reach bottom. Survey it; describe it. However conscientious your survey and careful your chart, however numerous and concerned to learn the truth the explorers of this sea may be, there will always be a virgin realm, an unknown cavern, flowers, pearls, monsters, things undreamed of, overlooked by the literary divers."

Honoré de Balzac - (Old Goriot)





"Pero París es un verdadero océano. Por más que arrojéis la sonda, nunca podréis conocer su profundidad. iRecorredlo, describidlol; por mucho cuidado que pongáis en recorrerlo, en describirlo, por muy numerosos que sean los exploradores de este mar y por mucho interés que pongan en ello, se encontrará siempre un lugar virgen, un antro desconocido, flores, perlas, monstruos, algo inaudito olvidado por los buceadores literarios."

Honoré de Balzac - (Papá Goriot)





"Ma Parigi è un vero oceano. Gettateci uno scandaglio, non ne conoscerete mai la profondità. Percorretelo, descrivetelo; per quanta cura poniate nel percorrerlo, nel descriverlo, per quanto numerosi e interessati siano gli esploratori di questo mare, vi si troverà sempre un luogo vergine, un antro sconosciuto, fiori, perle, mostri, qualcosa d'inaudito, d'obliato dai palombari letterari."

Honoré de Balzac - (Papa Goriot)





"Ama Paris gerçek bir okyanustur. Ne kadar iskandil atsanız dibini bulamazsınız. Bu şehri gezip dolaşın, anlatmaya çalışın. Onu gezip dolaşmakta, bize anlatmakta ne kadar titiz davranırsanız davranın, bu deryayı araştıranlar ne kadar çok ve ilgili olurlarsa olsunlar, onda her zaman hiç kimsenin bilmediği bir yere, bilinmedik bir mağaraya, çiçeklere, incilere, ucubelere, edebiyat dalgıçlarının unuttukları duyulmadık şeylere rastlanacaktır."

Honoré de Balzac - (Goriot Baba)

Near the Louvre, Paris, c.16 September 1959.

Les Cloches / Guillaume Apollinaire

LES CLOCHES

Mon beau tzigane mon amant
Écoute les cloches qui sonnent
Nous nous aimions éperdument
Croyant n’être vus de personne

Mais nous étions bien mal cachés
Toutes les cloches à la ronde
Nous ont vus du haut des clochers
Et le disent à tout le monde

Demain Cyprien et Henri
Marie Ursule et Catherine
La boulangère et son mari
Et puis Gertrude ma cousine

Souriront quand je passerai
Je ne saurai plus où me mettre
Tu seras loin Je pleurerai
J’en mourrai peut-être

Guillaume Apollinaire

(Alcools – poèmes 1898-1913)





THE BELLS

My gipsy beau my lover
Hear the bells above us
We loved passionately
Thinking none could see us

But we so badly hidden
All the bells in their song
Saw from heights of heaven
And told it everyone

Tomorrow Cyprien Henry
Marie Ursule Catherine
The baker’s wife her husband
and Gertrude that’s my cousin

Will smile when I go by them
I won’t know where to hide
You far and I’ll be crying
Perhaps I shall be dying

Guillaume Apollinaire

Translated by A. S. Kline





LAS CAMPANAS

Entre el rumor de las campanas,
bella gitana, amante y mía,
nos amamos perdidamente
y nadie, nadie, nos veía.

Olvidamos que las campanas,
asomadas al campanario,
nos vieron, ay, y noche y día
se lo cuentan al vecindario.

Mañana Pedro y Catalina,
el panadero y su mujer,
Juan y María Golondrina,
mi amiga Luz, mi prima Ester,

sonreirán, de cierta manera...
Yo no sabré dónde meterme...
Tú estarás lejos... Lloraré...
Y hasta es posible que me muera...

Guillaume Apollinaire

Versión de Eduardo Carranza





LE CAMPANE

Zingaro bello amore mio
Ci siamo amati storditamente
Senti che razza di scampanio
E vuoi non lo sappia la gente

Ci siamo nascosti assai male
Con tante campane a tiro
Dai campanili son state a guardare
E ora lo spargono in giro

Domani Cipriano ed Enrico
Maria Orsola e Caterina
La fornaia e suo marito
E poi Gertrude mia cugina

Sorrideranno quando passerò
Nascondersi chi più potrà
Sarai lontano lo piangerò
Ne morirò chissà.

Guillaume Apollinaire





ÇANLAR

Güzel çingenem aşığım
Çanlar çalıyor bak dinle
Sevişmiştik çılgınca
Göremez sanıp bizi kimse

Ama saklanamamışız hiç de iyi
Tüm çanlar çevrede
Kulelerinin tepesinden görmüş bizi
Ve söylüyorlar bunu herkese

Yarın Cyprien’le Henri
Marie Ursule ve Catherine
Ekmekçi kadınla kocası
Bir de amcamın kızı Gertrude

Gülümseyecekler ben geçerken
Yerin dibine girmek isteyeceğim
Sense uzaklarda olacaksın ağlayacağım
Belki de bu yüzden öleceğim

Guillaume Apollinaire

Çeviri: Gertrude Durusoy – Ahmet Necdet

(Alkoller, Varlık Yayınları, İstanbul, 1997)

Reclining Maja with Blue and Gold, by Ignacio Zuloaga (1870-1945)

La tzigane / Guillaume Apollinaire

LA TZIGANE

La tzigane savait d’avance
Nos deux vies barrées par les nuits
Nous lui dîmes adieu et puis
De ce puits sortit l’Espérance

L’amour lourd comme un ours privé
Dansa debout quand nous voulûmes
Et l’oiseau bleu perdit ses plumes
Et les mendiants leurs Ave

On sait très bien que l’on se damne
Mais l’espoir d’aimer en chemin
Nous fait penser main dans la main
À ce qu’a prédit la tzigane

Guillaume Apollinaire

(Alcools – poèmes 1898-1913)





THE GYPSY

The gypsy knew in advance
Our two lives star-crossed by night
We said farewell to her and then
from that deep well Hope began

Love heavy a performing bear
Danced upright when we wanted
And the blue bird lost his plumes
And the beggars lost their Ave

We knew quite well that we were damned
But hope of love in the street
Made us think hand in hand
Of what the Gypsy did foresee

Guillaume Apollinaire

Translated by A. S. Kline





THE GYPSY

The gypsy could already tell
Our lives were blocked by night on night
We said farewell to her and right
Away Hope hurtled from the well

Love heavy as a hungry bear
Danced tall with our two wills for tethers
The bluebird shuffled off its feathers
The beggars lost the will to prayer

We're bound for hell and know full well
But on the way in hope of love
We hand in hand go thinking of
All that the gypsy's words foretell

Guillaume Apollinaire

Translated by A. Z. Foreman





LA GITANA

La gitana sabía de antemano
Que las noches barrean nuestras vidas
Le dijimos adiós y de repente
De ese pozo surgió la Esperanza

El amor tan pesado como un oso
Bailó al ritmo de nuestra voluntad
Y el pájaro azul perdió sus plumas
Y los mendigos dóciles sus Ave

Sabemos bien que es fácil condenarse
Pero el amor cogidos de la mano
Nos hizo pensar mientras caminábamos
En lo que la gitana nos predijo

Guillaume Apollinaire

Traducción de Juan Abeleira

(Alcoholes. Ediciones Hiperión, Madrid, 1997.)





LA ZINGARA

La zingara conosceva già da prima
Le nostre due vite sbarrate dalle notti
Noi le dicemmo addio e poi
Da quel pozzo uscì la Speranza

L'amore pesante come un orso ammaestrato
danzò diritto quando volemmo
E l'uccello azzurro perse le piume
E i mendicanti gli Ave

Si sa bene che ci si danna
Ma la speranza di amare in cammino
Ci fa pensare la mano nella mano
A ciò che ha predetto la zingara.

Guillaume Apollinaire





ÇİNGENE KIZ

Çingene kız bilmekteydi önceden
Geceyle bölünmüştür ikimizin de yaşamı
Onunla vedalaştık ve az sonra
Umut çıktı bu kuyunun içinden

Evcil bir ayıydı aşk ağır mı ağır
Biz istedik o ayakta oynadı
Ve tüylerini yitirdi mavi kuş
Dilencilerse dualarını

Herkes bilir ki cehennemliktir insan
Ama yoldayken bile sevme umudu
El ele düşündürüyor bize
Çingene kızın falda okuduğunu

Guillaume Apollinaire

Çeviri: Gertrude Durusoy – Ahmet Necdet

(Alkoller, Varlık Yayınları, İstanbul, 1997)

Gitanes Cigarettes, 1989-1990, by Herb Ritts

Si je mourais là-bas... / Guillaume Apollinaire

Si je mourais là-bas...

Si je mourais là-bas sur le front de l'armée
Tu pleurerais un jour ô Lou ma bien-aimée
Et puis mon souvenir s'éteindrait comme meurt
Un obus éclatant sur le front de l'armée
Un bel obus semblable aux mimosas en fleur.

Et puis ce souvenir éclaté dans l'espace
Couvrirait de mon sang le monde tout entier
La mer les monts les vals et l'étoile qui passe
Les soleils merveilleux mûrissant dans l'espace
Comme font les fruits d'or autour de Baratier.

Souvenir oublié vivant dans toutes choses
Je rougirais le bout de tes jolis seins roses
Je rougirais ta bouche et tes cheveux sanglants
Tu ne vieillirais point toutes ces belles choses
Rajeuniraient toujours pour leurs destins galants.

Le fatal giclement de mon sang sur le monde
Donnerait au soleil plus de vive clarté
Aux fleurs plus de couleur plus de vitesse à l'onde
Un amour inouï descendrait sur le monde
L'amant serait plus fort dans ton corps écarté.

Lou si je meurs là-bas souvenir qu'on oublie
- Souviens-t 'en quelquefois aux instants de folie
De jeunesse et d'amour et d'éclatante ardeur -
Mon sang c'est la fontaine ardente du bonheur
Et sois la plus heureuse étant la plus jolie.

Ô mon unique amour et ma grande folie

La nuit descend
On y pressent
Un long destin de sang

(30 janv. 1915, Nîmes.)

Guillaume Apollinaire





If I Were To Die Over There...

If I were to die over there at the front
You would cry, for a day, O, Lou, my beloved,
But then my memory would fade quite away
Like a bursting shell that dies at the front,
A beautiful shell like mimosas in bloom.

