Mar / Federico García Lorca

MAR

Abril de 1919

El mar es
el Lucifer del azul.
El cielo caído
por querer ser la luz.

¡Pobre mar condenado
a eterno movimiento,
habiendo antes estado
quieto en el firmamento!

Pero de tu amargura
te redimió el amor.
Pariste a Venus pura,
y quedose tu hondura
virgen y sin dolor.

Tus tristezas son bellas,
mar de espasmos gloriosos.
Mas hoy en vez de estrellas
tienes pulpos verdosos.

Aguanta tu sufrir,
formidable Satán.
Cristo anduvo por ti,
mas también lo hizo Pan.

La estrella Venus es
la armonía del mundo.
¡Calle el Eclesiastés!
Venus es lo profundo
del alma...

...Y el hombre miserable
es un ángel caído.
La tierra es el probable
Paraíso Perdido.

Federico García Lorca - (Libro de Poemas, 1921)





SEA

April 1919

The sea is
the Lucifer of the blue.
The sky fallen
because it wanted to be the light.

Poor sea, condemned
to eternal movement,
though formerly you were
stationary in the firmament!

But from your bitterness
you were redeemed by love.
You gave birth to pure Venus,
and your depths remained
virginal, not feeling pain.

Your sad moods are beautiful,
sea of glorious spasms.
But today in place of stars
you have greenish octopuses.

Endure your suffering,
formidable Satan.
Christ walked on you,
but so did Pan.

The star Venus is
the harmony of the world.
Let Ecclesiastes be silent!
Venus is the depths
of the soul ...

... And wretched man
is a fallen angel.
The earth is probably
our lost paradise.

Federico García Lorca

Translated by Stanley Appelbaum





SEA

April 1919

The sea is
the Lucifer of blue.
The sky fallen
for wanting to be the light.

Poor sea! condemned
to eternal movement
having been before
a stillness in the firmament.

But from your bitterness
love redeemed you.
You brought forth Venus
without blemish
your depth diminished
without travail, virgin.

Your glooms are beautiful, sea,
your glorious spasms.
Besides, today, in place of stars
you have cuttlefish, viridescent.

Formidable Satan
suffers when you suffer.
Christ walked upon you, but
then, so did Pan.

The star Venus is
the world's harmony.
Calle el Eclesiastes!
Venus is the soul-depth of
the soul...

...And man, miserable, a
fallen angel.
And earth is the probable
paradise that was lost.

Federico García Lorca

Translated by Paul Blackburn





 MER

Avril 1919

La mer est
Le Lucifer de l’azur.
Le ciel tombé
Pour avoir voulu être lumière.

Pauvre mer condamnée
A l’éternel mouvement,
Après avoir connu
La paix du firmament !

Mais de ton amertume
Te délivra l’amour.
Tu fis naître Vénus,
Gardant tes profondeurs
Vierges et sans douleur.

Tes tristesses sont belles,
Mer aux glorieux spasmes.
Mais en place d’étoiles
Tu as des poulpes verts.

Supporte ton tourment,
Formidable Satan.
Christ marcha sur tes flots
Mais Pan le fit aussi.

L’étoile Vénus est
L’harmonie du monde.
Silence, l’Ecclésiaste !
Vénus est le profond
De l’âme...

...Et l’homme misérable
Est un ange déchu.
Et la terre, sans doute,
Le paradis perdu.

Federico García Lorca, Mer, dans le Livre de poèmes, 1919.





MARE

Aprile 1919

Il mare
è il Lucifero dell’azzurro.
Il cielo caduto
per voler essere la luce.

Povero mare condannato
a eterno movimento,
dopo aver conosciuto
la calma del firmamento!

Ma nella tua amarezza
ti redense l’amore.
Partoristi Venere pura
e la tua profondità
restò vergine, senza dolore.

Le tue tristezze sono belle,
mare di spasimi gloriosi.
Ma oggi invece di stelle
hai verdi polipi.

Sopporta il tuo dolore,
formidabile Satana.
Cristo ha camminato sulle tue onde,
ed anche Pan.

La stella Venere è
l’armonia del mondo.
Taccia l’Ecclesiaste!

Venere è il profondo
dell’anima...

...E l’uomo miserabile
è un angelo caduto.
La terra è il probabile
Paradiso perduto.

Federico García Lorca

da: Libro de poemas (1921) in “Tutte le poesie”; Garzanti, traduzione di Carlo Bo.





DENİZ

Nisan 1919

Deniz
İblis’idir mavinin
Düşmüş gök
hep ışık olmak için.

O sonsuz çalkantıya
mahkûm zavallı deniz
dirliği tanıdıktan
sonra gökkubbedeki!

Ama aşk kurtaracak
acılığından seni.
Venüs’ü doğurdun sen,
el değmemiş, ağrısız
tutup derinliğini.

Sende hüznün güzeli,
görkemli kasılmalar.
Sende yıldız yerine
yeşil ahtapotlar var.

Katlan acılarına
ey korku veren Şeytan.
Sende yürüdü İsa
ve sende yürüdü Pan.

Venüs yıldızı eşsiz
uyumudur dünyanın.
Kilise adamı, sus!
Venüs derinliğidir
canın...

...ve şu zavallı insan
düşmüş bir melek elbet.
Ve belki de yeryüzü
yitirdiğimiz cennet.

Federico García Lorca

Çeviri: Sait Maden

Antarctica by Pete McBride

A una muchacha desnuda / Vicente Aleixandre

A UNA MUCHACHA DESNUDA

Cuán delicada muchacha,
tú que me miras con tus ojos oscuros.
Desde el borde de ese río, con las ondas por medio,
veo tu dibujo preciso sobre un verde armonioso.
No es el desnudo como llama que agostara la hierba,
o como brasa súbita que cenizas presagia,
sino que quieta, derramada, fresquísima,
eres tú primavera matinal que en un soplo llegaste.

Imagen fresca de la primavera que blandamente se posa.
Un lecho de césped virgen recogido ha tu cuerpo,
cuyos bordes descansan como un río aplacado.
Tendida estás, preciosa, y tu desnudo canta
suavemente oreado por las brisas de un valle.
Ah, musical muchacha que graciosamente ofrecida
te rehúsas, allá en la orilla remota.
Median las ondas raudas que de ti me separan,
eterno deseo dulce, cuerpo, nudo de dicha,
que en la hierba reposas como un astro celeste.

Vicente Aleixandre - Sombra del Paraíso (1939-1943) 1944 V





TO A NAKED GIRL

What a fragile figure of a girl,
you who look at me with great dark eyes.
From upon that river's bank, kept by waves apart,
I see your shape precisely sketched against a harmony of green.
It is not a flamelike nude who sets the grass ablaze
or like a sudden ember foreboding future ash,
—but you, still, overflowing, fresh,
a dawning spring who arrived upon a gust of wind.

Fresh image of the springtime that gently now alights.
A bed of virgin lawn has gathered up your body,
whose contours like a placid river take their rest.
You lie there, lovely beauty, and your nude figure sings
gently cooled by breezes from a valley.
Ah, girl of many melodies, graciously you offered
then withdrew yourself, there on the distant shore.
Between us rushing waves keep me from your side,
eternal sweet desire, embodiment of happiness,
that like a celestial body reposes on the grass.

Vicente Aleixandre - (Shadow of Paradise, 1944)

Translated by Hugh A. Harter





ÇIPLAK BİR KIZA

Nasıl da tatlı tatlı bakıyor bana-
sen siyah gözlü kız!
Köpürüp akan ırmağın kıyısından
açıkça seçiyorum yeşillerle uyumlu
      çizgilerini.
Otları dağlayan alevler gibi bir çıplaklık
      değil bu,
ne de küllerin habercisi bir köz sıçrayıp
      parçalanan,
daha çok, oraya sessizce yerleştirilmiş,
      sabahın
en körpe çuhaçiçeğisin sen, bir solukta
      yetkinleşen.
Esintiyle sallanan çuhaçiçeğinin serin imgesi.
Gizli, el değmemiş çimenden bir döşeği var
      gövdenin
kenarları dingin akan bir ırmak gibi.

Uzanmış yatıyorsun ve koyaklarda esen
      yellerin
bestelediği bir türküyü söylüyor sevimli
      çıplaklığın.
Ey ezgilerin kızı, nice incelikle
      sunulan
Ve orada, o uzak kıyıda kabul edilmeyen
      armağan.
Azgın dalgalar giriyor araya, ayırıyor
      seni benden,
tükenmek bilmeyen tatlı isteğim, mutluluğun bağı,
göksel bir yıldız gibi otlarda serili
      yatan gövde.

Vicente Aleixandre - (Cennetin Gölgesi, 1944)

Çeviri: Cevat Çapan

A Place in the Sun (Book), 1996, by David Hamilton

There is a pleasure in the pathless woods... / Lord Byron

"There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep Sea, and music in its roar:
I love not Man the less, but Nature more,"

Lord Byron - (Childe Harold's Pilgrimage)





"Hay placer en los bosques inexplorados,
hay éxtasis en la orilla solitaria,
hay sociedad donde nadie se entromete,
por el mar profundo y la música en su rugir;
el hombre no es lo que menos amo,
pero amo más a la naturaleza."

Lord Byron

"Vi è un incanto nei boschi senza sentiero.

Vi è un’estasi sulla spiaggia solitaria.

Vi è un asilo dove nessun importuno penetra

in riva alle acque del mare profondo,

e vi è un’armonia nel frangersi delle onde.

Non amo meno gli uomini, ma più la natura."

Lord Byron

"Il y a plaisir dans les bois sans chemin d’accès, 

il y a enlèvement dans le rivage solitaire, 

il y a une société dans laquelle aucun ne peut entrer, 

sans permission, par la mer profonde, 

et la musique dans son rugissement ; 

Je n'aime pas moins l’homme, mais la Nature autant."

Lord Byron

"Ücra ormanlarda bir haz vardır;
Issız kıyılarda mest olurum;
Kimsenin rahatsız etmediği
Bir çevre vardır, derin denizlerde
Ve uğultusunda bir şarkı vardır:
İnsanı daha az sevmem ama
Doğayı ondan çok severim."

Lord Byron

Photo by Cristina Mittermeier

I love you more than nature ... / Yevgeny Yevtushenko

"Я люблю тебя больше природы,
Ибо ты как природа сама,
Я люблю тебя больше свободы,
Без тебя и свобода тюрьма!
 
Я люблю тебя неосторожно,
Словно пропасть, а не колею!
Я люблю тебя больше, чем можно!
Больше, чем невозможно люблю!"

(1995)

Евгения Евтушенко





"I love you more than nature,
because you are nature itself.
I love you more than freedom,
because without you freedom is prison.

I love you incautiously,
like an abyss – not a groove.
I love you more than possible,
and more than impossible too."

Yevgeny Yevtushenko

Translated by Gay Hoaglund





"Te amo más que a la naturaleza,
porque tú eres la naturaleza misma.
Te amo más que a la libertad,
porque sin ti la libertad es una cárcel.

Te amo con imprudencia
como un abismo y no como un pequeño barranco.
Te amo más que todo lo posible,
y también más que lo imposible."

Yevgeni Yevtushenko





"Doğadan çok seviyorum seni
Çünkü doğa sensin
Özgürlükten çok seviyorum seni
Çünkü sensiz özgürlük esarettir

Umarsızca seviyorum seni
Bir uçurum gibisin ama ben korkmuyorum
Olabileceğinden fazla seviyorum seni
Olamayacağından fazla seviyorum seni"

Yevgeni Yevtuşenko

Çeviri: Ulaş Gökçe

A Place in the Sun (Book), 1996, by David Hamilton

Por el cielo me acerco al rayo rojo de tu cabellera ... / Pablo Neruda

5.

Por el cielo me acerco
al rayo rojo de tu cabellera.
De tierra y trigo soy y al acercarme
tu fuego se prepara
dentro de mí y enciende
las piedras y la harina.
Por eso crece y sube
mi corazón haciéndose
pan para que tu boca lo devore,
y mi sangre es el vino que te aguarda.
Tú y yo somos la tierra con sus frutos.
Pan, fuego, sangre y vino
es el terrestre amor que nos abrasa.

Pablo Neruda

(Tus pies toco en la sombra y otros poemas inéditos)





5.

Crossing the sky I near
the red ray of your hair.
Of earth and wheat I am and as I close-in
your fire kindles itself
inside me and the rocks
and flour ignite.
That's why my heart
expands and rises
into bread for your mouth to devour,
and my blood is wine poured for you.
You and I are the land with its fruit.
Bread, fire, blood and wine
make up the earthly love that sears us.

Pablo Neruda

Translated by Forrest Gander - (Then Come Back: The Lost Neruda Poems, 2016)





5.

Dal cielo mi avvicino
al raggio rosso dei tuoi capelli
Sono di terra e grano e al mio avvicinarmi
il tuo fuoco si annida
dentro di me e accende
le pietre e la farina.
Per questo il mio cuore
cresce e sale trasformandosi
in pane affinché la tua bocca lo divori,
e il mio sangue diventa il vino che ti aspetta.
Tu ed io siamo la terra con i suoi frutti.
Pane, fuoco, sangue e vino
è l’amore terrestre che ci brucia.

Pablo Neruda

Traduzione a cura di Daniela Raimondi

(Da "Tus Pies toco en la sombra y otros poemas inéditos", di Pablo Neruda)





5.

Par les airs je m'approche
du rayon rouge de ta chevelure.
De terre et de blé je suis fait et en m'approchant
ton feu se prépare
en moi et allume
les pierres et la farine.
C'est pour cela que mon cœur
grandit, gonfle et devient
pain pour que ta bouche le dévore,
et mon sang est le vin qui t'attend.
Nous sommes toi et moi la terre et ses fruits.
Pain, feu, sang et vin
c'est le terrestre amour qui nous embrase.

Pablo Neruda
 
Trad: Colette

(Le poème qui suit est extrait du tout dernier recueil de poèmes (2015) de Pablo Neruda intitulé “ Tes pieds je touche dans l'ombre et autres poèmes inédits”.)





5.

Gökyüzünden yaklaştım
saçlarının kızıl parıltısına.
Toprak ve buğday ya benim yapım,
az daha yaklaşmaya göreyim
ateşin tutuşturur da kendini içimde
yakar kayaları ve unu.
Bu yüzden çıkacak gibi olur yerinden
ekmek olur kalbim
onu yutacak ağzına,
senin için saklanmış şaraptır benim kanım.
Sen ve ben toprağız meyveleriyle.
Ekmek, ateş, kan ve şarap
Dünyevi bir aştır bizi saran.

Pablo Neruda

Çeviri: Adnan Özer

(Ayaklarına Dokunurum Gölgede - Yeni Bulunmuş Şiirler, Can Sanat Yayınları A.Ş. 1. basım: Ocak 2017, İstanbul)

Photo by David Dubnitskiy

Poema 3 / Pablo Neruda

POEMA 3

Ah vastedad de pinos, rumor de olas quebrándose,
lento juego de luces, campana solitaria,
crepúsculo cayendo en tus ojos, muñeca,
caracola terrestre, en ti la tierra canta!

En ti los ríos cantan y mi alma en ellos huye
como tú lo desees y hacia donde tú quieras.
Márcame mi camino en tu arco de esperanza
y soltaré en delirio mi bandada de flechas.

En torno a mí estoy viendo tu cintura de niebla
y tu silencio acosa mis horas perseguidas,
y eres tú con tus brazos de piedra transparente
donde mis besos anclan y mi húmeda ansia anida.

Ah tu voz misteriosa que el amor tiñe y dobla
en el atardecer resonante y muriendo!
Así en horas profundas sobre los campos he visto
doblarse las espigas en la boca del viento.

Pablo Neruda

Veinte poemas de amor y una canción desesperada, (1924)





POEM 3

Ah vastness of pines, murmur of waves breaking,
slow play of lights, solitary bell,
twilight falling in your eyes, toy doll,
earth-shell, in whom the earth sings!

In you the rivers sing and my soul flees in them
as you desire, and you send it where you will.
Aim my road on your bow of hope
and in a frenzy, I will flee my flock of arrows.

On all sides, I see your waist of fog,
and your silence hunts down my afflicted hours;
my kisses anchor, and my moist desire nests
in your arms of transparent stone.

Ah your mysterious voice that love tolls and darkens
in the resonant and dying evening!
Thus in the deep hours I have seen, over the fields,
the ears of wheat tolling in the mouth of the wind.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)

Translated by W. S. Merwin





POEM 3

Ah vastness of pines, murmur of waves breaking,
slow play of lights, solitary bell,
twilight falling in your eyes, baby doll,
snail of the earth, in you the earth sings!

In you the rivers sing, and my soul in them flees
as you desire it, and you send it where you will.
Mark for me my road on your brows of hope
and I in my delirium will release the flock of arrows.

Around me I see your waist of fog
and your silence accosts my troubled hours,
and you are with your transparent arms of stones
where my kisses anchor and my damp desire nests.

Ah your mysterious voice that love colors and tolls
in the resonant and dying evening!
Thus in deep hours over the fields I have seen
the ears of wheat tolling in the mouth of the wind.

Pablo Neruda

Twenty Love Poems and a Song of Despair, (1924)





POEME 3

Immensité des pins, rumeur brisée des vagues,
contre le crépuscule et ses vieilles hélices
crépuscule tombant sur tes yeux de poupée,
coquillage terrestre, en toi la terre chante!

En toi chantent les fleuves et sur eux fuit mon âme
comme tu le désires et vers où tu le veux.
Trace-moi le chemin sur ton arc d'espérance
que je lâche en délire une volée de flèches.

Je vois autour de moi ta ceinture de brume,
mes heures poursuivies traquées par ton silence,
c'est en toi, en tes bras de pierre transparente
que mes baisers se sont ancrés, au nid de mon désir humide.

Ah! ta voix de mystère que teinte et plie l'amour
au soir retentissant et qui tombe en mourant!
Ainsi à l'heure sombre ai-je vu dans les champs
se plier les épis sous la bouche du vent.

Pablo Neruda

Vingt poèmes d'amour et une chanson désespérée, (1924)





POESIA 3

Ah vastità di pini, rumore d'onde che si frangono,
lento gioco di luci, campana solitaria,
crepuscolo che cade nei tuoi occhi, bambola
chiocciola terrestre, in te la terra canta!

In te i fiumi cantano e in essi l'anima mia fugge
come tu desideri e verso dove tu vorrai.
Segnami la mia strada nel tuo arco di speranze
e lancerò in delirio il mio stormo di frecce.

Intorno a me sto osservando la tua cintura di nebbia
e il tuo silenzio incalza le mie ore inseguite,
e sei tu ton le tue braccia di pietra trasparente
dove i miei baci si ancorano e la mia umida ansia s'annida.

Ah la tua voce misteriosa che l'amore tinge e piega
nel crepuscolo risonante e morente!
Così in ore profonde sopra i campi ho visto 
piegarsi le spighe sulla bocca del vento.

Pablo Neruda

Venti poesie d'amore e una canzone disperata, (1924)





ŞİİR 3

Çamların sonsuzluğu, çatlayan dalga sesi,
ışıkların usuldan oyunu ve ıssız çan,
gözlerine alacakaranlık inmiş, yavrum,
dünya sedefi, sende yeryüzüdür şakıyan.

Sende ırmaklar şakır ve ruhum onlarla hep
istediğince kaçar istediğin yere.
Yolumu belirtsen de umut yayında senin
oklarımı art arda salsam delicesine.

Çevremde görürüm o sislerden kemerini,
kaçan saatlerimi kıstırır sessizliğin,
öpüşlerim demirler saydam, taş kollarında,
yuvadır onlar benim ıslak isteğim için.

Aşkı boyayıp katladığı gizemli sesin
o çınlayan ve sönüp gidiveren akşamla!
Karanlık saatlerde öyle katlanır, gördüm,
rüzgârın ağzındaki başaklar tarlalarda.

Pablo Neruda

Çeviri: Sait Maden

"Yirmi Aşk Şiiri ve Umutsuz Bir Şarkı"dan. (1924)

Photo by Igor Amelkovich

Denizin Beklediği / Afşar Timuçin

DENİZİN BEKLEDİĞİ

Seni sevmek, mor denizlerdi biraz,
Ne kadar gidilse, bir o kadar bitmeyen,
Umutlar ve yıkılmalar ardında direnilen,
Seni sevmek, mevsimler içinde en güzel yaz.

Seni sevmek, yaşamın aşılmaz büyüklüğü,
Seni sevmek, kan dolu yüzyılları korkutan
Ve sığınıp ılık kıyı kentlerinde biraz akşam,
Seni sevmek, çocukların düşlerinde gördüğü.

Varılırdı daha saydam günlere isteseler,
İsteseler yalnızlık giremezdi evlere,
Seni sevmek, bir kırlangıç olacak bekleseler
Ve uçacak durmadan adasız denizlere.

Kim bulacak cam kırığı gözlerinde sevgimi?
Sonra yalnız kalmak gibi yoksulca uğuldayan,
Bütün okyanusların baş eğdiği tek kaptan,
Sana verdim geç diye bütün denizlerimi...

Afşar Timuçin

Nisan Serap

The Woman in the Dunes / Kōbō Abe

"The barrenness of sand, as it is usually pictured, was not caused by simple dryness, but apparently was due to the ceaseless movement that made it inhospitable to all living things. What a difference compared with the dreary way human beings clung together year in year out.

Certainly sand was not suitable for life. Yet, was a stationary condition absolutely indispensable for existence? Didn't unpleasant competition arise precisely because one tried to cling to a fixed position? If one were to give up a fixed position and abandon oneself to the movement of the sands, competition would soon stop. Actually, in the deserts flowers bloomed and insects and other animals lived their lives."

Kōbō Abe ~ (The Woman in the Dunes)





"Kum taneciklerinin pürüzsüz olması, normalde düşünüldüğü gibi sadece kuruluğun sonucu değil, herhangi bir canlının yanına yaklaşmasını engellemek için olsa gerek. İnsanların sürekli bir yere bağlı kalma eğili­minde olmalarıyla karşılaştırıldığında, müthiş bir fark söz konusudur.

Gerçekten de kum yaşama uygun bir madde değil. Fakat sabit olarak bir yere yerleşmek, yaşam için mutlaka gerekli mi? Sabit yaşama bağlılık yüzünden çıkmıyor mu o çetin rekabetler? Eğer sabit yaşamdan vazgeçip, canlılar kendilerini ku­mun hareketliğine bırakacak olsalar her türlü rekabet de orta­dan kalkar herhalde. Gerçekte, çölde de çiçek açıyor, böcekler yaşamaya devam ediyor."

Kōbō Abe ~ (Kumların Kadını)

Oceano Dunes, 1947, by Brett Weston

Poets to come / Walt Whitman

POETS TO COME

Poets to come! orators, singers, musicians to come!
Not to-day is to justify me and answer what I am for,
But you, a new brood, native, athletic, continental, greater than
     before known,
Arouse! for you must justify me.

I myself but write one or two indicative words for the future,
I but advance a moment only to wheel and hurry back in the darkness.

I am a man who, sauntering along without fully stopping, turns a
     casual look upon you and then averts his face,
Leaving it to you to prove and define it,
Expecting the main things from you.

Walt Whitman





POETAS DEL PORVENIR

¡Poetas del porvenir! ¡Oradores, cantantes, músicos del
   porvenir!
pero vosotros, nueva camada nativa, atlética, continental, más
   grande que todo lo conocido hasta ahora.
¡Despertad! Os corresponde hacerme justicia.
Yo apenas he escrito una o dos palabras indicativas para el
   futuro.
Apenas avanzo un momento, ya me apresuro a retornar a la
   oscuridad.
Soy un hombre que, vagando a la ventura sin detenerse nunca
mucho, os dirige una mirada indiferente para volver luego
   la cara
y dejaros la prueba y la definición,
   esperando de vosotros lo más importante.

Walt Whitman





¡POETAS DEL PORVENIR!

Poetas del porvenir  ¡Oradores cantantes,
músicos del porvenir!
No es el día de hoy quien debe justificarme
y explicar quién soy.
Sois vosotros, la nueva generación, nativa,
atlética, continental, más grande que todas
las conocidas.
¡Levantaos!  ¡Debéis justificarme!
Yo no hago más que escribir una o dos
palabras acerca del futuro,
me limito a adelantarme un momento
y sólo para retomar y correr apresuradamente
a las tinieblas.

Soy un hombre que, pasando sin detenerse,
dirige al azar una mirada hacia vosotros
y luego vuelve el rostro,
dejándoos el cuidado de examinarla y definirla
reservándoos lo fundamental.

Walt Whitman





POETI FUTURI

Poeti futuri! oratori, cantori, musicisti a venire!
L'oggi non può giustificarmi e chiarire che cosa sono,
ma voi, una nuova nidiata, nativa, atletica, continentale,
più grande di quelle conosciute prima,
sorgete! poiché voi dovete giustificarmi.
Per me io non scrivo che una o due parole indicative per
il futuro,
non faccio che avanzare un momento soltanto per
girarmi e affrettarmi nell'oscurità.
Sono un uomo che vagabonda senza mai davvero
fermarsi, getta uno sguardo casuale su di voi e poi
distoglie il suo volto,
lasciando a voi di provarlo, di definirlo,
attendendosi le cose più importanti da voi.

Walt Whitman





GELECEĞİN ŞAİRLERİ

Geleceğin şairleri! geleceğin söylevcileri, şarkıcıları, çalgıcıları!
Bugün doğrulayamaz beni, ne istediğimi, neden yana olduğumu bilemez,
anlatamaz bugün,
Ama siz, yeni bir döl, katışıksız, atletik, bu toprağın yetiştirdiği çocuklar,
gelmiş geçmiş döllerin en büyüğü,
Kalkın! çünkü siz doğrulayacaksınız beni.

Ben gelecek için yalnızca bir iki aydınlatıcı sözcük söylerim,
Karanlıkta bir an ileri atılıp yolu gösterir, gene geri çekilirim.

Ben, yavaş yavaş, salına salına yürüyen, ama hiç durmayan bir insanım,
arada bir size kaçamak bir göz atar, sonra hemen başımı çeviririm,
İnandırmayı, anlatmayı size bırakıyorum,
En önemli şeyleri sizden bekliyorum.

Walt Whitman

Çeviri: Memet Fuat

Photo by Martin Dietrich

I am listening to Istanbul / Orhan Veli Kanık

I AM LISTENING TO ISTANBUL

I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed:
At first there is a gentle breeze
And the leaves on the trees
Softly sway;
Out there, far away,
The bells of water-carriers unceasingly ring;
I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.

I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed;
Then suddenly birds fly by,
Flocks of birds, high up, with a hue and cry,
While the nets are drawn in the fishing grounds
And a woman's feet begin to dabble in the water.
I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.

I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.
The Grand Bazaar's serene and cool,
An uproar at the hub of the Market,
Mosque yards are full of pigeons.
While hammers bang and clang at the docks
Spirng winds bear the smell of sweat;
I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.

I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed;
Still giddy from the revelries of the past,
A seaside mansion with dingy boathouses is fast asleep.
Amid the din and drone of southern winds, reposed,
I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.

I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.
A pretty girl walks by on the sidewalk:
Four-letter words, whistles and songs, rude remarks;
Something falls out of her hand -
It is a rose, I guess.
I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.

I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.
A bird flutters round your skirt;
On your brow, is there sweet? Or not ? I know.
Are your lips wet? Or not? I know.
A silver moon rises beyond the pine trees:
I can sense it all in your heart's throbbing.
I am listening to Istanbul, intent, my eyes closed.

Orhan Veli Kanik

Çeviri: Talat Sait Halman





ESTOY ESCUCHANDO A ESTAMBUL

Estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados,
primero sopla un viento apacible;
las hojas se mecen suavemente
en los arboles;
lejos muy lejos,
los incansables campanilleos de los lecheros
estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados.

Estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados
pasan los pájaros, de pronto
por las alturas bandadas y bandadas, trinando y trinando.
Se están cogiendo redes en los muelles
tocan el agua los pies de una mujer
estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados.

Estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados
estara fresquito el Gran Bazar
Mahmutpasa, colmado de gente
patios poblados de palomas
llegan sonidos de martillo de los varaderos
olores de sudor, en el bonito viento primaveral
estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados.

Estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados
un yali con sus embarcaderos sombríos
con la embriaguez en su cabeza de antaño
bajo zumbidos de vientos sureños ya calmados
estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados.

Estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados
pasa una bella por la vereda
garabatos (x), canciones, cantos, piropos
se le cae algo de la mano
debe ser una rosa
estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados.

Estoy escuchando a Estambul, con los ojos cerrados
un pájaro alatea en tu ruedo
yo sé si tu frente es tibia o no
sé si tus labios son húmedos
detrás de los pinos asoma una luna blanca
por el palpitar de tu corazón lo entiendo
a Estambul estoy escuchando.

Orhan Veli Kanik nació el 13 de abril de 1914, en Estambul. Fue un poeta turco, que fundó junto a Oktay Rifat y Melih Cevdet el Movimiento Garip. Defendió una poesía sin adjetivos ni elementos estilísticos excesivos, prefiriendo un estilo más cerca del verso libre. Célebre por su inigualable capacidad de expresión, la profundidad emotiva es la base de la sencilla naturaleza que acompaña aparentemente a sus versos. Su poesía es muy admirada tanto por el público en general así como los académicos y críticos literarios de su país, Turquía. Falleció el 14 de noviembre de 1950.

(x) Garabatos: Palabrotas (en Sudamérica)

Traduccion: A. Enginar y L. Rojas de la Fuente

Primera publicacion en castellano: Diario El Mercurio (de Chile), 02.12.1990

Segunda publicacion en castellano: Revista METIS CEVIRI, No 19, primavera 1992.





İSTANBUL'U DİNLİYORUM

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı
Önce hafiften bir rüzgar esiyor;
Yavaş yavaş sallanıyor
Yapraklar, ağaçlarda;
Uzaklarda, çok uzaklarda,
Sucuların hiç durmayan çıngırakları
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                   
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Kuşlar geçiyor, derken;
Yükseklerden, sürü sürü, çığlık çığlık.
Ağlar çekiliyor dalyanlarda;
Bir kadının suya değiyor ayakları;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                   
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Serin serin Kapalıçarşı
Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa
Güvercin dolu avlular
Çekiç sesleri geliyor doklardan
Güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                   
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Başımda eski alemlerin sarhoşluğu
Loş kayıkhaneleriyle bir yalı;
Dinmiş lodosların uğultusu içinde
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                   
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir yosma geçiyor kaldırımdan;
Küfürler, şarkılar, türküler, laf atmalar.
Birşey düşüyor elinden yere;
Bir gül olmalı;
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı.
                   
İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı;
Bir kuş çırpınıyor eteklerinde;
Alnın sıcak mı, değil mi, biliyorum;
Dudakların ıslak mı, değil mi, biliyorum;
Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından
Kalbinin vuruşundan anlıyorum;
İstanbul'u dinliyorum.

Orhan Veli Kanık

Besiktas, Bosphorus, Istanbul, 2007, by Gerald Assouline

Venice / Boris Pasternak

Венеция

Я был разбужен спозаранку
Щелчком оконного стекла.
Размокшей каменной баранкой
В воде Венеция плыла.

Все было тихо, и, однако,
Во сне я слышал крик, и он
Подобьем смолкнувшего знака
Еще тревожил небосклон.

Он вис трезубцем Скорпиона
Над гладью стихших мандолин
И женщиною оскорбленной,
Быть может, издан был вдали.

Теперь он стих и черной вилкой
Торчал по черенок во мгле.
Большой канал с косой ухмылкой
Оглядывался, как беглец.

Туда, голодные, противясь,
Шли волны, шлендая с тоски,
И гондолы* рубили привязь,
Точа о пристань тесаки.

Вдали за лодочной стоянкой
В остатках сна рождалась явь.
Венеция венецианкой
Бросалась с набережных вплавь.

1913

Борис Пастернак





VENICE

A click of window glass had roused me
Out of my sleep at early dawn.
Beneath me Venice swam in water,
A sodden pretzel made of stone.

It was all quiet now; however,
While still asleep, I heard a cry--
And, like a sign that had been silence,
It still disturbed the morning sky.

It hung--a trident of the Scorpion--
Above the sleeping mandolins
And had been uttered by an angry,
Insulted woman's voice, maybe.

Now it was silent. To the handle
Its fork was stuck in morning haze.
The Grand Canal, obliquely grinning,
Kept looking back--a runaway.

