Mondnacht / Joseph von Eichendorff

Mondnacht

Es war, als hätt’ der Himmel
Die Erde still geküßt,
Daß sie im Blütenschimmer
Von ihm nun träumen müßt’.

Die Luft ging durch die Felder,
Die Ähren wogten sacht,
Es rauschten leis’ die Wälder,
So sternklar war die Nacht.

Und meine Seel spannte
Weit ihre Flügel aus,
Flog durch die stillen Lande,
Als flöge sie nach Haus.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)

https://de.wikipedia.org/wiki/Mondnacht_(Eichendorff)





Moonlit Night

It was like Heaven's glimmer
caressing Terra's skin,
that in Her blossoms' shimmer
She had to dream of Him.

The breeze was gently walking
through wheatfields near and far;
the woods were softly talking
so bright shone ev'ry star.

And, oh, my soul extended
its wings through skies to roam:
O'er quiet lands suspended,
my soul was flying home.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)

Translation: Walter A. Aue





Moonlit Night (second translation)

It was like heaven had
Kissed the earth silently,
That she was in the shimmer of flowers
Dream of him now.

The air went through the fields
The ears of wheat swayed gently
The woods rustled softly,
The night was so clear.

And my soul tensed
Spread her wings
Flew through the still lands
As if she was flying home.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)





Moonlit Night (third translation)

It was as if the sky
Had silently kissed the Earth,
So that she, in the glimmer of blossoms,
Now had to dream of him.

The breeze passed through the fields,
The ears of grain waved gently,
The forests rustled softly,
So starry-clear was the night.

And my soul spread
Its wings out wide,
And flew through the silent regions
As if it were flying home.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)





Moonlight Night (fourth translation)

It was, as if the Heaven
Had kiss'd Earth with its beam
That she in blooming glimmer
Must sweetly of it dream.

The breeze went over the Fields,
The ears were waving light,
The woods were gently rustling,
So starry was the night.

And my whole soul outspreading
Her wings abroad to roam,
Flew thro' the sleeping Land,
As if towards its home.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)





Nuit de Lune

C’était comme si le ciel
Eût embrassé la terre,
Comme si dans la clarté des fleurs,
Elle eût à rêver de lui.

L’air passait à travers champs,
Les épis se berçaient lentement,
Les forêts bruissaient doucement,
Tant la nuit était claire d’étoiles.

Et mon âme étendait
Largement ses ailes,
Volait à travers des campagnes calmes,
Comme pour rentrer chez elle.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)

https://fr.wikipedia.org/wiki/Mondnacht





Noche de luna

El cielo parecía haber dado un beso
en silencio a la tierra
y ella debía así soñar con él
en resplandor de flores.

La brisa iba cruzando por los campos,
ondeaban espigas con sigilo,
los bosques susurraban levemente
en la noche estrellada.

Y mi alma extendió
las alas por completo
y echó a volar por tierras silenciosas
como de vuelta a casa.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)

Trad. Juan Andrés García Román





Notte di luna

Fu come se il cielo in segreto
avesse baciato la terra:
trapunta di fiori d'aneto
al sogno di lui si disserra.

Sui campi la brezza passava,
le spighe ondeggiavano appena,
leggero il bosco stormiva,
stellata la notte e di luna.

E l'anima mia distendeva
le ali sul mondo sospesa,
per lande tranquille volava
quasi ritornasse verso casa.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)





Ay gecesi

Sema toprağı sessizce
Öpüyormuş gibi geldi
Ki çiçeklenme içinde
Görsün göğün rüyasını.

Hava geçiyordu tarlaları,
Başaklar usulca dalgalanıyor,
Ormanlar hafifçe hışırdıyor,
Gece öyle yıldızlı ve berraktı.

Ve benim ruhum da gerdi
Genişçe kanatlarını,
Dolaştı sakin civarı
Uçtu sanki kendi evine.

(1835)

Joseph von Eichendorff (1788-1857)

Winter Moonlight (Toyamanohara).
by Kawase Hasui 1883-1957.
(Color woodblock).

I defend ANARCHY / Katerina Gogou

I defend ANARCHY

Don’t you stop me. I am dreaming.
We lived centuries of injustice bent over.
Centuries of loneliness.
Now don’t. Don’t you stop me.
Now and here, for ever and everywhere.
I am dreaming freedom.
Though everyone’s
All-beautiful uniqueness
To reinstitute
The harmony of the universe.
Lets play. Knowledge is joy.
Its not school conscription.
I dream because I love.
Great dreams in the sky.
Workers with their own factories
Contributing to world chocolate making.
I dream because I KNOW and I CAN.
Banks give birth to "robbers".
Prisons to "terrorists".
Loneliness to "misfits".
Products to "need"
Borders to armies.
All caused by property.
Violence gives birth to violence.
Don’t now. Don’t you stop me.
The time has come to reinstitute
the morally just as the ultimate praxis.
To make life into a poem.
And life into praxis.
It is a dream that I can I can I can
I love you
And you do not stop me nor am I dreaming. I live.
I reach my hands
To love to solidarity
To Freedom.
As many times as it takes all over again.
I defend ANARCHY.

Katerina Gogou

http://libcom.org/history/katerina-gogou-athens-anarchist-poetess-1940-1993





Yo defiendo la ANARQUÍA

No me interrumpas. Estoy soñando.
Sometidos hemos vivido siglos de injusticia.
Siglos de soledad.
Ya no. No me detengas.
Aquí y ahora para siempre y en todas partes.
Sueño con la libertad.
Restablezcamos
en cada uno
la singularidad hermosa
de la Armonía del Universo.
A jugar. El conocimiento es alegría.
No es recluta escolar.
Sueño porque amo.
Grandes ilusiones en el cielo.
Trabajadores con fábricas propias
contribuyen a la producción mundial de chocolate.
Sueño porque SÉ y porque PUEDO.
Los bancos producen "ladrones".
Las cárceles “terroristas”
La soledad “inadaptados”.
El producto la "necesidad"
Las fronteras los ejércitos
La propiedad todo.
Violencia engendra la violencia.
No preguntes. No me detengas.
Ya es hora de restablecer
el acto supremo de la ley moral.
Hagamos de la Vida un poema.
Y pongamos la Vida en práctica.
Es un sueño que puedo, que puedo, que puedo
TE AMO
Y no me interrumpes ni estoy soñando. Vivo.
Tiendo las manos
al Amor a la solidaridad
a la Libertad.
Cuantas veces sea necesario y desde el principio.
Yo defiendo la ANARQUÍA.

Katerina Gogou

Traducción de Yannis Marinakis





Io difendo ANARCHIA

Non fermarmi. Sto sognando.
Abbiamo vissuto proni secoli d’ingiustizia.
Secoli di solitudine.
Ora no. Non fermarmi.
Ora e qui, sempre e ovunque.
Sto sognando la libertà.
Facciamo sì che la bella unicità
Di tutti
Ripristini
L’armonia dell’universo.
Giochiamo. Conoscenza è gioia.
Non certo un obbligo scolastico.
Io sogno perché amo.
Grandi sogni su nel cielo.
Gli operai delle fabbriche occupate
Produrranno cioccolato per il mondo.
Io sogno perché SO e perché POSSO.
Sono le banche a creare i “ladri”.
Le prigioni i “terroristi”.
La solitudine gli “emarginati”.
I prodotti il “bisogno”
I confini gli eserciti.
Tutto deriva dalla proprietà.
La violenza genera violenza.
Ora no. Non fermarmi.
È giunto il tempo per ristabilire
L’etica come prassi finale.
Fare della vita una poesia.
Fare della vita una prassi.
È un sogno possibile possibile possibile
IO TI AMO
E non fermarmi, non sto sognando. Io vivo.
Tendo le mie mani
Verso l’amore la solidarietà
La libertà.
Tutte le volte che ricomincia daccapo.
Io difendo ANARCHIA.

Katerina Gogou

Traduzione: Carmine Mangone





Yaşasın anarşi!

Bana engel olmasanıza! Hayal kuruyorum.
Yalnızlık ve adaletsizlik içinde yüzyıllar geçirdik.
Şimdi durun! Beni durduramazsınız.
Şimdi ve burada, sonsuza dek ve her yerde
Özgürlüğü düşlüyorum
Herkesin eşsiz güzelliklerini,
Evren için yepyeni bir uyum yaratacak olan.
Hadi oynayalım!
Mutluluktur bilgi,
Okullu olmayı gerektirmeyen.
Düşlüyorum çünkü bu duyduğum aşk,
Gökyüzündeki büyük hayaller için,
Ve, kendi fabrikalarında
Tüm dünya adına çikolata üreten işçiler için.
Düşlüyorum çünkü biliyorum ve buna gücüm var.
Bankalar hırsız eder insanı,
Ve hapishaneler terörist.
Tüm uyumsuzluk yalnızlıkla
İhtiyaç üretilenle
Ve, ordular sınırlarla
Var olur.
Hepsinin nedeni mülkiyet,
Ve, şiddetin nedeni şiddet.
Şimdi değil! Beni durduramazsınız!
Şimdi, ahlaklı dürüstlüğü
Yeniden kurmanın zamanı.
Yaşamı şiire,
Yaşamı pratiğe dönüştürme zamanı.
Bu yapabileceğimin hayali!
Sizi seviyorum.
Ne siz beni durdurabilirsiniz
Ne de ben artık hayallerle oyalanacağım.
Yaşıyorum ben!
Ellerim dayanışma
Ve özgürlük için Uzanıyor,
Ne kadar sürerse sürsün.
Hep yeni baştan,
Yaşasın anarşi!

Katerina Gogou

A woman IRA volunteer on active service
in west Belfast with an AR18 assault rifle.
Photo Colman Doyle Collection/National Library of Ireland

South of No North / Charles Bukowski

“Like anybody can tell you, I am not a very nice man. I don't know the word. I have always admired the villain, the outlaw, the son of a bitch. I don't like the clean-shaven boy with the necktie and the good job. I like desperate men, men with broken teeth and broken minds and broken ways. They interest me. They are full of surprises and explosions. I also like vile women, drunk cursing bitches with loose stockings and sloppy mascara faces. I'm more interested in perverts than saints. I can relax with bums because I am a bum. I don't like laws, morals, religions, rules. I don't like to be shaped by society.”

Charles Bukowski ~ (South of No North, 1973)





"Como cualquiera podrá deciros, no soy un hombre muy agradable. No conozco esa palabra. Yo siempre he admirado al villano, al fuera de la ley, al hijo de perra. No aguanto al típico chico bien afeitado, con su corbata y un buen trabajo. Me gustan los hombres desesperados, hombres con los dientes rotos y mentes rotas y destinos rotos. Me interesan. Están llenos de sorpresas y explosiones. También me gustan las mujeres viles, las perras borrachas, con las medias caídas y arrugadas y las caras pringosas de maquillage barato. Me interesan más los pervertidos que los santos. Me encuentro bien entre marginados porque soy un marginado. No me gustan las leyes, ni morales, religiones o reglas. No me gusta ser modelado por la sociedad."

Charles Bukowski ~ (Al sur de ningún norte, 1973)

(La senda del perdedor, 12ª edición, papel, 288 págs. Anagrama, 1996. ISBN 9788433914699)





"Comme n'importe qui vous le dira, je ne suis pas un homme très affable. Les gens affables me donnent envie de dormir. J'ai toujours admiré les méchants, les hors-la-loi, les fils de pute. Je n'aime pas les petits gars rasés de près, portant cravate et nantis d'un bon boulot. J'aime les hommes désespérés, les hommes aux dents brisées et aux manières brusques. Ils m'intéressent. Ils ménagent plein de surprises et d'explosions. J'aime également les femmes de mauvaise vie, les pochardes vicieuses et fortes en gueule aux bas avachis et au visage ravagé dégoulinant de mascara. Les pervers m'intéressent davantage que les saints. Quand je suis avec des ratés, je me sens bien, étant moi-même un raté. Je n'aime pas loi, la morale, la religion, les règlements. Je refuse d'être modelé par la société."

Charles Bukowski ~ (Au sud de nulle part, 1973)





"Come può dirvi chiunque, io non sono un brav'uomo. E' una parola che non conosco. Ho sempre ammirato il cattivo, il fuorilegge, il figlio di puttana. Non mi piacciono i bravi ragazzi coi capelli corti la cravatta e il buon posto. Mi piacciono gli uomini disperati, gli uomini con i denti rotti e il cervello rotto, gli uomini che si sono rotti. Mi interessano. Sono pieni di sorprese e di esplosioni. Mi piacciono anche le donnacce, puttane ubriache con la bocca piena di bestemmie con le calze molli e la faccia stravolta dal mascara. Mi interessano di più i pervertiti che i santi. Con i barboni riesco a rilassarmi perché sono anch'io un barbone. Non mi piacciono le leggi, la morale, le religioni, le regole. Non mi piace farmi plasmare dalla società."

Charles Bukowski ~ (A sud di nessun nord, 1973)





[seconda traduzione]

"Come può dirvi chiunque, non sono un tipo gradevole: non so nemmeno cosa vuol dire. Ho sempre ammirato i cattivi, i fuorilegge, i figli di puttana. Non mi piacciono gli uomini perfettamente rasati, con la cravatta e un buon lavoro. Mi piacciono gli uomini disperati, con i denti rotti, il cervello a pezzi e una vita che fa schifo. Sono loro che mi interessano. Sono pieni di sorprese. Ho anche un debole per le donnacce, quelle che si ubriacano e bestemmiano, che hanno le calze molli e il trucco sbavato. Mi interessano di più i pervertiti che i santi. Mi rilasso con gli scoppiati perché anche io sono uno scoppiato. Non mi vanno le leggi, la morale, le religioni, le regole. Non mi va di essere plasmato dalla società."

Charles Bukowski ~ (A sud di nessun nord, 1973)

(dal libro "A sud di nessun nord. Storie di una vita sepolta" di Charles Bukowski)





"Beni tanıyan herkesin size söyleyeceği gibi, makbul biri değilim. Kötü adamı sevdim hep, kanunsuzu, hergeleyi. İyi işleri olan sinek kaydı tıraşlı, kravatlı tiplerden hoşlanmam. Ümitsiz adamları severim, dişleri kırık, usları kırık, yolları kırık adamları. İlgimi çekerler. Küçük sürpriz ve patlamalarla doludurlar. Adi kadınlardan da hoşlanırım; çorapları sarkmış, makyajları akmış, sarhoş ve küfürbaz kadınlardan. Azizlerden çok sapkınlar ilgilendiriyor beni. Serserilerin yanında rahatımdır, çünkü ben de serseriyim. Kanun sevmem, ahlak sevmem, din sevmem, kural sevmem. Toplumun beni şekillendirmesinden hoşlanmam."

Charles Bukowski ~ (Ölüler Böyle Sever, 1973)

Çevirmen: Avi Pardo / Parantez Yayınları

Titled: Skid row, Los Angeles, 1982 (but this is not skid row).

Screams from the Balcony: Selected Letters 1960-1970 / Charles Bukowski

[To Jon and Louise Webb]

April 26, 1963

[* * *] The book is beginning to well into my mind as a possibility. It’s like, you know, you meet a beautiful woman, have some talk with her, but really think nothing of it because everything seems pretty much out of reach and you turn to leave and find that she’s walking beside you, and she walks up the steps with you and stands there while you open the door to your room and then she walks in with you. The book’s like that. A little too much to behold. I’ve had so many knives stuck into me, when they hand me a flower I can’t quite make out what it is. It takes time. [* * *]

Charles Bukowski

(Screams from the Balcony: Selected Letters 1960-1970 by Charles Bukowski. Edited by Seamus Cooney. Black Sparrow Press, 1993)

Note: In letters from the 1960s, the poet recounts his efforts to succeed as a writer, his inability to quit his day job, and his battles with manic depression and other illnesses.

The Staircase, New York, 1968,
by Saul Leiter

my garden / Charles Bukowski

my garden

in the sun and in the rain
and in the day and in the night

pain is a flower
pain is flowers

blooming all the time

circa 1972

Charles Bukowski

(What Matters Most Is How Well You Walk Through The Fire. Published in 1999 by Black Sparrow Press.)





mi jardín

en el sol y en la lluvia
y en el día y en la noche

el dolor es una flor
el dolor es flores

floreciendo todo el tiempo

1972

Charles Bukowski

(Lo Que Mas Importa Es Lo Bien Que Caminas Por El Fuego)





bahçem

güneşte ve yağmurda
gece ve gündüz

çiçektir acı
çiçeklerdir acılar

sürekli açan.

1972

Charles Bukowski

Çeviri: Avi Pardo

(BiR BEN MİYİM BOYLE YAŞAYAN? "ateşin içinden ne denli iyi yürüdüğündür mesele..." -1 Cilt. Parantez Gazetecilik ve Yayımcılık Ltd)

Charles Bukowski posing with lawn mower, San Pedro, 1981.

On the Road / Jack Kerouac

"I realized these were all the snapshots which our children would look at someday with wonder, thinking their parents had lived smooth, well-ordered, stabilized-within-the-photo lives and got up in the morning to walk proudly on the sidewalks of life, never dreaming the raggedy madness and riot of our actual lives, our actual night, the hell of it, the senseless nightmare road. All of it inside endless and beginningless emptiness."

Jack Kerouac ~ (On the Road, 1957)





"Comprendí que eran las fotos que algún día mirarían asombrados nuestros hijos pensando que sus padres habían vivido unas vidas tranquilas, ordenadas, estables y levantándose por las mañanas a pasear orgullosos por las aceras de la vida, sin imaginarse jamás la locura y el follón de nuestras arrastradas vidas reales, de nuestra auténtica noche, del infierno contenido en ella, de la insensata pesadilla de la carretera. Todo el interior de unas vidas interminables y sin final que es vacío."

Jack Kerouac ~ (En el camino, 1957)





"Mi resi conto che queste erano tutte le istantanee che i nostri bambini avrebbero guardato un giorno con stupore, convinti che i loro genitori avessero vissuto una vita liscia, ben ordinato, delimitata nella cornice di quelle fotografie e si fossero alzati al mattino per incamminarsi orgogliosi sui marciapiedi della vita, senza mai sognare la stracciata pazzia e la ribellione della nostra vita reale, della nostra notte reale, l’inferno di essa, l’insensata strada piena di incubi. Tutto questo dentro un vuoto senza principio e senza fine."

Jack Kerouac ~ (Sulla Strada, 1957)





"Je me dis que tous ces instantanés, nos enfants les regarderaient un jour avec émerveillement, pensant que leurs parents avaient vécu des vies calmes, bien ordonnées, stables comme sur les photos, et qu'ils se lèveraient le matin pour marcher fièrement sur les trottoirs de la vie, sans jamais imaginer la folie déguenillée ni le tumulte de nos vraies vies, de notre vraie nuit, l'enfer que c'était, le cauchemard insensé de la route. Tout cela dans un néant sans fin ni commencement."

Jack Kerouac ~ (Sur la route, 1957)





"Bir gün çocuklarımızın merakla anne babalarının inişsiz çıkışsız düzenli resimlerin dondurduğu gibi durağan yaşadıklarını, sabahları kalkıp hayatın kaldırımlarını gururla adımladıklarını sanarak bizim esas yaşantılarımızın, esas gecelerimizin hırpani deliliğini, isyanı, cehennemi ve o anlamsız yol kabusunu akıllarının ucundan bile geçirmeden bakacakları fotoğraflardı bunlar. Sonsuz ve başlangıçsız boşluğu açığa vurmayan. Acınası umursamazlıkları açığa vurmayan."

Jack Kerouac ~ (Yolda, 1957)

Çevirmen: Can Kantarcı / Ayrıntı Yayınları

Jack Kerouac, 1957. by Jerry Yulsman.
(Silver gelatin print).

White Dog / Charles Bukowski

White Dog

I went for a walk on Hollywood Boulevard.
I looked down and there was a large white dog
walking beside me.
his pace was exactly the same as mine,
we stopped at traffic signals together.
a woman smiled at us.
he must have walked 8 blocks with me.
then I went into a grocery store and
when I came out he was gone.
or she was gone.
the wonderful white dog
with a trace of yellow in its fur.
the large blue eyes were gone.
the grinning mouth was gone.
the lolling tongue was gone.

things are so easily lost.
things just can’t be kept forever.

I got the blues.
I got the blues.
that dog loved and
trusted me and
I let it walk away.

1977

Charles Bukowski

(What Matters Most Is How Well You Walk Through The Fire. Published in 1999 by Black Sparrow Press.)





El perro blanco

fui a dar un paseo por Hollywood Boulevard.
bajé la vista y había un perrazo blanco
caminando a mi lado.
llevaba exactamente el mismo paso que yo.
nos parábamos en los semáforos juntos.
cruzábamos las bocacalles juntos.
una mujer nos sonrió.
debió de caminar unas 8 manzanas conmigo.
luego entré a una tienda de comestibles y
cuando salí el perro había desaparecido.
o la perra había desaparecido.
era un perro blanco hermosísimo.
con una pizca de amarillo en el pelaje.
los ojazos azules habían desaparecido.
el hocico sonriente había desaparecido.
la lengua colgante había desaparecido.

con qué facilidad se pierden las cosas.
no se puede conservar las cosas para siempre.

estoy de capa caída.
estoy de capa caída.
aquel perro me quería y
confiaba en mí y
dejé que se fuera.

1977

Charles Bukowski

(Lo Que Mas Importa Es Lo Bien Que Caminas Por El Fuego)





Beyaz Köpek

Hollywood Bulvarı 'nda yürüyüşe çıktım.
iri, beyaz bir köpek yürümeye
başladı yanımsıra.
hızı hızımla aynı.
trafik ışıklarında birlikte durduk.
karşıdan karşıya birlikte geçtik.
bir kadın bize gülümsedi.
sekiz blok kadar yürüdük birlikte.
sonra ben bakkala girdim,
çıktığımda gitmişti
kürkü sarı dalgalı
harikulade beyaz köpek.
iri mavi gözleri gitmişti.
gülen ağzı gitmişti.
sarkık dili gitmişti.

ne kadar kolay yitiyor her şey.
hiçbir şeye sonsuza dek sahip olamıyorsunuz.

kederliyim.
kederliyim.
o köpek beni sevmiş,
bana güvenmişti,
ve ben gitmesine izin verdim.

1977

Charles Bukowski

Çeviri: Avi Pardo

(BiR BEN MİYİM BOYLE YAŞAYAN? "ateşin içinden ne denli iyi yürüdüğündür mesele..." -1 Cilt. Parantez Gazetecilik ve Yayımcılık Ltd)

Bukowski and his dog, Droll, on a Los Angeles beach, 1950,
when living with Jane.

Soneto Gongorino en el que el poeta manda a su amor una paloma / Federico García Lorca

Soneto Gongorino en el que el poeta manda a su amor una paloma

Este pichón del Turia que te mando,
de dulces ojos y de blanca pluma,
sobre laurel de Grecia vierte y suma
llama lenta de amor do estoy pasando.

Su cándida virtud, su cuello blando,
en limo doble de caliente espuma,
con un temblor de escarcha, perla y bruma
la ausencia de tu boca está marcando.

Pasa la mano sobre tu blancura
y verás qué nevada melodía
esparce en copos sobre tu hermosura.

Así mi corazón de noche y día,
preso en la cárcel del amor oscura,
llora, sin verte, su melancolía.

Federico García Lorca

(Sonetos del amor oscuro, 1935-1936)





Gongoresque Sonnet in Which the Poet Sends His Love a Dove

This dove I send you from the Turia
with sweet eyes and white feathers
(on Greek laurel leaves) translates
my love’s slow flame in this hotel

Its spotless virtue and soft throat
—a double lily of hot foam-
trembling with frost and mist and pearl
denotes the absence of your mouth

Pass your hand over its white body
and you will see its snowy song
fall like snowflakes on your beauty

And so my heart of night and day
held in the dark prison of our love
without you weeps disconsolate

Federico García Lorca

(Sonnets of Dark Love, 1935-1936)

Translated by Sarah Arvio





Sonnet in the Style of Gongora in Which the Poet Sends His Love a Dove (second translation)

From Turia I'm sending you this dove
with eyes so sweet and plumes so white: a prize
greater than Grecian laurel, an emblem
and ember of the fire stoked where I stay.
Its simple heart and tender throat are caught
in the birdlime of twofold heat and spume;
tremor of frost and mist, tremor of pearl
signal the absence of your mouth and kiss.
Softly stroke its whiteness and discover
how the snowiest melodies are strewn,
poured in goblets over your gorgeousness.
And that is how my heart, each night and day,
locked in the prison of a shadowed love,
weeps without emptying its emptiness.

Federico García Lorca

(Sonnets of Dark Love, 1935-1936)

Translated by Scott Tucker





Gongoran sonnet in which the poet sends a dove to his beloved (third translation)

I send this dove from Tuna to you.
With its endearing eyes and whitest feathers
it spreads love's fire, and also proffers
the Grecian laurel that the flames consume.
Its honest virtue and its supple throat
twice soiled by slime and scalding foam---
its tremors, frost and misty pearls combined---
bespeak the absence of your mouth. But wait,
just run your hands across its purity
and you will know its snowy melody,
as snowflakes swirl about and cloud your beauty.
Such is my heart---by night and through the day
deprived of you it cries pure melancholy,
imprisoned in dark love that will not die.

Federico García Lorca

(Sonnets of Dark Love, 1935-1936)

Translated by Rafael Campo





Sonnet in the style of Góngora in which the poet sends his beloved a dove (fourth translation)

This young dove I send you from the Turia,
with its sweet eyes and feathers so white,
strews and spreads over Grecian laurels
the slow flame of love where I stay tonight.

Its honest virtue and its soft throat
make a double lily of hot froth
with a tremor of frost, pearl and mist
and mark the absence of your mouth.

Pass your hand over its whiteness
and you will see what snowy melody
it scatters in snowflakes over your loveliness.

Thus my heart all night and day through
incarcerated in its cell of dark love
cries its melancholy at not seeing you.

Federico García Lorca

(Sonnets of Dark Love, 1935-1936)

Translated by Paul Archer





Sonetto gongorino in cui il poeta manda al suo amore una colomba

Questo piccione del Turia che ti mando,
dai dolci occhi e dalle bianche piume,
sopra alloro di Grecia versa e somma
lenta fiamma d’amore in cui sto finendo.

La sua candida virtù, il suo collo soffice,
in doppio giglio di calda spuma,
con un tremore di brina, perla e bruma
l’assenza della tua bocca sta marcando.

Passa la mano sul suo biancore
e vedrai che nivea melodia
sparge in fiocchi sulla tua bellezza.

Così il mio cuore notte e giorno, 
prigioniero nel carcere d’amore oscuro, 
piange nel non vederti la sua malinconia.

Federico García Lorca

(Sonetti dell’amore oscuro, 1935-1936)

Trad. Glauco Felici





Sonetto gongorino in cui il poeta invia al suo amore una colomba (seconda traduzione)

Il piccione del Turia che ti mando,
con gli occhi dolci e con la bianca piuma,
sparge su un lauro di Grecia e raduna
fiamma lenta d’amor che mi nasconde.

La candida virtù, il suo collo blando,
in doppio limo di bollente spuma,
in tremore di brina, perla e bruma,
la bocca assente tua va rimarcando.

Passa la mano sopra il suo candore,
vedrai quale innevata melodia
sparge in fiocchi su tua bellezza pura.

Col cuor che giorno e notte, in fede mia,
piange d’amor nella sua cella oscura
l’amore assente e la malinconia.

Federico García Lorca

(Sonetti dell’amore oscuro, 1935-1936)

Photo by David Dubnitskiy

Mon rêve familier / Paul Verlaine

Mon rêve familier

Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D’une femme inconnue, et que j’aime, et qui m’aime,
Et qui n’est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m’aime et me comprend.

Car elle me comprend, et mon cœur transparent
Pour elle seule, hélas! cesse d’être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.

Est-elle brune, blonde ou rousse? Je l’ignore.
Son nom? Je me souviens qu’il est doux et sonore,
Comme ceux des aimés que la vie exila.

Son regard est pareil au regard des statues,
Et, pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L’inflexion des voix chères qui se sont tues.

Paul Verlaine - (Poèmes saturniens, 1866)





OFT do I dream

OFT do I dream this strange and penetrating dream:
An unknown woman, whom I love, who loves me well,
Who does not every time quite change, nor yet quite dwell
The same,—and loves me well, and knows me as I am.

For she knows me! My heart, clear as a crystal beam
To her alone, ceases to be inscrutable
To her alone, and she alone knows to dispel
My grief, cooling my brow with her tears’ gentle stream.

Is she of favor dark or fair?—I do not know.
Her name? All I remember is that it doth flow
Softly, as do the names of them we loved and lost.

Her eyes are like the statues’,—mild, grave, and wide;
And for her voice she has as if it were the ghost
Of other voices,—well-loved voices that have died.

Paul Verlaine - (Saturnian Poems, 1866)

Translation of Gertrude Hall

(C.D. Warner, et al., comp. The Library of the World’s Best Literature. An Anthology in Thirty Volumes. 1917.)





Mein vertrauter Traum

Ich habe oft diesen seltsamen und durchdringenden
Traum Von einer unbekannten Frau, die ich liebe und die mich liebt,
Und das ist nicht jedes Mal gleich
Oder ganz anders und liebt mich und versteht mich.

Weil sie mich und mein Herz transparent versteht
Leider nur für sie! hör auf, ein Problem zu sein
Für sie allein und die Feuchtigkeit meiner fahlen Stirn,
Sie allein kann sie erfrischen und weinen.

Ist sie braun, blond oder rothaarig? Ich weiß es nicht.
Ihr Name? Ich erinnere mich, dass es leise und laut
ist Wie die der Lieben, die das Leben verbannt hat.

Sein Blick ist der gleiche wie der von Statuen Und
für ihre Stimme, distanziert und ruhig und ernst, hat sie
Die Beugung von lieben Stimmen, die verstummt sind.

Paul Verlaine - (Saturngedichte, 1866)





Mi sueño

Sueño a menudo el sueño sencillo y penetrante
de una mujer ignota que adoro y que me adora,
que, siendo igual, es siempre distinta a cada hora
y que las huellas sigue de mi existencia errante.

Se vuelve transparente mi corazón sangrante
para ella, que comprende lo que mi mente añora;
ella me enjuga el llanto del alma cuando llora
y lo perdona todo con su sonrisa amante.

¿Es morena ardorosa? ¿Frágil rubia? Lo ignoro.
¿Su nombre? Lo imagino por lo blando y sonoro,
el de virgen de aquellas que adorando murieron.

Como el de las estatuas es su mirar de suave
y tienen los acordes de su voz, lenta y grave,
un eco de las voces queridas que se fueron...

Paul Verlaine - (Poemas saturnianos, 1866)

Versión de Nicolás Bayona Posada





Il mio sogno familiare

Io faccio spesso questo sogno strano e penetrante
d'una misteriosa donna, che amo, e che m'ama,
e ch'ogni volta non è mai sempre la stessa,
né mai del tutto un'altra, e m'ama e mi comprende.

Si, mi comprende, e il mio cuore, trasparente,
per lei sola, ah! cessa d'essere un problema
per lei sola, e il madore della mia livida fronte,
lei solo lo sa rinfrescare, piangendo.

È ella bruna, bionda o rossa ? — Io l'ignoro.
Il suo nome? Ricordo ch'è dolce e sonoro
come quello degli amanti dalla Vita esiliati.

Il suo sguardo è simile a quello delle statue,
e, la sua voce, lontana, calma, e grave, ha
il suono delle care voci ormai estinte.

Paul Verlaine - (Poesie Saturniano, 1866)





VIº Il mio sogno familiare (seconda traduzione)

Faccio spesso un sogno strano e penetrante,
d'una donna sconosciuta che amo e che mi ama
e che ogni volta non è proprio la stessa
ma neppure un'altra, e mi ama e mi comprende.

Sì, mi comprende, e il mio cuore, trasparente
a lei soltanto, solo per lei, ahimè! non è più
un problema, e lei sola, piangendo, sa rinfrescare
i sudori della mia fronte livida.

È bruna, bionda o rossa? - Lo ignoro.
Il suo nome? Ricordo che è dolce e sonoro
come i nomi dei nostri cari che la Vita esiliò.

Ha uno sguardo simile a quello delle statue,
e la sua voce, lontana, e calma, e grave,
ha l'inflessione delle voci amate che ora tacciono.

Paul Verlaine - (Poesie Saturniano, 1866)





Kurup Durduğum Düş

Tuhaf, burkucu düşünü kurarım çoğu zaman
Bilmedik bir kadının, sevdiğim, beni seven,
Ne her an, ne tıpatıp aynı denemiyen
Ne de büsbütün başka, beni seven, anlıyan.

Sever o beni çünkü, ve bendeki bu yürek
Ki yalnız ona açık, saklamaz hiçbir gizi
Yalnız ona karşı; soluk alnımın terini
Bir o serinletir ancak, gözyaşı dökerek.

Esmer mi, sarışın mı, bilmem kızıl saçlı mı
Adıysa, kulağımda, okşayıcı ve tatlı
Yaşantının sürdüğü sevgili adları gibi.

Bakışları o yontu bakışlarıdır sanki
Ve o uzak, çok uzak, o tok, o dingin sesi
Taşır, susmuş o cânım seslerin perdesini.

Paul Verlaine - (Satürn Şiirleri, 1866)

Çeviri: Tahsin Saraç

(Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi Mayıs 1964, S: 152, S. 487)

Immersed. 2019, by Raphael Mazzucco

Белой ночью / Анна Андреевна Ахматова

Белой ночью

Ах, дверь не запирала я,
Не зажигала свеч,
Не знаешь, как, усталая,
Я не решалась лечь.

Смотреть, как гаснут полосы
В закатном мраке хвой,
Пьянея звуком голоса,
Похожего на твой.

И знать, что все потеряно,
Что жизнь - проклятый ад!
О, я была уверена,
Что ты придешь назад.

1911

Анна Андреевна Ахматова





White Night

Oh, I’ve not locked the door,
I’ve not lit the candles,
You know I’m too tired
To think of sleep.

See, how the fields die down,
In the sunset gloom of firs,
And I’m drunk on the sound
Of your voice, echoing here.

It’s fine, that all’s black,
That life’s – a cursed hell.
O, that you’d come back –
I was so certain, as well.

1911

Anna Akhmatova

Translated by A. S. Kline





White Night (second translation)

I haven’t locked the door tonight,
The lamp unlit I’ll keep,
You’ve no conception of the fight
I’ve had avoiding sleep.

And watching how the sunset fades
’Midst pines’ incisions’ scores,
And drunk on voice’s glib tirades
That sounded just like yours.

And knowing that there was no hope,
That I in hell would burn!
And yet was sure – for I’m a dope –
That you would still return.

1911

Anna Akhmatova

Translation by Rupert Moreton





White Night (third translation)

I haven't locked the door,
Nor lit the candles,
You don't know, don't care,
That tired I haven't the strength

To decide to go to bed.
Seeing the fields fade in
The sunset murk of pine-needles,
And to know all is lost,

That life is a cursed hell:
I've got drunk
On your voice in the doorway.
I was sure you'd come back.

1911

Anna Akhmatova





Pendant une nuit blanche

Ah, je n’ai pas fermé la porte.
Je n’ai pas allumé de bougie.
Tu ne le sais pas. Fatiguée,

Je n’arrive pas à me coucher.
Voir comment disparaissent les lueurs
Du couchant dans l’ombre des pins,
M’enivrer du son d’une voix
Qui ressemble à la tienne.

Savoir que tout est perdu,
Que la vie est un enfer.
Oh! j’étais persuadée
Que tu reviendrais.

1911

Anna Akhmatova





In una notte bianca

Ah, non avevo chiuso la porta,
le candele non avevo acceso,
non sai come, stanca,
non mi risolvevo a coricarmi.

Guardare come si spengono le macchie
d'abeti nel buio del crepuscolo,
inebriandomi al suono d'una voce
che somiglia alla tua.

E sapere che tutto è perduto,
che la vita è un maledetto inferno!
Oh, io ero sicura
che saresti tornato.

1911

Anna Achmatova





Uykusuz Gece

Ah! kapamadım kapımı,
Yakmadım mumlarımı,
Bir bilseydin, nasıl bitkindim,
Döşeğe uzanamayacak denli bitkin.

Batan güneşin ışınlarının
Çamların karası üzerinde sönmesi
Beni çılgına çeviren bir sesin tınısı
Tıpkı seninki, tıpkı.

Ve herşeyin bittiğini bilmek
Yaşamın korkunç bir cehennem olduğunu
Oh! nasıl da biliyordum
Bir gün döneceğini.

6 Şubat 1911

Anna Ahmatova

Türkçesi: Güneş Acar

(Anna Ahmatova / Yaban Balı Özgürlük Kokar / Ada Yayınları / Eylül 1985)

Photo by Roland Okoń

On aime sur un sourire, sur un regard, sur une épaule. / Marcel Proust

"On aime sur un sourire, sur un regard, sur une épaule. Cela suffit ; alors, dans les longues heures d'espérance ou de tristesse, on fabrique une personne, on compose un caractère. Et quand plus tard on fréquente la personne aimée, on ne peut plus, devant quelques cruelles réalités qu'on soit placé, ôter ce caractère bon, cette nature de femme nous aimant, à l'être qui a tel regard, telle épaule que nous ne pouvons quand elle vieillit, à une personne que nous connaissons depuis sa jeunesse, la lui ôter."

Marcel Proust ~ (A la recherche du temps perdu. Albertine disparue. 1925)





"We fall in love for a smile, a glance, a bare shoulder. That is enough; then, in the long hours of hope or sorrow, we fabricate a person, we compose a character. And when later on we see much of the beloved person, we can no longer, whatever the cruel reality that confronts us, strip off that good character, that nature of a woman who loves us, from the person who bestows that glance, bares that shoulder, than we can when she has grown old eliminate her youthful face from a person whom we have known since her girlhood."

