29 Aralık 2020 Salı

When you are smiling / Mario Benedetti

When you are smiling

When you are smiling
ocurre que tu sonrisa es la sobreviviente
la estela que en ti dejo el futuro
la memoria del horror y la esperanza
la huella de tus pasos en el mar
el sabor de la piel y su tristeza
When you are smiling
the whole world
que también vela por su amargura
smiles whith you.

Mario Benedetti





When You Are Smiling

When you are smiling
it happens that your smile becomes the true survivor
the wake left in your future
the memory of horror and hope
the footprints of your steps in the sea
the taste of skin and of sadness
when you are smiling
the whole world
which also ensures its bitterness
smiles with you.

Mario Benedetti

(Mario Benedetti: On love, lust, longing & life / Translation by Brenda Noland)





When You Are Smiling

When you are smiling
gülümsemen bozulmadan kalıyor yüzünde
geleceğin sende bıraktığı köpükten bir iz
dehşeti ve umudu hatırlayan bellek
denizin üzerinde kalan ayak izlerin
teninin ve tenindeki hüznün tadı oluyor

when you are smiling
senin kederlerinle de ilgilenen
the whole world
smiles with you.

Mario Benedetti

İspanyolcadan çeviren Bülent Kale

(Aşk Kadınlar ve Hayat / Ayrıntı Yayınları / Birinci Basım: İstanbul, Eylül 2015) 

 

Dead Sea view with Olga-Maria Veide
by Alex Vanzetti

 

27 Aralık 2020 Pazar

Come In / Robert Frost

Come In

As I came to the edge of the woods,
Thrush music -- hark!
Now if it was dusk outside,
Inside it was dark.

Too dark in the woods for a bird
By sleight of wing
To better its perch for the night,
Though it still could sing.

The last of the light of the sun
That had died in the west
Still lived for one song more
In a thrush's breast.

Far in the pillared dark
Thrush music went --
Almost like a call to come in
To the dark and lament.

But no, I was out for stars;
I would not come in.
I meant not even if asked;
And I hadn't been.

Robert Frost





"Cuando llegué al borde del bosque
Música de alondra, ¡escuchad!
Ahora afuera estaba sombrío,
Adentro, oscuro.

Demasiado oscuro en el bosque para que un pájaro
Mediante el arte de sus alas
Mejorara dónde posarse esa noche,
Aunque aún pudiera cantar."

Robert Frost ~ (Entra)





"Cuando llegué al extremo del bosque,
¡aho!…, la música del tordo.
Si fuera anochecía,
dentro estaba oscuro.

Demasiado oscuro el bosque para que un pájaro,
por arte de alas,
hallase acomodo mejor para la noche,
aunque aún podía cantar."

Robert Frost ~ (Entra)





"Ormanın kenarına yaklaşırken
Ardışkuşu şarkı söyler - dinle!
Eğer dışarıda alacakaranlık varsa,
İçerisi karanlıktı.

Ormanın içi bir kuş için fazla karanlık
Rüzgarın el çabukluğuyla,
Tüneğini geceye hazırlamak için
Hala şarkı söyleyebilse de."

Robert Frost ~ (İçeri Gel)

 

Photo by Roman Loranc

 

22 Aralık 2020 Salı

Так и со мной / Владимир Маяковский

Так и со мной

(из поэмы «Люблю»)

Флоты — и то стекаются в гавани.
Поезд — и то к вокзалу гонит.
Ну, а меня к тебе и подавней
— я же люблю! —
тянет и клонит.
Скупой спускается пушкинский рыцарь
подвалом своим любоваться и рыться.
Так я
к тебе возвращаюсь, любимая.
Моё это сердце,
любуюсь моим я.
Домой возвращаетесь радостно.
Грязь вы
с себя соскребаете, бреясь и моясь.
Так я
к тебе возвращаюсь, —
разве,
к тебе идя,
не иду домой я?!
Земных принимает земное лоно.
К конечной мы возвращаемся цели.
Так я
к тебе
тянусь неуклонно,
еле расстались,
развиделись еле.

(1922)

Владимир Маяковский





SO IT IS WITH ME
 
Fleets—they too flow into port.
A train—also races to station.
But I am driven and drawn that much more
towards you
—for I love!
Pushkin’s covetous knight descends
to rummage and delight in his cellar.
So I
return to you, beloved.
This is my heart,
and I delight in it.
Coming home is a joy.
People scrape off their dirt,
shaving and washing.
So I
return to you—
for if
I go to you,
am I not going home?
The earth takes back her creatures.
We return to our destination.
So I
am drawn towards you
relentlessly,
as soon as we part
or don’t see each other.

(1922)

Vladimir Mayakovsky





Y así pasa conmigo

Las escuadras,
también acuden a las bahías.
El tren,
también se apresura hacia las estaciones.
Y yo, se comprende
-si yo te amo-
voy hacia ti
pues me atraes,
me enloqueces.
Como se apea "El caballero avaro" de Pushkin,
encantado hurgando su sótano,
así yo,
vuelvo hacia ti, amada,
con mi corazón encantado.
Y a casa vuelvo contento,
como ustedes vuelven
y se quitan la roña, lavándose y afeitándose.
Así vuelvo hacia ti.
¿Acaso,
yendo hacia ti no vuelvo a mi casa?
A los terrenales los recibe la tierra
-siempre volvemos a nuestros deseos.
Así yo,
hacia ti siempre me inclino,
apenas nos separamos,
nos vimos apenas.

(1922)

Vladimir Mayakovsky

Traduccion de Lila Guerrero





A mi tambien

Hasta las flotas regresan a puerto,
y el tren se apresura hacia la estación.
También yo hacia ti
—pues que te amo—
me siento atraído y arrastrado.
El avaro caballero de Pushkin,
baja a admirar y a husmear su bodega.
Así yo
hacia ti vuelvo, amada mía.
Ese corazón es mío,
y lo admiro.
Estáis contentos de volver a casa.
Os rascáis la suciedad,
os afeitáis y laváis.
Así yo
hacia ti vuelvo,
porque
al ir hacia ti
¿no vuelvo hacia mi casa?
Las gentes de este mundo a su seno vuelven.
Nosotros volvemos a nuestra meta final.
Así yo
por ti
siempre me siento atraído,
nada más habernos separado
y dejado de vernos.

(1922)

Vladimir Mayakovsky

Traduccion de Mauro Armino





E COSI' ANCHE A ME

Le flotte: anche loro convergono verso il porto.
Il treno: anche lui corre verso la stazione.
E io verso di te a maggior ragione,
perché io amo,
mi sento proteso e attratto.
L’ultimo cavaliere puskiniano
scende a godersi nel sotterraneo
i suoi beni e a frugare.
Così io a te ritorno, amata.
Mio è questo cuore, e io godo di quanto è mio.
Voi ritornate a casa tutti lieti,
a raschiarvi di dosso la sporcizia,
radendovi e lavandovi.
Così io, tornando a te.
Forse non vado a casa mia io,
quando vengo da te?
Il grembo terrestre attende i terrestri.
Noi volgiamo alla mèta finale.
Così io verso di te tendo inesorabilmente:
anche appena separati,
anche appena abbiamo finito di vederci.

(1922)

Vladimir Majakovskij





BEN DE ÖYLE

Filo bile sonunda limana döner,
tren soluk soluğa koşar gara doğru,
Bense ondan daha hızlı koşmaktayım sana
-çünkü seviyorum-
budur beni çeken, sürükleyip götüren.
Cimri şövalyesi Puşkin'in, iner
bodrumunu karıştırıp seyretmeye.
Ben de, sevgilim
döner dolaşır gelirim sana.
Taparım,
benim için çarpan o yüreğe.
Sevinçlisinizdir evinize dönerken.
Atarsınız tıraş olurken, yıkanırken,
kirini pasını vücudunuzun.
Ben de aynı
sevinçle dönerim sana-
evime dönmüyor muyum
sana doğru
koşarken?
Yeryüzü insanları toprak ananın koynuna dönerler sonunda.
Hepimiz döneriz en son yuvaya.
Ben de öyle,
bir şey var
beni sana çeken
daha ayrılır ayrılmaz,
birbirimizden uzaklaşır uzaklaşmaz.

(1922)

Vladimir Mayakovski

Çeviri: Bertan Onaran 


Lilya Brik & Vladimir Mayakovski


Autumn / Carol L. Riser

Autumn

When the trees their summer splendour
Change to raiment red and gold,
When the summer moon turns mellow,
And the nights are getting cold;
When the squirrels hide their acorns,
And the woodchucks disappear;
Then we know that it is autumn,
Loveliest season of the year.

Carol L. Riser

 

Photo by @lampa

 

14 Ekim 2020 Çarşamba

Autunno / Salvatore Quasimodo

Autunno

Autunno mansueto, io mi posseggo
e piego alle tue acque a bermi il cielo,
fuga soave d'alberi e d'abissi.

Aspra pena del nascere
mi trova a te congiunto;
e in te mi schianto e risano:

povera cosa caduta
che la terra raccoglie.

Salvatore Quasimodo





Autumn

Mild autumn, I master myself
and bend to your waters to drink the sky,
sweet fugue of trees and depths.

Harsh punishment for being born,
I find myself one with you;
and in you I shatter myself and heal:

poor fallen thing
the earth gathers.

Salvatore Quasimodo





Autumn

Balmy autumn, myself I possess
and bow to your waters to drink the sky
silent flight of trees and abysses.

Bitter agony of birth
we are one, you and I;
and into you I collide and am restored:

poor fallen thing
that the earth infolds.

Salvatore Quasimodo

Translation by ©Matilda Colarossi





Otoño

Otoño manso, yo me poseo
y me inclino ante tus aguas para beber el cielo,
suave fuga de árboles y abismos.

Áspera pena del nacer
me encuentra unido a ti;
yen ti me quebranto y repongo:

pobre cosa caída
que la tierra recoge.

Salvatore Quasimodo

Traducción de Antonio Colinas





Sonbahar

Dingin sonbahar, kendime sahibim
ve eğiliyorum sularına gökyüzünü içmek için,
ağaçların ve uçurumların tatlı sızıntısı.

Doğmuşluğun keskin acısı
beni sana kenetlenmiş buluyor;
ve sende çözülüp yeniden canlanıyorum:

zavallı düşmüş şey
kucaklayıverdiği toprağın.

Salvatore Quasimodo

Çeviri: Nevin Özkan

Salvatore Quasimodo, Şiirler, S. 17

 

Autumn leaves, Amsterdam, Oct. 2020, by Rob Van Unnik


 

11 Ekim 2020 Pazar

El futuro / Julio Cortázar

El futuro

Y sé muy bien que no estarás.
No estarás en la calle, en el murmullo que brota de noche
de los postes de alumbrado, ni en el gesto
de elegir el menú, ni en la sonrisa
que alivia los completos de los subtes,
ni en los libros prestados ni en el hasta mañana.
 
No estarás en mis sueños,
en el destino original de mis palabras,
ni en una cifra telefónica estarás
o en el color de un par de guantes o una blusa.
Me enojaré amor mío, sin que sea por ti,
y compraré bombones pero no para ti,
me pararé en la esquina a la que no vendrás,
y diré las palabras que se dicen
y comeré las cosas que se comen
y soñaré las cosas que se sueñan
y sé muy bien que no estarás,
ni aquí adentro, la cárcel donde aún te retengo,
ni allí fuera, este río de calles y de puentes.
No estarás para nada, no serás ni recuerdo,
y cuando piense en ti pensaré un pensamiento
que oscuramente trata de acordarse de ti.

Julio Cortázar





Le futur

Et je sais très bien que tu n’y seras pas.
Tu ne seras pas dans la rue, dans le murmure qui jaillit la nuit
des réverbères, ni dans le geste
de choisir le menu, ni dans le sourire
qui soulage les métros complets,
ni dans les livres prêtés ni dans les mots à demain.

Tu ne seras pas dans mes rêves,
ni dans le destin original de mes mots,
ni dans un chiffre téléphonique
ou la couleur d’une paire de gants ou d’une blouse.
Je me fâcherai, mon amour, non pas à cause de toi,
et j’achèterai des bonbons mais pas pour toi,
je serai debout au coin d’une rue où tu ne viendras pas,
et je dirai les mots qui se disent
et je mangerai les choses qui se mangent
et je rêverai les rêves qui se rêvent
et je sais très bien que tu n’y seras pas,
ni ici dedans, la prison où encore je te retiens,
ni là dehors, ce fleuve de rues et de ponts.
Tu ne seras pas du tout, tu ne seras même pas un souvenir,
et si je pense à toi, je penserai une pensée
qui obscurément essaye de t’évoquer.

Julio Cortázar

Crépuscule d’automne, Éditions Corti – Ibériques, février 2014





The Future

And I know full well you won’t be there.
You won’t be in the street, in the hum that buzzes
from the arc lamps at night, nor in the gesture
of selecting from the menu, nor in the smile
that lightens people packed into the subway,
nor in the borrowed books, nor in the see-you-tomorrow.You won’t be in my dreams,
in my words’ first destination,
nor will you be in a telephone number
or in the color of a pair of gloves or a blouse.
I’ll get angry, love, without it being on account of you,
and I’ll buy chocolates but not for you,
I’ll stop at the corner you’ll never come to,
and I’ll say the words that are said
and I’ll eat the things that are eaten
and I’ll dream the dreams that are dreamed
and I know full well you won’t be there,
nor here inside, in the prison where I still hold you,
nor there outside, in this river of streets and bridges.
You won’t be there at all, you won’t even be a memory,
and when I think of you I’ll be thinking a thought
that’s obscurely trying to recall you.

Julio Cortázar

Translated by Stephen Kessler





Il futuro

E so molto bene che non ci sarai.
Non ci sarai nella strada,
non nel mormorio che sgorga di notte
dai pali che la illuminano,
neppure nel gesto di scegliere il menù,
o nel sorriso che alleggerisce il “tutto completo” delle sotterranee,
nei libri prestati e nell’arrivederci a domani.

Nei miei sogni non ci sarai,
nel destino originale delle parole,
né ci sarai in un numero di telefono
o nel colore di un paio di guanti, di una blusa.
Mi infurierò, amor mio, e non sarà per te,
e non per te comprerò dolci,
all’angolo a cui non svolterai,
e dirò le parole che si dicono
e mangerò le cose che si mangiano
e sognerò i sogni che si sognano
e so molto bene che non ci sarai,
né qui dentro, il carcere dove ancora ti detengo,
né là fuori, in quel fiume di strade e di ponti.
Non ci sarai per niente, non sarai neppure ricordo,
e quando ti penserò, penserò un pensiero
che oscuramente cerca di ricordarsi di te.

Julio Cortazár

"Le ragioni della collera" (Fahrenheit 451, 1995)

Traduzione: Gianni Toti


Venice, November 2018, by Kai Ziehl


1 Ekim 2020 Perşembe

Libro de las preguntas / Pablo Neruda

"Por qué se suicidan las hojas
cuando se sienten amarillas?

(...)

Qué sigue pagando el Otoño
con tanto dinero amarillo?"

Pablo Neruda - (Libro de las preguntas)





"Why do leaves commit suicide
when they feel yellow?

(...)

What does autumn go on paying
for with so much yellow money?"

Pablo Neruda - (The Book of Questions)





"Nedendir intiharı yaprakların
duyar duymaz sarardıkları?

(...)

Neyin hesabını ödüyor sonbahar
onca sarı banknotla?"

Pablo Neruda - (Sorular Kitabı)

Çeviri: Acem Özler - Jörg Spötter - Şahap Eraslan





"Sarardıklarını hissettikleri zaman
neden intihar eder yapraklar?

(...)

Onca sarı parayla
neyin hesabını öder sonbahar?"

Pablo Neruda - (Sorular Kitabı)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy


Ary by Justyna Kopania


26 Eylül 2020 Cumartesi

Fall, leaves, fall / Emily Brontë

Fall, leaves, fall

Fall, leaves, fall; die, flowers, away;
Lengthen night and shorten day;
Every leaf speaks bliss to me,
Fluttering from the autumn tree.
I shall smile when wreaths of snow
Blossom where the rose should grow;
I shall sing when night’s decay
Ushers in a drearier day.

Emily Brontë - (1818-1848)





Caen las hojas, caen las flores muertas
Se alarga la noche y se acorta el día.
Cada hoja me habla de felicidad,
Cimbreando al caer del árbol otoñal.
Sonreiré cuando la nieve cubra el lugar
Donde la rosa debiera estar;
Cantaré cuando la noche decaiga
Y un día sombrío me traiga.

Emily Brontë - (1818-1848)





Cadete foglie, cadete fiori e svanite
notte distenditi, accorciati giorno,
volteggiando dagli alberi d'autunno
ogni foglia parla a me di beatitudine.
Sorriderò quando serti di neve
fioriranno dove cresce la rosa
canterò quando il declino della notte
annuncerà un giorno più buio.

Emily Brontë - (1818-1848)

Da "Stelle, e altre poesie". Cura e traduzione di Piera Mattei. Edizioni Via del Vento, Pistoia.


In The Golden Gloaming. 1881, by John Atkinson Grimshaw


25 Eylül 2020 Cuma

Hambre de ti / ©Jacqueline

Hambre de ti

Hambre de sentirte junto a mí,
de cerrar mis ojos y aspirar tu aroma,
de tocar con mis labios esa piel tuya
que me llama para que me la coma.

Hambre de saborear tu dulce miel,
de perderme por completo entre
tus deseos y mis anhelos, para
así sasear los dos ésta gran sed
de comernos a besos.

Hambre de tus labios, de verme
en tus ojos, de respirar tu aliento,
de escuchar tu respiración en mi
cuello, de sentir tus movimientos
suaves al entrar en mí.

Tengo sed y hambre de saborear
y sentir tu varonil cuerpo sobre mi
delicada piel, que arde de deseo por tí.

©Jacqueline


Unknown photographer


24 Eylül 2020 Perşembe

Le gambe nella donna ... / Alda Merini

Le gambe nella donna sono il perfezionamento della sua volontà.
La gamba erotica abbandonata mollemente sul letto è un adescamento naturale del non riposo.
Appena l’uomo toccherà quell’arto inerte diventerà un abile corridore, si farà in quattro per procurare sangue e tranquillità a quelle forme insostituibili, perfette sia per l’ozio che per la procreazione.
Ma le gambe delle donne hanno molti occhi che l’uomo non vede e molte labbra di cui non si accorge.
Sono occhi e labbra che cercano l’amore sì, ma soprattutto la vita dell’amore.

Alda Merini

 

Michelle Keegan for FHM UK January 2011


 

21 Eylül 2020 Pazartesi

Final / Pablo Neruda

FINAL

Matilde, años o días
dormidos, afiebrados,
aquí o allá,
clavando
rompiendo el espinazo,
sangrando sangre verdadera,
despertando tal vez
o perdido, dormido:
camas clínicas, ventanas extranjeras,
vestidos blancos de las sigilosas,
la torpeza en los pies.

Luego estos viajes
y el mío mar de nuevo:
tu cabeza en la cabecera,

tus manos voladoras
en la luz, en mi luz,
sobre mi tierra.

Fue tan bello vivir
cuando vivías!

El mundo es más azul y más terrestre
de noche, cuando duermo
enorme, adentro de tus breves manos.

Pablo Neruda - (El mar y las campanas)





FINALE

Matilde, years or days
sleeping, feverish,
here or there,
gazing off,
twisting my spine,
bleeding true blood,
perhaps I awaken
or am lost, sleeping:
hospital beds, foreign windows,
white uniforms of the silent walkers,
the clumsiness of feet.

And then, these journeys
and my sea of renewal:
your head on the pillow,
your hands floating
in the light, in my light,
over my earth.

It was beautiful to live
when you lived!

The world is bluer and of the earth
at night, when I sleep
enormous, within your small hands.

Pablo Neruda - (The Sea and the Bells)

Translated by William O'Daly





FINALE

Matilde, anni o giorni
addormentati, febbricitanti,
qua o là
inchiodando,
rompendo la spina dorsale,
sanguinando sangue vero,
risvegliandomi a volte
perduto, addormentato:
letti clinici, finestre straniere,
vestiti bianchi delle silenziose,
il torpore nei piedi.

Poi questi viaggi
e il mio mare di nuovo:
la tua testa al capezzale,

le tue mani volanti
nella luce, nella mia luce,
sopra la mia terra.

Fu così bello vivere
quando vivevi!

il mondo è più azzurro e più terrestre
di notte, quando dormo,
enorme, tra le tue piccole mani.

Pablo Neruda - (Il mare e le campane)





SONLANIŞ

Matilde, yıllar ya da günler
uykuda, ateşte,
burada ya da orada,
enjektörlerle
kırılmış bir omurgada,
kanamak gerçek kanı,
uyanmak belki
ya da göçüp gitmek,
sona ermek yavaşça:
hastane yatakları, yabancı pencereler,
suskun beyaz önlükler,
ayaklardaki hantallık.

Ondan sonra bu yolculuklar
ve benim denizimde yeniden:
başın yastıkta,
uçan ellerin
ışıkta, benim ışığımda,
toprağımın üstünde.

Öyle güzeldi ki yaşamak,
yaşarken sen!

Dünya daha mavi ve topraksı
geceleri, uyuduğumda,
o kadar büyük, senin ince, küçük ellerinde.

[“Deniz ve Çanlar”dan]

Pablo Neruda (1904-1973)

Çeviren: İsmail Haydar Aksoy


Pablo Neruda and Matilde Urrutia in exile on Capri


20 Eylül 2020 Pazar

Cada día Matilde / Pablo Neruda

CADA DIA MATILDE

Hoy a ti: larga eres
como el cuerpo de Chile, y delicada
como una flor de anís,
y en cada rama guardas testimonio
de nuestras indelebles primaveras:
Qué día es hoy? Tu día.
Y mañana es ayer, no ha sucedido,
no se fue ningún día de tus manos:
guardas el sol, la tierra, las violetas
en tu pequeña sombra cuando duermes.
Y así cada mañana
me regalas la vida.

Pablo Neruda - (El mar y las campanas)





EVERY DAY, MATILDE

Today, I dedicate this to you: you are long
like the body of Chile, delicate
like an anise flower,
and in every branch you bear witness
to our indelible springtimes:
What day is today? Your day.
And tomorrow is yesterday, it has not passed,
the day never slipped from your hands:
you guard the sun, the earth, the violets
in your slender shadow when you sleep.
And in this way, every morning
you give me life.

Pablo Neruda - (The Sea and the Bells)

Translated by William O'Daly





OGNI GIORNO MATILDE

Oggi a te: sei lunga
come il corpo del Cile, e delicata
come un fiore d'anice,
e in ogni ramo serbi testimonio
delle nostre indelebili primavere:
Che giorno è oggi? Il tuo giorno.
Domani è ieri, non è successo,
non se n'è andato dalle tue mani alcun giorno:
conservi il sole, la terra, le viole
nella tua piccola ombra, quando dormi.
Così ogni mattina
mi regali la vita.

Pablo Neruda - (Il mare e le campane)


Matilde Urrutia y Pablo Neruda


Leylâ / Ahmet Hamdi Tanpınar

 LEYLA

Bu akşam rüyamda Leylâ'yı gördüm,
Derdini ağlarken yanan bir muma;
İpek saçlarını elimle ördüm,
Ve bir kemend gibi taktım boynuma,
Bu akşam rüyamda Leylâ'yı gördüm.

Leylâ.. Elâ gözlü bir çöl ahûsu,
Saçları bahtından daha siyahtır.
Kurmuş diye sevda yolunda pusu,
Döktüğü göz yaşı, çektiği ahdır.
Leylâ.. Elâ gözlü bir çöl ahûsu.

Bir damla inciydi kirpiklerinde,
Aşkın ıztırapla dolu rüyası
Bir başka güzellik var kederinde
Bir başka âlem ki ruhunun yası,
Sessiz incileşir kirpiklerinde.

Ahmet Hamdi Tanpınar (1901 - 1962)

(Ahmet Hamdi Tanpınar Bütün Şiirleri, S. 114)

 

Photo by Terrence Drysdale


 

19 Eylül 2020 Cumartesi

Spark / Charles Bukowski

Spark

I always resented all the years, the hours, the
minutes I gave them as a working stiff, it
actually hurt my head, my insides, it made me
dizzy and a bit crazy -- I couldn't understand the
murdering of my years
yet my fellow workers gave no signs of
agony, many of them even seemed satisfied, and
seeing them that way drove me almost as crazy as
the dull and senseless work.
 
the workers submitted.
the work pounded them to nothingness, they were
scooped-out and thrown away.
 
I resented each minute, every minute as it was
mutilated
and nothing relieved the monotonous ever-
structure.

I considered suicide.
I drank away my few leisure hours.
 
I worked for decades.
 
I lived with the worst of women, they killed what
the job failed to kill.
 
I knew that I was dying.
something in me said, go ahead, die, sleep, become
them, accept.
 
then something else in me said, no, save the tiniest
bit.
it needn't be much, just a spark.
a spark can set a whole forest on fire.
just a spark.
save it.
 
I think I did.
I'm glad I did.
what a lucky god damned
thing.

Charles Bukowski

(The Last Night of the Earth Poems)





Chispa

siempre me dolieron los años, las horas, los
minutos que les entregué, como un cadáver laborante, me dolían
en la cabeza, en las entrañas, me dejaban
confuso y algo trastornado: no podía entender
aquel desperdicio de años.
mis compañeros de trabajo, en cambio, no daban señales de
sufrimiento, muchos de ellos hasta parecían satisfechos, y
verlos de aquel modo me perturbaba aún más que
el trabajo tedioso y absurdo.

los trabajadores se sometían.
el trabajo los reducía a la nada: los
exprimían y luego los tiraban.

me dolían los minutos, la mutilación
de cada minuto,
y nada aliviaba aquella monotonía.

pensé en el suicidio.
pasaba bebiendo el poco tiempo libre que me quedaba.

trabajé durante decenios.

conviví con mujeres de la peor calaña: acababan con lo poco
con lo que el trabajo no acababa.

me sabía morir.
algo en mi interior me decía: venga, muérete, duerme, sé como
ellos: acepta.

pero luego otra voz interior me decía: no, conserva algo,
por pequeño que sea.
no hace falta que sea mucho: basta una chispa.
una chispa puede prenderle fuego a todo un
bosque
una sola chispa.
consérvala.

creo que lo conseguí.
y me alegro.
joder, qué
suerte

Charles Bukowski





La chispa

Siempre me agraviaron todos los años, las horas,
los minutos que les di como un esclavo del trabajo,
realmente herí­an mi cabeza, mi interior, eso me poní­a
enfermo y un poco loco -yo no podí­a entender el
asesinato de mis años.
Sin embargo, mis compañeros de trabajo no mostraban
signos de agoní­a,
muchos de ellos incluso parecí­an satisfechos, y
verlos así­ me volví­a casi tan loco como
el estúpido trabajo sin sentido.

Los obreros se sometí­an,
el trabajo los masacraba hasta la nulidad,
los vaciaba y los tiraba después.

Me agravió cada minuto, cada minuto era mutilado
y nada me liberaba de la monotoní­a.

Consideré el suicidio.
Me emborraché en mis pocas horas de descanso.

Yo trabajé durante décadas.

Viví­ con mujeres de la peor clase, aquello que el trabajo
fracasaba en liquidar, lo liquidaban ellas.

Sabí­a que me estaba durmiendo
algo en mí­ decí­a, adelante, morite, dormí­, convertite en
uno de ellos, aceptalo.

Entonces otra cosa en mí­ me decí­a, no, salvá aunque sea el
pedacito más pequeño, no necesita ser mucho,
sólo una chispa puede incendiar
un bosque entero,
sólo una chispa,
salvala.

Creo que lo hice,
estoy feliz de haberlo hecho,
que cosa tan bella, afortunada
y puta.

Charles Bukowski





Scintilla

Mi hanno sempre irritato tutti gli anni, le ore i
minuti che gli ho regalato lavorando come un mulo,
mi ha fatto seriamente male alla testa,
mi ha fatto male dentro, mi ha stordito
e mi ha fatto diventare pazzo – non riuscivo ad accettare
questi miei anni assassinati
eppure i miei compagni di lavoro non davano segni di
agonia, anzi molti di loro sembravano addirittura soddisfatti,
e vederli così mi faceva impazzire quasi quanto
quel lavoro monotono e insensato.

I lavoratori sottostavano,
il lavoro li annientava, venivano
raccolti col cucchiaino e buttati via.

Mi irritava ogni minuto, ogni minuto mentre veniva
mutilato
e nulla alleviava la noia.

Ho valutato l’ipotesi del suicidio.
Mi sono bevuto le poche ore di libertà.

Ho lavorato per decenni.

Ho vissuto con la peggiore specie di donne,
e loro hanno ucciso
quello che il lavoro non era riuscito ad uccidere.

Sapevo che stavo morendo.
Qualcosa dentro mi diceva: continua così, muori, spegniti,
diventa come loro, accettalo.
E poi qualcos’altro dentro diceva: no, salva un pezzetto
minuscolo.
Non importa che sia molto, basta solo una scintilla.
Una scintilla può incendiare un’intera
foresta.
Solo una scintilla.
Salvala.

Penso di esserci riuscito.
Sono fiero di esserci riuscito.
Che stramaledetta
fortuna.

Charles Bukowski





Kıvılcım

çalışan bir ceset olarak onlara verdiğim yıllara,
saatlere, dakikalara hep içerlerdim, başımı ağrıtırdı,
içimi ağrıtırdı -yıllarımın
bu şekilde katledilmesini anlayamıyordum
ama mesai arkadaşlarım
hiç şikayet etmiyorlardı, bazıları çok memnun
görünüyorlardı hatta, ve onları öyle görmek yaptığım
iş kadar aptal ve deli kılıyordu beni.

işçiler boyun eğiyorlardı.
iş öyle balyozluyordu ki onları
düşünemiyorlardı, kelepçenip
fırlatılmışlardı.

intiharı düşündüm.
boş saatlerimde bir başıma içtim.

olabilecek en kötü kadın türü ile
birlikte oldum, işin öldüremediğini
onlar öldürdüler.

biliyordum öldüğümü.
içimde bir ses, hadi, öl, uyu, onlar
gibi ol, kabullen
dedi.

sonra içimde bir başka ses, hayır, minicik bir
parça sakla,
dedi.
fazla büyük olması gerekmez, bir kıvılcım.
bir kıvılcım orman
yakar.
bir kıvılcım yeter.
sakla.

sanırım sakladım.
iyi ki saklamışım.
ne şans
ama.

Charles Bukowski

(Kapalı Bir Kapıdır Cehennem; S: 151 / 152)

 

Charles Bukowski


 

17 Eylül 2020 Perşembe

L'infinito / Giacomo Leopardi

 L'infinito (Canti, XII)

Sempre caro mi fu quest'ermo colle,
e questa siepe, che da tanta parte
dell'ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando, interminati
spazi di là da quella, e sovrumani
silenzi, e profondissima quiete
io nel pensier mi fingo, ove per poco
il cor non si spaura. E come il vento
odo stormir tra queste piante, io quello
infinito silenzio a questa voce
vo comparando: e mi sovvien l'eterno,
e le morte stagioni, e la presente
e viva, e il suon di lei. Così tra questa
immensità s'annega il pensier mio:
e il naufragar m'è dolce in questo mare.

28 Maggio 1819

Giacomo Leopardi





The Infinite (Literal English Translation)

Always dear to me was this solitary hill
and this hedge, which, from so many parts
of the far horizon, the sight excludes.
But sitting and gazing, endless
spaces beyond it, and inhuman
silences, and the deepest quiet
I fake myself in my thoughts; where almost
my heart scares. And as the wind
I hear rustling through these trees, I, that
infinite silence, to this voice
keep comparing: and I feel the eternal,
the dead seasons, the present,
and living one, and the sound of her. So in this
immensity drown my own thoughts:
and sinking in this sea is sweet to me.

Giacomo Leopardi





The Infinite (Alternate translation)

This lonely hill was always dear to me,
and this hedgerow, which cuts off the view
of so much of the last horizon.
But sitting here and gazing, I can see
beyond, in my mind’s eye, unending spaces,
and superhuman silences, and depthless calm,
till what I feel
is almost fear. And when I hear
the wind stir in these branches, I begin
comparing that endless stillness with this noise:
and the eternal comes to mind,
and the dead seasons, and the present
living one, and how it sounds.
So my mind sinks in this immensity:
and foundering is sweet in such a sea.

Giacomo Leopardi

Translated by Jonathan Galassi





The Infinite (Sonnet translation)

I’ve always loved this solitary hill,
I’ve always loved this hedge that hides from me
So much of what my earthly eyes can see.
For as I sit and gaze, all calm and still,
I conjure up my thoughts; my mind I fill
With distances that stretch out boundlessly
And silences that somehow cannot be
Heard by my heart, which feels a sudden chill.
It seems these rustling leaves, this silence vast
Blend into one. Eternity draws nigh.
The present sounds and seasons, those long past
Become one sea of endless lives and deaths.
My thought is drowned, and yet it does not die:
It plunges into sweet, refreshing depths.

Giacomo Leopardi

(Translated by Z.G., with the title "Boundless Depths")





El infinito (Canto XII)

Amé siempre esta colina,
y el cerco que me impide ver
más allá del horizonte.
Mirando a lo lejos los espacios ilimitados,
los sobrehumanos silencios y su profunda quietud,
me encuentro con mis pensamientos,
y mi corazón no se asusta.
Escucho los silbidos del viento sobre los campos,
y en medio del infinito silencio tanteo mi voz:
me subyuga lo eterno, las estaciones muertas,
la realidad presente y todos sus sonidos.
Así, a través de esta inmensidad se ahoga mi pensamiento:
y naufrago dulcemente en este mar.

Giacomo Leopardi

Versión de Carlos López S.





El infinito (Canto XII / otra versión)

Siempre querido me fue este yermo cerro
y este cerco que tanta parte
a la mirada excluye del último horizonte.
Mas, sentado y mirando interminables
espacios de allá lejos, sobrehumanos
silencios y su hondísima quietud,
me quedo ensimismado hasta que casi
el corazón no teme. Y como el viento
cuyo tráfago escucho entre las hojas, a este
silencio sin fin esta voz
voy comparando, y pienso en lo eterno
y en las muertas estaciones y en la viva presente,
y sus sonidos. Así a través de esta
inmensidad se anega el pensamiento mío;
y naufragar en este mar me es dulce.

Giacomo Leopardi

Versión de L.S.





Sonsuzluk

Hoşlanırım oldum olası bu ıssız tepeden,
bu çitten, birçok yerinden en uzaktaki
ufkun görüntüsünü yok eden gözümden.
ama durup bakarken ardındaki bitmez
tükenmez boşluklara, insan ötesi sessizlik,
sınırsız huzura; dalıp giderim düş
dünyama; duracak gibi olur kalbim orada.
ne ki, duyar duymaz hışırtı sesini
yaprakların rüzgarda ölçerim o sonsuz
sessizliği bu sese oranla: bir yandan
ölümsüzlük gelir aklıma, bir yandan ölü
mevsimler; yaşanmakta olan güncel ve
ardından yaşananların yankısı. dalarken bu
sonsuzluğa düşüncelerim, keyif alırım bu
denizde, batan gemide olmaktan...

Giacomo Leopardi

 

Casa Leopardi. Recanati, Italy, photo by Ermo colle


16 Eylül 2020 Çarşamba

Kar Yangını / Edip Cansever

KAR YANGINI

Neden bu kadar kar, bu kadar yıl, bu kadar yağış?
Bu kadar uzaklardan nedir bu kadar gelen?
Bir uzun çan kulesi bembeyaz Samatya'da
Bir oğlan bir martıyla upuzun seviştiğinden
Yaslı bir kadın gibi gözleri kendine bakan,
Kendine baktıkça da çocukları olan hüzünden.

Belki bir söz yığını, yıllar var konuşulmamış,
Çıkarlar kar yangını her biri duyduğu yerden,
Yüzleri, saçlarıyla, bir de gözbebekleri,
Asılırlar boşluğa çocuksu seslerinden,
Birtakım dünyalarla önce ve güzel
Kış güneşi, sarmaşık, kim ne anlıyor sanki ölümden?

O yanık ikindiler, sonrasız loş gecelerden,
Üstlerinde bir sürü çocuk gözleri.
Tutuşurlar ne zaman karların ateşinden
Bir ölüm kadar şaştığımız onlar ve kendileri
Yani bu dünyanın en yılgın havarileri
Orada çan kulesi bembeyaz öldüğünden...

Edip Cansever - (1928 - 1986)

Yerçekimli Karanfil, S. 94


Edip Cansever
 

Les trois sœurs / René Char

Les trois sœurs

Mon amour à la robe de phare bleu,
je baise la fièvre de ton visage
où couche la lumière qui jouit en secret.

J’aime et je sanglote. Je suis vivant
et c’est ton cœur cette Étoile du Matin
à la durée victorieuse qui rougit avant
de rompre le combat des Constellations.

Hors de toi, que ma chair devienne la voile
qui répugne au vent.

I

Dans l’urne des temps secondaires
L’enfant à naître était de craie.
La marche fourchue des saisons
Abritait d’herbe l’inconnu.

La connaissance divisible
Pressait d’averses le printemps.
Un aromate de pays
Prolongeait la fleur apparue.

Communication qu’on outrage,
Écorce ou givre déposés;
L’air investit, le sang attise;
L’œil fait mystère du baiser.

Donnant vie à la route ouverte,
Le tourbillon vint aux genoux;
Et cet élan, le lit des larmes
S’en emplit d’un seul battement.

II

La seconde crie et s’évade
De l’abeille ambiante et du tilleul vermeil.
Elle est un jour de vent perpétuel,
Le dé bleu du combat, le guetteur qui sourit
Quand sa lyre profère: «Ce que je veux, sera».

C’est l’heure de se taire,
De devenir la tour
Que l’avenir convoite.

Le chasseur de soi fuit sa maison fragile:
Son gibier le suit n’ayant plus peur.

Leur clarté est si haute, leur santé si nouvelle,
Que ces deux qui s’en vont sans rien signifier
Ne sentent pas les sœurs les ramener à elles
D’un long bâillon de cendre aux forêts blanches.

III

Cet enfant sur ton épaule
Est ta chance et ton fardeau.
Terre en quoi l’orchidée brûle,
Ne le fatiguez pas de vous.

Restez fleur et frontière,
Restez manne et serpent;
Ce que la chimère accumule
Bientôt délaisse le refuge.

Meurent les yeux singuliers
Et la parole qui découvre.
La plaie qui rampe au miroir
Est maîtresse des deux bouges.

Violente l’épaule s’entrouvre;
Muet apparaît le volcan.
Terre sur quoi l’olivier brille,
Tout s’évanouit en passage.

René Char

da “Poèmes et prose choisis”, Éditions Gallimard, Paris, 1957





The Three Sisters

My love with your blue lighthouse dress,
I kiss the fever of your face
where the light sleeps secretly in its pleasure.

I love and am weeping. I am alive
and your heart is this Morning Star
enduring victorious blushing before
breaking off the combat of Constellations.

Apart from you, let my flesh become the sail
Revolting at the wind.

I

In the urn of secondary times
The babe to be born was of chalk.
The forked march of the seasons
Sheltered the unknown with grass.

Knowledge divisible
Pressured spring with showers.
A country aromatic
Prolonged the apparent flower.

Communication offended,
Bark or frost laid down;
The air invests, the blood stirs up;
The eye makes a mystery of the kiss.

Enlivening the open road,
The tornado came kneeling;
From this impulse, the bed of tears
Filled up in a single beat.

II

The second cries out and escapes
Ambient bee and crimson limetree.
She's a day of constant wind,
Blue dice of combat, the watcher smiling
When his lyre plays: "What I want, will be:'

It's the time for silence
Becoming the tower
The future envies.

The self-hunter flees his fragile house:
His prey follows him no longer fearful.

Their brightness is so high, their health so new,
That these two going off meaning nothing
Don't feel the sisters bring them back
With a long ashen gag to the white forests.

III

This child on your shoulder
Is your luck and your burden.
Earth where the orchid burns,
Don't tire him with yourself.

Remain frontier and flower,
Remain snake and manna;
What the chimera accumulates
Soon leaves the refuge behind

May the strange eyes die
And the word discovering.
The wound cringing in the mirror
Is mistress of two dens.

Violent the shoulder opens;
Mute the volcano appears.
Land on which the olive burns,
All vanishes in passing.

René Char

Edited and translated by Mary Ann Caws and Nancy Kline

(Furor and Mystery & Other Writings / English translations ©2010 Mary Ann Caws and Nancy Kline. Black Widow Press edition and arrangement ©2010. The French poems contained in this edition are reprinted by arrangment with Editions Gallimard, Paris. All are ©2010 Editions GALLIMARD, Paris.)





Le tre sorelle

Amor mio dalla veste di faro blu,
bacio la febbre del tuo viso
dove si corica la luce che gode in segreto.

Amo e singhiozzo. Sono vivo
ed è il tuo cuore la Stella del Mattino
che vittoriosa resiste e arrossisce prima
di rompere la battaglia delle Costellazioni.

Fuor di te, la mia carne diventi la vela
che ripugna al vento.

I

Nell’urna dei tempi secondari
Il nascituro era di gesso.
Il passo forcuto delle stagioni
Ricopriva d’erba l’ignoto.

La conoscenza divisibile
Urgeva d’acquazzoni la primavera.
Un aroma d’aperta campagna
Prolungava il fiore apparso.

Oltraggiata comunicazione,
Scorza o gelo deposti;
L’aria investe, il sangue attizza;
L’occhio fa mistero del bacio.

Animando la strada aperta,
Il turbine arrivò ai ginocchi;
E di quell’empito, il letto delle lacrime
Si colmò con un sol palpito.

II

La seconda dà un grido e si libera
Dall’ape ambiente e dal tiglio vermiglio;
Essa è un giorno di vento perpetuo,
Il dado blu della battaglia, la vedetta che sorride
Quando la sua lira dice: «Ciò che voglio, sarà».

È l’ora di tacere,
Di diventar la torre
Bramata dall’avvenire.

Chi va a caccia di se stesso fugge la sua casa fragile:
Lo segue la selvaggina non piú pavida.

Han sí forte splendore, sí nuova salute
Che i due che se ne vanno senza lasciare un cenno
Non senton le sorelle ricondurli a loro
Con un lungo bavaglio di cenere nelle bianche foreste.

III

Il bimbo che porti in spalla
È il tuo bene e il tuo fardello,
Terra in cui l’orchidea brucia,
Non lo stancare di te.

Rimani fiore e frontiera,
Rimani manna e serpente;
Ciò che la chimera accumula
Presto abbandona il rifugio.

Muoiono i singolari occhi
E la parola che scopre.
La piaga che striscia allo specchio
È padrona dei due vani.

Violenta si schiude la spalla;
Muto appare il vulcano.
Terra su cui brilla l’ulivo,
Tutto passa e scompare.

René Char

Traduzione di Giorgio Caproni

da “René Char, Poesie”, a cura di Elisa Donzelli, Einaudi, Torino, 2018

«Tre Parche soffiano sulle dita dell’uomo che hanno desiderato restasse bambino. Invano», da AHPP.

II.
1. La seconda dà un grido (La seconde crie)] La seconda dà un grido [Ca segna a margine con biro blu questa domanda: o “il secondo” (frazione di minuto?). Ch scrive con altra penna blu cerchiando la risposta: la seconde sœur]

III.
10. E la parola che scopre. (Et la parole qui découvre.)] E la parola che svela. → scopre





Las Tres Hermanas

Mi amor con vestido de faro azul,
beso la fiebre de tu rostro
donde se acuesta la luz que goza en secreto.

Amo y sollozo. Estoy vivo
y es tu corazón esta Estrella Matinal
de duración victoriosa que enrojece antes
de domeñar el combate de las Constelaciones.

Fuera de ti, conviértase mi carne en la vela
que repele al viento.

I

En la urna de los tiempos secundarios
iba a nacer el niño de tiza.
La marcha hendida de las estaciones
Abrigaba con hierba al desconocido.

El conocimiento divisible
Acuciaba con chubascos la primavera.
Un aroma de la región
Prolongaba la flor aparecida.

Comunicación ultrajada,
Corteza o escarcha que se deposita;
El aire sitia, la sangre aviva;
El ojo hace del beso misterio.
Dando vida al camino abierto,
El torbellino llegó hasta las rodillas;
Y de este impulso el lecho de las lágrimas
Se llenó con un solo latido.

II

La segunda grita y se evade
De la abeja ambiente y del tilo bermejo.
Ella es un día de viento perpetuo,
El dado azul del combate, el centinela que sonríe
Cuando su lira profiere: "Lo que quiero, será".

Es la hora de callar
De convertirse en la torre
Que codicia el porvenir.

El cazador de sí mismo abandona su morada frágil:
Su presa le sigue, ya sin miedo.

Su salud es tan nueva, su claridad tan alta,
Que esos dos que se marchan sin significar nada
No notan cómo las hermanas van recuperándolos
Con una larga mordaza de ceniza en los blancos bosques.

III

Este niño sobre tu hombro
Es tu carga y tu ocasión.
Tierra donde arde la orquídea,
No lo canses de ti.

Mantente flor y frontera,
Sigue siendo cuna y serpiente;
Lo que la quimera acumula
Abandona pronto el refugio.

Mueren los ojos singulares
Y la palabra que descubre.
La llaga que repta en el espejo
Es ama de los dos tugurios.

Violento el hombro se entreabre;
El volcán aparece mudo,
Tierra sobre la cual brilla el olivo,
Todo se desvanece al pasar.

René Char

Versión de Jorge Riechmann





Üç Kız Kardeş

Mavi fener giysili sevgilim,
öpüyorum ateşini yüzünün
gizlice tat alan ışığın uyuduğu.

Seviyorum. Hıçkırıyorum. Canlıyım
ve senin yüreğindir
kızaran utkun zamanıyla
bu Sabah Yıldızı
durdurmadan önce savaşını takımyıldızlarının.

Yelden sakınan yelkene dönüşsün gövdem
senden uzakta.

I

İkincil zamanların vazosunda
Tebeşirdendi doğacak çocuk.
Çatallı yürüyüşü mevsimlerin
Otla koruyordu bilinmeyeni.

Bölünebilen bilgi
Hızlandırıyordu baharı sağnakla.
Bir hoş kokulusu ülkemizin
sürdürüyordu beliren çiçeği.

Sövdüğümüz haber,
kuşatılmış kabuk ya da kırağı;
Kuşatılmış hava, tutuşmuş kan;
Öpüşten giz yaratır göz.

Açık yola hayat veren,
Kasırga dizlere erişti;
Ve bu atılışla, gözyaşı yatağı
Doldu bir tek vuruşla.

II

Haykırır ve kaçar ikincisi
Dolaşan arıdan, kırmızı ıhlamurdan.
Sürekli bir yel günüdür o,
Savaşın mavi zarı ve gülümseyen bir gözcü

Sazı “İstediğim olacak” diye haykırdığı zaman.
Susma saatidir artık
Kule olma saati
Geleceğin göz diktiği.

Kendinin avcısı kaçar dayanıksız evinden:
Avı da izler onu artık korkusuzca.

Aydınlıkları yüksek, yepyeni sağlıkları,
İkisi de geçip giderler hiç anlamsızca
Kızkardeşler akıl etmez alıkoymayı onları
Bir kül ağız tıkacıyla beyaz ormanlarda.

III

Omuzundaki bu çocuk
Şansındır senin ve yükündür.
Orkidenin üzerinde yandığı toprak,
Usandırmayın onu kendinizden.

Çiçek kalın, sınır kalın,
Kutsal ekmek ve yılan kalın;
Kuruntunun biriktirdiğini
Hemen bırakır sığınak.

Ölsün tekil gözler
Ve bulgulayan sözcük.
Aynada yaltaklanan acı
Sevgilisidir iki kötü evin.

Omuz aralanır sert;
Görünür yanardağ dilsiz.
Zeytinin üzerinde parıldadığı toprak,
Her şey yok olur geçitte.

René Char

Türkçesi: Özdemir İnce


Portrait of René Char in L'Isle-sur-la-Sorgue.
Provence-Alpes-Côte d'Azur, France, 1983, by Marc Trivier

14 Eylül 2020 Pazartesi

Je Suis Comme Je Suis / Jacques Prévert

Je Suis Comme Je Suis

Je suis comme je suis
Je suis faite comme ça
Quand j’ai envie de rire
Oui je ris aux éclats
J’aime celui qui m’aime
Est–ce ma faute à moi
Si ce n’est pas le même
Que j’aime chaque fois
Je suis comme je suis
Je suis faite comme ça
Que voulez–vous de plus
Que voulez–vous de moi

Je suis faite pour plaire
Et n’y puis rien changer
Mes talons sont trop hauts
Ma taille trop cambrée
Mes seins beaucoup trop durs
Et mes yeux trop cernés
Et puis après
Qu’est–ce que ça peut vous faire
Je suis comme je suis
Je plais à qui je plais
Qu’est–ce que ça peut vous faire
Ce qui m’est arrivé
Oui j’ai aimé quelqu’un
Oui quelqu’un m’a aimée
Comme les enfants qui s’aiment
Simplement savent aimer
Aimer aimer...
Pourquoi me questionner
Je suis là pour vous plaire
Et n’y puis rien changer.

Jacques Prévert





I Am What I Am

I am what I am
I’m made that way.

When I want to laugh
yes I erupt with laughter.
I love the one that loves me.
Is it my fault
if it’s not the same one
that I love each time?

I am what I am
I’m made that way.

What more do you want?
What do you want from me,
I’m made for pleasure
and nothing can change that.
My heels are too high,
my figure too curved,
my breasts way too firm,
and my eyes too darkly ringed.
And then afterwards
what can you do about it.

I am what I am
I please who I please.
What can you do about it.

What happened to me
yes I loved someone,
yes someone loved me,
like children love each other
simply knowing how to love
love, love...

Why ask me
I’m here for your pleasure,
and nothing can change that.

Jacques Prévert





I’m Just Like That

I’m just like that
It’s no accident
When I feel like laughing
I laugh like mad
I love whoever loves me
Is it my fault
That that’s not always the same person
I’m just like that
It’s hardly an accident
What more do you want
What do you want from me

I’m here to please
And nothing’s going to change that
What, do these heels make you dizzy
Or is it my body
My tits hard as boards
And my eyes fogged and baggy
None of it seemed to bother you before
And now
What does it matter to you
I’m just like that
I please whoever I want to
What’s it matter to you
What happened to me
Sure, I loved somebody
Sure, somebody loved me
We were like kids so in love
That nothing else mattered
Just love love...
Why all the questions
I’m here to please
And nothing’s going to change that.

Jacques Prévert

Translated by Derek Pollard





Soy como soy

Soy como soy
Estoy hecha así
Cuando tengo ganas de reír
Me río a carcajadas
Amo al que me ama
Acaso es culpa mía
Que no sea siempre el mismo
El que amo en cada ocasión
Soy como soy
Estoy hecha así
Qué más pretendéis
Qué más queréis de mí

Estoy hecha para gustar
Y no hay nada que hacerle
Mis tacones son muy altos
Mi cuerpo muy erguido
Mis pechos muy firmes
Mis ojeras muy profundas
Pero después de todo
Qué puede importaros
Soy como soy
Gusto al que le gusto
Qué puede importaros
Lo que me sucedió
Si amé a alguien
Si alguien me amó
Como los niños que se aman
Simplemente saben amar
Amar amar...
Por qué hacerme preguntas
Estoy donde estoy para gustaros
Y no hay nada que hacerle.

Jacques Prévert





Sono quella che sono

Sono quella che sono
Sono fatta così
Se ho voglia di ridere
Rido come una matta
Amo colui che m'ama
Non è colpa mia
Se non è sempre quello
Per cui faccio follie

Sono quella che sono
Sono fatta così
Che volete ancora
Che volete da me

Son fatta per piacere
Non c'è niente da fare
Troppo alti i miei tacchi
Troppo arcuate le reni
Troppo sodi i miei seni
Troppo truccati gli occhi

E poi
Che ve ne importa a voi
Sono fatta così
Chi mi vuole son qui
Che cosa ve ne importa
Del mio proprio passato
Certo qualcuno ho amato
E qualcuno ha amato me
Come i giovani che s'amano
Sanno semplicemente amare
Amare amare...
Che vale interrogarmi
Sono qui per piacervi
E niente può cambiarmi.

Jacques Prévert





Ben Olduğum Gibiyim

Ben olduğum gibiyim
Böyle yaratılmışım
Gülmek istediğim zaman
Elbette kahkahalarla gülerim
Beni seveni severim
Sanki suç benim mi
Her defasında sevdiğim kişi
Aynı değilse eğer
Ben olduğum gibiyim
Böyle yaratılmışım
Daha ne istiyorsunuz
Ne istiyorsunuz benden

Ben hoşa gitmek için yaratıldım
Ve hiçbir şeyi değiştiremem artık
Topuklarım çok yüksek
Belim aşırı kasılı
Memelerim çok çok diri
Ve gözlerim mor halkalı
Eee n'olmuş yani
Sizi ilgilendirir mi
Ben olduğum gibiyim
Kimin hoşuna gidersem giderim
Sizi ilgilendirir mi
Benim başıma gelenler
Evet, birini sevdim
Evet, birisi de beni sevdi
Biribirini seven çocuklar gibi
Sadelikle sevmesini bilen
Sevmesini, sevmesini...
Niçin sorgulanacakmışım
Sizin hoşunuza gitmek için buradayım
Ve hiçbir şeyi değiştiremem artık.

Jacques Prévert


Anna Karina - Vivre sa vie (1962)

10 Eylül 2020 Perşembe

Diarios / Alejandra Pizarnik

"Qué fácil callar, ser serena y objetiva con los seres que no me interesan verdaderamente, a cuyo amor o amistad no aspiro. Soy entonces calma, cautelosa, perfecta dueña de mí misma. Pero con los poquísimos seres que me interesan... Allí está la cuestión absurda: soy una convulsión, un grito, sangre aullando."

Alejandra Pizarnik - (Diarios)





"How easy to be silent, to be serene and objective with beings that do not really interest me, whose love or friendship I do not aspire to. Then I am calm, cautious, perfect mistress of myself. But with the very few beings that interest me... There is the absurd question: I am a convulsion, a scream, blood howling."

Alejandra Pizarnik - (Diaries)





"Mi è facile essere serena e obbiettiva con gli esseri che non mi interessano veramente, di cui non aspiro all’amicizia, all’amore. Sono calma, cauta, padrona di me. Ma con i pochissimi esseri che mi interessano... c’è l’assurda domanda, la convulsione, il grido, il sangue che ulula."

Alejandra Pizarnik - (Diari)


Alejandra Pizarnik

Se non è noia è amore. / Amelia Rosselli

Se non è noia è amore. L’intero mondo carpiva da me i suoi
sensi cari. Se per la notte che mi porta il tuo oblio
io dimentico di frenarmi, se per le tue evanescenti braccia
io cerco un’altra foresta, un parco, o una avventura: –
se per le strade che conducono al paradiso io perdo la
tua bellezza: se per i canili ed i vescovadi del prato
della grande città io cerco la tua ombra: – se per tutto
questo io cerco ancora e ancora: – non è per la tua fierezza,
non è per la mia povertà: – è per il tuo sorriso obliquo
è per la tua maniera di amare. Entro della grande città
cadevano oblique ancora e ancora le maniere di amare
le delusioni amare.

Amelia Rosselli

(Parigi, 28 marzo 1930 – Roma, 11 febbraio 1996) è stata una poetessa.





Eğer usanç değilse aşktır. Dünya bütünü kurnazca alıyor benden
sevgili duygularını onun. Eğer gece içinse beni senin unutuşuna götüren
unutuyorum alıkoymayı kendimi, eğer senin silik kolların içinse
bir başka orman arıyorum, bir park, bir macera ya da: –
eğer sokaklar içinse cennete kadar uzanan, güzelliğini kaybediyorum:
eğer köpek kulübeleri ve piskoposluklar içinse büyük şehirlerin çimenliklerindeki
senin gölgeni arıyorum:  – eğer tüm bunlar içinse hâlâ arıyor arıyorum: –
senin övüncün için değil, değil benim sefaletim için: – senin yamuk gülüşün
senin sevme biçimin için arıyorum. Büyük şehre giriyorum
dolambaçlar yıkılıyor yıkılıyor hâlâ ve hâlâ sevme biçimleri
sevme düş kırıklıkları.

Amelia Rosselli

(Paris, 28 Mart 1930 - Roma, 11 Şubat 1996) İtalyan şair.

Çeviri: İlker Şaguj


Waiting In Dreams by Stella Im Hultberg

9 Eylül 2020 Çarşamba

El erotismo y mi imaginación, ... / ©Alexandra

El erotismo y mi imaginación, no tienen límites y siempre con ese toque transgresor que te saca de la norma establecida de rancia tradición... transita por esa línea de lo prohibido, evitando la vulgaridad, siendo al mismo tiempo, elegante y de aguda inteligencia... el erotismo es "me atrevo" y me atrevo, a donde el destino nos lleve; desatendiendo la razón y atendiendo a esa chispa que todo lo enciende.

©Alexandra


Barbara Edwards for Playboy June 1984

8 Eylül 2020 Salı

in time's a noble mercy of proportion / E. E. Cummings

in time's a noble mercy of proportion
with generosities beyond believing
(though flesh and blood accuse him of coercion
or mind and soul convict him of deceiving)

whose ways are neither reasoned nor unreasoned,
his wisdom cancels conflict and agreement
—saharas have their centuries;ten thousand
of which are smaller than a rose's moment

there's time for laughing and there's time for crying—
for hoping for despair for peace for longing
—a time for growing and a time for dying:
a night for silence and a day for singing

but more than all(as all your more than eyes
tell me)there is a time for timelessness

E. E. Cummings





hay en el tiempo una noble y benévola proporción
junto con una increíble generosidad
(aunque la carne y la sangre le acusen de coerción
o la mente y el alma le culpen de engaño)

su conducta no es lógica o ilógica
su sabiduría anula la discordia y el acuerdo
-los saharas tienen sus siglos; diez mil
de ellos son más pequeños que el momento de una rosa-

hay un tiempo para reír y un tiempo para llorar
para la esperanza la desesperación la paz y el deseo
un tiempo para crecer y un tiempo para morir
una noche para el silencio y un día para el canto

pero sobre todo (como me dicen
tus más que ojos) hay un tiempo para la eternidad

E. E. Cummings





zaman içredir soylu bir iyiliğin payı
inanılmaz ölçüde yüce gönüllülükle
(ten ve kan elezerlikle suçlasa da onu
ya da akıl ve ruh mahkûm etse de dekçilikle)

yöntemleri ne mantıklıdır ne de mantıksız,
onun bilgeliği bozar zıtlaşmayla anlaşmayı
- çöllerin kendi yüzyılları vardır; onların
on bini daha kısadır bir gülün an'ından

zamanı vardır gülmenin, zamanı vardır ağlamanın -
ummanın ve umutsuzluğun ve barışın ve özlemin
- bir zamanı büyümenin, bir zamanı ölmenin :
bir gecesi sessizliğin, bir gündüzü şarkıların

ama hepsinden çok (gözlerinden de çok şeyinle
dediğin gibi) zamansızlığın da zamanı vardır

E. E. Cummings

Çeviri: Suphi Aytimur


Photo by Isaac Miller

E la tua veste è bianca / Salvatore Quasimodo

E la tua veste è bianca

Piegato hai il capo e mi guardi;
e la tua veste è bianca,
e un seno affiora dalla trina
sciolta sull’omero sinistro.

Mi supera la luce; trema,
e tocca le tue braccia ignude.

Ti rivedo. Parole
avevi chiuse e rapide,
che mettevano cuore
nel peso d’una vita
che sapeva di circo.

Profonda la strada
su cui scendeva il vento
certe notti di marzo,
e ci svegliava ignoti
come la prima volta.

Salvatore Quasimodo

da “Ed è subito sera”, Mondadori, Milano, 1942





Y tu vestidura es blanca

Tienes la cabeza inclinada y me miras,
y tu vestidura es blanca,
y un seno asoma por el encaje
suelto sobre el hombro izquierdo.
Me rebasa la luz; tiembla
y toca tus brazos desnudos.
Vuelvo a verte. Palabras
cerradas y rápidas decías,
que ponían corazón
en el peso de una vida
que sabía de circo.
Profundo el camino
sobre el que descendía el viento
ciertas noches de marzo
y nos despertaba desconocidos
como la primera vez.

Salvatore Quasimodo


Alina Phillips by Mark Velasquez

7 Eylül 2020 Pazartesi

La semplicità / Alda Merini

La semplicità

La semplicità è mettersi nudi davanti agli altri.
E noi abbiamo tanta difficoltà ad essere veri con gli altri.
Abbiamo timore di essere fraintesi, di apparire fragili,
di finire alla mercè di chi ci sta di fronte.
Non ci esponiamo mai.
Perché ci manca la forza di essere uomini,
quella che ci fa accettare i nostri limiti,
che ce li fa comprendere, dandogli senso e trasformandoli in energia, in forza appunto.
Io amo la semplicità che si accompagna con l’umiltà.
Mi piacciono i barboni.
Mi piace la gente che sa ascoltare il vento sulla propria pelle,
sentire gli odori delle cose,
catturarne l’anima.
Quelli che hanno la carne a contatto con la carne del mondo.
Perché lì c’è verità, lì c’è dolcezza, lì c’è sensibilità, lì c’è ancora amore.

Alda Merini





The simplicity

The simplicity is getting naked in front of others.
And we have so much difficulty to be real with others.
We are afraid of being misunderstood, to appear fragile,
ending up at the mercy of those around us in the face.
We will never expose.
Because we lack the strength to be human,
what makes us accept our limits,
that we make them understand, giving it meaning and turning them into energy, by virtue precisely.
I love the simplicity that is accompanied by humility.
I like bums.
I like people who know how to listen to the wind on their skin,
feel the smells of things,
capturing the soul.
Those that have the flesh in contact with the flesh of the world.
Because there is truth, there is sweetness, there is sensitivity, there is still love.

