Tu mano fue volando de mis ojos al día.
Entró la luz como un rosal abierto.
Arena y cielo palpitaban como una
culminante colmena cortada en las turquesas.
Tu mano tocó sílabas que tintineaban, copas,
alcuzas con aceites amarillos,
corolas, manantiales y, sobre todo, amor,
amor: tu mano pura preservó las cucharas.
La tarde fue. La noche deslizó sigilosa
sobre el sueño del hombre su cápsula celeste.
Un triste olor salvaje soltó la madreselva.
Y tu mano volvió de su vuelo volando
a cerrar su plumaje que yo creí perdido
sobre mis ojos devorados por la sombra.
Pablo Neruda - (Cien sonetos de amor, 1959)
SONNET XXXV
Your hand flew from my eyes into the day.
The light arrived and opened like a rose garden.
Sand and sky throbbed like an ultímate
beehive carved in the turquoise.
Your hand touched syllables that rang like bells,
touched cups, barréis full of yellow oil,
flower petáis, fountains, and, above all, love,
Love: your puré hand guarded the ladles.
The afternoon . . . was. Quietly the night slid
over a man asleep, its celestial capsule.
Honeysuckle set loose its sad savage odor.
And then your hand fluttered, it flew back again:
it closed its wings, its feathers I had thought were
over my eyes the darkness had swallowed.
Pablo Neruda - (100 Love Sonnets, 1959)
Translated by Stephen Tapscott
SONNET XXXV
Ta lente main vola de mes yeux vers le jour
et la lumière entra comme un rosier ouvert.
Et le sable et le ciel souverains palpitaient
on eût dit un rucher taillé dans les turquoises.
Ta main a touché des syllabes qui tintaient,
des coupes et des burettes aux huiles jaunes,
des corolles, des sources et puis surtout, l’amour,
l’amour : ta pure main épargna les cuillères.
Et le soir s’en alla. Sur le sommeil de l’homme
la nuit glisse, en secret, sa capsule céleste.
Oh la triste odeur sauvage du chèvrefeuille !
Alors sur mes yeux que l’ombre avait dévorés
ta lente main volant de son vol referma
son plumage que je croyais avoir perdu.
Pablo Neruda - (La centaine d'amour, 1959)
SONETTO XXXV
La tua mano andò volando dai miei occhi al giorno.
La luce entrò come un roseto aperto.
Arena e cielo palpitavano come un
culminante alveare tagliato nel turchese.
La tua mano toccò sillabe che tintinnavano, coppe,
oliere, piene d'oli gialli,
corolle, fonti e, soprattutto, amore,
amore: la tua mano pura preservò i cucchiai,
La sera se n'andò. La notte fece scender con cautela
sopra il sonno dell'uomo la sua capsula celeste.
Un triste odor selvaggio sprigionò la madreselva.
E la tua mano tornò dal volo volando
a chiudere il suo piumaggio ch'io credetti perso
sopra i miei occhi divorati dall'ombra.
Pablo Neruda - (Cento Sonetti D'amore, 1959)
SONE XXXV
Uçarken ellerin gözlerimden güne doğru
ışık girdi çiçeklenmiş bir gül fidanı gibi.
Çırpınıyordu kum ve gökyüzü,
sanki turkuvazda yontulmuş bir arı kovanı yücelerde.
Ellerin çalardı heceleri tımbırdatarak,
bardakları, sarı yağ şişelerini,
taçları, kaynakları, aşkı, yani her şeyi,
aşk deyince; Saf ellerinin hoş tutması kaşıkları.
Geçip gitti akşam. Yalıyor şimdi gece
tanrısal çanağını erkeğin uykusunda.
Bir hüzünlü yaban koku salıyor hanımelleri!
İşte o zaman gölgelerin yuttuğu gözlerimin üstünde
gökte büyük bir maharetle uçan ellerin kapayıverdi
yitirdiğimi sandığım teleklerini.
Pablo Neruda - (Yüz Aşk Sonesi’nden, 1959)
Çeviri: Adnan Özer
 |
| Hand with Rose, 1935, by Laure Albin-Guillot |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder