JUNTOS NOSOTROS
Qué pura eres de sol o de noche caída,
qué triunfal desmedida tu órbita de blanco,
y tu pecho de pan, alto de clima,
tu corona de árboles negros, bienamada,
y tu nariz de animal solitario, de oveja salvaje
que huele a sombra y a precipitada fuga tiránica.
Ahora, qué armas espléndidas mis manos,
digna su pala de hueso y su lirio de uñas,
y el puesto de mi rostro, y el arriendo de mi alma
están situados en lo justo de la fuerza terrestre.
Qué pura mi mirada de nocturna influencia,
caída de ojos obscuros y feroz acicate,
mi simétrica estatua de piernas gemelas
sube hacia estrellas húmedas cada mañana,
y mi boca de exilio muerde la carne y la uva,
mis brazos de varón, mi pecho tatuado
en que penetra el vello como ala de estaño,
mi cara blanca hecha para la profundidad del sol,
mi pelo hecho de ritos, de minerales negros,
mi frente penetrante como golpe o camino,
mi piel de hijo maduro, destinado al arado,
mis ojos de sal ávida, de matrimonio rápido,
mi lengua amiga blanda del dique y del buque,
mis dientes de horario blanco, de equidad sistemática,
la piel que hace a mi frente un vacío de hielos
y en mi espalda se torna, y vuela en mis párpados,
y se repliega sobre mi más profundo estímulo,
y crece hacia las rosas en mis dedos,
en mi mentón de hueso y en mis pies de riqueza.
Y tú como un mes de estrella, como un beso fijo,
como estructura de ala, o comienzos de otoño,
niña, mi partidaria, mi amorosa,
la luz hace su lecho bajo tus grandes párpados
dorados como bueyes, y la paloma redonda
hace sus nidos blancos frecuentemente en ti.
Hecha de ola en lingotes y tenazas blancas,
tu salud de manzana furiosa se estira sin límite,
el tonel temblador en que escucha tu estómago,
tus manos hijas de la harina y del cielo.
Qué parecida eres al más largo beso,
su sacudida fija parece nutrirte,
y su empuje de brasa, de bandera revuelta,
va latiendo en tus dominios y subiendo temblando
y entonces tu cabeza se adelgaza en cabellos,
y su forma guerrera, su círculo seco,
se desploma de súbito en hilos lineales
como filos de espadas o herencias del humo.
Pablo Neruda - Residencia en la tierra I (1925-1932)
WE TOGETHER
How pure you are by sunlight or by fallen night,
how triumphal and boundless your orbit of white,
and your bosom of bread, high in climate,
your crown of black trees, beloved,
and your lone-animal nose, nose of a wild sheep
that smells of shadow and of precipitous, tyrannical flight.
Now, what splendid weapons my hands,
how worthy their blade of bone and their lily nails,
and the placing of my face and the rental of my soul
are situated in the center of earthly force.
How pure my gaze of nocturnal influence,
a fall of dark eyes and ferocious urge,
my symmetrical statue with twin legs
mounts toward moist stars each morning,
and my exiled mouth bites the flesh and the grape,
my manly arms, my tattooed chest
on which the hair takes root like a tin wing,
my white face made for the sun’s depth,
my hair made of rituals, of black minerals,
my forehead, penetrating as a blow or a road,
my skin of a grownup son, destined for the plow,
my eyes of avid salt, of rapid marriage,
my tongue soft friend of dike and ship,
my teeth like a white clockface, of systematic equity,
the skin that makes in front of me an icy emptiness
and in back of me revolves, and flies in my eyelids,
and folds back upon my deepest stimulus,
and grows toward the roses in my fingers,
in my chin of bone and in my feet of richness.
And you, like a month of star, like a fixed kiss,
like a structure of wing, or the beginning of autumn,
girl, my advocate, my amorous one,
light makes its bed beneath your big eyelids,
golden as oxen, and the round dove
often makes her white nests in you.
Made of wave in ingots and white pincers,
your furious apple health stretches without limit,
the trembling cask in which your stomach listens,
your hands daughters of wheat and sky
How like you are to the longest kiss,
its fixed shock seems to nourish you,
and its thrust of live coals, of fluttering flag,
goes throbbing in your domains and mounting trembling,
and then your head slenders into hairs,
and its warlike form, its dry circle,
collapses suddenly into lineal strings
like swords’ edges or inheritance of smoke.
Pablo Neruda - Residence On Earth I (1925-1932)
Translated by Donald D. Walsh
INSIEME NOI
Come sei pura di sole o di notte calata,
che trionfale dismisura la tua orbita di bianco,
e il tuo seno di pane, caloroso,
la tua corona di alberi neri, beneamata,
e il tuo naso di animale solitario, di pecora selvatica
che sa di ombra e di fuga precipitosa, tirannica.
Che armi stupende, adesso, le mie mani,
degna la loro pala d’osso e il loro giglio di unghie,
e il luogo del mio viso e l’affitto della mia anima
sono situati nel giusto della forza terrestre.
Che puro il mio sguardo di notturna influenza,
caduta di occhi scuri e feroce sprone,
la mia simmetrica statua dalle gambe gemelle
verso stelle umide sale ogni mattina,
e la mia bocca d’esilio addenta la carne e l’uva,
le mie braccia di maschio, il mio petto tatuato
in cui penetra il vello come un’ala di stagno,
il mio volto bianco fatto per la profondità del sole,
i miei capelli fatti di riti, di neri minerali,
la mia fronte, penetrante come colpo o strada,
la mia pelle di figlio maturo, destinato all’aratro,
i miei occhi di avido sale, di matrimonio veloce,
la mia lingua tenera amica del molo e della nave,
i miei denti di orario bianco, di equità sistematica,
la pelle che mi mette in fronte un vuoto di ghiacci
e nella mia schiena si muta, e vola alle mie palpebre,
e si ripiega sul mio stimolo più profondo,
e cresce verso le rose sulle mie dita,
sul mio mento di osso e i miei piedi di ricchezza.
E tu come un mese di stella, come un bacio fisso,
come struttura d’ala, o inizio d’autunno,
bimba, mia fautrice, innamorata mia,
la luce fa il suo letto sotto le tue grandi palpebre,
dorate come buoi, e la colomba rotonda
in te frequentemente pone i suoi nidi bianchi.
Fata di onda in lingotti e di tenaglie bianche,
la tua salute di mela furiosa si tende senza limite,
la botte tremante in cui ascolta il tuo stomaco,
le tue mani figlie della farina e del cielo.
Quanto assomigli al bacio più lungo,
la sua scossa ferma sembra nutrirti,
e il suo slancio di brace, di bandiera agitata,
sta pulsando nei tuoi domini e salendo tremante,
e allora la tua testa si assottiglia in capelli,
e la sua forma guerriera, il suo cerchio asciutto,
improvvisamente crolla in fili lineari
come fili di spada o eredità del fumo.
Pablo Neruda - Residenza sulla Terra I (1925-1932)
BİRLİKTE
Nasıl da paksın güneşten ve batmış geceden,
nasıl da utkulu ve sınırsız beyaz istikametin,
ve ekmekten bağrın senin, o yüksek bölge,
kara ağaçlardan tacın, sevgilim
ve yalnız bir hayvandaki gibi burnun, gölge ve baş aşağı
tiransı kaçış kokan yabanıl bir koyun.
Şimdi, hangi parıltılı silâhtır ellerim,
kemiklerinin kükürdü ve tırnaklarının zambağı mükemmel,
ve yüzümün şekli şemali ve ruhumun kiralanması
bulunur dünyasal gücün tam ortasında.
Nasıl da pak gecesel güçten bakışım benim,
koyu gözlerden bir düşüş ve zalim işleyiş,
benim simetrik heykelim yükselir ikiz ayaklarla
her sabah nemli yıldızlara doğru,
ve sürgün ağzım ısırır eti ve üzümü,
erkek kollarım, kalaydan bir kanat gibi
yondanın kök saldığı dövmeli göğsüm,
güneşin derinliğine yaratılmış beyaz yüzüm,
törenlerden, kara minerallerden yaratılmış saçım,
bir vuruş ya da bir yol gibi içe işleyen alnım,
saban sürecek yetişkin bir oğul gibi derim,
şehvetli tuzdan gözlerim, hızlı düğünlerden,
doktan ve gemiden uysal refika dilim,
sistematik eşitliklerden beyaz bir kadran dişlerim,
önümde buzdan bir boşluk yaratan ve ardımda
geri dönen ve göz kapaklarıma uçan,
ve en derin içgüdümde astarı tersine çevrilen
ve parmaklarımda güllere doğru, çene kemiğimde
ve ayaklarımın varsıllığında büyüyen deri.
Ve sen tıpkı bir yıldız ay gibi, çözülmez öpüş gibi,
bir kanadın yapısı ya da sonbaharın başlangıcı gibi,
ey kız, sen benim suç ortağımsın, benim bir tanemsin,
ışık düzeltir kendi yatağını kara göz kapakların altında,
öküzler gibi altın renkli, ve yuvarlak güvercin
kendi beyaz yuvalarını yapar sende.
Külçelerce bir dalgadan yaratılmış ve beyaz maşalar
yayar hiddetli elma sağlığını sonsuzca,
karnının dinlediği titreyen fıçı,
ellerin, unun ve gökyüzünün kızı.
Nasıl da benzersin en uzun öpüşe,
onun çabalayan titreyişi galiba besler seni,
ve kordan ve isyan bayrağı vuruşu
gümbürder sende ve havaya yükselir titreyerek,
ve o zaman dönüşür kafan ince saça,
ve onun savaşçı biçimi, kuru çemberi
düşer birden eşit ipliklerde
pala şıkırtıları ya da dumanın bıraktığı gibi.
Pablo Neruda (1904-1973)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
[“
Yeryüzünde Birinci Konaklama (1925-1931)” kitabından]
 |
Megan Moore for Playboy
Magazine February 2019
by Christopher von Steinbach |