Alda Merini





La simplicidad

La simplicidad es ponerse  desnudos delante de los demás.
Y no tener la dificultad de ser auténticos con los otros.
Tenemos temor de ser malentendidos, de parecer frágiles,
de terminar a merced de quien está frente a nosotros.
No nos desnudamos nunca.
Porque nos falta la fuerza de ser hombres, 
aquella que nos hace aceptar nuestros límites,
que nos hace comprender, dándole sentido y transformándolo  en energía, en fuerza.
Yo amo la simplicidad que se acompaña con la humildad.
Me gustan los barbados.
Me gusta la gente que sabe escuchar el viento sobre su propia piel,
sentir el olor de las cosas,
capturar el alma.
Aquellos que tienen la carne en contacto con la carne del mundo.
Porque ahí está la verdad, ahí está la dulzura, ahí está la sensibilidad, ahí hay aún amor.

Alda Merini


Unknown photographer

Di notte, ... / Alda Merini

Di notte,
mentre dormo
o tento di dormire,
con le mie mani calde
io tocco le lenzuola
e vorrei una presenza
che mi colmasse il cuore.
Invece è solo buio
e ho paura del giorno,
e invece è solo sera
e tremo del mattino.
Ma di notte ti vedo
genuflesso al mio lato
e hai l'incandescenza
della stella cometa.

Alda Merini





Geceleyin
uyurken
ya da yeltenirken uyumaya
sıcacık ellerimle
çarşaflara dokunuyorum
isterdim bir varlık olsun
kaplayacak yüreği
sırf karanlık oysaki
ve korkuyorum gündüzden
oysa yalnızca gece
sabahlardan korkuyorum
ne var ki geceleyin seni
bir kuyruklu yıldızın akkoruna sahip
yanıma diz çökmüş görüyorum

Alda Merini

Çeviri: İlker Şaguj


Volere by Escha van den Bogerd

6 Eylül 2020 Pazar

in the rain ... / E. E. Cummings

in the rain-
darkness,        the sunset
being sheathed i sit and
think of you

the holy
city which is your face
your little cheeks the streets
of smiles

your eyes half-
thrush
half-angel and your drowsy
lips where float flowers of kiss

and
there is the sweet shy pirouette
your hair
and then

your dancesong
soul.        rarely-beloved
a single star is
uttered,and i

think
          of you

E. E. Cummings





En lo oscuro...

en lo oscuro
de la lluvia, mientras el atardecer
entra en su estuche me siento
a pensar en ti

la ciudad
sagrada que es tu rostro
tus mejillas pequeñas las calles
de las sonrisas

tus ojos
a medias ave
a medias ángel y tus soñolientos
labios donde flotan las flores del beso

y
hay esa dulce y tímida pirueta
tu pelo
y también

tu alma
de canción y danza. una estrella
única raramente amada
se pronuncia, y yo

pienso
en ti

E. E. Cummings

Versión de David Lagmanovich

Para la revista "La pecera" Nro. 7, 2004





yağmurda -
karanlık, günbatımı
kapandığından, ben oturur ve
seni düşünürüm

kutsal kent
yüzündür senin
küçük yanakların caddeleridir
gülüşler'in

gözlerin yarı -
ardıçkuşu
yarı - melek ve senin uykulu
dudaklarında öpüş çiçekleri yüzer

ve
tatlı ürkek bir fırdönüş var
senin saçların
ve sonra

dans - şarkısı ruhun
senin, candan sevilen
yalnız bir yıldızdır
dildeki, ve benim

düşündüğüm
                     sensin

E. E. Cummings

Çeviri: Suphi Aytimur


Photo by Chiara Marinucci

3 Eylül 2020 Perşembe

Rayuela / Julio Cortázar

"Lo que mucha gente llama amar consiste en elegir una mujer y casarse con ella. La eligen, te lo juro, los he visto. Como si se pudiera elegir en el amor, como si no fuera un rayo que te parte los huesos y te deja estaqueado en la mitad del patio. Vos dirás que la eligen porque-la-aman, yo creo que es al vesre. A Beatriz no se la elige, a Julieta no se la elige. Vos no elegís la lluvia que te va a calar hasta los huesos cuando salís de un concierto."

Julio Cortázar - (Rayuela)





"What most people call loving consists of picking out a woman and marrying her. They pick her out, I swear, I’ve seen them. As if you could pick in love, as if it were not a lightning bolt that splits your bones and leaves you staked out in the middle of the courtyard. They probably say that they pick her out because-they-love-her, I think it’s just the siteoppo. Beatrice wasn’t picked out, Juliet wasn’t picked out. You don’t pick out the rain that soaks you to a skin when you come out of a concert."

Julio Cortázar - (Hopscotch)





"Ce que beaucoup de gens appellent aimer consiste à choisir une femme et à l’épouser. Ils la choisissent, je te jure, je l’ai vu. Comme si l’on pouvait choisir dans l’amour, comme si ce n’était pas un éclair qui te fend en deux et te laisse pétrifié sur place. Tu diras qu’ils la choisissent parce qu’ils l’aiment, moi je crois que c’est versa vice. On ne choisit pas Béatrice, on ne choisit pas Juliette. Tu ne choisis pas la pluie qui te trempera jusqu’aux os à la sortie d’un concert."

Julio Cortázar - (Marelle)





"Quel che molta gente definisce amare consiste nello scegliere una donna e sposarla. La scelgono, te lo giuro, li ho visti. Come se si potesse scegliere in amore, come se non fosse un fulmine che ti spezza le ossa e ti lascia lungo disteso in mezzo al cortile. Tu dirai che la scelgono perché la amano, io invece credo che avvenga tutto all’aicsevor. Beatrice non la si sceglie, Giulietta non la si sceglie. Tu non scegli la pioggia che t’inzupperà le ossa all’uscita di un concerto."

Julio Cortázar - (Il gioco del mondo "Rayuela")





"Çoğu kişinin sevmek deyince aklına gelen şudur: bir kadını seçecek ve onunla evleneceksin. Yemin ederim seçiyorlar kadını, gördüm. Sanki aşkta seçim olurmuş gibi, sanki aşk insanı çarpıp ikiye bölen ve oracıkta kanını dondurup taşa kesen bir şimşek değilmiş gibi. Sen, şimdi, seçiyorlar, çünkü onu seviyorlar da ondan, diyeceksin, ben tam tersine inanıyorum. Béatrice'i, Juliette'i seçmiyorsun. Bir konser çıkışı iliklerine dek seni ıslatan yağmuru sen seçmiyorsun."

Julio Cortázar - (Seksek)


"French Kiss – A Love Letter to Paris" series. by Peter Turnley

1 Eylül 2020 Salı

Atlar / Fazıl Hüsnü Dağlarca

ATLAR

Atlar insanları sever
At gibi sevdim seni
Atlar uzakları sever
Upuzundum
Atlar çoğulu sever
Çoğalmıştır uluslar uluslarla hep
Atlar
Bağışlar duyuyor musun geçtiği atları

Fazıl Hüsnü Dağlarca


November girl and horse. 1967, by Sam Haskins

Nothing / Fernando Pessoa

Nothing

The angels were looking for her,
found her at my side,
there where her wings had guided.
The angels came to take her away.
She had left their home, their day clearer,
and had come to live with me.

She loved me, because love
just loves imperfect things.
The angels came from the top,
and took her away from me.
If they took her away forever,
between the bright wings.

It is true that it was their sister,
and so close to God as they did.
But he loved me,
because my heart did not have a sister.
If they took her away,
and that’s all that happened.

Fernando Pessoa





Nada

Vinieron los ángeles a buscarla.
La encontraron a mi lado,
Donde sus alas la dejaron.
Vinieron los ángeles a buscarla,
Porque había abandonado la solariega casa de Dios,
Y llegó volando hasta mi lado.

Me amó porque el amor
Ama lo imperfecto.
Los ángeles bajaron
Y de mi lado se la llevaron,
Con luminosas alas volaron.

Es verdad que ella era ángel.
Y tan cerca de Dios se hallaba.
Pero a mí me amó
Como si fuera mi hermana.
Los ángeles se la llevaron,
Y ahora ya no hay nada.

Fernando Pessoa





Nulla

Gli angeli vennero a cercarla
la trovarono al mio fianco,
lì dove le sue ali l'avevano guidata.
Gli angeli vennero per portarla via.
Aveva lasciato la loro casa,
il loro giorno più chiaro
ed era venuta ad abitare presso di me.
Mi amava perché l'amore
ama solo le cose imperfette.
Gli angeli vennero dall'alto
e la portarono via da me.
Se la portarono via per sempre
tra le ali luminose.
È vero che era la loro sorella
e così vicina a Dio come loro.
Ma mi amava perché
il mio cuore non aveva una sorella.
Se la portarono via,
ed è tutto quel che accadde.

Fernando Pessoa


Photo by Noell Oszvald