Reality was born of dream-shreds
Far-off, among the hired boats.
Like a Venetian woman, Venice
Dived from the bank to glide afloat.

Boris Pasternak - Venice, 1913 (revised 1928)

Translated by Lydia Pasternak Slater





VENECIA

Me despertaron bien temprano
Con el rumor de  seda en la ventana.
Como bollo de piedra mojada,
Sobre el agua Venecia fluía.

Todo estaba tranquilo, y sin embargo,
En el sueño oí un grito,
Similar a un signo acallado que,
Todavía inquietaba la estela.

Con el tridente de Escorpio pendía
Sobre el borde de las calmas mandolinas
Quizás por una mujer ofendida,
Pudo ser emitido desde lejos.

Ahora se acalló y como tenedor negro
Emergía como asta en la neblina.
El gran canal con sonrisa oblicua
Torcía la vista, como fugitivo.

Allá, hambrientas y empujando
Iban las olas, callejeando tediosas.
Y las góndolas tumbaban los atadores
Royendo el muelle a machetazos.

A lo lejos tras el fondeadero de barcas
En los restos del sueño emergía la realidad.
Venecia como una veneciana
Se precipitaba nadando desde el malecón.

1913

Boris Pasternak





VENISE

Je fus réveillé à l’aube
Par le timbre d’un carreau.
Craquelin de craie qui trempe,
Venise flottait sur l’eau.

Aucun bruit. Mais comme en rêve,
J’avais entendu un cri
Qui troublait encore la grève
Comme un signe évanoui.

Cri lointain d’une victime?
Trident du scorpion, sous lui
Le miroir des mandolines,
Apaisé, dormait sans bruit.

Fourche fichée dans la brume
Jusqu’au manche, il se taisait,
Et le Grand Canal en fuite,
Ricanant, se retournait.

Loin, près du débarcadère,
Du rêve naissait le vrai,
Et Venise, Vénitienne,
Se jetait à l’eau du quai.

1913

Boris Pasternak





VENEZIA

Venni svegliato prima ancor dell'alba
da un colpo al vetro della mia finestra.
Siccome una petrosa cialda mezza,
tutta immersa nell'acqua era Venezia.

Tutto taceva intorno, e pur nel sonno
al mio orecchio era sonato un grido
che, come d'un cessato indizio sintomo
ancor sempre turbava l'orizzonte.

Aculeo di scorpione sullo specchio
era appeso di spenti mandolini
e, chissa', forse, da una donna offesa
da ignota lontananza era partita.

Spentosi, come una forchetta nera
venia fuor dalla nebbia fino al manico.
Con un bieco sogghigno il Canal Grande
come fuggisse, facea larga svolta.

Al di la' dell'approdo delle barche
nasceva la realta' del rotto sonno.
E dalle sponde, si gettava a nuoto
come una veneziana ora Venezia.

1913, 1928.

Boris Pasternak, Venezia. In Ettore lo Gatto, Russi in Italia. Milano, Editori Riuniti, 1971.





VENEDİK

Çınlayan sabahta uyandırılmıştım
Pencere camının fiskesiyle.
Taş bir simit gibi yumuşamış
Yüzüyordu Venedik sular içinde.

Her şey ıssızdı, ama ben yine
Duyuyordum uykuda çığlığı, ve o
Susan bir emarenin benzeşi gibi
Hâlâ gök kubbeyi tırmalıyordu.

Sarkıyordu akrebin üç çatalıyla
Susmuş mandolinlerin nakışı üzerinde
Ve kim bilir incitilmiş bir kadın tarafından,
Belki de, çok uzaklarda bağırılmıştı.

Şimdi dinmiş o ve kara çatalıyla
Sapı üzerinde dikiliyordu sis perdesinde.
Alaylı eğri gülümsemeyle büyük kanal
Bakıyordu çevresine bir kaçak gibi.

Kayıkların demirlediği yerin ötelerinde
Uzaklarda gerçek doğuyordu düşlerin kalıntılarında.
Venedik Venedikli bir kadın halinde
Kordon boyundan atlıyordu, geçiyordu suları.

1913

Boris Pasternak

Çeviri: Azer Yaran

Dreams Paperback (Book), "Love In Venice", Model Unknown, 1982,
by Richard Fegley

Ars Poetica / Czeslaw Milosz

Ars Poetica

I have always aspired to a more spacious form  
that would be free from the claims of poetry or prose  
and would let us understand each other without exposing  
the author or reader to sublime agonies.  

In the very essence of poetry there is something indecent:  
a thing is brought forth which we didn’t know we had in us,  
so we blink our eyes, as if a tiger had sprung out  
and stood in the light, lashing his tail.  

That’s why poetry is rightly said to be dictated by a daimonion,  
though it’s an exaggeration to maintain that he must be an angel.  
It’s hard to guess where that pride of poets comes from,  
when so often they’re put to shame by the disclosure of their frailty.  

What reasonable man would like to be a city of demons,  
who behave as if they were at home, speak in many tongues,  
and who, not satisfied with stealing his lips or hand,  
work at changing his destiny for their convenience?  

It’s true that what is morbid is highly valued today,  
and so you may think that I am only joking  
or that I’ve devised just one more means  
of praising Art with the help of irony.  

There was a time when only wise books were read,  
helping us to bear our pain and misery.  
This, after all, is not quite the same  
as leafing through a thousand works fresh from psychiatric clinics.  

And yet the world is different from what it seems to be  
and we are other than how we see ourselves in our ravings.
People therefore preserve silent integrity,  
thus earning the respect of their relatives and neighbors.  

The purpose of poetry is to remind us  
how difficult it is to remain just one person,  
for our house is open, there are no keys in the doors,  
and invisible guests come in and out at will.

What I'm saying here is not, I agree, poetry,  
as poems should be written rarely and reluctantly,  
under unbearable duress and only with the hope  
that good spirits, not evil ones, choose us for their instrument.

Berkeley, 1968

Czeslaw Milosz

Translated by Czeslaw Milosz and Lillian Vallee

"Ars Poetica” from The Collected Poems 1931-1987 by Czeslaw Milosz. Copyright © 1988 by Czeslaw Milosz Royalties, Inc. Reprinted by permission of HarperCollins Publishers.
Source: The Collected Poems: 1931-1987 (The Ecco Press, 1988)





Ars poética

Siempre he aspirado a una forma mucho más amplia
Que, libre de las aspiraciones de la poesía y la prosa,
Nos dejase entendernos sin exponer
A lector y autor a sublimes agonías.
En la esencia misma de la poesía hay algo indecente:
Expresamos cosas que ignorábamos tener en nosotros.
De modo que parpadeamos como si hubiera
saltado un tigre
Y estuviese en la luz moviendo la cola.
Por eso dicen justamente que un demonio dicta la poesía,
Aunque es exagerado sostener que se trata de un ángel.
Es arduo adivinar de dónde viene el orgullo de los
poetas
Cuando tan a menudo quedan avergonzados
por la revelación de su fragilidad.
¿Qué persona razonable sería una ciudad de demonios
Que se portan a sus anchas, hablan en muchas lenguas
Y, no satisfechos con robarle sus labios y sus manos,
Trabajan en cambiarle el destino para su convivencia
infernal?
Es cierto que hoy se aprecia mucho lo mórbido;
Por tanto acaso pienses que sólo estoy bromeando
O simplemente has encontrado otros medios
De alabar el arte sin ayuda de la ironía.
Hubo un tiempo en que sólo los libros sabios eran leídos
Y nos ayudaban a soportar nuestro dolor y sufrimiento.
Esto, después de todo, no es lo mismo
Que hojear cientos de obras recién salidas de clínicas
psiquiátricas.
Y sin embargo es diferente de lo que parece
Y nosotros somos distintos de cómo nos vemos
en nuestros delirios.
Por tanto las personas preservan su identidad silenciosa
Y ganan el respeto de sus parientes y vecinos.
El propósito de la poesía es recordarnos
Qué difícil es seguir siendo una sola persona,
Ya que está abierta nuestra casa, no tiene llaves
Y huéspedes invisibles entran y salen a su antojo.
De acuerdo, no es poesía lo que ahora digo:
Los poemas deben escribirse rara vez y de mala gana,
Bajo penas intolerables y sólo con la esperanza
De que los buenos espíritus, no los malos, nos elijan
como instrumento.

Czeslaw Milosz

Traducción de José Emilio Pacheco





ŞİİR SANATI

Ben hep daha geniş ferah bir biçime ulaşmaya çalıştım.
İstedim ki şiirim düzyazının baskısından özgür kalsın,
Yazarı ya da okuru yüce kıvranmalara sürüklemeden
Karşılıklı anlayış sağlasın aramızda.

Arsız bir şey var şiirin öz gerçeğinde,
İçimizde olduğunu bilmediğimiz bir şey fışkırıverir de
Gözümüzü kırpıştırırız bir kaplan ortaya atılmıştı gibi.
Aydınlıkta dikilip duran,
kuyruğunu kamçı gibi vuran bir kaplan.

Onun için şiiri yazdıran bir ifrittir derler ki doğrudur.
Ama melek olduğunu söylemek abartmadır ne de olsa.
Kimbilir nerden gelir şairlerin gururu?
Ne kadar zayıf oldukları
meydana çıkıyor da hep mahçup düşüyorlar.

Sağduyulu bir insan,
bir ifritler kenti olmak ister mi ki?
Babalarının evindeymiş gibi rahat oturan,
türlü diller konuşan.
Şairin dudaklarını
ya da elini çalmakta yetinmeyen bu ifritler,
Kendi keyiflerine göre
değiştirmeye çalışırlar şairin yazgısını.
Günümüzde marazi olan şeyler geçer akçe.
Belki de şaka ediyorum sanacaksınız.
Ya da diyeceksiniz ki sanata övgüler düzmek için
Yeni bir kinaye ve alay yöntemi bulup çıkardım.

Bir zamanlar hikmet dolu kitaplar okunurdu yalnız,
Acıya sefalete onlarla katlanırdık.
Alt tarafı, akıl hastalıkları doğuşlarından
Çıkıp gelen binlerce yapıtın
sayfalarını çevirmek gibi değil bu.

Yine de dünya göründüğünden çok başka,
Biz bambaşkayız çılgınlıklarımızda
kendimizi gördüğümüzden.
O yüzden, insanlar sessiz duruyorlar da erdemle
Saygısını kazanıyorlar hısım akrabanın,
konu komşunun.

Şiirin amacı, tek kişi olarak kalmanın
Ne denli güç olduğunu hatırlatmaktır bizlere,
Çünkü evimizin kapısı açıktır, anahtarı yoktur,
Görünmez konuklar boyuna girip çıkarlar keyfince.

Şu söylediklerim, amenna, şiir değil,
Çünkü şiir seyrek yazılmalı, heveslenmeden, zorla,
Dayanılmaz bir baskı altında, ancak iyi ruhların-
Ecinnilerin değil- bizi dile getireceğini umarak.

Czeslaw Milosz - Polonya ( 1911 - 2004 )

Çeviri: Talât Sait Halman

Dünya Şiir Antolojisi (II. Cilt), S. 497-498

Czeslaw Milosz

Dame vor dem Spiegel / Rainer Maria Rilke

DAME VOR DEM SPIEGEL

Wie in einem Schlaftrunk Spezerein
löst sie leise in dem flüssigklaren
Spiegel ihr ermüdetes Gebaren;
und sie tut ihr Lächeln ganz hinein.

Und sie wartet, dass die Flüssigkeit
davon steigt; dann gießt sie ihre Haare
in den Spiegel und, die wunderbare
Schulter hebend aus dem Abendkleid,

trinkt sie still aus ihrem Bild. Sie trinkt,
was ein Liebender im Taumel tränke,
prüfend, voller Misstraun; und sie winkt
erst der Zofe, wenn sie auf dem Grunde

ihres Spiegels Lichter findet, Schränke
und das Trübe einer späten Stunde.

Rainer Maria Rilke





LADY AT A MIRROR

As in sleeping-drink spices
softly she loosens in the liquid-clear
mirror her fatigued demeanor;
and she puts her smile deep inside.

And she waits while the liquid
rises from it; then she pours her hair
into the mirror, and, lifting one
wondrous shoulder from the evening gown,

she drinks quietly from her image. She drinks
what a lover would drink feeling dazed,
searching it, full of mistrust; and she only

beckons to her maid when at the bottom
of her mirror she finds candles, wardrobes,
and the cloudy dregs of a late hour.

Rainer Maria Rilke

Translated by Edward Snow





LA DAMA ANTE EL ESPEJO

Como en embriagadora especería
desata sin ruido en la fluidez clara
del espejo sus fatigados gestos;
e introduce allí dentro su sonrisa.

Y aguarda a que de todo eso ascienda
el líquido; luego vierte el cabello
en el espejo y, alzando los hombros
maravillosos del traje de noche

bebe callada de su imagen. Bebe
lo que una amante en éxtasis bebiera,
inquiriendo desconfiada; y hace

un guiño a su doncella, si ve luces
sobre el fondo del espejo, roperos,
y lo turbio de una noche trasnochada.

Rainer Maria Rilke





AYNANIN KARŞISINDAKİ KADIN

Nasıl ki bir uyku içkisinde baharat
yavaşça erirse, işte öyle çözüyor akıcı, berrak
yorgun tavırlarını ve öylesine rahat rahat
gülümsemesini büsbütün içine katarak.

Bekliyor sıvı taşsın diye bundan
ve sonra döküyor saçlarını aynaya;
sıyırıp giysisini kaldırdığı omzundan
olağanüstü güzel ve bakıyor doya doya.

İmgesini içiyor içiyor, sessiz, duygulu
nasıl başları dönerek içerlerse âşıklar
inceliyerek ve güvensizlik dolu.

Neden sonra işaret ediyor usulca
hizmetçi kıza, aynasının dibinde ışıklar
dolaplar ve sonraki bir saatin hüznünü bulunca.

Rainer Maria Rilke

Çeviri: Sedat Umran

The Wedding Dress, from the series "Girls' School", 1992,
by Cindy Marler

Soneto L / Pablo Neruda

SONETO L

Cotapos dice que tu risa cae
como un halcón desde una brusca torre
y, es verdad, atraviesas el follaje del mundo
con un solo relámpago de tu estirpe celeste

que cae, y corta, y saltan las lenguas del rocío,
las aguas del diamante, la luz con sus abejas
y allí donde vivía con su barba el silencio
estallan las granadas del sol y las estrellas,

se viene abajo el cielo con la noche sombría,
arden a plena luna campanas y claveles,
y corren los caballos de los talabarteros:

porque tú siendo tan pequeñita como eres
dejas caer la risa desde tu meteoro
electrizando el nombre de la naturaleza.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET L

Cotapos says your laughter falls
like a falcon from a rough tower
and, it's true, you cross the foliage of the world
with a single lightning bolt from your celestial lineage

that falls, and cuts, as the tongues of the dew jump,
the waters of the diamond, the light with its bees
and there where the bearded silence lived
the grenades of the sun and the stars explode,

the sky tumbles down with the darkened night,
in the moonlight, bells and carnations burn,
and the saddlemakers' horses run:

because being so little as you are
you let laughter fall from your meteor
electrifying the name of nature.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Gustavo Escobedo





SONNET L

Cotapos says your laughter drops
like a hawk from a stony tower. It's true:
daughter of the sky, you slit the world
and its green leaves, with one bolt of your lightning:

it falls, it thunders: the tongues of the dew,
the waters of a diamond, the light with its bees
leap. And there where a long-bearded silence had lived,
little bombs of light explode, the sun and the stars,

down comes the sky, with its thick-shadowed night,
bells and carnations glow in the full moon,
the saddlemakers' horses gallop.

Because you are small as you are, let it
rip: let the meteor of your laughter
fly: electrify the natural names of things!

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONETTO L

Catapos dice che il tuo riso cade
come un falco da una brusca torre
e, davvero, attraversi il fogliame del mondo
con un solo lampo della tua stirpe celeste

che cade, e taglia, e saltano le lingue della rugiada,
le acque del diamante, la luce con le sue api
e lì dove viveva con la sua barba il silenzio
scoppiano le granate del sole e delle stelle,

precipita il cielo con la notte cupa,
ardono a piena luna campane e garofani,
e corrono i cavalli dei sellai:

perché essendo tu piccola come sei
lascia cadere il riso dalla tua meteora
elettrizzando il nome della natura.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE L

Cotapos'un dediği doğru olmalı ki gülüşün
kayar bir şahin gibi amansız kulelerden
geçersin dünyanın fundalığını bir uçtan bir uca
göksel suyundan kopan yalnız bir şimşek gibi sen.

kayan, biçen, çiyin dilleri gibi sıçrayan,
zümrüt suları, ışık arıları,
sessizliğin sakalıyla yaşadığı o yerde
güneşin narları ve yıldızlar gibi çatlayan,

böyle inilir göğüs eteklerine karanlık geceyle,
yanar ayla dolu çanlar ve karanfiller,
dörtnal gider koşumcunun atları:

Bilirdim pek küçüktün sen,
bir göktaşıydın ardında gülüşler bırakan
elektrik vererek doğallığın adına.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Liza, Playboy US, 2013, by Davide Bellemere

Soneto XLVI / Pablo Neruda

SONETO XLVI

De las estrellas que admiré, mojadas
por ríos y rocíos diferentes,
yo no escogí sino la que yo amaba
y desde entonces duermo con la noche.

De la ola, una ola y otra ola,
verde mar, verde frío, rama verde,
yo no escogí sino una sola ola:
la ola indivisible de tu cuerpo.

Todas las gotas, todas las raíces,
todos los hilos de la luz vinieron,
me vinieron a ver tarde o temprano.

Yo quise para mí tu cabellera.
Y de todos los dones de mi patria
sólo escogí tu corazón salvaje.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET XLVI

From the stars I admired, made wet
by different rivers and dews,
but the one I did not choose I loved
and since then I sleep with the night.

From the wave, a wave and another,
green sea, green cold, green branch,
I did not choose but one solid wave:
the indivisible wave of your body.

All the drops, all the roots,
all the threads of the light came,
came to see me sooner or later.

I wanted for myself your hair.
And from all the graces of my homeland
I chose only your savage heart.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Gustavo Escobedo





SONETTO XLVI

Delle stelle che ammirai, bagnate
da fiumi e da rugiade differenti,
io non scelsi che quella che amavo
e da allora dormo con la notte.

Dell'onda, un'onda e un'altra onda,
verde mare, verde freddo, ramo verde,
io non scelsi che una sola onda:
l'onda invisibile del tuo corpo.

Tutte le gocce, tutte le radici,
tutti i fili della luce vennero,
mi vennero a vedere presto o tardi.

Io volli per me la tua chioma.
E di tutti i doni della mia patria
solo scelsi il tuo cuore selvaggio.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE XLVI

Irmaklar ve türlü çiyin ıslattığı
gözüme hoş görünecek onca yıldız arasından
seçmedim sevdiğim yıldızdan başkasını,
uyuyorum işte o günden beri geceyle.

Dalgalar arasından biri ya da öbürü,
deniz yeşili, soğuk yeşil, yeşil dal,
seçmedim ondan başkasını:
Teninin bölünmez dalgasını.

Bütün damlalar ve bütün kökler,
bütün ışık hüzmeleri geldiler,
gördüm, bana geldiler er ya da geç.

Yalnız saçlarındı arzu ettiğim.
Ve nimetleri arasında ülkemin
bir tek vahşi yüreğini seçtim.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Anna Grigorenko for Playboy Ukraine
by Salvatore Di Ciaccio