And Death Shall Have No Dominion / Dylan Thomas

And Death Shall Have No Dominion

And death shall have no dominion.
Dead man naked they shall be one
With the man in the wind and the west moon;
When their bones are picked clean and the clean bones gone,
They shall have stars at elbow and foot;
Though they go mad they shall be sane,
Though they sink through the sea they shall rise again;
Though lovers be lost love shall not;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
Under the windings of the sea
They lying long shall not die windily;
Twisting on racks when sinews give way,
Strapped to a wheel, yet they shall not break;
Faith in their hands shall snap in two,
And the unicorn evils run them through;
Split all ends up they shan't crack;
And death shall have no dominion.

And death shall have no dominion.
No more may gulls cry at their ears
Or waves break loud on the seashores;
Where blew a flower may a flower no more
Lift its head to the blows of the rain;
Though they be mad and dead as nails,
Heads of the characters hammer through daisies;
Break in the sun till the sun breaks down,
And death shall have no dominion.

Dylan Thomas





Y la muerte perderá su dominio...

Y la muerte perderá su dominio.
Los muertos desnudos serán un solo muerto.
Con el hombre en el viento y la Luna de occidente;
cuando se descarnen los huesos y desaparezcan los huesos.
Donde hubo codos y pies aparecerán estrellas.
Y aunque se sumerjan en profundas aguas tendrán que resurgir.
Y aunque los amantes se extravíen perdurará el amor.
Y la muerte perderá su dominio.

Y la muerte perderá su dominio.
Bajo los remolinos del mar
aquellos que yazgan largamente no morirán en la tempestad
retorciéndose en el tormento, cuando cedan los tendones
atados a una rueda no podrán destrozarse;
entre sus manos la fe se romperá en dos
y el Unicornio del mal los atravesará.
Y hendidos por todas partes no se desmembrarán.
Y la muerte perderá su dominio.

Y la muerte perderá su dominio.
Nunca más las gaviotas gritarán en sus oídos
o se romperán las olas tumultuosamente en la ribera;
allí donde se abrió una flor nunca más otra flor
ofrecerá su cabeza a los golpes de la lluvia.
Y aún locas o muertas como clavos
atravesarán la margaritas con sus cabezas de señoras;
irrumpiendo sobre el Sol hasta que el Sol se desprenda.
Y la muerte perderá su dominio.

Dylan Thomas

Versión de Waldo Rojas





Y la muerte no tendrá dominio

Y la muerte no tendrá dominio.
Los hombres desnudos han de ser uno solo
con el hombre en el viento y la luna poniente;
cuando sus huesos queden limpios y los limpios huesos se dispersen,
ellos tendrán estrellas en el codo y en el pie;
aunque se vuelvan locos serán cuerdos,
aunque se hundan en el mar de nuevo surgirán,
aunque se pierdan los amantes, no se perderá el amor;
y la muerte no tendrá dominio.

Y la muerte no tendrá dominio.
Los que hace tiempo yacen
bajo los dédalos del mar no han de morir entre los vientos,
retorcidos de angustia cuando los nervios cedan,
atados a una rueda no serán destrozados;
la fe, en sus manos, ha de partirse en dos,
y habrán de traspasarles los males unicornes;
rotos todos los cabos, ellos no estallarán.
Y la muerte no tendrá dominio.

Y la muerte no tendrá dominio.
Y las gaviotas no gritarán en los oídos
ni romperán las olas sonoras en las playas;
donde alentó una flor, otra flor tal vez nunca
levante su cabeza a los embates de la lluvia;
y aunque ellos estén locos y totalmente muertos
sus cabezas martillearán en las margaritas;
irrumpirán al sol hasta que el sol sucumba,
y la muerte no tendrá dominio.

Dylan Thomas

Versión de Elizabeth Azcona Cranwell





Et la mort n’aura point d’empire

Et la mort n’aura point d’empire,
Les morts, nus, se verront unis
À l’homme dans le vent et à la lune d’ouest ;
Leurs os, rongés à blanc, leurs os blancs disparus,
Ils auront, coude et pieds, des étoiles pour lest ;
Ils seront sains d’esprits, bien que fous devenus,
Bien qu’immergés en mer, rejaillissant du bas ;
Si meurent les amants, l’amour, lui, ne meurt pas,
Et la mort n’aura point d’empire.

Et la mort n’aura point d’empire.
Sous les ondulations marines
Tout de leur long couchés nul vent ne les tuera ;
Vissés à l’échafaud,  quand les chairs se déchirent,
Fixés même à la roue, ils ne craqueront pas,
La foi qu’ils ont en main pourra se désunir,
Et les diables cornus les traverser de pas ;
Pourfendus de partout, ils ne céderont pas,
Et la mort n’aura point d’empire.

Et la mort n’aura point d’empire.
Les goélands, fini d’entendre leur crierie,
Et les vagues venant se briser sur les grèves ;
Où la fleur a fleuri, nulle autre fleur ne lève
La tête pour l’offrir aux bourrasques de pluie ;
Qu’importe qu’ils soient fous, clous morts, minés de rouille,
Leurs têtes de bouffons battront les marguerites,
Forceront le soleil jusqu’à ce qu’il s’écroule
Et la mort n’aura point d’empire.

Dylan Thomas





E la morte non avrà più dominio

E la morte non avrà più dominio.
I morti nudi saranno una cosa
Con l’uomo nel vento e la luna d’occidente;
Quando le loro ossa saranno spolpate e le ossa pulite scomparse,
Ai gomiti e ai piedi avranno stelle;
Benché impazziscano saranno sani di mente,
Benché sprofondino in mare risaliranno a galla,
Benché gli amanti si perdano l’amore sarà salvo;
E la morte non avrà più dominio.

E la morte non avrà più dominio.
Sotto i meandri del mare
Giacendo a lungo non moriranno nel vento;
Sui cavalletti contorcendosi mentre i tendini cedono,
Cinghiati ad una ruota, non si spezzeranno;
Si spaccherà la fede in quelle mani
E l’unicorno del peccato li passerà da parte a parte;
Scheggiati da ogni lato non si schianteranno;
E la morte non avrà più dominio.

E la morte non avrà più dominio.
Più non potranno i gabbiani gridare ai loro orecchi,
Le onde rompersi urlanti sulle rive del mare;
Dove un fiore spuntò non potrà un fiore
Mai più sfidare i colpi della pioggia;
Ma benché pazzi e morti stecchiti,
Le teste di quei tali martelleranno dalle margherite;
Irromperanno al sole fino a che il sole precipiterà;
E la morte non avrà più dominio.

Dylan Thomas





ÖLÜME KALMAYACAKTIR BU DÜNYA

Ölüme kalmayacaktır bu dünya.
Çırılçıplak ölüler
Aydaki rüzgardaki adamdan olacaktır;
Kemikleri tertemiz ve tertemiz kemikleri yok olduğunda,
Yıldızlardan olacaktır, ayakları, dirsekleri;
Akılları başlarında olacaktır delirseler de,
Denizlere batsalar yükseleceklerdir yine;
Yok olsa da sevgililer sevgi yok olmayacaktır;
Ölüme kalmayacaktır bu dünya.