Marcel Proust ~ (In Search of Lost Time. Albertine Gone. 1925)





"Amamos por una sonrisa, por una mirada, por un hombro; entonces, en las largas horas de esperanza o de tristeza, fabricamos una persona y componemos su forma de ser. Y cuando, más adelante, tratamos a la persona amada, no podemos ya, por mucho que nos veamos ante una cruda realidad, quitarle esa forma de ser bondadosa, esa naturaleza de mujer que nos ama, a la persona que tiene esa mirada y ese hombro, como tampoco podemos, cuando envejece, quitarle a alguien la primera cara que llevamos conociendo desde que era joven"

Marcel Proust ~ (En busca del tiempo perdido. Albertine desaparecida. 1925)





"Si ama per un sorriso, per uno sguardo, per una spalla. Tanto basta. Allora, nelle lunghe ore di speranza o di tristezza, ci si fabbrica una persona, si compone un carattere. E quando, più tardi, si frequenta la persona amata, è impossibile ormai (per quanto crudele sia la realtà che ci vien messa innanzi) togliere quel carattere buono, quella natura di donna amorevole all'essere che ha quello sguardo o quella spalla, proprio come non possiamo, quando invecchia, togliere il suo primo volto a una persona che conosciamo fin dalla sua giovinezza."

Marcel Proust ~ (Alla ricerca del tempo perduto. Albertine scomparsa. 1925)





"Bir tebessüm, bir bakış, bir omuz yüzünden aşık oluruz. Bu kadarı yeterlidir; sonra, umut veya hüzün dolu uzun saatler boyunca, bir insan imal eder, bir kişilik yaratırız. Ve ardından, aşık olduğumuz kişiyle görüştüğümüzde, karşımıza ne kadar acımasız gerçekler çıkarsa çıksın, o bakışın, o omzun sahibinden, bu iyi yürekli mizacı, bizi seven kadın kişiliğini bir türlü ayıramayız; gençliğinden beri tanıdığımız bir insan yaşlandığında, gençliğini ondan ayıramayışımız gibi."

Marcel Proust ~ (Kayıp Zamanın İzinde. Albertine Kayıp. 1925)

Çeviri: Roza Hakmen / YKY Yayınları

Nouvelle Vague Bike by Federica Ella

Llagas de amor / Federico García Lorca

Llagas de amor

Esta luz, este fuego que devora.
Este paisaje gris que me rodea.
Este dolor por una sola idea.
Esta angustia de cielo, mundo y hora.

Este llanto de sangre que decora
lira sin pulso ya, lúbrica tea.
Este peso del mar que me golpea.
Este alacrán que por mi pecho mora.

Son guirnalda de amor, cama de herido,
donde sin sueño, sueño tu presencia
entre las ruinas de mi pecho hundido.

Y aunque busco la cumbre de prudencia,
me da tu corazón valle tendido
con cicuta y pasión de amarga ciencia.

Federico García Lorca

(Sonetos del amor oscuro, 1935-1936)





Wounds of love

This light, this flame that devours,
this grey country that surrounds me,
this pain from a sole idea,
this anguish of the sky, earth and hour,

this lament of blood that now adorns
a lyre with no pulse, lubricious torch,
this weight of sea that breaks on me,
this scorpion that lives inside my breast,

are a garland of love, bed of the wounded,
where dreamlessly, I dream of your presence
among the ruins of my sunken breast.

And though I seek the summit of discretion
your heart grants me a valley stretched below,
with hemlock and bitter wisdom’s passion.

Federico García Lorca

Translated by A. S. Kline

(Sonnets of Dark Love, 1935-1936)

http://spanishpoems.blogspot.com/2005/07/federico-garca-lorca-llagas-de-amor.html





Piaghe d’amore

La luce, questo fuoco che divora.
Questo paesaggio grigio che m’attornia.
Questa pena per una sola idea.
Quest’angoscia di cielo, terra e d’ora.

Questo pianto di sangue che decora
lira senza timbro, torcia senza presa.
Questo peso del mare che mi frusta.
Questo scorpione che attende entro di me.

Ghirlanda d’amore, letto di ferito,
sono e di insonne, sogno la presenza
tua nel fondo in rovina del mio petto;

e se ricerco una vetta di prudenza
il tuo cuore mi dà una valle densa
di cicuta e passione d’aspra scienza.

Federico García Lorca

Traduzione di Claudio Rendina

(da “Sonetti dell’amore oscuro”, Newton Compton, Roma, 1988)





Plaies d’amour

Cette lumière, ce feu qui dévore,
ce paysage gris qui m’accompagne,
cette douleur pour une seule image,
cette angoisse de ciel, d’heure et de monde,

toutes ces larmes de sang qui décorent,
torche glissante, une lyre sans âme,
et ce poids de la mer qui vient me battre,
et ce scorpion qui le cœur me remord

sont guirlande d’amour, lit de détresse,
où sans rêver je rêve ta présence
parmi les ruines de mon sein ouvert.

Mais j’ai beau tendre au sommet de prudence,
ton cœur ne m’offre que vallées couvertes
de ciguë et passion d’amère science.

Federico García Lorca

Traduction d’André Belamich

(Federico García Lorca, Sonnets de l’amour obscur. Poésies IV)

Photo by Marwane Pallas

Le piano que baise une main frêle / Paul Verlaine

V

Son joyeux, importun d’un clavecin sonore. (Pétrus Borel)

Le piano que baise une main frêle
Luit dans le soir rose et gris vaguement,
Tandis qu'un très léger bruit d'aile
Un air bien vieux, bien faible et bien charmant
Rôde discret, épeuré quasiment,
Par le boudoir longtemps parfumé d'Elle.

Qu'est-ce que c'est que ce berceau soudain
Qui lentement dorlote mon pauvre être ?
Que voudrais-tu de moi, doux Chant badin ?
Qu'as-tu voulu, fin refrain incertain
Qui vas tantôt mourir vers la fenêtre
Ouverte un peu sur le petit jardin ?

Paul Verlaine ~ (Romances sans paroles, 1874)





V

Son joyeux, importun d’un clavecin sonore. (Pétrus Borel)

The piano, kissed by a hand soft and frail,
Shines vaguely in the twilight pink and gray.
Whilst lightly as a bird's wing, in a dale,
An old tune, very feeble, sweet and gay,
Circles discretely, ere its faint notes fail,
The room perfumed by Her since that far day.

What is this sudden rocking in my heart
This stirring of my inmost soul profound?
What wouldst thou of me? ghostly song thou art!
What is thy wish, thou sweet uncertain sound,
That, dying, seeks the window to depart
The garden window, open near the ground?

Paul Verlaine ~ (Songs without Words, 1874)

Translated from the French by Bergen Applegate

(Paul Verlaine: His Absinthe-Tinted Song. R. F. Seymour, The Alderbrink Press, 1916)





V (Second translation)

Son joyeux, importun d’un clavecin sonore. (Pétrus Borel)

The piano kissed by a delicate hand
Gleams distantly in rose-grey evening
While with a wingtips weightless sound
A fine old tune, so fragile, charming
Roams discreetly, almost trembling,
Through the chamber Shes long perfumed.

What is this sudden cradle song
That gradually lulls my poor being?
What do you want of me, playful one?
What do you wish, slight vague refrain
Drifting now, dying, towards the window
Opening a little on a patch of garden?

Paul Verlaine ~ (Songs without Words, 1874)

Translated by A. S. Kline





V

Suono allegro, importuno, d'un clavicembalo sonoro. (Pétrus Borel)

Il pianoforte baciato da una fragile mano
vagamente riluce nella sera rosa e grigia,
mentre con un lievissimo frèmito d'ala
un'aria molto antica, flebile, incantevole,
si aggira discreta, quasi spaurita,
nel boudoir che conserva il Suo profumo.

Cos'è questa nenia improvvisa
che lenta dondola il mio povero essere?
Che vorresti da me, dolce Canto scherzoso?
Cos'hai voluto, ritornello fine ed incerto
che morirai ben presto alla finestra
semiaperta sul piccolo giardino?

Paul Verlaine ~ (Romanze senza parole, 1874)





V

Sonido alegre, molesto, de un clavicémbalo. (Pétrus Borel)

El piano que besa una mano delicada
brilla vagamente en la tarde rosa y gris,
mientras que un ruido alado, muy ligero,
un aria antigua, débil y encantadora
merodea discreta, casi asustada,
en el salón perfumado de Ella.

¿Qué es esta niñez repentina
que mima lentamente mi pobre ser?
¿Qué quieres de mí, dulce canto juguetón?
¿Qué has buscado, fino estribillo incierto
que vas pronto a morir hacia la ventana
abierta brevemente sobre el pequeño jardín?

Paul Verlaine ~ (Romanzas Sin Palabras, 1874)





V

Öptüğü piyano narin parmakların
Kızıl akşamda ışıl ışıl yanıyor
Ve çok eski, ince, tatlı bir şarkının
Hafif kanat vuruşları dolanıyor
Ve odasında korkuyla salınıyor,
O teni burcu burcu kokan kadının

Neyin nesidir bu beşik ki aniden
Garip bedenimi nazlı nazlı sallar?
Söyleyin nedir istediğiniz benden
Tenimde dolanan garip ve inceden,
Ve ey uzaklaştıkça ölen şarkılar
Aralık pencerelerde can çekişen?

Paul Verlaine ~ (Sözsüz Şarkılar, 1874)

Çeviri: Erdoğan Alkan

Memoirs by Mecuro B Cotto

The Pool / H.D. (Hilda Doolittle)

The Pool

Are you alive?
I touch you.
You quiver like a sea-fish.
I cover you with my net.
What are you—banded one?

1915

H.D. (Hilda Doolittle) 1886-1961.





La piscine

Es-tu vivant?
Je te touche.
Vous frémissez comme un poisson de mer.
Je te couvre de mon filet.
Qu'êtes-vous - un bandé?

1915

H.D. (Hilda Doolittle) 1886-1961.





La laguna

¿Estás vivo?
Te toco.
Te estremeces como un pez marino.
Te cubro con mi red.
¿Qué eres — pez anillado?

1915

H.D. (Hilda Doolittle) 1886-1961.





La piscina (segunda traducción)

¿Estas vivo?
Te toco.
Tiemblas como un pez-marino.
Te cubro con mi red.
¿Qué eres--rayado?

1915

H.D. (Hilda Doolittle) 1886-1961.





Gölcük

Yaşıyor musun
Dokunuyorum sana.
Balık gibi titriyorsun.
Örtüyorum seni ağımla.
Nesin sen - çizgili misin?

1915

H.D. (Hilda Doolittle) 1886-1961.

Çeviri: Dilek Değerli / Artshop Yayınları

The Emerald Pool. c.1909-20. by Edward Cucuel. (Oil canvas).

Заметался пожар голубой... / Сергей Есенин

Заметался пожар голубой...

Заметался пожар голубой,
Позабылись родимые дали.
В первый раз я запел про любовь,
В первый раз отрекаюсь скандалить.

Был я весь — как запущенный сад,
Был на женщин и зелие падкий.
Разонравилось пить и плясать
И терять свою жизнь без оглядки.

Мне бы только смотреть на тебя,
Видеть глаз злато-карий омут,
И чтоб, прошлое не любя,
Ты уйти не смогла к другому.

Поступь нежная, легкий стан,
Если б знала ты сердцем упорным,
Как умеет любить хулиган,
Как умеет он быть покорным.

Я б навеки забыл кабаки
И стихи бы писать забросил,
Только б тонко касаться руки
И волос твоих цветом в осень.

Я б навеки пошел за тобой
Хоть в свои, хоть в чужие дали…
В первый раз я запел про любовь,
В первый раз отрекаюсь скандалить.

1923 г.

Сергей Есенин





Azure space is aflame up above,
I’ve forgotten my home destination.
For the first time I’m singing of love,
For the first time I give up contention.

I was all like a desolate grove
Loving women and heavily drinking.
I don’t drink any more and don’t  love
Like I did, living fast and unthinking.

All I want is to look at the vast
Of your gold-brown eyes, and, - oh, bother! -
How I wish that, disliking your past,
You would not like to go to another!

Tender step, graceful waist that you have!
Oh if only you were able to tumble
“How a bully can really love,
And how he can be timid and humble!”

All those pubs I would never attend,
And my poems would be forgotten,
If you just  let me touch your hand
And your hair, the colour of  autumn.

I would follow you  ever, my dove,
Be it distant or close destination…
For the first time I’m singing of love,
For the first time I give up contention.

1923

Sergei Yesenin

Translated by Alec Vagapov





(Second translation)

Darted fire blue,
Forgetting birthmarks given.
The first time I sang about love,
For the first time I give up.

I was all - as a neglected garden,
He was an avid women and zelie.
Lose one’s attraction to drink and dance
And lose their lives without looking back.

I would just look at you,
Seeing eye gold-brown slough,
And that, the past is not loving,
You could not get away to another.

The pace of the tender, light condition,
If you know the heart of persistent,
How can love bully,
How can he be submissive.

I’d forgotten forever taverns
And to write poems thrown,
If you let your hands
And your hair color in autumn.

I would follow you forever
Though in their, though given the wrong...
The first time I sang about love,
For the first time I give up.

1923

Sergei Yesenin





Bir mavi yangın sardı etrafı,
Yolunu unuttum evimin.
İlk kez aşkın türküsünü söylüyorum,
İlk kez serseriliği bırakıyorum.

Unutulmuş bir bahçe gibiydim,
Kadınlara ve içkiye düşkündüm
Artık sevmiyorum içkiyi ve eğlenceyi
Artık sevmiyorum umarsızca yaşamı.

Sadece seyredebilsem seni
Sadece ela gözlerine bakabilsem
Geçmişini sevmeden
Başka birine kaçmasan

Sen narin adımlarınla, ince belinle,
Bir bilseydin inatçı kalbinle,
Bu serserinin ne kadar sevebileceğini,
Ne kadar uysal olabileceğini.

Unuturdum sonsuza kadar meyhaneleri,
Şiir yazmayı bırakırdım,
Sadece eline dokunabilseydim,
Sonbahar rengi saçlarına dokunabilseydim.

Yakınlar ve uzaklara,
Peşinden gelirdim sonsuza kadar .
İlk kez aşkın türküsünü söylüyorum,
İlk kez serseriliği bırakıyorum.

1923

Sergey Yesenin

Çeviri: Ulaş Gökçe

The Blue Nude by Kristian Liebrand

In the morning you always come back / Cesare Pavese

In the morning you always come back

Lo spiraglio dell'alba
respira con la tua bocca
in fondo alle vie vuote.
Luce grigia i tuoi occhi,
dolci gocce dell'alba
sulle colline scure.
Il tuo passo e il tuo fiato
come il vento dell'alba
sommergono le case.
La città abbrividisce,
odorano le pietre
sei la vita, il risveglio.
Stella sperduta
nella luce dell'alba,
cigolio della brezza,
tepore, respiro
è finita la notte.
Sei la luce e il mattino.

20 marzo 1950

Cesare Pavese





In the morning you always come back

The gleam of dawn
is the breath from your mouth
at the end of empty streets.
Grey light of your eyes,
sweet drops of dawn
over the dark hills.
Your step and your breath
flood the houses
like the wind of dawn.
The quivering city,
the smell of stone -
you are life, awakening.

Star dispersed
in the light of dawn,
rustle of breeze,
warmth, breath -
the night is over.

You are light and morning.

20 March 1950

Cesare Pavese

Translated by Margaret Crosland





In the morning you always come back

Dawn’s faint breath
breathes with your mouth
at the ends of empty streets.
Gray light your eyes,
sweet drops of dawn
on dark hills.
Your steps and breath
like the wind of dawn
smother houses.
The city shudders,
Stones exhale—
you are life, an awakening.

Star lost
in the light of dawn,
trill of the breeze,
warmth, breath—
the night is done.

You are light and morning.

20 March 1950

Cesare Pavese

(This poem was written by Pavese for his lover, Constance Dowling, an American actress.)





In the morning you always come back [*]

La tronera del alba
respira con tu boca
en las calles vacías.
Tus ojos son luz gris,
dulce gotas del alba
en las negras colinas.
Tu hálito y tu paso
como el viento del alba
a las casas sumergen.
La ciudad se estremece
tienen olor las piedras
vida y despertar eres.

Extraviado lucero
en la luz de la aurora,
sonido de la brisa
respiración, tibieza
la noche ha terminado.

Eres luz y mañana.

20 de marzo 1950

Cesare Pavese

[*] “Por la mañana tú siempre regresas”; en el original está en inglés.





In the morning you always come back

[Sabahları Geri Geliyorsun Hep]

Şafağın ışıltısı
ağzınla soluk alıyor
boş yolların sonunda.
Gözlerin gri ışık,
şafağın tatlı damlaları
koyu tepelerde.
Adımın ve soluğun
evleri suyla örtüyor
seher rüzgârı gibi.
Şehir ürperiyor,
taşlar koku salıyor -
yaşamsın, yeniden uyanış.

Şafağın ışığında
yitmiş yıldız,
esintinin hışırtısı,
sıcaklık, soluk -
sona erdi gece.

Işıksın ve gündüzsün.

20 Mart 1950

Cesare Pavese

Çeviri: Kemal Atakay / Kavram Yayınları

Photo by David Dubnitskiy

Germinal / Émile Zola

"Maintenant, en plein ciel, le soleil d’avril rayonnait dans sa gloire, échauffant la terre qui enfantait. Du flanc nourricier jaillissait la vie, les bourgeons crevaient en feuilles vertes, les champs tressaillaient de la poussée des herbes. De toutes parts, des graines se gonflaient, s’allongeaient, gerçaient la plaine, travaillées d’un besoin de chaleur et de lumière. Un débordement de sève coulait avec des voix chuchotantes, le bruit des germes s’épandait en un grand baiser. Encore, encore, de plus en plus distinctement, comme s’ils se fussent rapprochés du sol, les camarades tapaient. Aux rayons enflammés de l’astre, par cette matinée de jeunesse, c’était de cette rumeur que la campagne était grosse. Des hommes poussaient, une armée noire, vengeresse, qui germait lentement dans les sillons, grandissant pour les récoltes du siècle futur, et dont la germination allait faire bientôt éclater la terre."

Émile Zola ~ (Germinal, 1885)





"Now the April sun, in the open sky, was shining in his glory, and warming the pregnant earth. From its fertile flanks life was leaping out, buds were bursting into green leaves, and the fields were quivering with the growth of the grass. On every side seeds were swelling, stretching out, cracking the plain, filled by the need of heat and light. An overflow of sap was mixed with whispering voices, the sound of the germs expanding in a great kiss. Again and again, more and more distinctly, as though they were approaching the soil, the mates were hammering. In the fiery rays of the sun on this youthful morning the country seemed full of that sound. Men were springing forth, a black avenging army, germinating slowly in the furrows, growing towards the harvests of the next century, and their germination would soon overturn the earth."

Émile Zola ~ (Germinal, 1885)





"Alto nel cielo ora il sole di germinale raggiava in tutta la suagloria. Al caldo dei suoi raggila terra sprigionava in mille formela vita dal suo grembo materno. Le sementi gonfiavanobucavano digermogli la zollavariavano i solchi del loro tenero verde. Le gemmedegli alberi si schiudevano in lucide foglie; i campi trasalivanosotto la spinta dell'erbaagognanti alla luce. Per la vegetazione insucchiosi propagava come un fremito: era la linfa che urgeva sottole cortecceche traboccava dovunque. Ma sotto quel tripudio dellanaturasempre più distintoil giovane continuava a udire l'oscurotravaglio dei minatori. E di questa messe soprattutto la terra eraincinta; una messe che spunterebbe un giorno alla lucegrandeggerebbenei solchi per gli imminenti raccolti. Là in fondo un esercitolentamente cresceva; un nero esercito vendicatore cheschiantando laterraben presto esploderebbe alla luce."

Émile Zola ~ (Germinale, 1885)





"Ahora en el cielo, el sol de abril brillaba en todo su esplendor y calentaba la tierra que daba fruto, por todas partes, el grano se hinchaba, crecía, resquebrajaba el llano necesitado de luz y calor. La profusa savia fluía en un murmullo, el ruido de la simiente se prodigaba en un gran abrazo. Cada vez con más y más fuerza, como si estuviesen más cerca de la tierra, los compañeros golpeaban en esta mañana juvenil. Bajo los ardientes rayos del astro, tal era el rumor que habitaba la tierra, los hombres crecían, un negro ejército vengador brotaba lentamente en los surcos y fructificaba para ser recogido en los siglos venideros y aquella germinación pronto haría estallar la tierra."

Émile Zola ~ (Germinal, 1885)





"Nisan güneşi olanca görkemiyle gökyüzündeki tahtına kurulmuş, dört bir yana ışık saçıyor, doğum sancılarıyla kıvranan toprağı ısıtıyordu. Toprak ananın verimli bağrından yaşam fışkırıyor, tomurcuklar çatlayıp yeşil yaprak halini alıyor, tarlalar başvermek için sabırsızlanan tohumların itişiyle ürperiyordu. Tohumlar şişiyor, çatlıyor, ısıya ve ışığa kavuşmak üzere toprağı yarıp dışarı fırlıyordu. Özsuyu büyük bir coşkunluk içinde hışır hışır yükseliyor, çatlayan tomurcukların sesi yeryüzünü kaplayan bitmez tükenmez bir öpücük halinde uzayıp gidiyordu. Arkadaşları durmadan kazma sallıyor, her an yüzeye yaklaşıyormuşlar gibi kazma sesleri gittikçe belirginleşiyordu. Cana can katan o nisan sabahında gökteki alevli yıldızın gönderdiği ışınlarla yanıp tutuşan uçsuz bucaksız ovanın dört bir yanından derin bir uğultu yükseliyordu. İnsan bitiyordu topraktan, gelecek yüzyılda ürün vermek üzere yavaş yavaş filizlenen, pek yakında yerküreyi sarsarak başverecek olan, öç almak için yanıp tutuşan, kapkara bir insan ordusu boy atıyordu."

Émile Zola ~ (Germinal, 1885)

Fransızca aslından çeviren: Bülent Onaran / Hasan Ali Yücel Klasikleri. İş Bankası Kültür Yayınları.






"Şimdi bulutsuz gökyüzünde gururla parlayan nisan güneşi doğurmaya hazırlanan toprağı ısıtıyordu. Toprak ananın besleyici sinesinden yaşam fışkırıyor, tomurcuklar patlayarak yeşil yapraklara dönüşüyor, tarlalar boy veren otlarla ürperiyordu. Her yanda tohumlar şişiyor, yukarı doğru uzanıyor, sıcağa ve ışığa ulaşma ihtiyacıyla toprağı çatlatıyordu. Taşan özsular fısıltılar çıkararak akıyor, çatlayan tohumlardan öpücük sesleri yayılıyordu. Arkadaşların kazma sesleri sanki yüzeye iyice yaklaşmışlar gibi giderek daha da belirginleşiyordu. Bu taptaze sabah vaktinde, güneşin yakıcı ışıkları altında, toprak işte bu uğultuya gebeydi. İnsanlar bitiyordu topraktan; karıkların arasında ağır ağır filizlenen, gelecek yüzyılın hasadı için boy atan ve yakında toprağı çatlatacak olan, intikamcı, kapkara bir ordu yetişiyordu."

Émile Zola ~ (Germinal, 1885)

Fransızca aslından çeviren: Volkan Yalçıntoklu / Can Yayınları





"Uçsuz bucaksız gökyüzü altında nisan güneşi tüm görkemiyle ışıldıyor, doğum sancıları çeken toprağı ısıtıyordu. Bu besleyici sineden, toprağın bağrından yaşam fışkırıyor, patlayan tohumlar yeşil filizlere dönüşüyor, tarlalar, patlamak isteyen tohumların basıncıyla ürperiyordu. Her yerde tohumlar şişiyor, çatlıyor, bir an önce sıcağa ve ışığa ulaşmak için toprağı zorluyordu. Taşkın bir özsuyu, fısıltıyla akıyor, çatlayan tohumların pıtırtısı sonsuz bir öpücük gibi uzayıp gidiyordu. Arkadaşlar habire kazma sallıyor, sanki yeryüzüne yaklaşıyorlarmış gibi, kazma darbeleri gittikçe daha açık seçik işitilmeye başlıyordu. Bu gencecik sabah vaktinde, güneşin alevli ışıkları altında yıkanan ovada, bir şeylere gebe olan topraktan derin bir uğultu yükseliyordu. İnsanlar bitiyordu topraktan, gelecek yüzyıldaki hasat için yavaş yavaş filizlenen, öc ateşiyle yanıp tutuşan, pek yakında yeryüzünü allak bullak edecek kapkara bir ordu halinde, insanlar yetişiyordu."

Émile Zola ~ (Germinal, 1885)

Türkçesi: Soner Yımaz / Oda Yayınları

Miners’ Strike, 1880, by Alfred Philippe Roll (1846–1919)

General, dein Tank ist ein starker Wagen / Bertolt Brecht

GENERAL, DEIN TANK IST EIN STARKER WAGEN

Er bricht einen Wald nieder und zermalmt hundert Menschen.
Aber er hat einen Fehler:
Er braucht einen Fahrer.

General, dein Bombenflugzeug ist stark.
Es fliegt schneller als ein Sturm und trägt mehr als ein Elefant.
Aber es hat einen Fehler:
Es braucht einen Monteur.

General, der Mensch ist sehr brauchbar.
Er kann fliegen und er kann töten.
Aber er hat einen Fehler:
Er kann denken.

Bertolt Brecht





Генерал, твой танк сильная машина.

Не знаю я машин сильнее танка, генерал,
И перед лицом бы смерти я вам не соврал.
Но без водителя не сможет он всего,
В том скрытый недочёт его.

Твой самолёт быстрее ветра, генерал,
Он мощный и любую б птицу обогнал.
И лишь пилот способен эту силу обуздать.

Но, генерал, ведь человек необходим!
Он стал оружием твоим.
Способен думать, размышлять и управлять любым.
Он жив и смерть несёт живым.

Бертольт Брехт





Генерал, твой танк – мощная машина.

Он крушит лес и перемалывает сотни
людей.
У него один недостаток:
Ему нужен шофёр.

Генерал, твой бомбардировщик силён.
Он летает быстрей бури, берёт груз
крупней, чем слон.
У него один недостаток:
Ему нужен монтёр.

Генерал, человек очень важен.
Он может летать и убивать.
Но у него один недостаток:
Он умеет рассуждать.

Бертольт Брехт





GENERAL, YOUR TANK IS A POWERFUL VEHICLE

General, your tank is a powerful vehicle
It smashes down forests and crushes a hundred men.
But it has one defect:
It needs a driver.

General, your bomber is powerful.
It flies faster than a storm and carries more than an elephant.
But it has one defect:
It needs a mechanic.

General, man is very useful.
He can fly and he can kill.
But he has one defect:
He can think.

Bertolt Brecht

Translated by Lee Baxandall





GENERAL SU TANQUE ES UN VEHICULO PODEROSO

General, tu tanque es más fuerte que un coche.
Arrasa un bosque y aplasta a cien hombres.
Pero tiene un defecto:
necesita un conductor.

General, tu bombardero es poderoso.
Vuela más rápido que la tormenta y carga más que un elefante.
Pero tiene un defecto:
necesita un piloto.

General, el hombre es muy útil.
Puede volar y puede matar.
Pero tiene un defecto:
puede pensar.

Bertolt Brecht





GENERALE, IL TUO CARRO ARMATO

Generale, il tuo carro armato è una macchina potente
spiana un bosco e sfracella cento uomini.
Ma ha un difetto:
ha bisogno di un carrista.

Generale, il tuo bombardiere è potente.
Vola più rapido d’una tempesta e porta più di un elefante.
Ma ha un difetto:
ha bisogno di un meccanico.

Generale, l’uomo fa di tutto.
Può volare e può uccidere.
Ma ha un difetto:
può pensare.

Bertolt Brecht





MON GÉNÉRAL, VOTRE TANK EST SI SOLIDE!

Mon général, votre tank est si solide!
Il couche une forêt, il écrase cent hommes.
Mais il a un défaut :
il a besoin d’un mécanicien.

Mon général, votre bombardier
est si puissant!
il vole plus vite que l’orage
et transporte plus qu’un éléphant.
Mais il a un défaut :
il a besoin d’un pilote.

Mon général, l’homme est très utile!
Il sait voler, il sait tuer.
Mais il a un défaut :
il sait penser.

Bertolt Brecht





GENERALİM TANKINIZ NE GÜÇLÜ

Tankınız ne güçlü generalim,
Siler süpürür bir ormanı,
Yüz insanı ezer geçer.
Ama bir kusurcuğu var;
İster bir sürücü.

Bombardıman uçağınız ne güçlü generalim,
Fırtınadan tez gider, filden zorlu.
Ama bir kusurcuğu var;
Usta ister yapacak.

İnsan dediğin nice işler görür, generalim,
Bilir uçurmasını, öldürmesini, insan dediğin.
Ama bir kusurcuğu var;
Bilir düşünmesini de.

Bertolt Brecht

Çeviri: A. Kadir – A. Bezirci

(Dünya Şiir Antolojisi 1, S. 116)

Nordfrankreich Panzer V Panther (Bundesarchiv Bild)

Моя любимая приедет / Евгений Евтушенко

Моя любимая приедет,
меня руками обоймет,
все изменения приметит,
все опасения поймет.

Из черных струй, из мглы кромешной,
забыв захлопнуть дверь такси,
взбежит по ветхому крылечку
в жару от счастья и тоски.

Вбежит промокшая, без стука,
руками голову возьмет,
и шубка синяя со стула
счастливо на пол соскользнет...

1956

Евгений Евтушенко





To B. Akhmadulina

My love will come,
will fold me in her arms,
will notice all the changes,
will understand my apprehensions.

From the pouring dark, the infernal gloom,
forgetting to close the taxi door,
she’ll dash up the rickety steps
all flushed with joy and longing.

Drenched, she’ll burst in, without a knock,
will take my head in her hands,
and from a chair her blue fur coat
will slip blissfully to the floor.

Yevgeny Yevtushenko

Translated by Albert C. Todd





(Second translation)

My love will come
will fling open her arms and fold me in them,
will understand my fears, observe my changes.
In from the pouring dark, from the pitch night
without stopping to bang the taxi door
she’ll run upstairs through the decaying porch
burning with love and love’s happiness,
she’ll run dripping upstairs, she won’t knock,
will take my head in her hands,
and when she drops her overcoat on a chair,
it will slide to the floor in a blue heap.

Yevgeny Yevtushenko





(Third translation)

My beloved will come
And wrap me in her arms.
She will notice the changes
And understand my fears.
Through the black downpour, from night’s gloom,
Forgetting in haste to shut the taxi door,
She will run up the decrepit stairway
Flushed with joy and longing.
She will enter soaking wet
Without knocking.
She will take my head in her hands,
And her blue fur coat will slip
Happily from the chair onto the floor.

Yevgeny Yevtushenko





La espera

Mi amor vendrá
y abrirá de repente sus brazos
para estrecharme en ellos,
comprenderá mis miedos, observará mis cambios.

Desde la negra lluvia, desde la densa oscuridad,
sin siquiera cerrar la puerta del taxi,
subirá la vetusta escalinata,
ardiente de amor y alegría.

Entrará sin llamar,
tomará mi cabeza entre sus manos
y de una silla su abrigo azul de piel
resbalará dichoso.

Yevgueni Yevtushenko

Versión de Heberto Padilla





Beklerken

Sevgilim gelecek
açıp kollarını saracak beni
korkularımı anlıyacak değişmelerimi görecek
Yağan karanlıktan, kara geceden çıkıp
kapısını bile kapatmadan taksinin
merdivenlere atılıcak dökülen sundurmadan
aşkla, aşkın mutluluğuyla yanarak.
basamaklara değmeden ayakları,
kapıyı vurmadan,
alacak başımı ellerine
sandalyaye bıraktığı yağmurluğu
kayıp mavi bir yığın olacak döşemede.

Yevgeny Yevtushenko

Çeviri: Memet Fuat

(Yön Dergisi, 23 Mayıs 1963, Sayı: 76, S. 14)





Sevgilim Gelecek Sonunda

Sevgilim gelecek sonunda,
saracak kollarıyla beni.
Sezecek bendeki en küçük farkı,
tüm korkularımı bularak.
Kötü yağmur, kahrolası hüzün dışarda kalsın
kapanınca arabanın kapısı, ardında unutulup,
o, titrek adımlarla atıldığında,
her şey parlar birden, sevinç ve neşeyle.
İliklerine kadar ıslanmış, kapıyı çalmadan
içerde işte,
ve başım ellerinin arasında;
kayacak mavi kürk ceketi sandalyeden
yere mutlulukla...

Yevgeny Yevtushenko

Çeviri: Nesrin Arman - Seyyit Nezir

(Dünya Yazınından Seçilmiş Çeviri Şiirler, Cevat Çapan, S. 230)

Photo by Marc Lagrange

Приговор / Анна Ахматова

Приговор

И упало каменное слово
На мою еще живую грудь.
Ничего, ведь я была готова,
Справлюсь с этим как-нибудь.

У меня сегодня много дела:
Надо память до конца убить,
Надо, чтоб душа окаменела,
Надо снова научиться жить.

А не то... Горячий шелест лета,
Словно праздник за моим окном.
Я давно предчувствовала этот
Светлый день и опустелый дом.

Лето 1939. Фонтанный Дом

Анна Ахматова





The Sentence

The word, like a heavy stone,
Fell on my still living breast.
I was ready. I didn’t moan.
I will try to do my best.

I have much to do my own:
To forget this endless pain,
Force this soul to be stone,
Force this flesh to live again.  

Just if not … The rustle of summer
Feasts behind my window sell.
Long before I’ve seen in slumber
This clear day and empty cell.

Summer, 1939.

Anna Akhmatova

Translated by Yevgeny Bonver

https://www.poetryloverspage.com/poets/akhmatova/akhmatova_ind.html





The Sentence

And the stone word fell
On my still-living breast.
Never mind, I was ready.
I will manage somehow.

Today I have so much to do:
I must kill memory once and for all,
I must turn my soul to stone,
I must learn to live again—

Unless . . . Summer's ardent rustling
Is like a festival outside my window.
For a long time I've foreseen this
Brilliant day, deserted house.

Summer 1939. House of the Fontanka.

Anna Akhmatova

(from "The Complete Poems of Anna Akhmatova". Translated by Judith Hemschemeyer. Used by permission of Zephyr Press.)





The Sentencing

It has fallen, the word of stone
On my living breast, now.
No matter, I was prepared, you know,
I’ll get by, somehow.

I’ve things to do today:
I must crush memory down,
I must turn my heart to stone,
I must try living, again.

And then….Hot summer whispers,
As if for a Black Sea holiday.
Long, long ago, I foresaw this
This empty house, this shining day.

Summer, 1939.

Anna Akhmatova

Translation by A. S. Klein





La sentencia

Cayó la palabra petrificada
en mi pecho vivo todavía.
No importa, de hecho estaba preparada,
fuera como fuera, lo superaría.

No es hoy para mí día de calma:
necesito acabar con la memoria,
necesito petrificar el alma,
necesito recomenzar mi historia,–

si no... el caliente susurro del verano
Tal fiesta viene a mi ventana abierta.
Lo había presentido ya lontano–
un día radiante y la casa desierta.

Verano de 1939.

Anna Ajmátova

Traducción: José Luis Reina Palazón





La sentence

Et le mot de pierre est tombé
Sur ma poitrine encor vivante.
Ce n'est rien, n'étais-je pas prête ?
Bien ou mal, je m'en tirerai.

Aujourd'hui j'ai beaucoup à faire :
Il faut que je tue ma mémoire.
Il faut que mon âme soit de pierre.
Il faut apprendre à vivre de nouveau.

Sinon...Le chaud murmure de l'été
Célèbre sa fête à ma fenêtre.
Je pressentais depuis longtemps
Ce jour si pur et ma maison déserte.

Maison sur la Fontanka, 22 juin 1939

Anna Akhmatova

(in Poème sans héros, Requiem, éditions La Découverte, 1991, p.183)





VII.

E sul mio petto ancora vivo
piombò la parola di pietra.
Non fa nulla, vi ero pronta,
in qualche modo ne verrò a capo.

Oggi ho da fare molte cose:
occorre sino in fondo uccidere la memoria,
occorre che l’anima impietrisca,
occorre imparare di nuovo a vivere.

Se no… Oltre la finestra
l’ardente fremito dell’estate, come una festa.
Da tempo lo presentivo:
un giorno radioso e la casa deserta.

Estate 1939. Casa della Fontanka.

Anna Andreevna Achmatova

Traduzione di Michele Colucci

(da “Requiem”, 1935-1940, in “La corsa del tempo”, Einaudi, Torino, 1992)





VII – Karar

Ve o kurşun gibi söz düştü
Henüz yaşamakta olan göğsümün üstüne.
Olsun varsın. Hazırdım.
İyisini de kötüsünü de göreceğiz.

Bugün, yapacak çok işim var;
Belleğimi sonuna dek öldürmeliyim,
Ruhun bir taş gibi olması gerek,
Yeniden yaşamak, bunu öğrenmem gerek.

Yoksa… Yazın sıcak uğultusu
Bir bayram gibi penceremin ardında.
Nicedir duyuyordum, nicedir
Bu aydınlık günü, bu bomboş evimi.

1939 yazı.

Anna Ahmatova

Türkçesi: Güneş Acar

(Anna Ahmatova / Yaban Balı Özgürlük Kokar / Ada Yayınları / Eylül 1985)





Taştan sözler indi
daha inip kalkan bağrıma;
hazırlıksız değildim, aldırma e mi,
buna da alışırım nasılsa.

Şükürler olsun dolu bugünüm,
bitireceğim işimi, öldüreceğim
anıları, taş edeceğim yüreğimi bir gün
yaşamayı yeniden öğreneceğim.

Yazın sıcak fısıltıları ölmez nasılsa,
bir şenlik sanki penceremin altında, ne hoş,
evet bugünü nice önceden duymuştum ya:
Bu pırıl pırıl günü, bu evi, terk edilmiş, bomboş.

1939 yazı.

Anna Ahmatova

Çeviri: Sabit Yılmaz – Mustafa Ziyalan

(Ardından. Varlık Yayınları, 2002.)





Taş bir sözcük düştü parçalandı
Henüz yaşayan göğsümde.
Zararı yok, ben zaten hazırdım.
Gelirim bunun da üstesinden.
Başımda işim çok bugün:
Belleği sonuna değin öldürmek gerek,
Taşlaşması gerek ruhun
Ve yaşamayı yeniden öğrenmek.
İşte… Yazın hışırdayan sıcak soluğu
Bayram gibi sarıyor pencereyi.
Ben çoktan sezmiştim bu
Aydınlık günü ve boş evi.

1939 yazı.

Anna Ahmatova - (Ağıt)

Çeviri: Azer Yaran

Model Sylwia Mastalerz
shot by Magdalena Russocka