Dissipa Tu Se Lo Vuoi / Eugenio Montale

Dissipa Tu Se Lo Vuoi

Dissipa tu se lo vuoi
questa debole vita che si lagna,
come la spugna il frego
effimero di una lavagna.
M’attendo di ritornare nel tuo circolo,
s’adempia lo sbandato mio passare.
La mia venuta era testimonianza
di un ordine che in viaggio mi scordai,
giurano fede queste mie parole
a un evento impossibile, e lo ignorano.
Ma sempre che tradii
la tua dolce risacca su le prode
sbigottimento mi prese
quale d’uno scemato di memoria
quando si risovviene del suo paese.
Presa la mia lezione
più che dalla tua gloria
aperta, dall’ansare
che quasi non dà suono
di qualche tuo meriggio desolato,
a te mi rendo in umiltà. Non sono
che favilla d’un tirso. Bene lo so: bruciare,
questo, non altro, è il mio significato.

Eugenio Montale - (Ossi di seppia)





Dissolve It, If You Wish

This little crying life -
dissolve it, if you wish,
as a sponge from a blackboard
wipes an ephemeral scrawl.
My own foundering voyage done,
I wait to return within your circuiting,
My very coming was testimony
to an order which in travelling I had forgotten,
these very words of mine have pledged a blind faith
to a consummation which is not to be.
But whenever I have faintly heard
the soft pulsations of your surf
consternation has seized hold of me
as when memory blurs for a man
trying to recall the landscape of his youth.
Much from your savage exultation
I have learned my wisdom, and much more
from that still flame
which burns and makes no sound,
your long and desolate and noonday trance.
Humbly I give myself to you. A spark
for the great burning. This burning, well I know,
and this alone, is my significance.

Eugenio Montale - (Cuttlefish Bones)

Translated by Maurice English





Disipa Tú, Si Quieres

Disipa tú, si quieres, esta vida débil que se queja,
como la esponja el trazo efímero en la pizarra.
Espero regresar a tu círculo, se cumple mi disperso tránsito.
Mi venida era el testimonio de un orden que olvidé durante el viaje,
estas palabras mías juran fe a un suceso imposible, y lo ignoran.
Pero siempre que escuché tu dulce oleaje sobre las playas
la turbación me asaltó como a alguien débil de memoria
cuando vuelve a acordarse de su tierra.
Aprendida mi lección más que de tu gloria abierta,
del jadear que no emite casi sonido
de un mediodía tuyo desolado,
a ti me rindo humildemente.
No soy más que pavesa de un tirso.
Bien lo sé: arder, este y no otro, es mi significado.

Eugenio Montale - (Huesos de Sepia)





N'olur Silip Yok Ediver

N'olur silip yok ediver
bu sızıldanan yaşamı,
siler gibi sünger ömürsüz
çizgiyi taştahtadan.
Kavuşmayı bekliyorum çemberine,
sapkın yolum tamamlanıyor.

Tanıklığıydı gelişim,
bir buyruğun, unuttum yolculukta,
sözlerim ant içiyor doğrulukla
olanaksız bir olaya, bilmedikleri.
Ama her farkedişimde
çarpıp dönen dalganı kıyılarda
alıyor beni bir korku
belleği zayıflamış biri gibi
anımsadığında anayurdunu.

Aldım dersimi,
senin apaçık görkeminden
daha çok nerdeyse dilsiz
solumasından
ıssız öğlelerinden birinin,
işte senin oldum alçakgönüllüce. Bir
kozalak kıvılcımıyım. Biliyorum: yanmak;
budur işte, başka değil, anlamım.

Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)

Çeviri: Sait Maden

Songs of the soul, by Ebru Sidar