Gacela Del Amor Desesperado / Federico García Lorca

GACELA DEL AMOR DESESPERADO

La noche no quiere venir
para que tú no vengas
ni yo pueda ir.

Pero yo iré
aunque un sol de alacranes me coma la sien.
Pero tú vendrás
con la lengua quemada por la lluvia de sal.

El día no quiere venir
para que tú no vengas
ni yo pueda ir.

Pero yo iré
entregando a los sapos mi mordido clavel.
Pero tú vendrás
por las turbias cloacas de la oscuridad.

Ni la noche ni el día quieren venir
para que por ti muera
y tú mueras por mí.

Federico García Lorca

Diván del Tamarit (1931-1934)





GACELA DEL AMOR DESESPERADO

The night does not want to come
So that you do not come
Nor can I go.

But I will go
Though a sun-of-scorpions might eat my temple.
But you will come
With the tongue burned by the salt of rain.

The day does not want to come
So that you do not come
Nor can I go.

But I will go
Giving to the toads my bitten carnation.
But you will come
By the murky sewers of dark.

Neither the night, nor the day want to come,
So for you I die
And you die for me.

Federico García Lorca

Translation from http://spanishpoetryintranslation.blogspot.com/





GACELA OF DESPERATE LOVE

The night does not wish to come
so that you cannot come
and I cannot go.

But I will go
though a scorpion sun should eat my temple.

But you will come
with your tongue burned by the salt rain.

The day does not wish to come
so that you cannot come
and I cannot go.

But I will go
yielding to the toads my chewed carnation.

But you will come
through the muddy sewers of darkness.

Neither night nor day wishes to come
so that I may die for you
and you die for me.

Federico García Lorca

Translated by W. S. Merwin





GAZZELLA DELL'AMORE DISPERATO

La notte non vuole venire
perché tu non venga
e io non possa andare.

Ma io andrò
benché un sole di scorpioni mi mangi la testa.

Ma tu verrai
con la lingua bruciata dalla pioggia di sale.

Il giorno non vuole venire
perché tu non venga
e io non possa andare.

Ma io andrò
portando ai rospi il mio garofano morsicato.

Ma tu verrai
nelle cupe cloache dell'oscurità.

Né la notte né il giorno non vogliono venire
perché io muoia per te
e tu per me.

Federico García Lorca





GACELA DE L'AMOUR DESESPEREE

La nuit ne veut pas arriver
pour que tu ne viennes pas
ni moi je puisse aller.

Mais moi j’irai
même si un soleil de scorpions me mange la tempe.
Mais tu viendras
avec la langue brulée par une pluie de sel.

Le jour ne veut pas arriver
pour que tu ne viennes pas
ni moi je puisse aller.

Mais moi j’irai
en livrant aux crapauds mon oeillet mordu.
Mais tu viendras
par les troubles cloaques de l’obscurité.

Ni la nuit ni le jour veulent arriver
pour que je meure pour toi
et toi tu meures pour moi.

Federico García Lorca





UMARSIZ AŞKA GAZEL

Gelmek istemiyor gece
Ne sen gelebiliyorsun o yüzden
Ne de ben gidebiliyorum.

Ama ben gideceğim
Akrepten bir güneş şakağımı yesede.
Ama sen geleceksin
Dilin tuzlu yağmurlarca yakılmış.

Gelmek istemiyor gün
Ne sen gelebiliyorsun o yüzden
Ne de ben gidebiliyorum.

Ama ben gideceğim.
Kurbağalara atarak ağzımda çiğnediğim karanfili.
Ama sen geleceksin
Çamurlu lağımından karanlığın.

Gelmek istemiyor, ne gün, ne gece
Ölebiliriz o yüzden
Ben senin uğruna
Sen de benim.

Federico García Lorca

Photo by Masao Yamamoto

Mit zeitroten Lippen / Paul Celan

Mit zeitroten Lippen

Im Meer gereift ist der Mund,
dessen Worte der Abend hier nachspricht
im Angesicht seiner Länder.
Murmelnd spricht er sie nach,
mit zeitroten Lippen.

Mund, gezeitigt vom Meer,
vom Meer, wo der Thun schwamm
im Glanze,
der menschenher strahlt.

Silber des Thuns, den der Strahl traf,
Spiegelsilber des Thuns:
aufscheint den Augen
die zweite, die wandernde Glorie
der Stirnen.

Silber und Silber.
Doppelsilber der Tiefe.

Rudre die Kähne dorthin,
Bruder.
Wirf deine Netze danach,
Bruder.

Zieh es herauf,
wirf es uns in die Häuser,
wirf est uns auf die Tische,
wirft es uns auf die Teller -

Sieh, unsre Lippen schwellen,
zeitrot auch sie wie der Abend,
murmelnd auch sie -
und der Mund aus dem Meer
taucht schon empor
zum unendlichen Kusse.

Paul Celan





WITH TIME-RED LIPS

Matured in the sea is the mouth
whose words the evening here mimics
in the face of its lands.
Murmuring it repeats them
with time-red lips.

Mouth seasoned by sea,
by the sea where the Thun swam
in brilliance
that radiates mankindward.

Thun hit by the ray, Thunsilver,
mirror-silver of Thun:
The second, the wandering glory
of temples
illumines the eye.

Silver and silver.
Double-silver of depth.

Row the boats out there,
brother.
Throw your nets for it,
brother.

Pull it up,
throw it into our houses,
throw it on our tables,
throw it in our dishes.

See, our lips are swelling:
Time-red they too like the evening,
murmuring they too –
and the mouth from the sea
emerges
for the infinite kiss.

Paul Celan





CON LABIOS COLOR ROJO TIEMPO

En el mar madurado ha la boca,
sus palabras la tarde aquí repite
a la vista de sus tierras.
Murmurando las va repitiendo,
con labios color rojo tiempo.

Boca, que la mar envera,
la mar donde el atún nadó
en el fulgor
que irradia de los hombres.

Plata del atún al que el rayo alcanzó,
plata especular del atún:
relumbra en los ojos
la segunda, la errante gloria
de las frentes.

Plata y plata.
Plata doble del fondo.

Rema la barca hacia allí,
hermano.
Tiende tras ella tus redes,
hermano.

Sácala aquí arriba,
échanosla a las casas.
échanosla a las mesas,
échanosla a los platos -

Mira, nuestros labios se hinchan,
color rojo tiempo también como la tarde,
murmurando también ellos -
y la boca desde el mar
emerge ya
para el beso infinito.

Paul Celan





CON LABBRA ROSSE DI TEMPO

Nel mare è maturata la bocca
le cui parole qui la sera ridice
al cospetto dei suoi paesi.
Mormorando essa le ridice
con labbra rosse di tempo.

Bocca, che evocarono le maree,
nel mare in cui nuotava il tonno,
nello splendore
che irraggia dagli uomini.

Argento del tonno toccato dal raggio,
argento specchiante del tonno:
improvvisa agli occhi riluce
la seconda, la migrante
aureola
delle fronti.

Argento ed argento.
Doppio argento del profondo.

Rema con la barca fin laggiù,
fratello.
Lancia le tue reti,
fratello.

Tiralo su,
gettalo nelle nostre case,
gettalo sulle nostre tavole,
gettalo sui nostri piatti -

Guarda, le nostre labbra si fanno turgide,
anch’esse rosse di tempo come la sera,
mormoranti anch’esse -
e la bocca sorta dal mare
già emerge
al bacio infinito.

Paul Celan





ZAMAN KIRMIZISI DUDAKLARLA

Denizlerde olgunlaştı bu ağız,
o ki, sözcüklerini akşam, şimdi ve burada,
kendi ülkelerine bakarken,
mırıldanarak tekrar etmekte,
zaman kırmızısı dudaklarla.

O ağız ki, denizden yaratılmış, orkinosların,
insan varolduğundan bu yana göz kamaştıran
parıltılarla yüzdükleri denizden gelme.

Işığa hedef olan orkinosun gümüş rengi,
bir ayna gümüşü:
Gözlere çarpan ise,
alınlardan yansıyan,
bir başka ve gezginci zafer,

Gümüş ve yine gümüş.
Derinliklerin katmerli görkemi

Götür sandalları oraya,
kardeşim,
ve fırlat
ağlarını.

Çek sonra,
evlerimize,
masalarımıza,
tabaklarımıza at -

Bak, kabarmakta dudaklarımız,
onlar da zaman kırmızısı,
tıpkı akşam gibi,
onlar da mırıldanmakta -
ve denizden gelen dudaklar
kanatlanmaya başladı bile sudan,
sonsuz bir öpücüğe.

Paul Celan

Çeviri: Ahmet Cemal

Red winter, by Lora Palmer

Das ganze Leben / Paul Celan

DAS GANZE LEBEN

Die Sonnen des Halbschlafs sind blau wie dein Haar eine Stunde vor Morgen.
Auch sie wachsen rasch wie das Gras überm Grab eines Vogels.
Auch sie lockt das Spiel, das wir spielten als Trau m auf den Schiffen der Lust.
Am Kreidefelsen der Zeit begegnen auch ihnen die Dolche.

Die Sonnen des Tiefschlafs sind blauer: so war deine Locke nur einmal:
Ich weilt als ein Nachtwind im käuflichen Schoß deiner Schwester;
dein Haar hing im Ba um über uns, doch warst du nicht da. Wir waren
die Welt, und du wars t ein Gesträuch vor den Toren.

Die Sonnen des Todes sind weiß wie das Haar unsres Kindes: es
stieg aus der Flut, als du aufschlugst ein Zelt auf der Düne. Er zückte
das Messer des Glücks über uns mit erloschenen Augen.

Paul Celan





TODA LA VIDA

Los soles del sueño ligero son azules como tu cabello una hora antes del amanecer.
También ellos crecen rápido como la hierba sobre la tumba de un pájaro.
También los cautiva el juego que jugamos como ensueño en los barcos del placer.

En las rocas calcáreas del tiempo también los encuentran los puñales.
Los soles del sueño profundo son más azules: así fue tu cabellera sólo una vez:
Yo, viento nocturno, demoraba en el seno venal de tu hermana;
tu cabello colgaba en el árbol sobre nosotros, pero tú allí no estabas.
Nosotros éramos el mundo y tú eras un zarzal ante las puertas.

Los soles de la muerte son blancos como el cabello de nuestro hijo:
se elevó de las aguas cuando armaste una tienda en la duna.
Alzó sobre nosotros el cuchillo de la dicha con ojos apagados.

Paul Celan

Traducción de José Luis Reina Palazón





"The suns of deep sleep are bluer: only once were your locks like this:
I lingered as a night wind in the venal lap of your sister;
your hair hung above us in the tree, yet you weren't there.
We were the world, and you were a shrub before the gates."

Paul Celan





BÜTÜN YAŞAM

yarı uykunun güneşleri mavidir senin saçın gibi sabahtan bir saat önce
onlar da çabucak büyürler ot gibi bir kuşun mezarının üstünde
onları da ayartır oynadığımız oyun, düş olarak şehvet gemilerinde
zamanın kireç kayalıklarında karşılar onları da hançerler

derin uykunun güneşleri daha mavidir: öyleydi
senin perçemin de yalnızca bir kez
bir gece yeli olarak gezindiğimde kızkardeşinin satılık rahminde
senin saçın asılıydı üzerimizdeki ağaçta; ama sen yoktun orada
biz dünyaydık, sen de kapıların önünde bir çalılık

ölümün güneşleri beyazdır saçı gibi çocuğumuzun
selden çıktı geldi, sen kum tepesine çadır kurarken
parıldattı mutluluğun bıçağını üzerimizde sönmüş gözlerle

Paul Celan

Photo by Masao Yamamoto

La courbe de tes yeux / Paul Éluard

La courbe de tes yeux

La courbe de tes yeux fait le tour de mon coeur,
Un rond de danse et de douceur,
Auréole du temps, berceau nocturne et sûr,
Et si je ne sais plus tout ce que j'ai vécu
C'est que tes yeux ne m'ont pas toujours vu.

Feuilles de jour et mousse de rosée,
Roseaux du vent, sourires parfumés,
Ailes couvrant le monde de lumière,
Bateaux chargés du ciel et de la mer,
Chasseurs des bruits et sources des couleurs,

Parfums éclos d'une couvée d'aurores
Qui gît toujours sur la paille des astres,
Comme le jour dépend de l'innocence
Le monde entier dépend de tes yeux purs
Et tout mon sang coule dans leurs regards.

Paul Éluard / Capitale de la douleur, 1926





The Curve Of Your Eyes

The curve of your eyes embraces my heart
A ring of sweetness and dance
halo of time, sure nocturnal cradle,
And if I no longer know all I have lived through
It’s that your eyes have not always been mine.

Leaves of day and moss of dew,
Reeds of breeze, smiles perfumed,
Wings covering the world of light,
Boats charged with sky and sea,
Hunters of sound and sources of colour

Perfume enclosed by a covey of dawns
that beds forever on the straw of stars,
As the day depends on innocence
The whole world depends on your pure eyes
And all my blood flows under their sight.

Paul Éluard / Capital of Pain, 1926

Translated by A. S. Kline





La Curva de Tus Ojos

La curva de tus ojos mi corazón contornea,
Un redondel de baile y de dulzura,
Aureola del tiempo, cuna segura y nocturna,
y si ya no sé todo lo que he vivido
Es que tus ojos no me han visto siempre.

Hoja de día y espuma de rocío,
Canas del viento, sonrisas perfumadas,
Alas que cubren el mundo de luz,
Barcos cargados de cielo y de mar,
Cazadores de los ruidos y fuentes de los colores,

Perfumes surgidos de una cosecha de auroras
Que yace siempre sobre la paja de los astros,
Como el día depende de la inocencia
El mundo entero depende de tus ojos puros
Y toda mi sangre corre en sus miradas.

Paul Éluard / Capital del Dolor, 1926





La Curva Dei Tuoi Occhi

La curva dei tuoi occhi intorno al cuore
ruota un moto di danza e di dolcezza,
aureola di tempo,arca notturna e sicura
e se non so più quello che ho vissuto
è perchè non sempre i tuoi occhi mi hanno visto.

Foglie di luce e spuma di rugiada
canne del vento,risa profumate,
ali che coprono il mondo di luce,
navi cariche di cielo e di mare,
caccia di suoni e fonti di colori,

profumi schiusi da una cova di aurore
sempre posata sulla paglia degli astri,
come il giorno vive di innocenza,
così il mondo vive dei tuoi occhi puri
e tutto il mio sangue va in quegli sguardi.

Paul Éluard / Capitale del dolore, 1926





Gözlerinin Eğrisi Dolanıyor Yüreğimi

Gözlerinin eğrisi dolanıyor yüreğimi,
Bir raks  bir dinginlik çemberi
Zamanın aylası, gece beşiği ve güvenli,
Ve eğer hiçbir şey kalmadıysa aklımda yaşadığımdan
Gözlerinin her zaman görmediğindendir beni.

Yaprakları günün ve pembe şarabın köpüğü,
Rüzgârın sazları, kokulu gülücükler
Işık dünyasını saran kanatlar,
Gökyüzü ve deniz yüklü gemiler,
Gürültü avcıları ve renk kaynakları.

Tanların kuluçka yatağından doğan kokular
Yıldızların samanı üzerinde yatan
Saflığa bağımlı gün gibi tıpkı
Dünya da bağımlıdır senin tertemiz gözlerine
Ve akar bütün kanım bakışlarında senin.

Paul Éluard / Acının Başkenti, 1926

Çeviri: Özdemir İnce

Anna Karina, 1960s

Livro do Desassossego / Fernando Pessoa

"Prefiro a derrota com o conhecimento da beleza das flores, que a vitória no meio dos desertos, cheia da cegueira da alma a sós com a sua nulidade separada."

Fernando Pessoa - (Livro do Desassossego)





"I prefer a defeat that knows the beauty of flowers to a victory in the desert, full of blindness in the soul, alone with its isolated nothingness."

Fernando Pessoa - (The Book of Disquiet)




"Prefiero la derrota con el conocimiento de la belleza de las flores a la victoria en medio de los desiertos, llena de la ceguera del alma a solas con su nulidad apartada."

Fernando Pessoa - (Libro del desasosiego)





"Preferisco la sconfitta consapevole della bellezza dei fiori piuttosto che la vittoria nel mezzo del deserto, colma di cecità dell'anima di fronte alla sua nullità separata."

Fernando Pessoa - (Il libro dell'inquietudine)





"Çöl ortasında ruhun kör olmasından ibaret, her şeyden kopuk, bomboş, yapayalnız zaferlerdense, insanı çiçeklerin güzelliğinin farkına vardıran bozgunları tercih ederim."

Fernando Pessoa - (Huzursuzluğun Kitabı)

Photo by Masao Yamamoto

Ángela Adónica / Pablo Neruda

ÁNGELA ADÓNICA

Hoy me he tendido junto a una joven pura
como a la orilla de un océano blanco,
como en el centro de una ardiente estrella
de lento espacio.

De su mirada largamente verde
la luz caía como un agua seca
en transparentes y profundos círculos
de fresca fuerza.

Su pecho como un fuego de dos llamas
ardía en dos regiones levantado,
y en doble río llegaba a sus pies
grandes y claros.

Un clima de oro maduraba apenas
las diurnas longitudes de su cuerpo
llenándolo de frutas extendidas
y oculto fuego.

Pablo Neruda

Residencia en la tierra I (1925-1932)





ADONIC ANGELA

Today I stretched out next to a pure young woman
as if at the shore of a white ocean,
as if at the center of a burning star
of slow space.

From her lengthily green gaze
the light fell like dry water,
in transparant and deep circles
of fresh force.

Her bosom like a two flamed fire
burned raised in two regions,
and in a double river reached
her large, clear feet.

A climate of gold scarcely ripened
the diurnal length of her body
filling it with extended fruit
sand hidden fire.

Pablo Neruda

Residence on Earth I (1925-1932)

Translated by Donald D. Walsh





ANGELA ADÓNICA

Oggi mi son disteso presso una giovane pura
come alla riva d'un oceano bianco,
come nel centro di un'ardente stella
di lento spazio.

Dal suo sguardo lungamente verde
la luce cadeva come un'acqua secca,
in trasparenti e profondi cerchi
di fresca forza.

Il suo seno come un fuoco di due fiamme
ardeva in due regioni sollevato,
e in duplice fiume giungeva ai suoi piedi
grandi e chiari.

Un clima d'oro maturava appena
le diurne longitudini del suo corpo
empiendolo di frutti distesi
e di occulto fuoco

Pablo Neruda

Residenza sulla Terra I (1925-1932)





ANGELA ADONICA

Aujourd’hui je me suis couché près d’une jeune pure
comme au bord d’un océan blanc,
comme au centre d’une étoile ardente
d’espace lent.

De son regard longuement vert
la lumière tombait comme une eau sèche,
en de transparents et profonds cercles
de fraîche force.

Sa poitrine comme un feu de deux flammes
brûlait en deux hautes zones,
et en un double fleuve atteignait ses pieds,
grands et clairs.

Un climat d’or mûrissait à peine
les longitudes diurnes de son corps
le remplissant de fruits étendus
et de feu caché.

Pablo Neruda

Résidence sur la terre I (1925-1932)





ADONİS GİBİ ANGELA

Bugün yattım masum genç bir kızın yanında
beyaz bir okyanusun kıyısında gibi,
korlu bir yıldızın
yavaş yörüngesinin ortasında gibi.

Sonsuz yeşil bakışından
aktı ışık kuru su gibi
berrak derin çemberlerinde
taze gücün.

İki alazlı ateş gibi göğüsleri
parladı dikelmiş olarak iki bölgede,
ve çifte bir akıntıda ulaştı ateş
büyük ışıklı ayaklarına.

Altın bir iklim olgunlaştı erkenden
bedeninin gündelik uzantılarına
ve doldurdu onu akın akın meyvelerle
ve gizli korla.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

("Yeryüzünde Birinci Konaklama"dan)

Untitled, c. 1950, by Yoshiyuki Iwase

Un Río / Pablo Neruda

UN RÍO

Yo quiero ir por el Papaloapán
como tantas veces por el terroso espejo,
tocando con las uñas el agua poderosa:
quiero ir hacia las matrices, hacia la contextura
de sus originales ramajes de cristal:
ir, mojarme la frente, hundir en la secreta
confusión del rocío
la piel, la sed, el sueño.
El sábalo saliendo del agua
como un violín de plata,
y en la orilla las flores atmosféricas
y las alas inmóviles
en un calor de espacio defendido
por espadas azules.

Pablo Neruda

(Canto General / América, no invoco tu nombre en vano: Poema nº XVII)





A RIVER

I want to go along the Papaloapán
as on the earthy mirror so many times,
touching my fingers to the potent water:
I want to go to the matrix, to the original
frame of its crystal branchwork:
to go, to wet my face, to plunge in the secret
tumult of the dew
my skin my thirst my dream.
The shad shooting from the water
like a silver fiddle,
and redolent flowers on the bank,
and immobile wings
in a zone of heat defended
by blades of blue.

Pablo Neruda

(Canto General / Sixth Canto. America, I Do Not Invoke Your Name in Vain)

(Translating Neruda: The Way to Macchu Picchu / Writer by John Felstiner)





BİR IRMAK

Topraksı aynanın defalarca yaptığı gibi
sürüklenmek istiyorum Papaloapán’da,
dokunmak istiyorum güçlü suyuna tırnaklarımla:
sürüklenmek istiyorum kaynaklar arasından,
kristalin özgün dal örgüsü arasından:
alnımı ıslatmak için, daldırmak için tenimi, susuzluğu,
ve düş eklemek için
şebnemin saklı şaşkınlığına.
Ringanın sudan sıçrayışı
gümüş bir keman gibi,
ve kıyıda atmosferik çiçekler
ve kımıltısız kanatlar
mavi kılıçların savunduğu
bölgenin sıcağında.

Pablo Neruda

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

(Canto General’in "América, no invoco tu nombre en vano" bölümünden)

13th June 1966: EXCLUSIVE Chilean poet and activist Pablo Neruda
(1904 - 1973) leans on a ship's railing during the 34th annual
PEN boat ride around New York City. He wears a cap.
(Photo by Sam Falk/New York Times Co./Getty Images)

Apples of Hesperides / Amy Lowell

APPLES OF HESPERIDES

Glinting golden through the trees,
Apples of Hesperides!
Through the moonpierced warp of night
Shoot pale shafts of yellow light,
Swaying to the kissing breeze
Swings the treasure, goldengleaming,
Apples of Hesperides!.

Far and lofty yet they glimmer,
Apples of Hesperides!
Blinded by their radiant shimmer,
Pushing forward just for these;
Dewbesprinkled, bramblemarred,
Poor duped mortal, travelscarred,
Always thinking soon to seize
And possess the goldenglistening
Apples of Hesperides!.

Orbed, and glittering, and pendent,
Apples of Hesperides!
Not one missing, still transcendent,
Clustering like a swarm of bees.
Yielding to no man's desire,
Glowing with a saffron fire,
Splendid, unassailed, the golden
Apples of Hesperides!.

Amy Lowell





MELE DELLE ESPERIDI

Oro scintillante tra gli alberi,
Mele delle Esperidi!
Attraverso l'ordito notturno della luna trafitta
lanciate pallidi dardi di luce gialla,
tentennando alla brezza che sfiora
dondola il tesoro, l'oro luccicante,
Mele delle Esperidi.

Da lontano e dall'alto ancora baluginano
Mele delle Esperidi!
Accecati dal loro radioso luccicare
protendendosi in avanti per loro,
dalla rugiada bagnate, dai rovi rovinate,
povero mortale ingannato, dal viaggio segnato,
sempre pensando di acchiappare velocemente
e di possedere le luccicanti e dorate
Mele delle Esperidi!

Tonde, rilucenti, pendenti,
Mele delle Esperidi!
Nessuna mancante, ancora trascendenti,
raggruppate come uno sciame d'api.
Inflessibili dinanzi a qualsiasi umano desiderio,
ardenti con fiamma color zafferano,
splendide, inespugnabili, dorate,
Mele delle Esperidi!

Amy Lowell





HESPERİDES'İN ELMALARI

Altın gibi ışıldar ağaçların arasından,
Hesperides’in elmaları!
Ayla delinmiş gece kavisi arasından
Sarı ışığın solgun temrenlerini fırlatırlar,
Buse dolu melteme yönelip
Sallarlar defineyi, altın parıltılı
Hesperides’in elmaları!

Uzak ve ulaşılmaz olsalar da parıldar
Hesperides’in elmaları!
Yalnızca neşe saçan
Dürtükleyen ışığıyla körleşmiş,
Şebnemle örtülmüş, böğürtlenle boyanmış,
Zavallı safdil ölümlü, yolculuktan ürkmüş,
Altın pırıltısına yakında ulaşmayı
Ve sahip olmayı hep düşünür
Hesperides’in elmaları!

Kuşatılmış, ve pırıltılı, ve asılı,
Hesperides’in elmaları!
Hepsi tastamam, doğa üstü yine de,
Arı sürüsü gibi kümelenmiş.
Teslim olmamış hiçbir erkeğin arzusuna,
Safran ateşiyle tutuşmuş,
Şahane, saldırılmamış, altın
Elmaları Heseperides’in.

Amy Lowell

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Jordan Sullivan

The Snow Man / Wallace Stevens

THE SNOW MAN

One must have a mind of winter
To regard the frost and the boughs
Of the pine-trees crusted with snow;

And have been cold a long time
To behold the junipers shagged with ice,
The spruces rough in the distant glitter

Of the January sun; and not to think
Of any misery in the sound of the wind,
In the sound of a few leaves,

Which is the sound of the land
Full of the same wind
That is blowing in the same bare place

For the listener, who listens in the snow,
And, nothing himself, beholds
Nothing that is not there and the nothing that is.

Wallace Stevens





EL HOMBRE DE NIEVE

Hace falta una mente de invierno
para contemplar la escarcha y las ramas
de los pinos con corteza de nieve;

y llevar un largo tiempo frío
mirando los enebros con su pelliza de hielo,
los abetos ásperos en el resplandor distante

del sol de enero; y no pensar
en ninguna desgracia al sonido del viento,
ni al sonido de hojas,

que es el sonido de la tierra
llena del mismo viento
que sopla en el mismo paraje desnudo

para el escucha, que escucha en la nieve
y, nada él mismo, observa
la nada que no está y la nada que está.

Wallace Stevens

Versión de Ramón Buenaventura





BONHOMME DE NEIGE

Il faut posséder un esprit d’hiver
Pour regarder le gel et les branches
Des pins sous leur croûte de neige ;

Avoir eu froid pendant longtemps
Pour contempler les genévriers hérissés de glace,
Les épicéas, bruts dans l’éclat lointain

Du soleil de janvier ; et ne pas imaginer
De détresse aucune dans le bruit du vent,
Le bruit d’une poignée de feuilles,

Qui est le bruit de l’étendue
Emplie du même vent
Soufflant dans le même lieu nu

Pour qui écoute, écoute dans la neige,
Et, n’étant rien lui-même, ne contemple
Rien qui ne soit là et le rien qui est.

Wallace Stevens





IL PUPAZZO DI NEVE

Bisogna avere una mente di inverno
Per ammirare il gelo e i rami
Dei pini incrostati di neve;

E aver avuto freddo a lungo
Per osservare i ginepri arruffati di ghiaccio,
Gli abeti ispidi al luccichio distante

Del sole in gennaio; e non trovare
Sofferente il suono del vento,
Il suono di poche foglie,

Che è il suono della terra
Piena dello stesso vento
Che sta soffiando sullo stesso posto spoglio

Per chi ascolta, chi ascolta nella neve,
E, lui stesso niente, non osserva
Niente che non ci sia e osserva il niente che c’è.

Wallace Stevens

Traduzione inedita di Daniele Zinni





KARDAN ADAM

Çam dallarındaki kar kabuğuna
Ve kırağıya bakmak için
Kıştan bir zihin gerekir;

Ve üşümüş olmalı haylidir, görmek için
Ardıçların buzla aşna fişne olduklarını.
Ocak güneşinin ırak pırıltısında

Zımparalar ladinler; ve düşünmemek
Rüzgârın sesindeki acıyı. Toprağın sesidir
Bir avuç yaprağın sesi; aynı rüzgârla doludur.

Karda kulak veren biri için eser aynı çıplak yerde,
Ve bir hiç olan kendisi ayrımsayamaz
Orada olmayan ve olan herhangi bir şeyi.

Wallace Stevens

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Photo by Ichirō Kojima

Never Did I See Such Loves Nor Such Separations / İlhan Berk

Never Did I See Such Loves Nor Such Separations

Whenever I think of you
A gazelle goes down to drink water
And I see the meadows expanding

With you each evening
One green olive
And a piece of the blue sea
Take me along

Each time I dream of you
I plant roses where my hand touches
I give water to the horses
And I love the mountains even more

Ilhan Berk (18 November 1918 – 28 August 2008) was a leading contemporary Turkish poet.

Translated by Talat Sait Halman





NEITHER DID I SEE SUCH LOVES NOR SUCH PARTINGS

Each time I think of you
A gazelle jumps down, drinking
Water among the reeds.

Each evening a green olive
And a piece of sky take me
Boldly to your arms.

Each time I think of you
Roses grow at my fingers,
I give water to horses,
Loving the mountain more.

Ilhan Berk (18 November 1918 – 28 August 2008) was a leading contemporary Turkish poet.

Translated from Turkish by Murat Nemet-Nejat





NE BÖYLE SEVDALAR GÖRDÜM NE BÖYLE AYRILIKLAR

Ne zaman seni düşünsem
Bir ceylan su içmeye iner
Çayırları büyürken görürüm

Her akşam seninle
Yeşil bir zeytin tanesi
Bir parça mavi deniz
Alır beni

Seni düşündükçe
Gül dikiyorum ellerimin değdiği yere
Atlara su veriyorum
Daha bir seviyorum dağları.

İlhan Berk

Photo by Nikolay Yakovlev

Les Chants de Maldoror / Comte de Lautréamont

"On ne me verra pas, à mon heure dernière (j'écris ceci sur mon lit de mort), entouré de prêtres. Je veux mourir, bercé par la vague de la mer tempétueuse, ou debout sur la montagne... les yeux en haut, non: je sais que mon anéantissement sera complet. D'ailleurs, je n'aurais pas de grâce à espérer."

Comte de Lautréamont ~ (Les Chants de Maldoror)





"You will not, in my last hour, find me surrounded by priests. I want to die lulled by the waves of the stormy sea, or standing on a mountain-top…my eyes looking upwards, no: I know my extinction will be complete. Besides, I would have no hope of mercy."

Comte de Lautréamont ~ (The Songs of Maldoror)





"No me verán, cuando llegue mi última hora (y escribo esto en mi lecho de muerte), rodeado de curas. Quiero morir acunado por las olas del mar tempestuoso, o de pie sobre la montaña… con la mirada fija en lo alto; no: sé que mi aniquilación será completa. Además, no puedo esperar gracia alguna."

Comte de Lautréamont ~ (Los cantos de Maldoror)





"Kimse son anımda yanımda din adamı göremeyecek. Fırtınalı denizin dalgalarının kucağında ölmek istiyorum ben ya da dağlarda, ayakta. Gözlerim yukarıda değil, hayır. Bağışlanma da ummuyorum. Biliyorum, eksiksiz olacak yok oluşum."

Comte de Lautréamont ~ (Maldoror'un Şarkıları)

I've buried myself long ago, by Thymournia

Göl / Erdinç Durukan

GÖL

son durağındır senin
derin uykun

Erdinç Durukan

Nicaea, Turkey, by Kazım Torun

Allein / Hermann Hesse

ALLEIN

Es führen über die Erde
Strassen und Wege viel,
Aber alle haben
Dasselbe Ziel.

Du kannst reiten und fahren
Zu zwein und zu drein,
Den letzten Schritt
Mußt du gehen allein.

Drum ist kein Wissen
Noch Können so gut,
Als daß man alles Schwere
Alleine tut.

Hermann Hesse





ALONE

Across the Earth are leading
many a road and bend,
yet all are speeding
to the selfsame end.

Be you riding or driving
as twosome or three,
the last of your steps
belongs but to thee.

For skill's not as valid,
nor all that is known,
as tackling the difficult
stuff by your own.

Hermann Hesse

Translated from German by Walter Aue





ALONE

There lead over the earth
Streets and ways many,
But all have
The same goal.

You can ride and travel
By two and by three,
(But) the last step
You must go alone.

So there is no knowledge
Nor skill / ability so good,
But that one everything difficult
(must) alone do.

Hermann Hesse





YALNIZ

Yeryüzünde birçok
Yol ve sokak vardır,
Fakat hepsinin
Varacağı yer aynıdır.

Gezip dolaşırken türlü şekilde
İki ya da üç kişi olursun;
Son adımı ise
Yalnız atmaya mecbursun.

Bu yüzden çok faydalı değildir
Hiçbir yeti, hiçbir bilgi,
Yalnız başına yaptıktan sonra
Zor olan her bir şeyi.

Hermann Hesse

Çeviri: Hilmi Tezgör - (Altıkırkbeş Yayınları, 1993)

One Step Closer by Paulo Abrantes

La Mort heureuse / Albert Camus

"Les chats dorment des journées entières et aiment de la première étoile jusqu’à l’aube. Leurs voluptés mordent et leur sommeil est sourd. Ils savent aussi que le corps a une âme où l’âme n’a point de part."

Albert Camus - (La Mort heureuse)





"The cats sleep for days at a time and make love from the first star until dawn. Their pleasures are fierce, and their sleep impenetrable. And they know that the body has a soul in which the soul has no part."

Albert Camus - (Happy Death)





"I gatti dormono giorni interi e amano dalla prima stella fino all'alba. I loro piaceri mordono e il loro sonno è sordo. Sanno anche che il corpo ha un anima nella quale l'anima non ha parte."

Albert Camus - (La morte felice)





"Los gatos duermen días enteros y aman desde la primera estrella hasta el alba. Tienen voluptuosidades que muerden y un sueño sordo. También saben que el cuerpo tiene un alma en que no participa el alma."

Albert Camus - (La Muerte Feliz)





"Kediler gün boyunca uyur ve ilk yıldızdan tan vaktine dek sevişirler. Şehvetleri ısırgandır ve uykuları ağır. Gövdenin, ruhun hiçbir payının olmadığı bir ruhu olduğunu da bilirler."

Albert Camus - (Mutlu Ölüm)

Deux Amis, 1938, by Germaine Chaumel

La Mort heureuse / Albert Camus

"Crois-moi, il n'y a pas de grande douleur, pas de grands repentirs, de grands souvenirs. Tout s'oublie même les grandes amours. C'est ce qu'il y a de triste et d'exaltant à la fois dans la vie. Il y a seulement une certaine façon de voir les choses et elle surgit de temps en temps. C'est pour ça qu'il est bon quand même d'avoir eu un grand amour, une passion malheureuse dans sa vie. Ça fait du moins un alibi pour les désespoirs sans raison dont nous sommes accablés."

Albert Camus - (La Mort heureuse)





"Believe me there is no such thing as great suffering, great regret, great memory... Everything is forgotten, even a great love. That's what's sad about life, and also what's wonderful about it. There is only a way of looking at things, a way that comes to you every once in a while. That's why it's good to have had love in your life after all, to have had an unhappy passion- it gives you an alibi for the vague despairs we all suffer from."

Albert Camus - (Happy Death)





"Créeme, no hay gran dolor, grandes arrepentimientos, grandes recuerdos. Todo se olvida, incluso los grandes amores. Esto es lo que existe a la vez triste y exaltador en la vida. Hay solo cierta manera de ver las cosas, que surge de vez en cuando. Por esto es bueno a pesar de todo haber tenido un gran amor, una pasión desgraciada en su vida. Esto constituye por lo menos una coartada para las desesperaciones sin razón que nos agobian."

Albert Camus - (La muerte feliz)





"İnan bana, büyük acı yoktur, büyük pişmanlıklar, büyük anılar yoktur. Her şey unutulur, büyük aşklar bile. Yaşamda aynı anda hüznün ve coşkunluğun bulunuşu bundandır. Olayları görmenin ancak belli bir yolu vardır ve zaman zaman ortaya çıkar. İşte bunun içindir ki, yaşamında büyük bir aşka, mutsuz bir tutkuya sahip olmuş olmak yine de iyidir. Bu en azından bizi çökerten nedensiz umutsuzluklar için bir korunmadır."

Albert Camus - (Mutlu Ölüm)

Lovers Embrace, by David Ridley

Le premier homme / Albert Camus

"C’est dans ce sens que nos minutes de bonheur sont parfois celles où le sentiment de notre abandon nous gonfle et nous soulève dans une tristesse sans fin. Dans ce sens aussi que le bonheur souvent n’est que le sentiment apitoyé de notre malheur."

Albert Camus - (Le premier homme)





"It is in the sense that our moments of happiness are sometimes those when the feeling that we are abandoned inflates us and lifts us into an endless sadness. In the sense also that happiness often is no more than self-pity for our unhappiness."

Albert Camus - (The First Man)





"En ese sentido nuestros minutos de felicidad son a veces aquellos en los que el sentimiento de estar abandonados nos colma y los eleva a una tristeza sin fin. También en ese sentido la felicidad no es a menudo sino el enternecimiento ante nuestra desdicha."

Albert Camus - (El primer hombre)





"Bazı mutluluk dakikalarımız bırakılmışlık duygumuzun bizi şişirip sonsuz bir kedere yükselttiği dakikalardır. Gene bu nedenle mutluluk çoğu kez mutsuzluğumuza acıma duygusundan başka bir şey değildir."

Albert Camus - (İlk Adam)

Tokyo, by Yasuhiro Ishimoto

Le premier homme / Albert Camus

"Jeune, je demandais aux êtres plus qu'ils ne pouvaient donner: une amitié continuelle, une émotion permanente. Je sais leur demander maintenant moins qu'ils peuvent donner: une compagnie sans phrases. Et leurs émotions, leur amitié, leurs gestes nobles gardent à mes yeux leur valeur entière de miracle: un entier effet de la grâce."

Albert Camus - (Le premier homme)





"When I was young, I asked more of people than they could give: everlasting friendship, endless feeling. Now I know to ask less of them than they can give: a straightforward companionship. And their feelings, their friendship, their generous actions seem in my eyes to be wholly miraculous: a consequence of grace alone."

Albert Camus - (The First Man)





"De joven, yo pedía a las personas más de lo que podían dar: una amistad continua, una emoción permanente. Hoy sé pedirles menos de lo que pueden dar: una compañía sin frases. Y sus emociones, su amistad, sus gestos nobles conservan para mí su valor cabal de milagro: un efecto cabal de la gracia."

Albert Camus - (El primer hombre)





"Gençken insanlardan, verebileceklerinden fazlasını isterdim: Sürekli bir dostluk, kesintisiz bir coşku. Şimdi verebileceklerinden daha azını istemeyi öğrendim: Tümcesiz bir yoldaşlık. Ve coşkuları, dostlukları, soylu davranışları benim için mucizevi değerlerini tümüyle koruyor: Eksiksiz bir Tanrısal iyilik etkisi."

Albert Camus - (İlk Adam)

Albert Camus, ca. 1946.
Image by © Condé Nast Archive/CORBIS

Three Women / Sylvia Plath

SECOND VOICE:

There is the moon in the high window. It is over.
How winter fills my soul! And that chalk light
Laying its scales on the windows, the windows of empty offices,
Empty schoolrooms, empty churches. O so much emptiness!
There is this cessation. This terrible cessation of everything.
These bodies mounded around me now, these polar sleepers--
What blue, moony ray ices their dreams?

I feel it enter me, cold, alien, like an instrument.
And that mad, hard face at the end of it, that O-mouth
Open in its gape of perpetual grieving.
It is she that drags the blood-black sea around
Month after month, with its voices of failure.
I am helpless as the sea at the end of her string.
I am restless. Restless and useless. I, too, create corpses.

I shall move north. I shall move into a long blackness.
I see myself as a shadow, neither man nor woman,
Neither a woman, happy to be like a man, nor a man
Blunt and flat enough to feel no lack. I feel a lack.
I hold my fingers up, ten white pickets.
See, the darkness is leaking from the cracks.
I cannot contain it. I cannot contain my life.

I shall be a heroine of the peripheral.
I shall not be accused by isolate buttons,
Holes in the heels of socks, the white mute faces
Of unanswered letters, coffined in a letter case.
I shall not be accused, I shall not be accused.
The clock shall not find me wanting, nor these stars
That rivet in place abyss after abyss.

Sylvia Plath - (Three Women)





SEGUNDA VOZ:

Por la ventana se ve la luna. Alta.
¡Cómo llena mi alma el invierno! Y esa luz de tiza
depositando su polvo en las ventanas, las ventanas de despachos vacíos,
aulas vacías, iglesias vacías. ¡Oh, cuánta vacuidad!
Y esta cesación. Esta terrible cesación de todo.
Estos cuerpos que ahora se amontonan a mi alrededor. Estos durmientes polares.
¿Qué azules rayos de luna congelan sus sueños?

La siento entrar en mí, fría, ajena, como un instrumento.
Y esa insensata, dura cara en su final, esa boca dibujando una O
abierta en expresión de lamento perpetuo.
Es ella la que arrastra alrededor este mar de sangre negra
mes tras mes, con sus voces de fracaso.
Estoy desamparada como el mar en el extremo de su cordón.
Me siento intranquila. Intranquila e inútil. También yo creo cadáveres.

Marcharé hacia el norte. Marcharé adentrándome en una vasta oscuridad.
Me veo como una sombra, ni hombre ni mujer,
ni una mujer, feliz de ser como un hombre, ni un hombre
lo bastante insensible y plano como para no sentir ninguna carencia. Me siento una carencia.
Levanto mis dedos. Diez estacas blancas.
Mirad, la oscuridad se escapa por las grietas.
No puedo contenerla. No puedo contener mi vida.

Seré una heroína de lo periférico.
No se me acusará por los botones apartados,
agujeros en los talones de los calcetines, blancas caras mudas
de cartas sin contestar, enterradas en el cajón de la correspondencia.
No seré acusada, no seré acusada.
El reloj no me encontrará necesitando, ni tampoco estas estrellas
remachadas en su lugar, abismo tras abismo.

Sylvia Plath - (Tres Mujeres)

Sylvia Plath - Soy Vertical. Pero Preferiria Ser Horizontal

Traducción: José Antonio Gonzáles Cófreces & Jorge Eduardo Ritter & Eli Tolaretxipi

http://tr.scribd.com/doc/233227837/Plath-Sylvia-Soy-Vertical-Pero-Preferiria-Ser-Horizontal-16622-r1-0





İKİNCİ SES:

Yüksekteki pencerede ay var. Geçip gitti şimdi.
Nasıl da doldurur ruhumu kış! Ve bu tebeşir beyazı ışık
Serer pullarını pencerelere, boş ofislerin pencerelerine,
Boş sınıfların, boş kiliselerin. Ah nasıl da çok boşluk var!
Ve bu bitiş var. Her şeyin korkunç bitişidir bu.
Şimdi etrafımda yığılmış bu bedenler, bu kutup uykucuları –
Hangi mavi aysı ışın dondurur onların düşlerini?

Soğuk, yabancı, bir alet gibi, girdiğini hissederim içime.
Ve şu şeyin uç tarafındaki bu çılgın ve sert yüzü, açılır
O-şekilli ağzı, şu şeyin daimi kederinin gediğinde.
Kan siyahı denizi çekip döndüren kadındır
Aydan aya, şu şeyin fiyaskolu sesleriyle.
Çaresizim kendi ipinin sonundaki deniz misali.
Huzursuzum. Huzursuzum ve faydasızım. Cesetler yaratırım ben de.

Kuzey’e gideceğim. Gideceğim uzun bir siyahlığın içine.
Kendimi bir gölge gibi görürüm, ne erkek ne de kadın,
Ne erkek gibi olmaktan mutlu olacak bir kadın, ne de
Hiçbir yoksunluk hissetmeyecek denli aldırmaz ve yassı bir erkek.
Bir yoksunluk hissederim ben. Parmaklarımı kaldırırım, on beyaz mertek.
Bak, karanlık sızıyor yarıklarından.
Barındıramam bunu. Barındıramam hayatımı.

Dış muhitin kadın kahramanı olacağım ben.
Suçlanmayacağım kopmuş düğmelerce,
Çorap topuklarındaki deliklerce, bir mektup kutusunda gömülü
Yanıtlanmamış mektupların o beyaz dilsiz yüzlerince.
Suçlanmayacağım, suçlanmayacağım.
Ne saat kolay bulacak beni, ne de uçurumlara rağmen
Perçinlenmiş bu yıldızlar.

Sylvia Plath - ("Üç Kadın"dan)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Inge Schönthal Feltrinelli, 1955, by F. C. Gundlach

Discurso Octavio Paz, Premio Cervantes (1981) / Octavio Paz

"La libertad no es un sistema de explicación general del universo y del hombre. Tampoco es una filosofía: es un acto, a un tiempo irrevocable e instantáneo, que consiste en elegir una posibilidad entre otras. No hay ni puede haber una teoría general de la libertad porque es la afirmación de aquello que, en cada uno de nosotros, es singular y particular, irreductible a toda generalización. Mejor dicho: cada uno de nosotros es una criatura singular y particular. De ahí que la libertad se vuelva tiranía en cuanto pretendemos imponerla a los otros.  La libertad, que comienza por ser la afirmación de mi singularidad, se resuelve en el reconocimiento del otro y de los otros: su libertad es la condición de la mía. Para realizarse, la libertad debe encarnar y enfrentarse a otra conciencia y a otra voluntad; el otro es, simultáneamente, el límite y la fuente de mi libertad. Por todo esto, aunque libertad y democracia no son términos equivalentes, son complementarios: sin libertad la democracia es despotismo, sin democracia la libertad es quimera."

Discurso Octavio Paz, Premio Cervantes (1981)





"Freedom is not a general system of explaining the universe and mankind. Neither is it a philosophy: it is an act both irrevocable and instantaneous, which consists of selecting one possibility among many. There is no general theory of freedom, nor can there be, since freedom is an affirmation of what each one of us is unique and personal, something that cannot be reduced to any generalization. Better said, each of us is a singular and unique creature, with the result that freedom becomes tyranny as soon as we try to impose it upon others. Without freedom democracy is despotism; without democracy freedom is a chimera."

Octavio Paz speech for the Cervantes Award (1981)

From Art to Politics: Octavio Paz and the Pursuit of Freedom

Writer: Yvon Grenier





"Özgürlük, evreni ve insanı açıklamaya yönelik genel bir sistem değildir. Bir felsefe de değildir; aynı zamanda, hem kaçırıldığında bir daha ele geçirilemeyecek hem de anlık bir eylemdir. Özgürlüğün ne genel bir kuramı vardır ne de böyle bir kuram herhangi bir zamanda olabilir; çünkü özgürlük, her birimizin iç dünyasında biriciklik niteliğiyle var olan ve hiçbir genelleştirmenin kalıbına sokulamayacak bir şeyin onaylanmasıdır. Başkalarına zorla benimsetilmeye kalkışılan bir özgürlük, o anda tiranizme dönüşür. Birincil olarak benim biricikliğimin onaylanması olan özgürlük, benden başkasının da tanınmasıyla özgürlük olur. Öteki, benim özgürlüğümün aynı zamanda hem sınırı hem de kaynağıdır. Özgürlük, bir yönüyle biriciklik ve kuraldışılık, öteki yönüyle de çoğulculuk ve birlikte yaşamak anlamını taşır. Özgürlük ve demokrasi, eşanlamlı olmamakla birlikte, birbirlerinin tamamlayıcısı olan kavramlardır: Özgürlükten yoksun demokrasi bir despotizmdir; demokrasiden yoksun bir özgürlük ise bir hayalden başka bir şey değildir."

Octavio Paz'ın Cervantes Ödülü (1981) için yaptığı konuşmasından.

Washington DC, 1967, by Marc Riboud

El silencio / Federico García Lorca

EL SILENCIO

Oye, hijo mío, el silencio.
Es un silencio ondulado,
un silencio,
donde resbalan valles y ecos
y que inclina las frentes
hacia el suelo.

Federico García Lorca

Poema del cante jondo (1921-1922)





THE SILENCE

Listen, my son: the silence.
It's a rolling silence,
a silence
where valleys and echoes slip,
and it bends foreheads
down towards the ground.

Federico García Lorca





ISSIZLIK

Dinle çocuğum ıssızlığı.
Dalgalanan ıssızlığı,
vadilerin kaydığı ıssızlığı,
yankıların olduğu ıssızlığı,
alınları toprağa eğilten ıssızlığı.

Federico García Lorca

Air raid victims in the morgue, Valencia, May 1937, by Gerda Taro

Un Ciego / Jorge Luis Borges

UN CIEGO

No sé cuál es la cara que me mira
cuando miro la cara del espejo;
No sé qué anciano acecha en su reflejo
con silenciosa y ya cansada ira.

Lento en mi sombra, con la mano exploro
mis invisibles rasgos. Un destello
me alcanza. He vislumbrado tu cabello
que es de ceniza o es aún de oro.

Repito que he perdido solamente
la vana superficie de las cosas.
El consuelo es de Milton y es valiente,

pero pienso en las letras y en las rosas.
Pienso que si pudiera ver mi cara
sabría quién soy en esta tarde rara.

Jorge Luis Borges - (La rosa profunda, 1975)





A BLIND MAN

I do not know what face looks back at me
When I look at the mirrored face, nor know
What aged man conspires in the glow
Of the glass, silent and with tired fury.
           
Slow in my shadow, with my hand I explore
My invisible features. A sparkling ray
Reaches me. Glimmers of your hair are gray
And some are even gold. I’ve lost no more
           
Than just the useless surfaces of things.
This consolation is of great import,
A comfort had by Milton. I resort
           
To letters and the rose––my wonderings.
I think if I could see my face I’d soon
Know who I am on this fare afternoon.

Jorge Luis Borges - (The Deep Rose, 1975)

Translated by Willis Barnstone





UN AVEUGLE

Je ne sais quel visage me considère
quand je regarde le visage de la glace;
je ne sais quel ancien guette en son palace
de silencieuse et fatiguée colère.

Lent dans mon ombre, de la main j´explore
mes invisible traits. Une déchirure
m´atteint. J´ai entrevu ta chevelure
qui est de cendre ou est encore d´or.

Je répète que j´ai perdu seulement
la surface vaine des choses.
Le réconfort est de Milton et il est vaillant,

mais je pense aux lettres et aux roses.
Je pense que si je pouvais voir ma figure
je saurais qui je suis en ce soir d´enluminure.

Jorge Luis Borges - (La Rose profonde, 1975)





UN CIECO

Non so qual è la faccia che mi guarda
Quando guardo la faccia dello specchio;
Non so che vecchio guati nel riflesso
Con silenziosa ed ormai stanca ira.

Lento nell'ombra con la mano esploro
Il mio volto invisibile. Un baleno
Mi sorprende. Ho intravisto i tuoi capelli
Che sono cenere ma anche oro.

Ripeto che ho perduto solamente
La vana superficie delle cose.
Il conforto è di Milton e dà coraggio,

Ma io penso alle lettere e alle rose.
Penso che se vedessi questo volto
Saprei chi sono in questa strana sera.

Jorge Luis Borges - (La rosa profonda, 1975)





BİR KÖR

Ne zaman aynadaki yüze baksam,
Bilmiyorum hangi yüz bana bakıyor;
Bilmiyorum hangi yaşlı yüz sessizce
Ve bezgin bir öfkeyle kendi imgesini arıyor.

Karanlığımda yavaşça görünmeyen çizgilerimi
Araştırıyorum elimle. Bir kıvılcımın ışığı
Sızıyor içime. Saçlarını tanıyorum,
Külrengi, hatta altın sarısı olan.

Gene söylüyorum yalnızca boş ve yapay
Yanlarını yitirdim eşyanın.
Bu soylu sözler Milton’un bilgeliği,

Ama ben gene de harfleri ve gülleri düşünüyorum.
Düşünüyorum ki görebilseydim yüzümün çizgilerini,
Bilebilirdim kim olduğunu bu benzersiz akşamda.

Jorge Luis Borges - (Sonsuz Gül, 1975)

Çeviri : Cevat Çapan

Jorge Luis Borges in Villa Palagonia.
Bagheria, Sicily, 1984, by Ferdinando Scianna

Dissipa Tu Se Lo Vuoi / Eugenio Montale

Dissipa Tu Se Lo Vuoi

Dissipa tu se lo vuoi
questa debole vita che si lagna,
come la spugna il frego
effimero di una lavagna.
M’attendo di ritornare nel tuo circolo,
s’adempia lo sbandato mio passare.
La mia venuta era testimonianza
di un ordine che in viaggio mi scordai,
giurano fede queste mie parole
a un evento impossibile, e lo ignorano.
Ma sempre che tradii
la tua dolce risacca su le prode
sbigottimento mi prese
quale d’uno scemato di memoria
quando si risovviene del suo paese.
Presa la mia lezione
più che dalla tua gloria
aperta, dall’ansare
che quasi non dà suono
di qualche tuo meriggio desolato,
a te mi rendo in umiltà. Non sono
che favilla d’un tirso. Bene lo so: bruciare,
questo, non altro, è il mio significato.

Eugenio Montale - (Ossi di seppia)





Dissolve It, If You Wish

This little crying life -
dissolve it, if you wish,
as a sponge from a blackboard
wipes an ephemeral scrawl.
My own foundering voyage done,
I wait to return within your circuiting,
My very coming was testimony
to an order which in travelling I had forgotten,
these very words of mine have pledged a blind faith
to a consummation which is not to be.
But whenever I have faintly heard
the soft pulsations of your surf
consternation has seized hold of me
as when memory blurs for a man
trying to recall the landscape of his youth.
Much from your savage exultation
I have learned my wisdom, and much more
from that still flame
which burns and makes no sound,
your long and desolate and noonday trance.
Humbly I give myself to you. A spark
for the great burning. This burning, well I know,
and this alone, is my significance.

Eugenio Montale - (Cuttlefish Bones)

Translated by Maurice English





Disipa Tú, Si Quieres

Disipa tú, si quieres, esta vida débil que se queja,
como la esponja el trazo efímero en la pizarra.
Espero regresar a tu círculo, se cumple mi disperso tránsito.
Mi venida era el testimonio de un orden que olvidé durante el viaje,
estas palabras mías juran fe a un suceso imposible, y lo ignoran.
Pero siempre que escuché tu dulce oleaje sobre las playas
la turbación me asaltó como a alguien débil de memoria
cuando vuelve a acordarse de su tierra.
Aprendida mi lección más que de tu gloria abierta,
del jadear que no emite casi sonido
de un mediodía tuyo desolado,
a ti me rindo humildemente.
No soy más que pavesa de un tirso.
Bien lo sé: arder, este y no otro, es mi significado.

Eugenio Montale - (Huesos de Sepia)





N'olur Silip Yok Ediver

N'olur silip yok ediver
bu sızıldanan yaşamı,
siler gibi sünger ömürsüz
çizgiyi taştahtadan.
Kavuşmayı bekliyorum çemberine,
sapkın yolum tamamlanıyor.

Tanıklığıydı gelişim,
bir buyruğun, unuttum yolculukta,
sözlerim ant içiyor doğrulukla
olanaksız bir olaya, bilmedikleri.
Ama her farkedişimde
çarpıp dönen dalganı kıyılarda
alıyor beni bir korku
belleği zayıflamış biri gibi
anımsadığında anayurdunu.

Aldım dersimi,
senin apaçık görkeminden
daha çok nerdeyse dilsiz
solumasından
ıssız öğlelerinden birinin,
işte senin oldum alçakgönüllüce. Bir
kozalak kıvılcımıyım. Biliyorum: yanmak;
budur işte, başka değil, anlamım.

Eugenio Montale - (Mürekkep Balığı Kemikleri)

Çeviri: Sait Maden

Songs of the soul, by Ebru Sidar

Thomas Hood - (The Song of the Shirt)

THE SONG OF THE SHIRT

With fingers weary and worn,
With eyelids heavy and red,
A woman sat, in unwomanly rags,
Plying her needle and thread--
Stitch! stitch! stitch!
In poverty, hunger, and dirt,
And still with a voice of dolorous pitch
She sang the "Song of the Shirt."

"Work! work! work!
While the cock is crowing aloof!
And work — work — work,
Till the stars shine through the roof!
It's Oh! to be a slave
Along with the barbarous Turk,
Where woman has never a soul to save,
If this is Christian work!

(...)

"Oh, Men, with Sisters dear!
Oh, Men, with Mothers and Wives!
It is not linen you're wearing out,
But human creatures' lives!
Stitch — stitch — stitch,
In poverty, hunger, and dirt,
Sewing at once with a double thread,
A Shroud as well as a Shirt.

(...)

"Work — work — work!
My Labour never flags;
And what are its wages? A bed of straw,
A crust of bread — and rags.
That shatter'd roof — and this naked floor —
A table — a broken chair —
And a wall so blank, my shadow I thank
For sometimes falling there!

(...)

Thomas Hood

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Song_of_the_Shirt

http://www.poets.org/poetsorg/poem/song-shirt





LA CANCION DE LA CAMISA

Con dedos cansados y magullados,
Con párpados pesados y enrojecidos,
Una mujer se sentó, en harapos poco femeninos,
Manejando su aguja e hilo —
¡Cose, cose, cose!
En la pobreza, el hambre y la suciedad,
Y aún, con tono de voz doliente,
Cantó "La canción de la camisa".

"¡Trabaja — trabaja — trabaja!
¡Mientras el gallo canta distante!
"¡Trabaja — trabaja — trabaja!
Hasta que las estrellas brillen sobre el tejado!
¡Ah! Es ser un esclavo
Junto con el bárbaro Turco,
Donde la mujer nunca tiene alma que salvar,
¡Acaso esto es trabajo cristiano!

(...)

"¡Ah, Hombres, con Hermanas queridas!
¡Ah, hombres, con Madres y Esposas!
No es el lino lo que desgastáis,
¡Sino las vidas de criaturas humanas!
Cose, cose, cose,
En la pobreza, el hambre y la suciedad,
Cosiendo a la vez, con doble hilo,
Una Mortaja y una Camisa.

(...)

"¡Trabaja — trabaja — trabaja!
Mi esfuerzo nunca flaquea;
¿Y cuál es el salario?
Una cama de paja,
Un mendrugo de pan y harapos.
Ese techo destrozado, este suelo desnudo,
Una mesa, una silla rota,
Y una pared tan en blanco,
¡que a veces le agradezcoa mi sombra que
se refleje allí!

(...)

Thomas Hood

Traducción de Cristina Cobo

http://es.wikipedia.org/wiki/Thomas_Hood

http://www.victorianweb.org/espanol/autores/hood/shirt.html





GÖMLEĞİN EZGİSİ

Bir kadın oturur paçavralar içinde,
kadınlıktan çıkmış bir kadın,
parmaklar nasırlı ve yorgun,
göz kapakları kızarık ve ağır,
iğne iplik gider gelir, gider gelir, gider gelir,
dik babam dik, dik babam dik!
bir kadın, aç, yoksul, bir deri bir kemik,
gömleğin ezgisini çığırır,
gömleğin ezgisini, acı acı.

Dik babam dik, dik babam dik, dik babam dik!
uzaklardan horoz sesleri gelene dek!
dik babam dik, dik babam dik, dik babam dik!
yıldızlar damlardan sızana dek!
buysa eğer Hristiyanca çalışmak,
yoktur kadının bir ruhu kurtarılacak,
daha iyidir be, barbar Türke köle olmak!

(...)

Hey erkekler, erkekler,
sizinde sevgili bacılarınız var,
hey erkekler, erkekler,
anacıklarınız, karıcıklarınız var sizin de!
keten bezi değil bu eskittiğiniz, erkekler,
bu eskittiğiniz insanoğlunun hayatı be!
çift iplikle yaparım işimi ben,
aç yoksul, bir deri bir kemik,
bir anda hem gömlek dikerim, hem kefen!

(...)

Dik babam dik, dik babam dik, dik babam dik!
hiç eksilmez gücüm benim.
ama elime geçen ne?
bir ot yatak,
bir kabuk ekmek,
bir de şu paçavralar,
bir tavan delik deşik,
bir döşeme çırılçıplak,
bir masa, bir kırık sandalye,
ve bomboş bir duvar.
bereket gölgemi görürüm o duvarda arada bir.

(...)

Thomas Hood


Not:

Pamuklu dokumacılığın İngiltere için çok karlı olmasını sağlayan bu ülkenin askeri ve siyasi gücüydü, 15 milyon Afrikalı'yı Amerika'ya taşıyıp köle olarak pamuk tarlalarında çalıştıran İngiltere, sanayi devrimi ile 3. dünya ülkelerini zorla kendisine bağımlı bir pazar haline getirdi.

Sayıları 1833'de 1.5 milyona varan çoğunluğu kadın ve çocuk işçiler tarafından günde 16-18 saat boyunca karın tokluğuna dokunan pamuk dokumaları başta Latin Amerika olmak üzere siyasi ve askeri güçleri ile girebildikleri tüm pazarlarda sattılar. İşçilerin çoğunluğunun kadın ve çocuk olması iş gücünün mümkün olabildiğince bedavaya getirilme çabasıydı.

Henüz ne kadın , ne çocuk, ne erkek, ne insan haklarından bahsedilmediği bir dönemde bir erkek (Thomas Hood) tarafından bir kadın işçinin ağzından yazılmış bu şiir, 1843 tarihli; yani İngiliz İmpratorluğu'nun başında kadınlara oy hakkı verilmesinin en şiddetli muhalifi bir kadının Kraliçe Viktoria'nın olduğu bir zamanda yazılmış.

Şair bir kadının ağzından sanayi devrimi sürecinde yaşanan insanlık dramının sorumlusu olan erkeklerin üzerine cesurca gittiği şiiriyle, doğayla uyumunu bozup makineye bağımlı hale gelen insanlığı ve vahşi kapitalizmi eleştirse de 'gender' temalı edebiyatta öncü parçalardan birini yaratmış.

Çeviri: Cemal Akyüz

Photo by Monika Ekiert Jezusek

Letters / Vincent van Gogh

"And it’s the awareness that nothing – (except sickness) can rob me of the strength that’s now beginning to develop, it’s that awareness that gives me faith in the future and enables me to bear many unpleasantnesses in the present. It’s a wonderful thing to look at something and find it beautiful, to reflect on it and hold it fast and then to say: I’m going to draw that, and then to work on it until it’s done.

Obviously that’s why I’m not yet content with my work to the extent that I think I needn’t do it any better. But the way to do it better later is to do it as well as one can today, there can’t be anything but progress tomorrow.

The enclosed drawing was scratched after a larger study(1) which has a more sombre expression. There’s a poem by Tom Hood, I believe, in which he tells of a great lady who can’t sleep at night because during the day, when she went out to buy a frock, she saw the poor seamstresses pale, consumptive, emaciated, working in an airless room. And now she has twinges of remorse about her wealth and wakes up at night in panic.(2) In short, it’s a slender, white female figure, restless in the dark night."

Vincent van Gogh - (The Letters. Vincent van Gogh to Theo van Gogh. The Hague, on or about Thursday, 6 April 1882.)


(1) This larger study of Nude woman, half-length (The great lady) is not known.

(2) Here Van Gogh combines the themes of two well-known poems of social protest by Thomas Hood, ‘The lady’s dream’ and ‘The song of the shirt’. ‘The lady’s dream’ comes immediately after ‘The song of the shirt’ in some editions of the poems. See Poems. 7th ed. London 1854, p. 49. Van Gogh’s notion of this woman differs from Hood’s idea of her; see Zemel 1987, p. 367 (n. 29): ‘Hood’s own illustration for ‘The lady’s dream’, titled The modern Belinda, shows an elaborately gowned lady holding a lapdog and attended by a peacock while surrounded by flying skeletal sylphs’. See also Zemel 1997, p. 28 and letter 176.

The Song of the Shirt

"With fingers weary and worn,
With eyelids heavy and red,
A woman sat, in unwomanly rags,
Plying her needle and thread--
Stitch! stitch! stitch!
In poverty, hunger, and dirt,
And still with a voice of dolorous pitch
She sang the "Song of the Shirt."

Thomas Hood - (The Song of the Shirt)






"Y es la conciencia de que nada (salvo la enfermedad) puede quitarme esta fuerza que ahora empieza a desarrollarse, es esa conciencia la que me hace considerar el porvenir con valor, y me lleva a soportar en el presente muchos malos ratos. Es cosa admirable mirar un objeto y encontrarlo hermoso, pensar en ello, recordarlo y decirse luego: voy a dibujarlo; y trabajar, entonces, hasta reproducirlo.

Demás está decir, sin embargo, que no es éste motivo para sentirme contento con mi obra, al punto de creer que no necesitaré hacerlo mejor.  Pero el camino para hacerlo mejor más adelante consiste en hacerlo hoy tan bien como se puede; entonces, habrá naturalmente un progreso mañana.

El pequeño dibujo adjunto(1) es un croquis de un gran estudio que tiene una expresión más sombría.  Hay un poema de Tom Hood, creo, en que habla de una gran dama que no puede dormir, por la noche, porque ha salido en el curso del día a comprar un vestido y ha visto trabajar, en una habitación malsana, a pobres costureras, pálidas, tuberculosas y agotadas.  Y héte aqui que su opulencia le causa remordimientos de conciencia y depierta, por la noche, llena de angustia.(2)  En una palabra, es una figura de mujer esbelta y blanca, inquienta en la noche sombría."

Vincent van Gogh - (Las cartas de Vincent Van Gogh a su hermano Théo. 6 de abril 1882)


(1) The Great Lady (la gran dama), tan célebre como Sorrow (pesar), tuvo por modelo a la compañera de Vincent en esa época, Cristina, a quien llama por abreviación, 'Sien'.

(2) Un poema de Tom Hood:

"Con dedos cansados y magullados,
Con párpados pesados y enrojecidos,
Una mujer se sentó, en harapos poco femeninos,
Manejando su aguja e hilo —
¡Cose, cose, cose!?
En la pobreza, el hambre y la suciedad,
Y aún, con tono de voz doliente,
Cantó "La canción de la camisa".

Thomas Hood - (La canción de la camisa)






"Bende şimdi gelişmekte olan bu gücü hiçbir şeyin, hastalık değilse, hiçbir şeyin yok edemeyeceği bilincidir ki, evet bu bilince vardığım içindir ki geleceğe güvenle bakabiliyor ve bugün de birçok sıkıntılara göğüs gerebiliyorum. Ne müthiş bir şey bir nesneye bakıp onu güzel bulmak, sonra da üstünde düşünmek, onu kavrayıp akımda tutmak ve kendi kendine demek ki: bu nesneyi çizmeye koyulacağım ve onu resimde canlandırıncaya kadar çalışacağım.

Ama bu demek değildir ki her çizdiğimi daha iyi çizmek gereksinmesini duymadan beğeniyorum. Nerde daha iyi yapabilmenin çaresi bugün elden geldiği kadar iyi yapmaktır, bu yoldan gidildi mi yarının gelişmesi kendiliğinden olur.

İlişikte bulacağın desen(1) daha karanlık bir ifadesi olan büyük bir etüdün krokisidir. Bir şiir var, Tom Hood'un sanırım, orada zengin bir kadının sözü geçer, kadın bir elbise satın almak için zayıf, solgun, veremden bitkin terzi kızlarının çalıştığı bir atölyeye gider, dönüşte de zenginliğinden vicdan azabı duyup uykusu kaçar.(2) Kısacası karanlık gecede sıkıntıyla kıvranan beyaz ve ince bir figürdür bu."

Vincent van Gogh - (Theo'ya Mektuplar)

Çeviri: Azra Erhat (Yankı Yayınları)


(1) Sözü geçen desen "The Great Lady" adlı desendir. "Sorrow" kadar ünlü olan bu desen o sıralarda Vincent’in eşi olan Christine'i model alarak çizilmiştir.. Bundan sonraki mektuplarda Van Gogh bu kadından Sien adıyla söz eder.

(2) Thomas Hood'a ait bir şiir:

"Bir kadın oturur paçavralar içinde,
kadınlıktan çıkmış bir kadın,
parmaklar nasırlı ve yorgun,
göz kapakları kızarık ve ağır,
iğne iplik gider gelir, gider gelir, gider gelir,
dik babam dik, dik babam dik!
bir kadın, aç, yoksul, bir deri bir kemik,
gömleğin ezgisini çığırır,
gömleğin ezgisini, acı acı."

Thomas Hood - (Gömleğin Ezgisi)

The Great Lady, 1882,
by Vincent van Gogh

Relámpago en reposo / Octavio Paz

RELÁMPAGO EN REPOSO

Tendida,
piedra hecha de mediodía,
ojos entrecerrados donde el blanco azulea,
entornada sonrisa.
Te incorporas a medias y sacudes tu melena de león.
Luego te tiendes,
delgada estría de lava en la roca,
rayo dormido.
Mientras duermes te acaricio y te pulo,
hacha esbelta,
flecha con que incendio la noche.

El mar combate allá lejos con espadas y plumas.

Octavio Paz





LIGHTNING AT REST

Stretched out,
stone made of noon,
half-open eyes whose whiteness turns to blue,
half-ready smile.
Your body rouses, you shake your lion's mane.
Again lying down,
a fine striation of lava in the rock,
a sleeping ray of light.
And while you sleep I stoke you, polish you,
slim axe,
arrow with whom I set the night on fire.

The sea fighting far off with its swords and feathers.

Octavio Paz





DİNLENİŞTE ŞİMŞEK

Enginlik,
öğle taşı,
akı gök rengine çalan yarı açık gözler,
yarı kapalı gülüş.
Ayağa kalkar ve silkersin aslan yeleni.
Uzanırsın,
incecik lav damarı kayada,
yatışmış şimşek.
Uyuduğun sırada seni okşar,
parlatırım ben,
ince balta,
yaktığım ok geceyi.

Deniz, uzakta, savaşır kılıçlarla, tüylerle.

Octavio Paz

Çeviri: Sait Maden

Photo by Lucien Clergue

Valle de México / Octavio Paz

VALLE DE MÉXICO

El día despliega su cuerpo transparente. Atado a la piedra solar, la luz me golpea con sus grandes martillos invisibles. Sólo soy una pausa entre una vibración y otra: el punto vivo, el afilado, quieto punto fijo de intersección de dos miradas que se ignoran y se encuentran en mí. ¿Pactan? Soy el espacio puro, el campo de batalla. Veo a través de mi cuerpo mi otro cuerpo. La piedra centellea. El sol me arranca los ojos. En mis órbitas vacías dosastros alisan sus plumas rojas. Esplendor, espiral de alas y un pico feroz. Y ahora, mis ojos cantan. Asómate a su canto, arrójate a la hoguera.

Octavio Paz - (Águila o Sol?)





VALLEY OF MEXICO

The day unfolds its transparent body. Tied to the solar stone, the light pounds me with its great invisible hammers. I am only a pause between one vibration and the next: the living point, the sharp, quiet point fixed at the intersection of two glances that ignore each other and meet within me. Do they make a pact? I am pure space, the battleground. Through my body, I see my other body. The stones sparkles. The sun rips out my eyes. Two stars smooth their red feathers in my empty sockets. Splendor, spiral of wings, and a ferocious beak. And now my eyes sing. Peer into its song, throw yourself into the fire.

Octavio Paz - (Eagle Or Sun?)

Translated by Octavio Paz and Eliot Weinberger





MEKSİKA VADİSİ

Gün seriyor gözler önüne parlak gövdesini. Bağlıyım güneşsel taşa, ışık döğüyor beni görünmez büyük çekiçleriyle. Bir duraklamayım sadece bir titreşimle öbürü arasında: Canlı bir nokta, sipsivri ortalıkta, dingin sabit noktasıyım birbirinin farkında olmayan ve bende buluşan iki bakışın kesiştiği yerin. Uzlaşırlar mı bilmem? Yalın uzayım ben, bir savaş alanı. Görüyorum gövdemin ardında öbür gövdemi. Taş parıldıyor. Güneş gözlerimi oyuyor. Kızıl tüylerini tarazlıyor iki yıldız boş gözyuvarlarımda. Görkem, kanatların büklümü, yırtıcı gaga. Ve şarkı söylüyor gözlerim şimdi. Eğil bak şarkısına, at kendini sen de o ateşe.

Octavio Paz - (Kartal mı, Güneş mi?)

Çeviri: Adnan Özer

Landscape, Mexico c. 1926, by Tina Modotti