Alianza (Sonata) / Pablo Neruda

ALIANZA (SONATA)

Ni el corazón cortado por un vidrio
es un erial de espinas,
ni las aguas atroces vistas en los rincones
de ciertas casas, aguas como párpados y ojos,
podrían sujetar tu cintura en mis manos
cuando mi corazón levanta sus encinas
hacia tu inquebrantable hielo de nieve.

Nocturno azúcar, espíritu
de las coronas,
redimida
sangre humana, tus besos
me destierran
y un golpe de agua con restos del mar
golpea los silencios que te esperan
rodeando las gastadas sillas, gastando puertas.

Noches con ejes claros,
partida, material, únicamente
voz, únicamente
desnuda cada día.

Sobre tus pechos de corriente inmóvil,
sobre tus piernas de dureza y agua,
sobre la permanencia y el orgullo
de tu pelo desnudo,
quiero estar, amor mío, ya tiradas las lágrimas
al ronco cesto donde se acumulan,
quiero estar, amor mío, solo con una sílaba
de plata destrozada, solo con una punta
de tu pecho de nieve.

Ya no es posible, a veces,
ganar sino cayendo,
ya no es posible, entre dos seres
temblar, tocar la flor del río:
hebras de hombres vienen como agujas,
tramitaciones, trozos,
familias de coral repulsivo, tormentas
y pasos duros por alfombras
de invierno.

Entre labios y labios hay ciudades
de gran ceniza y húmeda cimera,
gotas de cuánto y cómo, idefinidas
circulaciones:
entre labios y labios como por una costa
de arena y vidrio, pasa el viento.

Por eso eres sin fin, recógeme como si fueras
toda solemnidad, toda nocturna
como una zona, hasta que te confundas
con las líneas del tiempo.

Avanza en la dulzura,
ven a mi lado hasta que las digitales
hojas de los violines
hayan callado, hasta que los musgos
arraiguen en el trueno, hasta que del latido
de mano y mano bajen las raíces.

Pablo Neruda - (Tercera Residencia)





PACT (SONATA)

Neither the heart cut by a piece of glass
in a wasteland of thorns
nor the atrocious waters seen in the corners
of certain houses, waters like eyelids and eyes
can capture your waist in my hands
towards your unbreakable thread of snow.

Nocturnal sugar, spirit
of the crowns,
ransomed
human blood, your kisses
send me into exile
and a stroke of water, with remnants of the sea,
beats on the silences that wait for you
surrounding the worn chairs, wearing out doors.

Nights with bright spindles,
divided, material, nothing
but voice, nothing but
naked every day.

Over your breasts of motionless current,
over your legs of firmness and water,
over the permanence and the pride
of your naked hair
I want to be, my love, now that the tears are thrown
into the raucous basket where they accumulate,
I want to be, my love, alone with a syllable
of mangled silver, alone with a tip
of your breast of snow.

By now sometimes it is not possible
to win except by falling,
by now it is not possible to tremble between
two beings, to touch the flower of the river :
fibres of man come like needles,
procedures, fragments,
families of repulsive coral, torments
and hard steps for winter
carpets.

Between lips and lips there are cities
of great ash and moist summit,
drops of when and how, vague
comings and goings :
between lips and lips as along a shore
of sand and glass the wind passes.

Therefore you are endless; gather me as though you were
all solemnity, all made of night
like a zone, until you are indistinguishable
from the lines of time.

Advance into sweetness,
come to my side until the fingery
leaves of the violins
have gone silent, until the mosses
take root in the thunder, until from the pulse
of hand and hand the roots descend.

Pablo Neruda - (Third Residence)

Translated by W. S. Merwin





ALLENZA (SONATA)

Né il cuore tagliato da un vetro
in una brughiera di spine,
né le acque atroci viste negli angoli
di certe case, acque come palpebre e occhi,
potrebbero tener stretta la tua cintura tra le mie mani
quando il mio cuore innalza le sue querce
verso il tuo infrangibile filo di neve.

Notturno zucchero, spirito
delle corone,
redento
sangue umano, i tuoi baci
mi esiliano,
e un colpo d'acqua con resti del mare
batte i silenzi che ti attendono
circondando le sedie consunte, consumando porte.

Notti con assi chiari,
divisa, materiale, unicamente
voce, unicamente
nuda ogni giorno.

Sopra i tuoi seni di corrente immobile,
sulle tue gambe di durezza e acqua,
sopra la permanenza e l'orgoglio
dei tuoi capelli nudi
voglio stare, amor mio, gettate ormai le lacrime
nel roco cesto dove si accumulano,
voglio stare, amor mio, solo con una sillaba
d'argento infranto, solo con una punta
del tuo petto di neve.

Non è possibile ormai, a volte
vincere se non cadendo,
non è possibile ormai, tra due esseri
tremare, toccare il fiore del fiume:
fibre d'uomo vengono come aghi,
pratiche, brani,
famiglie di corallo repulsivo, tormente
e passi duri su tappeti
d'inverno.

Tra labbro e labbro vi sono città
di grande cenere e umido pennacchio,
gocce di quando e come, indefinite
circolazioni:
tra labbro e labbro come per una costa
di arena e di vetro, passa il vento.

Per questo sei senza fine, raccoglimi come fossi
tutta solennità, tutta notturna
come una regione, finché ti confonda
con le linee del tempo.

Avanza nella dolcezza,
vieni al mio fianco finché le digitali
foglie dei violini
sian taciute, finché i muschi
mettan radici nel tuono, finché dal palpito
di mano e mano scendano le radici.

Pablo Neruda - (Le tre Residenze sulla terra)





BİRLEŞME (SONAT)

Ne dikenlerin ıssız tarlasında
kırık cam parçasıyla kesilmiş yürek
ne de bazı evlerin köşelerindeki
o zalim sular, gözkapakları ve gözler gibi sular
dizginleyebilir ellerimdeki belini,
yüreğim kaldırırken meşeyi
senin bölünmez kardan ipine doğru.
Gecesel şeker, taçların
ruhu,
kurtardı insan kanını, öpüşlerin
uzaklaştırıyor beni,
ve deniz artığından bir dalga vuruşuyla
çarpıyor beni bekleyen sessizliğe,
çevreliyor o yıpranmış iskemleleri, kemiriyor kapıları.
Berrak başaklardan geceler,
veda, madde, sadece
ses, çıplak sadece,
her bir gün.

Dinmiş akıntılardan memelerinde,
katılık ve sudan yapılmış bacaklarında,
çıplak saçının
sürekliliğinde ve gururunda,
uzanmak istiyorum, sevgilim, gözyaşları şimdi
fırlatılmışken yığıldıkları o boğuk sesli sepete,
uzanmak istiyorum, sevgilim, mahvedilmiş gümüşten
yalnız bir heceyle, kar beyazı memenin
bir ucuyla yalnız.

Mümkün değil şimdi kazanmak
ara sıra düşmeyi saymazsak eğer,
mümkün değil şimdi titremek
iki yaratığın arasında, dokunmak ırmağın çiçeğine:
insan elyafları yaklaşıyor iğneler gibi,
resmiyetler, parçacıklar,
itici mercanların aileleri, fırtınalar
ve sert adımlar
merdivenlerde.

Dudaklarla dudaklar arasında muhteşem küllerden
ve nemli deniz samanlarından kentler var
nasıldan ve ne zamandan damlalar, belirsiz
geliş ve gidiş,
dudaklarla dudaklar arasında seğirtiyor rüzgâr
kumdan ve camdan bir kıyı boyunca.
Bu yüzden sonsuzsun sen, sarıl bana
bütün bu bayram senmişsin gibi, kusursuz gecesel
bir bölge gibi, zamanın çizgileriyle
birlikte eriyene dek.

İleri git zarafette,
gel yanıma, kemanların parmaklı
yaprakları suskunlaşana dek, yıldırımda
kök salana dek yosunlar, eğilene dek
yürek atışlarımızdan kökler.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Yeryüzünde Üçüncü Konaklama"dan)

Women, photo by Gabor Balogh