Soneto LI / Pablo Neruda

SONETO LI

Tu risa pertenece a un árbol entreabierto
por un rayo, por un relámpago plateado
que desde el cielo cae quebrándose en la copa,
partiendo en dos el árbol con una sola espada.

Sólo en las tierras altas del follaje con nieve
nace una risa como la tuya, bienamante,
es la risa del aire desatado en la altura,
costumbres de araucaria, bienamada.

Cordillerana mía, chillaneja evidente,
corta con los cuchillos de tu risa la sombra,
la noche, la mañana, la miel del mediodía,

y que salten al cielo las aves del follaje
cuando como una luz derrochadora
rompe tu risa el árbol de la vida.

Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)





SONNET LI

Your laugh: it reminds me of a tree
fissured by a lightning streak, by a silver bolt
that drops from the sky, splitting the poli,
slicing the tree with its sword.

A laugh like yours I love is born
only in the foliage and snow of the highlands,
the air’s laugh that bursts loose in those altitudes,
dearest: the Araucanian tradition.

O my mountain woman, my clear Chillán volcano,
slash your laughter through the shadows,
the night, morning, honey of the noon:

birds of the foliage will leap in the air
when your laugh like an extravagant
light breaks through the tree of life.

Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)

Translated by Stephen Tapscott





SONETTO LI

II tuo riso appartiene a un albero dischiuso
da un fulmine, da un lampo argenteo
che cade dal cielo spezzandosi sulla cima,
dividendo in due l'albero con una sola spada.

Solo sull'alte terre di fogliame con neve
nasce un riso come il tuo, beneamante,
è il riso dell'aria scatenata sull'altura,
costumi d'araucaria, beneamata.

Cordiglierana mia, chillaneja evidente,
taglia con i coltelli del tuo riso l'ombra,
la notte, la mattina, il miele del mezzogiorno,

e saltino al cielo gli uccelli del fogliame
quando come una luce prodiga
rompe il tuo riso l'albero della vita.

Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)





SONE LI

Işık hüzmesi var gülüşünde
yeni filiz vermiş bir ağacın, gümüşi bir yıldırımın
gökten kayıp dal uçlarında kırılışı,
tek bir kılıçla ağaçları ikiye bölen.

Seninki gibi gülüş bir tek karla doğar
çalılıklı yüksek tepelerde, tatlı aşkım,
gülüşüdür bu tepelerdeki özgür havanın,
huyudur çamgüzeli sevgilimin.

Sıradağlarım benim, Şili'nin öz kızı,
deşer karanlığı gülüşünün bıçakları,
geceyi, sabahı, öğlenin balını,

deşer de yükselir göğe gürlüğün kuşları
har vurup harman savuran bir ışık
kırdığında o hayat ağacı gülüşünü.

Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)

Çeviri: Adnan Özer

Photo by David Dubnitskiy