Fine della fantasia / Cesare Pavese

FINE DELLA FANTASIA

Questo corpo mai più ricomincia. A toccargli le occhiaie
uno sente che un mucchio di terra è più vivo,
ché la terra, anche all'alba, non fa che tacere in se stessa.
Ma un cadavere è un resto di troppi risvegli.

Non abbiamo che questa virtù: cominciare
ogni giorno la vita - davanti alla terra,
sotto un cielo che tace - attendendo un risveglio.
Si stupisce qualcuno che l'alba sia tanta fatica;
di risveglio in risveglio un lavoro è compiuto.
Ma viviamo soltanto per dare in un brivielo
al lavoro futuro e svegliare una volta la terra.
E talvolta ci accade. Poi torna a tacere con noi.

Se a sfiorare quel volto la mano non fosse malferma
- viva mano che sente la vita se tocca -
se davvero quel freddo non fosse che il freddo
della terra, nell'alba che gela la terra,
forse questo sarebbe un risveglio, e le cose che tacciono
sotto l'alba, direbbero ancora parole. Ma trema
la mia mano, e di tutte le cose somiglia alla mano
che non muove.
Altre volte svegliarsi nell'alba
era un secco dolore, uno strappo di luce,
ma era pure una liberazione. L'avara parola
della terra era gaia, in un rapido istante,
e morire era ancora tornarci. Ora, il corpo che attende
è un avanzo di troppi risvegli e alla terra non torna.
Non lo dicon nemmeno, le labbra indurite.

Cesare Pavese 





END OF FANTASY

This body won't start again. Touching his eye sockets
one feels a heap of earth is more alive,
that the earth, even at dawn, does not keep itself so quiet.
But a corpse is the remains of too many awakenings.

We only have this power: to start
each day of life—before the earth,
under a silent sky—waiting for an awakening.
One is amazed by so much drudgery at dawn;
through awakening within awakening a job is done.
But we live only to shudder
at the labor ahead and to awaken the earth one time.
It happens at times. Then it quiets down along with us.

If touching that face the hand would not shake—
if the live hand would feel alive touching it—
if it's true that that cold is only the cold
of the earth, frozen at dawn,
perhaps it'd be an awakening, and things that keep quiet
under the dawn, would speak up again. But my hand
trembles, and of all things resembles a hand
that doesn't move.

At other times waking up at dawn
was a dry pain, a tear of light,
even a deliverance. The stingy word
of the earth was cheerful, for a brief moment,
and to die was to go back there again. Now, the waiting body
is what remains of too many awakenings and doesn't return to the earth.
They don’t even say it, the hardened lips.

Cesare Pavese

Translated by Linh Dinh





FIN DE FANTASÍA

Este cuerpo no volverá a empezar de nuevo. Al tocar las
cuencas de sus ojos,
uno nota que un montón de tierra está más vivo,
ya que, incluso al alba, la tierra no hace sino guardar
silencio en su interior.
Pero un cadáver es un resto de demasiados despertares.

No tenemos más que esta virtud: comenzar
cada día la vida -ante la tierra,
bajo un cielo que calla-, esperando un despertar.
Se asombra alguien de que el alba implique tanto esfuerzo;
de despertar en despertar, una labor ha sido efectuada.
Pero vivimos solamente para darnos en un estremecimiento
al trabajo futuro y despertar, de una vez, la tierra.
Y alguna vez ocurre. Después vuelve a callar con nosotros.

Si al rozar aquel rostro la mano no estuviese insegura
-viva mano que siente la vida si toca-,
si de veras aquel frío no fuese otra cosa que el frío
de la tierra, en el alba que hiela la tierra,
tal vez eso sería un despertar y las cosas que callan
bajo el alba dirían todavía palabras. Pero tiembla
mi mano y entre todas las cosas se asemeja
a la mano inmóvil.

Otras veces, despertarse al alba
era un dolor seco, un jirón de luz,
pero era asimismo una liberación. La avara palabra
de la tierra era alegre, en un rápido instante,
y morir era todavía regresar a ella. Ahora, el cuerpo que
espera
es un resto de demasiados despertares y no regresa a la tierra.
Ni siquiera lo dicen los labios endurecidos.

Cesare Pavese





DÜŞÜN SONU

Yeniden başlayamaz artık bu gövde.
Gözlerine dokunulduğunda, bir yığın toprağın
canlılığını duyar biri. Tan ağartısında da
kendini susturamayan topraktır o.
Ölü bir gövdedir, o birçok yeniden uyanıştan
Kalan ama.

Her gün yaşama başlayacak gücümüz yok
-Toprağın önünde, suskun bir gök altında-
bir yeniden uyanışı bekleyerek. Şaşırıyor biri
bunca yoruculuğuna tan ağartısının. Bir iş
yerine getiriliyor bu yeninden uyanışlar içinde.
Ama sadece ileriki bir işe heyecan yüklemek
ve toprağı bir kez uyandırmak için yaşıyoruz.
Ve kimi kez oraya erişip, sonra bizle birlikte
suskunluğa dönüyor.

Kımıldanmazdı yüz hafifçe dokunsaydı el
-Yaşayan el duyuyor dokunulan yaşamı-
Bu soğuk, tan ağartısında donan toprağın
soğuğu değilse gerçekten, belki de bir yeniden uyanıştır.
Ve tan ağartısında susan varlıklar
sözcükler söylerler yine. Ama elim titriyor.
Ve tüm varlıklar kımıltısız ele benziyor..

Bir zamanlar kuru bir acı
ve ışığın kasılmasıydı tan ağartısında uyanmak.
Ama yine de bir özgürlüğe kavuşmaydı.

Toprağın verimsiz sözcüğü kısa bir an sevinçliydi.
Ve yine oraya dönmekti ölüm. Şimdi, toprağa
dönmeyen gövde birçok yeniden uyanıştan kalanı bekliyor.
Ondan söz etmiyor kaskatı dudaklar da.

Cesare Pavese

İtalyancadan çeviri: Alp Denizaşan

Photo by Alena Goncharova