Ölüme kalmayacaktır bu dünya.
Dalgaların altında upuzun yatanlar
Dağılıp gitmeyeceklerdir denizde;
Burulsalar da kasları koparan
Çemberlerinde gerili, kırılmayacaklardır;
Kopsa da ellerinde gerilen insanları,
Kötülükler doludizgin delip geçse de onları;
Paramparça olsalar da çözülmeyeceklerdir;
Ölüme kalmayacaktır bu dünya.

Ölüme kalmayacaktır bu dünya
Haykırmaz olsa da kulaklarında martılar
Gümbürdemez olsa da dalgalar kıyılarda;
Çiçeklerin fışkırdığı yerde bir çiçek bile
Kaldırmaz olsa başını çarpan yağmura;
Deli de olsalar ölü de çiviler gibi
Başverecektir kişilikleri, kırçiçeğinden sürer gibi;
Çıkacaklardır güneşe tükeninceye dek güneş,
Ölüme kalmayacaktır bu dünya.

Dylan Thomas

Çeviri: Bülent Ecevit





HÜKMÜ HİÇ KALMIYACAK ARTIK ÖLÜM ÜLKESİNİN

Hükmü hiç kalmıyacak artık ölüm ülkesinin:
Tek gövdede çıplak ölüler birleşecekler
Rüzgârla batan aydaki insanla beraber;
Sıyrıldı da savruldu mu artık o kemikler
İskeletler tepeden tırnağa yıldız dolacak.
Sağlamlaşır akılları çıldırsalar bile,
Ummana batsalar da çıkar hepsi sahile;
Kaybolsa da her sevgili kaybolmıyacak aşk,
Hükmü hiç kalmayacak artık ölüm ülkesinin.

Hükmü hiç kalmıyacak artık ölüm ülkesinin:
Çoktan uzananlar denizin kıvranışında
Rüzgârca ölüp gitmiyecekler boşuna;
Gerilen etleri mosmor olacak cenderede,
Bağlanmış azap çarkına, hiç kopmıyacaklar.
Avuçlarında inanç parça parça olsa bile,
Gulyabani kötülükler canevinden deşse,
Yarılsalar da her uçtan, kopup kırılmazlar
Hükmü hiç kalmıyacak artık ölüm ülkesinin.

Hükmü hiç kalmıyacak artık ölüm ülkesinin.
Ve çığlık atmıyacak martılar kulaklarına,
Dalgalar sille tokat çarpmıyacaklar kıyıya;
Deli rüzgârla uçup düştüğü yerlerde çiçek
Eğecek kamçılı yağmurlara bitkin başını.
Çılgın da olsa, leş gibi cansız da olsalar
Kelleler fışkıracak yerden ezip lâleleri,
Çatlıyacaklar güneş altında, güneş çatlıyacak:
Hükmü hiç kalmıyacak artık ölüm ülkesinin.

Dylan Thomas

Çeviri: Talat Sait Halman

Türk Dili Dil ve Edebiyat Dergisi Şubat 1962, S: 125, S. 321

Dylan Thomas

La Philosophie dans le boudoir / Marquis de Sade

"Ce sceptre de Vénus, que tu vois sous tes yeux, Eugénie, est le premier agent des plaisirs de l’amour, on le nomme membre par excellence : il n’est pas une seule partie du corps humain dans laquelle il ne s’introduise ; toujours docile aux passions de celui qui le meut, tantôt il se niche là, (elle touche le con d’Eugénie) c’est sa route ordinaire… la plus usitée, mais non pas la plus agréable ; recherchant un temple plus mystérieux, c’est souvent ici (elle écarte ses fesses et montre le trou de son cul) que le libertin cherche à jouir : nous reviendrons sur cette jouissance la plus délicieuse de toutes ; la bouche, le sein, les aisselles lui présentent souvent encore des autels où brûle son encens ; et quel que soit enfin celui de tous les endroits qu’il préfère, on le voit, après s’être agité quelques instans, lancer une liqueur blanche et visqueuse dont l’écoulement plonge l’homme dans un delire assez vif pour lui procurer les plaisirs les plus doux qu’il puisse espérer de sa vie."

Marquis de Sade - (La Philosophie dans le boudoir)





"This scepter of Venus you have before your eyes, Eugénie, is the primary agent of love's pleasure: it is called the member: there is not a single part of the human body into which it cannot introduce itself. Always obedient to the passions of the person who wields it, sometimes it nests there (She touches Eugénie's cunt.), this is the ordinary route, the one in widest use, but not the most agreeable; in pursuit of a more mysterious sanctuary, it is often here (She spreads wide Eugénie's buttocks and indicates the anus.) that the libertine seeks enjoyment: we will return to this most delicious pleasure of them all; there are as well the mouth, the breasts, the armpits which provide him with further altars upon which to burn his incense. And finally whatever be the place among all these he most prefers, after a few instants of agitation the member may be seen to vent a white and viscous liquor, whose flowing forth plunges the man into a delirium intense enough to procure for him the sweetest pleasures he can hope to have in life."

Marquis de Sade - (Philosopy in the bedroom)





"Este cetro de Venus que ves ante tus ojos, Eugenia, es el primer agente de los placeres en amor; se le llama miembro por excelencia; no hay ni una sola parte del cuerpo donde no se introduzca. Siempre dócil a las pasiones de quien lo mueve, suele anidar aquí (toca el coño de Eugenia): es su ruta ordinaria..., la más usual, pero no la más agradable; buscando un templo más misterioso, es con frecuencia aquí (separa sus nalgas y muestra el agujero de su culo) donde el libertino busca gozar: ya volveremos sobre ese goce, el más delicioso de todos; la boca, el seno, las axilas, también le presentan a menudo altares donde arde su incienso; en fin, cualquiera que sea el lugar que prefiera, tras ser agitado unos instantes se le ve lanzar un licor blanco y viscoso cuyo derramamiento sume al hombre en un delirio lo bastante vivo para procurarle los placeres más dulces que pueda esperar de su vida."

Marquis de Sade - (La filosofia en el tocador)





"Eugénie, gözlerinin önünde gördüğün bu venüs asası, aşkta zevki sağlayan etkenlerin başında gelir: ona çok karakteristik biçimde "organ" denir; insan vücudunda onun giremeyeceği tek bir bölüm yoktur. Onu harekete geçiren kişinin tutkularına her zaman itaat eder, kimi zaman amına yerleşip yuva kurar: alışıldık yolu budur. En çok kullanılanı; ama en hoşu değil; daha esrarengiz bir tapınak arayan hovarda genellikle kıç deliğinde zevk almaya çalışır: ağız, göğüs, koltukaltları da bu organa buhurunun yandığı sunaklar sunar; organın tercih ettiği yer neresi olursa olsun, bir süre hareket ettikten sonra beyaz ve yapışkan bir sıvı fışkırttığı görülür, bunun akmasıyla erkek oldukça heyecanlı bir zevke gömülür, ömründe görebileceği zevklerin en tatlısına böylece kavuşur."

Marquis de Sade - (Yatak Odasında Felsefe)

Mathilde and the other girls for RSMagazine by Magdalena Franczuk

Todo es cuestión de tener un lugar / Agustín Tavitian

Todo es cuestión de tener un lugar
donde depositar el alma. Un paisaje,
el que sea, para alimentar los sueños
y viajar con fantasías y delirios.
Un lugar. Aunque el frío te penetre
y la tristeza y el miedo te dobleguen.
Un lugar pobre o derruido, alejado, aislado, abandonado.
Un lugar que te aloje, que te ampare.
Donde vivas, pienses, ames.
El lugar donde creas tu libertad de ser.

Agustín Tavitian (1939-1990)

La Palabra Invicta, Agustín Tavitian, Ediciones Akian, Buenos Aires, 1988. Sf.86.





Tout est question d'avoir à soi
Un endroit où mettre l'âme
Un paysage, un endroit qui donnerait à vivre aux rêves
Et permettrait de voyager dans le fantasme et le délire
Un lieu. Même si le froid
Te pénètre,
Que tu sois
Gelé de peur et de tristesse
Un lieu pauvre ou démoli,
Distant, isolé, perdu,
Un lieu qui t’accueille toi,
Qui te protège,
Un endroit où tu vis, tu penses et aimes
Cet endroit où tu composes ta liberté d’exister

Agustín Tavitian (1939-1990)





Bir yeri olmak ya da olmamak, işte bütün mesele,
Ruhunu saklayacak bir yer. Bir coğrafya,
nasıl olursa olsun, düşleri beslesin, içinde
hayallerle ve çılgınlıklarla ilerlensin yeter.
Bir yer. Soğuğu iliklerine kadar işlese,
korkudan ve üzüntüden iki büklüm olsan bile.
Yoksul bir yer belki ya da yıkıntılı
Uzakta, terk edilmiş, her şeyden ayrı.
Seni barındıran, seni koruyan bir yer.
Yaşadığın, düşündüğün, sevdiğin bir yer.
Olma özgürlüğünü yarattığın o yer.

Agustín Tavitian (1939-1990)

İspanyolca'dan çeviren: Bülent Kale

Photo by Vassilis Tangoulis

Nähe des Geliebten / Johann Wolfgang von Goethe

Nähe des Geliebten

Ich denke dein, wenn mir der Sonne Schimmer
vom Meere strahlt;
Ich denke dein, wenn sich des Mondes Flimmer
In Quellen malt.

Ich sehe dich, wenn auf dem fernen Wege
Der Staub sich hebt;
In tiefer Nacht, wenn auf dem schmalen Stege
Der Wandrer bebt.

Ich höre dich, wenn dort mit dumpfem Rauschen
Die Welle steigt.
Im stillen Haine geh' ich oft zu lauschen,
Wenn alles schweigt.

Ich bin bei dir; du seist auch noch so ferne,
Du bist mir nah!
Die Sonne sinkt, bald leuchten mir die Sterne.
O, wärst du da!

Johann Wolfgang von Goethe





The Nearness of the Beloved

I think of you, when I watch the sunlight glimmer
Over the sea:
I think of you, when the moonbeams shimmer
Over the stream.

I see you there, when the dust swirls high
On the far road,
When the traveller shivers, in deepest night,
As it narrows.

I hear you, when with a dull roaring
The waters rise.
Often in silent groves I go walking
When all is quiet.

I stay with you, however far you are,
To me you’re near!
The sun sets: soon above me are the stars.
Would you were here!

Johann Wolfgang von Goethe

Translated by A. S. Kline





CERCANÍA DEL AMADO

PIENSO en ti cuando el sol casi me ciega
al brillar sobre el mar;
pienso en ti si en la fuente se dibuja
de la luna el rielar.

Te veo cuando el polvo se levanta
por caminos lejanos;
cuando es noche cerrada, en el sendero
al sentirse unos pasos.

Te oigo allí donde el sordo rebramar
de las olas se alza;
en el bosque que cruzo puedo oírte
cuando todo se calla.

Contigo estoy. Incluso si estás lejos,
para mí estás ahí.
Se pone el sol, ya salen las estrellas.
¡Ojalá estés aquí!

Johann Wolfgang von Goethe

Traducción por Enrique Baltanás





CERCANÍA DEL AMADO

Pienso en ti si irradia del mar
el sol luciente;
pienso en ti si la luna al rielar
pinta en la fuente.

Te veo si en el camino a lo lejos
el polvo se eleva;
en la noche profunda, si en el sendero
el caminante tiembla.

Te oigo si allí con sordo susurro
la ola se alza.
En el bosque silente escucho a menudo
cuando todo calla.

¡Yo estoy contigo; aunque tan lejano sigas
te siento cerca!
El sol se pone; pronto las estrellas brillan.
¡Si aquí estuvieras!

Johann Wolfgang von Goethe





SEVGİLİ YAKINLIĞI

Seni hatırlarım sulara günün
    Şavkı vurunca;

Seni hatırlarım, dalgalara ay
    Renkler verince.

Seni görür gözüm uzak yollarda
    Tozlar kalkarken;

Derin gecelerde, dağ yollarında
    Yolcu titrerken.

Seni işitirim, boğuk seslerle
    Su yükselince;

Kırlarda sükûtu dinlerim gece
    Her şey susunca;

Uzakta da olsan, ben yanındayım,
    Sen yanımdasın.

Gün söner, yıldız ışır gökte, ah!
    Burda olsaydın.

Johann Wolfgang von Goethe

Çeviri: Selâhattin Batu

Unknown photographer

Bien loin d'ici / Charles Baudelaire

Bien Loin d'Ici

C'est ici la case sacrée
Où cette fille très parée,
Tranquille et toujours préparée,

D'une main éventant ses seins,
Et son coude dans les coussins,
Écoute pleurer les bassins:

C'est la chambre de Dorothée.
— La brise et l'eau chantent au loin
Leur chanson de sanglots heurtée
Pour bercer cette enfant gâtée.

Du haut en bas, avec grand soin.
Sa peau délicate est frottée
D'huile odorante et de benjoin.
— Des fleurs se pâment dans un coin.

Charles Baudelaire - (Fleurs du mal)





Very Far From Here

This is the sacred dwelling
In which that much adorned maiden
Calm and always prepared

Listens to the fountains weeping,
Fanning her breast with her hand,
Her elbow resting on the cushions;

It's the bedroom of Dorothy.
— Far off the breeze and waters sing
Their broken, sobbing song
To lull to sleep this pampered child.

From head to foot, with greatest care
Her delicate skin is polished
With perfumed oil and benzoin.
— Flowers swoon in a corner.

Charles Baudelaire - (The Flowers of Evil)

Translated by William Aggeler, The Flowers of Evil (Fresno, CA: Academy Library Guild, 1954)





Far Away From Here

This is the room, the sacred nest
Of that girl so richly dressed,
Tranquil and ready for her guest.

With one hand she fans her nipples
Elbow on the couch at rest
Listening to the ponds and ripples.

This room is Dorothy's. The play
Of wind and water, far away,
With fainting song and rhythmic sobs,
Through her reverie hums and throbs.

From head to toe with greatest care
Her skin is polished, to adorn her
With benjamin and oils as rare...
Some flowers are swooning in a corner.

Charles Baudelaire - (The Flowers of Evil)

Translated by Roy Campbell, Poems of Baudelaire (New York: Pantheon Books, 1952)





Ever So Far from Here

This is the house, the sacred box,
Where, always draped in languorous frocks,
And always at home if someone knocks,

One elbow into the pillow pressed,
She lies, and lazily fans her breast,
While fountains weep their soulfullest:

This is the chamber of Dorothy.
— Fountain and breeze for her alone
Sob in that soothing undertone.
Was ever so spoiled a harlot known?

With odorous oils and rosemary,
Benzoin and every unguent grown,
Her skin is rubbed most delicately.
— The flowers are faint with ecstasy.

Charles Baudelaire - (The Flowers of Evil)

Translated by Edna St. Vincent Millay, Flowers of Evil (NY: Harper and Brothers, 1936)





Muy lejos de aquí

Esta es la morada sagrada
Donde esta muchacha engalanada,
Tranquila y siempre dispuesta,

Con una mano abanicando sus pechos,
Y su codo en los cojines,
Escucha llorar las fuentes:

Esta es la alcoba de Dorotea.
-La brisa y el agua cantan a lo lejos
Su canción por sollozos quebrada
Para mecer esta criatura mimada.

De arriba abajo, con gran cuidado,
Su piel delicada es friccionada
Con óleo perfumado y benjuí.
-Las flores desfallecen en un rincón.

Charles Baudelaire - (Flores del mal)





Molto lontano da qui

È qui la capanna sacra
Dove questa ragazza pronta,
Tranquilla e sempre preparata,

Con una mano che fa da ventaglio al seno,
Col gomito sui cuscini,
Ascolta piangere le fontane;

È la stanza di Dorotea.
- La brezza e l'acqua cantano lontano
La loro canzone con colpi di singhiozzo
Per cullare questa bambina viziata.

Dall'alto in basso, con grande cura,
La sua pelle delicata viene strofinata
Con olio profumato e benzoino.
- Dei fiori appassiscono in un angolo.

Charles Baudelaire - (I Fiori del Male)





Buradan Çok Uzakta

İşte şuracıkta o kutsal hane,
İçinde o sürmeli kız, şahane,
Sessiz ve sakin, her dem aşna fişne,

Bir eliyle sallar yelpazesini,
Dirsek yastıkta, yeller memesini,
Dinler havuzların içli sesini:

Dorothee’nin o malum odası bu.
- Çok uzaklarda söyler meltem ve su
Onların şarkısını hıçkırarak
Bu arsızın gelsin diye uykusu.

Büyük özenle, tepeden tırnağa,
Nazik derisi ovuşturulmuş, bak,
Yatırılmış aselbente ve yağa.
Çiçek keyif saçar köşe bucağa.

Charles Baudelaire - (Kötülük Çiçekleri)

Model Marisabel by Zachar Rise

ЗИМНЯЯ НОЧЬ / Борис Пастернак

ЗИМНЯЯ НОЧЬ

Мело, мело по всей земле
Во все пределы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

Как летом роем мошкара
Летит на пламя,
Слетались хлопья со двора
К оконной раме.

Метель лепила на стекле
Кружки и стрелы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На озаренный потолок
Ложились тени,
Скрещенья рук, скрещенья ног,
Судьбы скрещенья.

И падали два башмачка
Со стуком на пол.
И воск слезами с ночника
На платье капал.

И все терялось в снежной мгле
Седой и белой.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На свечку дуло из угла,
И жар соблазна
Вздымал, как ангел, два крыла
Крестообразно.

Мело весь месяц в феврале,
И то и дело
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

1946

Борис Пастернак





Winter Night

It snowed and snowed, the whole world over,
Snow swept the world from end to end.
A candle burned on the table;
A candle burned.

As during summer midges swarm
To beat their wings against a flame
Out in the yard the snowflakes swarmed
To beat against the window pane

The blizzard sculptured on the glass
Designs of arrows and of whorls.
A candle burned on the table;
A candle burned.

Distorted shadows fell
Upon the lighted ceiling:
Shadows of crossed arms,of crossed legs-
Of crossed destiny.

Two tiny shoes fell to the floor
And thudded.
A candle on a nightstand shed wax tears
Upon a dress.

All things vanished within
The snowy murk-white,hoary.
A candle burned on the table;
A candle burned.

A corner draft fluttered the flame
And the white fever of temptation
Upswept its angel wings that cast
A cruciform shadow

It snowed hard throughout the month
Of February, and almost constantly
A candle burned on the table;
A candle burned.

1946

Boris Pasternak





LA NOCHE DE INVIERNO

La ventisca barría toda la tierra,
y los confines todos.
La vela ardía sobre la mesa,
la vela ardía.

Como enjambre de moscas en el verano,
atraídas por el fuego,
así se juntaban los copos de nieve
en la ventana.

La ventisca pegaba sobre el cristal
círculos y flechas.
La vela ardía sobre la mesa,
la vela ardía.

Al cielorraso iluminado
caían las sombras.
Brazos cruzados, piernas cruzadas,
y los destinos cruzados.

Y caían dos zapatitos
al piso, con ruido.
Y goteaban lágrimas de cera
desde el candil al vestido.

Y todo se perdía en la nevada bruma
canosa y blanca.
La vela ardía sobre la mesa,
la vela ardía.

Del rincón el aire movía la llama,
y el ardor de la tentación,
como un ángel, dos alas grandes
alzaba cruciformes.

La ventisca barría todo febrero,
y frecuentemente
la vela ardía sobre la mesa,
la vela ardía.

1946

Boris Pasternak

Poema incluido en la novela Doctor Zhivago, 1957. En: “Diez poetas rusos del Siglo de Plata, Blok, Pasternak, Maiakovski y otros”, CEAL, 1983. Traducción directa del ruso: Irina Bogdaschevski.

Boris Pasternak (Moscú, Rusia, 1890 – Peredélkino, 1960).





Noche de invierno

Toda la tierra azota la tormenta,
Desde un confín al otro, la tormenta.
Sobre la mesa, ardía una vela,
Ardía una vela.

Así como revuelan en verano
Los mosquitos en torno de la lámpara,
Se agolpaban los copos de la nieve
Contra el panel de la ventana.

La borrasca trazaba sobre el vidrio
Flechas y círculos.
Sobre la mesa, ardía una vela,
Ardía una vela.

La lumbre proyectaba
Las sombras sobre el cielorraso.
Con los brazos cruzados, con las piernas cruzadas,
Los destinos cruzados.

Y dos zapatos con un sordo ruido
Al caer sobre el piso resonaban,
Y la cera goteaba en el vestido
Rodando como lágrimas.

Y todo en una niebla
Cana de nieve se perdía.
Sobre la mesa, ardía una vela,
Ardía una vela.

Desde un rincón un hálito sopló
Sobre la llama, y como un ángel
Alzó la fiebre de la tentación
Dos alas, con la forma de una cruz.

Duró todo febrero la tormenta,
Y sin cesar, día tras día,
Sobre la mesa, ardía una vela,
Ardía una vela.

1946

Boris Pasternak





Noche de invierno

Tempestad, ventisca por doquier
Filtrándose por todos los rincones
La vela ardía sobre la mesa,
La vela ardía.

Como en el verano la. turba de mosquitos
Vuela buscando la flama,
Así se juntaban los copos del patio
En el marco de la ventana

La nevada estampaba en el vidrio
Círculos y flechas,
La vela ardía sobre la mesa
La vela ardía.

En el iluminado techo
Se reflejaban sombras,
Entrecruzamiento de manos, entrevero de piernas.
Entrecruzamiento del destino.

Y cayeron dos zuecos
Sonoramente al piso,
Y la cera en lágrimas del candil
sobre el vestido escurría.

Y todo desaparecía en la nevada cerrazón,
Canosa y blanca.
La vela ardía sobre la mesa,
La vela ardía.

Desde el rincón una ráfaga tremolaba la vela
Y al ardor de la tentación
Elevaba, como un ángel, dos alas
Entrecruzadas.

Tempestad hubo todo febrero,
Y así acontecía
La vela ardía sobre la mesa,
La vela ardía.

1946

Boris Pasternak





NOTTE D'INVERNO

Tormenta, tormenta su tutta la terra
fino agli ultimi confini.
Una candela bruciava sul tavolo,
una candela bruciava.

Come d'estate uno sciame di moscerini
vola sopra la fiamma,
così i fiocchi da fuori irrompevano
sul telaio della finestra.

La tormenta imprimeva sul vetro
circoli e frecce.
Una candela bruciava sul tavolo,
una candela bruciava.

Sul soffitto illuminato
si coricavano le ombre.
Incroci di braccia, incroci di gambe,
incroci di destini.

E due scarpette cadevano
con un sol colpo sul pavimento,
e dal lume la cera a lacrime
gocciolava sull'abito.

E tutto in una caligine di neve
canuta e bianca si perdeva.
Una candela bruciava sul tavolo,
una candela bruciava.

Da un angolo sulla candela un alito,
e la febbre della tentazione
come un angelo alzava due ali
a forma di croce.

La tormenta durò tutto febbraio
e, in continuazione,
una candela bruciava sul tavolo,
una candela bruciava.

1946

Boris Pasternak

Dal romanzo: Il dottor Zivago
Trad: Pietro Zveteremich e Mario Socrate





Kış Gecesi

Tipi tipi, bütün dünya,
Köşe bucak kar.
Bir mum yanıyor masada,
Yanan bir mum var.

Sinek nasıl yaz geldi mi
Ateşe uçar,
Uçuyor bak onun gibi
Pencerede kar.

Yapıştırıyor camına
Onları rüzgâr.
Bir mum yanıyor masada,
Yanan bir mum var.

Işıyan tavana az az
Yerleşir gölge,
El çapraz, ayak çapraz,
Çapraz kader de.

Tıkırtıyla düştüğü an
Pabuçlar yere,
Mumun gözyaşı lambadan
Damlar eteğe.

Her şey karlı karanlıkta 
Yiter kırçıl, ak.
Bir mum yanıyor masada,
Mum yanıyor, bak.

Mumu üfürür bir yandan,
Tutku ateşi
Kaldırır kanatlarından
Bir melek gibi.

Tipiydi tüm şubat ayı,
Ve bir mum bazan
Işıtıyordu odayı,
Masada yanan.

1946

Boris Pasternak

Зазимки / Борис Пастернак

Зазимки

Открыли дверь, и в кухню паром
Вкатился воздух со двора,
И всё мгновенно стало старым,
Как в детстве в те же вечера́.

Сухая, тихая погода.
На улице, шагах в пяти,
Стоит, стыдясь, зима у входа
И не решается войти.

Зима и всё опять впервые.
В седые дали ноября
Уходят вётлы, как слепые
Без палки и поводыря.

Во льду река и мёрзлый тальник,
А поперёк, на голый лед,
Как зеркало на подзеркальник,
Поставлен чёрный небосвод.

Пред ним стоит на перекрёстке,
Который полузанесло,
Берёза со звездой в причёске
И смотрится в его стекло.

Она подозревает в тайне,
Что чудесами в решете
Полна́ зима на даче крайней,
Как у неё на высоте.

1944

Борис Пастернак





KIŞ ŞİİRİ

Kapı açıldı, buharla doldu mutfak,
Soğuk, yuvarlana yuvarlana daldı içeri.
Her şey eskisi gibi oluverdi bir anda
Çocuk yıllarındaki o akşamlar gibi

Hava kupkuru ve tertemiz
Ve dışarda, beş adım ötede
Süklüm püklüm duruyor kış
Yüzü tutmuyor içeri girmeye

Kış. Ve işte her şey ilk kez başlıyor sanki.
Ağarmış uzaklıklarına doğru kasımın
Uzaklaşıyor aksöğütler
Değneksiz ve rehbersiz körler gibi....

Nehir buz tutmuş, donmuş sepetçi söğütü.
Ve konsol üstünde bir ayna gibi
Bir buz tabakasına, enlemesine
Yerleşmiş kara gök kubbesi.

Ve karşısında onun, yol kavşağında,
-yarı yarıya kara gömülmüş kavşakta-
Seyrediyor bu aynada kendini
Kayın ağacı, saçında bir yıldızla.

Ve gizlice sezmektedir ki o
Kış, harikalarla doldurmuştur her yeri;
Kır evini, uzakta görülen,
Ve kendi tepelerini...

Boris Pasternak

Çeviri: Ataol Behramoğlu

Photo by Vassilis Tangoulis

The fight is hard and pitiless / Nikola Vaptsarov

ON PARTING

The fight is hard and pitiless.
The fight is epic, as they say.
I fell. Another takes my place –
Why single out a name?

After the firing squad – the worms.
Thus does the simple logic go.
But in the storm, we’ll be with you,
My people, for we loved you so.

23 July, 1942

Nikola Vaptsarov





POEMA DE ADIÓS

La lucha es implacable y cruel.
La lucha es, como suele decirse, épica.
Yo moriré. Otro ocupará mi lugar… y así siempre.
¿Acaso importa aquí la suerte de uno mismo?

Un disparo, y después- sólo gusanos.
Esto es algo tan simple como lógico.
¡Pero en la tempestad de nuevo estaremos juntos,
oh pueblo mío, porque nos hemos amado!

Nikola Vaptsarov





ÖLÜMDEN ÖNCE

Acımasız, dizginsiz bir kavga bu
Başsız, sonsuz, destansı.
Bir başkası dolduracak senden boşalan safı
Burada tek adam hesabı olur mu...

Kurşuna diziliş - çürüyüş sonra...
Her şey yalın, mantıksal, yaşamak gibi...
Fakat birlikte olacağız büyük fırtınada
Halkım, çünkü sevdik seni.

Nikola Vaptsarov

Çeviri: Ataol Behramoğlu

Nikola Vaptsarov

Sometimes I'll come when you're asleep / Nikola Vaptsarov

ON PARTING

To my wife

Sometimes I'll come when you're asleep,
An unexpected visitor.
Don't leave me outside in the street,
Don't bar the door!

I'll enter quietly, softly sit
And gaze upon you in the dark.
Then, when my eyes have gazed their fill,
I'll kiss you and depart.

23 July, 1942

Nikola Vaptsarov





POEMA DE ADIÓS

a mi esposa

Quizás sin avisar, invitado lejano
al que ya nadie espera, te visite en un sueño.
No me dejes afuera a la intemperie.
No asegures del todo nuestra puerta.

Entraré con sigilo. Me sentaré despacio,
tratando de observarte en la penumbra.
Sólo cuando los ojos se sacien de mirar,
te besaré, y partiré para siempre.

Nikola Vaptsarov





VEDA ŞİİRİ

Geleceğim bazen uykudayken sen
Beklenmedik, uzak bir konuk gibi.
Sokakta, bir başına koyma beni
Kapıyı sürgüleme üstümden.

Usulca girecek, bir yere ilişeceğim
Bir zaman, karanlıkta, bakacağım yüzüne.
Ve yorgunluk gözkapaklarımı indirince
Seni kucaklayacak ve çıkıp gideceğim.

Nikola Vaptsarov

Çeviri: Ataol Behramoğlu

Nikola Vaptsarov and his wife

Korkunç Seviyorum Gövdeni / İlhan Berk

KORKUNÇ SEVİYORUM GÖVDENİ

Yavrum, korkunç seviyorum gövdeni
Kirpiklerini, küçük ellerini, gözlerini
Gövden ormanlar, patikalar, donanma ateşleri
Kulağında taflanla geçen san bir çocuk
Büyük bir bahçede büyük bir çançiçeği
Gövden yürüyen gece, kırmızı bir kuş
Dili sonsuzluğun.

Böyle boynun, kalçan, karnın,
                                            çıkıyorum
Bu huysuz atı —
Bizden yeni bir sözlük yazılıyor altımızda
(Boynunun soluk mavi çizgisinden).

Yukarılarda korkunç ağıyor gök.

İlhan Berk

Nude, Desert of California, 1993, by Jeff Dunas

O horror sórdido do que, a sós consigo, / Fernando Pessoa

O horror sórdido do que, a sós consigo,

Faz as malas para Parte Nenhuma!
Embarca para a universalidade negativa de tudo
Com um grande embandeiramento de navios fingidos
Dos navios pequenos, multicolores, da infância!
Faz as malas para o Grande Abandono!
E não esqueças, entre as escovas e a tesoura,
A distância polícroma do que se não pode obter.

Faz as malas definitivamente!
Quem és tu aqui, onde existes gregário e inútil —
E quanto mais útil mais inútil —
E quanto mais verdadeiro mais falso —
Quem és tu aqui? quem és tu aqui? quem és tu aqui?
Embarca, sem malas mesmo, para ti mesmo diverso!
Que te é a terra habitada senão o que não é contigo?

(2-5-1933)

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"





PACK YOUR BAGS FOR NOWHERE AT ALL

Pack your bags for Nowhere at All!
Set sail for the ubiquitous negation of everything
With a panoply of flags on make-believe ships –
Those miniature, multicolored ships from childhood!
Pack your bags for the Grand Departure!
And don't forget, along with your brushes and clippers,
The polychrome distance of what can't be had.

Pack your bags once and for all!
Who are you here, where you socially and uselessly exist –
And the more usefully the more uselessly,
The more truly the more falsely?
Who are you here, who are you here, who are you here?
Set sail, even without bags, for your own diverse self!
What does the inhabited world have to do with you?

(2-5-1933)

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"

Translated by Richard Zenith





Fai le valigie per nessun Luogo

Fai le valigie per nessun Luogo!
Imbàrcati verso l'universalità negativa di tutto
con un grande imbandieramento di navi finte -
delle navi piccole, multicolori, dell'infanzia!
Fai le valigie per il Grande Abbandono!
E non dimenticare, fra le spazzole e le forbici,
la distanza policroma di quel che non si può ottenere.
Fai le valigie definitivamente!
Che cosa sei tu qui, dove esisti gregario e inutile -
e quanto più utile più inutile -
e quanto più vero più falso -
che cosa sei tu qui? che cosa sei tu qui? che cosa sei tu qui?
Imbàrcati, anche senza valigie, verso te stesso diverso!
Che cos'è per te la terra abitata se non ciò che non ti riguarda?

(2-5-1933)

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"





TOPLA PILINI PIRTINI BİR YERE GİTMEMEK İÇİN

Topla pılını pırtını bir yere gitmemek için!
Yelken aç her şeyin her yerde rastlanan olumsuzluğuna
Görkemli bayraklarla donanmış o düşsel,
Çocukluğunun o renk renk minyatür gemileriyle.
Topla pılını pırtını Büyük Yolculuk için!
Fırçaların ve makaslarınla ulaşılamayan
O çok renkli uzaklığı da unutma.

Topla pılını pırtını bir daha dönmemek üzere!
Sen kimsin toplumda boşu boşuna var olduğun bu yerde,
Ne kadar yararlıysan o kadar işe yaramaz,
Ne kadar gerçeksen o kadar sahte?
Sen kimsin burda, kimsin burda, kimsin burda?
Yelken aç, bir şey almadan yanına, değişik kimliğinle.
Bu insanlarla dolu dünyanın ne ilgisi var seninle?

(2-5-1933)

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"

Çeviri: Cevat Çapan

Photo by Artur Pastor

Começo a conhecer-me. Não existo. / Fernando Pessoa

Começo a conhecer-me. Não existo.

Começo a conhecer-me. Não existo.
Sou o intervalo entre o que desejo ser e os outros me fizeram,
Ou metade desse intervalo, porque também há vida...
Sou isso, enfim...
Apague a luz, feche a porta e deixe de ter barulho de chinelas no corredor.
Fique eu no quarto só com o grande sossego de mim mesmo.
É um universo barato.

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"





I'm beginning to know myself. I don't exist.

I'm beginning to know myself. I don't exist.
I'm the gap between what I'd like to be and what others have made me,
Or half of this gap, since there's also life ...
That's me. Period...
Turn off the light, shut the door, and get rid of the slipper noise in the hallway.
Leave me alone in my room with the vast peace of myself.
It's a shoddy universe.

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"

Translated by Richard Zenith





Empiezo a conocerme. No existo.

Empiezo a conocerme. No existo.
Soy el intervalo entre lo que deseo ser y los demás me hicieron,
o la mitad de ese intervalo, porque además hay vida...
Soy esto, en fin...
Apaga la luz, cierra la puerta y deja de hacer ruido de zapatillas en el pasillo.
Quede solo yo en el cuarto con el gran sosiego de mí mismo.
Es un universo barato.

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"





Je commence à me connaître. Je n’existe pas.

Je commence à me connaître. Je n’existe pas.
Je suis l’intervalle entre ce que je voudrais être et ce que de moi ont fait les autres,
Ou la moitié de cet intervalle, car il y a la vie aussi...
C’est cela que je suis, enfin...
Eteins la lumière, ferme la porte, et fais cesser ces bruits de savates dans le couloir.
Que je reste seul dans ma chambre avec un grand apaisement intérieur.
C’est un univers de pacotille.

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"





Comincio a conoscermi. Non esisto.

Comincio a conoscermi. Non esisto.
Sono l’intervallo tra ciò che io vorrei essere e quel che gli altri han fatto di me,
O metà di quest’intervallo, perché c’è anche la vita...
Son questo, infine...
Spegni la luce, chiudi la porta e smetti di far rumore con le ciabatte in corridoio.
Che io possa restare solo nella stanza insieme con la grande quiete di me stesso.
È un universo a buon prezzo.

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos"





Tanımaya başlıyorum kendimi. Ben yokum.

Tanımaya başlıyorum kendimi. Ben yokum.
Olmak istediğimle başkalarının gözündeki ben arasındaki boşluğum ben.
Ya da o boşluğun yarısı, çünkü orada da hayat var...
Sonunda ben oyum işte...
Işığı söndür, kapıyı kapa, son ver koridorda terliklerini sürüklemeye.
Rahat bırak beni odamda tek başıma.
Aşağılık bir yer bu dünya.

Fernando Pessoa "Álvaro de Campos" - (Uzaklıklar, Eski Denizler)

Çeviri: Cevat Çapan

Photo by Alena Goncharova

To a Child dancing in the Wind / William Butler Yeats

To a Child dancing in the Wind

DANCE there upon the shore;   
What need have you to care   
For wind or water’s roar?   
And tumble out your hair   
That the salt drops have wet;            
Being young you have not known   
The fool’s triumph, nor yet   
Love lost as soon as won,   
Nor the best labourer dead   
And all the sheaves to bind.     
What need have you to dread   
The monstrous crying of wind?

W.B. Yeats





A un niño que baila en el viento

Allí, sobre la costa, baila;
¿por qué ha de importarte
el rugido del viento o del agua?
Y despeina tu pelo
que las gotas de sal han mojado;
por ser joven, aún no has conocido
el triunfo del necio, ni tampoco
perdiste un amor tan pronto conquistado,
ni viste al mejor trabajador muerto
con sus gavillas sin atar.
¿Entonces, por qué has de temer
al monstruoso grito del viento?

W.B. Yeats





A l’enfant qui danse dans le vent

Danse là sur le rivage
Car pourquoi te soucierais-tu
Du vent ou de l'eau qui gronde ?
Et après secoue tes cheveux
Qu'ont trempés les gouttes amères,
Tu es jeune, tu ne sais pas
Que l'imbécile triomphe,
Ni qu'on perd l'amour aussitôt
Qu'on la gagné, ni qu'est mort
Celui qui œuvrait le mieux, mais laissa
Défaite toute la gerbe,
Ah, pourquoi aurais-tu la crainte
De l'horreur que clame le vent ?

W.B. Yeats





A una bambina che danza nel vento

Danza laggiù sulla riva.
Perché ti dovresti curare
del vento o del ruggito delle acque?
Libera i tuoi capelli
umidi di salsedine.
Sei troppo piccola per aver conosciuto
il trionfo dello sciocco o l’amore
perduto non appena conquistato
o la morte del miglior lavoratore
mentre tutti i covoni
sono rimasti ancora da legare.
Perché dunque dovresti temere
il mostruoso gridare del vento?

W.B. Yeats





Rüzgârda Dans Eden Bir Çocuğa

Sen dans et orada kıyıda
Senin ne umurunda
Rüzgâr ya da kükreyen sular?
Savur tuzlu damlalarla ıslanan
Saçlarını havaya.
Gençsin, nereden bileceksin
Soytarının zaferini ya da aşkın
Ele geçer geçmez yitirildiğini,
En iyi çalışanın ölüp gittiğini,
Bütün demetlerin dağıldığını?
Neden korkacakmışsın sen
Rüzgârın acımasız uğultusundan?

W.B.Yeats - (Her Şey Ayartabilir Beni)

Çeviri: Cevat Çapan

Photo by David Hamilton

Campo / Federico García Lorca

CAMPO

El cielo es de ceniza.
Los árboles son blancos,
y son negros carbones
los rastrojos quemados.
Tiene sangre reseca
la herida del Ocaso,
y el papel incoloro
del monte está arrugado.
El polvo del camino
se esconde en los barrancos,
están las fuentes turbias
y quietos los remansos.
Suena en un gris rojizo
la esquila del rebaño,
y la noria materna
acabó su rosario.

El cielo es de ceniza,
los árboles son blancos.

(1920)

Federico García Lorca





FIELD

The sky is ash.
The trees are white,
and burnt coal-black
the stubble stripes.
The Sunset's wound
is bleeding dry,
and ridges crease
bleak paper heights.
The roadside dust
in gullies hides.
The springs raise silt;
the coves subside.
In reddish grey
the sheep-shear chimes,
and motherlike, the waterwheel
has rounded off its rosary.

The sky is ash.
The trees are white.

(1920)

Federico García Lorca





CAMPAGNA

Il cielo è di cenere.
Gli alberi sono bianchi,
e son carboni neri
le stoppie bruciate.
Ha sangue asciutto
la ferita dell'Occaso,
e la carta incolore
del monte è raggrinzita.
La polvere della strada
si nasconde nei burroni,
sono torbide le fonti
e quieti gli stagni.
Suona in un grigio rossiccio
il campano del gregge,
e la noria materna
terminò il suo rosario.

Il cielo è di cenere.
Gli alberi sono bianchi.

(1920)

Federico García Lorca





KIR

Gökyüzü külden şimdi,
ağaçlarsa ağarmış
ve kara kömürdendir
anızlar yanık yanık.
Batan yaralı günün
kurumuş bütün kanı
ve buruşuk içinde
dağın renksiz kâğıdı.
Çukurların içine
saklanmış yol tozları;
gölcük suları durgun,
pınarlar bozbulanık.
Çalar kızılımsı çil
sürünün çıngırağı,
tespihini tamamlar
ana bostan dolabı.

Gökyüzü külden şimdi,
ağaçlarsa ağarmış.

(1920)

Federico García Lorca

Çeviri: Sait Maden

Photo by Pierre Pellegrini

A Love Song / William Carlos Williams

A Love Song

I lie here thinking of you:—

the stain of love
is upon the world!
Yellow, yellow, yellow
it eats into the leaves,
smears with saffron
the horned branches that lean
heavily
against a smooth purple sky!
There is no light
only a honey-thick stain
that drips from leaf to leaf
and limb to limb
spoiling the colors
of the whole world—

you far off there under
the wine-red selvage of the west!

William Carlos Williams





Una canción de amor

¿Qué tengo para decirte
cuando nos encontremos?
Sin embargo—
estoy acá, pensando en vos.

La mancha del amor
se extiende sobre el mundo.
Amarilla, amarilla, amarilla,
devora entre las hojas,
unta de azafrán
las ramas enastadas que se inclinan
pesadamente
contra un cielo blando y violáceo.

No hay luz
—solo una mancha espesa como miel
gotea de hoja en hoja
y de rama en rama,
estropeando los colores
del mundo entero.

Estoy solo.
El peso del amor
me sostuvo
hasta que mi cabeza
dio contra el cielo.

¡Mirame!
Mi pelo chorrea néctar
—los tordos se lo llevan
sobre sus alas negras.
Mirá, mis brazos y
mis manos por fin están
sin hacer nada.

¿Cómo puedo decir
si voy a volver a amarte como ahora
alguna vez?

William Carlos Williams





Sevda Şarkısı

Uzanmışım buraya düşünürken seni: -

sevdanın lekesi
kaplamış dünyayı!
Sarı, sarı, sarı
kemirir yaprakları,
bulaştırır safranı
boynuzlu dallı budaklı kıraç
ağır bir şekilde
dayanmış sakin bir mor göğe!
Işık yok hiç
sadece bal-koyusu bir leke
ki damlar yapraktan yaprağa
ve daldan dala
bozarak renklerini
bütün dünyanın -

sen çok uzaktasın orada
batının şarap-kızılı oyası altında!

William Carlos Williams

Nohemí Hermosillo by Jvdas Berra

Sorriso audível das folhas / Fernando Pessoa

Sorriso audível das folhas

Sorriso audível das folhas,
Não és mais que a brisa ali.
Se eu te olho e tu me olhas,
Quem primeiro é que sorri?
O primeiro a sorrir ri.

Ri, e olha de repente,
Para fins de não olhar,
Para onde nas folhas sente
O som do vento passar.
Tudo é vento e disfarçar.

Mas o olhar, de estar olhando
Onde não olha, voltou;
E estamos os dois falando
O que se não conversou.
Isto acaba ou começou?

(27-11-1932)

Fernando Pessoa





Audible smile of the leaves

Audible smile of the leaves,
You're nothing more than a breeze.
If I watch you and you watch me
Who is the first to smile?
The first to smile now laughs.

Laughs and quickly looks
So as not to be looking
There where in the leaves
One feels the wind is passing.
It's all a wind and a masking.

But the looking, to be looking
Where one's not looking, has returned;
And the two of us are speaking
That which was never spoken.
Is this an end or a beginning?

(27-11-1932)

Fernando Pessoa

Translated and edited by Edwin Honig & Susan M. Brown





Audible Smile of the Leaves

Audible smile of the leaves,
Just the wind at that place,
If I gaze at you and you gaze
At me, who is it that smiles
First? The first to smile laughs.

Laughs, and gazes suddenly
So as not to gaze,
At where can be sensed in leaves
The noise of the breeze as it goes.
All is breeze and disguise.

But the gaze has returned from long
Gazing where gaze there's none;
And we two stand talking on
Of what words, as usual, shun.
Is it ending or begun?

(27-11-1932)

Fernando Pessoa

Translated by Jonathan Griffin





Hojas, audible sonrisa,

Hojas, audible sonrisa,
apenas rumor de viento.
Si yo te miro y me miras,
¿quién primero se sonríe?
El primero luego ría.

Ríe y mira de repente,
lo mira por no mirar,
entre las hojas tupidas
el son del viento pasar.
Todo es disfraz, todo es viento.

El mirar] que está mirando
adonde no ve, sc vuelve:
estamos los dos hablando
lo que no se conversó.
¿Esto se acaba o empieza?

(27-11-1932)

Fernando Pessoa

Versiones de Octavio Paz





Sonrisa audible de las hojas

Sonrisa audible de las hojas
No es más que la brisa allí
Si yo te miro tu me miras,
¿Quién es el primero sonrie?
El primero en sonreir rie.

Rie y mira de repente
Con el fin de no mirar
Para donde en las hojas siente
El sonido del viento que pasa
Todo es viento y disfrazar.

Pero el mirar, de estar mirando
Donde no mira, volvió
Y estamos los dos hablando
Lo que no se conversó
¿Esto acaba o comenzó?

(27-11-1932)

Fernando Pessoa





Sourire audible des feuilles

Sourire audible des feuilles,
Ce que tu es, ce n’est que la brise, là-bas.
Si je te regarde et que tu me regardes,
Quel est le premier à sourire ?
Le premier à sourire rit.

Rit, et regarde soudain,
A dessein de ne pas regarder,
Vers où, dans les feuilles, il sent
Passer le son du vent.
Tout est vent et déguisement.

Mais le regard, qui a tant regardé
Où il ne regardait pas, s’est retourné ;
Et nous parlons tous les deux
Ce dont il ne fut conversé.
Cela s’achève ou vient de commencer ? 

(27-11-1932)

Fernando Pessoa





Duyulan Gülümseyişi Yaprakların

Duyulan gülümseyişi yaprakların,
Yalnızca bir esintisin sen.
Ben seni seyrediyorsam, sen de beni,
Kimdir ilk gülümseyecek olan?
Gülüyor şimdi ilk gülümseyen.

Gülüyor ve hemen bakıyor
Baktığı belli olmasın diye
Aralarından rüzgârın estiğini
Hissettiğiniz yere. bir rüzgâr
Bütün bunlar, bir gizlenme.

Ama o bakış, o uzun uzun bakış
Bakmadığın yere, geri geldi;
Ve biz durmuş konuşuyoruz
Hiç konuşulmamış olanı.
Bir son mu bu yoksa bir başlangıç mı?

(27-11-1932)

Fernando Pessoa

Çeviri: Cevat Çapan

Photo by Vesna ZIvkovic