La fatica è sedersi senza farsi notare.
Tutto il resto poi viene da sé. Tre sorsate
e ritorna la voglia di pensarci da solo.
Si spalanca uno sfondo di lontani ronzii,
ogni cosa si sperde, e diventa un miracolo
esser nato e guardare il bicchiere. Il lavoro
(l’uomo solo non può non pensare al lavoro)
ridiventa l’antico destino che è bello soffrire
per poterci pensare. Poi gli occhi si fissano
a mezz’aria, dolenti, come fossero ciechi.
Se quest’uomo si rialza e va a casa a dormire,
pare un cieco che ha perso la strada. Chiunque
può sbucare da un angolo e pestarlo di colpi.
Può sbucare una donna e distendersi in strada,
bella e giovane, sotto un altr’uomo, gemendo
come un tempo una donna gemeva con lui.
Ma quest’uomo non vede. Va a casa a dormire
e la vita non è che un ronzio di silenzio.
A spogliarlo, quest’uomo, si trovano membra sfinite
e del pelo brutale, qua e là. Chi direbbe
che in quest’uomo trascorrono tiepide vene
dove un tempo la vita bruciava? Nessuno
crederebbe che un tempo una donna abbia fatto carezze
su quel corpo e baciato quel corpo, che trema,
e bagnato di lacrime, adesso che l’uomo
giunto a casa a dormire, non riesce, ma geme.
Cesare Pavese - (Poesie del disamore / 1934 - 1938)
SAD WINE (II)
The hard thing’s to sit without being noticed.
Everything else will come easy. Three sips
and the impulse returns to sit thinking alone.
Against the buzzing backdrop of noise
everything fades, and it’s suddenly a miracle
to be born and to stare at the glass. And work
(a man who’s alone can’t not think of work)
becomes again the old fate that suffering’s good
for focusing thought. And soon the eyes fix
on nothing particular, grieved, as if blind.
If this man gets up and goes home to sleep,
he’ll look like a blind man that’s lost. Anyone
could jump out of nowhere to brutally beat him.
A woman—beautiful, young—might appear,
and lie under a man in the street, and moan,
the way a woman once moaned under him.
But this man doesn’t see. He heads home to sleep
and life becomes nothing but the buzzing of silence.
Undressing this man you’d find a body that’s wasted
and, here and there, patches of fur. Who’d think,
to look at this man, that life once burned
in his lukewarm veins? No one would guess
that there was a woman, once, who gently touched
that body, who kissed that body, which shakes,
and wet it with tears, now that the man,
having come home to sleep, can’t sleep, only moan.
Cesare Pavese - (Poems of Disaffection / 1934 - 1938)
Translated By Geoffrey Brock
EL VINO TRISTE (segunda versión)*
Lo difícil es sentarse sin hacerse notar.
Lo demás viene por sí mismo. Tres tragos
y regresan las ganas de pensarlo a solas.
Se abre un fondo de zumbidos distantes,
toda cosa se pierde y resulta un milagro
haber nacido y mirar el vaso. El trabajo
(el hombre solo no puede no pensar en el trabajo)
vuelve a ser el antiguo destino de que es bello sufrir
para poder pensarlo. Después, los ojos miran
al vacío, dolientes, como agujeros ciegos.
Si este hombre se levanta y va a dormir a su casa,
parece un ciego que perdió el camino. Cualquiera
puede salir de una esquina y molerlo a golpes.
Puede surgir una mujer y tenderse en la calle,
joven y hermosa, bajo otro hombre, gimiendo
como en otro tiempo una mujer gemía con él.
Pero este hombre no mira. Se va a su casa a dormir
y la vida no es más que un zumbido de silencio.
Desvestido, este hombre mostraría miembros extenuados
y una cabellera brutal, alborotada. ¿Quién diría
que a este hombre lo recorren tibias venas
donde un tiempo la vida quemaba? Ninguno
creería que en otros tiempos una mujer acarició
ese cuerpo y lo besó, ese cuerpo tembloroso,
empapado de lágrimas, ahora que el hombre,
en su casa, intenta dormir sin lograrlo y gime.
Cesare Pavese - (Poemas del desamor / 1934 - 1938)
Traducción de Guillermo Fernández
HÜZÜNLÜ ŞARAP (2)
Zor olanı, fark edilmeden oturmak.
Gerisi kendiliğinden geliyor. Üç yudumla
geri dönüyor, tek başına düşünme arzusu.
İyice uzaklaşıyor uzak uğultular,
her şey yitiyor ve bir mucizeye dönüşüyor
doğmuş olmak, bardağa bakmak. İş
(yalnız insan işi düşünmezlik edemez)
düşünebilmek için severek katlandığımız
eski yazgı oluyor yeniden. Sonra gözler,
körmüşçesine sızlayan, havanın ortasına dikiliyor.
Bu adam kalkıp, yatmaya eve gitse,
yolunu yitirmiş bir körü andırır. Birisi
bir köşeden çıkıverip, dövebilir onu.
Birden bir kadın belirip, sokağa uzanabilir,
güzel ve genç, bir başka erkeğin altında, inleyerek,
bir zamanlar bir kadının onunla inlediği gibi.
Ama bu adam görmez. Yatmaya eve gider
ve yaşam sessizliğin uğultusundan başka bir şey değildir.
Bu adamı soysanız, bitkin kollar bitkin bacaklar
bulursunuz, birkaç çirkin, seyrek tüy. Kim derdi ki,
bir zamanlar yaşamın alevlendirdiği
bu adamda ılık damarlar dolaşmaktadır? Kim inanır,
artık o uyumak için eve gelip, uyuyamadığında, inlediğinde,
bir zamanlar şu bedeni bir kadının okşadığına,
titreyen, gözyaşlarıyla ıslanmış o bedeni öptüğüne?
Cesare Pavese - (Sevgisizlik Şiirleri'nden / 1934 - 1938)
Çeviri: Kemal Atakay
 |
| Photo by Alena Goncharova |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder