Creemos, amor mío, que aquellos paisajes
se quedaron dormidos o muertos con nosotros
en la edad, en el día en que los habitamos;
que los árboles pierden la memoria
y las noches se van, dando al olvido
lo que las hizo hermosas y tal vez inmortales.
Pero basta el más leve palpitar de una hoja,
una estrella borrada que respira de pronto
para vernos los mismos alegres que llenamos
los lugares que juntos nos tuvieron.
Y así despiertas hoy, mi amor, a mi costado,
entre los groselleros y las fresas ocultas
al amparo del firme corazón de los bosques.
Allí está la caricia mojada de rocío,
las briznas delicadas que refrescan tu lecho,
los silfos encantados de ornar tu cabellera
y las altas ardillas misteriosas que llueven
sobre tu sueño el verde menudo de las ramas.
Sé feliz, hoja, siempre: nunca tengas otoño,
hoja que me has traído
con tu temblor pequeño
el aroma de tanta ciega edad luminosa.
Y tú, mínima estrella perdida que me abres
las íntimas ventanas de mis noches más jóvenes,
nunca cierres tu lumbre
sobre tantas alcobas que al alba nos durmieron
y aquella biblioteca con la luna
y los libros aquellos dulcemente caídos
y los montes afuera desvelados cantándonos.
Rafael Alberti
RETURN OF LOVE IN A LIVING LANDSCAPE
We believe, my love, that those landscapes
have been left asleep, or dead with us
in the age, in the time that we dwelt in them;
that the trees lose their memory
and the nights depart and give over to oblivion
that which conferred on them beauty and perhaps immortality.
But it is sufficient, the slightest stirring of a leaf,
the quick breath of an erased star,
to see ourselves similarly happy, we who filled
the places that we had together.
And so, today you awake, my love, beside me,
among the currant bushes and the hidden strawberries
sheltered by the steadfast heart of the woods.
There is the caress moist with dew,
the delicate strands that refresh your bed,
the sylphs enchanted to adorn your tresses
and the mysterious squirrels high above
who rain down on your sleep
the small green sprigs.
Forever be happy, leaf, never know autumn,
leaf that has brought to me
with your delicate trembling
the fragrance of such a blinding luminous age.
And you, little lost star who have opened to me
the intimate windows of my more youthful nights
never close your light
over such chambers where we slept
and that library with the moon
and the those books sweetly tumbled
and the wakeful mountains outside singing to us.
Rafael Alberti
Translated by Dia Tsung
CANLI DOĞADA AŞK ANILARI
Biliyoruz sevgilim, şimdi
çevremizi saran şu görünüm
uyumuş gibi, ölmüş gibi;
ağaçların akıllarında bir şey kalmamış,
ve geceler çekip gitmiş unutuluşla,
kendilerini güzel kılan,
belki de ölümsüz kılan unutuluşla.
Ama eski mutluluğumuzu yaşamak için
bir yaprağın kıpırtısı bile yeter,
doldurmak için
bir zamanlar yalnız bizim olan o yeri
silinmiş bir yıldızın soluk alması yeter.
Boşuna değil yanımda uyanışın,
bugün yanımda uyanışın,
koruların dayanıklı yüreğiyle korunan
çitlenbik çalılarının arasında,
gizli böğürtlenlerin arasında.
Kırağıyla ıslanmış öpüşler var,
yatağını tazeleyen ince otlar,
saçlarını süsleyen peri kızları var,
ve uykundaki dalların ufacık yeşilini
yağma eden esrarengiz sincaplar.
Hep mutlu ol yaprak, güz nedir bilme,
o kör, ışıklı yılların kokusunu
minicik kıpırtısıyla bana getiren yaprak.
Ve sen, yitik yıldızcık
gençlik gecelerimin bana
candaş pencerelerini açan,
hiç söndürme ışığını,
şafak sökerken uyuduğumuz
o yatak odalarının üstünden
hiç eksiltme ışığını
ay ışığındakl kitaplığın üstünden
tatlı bir düzensizlik içindeki
kitapların üstünden
ve dışarda bize şarkı söyleyen
uyanık dağların üstünden.
Rafael Alberti
Çeviri: Ülkü Tamer
 |
| Give yourself, by Daniel Southard |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder