Un Ciego / Jorge Luis Borges

UN CIEGO

No sé cuál es la cara que me mira
cuando miro la cara del espejo;
No sé qué anciano acecha en su reflejo
con silenciosa y ya cansada ira.

Lento en mi sombra, con la mano exploro
mis invisibles rasgos. Un destello
me alcanza. He vislumbrado tu cabello
que es de ceniza o es aún de oro.

Repito que he perdido solamente
la vana superficie de las cosas.
El consuelo es de Milton y es valiente,

pero pienso en las letras y en las rosas.
Pienso que si pudiera ver mi cara
sabría quién soy en esta tarde rara.

Jorge Luis Borges - (La rosa profunda, 1975)





A BLIND MAN

I do not know what face looks back at me
When I look at the mirrored face, nor know
What aged man conspires in the glow
Of the glass, silent and with tired fury.
           
Slow in my shadow, with my hand I explore
My invisible features. A sparkling ray
Reaches me. Glimmers of your hair are gray
And some are even gold. I’ve lost no more
           
Than just the useless surfaces of things.
This consolation is of great import,
A comfort had by Milton. I resort
           
To letters and the rose––my wonderings.
I think if I could see my face I’d soon
Know who I am on this fare afternoon.

Jorge Luis Borges - (The Deep Rose, 1975)

Translated by Willis Barnstone





UN AVEUGLE

Je ne sais quel visage me considère
quand je regarde le visage de la glace;
je ne sais quel ancien guette en son palace
de silencieuse et fatiguée colère.

Lent dans mon ombre, de la main j´explore
mes invisible traits. Une déchirure
m´atteint. J´ai entrevu ta chevelure
qui est de cendre ou est encore d´or.

Je répète que j´ai perdu seulement
la surface vaine des choses.
Le réconfort est de Milton et il est vaillant,

mais je pense aux lettres et aux roses.
Je pense que si je pouvais voir ma figure
je saurais qui je suis en ce soir d´enluminure.

Jorge Luis Borges - (La Rose profonde, 1975)





UN CIECO

Non so qual è la faccia che mi guarda
Quando guardo la faccia dello specchio;
Non so che vecchio guati nel riflesso
Con silenziosa ed ormai stanca ira.

Lento nell'ombra con la mano esploro
Il mio volto invisibile. Un baleno
Mi sorprende. Ho intravisto i tuoi capelli
Che sono cenere ma anche oro.

Ripeto che ho perduto solamente
La vana superficie delle cose.
Il conforto è di Milton e dà coraggio,

Ma io penso alle lettere e alle rose.
Penso che se vedessi questo volto
Saprei chi sono in questa strana sera.

Jorge Luis Borges - (La rosa profonda, 1975)





BİR KÖR

Ne zaman aynadaki yüze baksam,
Bilmiyorum hangi yüz bana bakıyor;
Bilmiyorum hangi yaşlı yüz sessizce
Ve bezgin bir öfkeyle kendi imgesini arıyor.

Karanlığımda yavaşça görünmeyen çizgilerimi
Araştırıyorum elimle. Bir kıvılcımın ışığı
Sızıyor içime. Saçlarını tanıyorum,
Külrengi, hatta altın sarısı olan.

Gene söylüyorum yalnızca boş ve yapay
Yanlarını yitirdim eşyanın.
Bu soylu sözler Milton’un bilgeliği,

Ama ben gene de harfleri ve gülleri düşünüyorum.
Düşünüyorum ki görebilseydim yüzümün çizgilerini,
Bilebilirdim kim olduğunu bu benzersiz akşamda.

Jorge Luis Borges - (Sonsuz Gül, 1975)

Çeviri : Cevat Çapan

Jorge Luis Borges in Villa Palagonia.
Bagheria, Sicily, 1984, by Ferdinando Scianna