And then this memory, bursting in space,
Would cover the world with my blood:
The sea, the mountains, the valleys and passing star,
The wonderful suns maturing in space
Like the golden fruit of Baratier.

As a memory forgotten but abounding with life,
I would redden the tips of your rosy breasts,
I would redden your mouth and blood red hair
You would not age like these beautiful things
But live for their destinies ever refreshed.

The fatal trickle of my blood on the world
Would then to the sun vivid clearness impart,
More colour to flowers, more speed to the wave;
An incredible love would descend on the world
And your lover be stronger in your body apart.

Lou, if I die over there, a memory that one forgets -
Remember, sometimes, in your foolish days
Of youth and love and bursting desire-
My blood is the fiery fountain of joy-
And be the happiest, being the prettiest.

O, my only love and greatest pleasure,

Let night descend
On my blood
Undeterred in sensing its fate.

Translated by David Paley

Guillaume Apollinaire





Si yo muero allá lejos en el frente de la guerra...

Si yo muero allá lejos en el frente de guerra
Tú llorarás un día oh Lou mi gran amor
y después mi recuerdo se apagará en la tierra
Como un obús que estalla en el frente de guerra
Bello obús semejante a la mimosa en flor

Más tarde este recuerdo que en el aire ha estallado
Cubrirá con mi sangre la tierra toda entera
El valle el mar y el astro que pasa como al lado
De Baratier los frutos de oro en primavera

Presencia en cada cosa olvidada y viviente
Yo encenderé el color de tus senos rosados
Encenderé tus labios y tu cabello ardiente
Tú no envejecerás y todo lo existente
Cobrará nueva vida sobre el destino amado

La fuga ineluctable de mi sangre en el mundo
Dará un fulgor más vivo al sol agonizante
Hará la flor más roja y hará el mar más profundo
Un amor inaudito descenderá hasta el mundo
Y tendrá más poder en tu cuerpo tu amante

Si al morir allá lejos mi recuerdo se olvida
Recuerda Lou en los éxtasis más puros de tu vida
-En tus días de ardor y pasión amorosa-
Que mi sangre es la fuente de esta dicha futura
Y siendo la más bella sé tú la más dichosa

Oh mi amor oh mi única oh mi inmensa locura!

Guillaume Apollinaire

Versión de Andrés Holguín





Wäre Ich Dort Drüben zu Sterben

Wäre ich dort drüben an der Front zu sterben,
Würdest du für einen Tag weinen, O, Lou, meine Geliebte,
Aber dann würde meine Erinnerung schwinden
Wie eine Granate, die an der Front stirbt,
Eine schöne Granate wie blühende Mimosen.

Und dann diese Erinnerung, die in der Luft explodiert,
Würde die Welt mit meinem Blut bedecken:
Die See, die Berge, die Täler und die dahinziehenden Sterne,
Die wunderbaren Sonnen, die im All reifen,
Wie die goldenen Früchte Baratier.

Als vergessene Erinnerung doch überall lebendig,
Würde ich die Spitzen deiner rosigen Brüste färben,
Sowie deinen Mund und blutrotes Haar.
Du würdest nicht altern, wie diese schönen Sachen,
Doch für ihre Schicksale wohnen, immer verjüngt.

Der tödliche Strich meines Blutes auf der Welt
Würde zur Sonne eine lebendige Klarheit geben,
Mehr Farbe zu Blumen, mehr Geschwindigkeit zur Welle;
Eine unschlagbare Liebe würde auf die Welt hinunterfallen
Und desto stärker in deinem Wesen wird dein Geliebter.

Lou, wenn ich dort drüben sterbe, eine Erinnerung, die man vergißt-
Erinnere dich manchmal in deinen törichten Tagen
Der Jugend und Liebe und des hervorbrechenden Verlangens-
Daß mein Blut die feurige Quelle der Freude ist -
Und sei die fröhlichste, da du die hübscheste bist.

O, meine einzige Liebe und größtes Vergnügen

Laß die Nacht herunterkommen!
Offenbar ist mein Blut
Unvorbereitet sein Schicksal zu meiden.

Guillaume Apollinaire

Übersetzung: © David Paley





ORADA ÖLSEYDİM!!!

Orada ölseydim cephede savaşırken
Birtanem Lou gün boyu ağlardın sen
Parçalanan merminin ölmesi gibi
Bir tek anı bile kalmayacaktı benden
Güzel bir mermi çiçekli mimozaya benzeyen

Ve dört bir yanda paramparça anılar
Bütün dünyayı örtecekti kanımla
Deniz kayan yıldız vadiler ve dağlar
Uzayda olgunlaşan o şahane güneşler
Altın meyveler gibi Baratier etrafında

Unutulan ama her şeyde yaşayan anılar
Kıpkırmızı yapacaktım güzel göğüslerinin pembe ucunu
Kıpkırmızı yapacaktım ağzını ve kan rengi saçlarını
Hiç yaşlanmayacaktın bütün bu güzel şeyler
Âşık kaderler için hep genç kalacaktı

Kanımın kaçınılmaz fışkırışı dünyaya
Güneşe verecekti daha fazla bir ışık
Daha fazla renk çiçeklere daha fazla akış suya
Dünyaya hiç duyulmamış bir sevgi inecekti
Sevgili daha güçlü olacaktı sereserpe vücuduyla

Lou orada ölürsem unutulan anıyı
-hatırla bazen beni çılgınlık anılarında
Gençlik dolu aşk dolu ateşli günlerinde
Kanımdır yanıp tutuşan kaynağı mutluluğun
En mutlu sen ol çünkü en güzel sensin

Ey biricik aşkım en büyük çılgınlığım

Lou gece oluyor
Orada duyuluyor
Uzun çok uzun kaderi kanın

Guillaume Apollinaire

Çeviri: Gertrude Durusoy – Ahmet Necdet

Photo by Remi Kozdra & Kasia Baczulis

Colloque sentimental / Paul Verlaine

COLLOQUE SENTIMENTAL

Dans le vieux parc solitaire et glacé
Deux formes ont tout à l'heure passé.

Leurs yeux sont morts et leurs lèvres sont molles,
Et l'on entend à peine leurs paroles.

Dans le vieux parc solitaire et glacé
Deux spectres ont évoqué le passé.

- Te souvient-il de notre extase ancienne?
- Pourquoi voulez-vous donc qu'il m'en souvienne?

- Ton coeur bat-il toujours à mon seul nom?
Toujours vois-tu mon âme en rêve? - Non.

Ah ! les beaux jours de bonheur indicible
Où nous joignions nos bouches ! - C'est possible.

- Qu'il était bleu, le ciel, et grand, l'espoir !
- L'espoir a fui, vaincu, vers le ciel noir.

Tels ils marchaient dans les avoines folles,
Et la nuit seule entendit leurs paroles.

Paul Verlaine - (Fêtes galantes, 1869)





IN THE DESERTED PARK ...

In the deserted park, silent and vast,
Erewhile two shadowy glimmering figures passed.

Their lips were colorless, and dead their eyes;
Their words were scarce more audible than sighs.

In the deserted park, silent and vast,
Two spectres conjured up the buried past.

"Our ancient ecstasy, do you recall?"
"Why, pray, should I remember it at all?"

"Does still your heart at mention of me glow?
Do still you see my soul in slumber?" "No!"

"Ah, blessed, blissful days when our lips met!
You loved me so!" "Quite likely, - I forget."

"How sweet was hope, the sky how blue and fair!"
"The sky grew black, the hope became despair."

Thus walked they 'mid the frozen weeds, these dead,
And Night alone o'erheard the things they said.

Paul Verlaine - (Gallant Parties, 1869)

Translated by Gertrude Hall





SENTIMENTAL CONVERSATION

In the lonely old park’s frozen glass
Two dark shadows lately passed.

Their lips were slack, eyes were blurred,
The words they spoke scarcely heard.

In the lonely old park’s frozen glass
Two spectral forms invoked the past.

‘Do you recall our former ecstasies?’
‘Why would you have me rake up memories?’

‘Does your heart still beat at my name alone?’
‘Is it always my soul you see in dream?’ – ‘Ah, no’.

‘Oh the lovely days of unspeakable mystery,
When our mouths met!’ – ‘Ah yes, maybe.’

‘How blue it was, the sky, how high our hopes!’
‘Hope fled, conquered, along the dark slopes.’

So they walked there, among the wild herbs,
And the night alone listened to their words.

Paul Verlaine - (Gallant Parties, 1869)

Translated by A. S. Kline





COLOQUIO SENTIMENTAL

En el viejo parque solitario y helado,
Dos sombras hace un momento pasaron.

Sus ojos están muertos y suaves sus labios,
Y apenas si se escuchan sus palabras.

En el viejo parque solitario y helado
Dos espectros evocaron el pasado.

— ¿Te recuerda esto nuestros antiguo éxtasis?
— ¿Por qué quiere usted que me lo recuerde?

— ¿La te tu corazón todavía solo con mi nombre?
¿Todavía ves mi alma en sueños? — No.

— ¡ah: Los hermosos días de Felicidad indecible
¡En que juntábamos nuestras bocas! — Es posible.

— ¡Era tan azul el cielo, y grande, la esperanza!
— La esperanza huyó, vencida, hacia el cielo negro.

Así caminaban en los ondulantes campos
Y sólo la noche escuchó sus palabras.

Paul Verlaine - (Fiestas galantes, 1869)

http://cvc.cervantes.es/lengua/hieronymus/pdf/04_05/04_05_041.pdf





COLLOQUIO SENTIMENTALE

Nel vecchio parco gelido e deserto
sono appena passate due forme.

Hanno occhi morti, e labbra molli,
e le loro parole si odono a stento.

Nel vecchio parco gelido e deserto
due spettri hanno evocato il passato.

- Ricordi la nostra estasi d'allora?
- E perché vuoi che la ricordi?

- Batte ancora il tuo cuore solo a udire il mio nome?
Ancora vedi in sogno la mia anima? - No.

- Ah, i bei giorni d'indicibile felicità
quando univamo le nostre bocche! - Può darsi.

- Com'era azzurro il cielo, e grande la speranza!
- Vinta, fuggì la speranza, nel cielo nero.

Andavano così tra l'avena selvatica,
e le loro parole le udì solo la notte.

Paul Verlaine - (Feste galanti, 1869)





DUYGUSAL SÖYLEŞİ

Buz tutmuş o ıssız eski park içinden
İki hayaletti demin kayıp geçen.

Gözleri sönmüş, gevşemiş dudakları,
Güç duyulur neler fısıldaştıkları.

Buz tutmuş o ıssız eski park içinde
Geçmiş günlerden söz etti iki gölge.

- Eski coşkumuzu anımsıyor musun?
- Ne diye anımsayayım istiyorsun?

- Yüreğini yine titretir mi adım,
Yine girer miyim düşüne? - Yok canım!

- Ah o dudaklarımızın birleştiği
Anlatılmaz mutluluk günleri! - Belki.

- Gök masmaviydi, umut koskocaman.
- Umut kaçtı kara göğe darma duman.

Böyle geçtiler yoz yulaflar içinden;
Yalnız geceydi sözlerini işiten.

Paul Verlaine - (Çapkın Törenler, 1869)

Çeviri: Hüseyin Demirhan

Couple d’Amoureux dans les Jardins
des Champs-Elysees, c.1932, par Brassaï

A Literate Passion: Letters of Anaïs Nin and Henry Miller

August 14, 1932

Anais:

Don't expect me to be sane anymore. Don't let's be sensible. It was a marriage at Louveciennes—you can't dispute it. I came away with pieces of you sticking to me; I am walking about, swimming, in an ocean of blood, your Andalusian blood, distilled and poisonous. Everything I do and say and think relates back to the marriage. I saw you as the mistress of your home, a Moor with a heavy face, a negress with a white body, eyes all over your skin, woman, woman, woman. I can't see how I can go on living away from you—these intermissions are death. How did it seem to you when Hugo came back? Was I still there? I can't picture you moving about with him as you did with me. Legs closed. Frailty. Sweet, treacherous acquiescence. Bird docility. You became a woman with me. I was almost terrified by it. You are not just thirty years old—you are a thousand years old.

Here I am back and still smouldering with passion, like wine smoking. Not a passion any longer for flesh, but a complete hunger for you, a devouring hunger. I read the paper about suicides and murders and I understand it all thoroughly. I feel murderous, suicidal. I feel somehow that it is a disgrace to do nothing, to just bide one's time, to take it philosophically, to be sensible. Where has gone the time when men fought, killed, died for a glove, a glance, etc? (A victrola is playing that terrible aria from Madama Butterfly—"Some day he'll come!")

I still hear you singing in the kitchen—a sort of inharmonic, monotonous Cuban wail. I know you're happy in the kitchen and the meal you're cooking is the best meal we ever ate together. I know you would scald yourself and not complain. I feel the greatest peace and joy sitting in the dining room listening to you rustling about, your dress like the goddess Indra studded with a thousand eyes.

Anais, I only thought I loved you before; it was nothing like this certainty that's in me now. Was all this so wonderful only because it was brief and stolen? Were we acting for each other, to each other? Was I less I, or more I, and you less or more you? Is it madness to believe that this could go on? When and where would the drab moments begin? I study you so much to discover the possible flaws, the weak points, the danger zones. I don't find them—not any. That means I am in love, blind, blind. To be blind forever! (Now they're singing "Heaven and Ocean" from La Gioconda.)

I picture you playing the records over and over—Hugo's records. "Parlez moi d amour." The double life, double taste, double joy and misery. How you must be furrowed and ploughed by it. I know all that, but I can't do anything to prevent it. I wish indeed it were me who had to endure it. I know now your eyes are wide open. Certain things you will never believe anymore, certain gestures you will never repeat, certain sorrows, misgivings, you will never again experience. A kind of white criminal fervor in your tenderness and cruelty. Neither remorse nor vengeance, neither sorrow nor guilt. A living it out, with nothing to save you from the abysm but a high hope, a faith, a joy that you tasted, that you can repeat when you will.

All morning I was at my notes, ferreting through my life records, wondering where to begin, how to make a start, seeing not just another book before me but a life of books. But I don't begin. The walls are completely bare—I had taken everything down before going to meet you. It is as though I had made ready to leave for good. The spots on the walls stand out—where our heads rested. While it thunders and lightnings I lie on the bed and go through wild dreams. We're in Seville and then in Fez and then in Capri and then in Havana. We're journeying constantly, but there is always a machine and books, and your body is always close to me and the look in your eyes never changes. People are saying we will be miserable, we will regret, but we are happy, we are laughing always, we are singing. We are talking Spanish and French and Arabic and Turkish. We are admitted everywhere and they strew our path with flowers.

I say this is a wild dream—but it is this dream I want to realize. Life and literature combined, love the dynamo, you with your chameleon's soul giving me a thousand loves, being anchored always in no matter what storm, home wherever we are. In the mornings, continuing where we left off. Resurrection after resurrection. You asserting yourself, getting the rich varied life you desire; and the more you assert yourself the more you want me, need me. Your voice getting hoarser, deeper, your eyes blacker, your blood thicker, your body fuller. A voluptuous servility and tyrannical necessity. More cruel now than before—consciously, wilfully cruel. The insatiable delight of experience.

HVM

(Submitted by Laura Dillon — originally from A Literate Passion: Letters of Anaïs Nin and Henry Miller, 1932-1953)





14 août 1932

[Anaïs]

Ne compte plus me trouver sain d’esprit. Finissons-en avec la raison. Ce fut un mariage à Louveciennes, tu ne peux le nier. Je suis reparti avec des morceaux de toi collés sur ma peau ; je marche, je nage dans un océan de sang, de ton sang d’Andalouse, distillé et venimeux. Tout ce que je fais, ce que je dis, ce que je pense tourne autour de ce mariage. Je t’ai vue en maîtresse de maison, une Mauresque au visage épais, une négresse au corps blanc, des yeux sur tout le corps – femme, femme, femme. Je ne vois pas comment je pourrais continuer à vivre loin de toi – ces séparations sont désormais la mort. Qu’as-tu éprouvé lorsque Hugo est rentré ? Etais-je encore là ? Je ne peux pas t’imaginer te comportant avec lui comme tu l’as fait avec moi. Les jambes serrées. Fragilité. Doux consentement du traître. Docilité d’oiseau. Avec moi tu es devenue femme. J’en fus presque terrifié. Tu n’as pas trente ans – tu as mille ans.

Me voici de retour et la passion couve toujours, fumante comme du vin chaud. Non plus la passion de la chair, mais une faim de toi, une faim dévorante. Dans les journaux, je lis les articles sur les meurtres et les suicides et je les comprends parfaitement. Je me sens meurtrier, suicidaire. J’ai comme l’impression que c’est une honte de ne rien faire, de se contenter de passer le temps, de le prendre avec philosophie, d’être raisonnable. Où est le temps où les hommes se battaient, tuaient, mouraient pour un gant, pour un regard, etc. ? (Quelqu’un est en train de jouer cet air affreux de Madame Butterfly  – « Un jour il viendra » !)

Je t’entends encore chanter dans la cuisine – de ta voix légère, comme celle des Noirs, tu chantes une sorte de litanie cubaine monotone et sans harmonie. Je sais que tu es heureuse dans la cuisine et que le plat que tu prépares est le meilleur que nous ayons mangé ensemble. Je sais que tu t’es souvent brûlée la peau sans jamais te plaindre. J’éprouve la plus grande joie et la plus grande paix à être assis dans la salle à manger, tandis que tu t’agites autour de moi, dans ta robe digne de la déesse Indra, constellée de mille yeux.

Anaïs, je croyais t’aimer, avant ; ce n’était rien à côté de la certitude que j’en ai aujourd’hui. Etait-ce si merveilleux parce que c’était court et volé à la vie ? Nous jouions-nous la comédie l’un à l’autre, l’un pour l’autre ? Etais-je moins « moi », ou davantage « moi » ? Etais-tu moins ou plus « toi » ? Est-ce folie que de croire que ça pourrait continuer ? Quand et où commencerait la grisaille ? Je t’étudie tellement, afin de découvrir d’éventuels défauts, des points faibles, des zones dangereuses. Je n’en trouve pas – pas les moindres. Cela veut dire que je suis amoureux, aveugle, aveugle, aveugle. Etre aveugle à jamais. [...]

Je sais que maintenant tu as les yeux grands ouverts. Il y a des choses auxquelles tu ne croiras jamais plus, des gestes que tu ne referas plus, des chagrins, des doutes que tu ne connaîtras plus. Blanche ferveur presque criminelle dans ta tendresse et dans ta cruauté. Pas de remords ni de vengeance, pas de chagrin ni de culpabilité. Seulement vivre, sans rien pour te sauvegarder de l’abîme si ce n’est un fol espoir, une joie à laquelle tu as goûté et que tu peux retrouver à volonté. [...]

La vie et la littérature mêlées, l’amour comme dynamo, toi avec ton âme de caméléon, m’offrant mille sortes d’amour, toujours là, solide, quelle que soit la tempête que nous traversons, nous sentant partout chez nous. Poursuivant, chaque matin, la tâche là où nous l’avions laissée. Résurrection sur résurrection. Toi, prenant de plus en plus d’assurance et menant la vie riche que tu désires ; et plus tu prends de l’assurance, plus que tu me veux, plus tu as besoin de moi. Ta voix devient plus rauque, plus profonde, tes yeux plus noirs, ton sang plus épais, ton corps plus plein. Une servilité voluptueuse, une nécessité tyrannique. Plus cruelle que jamais – consciemment, délibérément cruelle. Le plaisir sans fin de l’expérience.

H. V. M.

(Anaïs Nin Henry Miller Correspondance passionnée, Editions Stock, 2007)

Traduction: Béatrice Commengé





14 Ağustos 1932

[Anaïs]

Bir daha aklıselime kavuşabileceğimden emin değilim. Mantıklı davranalım. Bu bir Louveciennes evliliği oldu, yadsıyamazsın. Tenimde senden parçalarla ayrıldım yanından; bir kan okyanusunda, senin arı ama zehirli Endülüs kanının okyanusunda yürüyorum, yüzüyorum. Yaptığım, söylediğim, düşündüğüm her şey bu evlilik ekseninde dönüp duruyor. Seni evin hanımefendisi olarak gördüm, koyu tenli bir Mağripli, beyaz bedenli bir zenci, tüm bedeni her yanı gözden ibaret — kadın, kadın, kadın. Senden uzakta yaşamaya nasıl devam edebileceğimi bilenmiyorum. Bu ayrılıklar ölüm artık. Hugo geri dönünce ne hissettin? Ben hâlâ orada mıydım? Onunlayken de benimle olduğun gibi olduğunu hayal edemiyorum. Sıkıştırılmış bacaklar. Kırılganlık. İhanet edenin tatlı boyun eğişi. Kuş uysallığı. Benimle tekrar kadın oldun. Neredeyse dehşete kapılmıştım. Otuz yaşında değilsin — bin yaşındasın adeta.

Geri döndüm belki ama hâlâ tutkuyla doluyum, sıcak şarap gibi dumanlar saçıyorum. Yalnızca tensel bir tutku değil bu, sana açım, içimi parçalayan bir açlık. Gazetelerde cinayetler ve intiharlarla ilgili makaleler okuyorum ve kesinlikle anlıyorum.  Kendimi bir katil olarak, intihar eden biri olarak hissedebiliyorum. Hiçbir şey yapmamanın, zamanın geçişini izlemekle yetinmenin, felsefi bir yaklaşım benimsemenin, mantıklı olabilmenin utanç verici olduğu hissine kapılıyorum. Erkeklerin bir eldiven, bir bakış vb. için kavgaya tutuştuğu, birbirini öldürdüğü, öldüğü zamanlar nerede kaldı? (Biri Madame Butterfly’ın o korkunç ezgisini çalıyor — “Bir gün gelecek o”!)

Hâlâ mutfaktan zencilere özgü o hafif sesinle şarkı söylediğini işitiyorum. Armonisiz, tekdüze bir Küba ağıtı söylüyorsun. Mutfaktayken mutlu olduğunu ve pişirdiğin yemeğin birlikte yediklerimizden daha iyi olduğunu biliyorum. Sık sık tenini yaktığın halde hiç sızlanmadığını biliyorum. Binlerce gözle bezenmiş, Tanrıça Indra’ya yaraşır elbisenle çevremde dolanıp dururken, yemek salonunda öylece otururken ne büyük bir mutluluk ne büyük bir huzur yaşıyordum.

Anaïs, eskiden seni sevdiğimi sanardım; bugün hissettiğim gerçekliğin yanında hiçbir şeymiş. Hayattan çalınmış kısa bir zaman olduğu için mi muhteşemdi bu? Birbirimize, birbirimiz için bir oyun mu oynuyorduk? Daha az mı “ben”dim, daha çok mu “ben”? Ya sen, daha az mı “sen”din, daha çok mu “sen”?  Bunun devam edebileceğini düşünmek delilik miydi? Tekdüzelik ne zaman ve nerede başlayacaktı? Olası hatalarını, zayıf noktalarını, tehlikeli yanlarını keşfetmek için o kadar inceledim seni ama bulamadım, en ufak bir parça bulamadım. Bu âşık olduğum, kör, kör, kör olduğum anlamına geliyor. Sonsuza dek kör. [...]

Şu anda gözlerinin ardına kadar açıldığını biliyorum. Asla inanmayacağın şeyler, bir daha yapmayacağın hareketler, bir daha yaşamayacağın acılar, şüpheler var artık. Şefkatinde ve zalimliğinde neredeyse suç denilebilecek bir kor ateş. Ne pişmanlık ne intikam; ne acı ne suçluluk. Yalnızca yaşamak, tadını aldığın ve istediğinde yeniden bulabileceğin çılgın bir umut, bir neşe değilse ne koruyabilir seni uçurumdan! [...]

Hayat ve edebiyat iç içe geçmiş, aşksa dinamosu, sen bukalemun ruhunla bana bin türlü aşk sunuyorsun, hâlâ burada, hâlâ sağlam. İçinden geçtiğimiz fırtına ne olursa olsun, neredeyse her yerde kendimizi evimizde hissediyoruz. Her sabah görevimize kaldığımız yerden devam ediyoruz. Sen kendine olan güvenin günbegün artarak, istediğin zengin hayatını yaşıyorsun ve güvenin arttıkça beni daha çok istiyor, bana daha çok ihtiyaç hissediyorsun. Senin daha boğuk, daha genizden artık, gözlerin daha kara, kanın daha yoğun, bedenin daha dolgun. Şehvet dolu bir kölelik, zorbalık dolu bir ihtiyaç. Görülmedik düzeyde bilinçli, ölçüsüz bir zalimlik. Deneyimin sınırsız hazzı.

H.V.M.

Fransızcadan çeviren: Birsel Uzma

Anaïs Nin & Henry Miller

Just Kids / Patti Smith

Dear Robert,

Often as I lie awake I wonder if you are also lying awake. Are you in pain or feeling alone? You drew me from the darkest period of my young life, sharing with me the sacred mystery of what it is to be an artist. I learned to see through you and never compose a line or draw a curve that does not come from the knowledge I derived in our precious time together. Your work, coming from a fluid source, can be traced to the naked song of your youth. You spoke then of holding hands with God. Remember, through everything, you have always held that hand, grip it hard, Robert, and don’t let go.

The other afternoon, when you fell asleep on my shoulder, I drifted off, too. But before I did, it occurred to me looking around at all of your things and your work and going through years of work in my mind, that of all your work, you are still your most beautiful. The most beautiful work of all.

Patti

Patti Smith - (Just Kids)





Querido Robert:

Cuando no puedo dormir, a menudo me pregunto si tú tampoco puedes. ¿Tienes dolor o te sientes solo? Tú me sacaste del período más aciago de mi joven vida y compartiste conmigo el sagrado misterio de lo que es ser artista. Aprendí a ver a través de ti y jamás he compuesto un verso ni he dibujado una curva que no provenga de los conocimientos que obtuve en nuestra preciada vida juntos. Tu obra, que emana de una fuente fluida, tiene su origen en la candorosa canción de juventud. Entonces hablabas de dar la mano a Dios. Recuerda que, en todo lo que has pasado, siempre has sido de esa mano. Cógela fuerte, Robert, y no la sueltes.

La otra tarde, cuando te quedaste dormido en mi hombro, también yo me dormí. Pero antes de hacerlo pensé, mientras miraba todas tus cosas y creaciones, y repasaba tus años de trabajo, que de todas tus obras, tú continúas siendo la más bella. La obra más bella de todas.

Patti

Patti Smith - (Éramos unos niños)





Sevgili Robert,

Sık sık gözlerim açık yatarken, senin de uyanık olup olmadığını merak ediyorum. Acı çekiyor musun ya da kendini yalnız hissediyor musun? Genç hayatımın en karanlık noktasından beni çekip, sanatçı olmak denilen o kutsal sırrı benimle paylaştın. Senin gözlerinden görmeyi öğrendim. Hayatım boyunca birlikte geçirdiğimiz o değerli zamandan edinilmiş bir bilgiden gelmeyen tek tek bir çizgi bile çekmedim. Senin o engin kaynağından gelen çalışmaların, gençliğinin saf şarkısına kadar uzanıyor. Tanrı’yla el ele olmaktan söz ederdin. Unutma, onca şeyin arasında sen o eli hep tuttun Robert, sıkı sıkı tut, hiç bırakma.

Geçen öğleden sonra omzumda uyuyakaldığında ben de uyudum. Ancak uyumadan hemen önce etrafa, sahip olduklarına ve çalışmalarına bakmak istedim. Sonra yıllar boyunca aklımda kalan çalışmalarını düşündüm, tüm o çalışmaların içinde hala en güzel eser sensin. Tüm eserlerin en güzelisin.

Patti

Patti Smith - (Çoluk Çocuk)

Çevirmen: Yiğit Değer Bengi

Patti Smith with Robert Mapplethorpe by Norman Seeff

Dreams / D. H. Lawrence

DREAMS

All people dream, but not equally.
Those who dream by night in the dusty recesses of their mind,
Wake in the morning to find that it was vanity.

But the dreamers of the day are dangerous people,
For they dream their dreams with open eyes,
And make them come true.

D. H. Lawrence





DÜŞLER

Herkes düş görür, ama aynı düşü değil.
Gece beyinlerinin tozlu girintilerinde düş görenler,
Boş şeyler olduğunu anlarlar sabah uyandıklarında.

Ama gündüz düş görenler tehlikeli insanlardır,
Çünkü düşlerini açık gözle görür
Ve onları gerçekleştirirler.

D. H. Lawrence

Çeviren: Baki Yiğit

A mushroom cloud rises shortly after the first atomic bombing
of Japan by the United States of America.
The bomb and after effects of its use would eventually
claim upwards of 160,000 lives. Hiroshima, Japan. 6th of August 1945.

There is rain in me / D. H. Lawrence

THERE IS RAIN IN ME

There is rain in me,
running down, running down, trickling
away from memory.

There is ocean in me,
swaying, swaying, o so deep
so fathomlessly black
and spurting suddenly up, snow-white, like snow-leapords rearing
high and clawing with rage at the cliffs of the soul
then disappearing back with a hiss
of eternal salt rage; angry is old ocean within man.

(1929)

D. H. Lawrence





LA LLUVIA ESTA EN MI

La lluvia está en mí. Cae,
cae y fluye,
más allá de la memoria.

El mar está en mí. Golpea,
ay golpea tan profundo,
tan impenetrablemente oscuro,
y de repente brota en un albor nevado,
cual leopardos de nieve que se yerguen
trizando enfurecidos las paredes del alma;
luego de nuevo ruedan partiendo rumorosos
con un eterno duelo de sibilante rabia.
Resuena el viejo mar en el fondo del hombre.

(1929)

D. H. Lawrence

Traducción de Gastón Baquero





İÇİMDEKİ YAĞMUR

Sel olmuş akar
içimdeki yağmur, akar gider, süzülür
gider anılardan.

Dalgalanır içimdeki okyanus
dalgalanır, ah o denli derin
o denli siyah ki
ve fışkırır birdenbire, kar beyazı, kar leoparları
şahlanır
yükseğe ve pençeler kızgınlıkla ruhun uçurumlarından
yiter gider sonra sonsuz bir tıslamayla
tuzlu öfkeden yapılma; hiddetten eski bir okyanustur içimizde.

(1929)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Oregon Islands. Taken in Bandon, Oregon. 2013, by Gurbir Grewal