Three Women / Sylvia Plath

SECOND VOICE:

There is the moon in the high window. It is over.
How winter fills my soul! And that chalk light
Laying its scales on the windows, the windows of empty offices,
Empty schoolrooms, empty churches. O so much emptiness!
There is this cessation. This terrible cessation of everything.
These bodies mounded around me now, these polar sleepers--
What blue, moony ray ices their dreams?

I feel it enter me, cold, alien, like an instrument.
And that mad, hard face at the end of it, that O-mouth
Open in its gape of perpetual grieving.
It is she that drags the blood-black sea around
Month after month, with its voices of failure.
I am helpless as the sea at the end of her string.
I am restless. Restless and useless. I, too, create corpses.

I shall move north. I shall move into a long blackness.
I see myself as a shadow, neither man nor woman,
Neither a woman, happy to be like a man, nor a man
Blunt and flat enough to feel no lack. I feel a lack.
I hold my fingers up, ten white pickets.
See, the darkness is leaking from the cracks.
I cannot contain it. I cannot contain my life.

I shall be a heroine of the peripheral.
I shall not be accused by isolate buttons,
Holes in the heels of socks, the white mute faces
Of unanswered letters, coffined in a letter case.
I shall not be accused, I shall not be accused.
The clock shall not find me wanting, nor these stars
That rivet in place abyss after abyss.

Sylvia Plath - (Three Women)





SEGUNDA VOZ:

Por la ventana se ve la luna. Alta.
¡Cómo llena mi alma el invierno! Y esa luz de tiza
depositando su polvo en las ventanas, las ventanas de despachos vacíos,
aulas vacías, iglesias vacías. ¡Oh, cuánta vacuidad!
Y esta cesación. Esta terrible cesación de todo.
Estos cuerpos que ahora se amontonan a mi alrededor. Estos durmientes polares.
¿Qué azules rayos de luna congelan sus sueños?

La siento entrar en mí, fría, ajena, como un instrumento.
Y esa insensata, dura cara en su final, esa boca dibujando una O
abierta en expresión de lamento perpetuo.
Es ella la que arrastra alrededor este mar de sangre negra
mes tras mes, con sus voces de fracaso.
Estoy desamparada como el mar en el extremo de su cordón.
Me siento intranquila. Intranquila e inútil. También yo creo cadáveres.

Marcharé hacia el norte. Marcharé adentrándome en una vasta oscuridad.
Me veo como una sombra, ni hombre ni mujer,
ni una mujer, feliz de ser como un hombre, ni un hombre
lo bastante insensible y plano como para no sentir ninguna carencia. Me siento una carencia.
Levanto mis dedos. Diez estacas blancas.
Mirad, la oscuridad se escapa por las grietas.
No puedo contenerla. No puedo contener mi vida.

Seré una heroína de lo periférico.
No se me acusará por los botones apartados,
agujeros en los talones de los calcetines, blancas caras mudas
de cartas sin contestar, enterradas en el cajón de la correspondencia.
No seré acusada, no seré acusada.
El reloj no me encontrará necesitando, ni tampoco estas estrellas
remachadas en su lugar, abismo tras abismo.

Sylvia Plath - (Tres Mujeres)

Sylvia Plath - Soy Vertical. Pero Preferiria Ser Horizontal

Traducción: José Antonio Gonzáles Cófreces & Jorge Eduardo Ritter & Eli Tolaretxipi

http://tr.scribd.com/doc/233227837/Plath-Sylvia-Soy-Vertical-Pero-Preferiria-Ser-Horizontal-16622-r1-0





İKİNCİ SES:

Yüksekteki pencerede ay var. Geçip gitti şimdi.
Nasıl da doldurur ruhumu kış! Ve bu tebeşir beyazı ışık
Serer pullarını pencerelere, boş ofislerin pencerelerine,
Boş sınıfların, boş kiliselerin. Ah nasıl da çok boşluk var!
Ve bu bitiş var. Her şeyin korkunç bitişidir bu.
Şimdi etrafımda yığılmış bu bedenler, bu kutup uykucuları –
Hangi mavi aysı ışın dondurur onların düşlerini?

Soğuk, yabancı, bir alet gibi, girdiğini hissederim içime.
Ve şu şeyin uç tarafındaki bu çılgın ve sert yüzü, açılır
O-şekilli ağzı, şu şeyin daimi kederinin gediğinde.
Kan siyahı denizi çekip döndüren kadındır
Aydan aya, şu şeyin fiyaskolu sesleriyle.
Çaresizim kendi ipinin sonundaki deniz misali.
Huzursuzum. Huzursuzum ve faydasızım. Cesetler yaratırım ben de.

Kuzey’e gideceğim. Gideceğim uzun bir siyahlığın içine.
Kendimi bir gölge gibi görürüm, ne erkek ne de kadın,
Ne erkek gibi olmaktan mutlu olacak bir kadın, ne de
Hiçbir yoksunluk hissetmeyecek denli aldırmaz ve yassı bir erkek.
Bir yoksunluk hissederim ben. Parmaklarımı kaldırırım, on beyaz mertek.
Bak, karanlık sızıyor yarıklarından.
Barındıramam bunu. Barındıramam hayatımı.

Dış muhitin kadın kahramanı olacağım ben.
Suçlanmayacağım kopmuş düğmelerce,
Çorap topuklarındaki deliklerce, bir mektup kutusunda gömülü
Yanıtlanmamış mektupların o beyaz dilsiz yüzlerince.
Suçlanmayacağım, suçlanmayacağım.
Ne saat kolay bulacak beni, ne de uçurumlara rağmen
Perçinlenmiş bu yıldızlar.

Sylvia Plath - ("Üç Kadın"dan)

Çeviri: İsmail Haydar Aksoy

Inge Schönthal Feltrinelli, 1955, by F. C. Gundlach