(DESDE LA TORRE DEL CHRYSLER BUILDING)
Manzanas levemente heridas
por finos espadines de plata,
nubes rasgadas por una mano de coral
que lleva en el dorso una almendra de fuego,
Peces de arsénico como tiburones,
tiburones como gotas de llanto para cegar una multitud,
rosas que hieren
Y agujas instaladas en los caños de la sangre,
mundos enemigos y amores cubiertos de gusanos
caerán sobre ti. Caerán sobre la gran cúpula
que untan de aceite las lenguas militares
donde un hombre se orina en una deslumbrante paloma
y escupe carbón machacado
rodeado de miles de campanillas.
Porque ya no hay quien reparte el pan ni el vino,
ni quien cultive hierbas en la boca del muerto,
ni quien abra los linos del reposo,
ni quien llore por las heridas de los elegantes.
No hay más que un millón de herreros
forjando cadenas para los niños que han de venir.
No hay más que un millón de carpinteros
que hacen ataúdes sin cruz.
No hay más que un gentío de lamentos
que se abren las ropas en espera de la bala.
El hombre que desprecia la paloma debía hablar,
debía gritar desnudo entre las columnas,
y ponerse una inyección para adquirir la lepra
y llorar un llanto tan terrible
que disolviera sus anillos y sus teléfonos de diamante.
Pero el hombre vestido de blanco
ignora el misterio de la espiga,
ignora el gemido de la parturienta,
ignora que Cristo puede dar agua todavía,
ignora que la moneda quema el beso de prodigio
y da la sangre del cordero al pico idiota del faisán.
Los maestros enseñan a los niños
una luz maravillosa que viene del monte;
pero lo que llega es una reunión de cloacas
donde gritan las oscuras ninfas del cólera.
Los maestros señalan con devoción las enormes cúpulas sahumadas;
pero debajo de las estatuas no hay amor,
no hay amor bajo los ojos de cristal definitivo.
El amor está en las carnes desgarradas por la sed,
en la choza diminuta que lucha con la inundación;
el amor está en los fosos donde luchan las sierpes del hambre,
en el triste mar que mece los cadáveres de las gaviotas
y en el oscurísimo beso punzante debajo de las almohadas.
Pero el viejo de las manos traslucidas
dirá: amor, amor, amor,
aclamado por millones de moribundos;
dirá: amor, amor, amor,
entre el tisú estremecido de ternura;
dirá: paz, paz, paz,
entre el tirite de cuchillos y melones de dinamita;
dirá: amor, amor, amor,
hasta que se le pongan de plata los labios.
Mientras tanto, mientras tanto, ¡ay!, mientras tanto,
los negros que sacan las escupideras,
los muchachos que tiemblan bajo el terror pálido de los
directores,
las mujeres ahogadas en aceites minerales,
la muchedumbre de martillo, de violín o de nube,
ha de gritar aunque le estrellen los sesos en el muro,
ha de gritar frente a las cúpulas,
ha de gritar loca de fuego,
ha de gritar loca de nieve,
ha de gritar con la cabeza llena de excremento,
ha de gritar como todas las noches juntas,
ha de gritar con voz tan desgarrada
hasta que las ciudades tiemblen como niñas
y rompan las prisiones del aceite y la música,
porque queremos el pan nuestro de cada día,
flor de aliso y perenne ternura desgranada,
porque queremos que se cumpla la voluntad de la Tierra
que da sus frutos para todos.
Federico García Lorca - Poeta en Nueva York (1929-1930)
CRY TOWARD ROME
(From the Tower of the Chrysler Building)
Apples slightly wounded
by fine short Swords of silver,
clouds scraped by a hand of coral
with an almond of fire on its back,
arsenic fish like sharks,
sharks like teardrops that blind the crowds,
roses that wound
and needles installed in the pipes of blood,
enemy worlds and loves covered by worms
will fall on you. They will fall on the great dome
the military tongues coat with oil,
where a man urinates on a dazzling dove
and spits out ground coal
surrounded by thousands of handbells.
Because there is no one now to offer bread or wine
or tend to the grass in the dead man's mouth,
no one to open the linens of repose
or weep for wounded elephants.
There are only a million iron Workers
forging chains for the children to come.
There are only a million carpenters
who make coffins without crosses.
There is only a crowd of laments
that undo their clothes and wait for a bullet.
The man who despises the dove should speak,
should scream naked among the columns,
and inject himself with leprosy
and cry a lament so horrible it might dissolve
his rings and his diamond telephones.
But the man in white
ignores the mystery of the wheat stalk,
ignores the moan of the woman in labor,
ignores that Christ can still give water,
ignores that the coin burns the prodigal kiss,
and he gives the lamb's blood to the idiot beak of the pheasant.
Teachers teach children
of a marvelous light that comes from the mount
but what comes is a gathering of sewers
where the dark nymphs of cholera scream.
The teachers point with devotion to the huge censered domes,
but beneath the statues there is no love,
no love inside the eyes of ultimate crystal.
Love is in the flesh torn apart by thirst,
love is in the Small shack that struggles with floods;
love is in the pits where the Snakes of hunger struggle,
in the sad sea that rocks the bodies of dead seagulls,
and in the darkest piercing kiss under the pillows.
But the old man with translucent hands
will say: love, love,
acclaimed by moribund millions;
will say: love, love
into the tissue shaken by tenderness;
will Say: peace, peace
between the shivering knives and the dynamite melons;
will say: love, love
until his lips turn to silver.
Meanwhile, meanwhile, meanwhile,
the blacks who empty the spittoons,
the boys who tremble before the pale terror of managers,
the Women drowned in mineral oils,
the masses of hammer, violin, or cloud,
must cry although their brains are Smashed against the wall,
must cry before the domes,
must cry maddened by fire,
must cry maddened by snow,
must cry with their head full of excrement,
must cry like all the nights together,
must cry in a voice so broken
the cities will tremble like girls
and break the prisons of oil and music,
because we want our daily bread,
alder flowers and perennial threshed tenderness,
because we want the Earth's will be done
to give its fruits to all.
Federico García Lorca - Poet in New York (1929-1930)
Translated by Pablo Medina and Mark Statman
ROMA'YA DOĞRU HAYKIRIŞ
(Chrysler Building'in üst katından)
Binalar binalar usulca yaralanmış
Güneşten kılıçlarla inceden
Mercan bir elle çekiştirilip örselenmiş bulutlar,
Alevden bir çekirdeğin ağırlığını tadan bir elle,
Camgözleri andıran arsenik balıkları
Camgöz balıkları, gözyaşı damlacıkları gibi, bir artışı kökleştirmek için,
Ve yaralayan güller,
Kan borularına oturmuş iğneler
Düşman dünyalar ve şiirle örtük aşklar
Hepsi de üstüne yıkılacak senin hepsi de, büyük kubbenin üstüne
Görüyorum -bir adam göz kamaştırıcı bir güvercinin üstüne işiyor-
Binlerce çanla çevrili kubbe.
Çünkü hiç kimse kalmadı ekmeği, şarabı bölüşecek
Hiç kimse ölümün ağzında ot yetiştirecek
Hiç kimse dinlenmenin dokusunu liflerine ayıracak
Hiç kimse fillerin yaralarına gözyaşı dökecek
Sadece bir milyon demirci vardı sadece
Geleceğin çocukları için zincirler döğen
Bir milyon marangoz
Haçsız tabutlar çakan
Ve sadece bir yas kalabalığı
Baloya az kala düğmelerini çözen,
Diyorum, güvercini aşağılayan o adam konuşmalıdır
Sütunların arasında çırılçıplak haykırmalıdır
Cüzamına eğilmek için bir böcek olmalı
Ve öyle korkunç ağlamalıdır ki
Gözyaşlarının
Yüzükleri ve elmas telefonları sıyrılıp gitmelidir.
Ama işte o beyazlara bürünmüş adam
Bilmiyor başakta saklanan gizi
Bilmiyor iki canlı bir kadının iniltisini
Bilmiyor ki İsa bugün de su verebilir
Bilmiyor ki şu gümüş parçası hesapsız öpüşleri yakmakta
Sülünün aptal gagasına koymaktadır kuzunun kanını
Öğretmenler çocuklara
Dağdan kopan olağanüstü bir ışık gösteriyor
Ama çıka çıka bundan bir lağım çıkıyor sonunda
Ortasında koleranın karanlık perileri bağrışıyor
Öğretmen sofuca tütsülü iri kubbeleri gösteriyor
Ama heykellerin altında aşk yok
Aşk yok kesin billurdan gözlerin altında
Aşk açlığın hırpaladığı vücutlarda duruyor
Sel baskınına karşı koyan ufak barınakta;
Aşk açlık yılanlarının birbirini yediği hendeklerde duruyor
Martı ölülerini sallayan hüzünlü denizde
Ve yastığın altına gömülmüş kapkaranlık öpüşte duruyor.
Ama saydam elli ihtiyar
Aşk, diyecek, aşk, aşk,
Milyonlarca can çekişmesi içinde:
Aşk, diyecek, aşk, aşk,
Sevecenliğin titrek kumaşı içinde;
Barış, diyecek, barış, barış,
Bıçak ürpertileri ve dinamit yığınları arasında
Aşk, diyecek, aşk, aşk,
Dudakları bir gümüşe dönüşene kadar
Bunları diyecek.
Yine de yine de ah yine de
Tükrük hokkalarını kaldırmakla görevli zenciler,
Başöğretmenin soluk dehşeti altında tir tir çocuklar,
Maden kuyularında gazla zehirlenmiş kadınlar
Yaşamalarını çekice, kemana, buluta bağlamış kalabalıklar
Kafalarını duvara vurur gibi bağıracaklar
Bağıracaklar kubbelerden başları dönmüş
Bağıracaklar ateşten başları dönmüş
Kardan başları dönmüş
Başları pisliğe bulanmış
Bağıracaklar toplanmış bütün geceler gibi
Kentler küçük kızlar gibi titreyene kadar
Öyle korkunç bir sesle bağıracaklar.
Ve müziğin, yağın mapusanelerini yerle bir ediyor,
Her sabah ekmeğimizi yeniden istediğimiz için
Alıç çiçeğimizi ve tanelenmiş sürekli sevecenliğimizi
Meyvelerini herkese sunan dünyanın
Gerçekleşsin diye isteği.
Federico García Lorca - New york'ta Bir Şair (1929-1930)
Çeviri: Cemal Süreya
 |
| Rome, 1978, by Elliott Erwitt |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder